Relaties Relaties

Relaties

A zorac

A zorac

10-10-2019 om 14:13

Bejaarde ouders met relatieproblemen

Mijn ouders zijn bijna zestig jaar getrouwd. Altijd hebben ze ervoor gekozen om bij elkaar te blijven, ook al hebben ze ook wel veel relatiegedoe gehad.
Nu zitten ze op een dieptepunt. Mijn vader heeft de laatste anderhalf jaar veel fysieke gezondheidsproblemen, mijn moeder is ook niet heel kwiek meer. Mijn vader wordt daarnaast ook geestelijk trager. En ze zijn net verhuisd naar een aanleunwoning, een ingrijpende gebeurtenis die veel stress oplevert.
Het is een en al frustratie over wat er allemaal niet meer kan, dodelijke vermoeidheid en verwijten over en weer. Ze graven zich bovendien in in hun eigen gelijk.
Ze zijn op aandringen van mijn zus en mij al naar een relatietherapeut gestapt omdat ze enorm veel ruzie hebben. Daar komen ze eens per week.

Aan de ene kant snap ik dat ze hun verhaal kwijt moeten. Aan de andere kant wordt ik er zelf ongelukkig van als ze hun verdriet en verwijten uitspreken.
Ik heb al geprobeerd om er afstand van te nemen, ik heb hen gezegd dat ze dit niet met mij en mijn zus moeten bespreken (vandaar de relatietherapeut), maar ze lopen over van ellende en ik wil er ook voor hen zijn.

Ik laat me nu steeds verleiden tot bemiddelen en oplossingen aandragen. Daar moet ik in elk geval mee stoppen. Want de oplossingen die ik opper leveren weer nieuwe discussies op. Ik denk dat ik me in elk geval moet beperken tot uitsluitend luisteren. Maar zelfs luisteren zou ik soms liefst niet meer doen.

Ik weet niet hoe ik hier verder mee om moet gaan. Graag hoor ik van ervaringsdeskundigen hoe zij hiermee handelen.


juf Ank

juf Ank

10-10-2019 om 20:30

tja

Het zijn volwassen mensen die voor deze vorm gekozen hebben.
Wat je kunt doen is duidelijker zijn dan je nu bent. je vindt dat zij dit niet met jou en je zus moeten bespreken? DOE dat dan ook niet. Ga dan ook niet luisteren en zelf meediscussieren..
Herhaal iedere keer dat ze dit doen je wens dat zij dit niet met je bespreken en ga vervolgens bijv. weg. Of geef ze stomweg geen antwoord.

Je moet bedenken dat mensen hun relatie zelf kiezen en zelf die keus maken om op die manier te leven. Laat het dan ook bij hun.

Nuffannie

Nuffannie

10-10-2019 om 23:55

geen oplossing, wel herkenbaar

zie mijn draadje over zorgen om psychische gesteldheid ouders. Mijn ouders maken ook erg veel ruzie en mijn vader staat erg negatief in het leven. Ik kan hun (zijn) sores ook niet meer aanhoren, te negatief, elke keer hetzelfde.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-10-2019 om 02:01

Streep trekken inderdaad

Je ouders zorgen ervoor dat je in een loyaliteitsconflict komt want je wilt over beiden niet negatief praten, maar daar dwingen ze je zo wel toe. Dat zou ik dus ook tegen ze zeggen. Jij wilt er niet tussen zitten, dat kunnen ze niet van je vragen. Misschien zou een gesprek met een geriater een idee voor ze kunnen zijn.

mirreke

mirreke

11-10-2019 om 05:52

Of stel ze voor

Om uit elkaar te gaan. Zou dat helpen?

Misschien kun je tijdelijk een van je ouders in huis nemen zodat ze kunnen proeven aan apart wonen. Om bij elkaar te blijven alleen maar omdat je al zolang bij elkaar bent... en als je veel kleiner bent gaan wonen (wie weet speelt dat bij je ouders ook) en elkaar niet meer kunt ontlopen, kunnen verschillen en ergernissen pas goed aan de dag komen.

Ik vind het goed van ze dat ze ook daadwerkelijk naar een relatietherapeut zijn gegaan.

Floria

Floria

11-10-2019 om 07:38

Oef

Die vader kan denk ik vrij weinig in zijn eentje? Dus stel je neemt je moeder even in huis, dan kan je vader zich niet redden. En andersom ga je alles moeten doen voor je vader als je die uit de situatie zou halen. Denk ik, gezien de leeftijd. Hij kan natuurlijk een uitzondering zijn.

Ik denk dat je dan net zoveel, of misschien wel meer gezeur hebt, als ze de rollen nu wat trditioneel verdeeld hebben.

Shoshana

Shoshana

11-10-2019 om 09:32

Pijnlijk

Ik heb ooit in een dergelijke situatie gezeten. Geen openlijke ruzie maar wel veel verhalen van een van mijn ouders. Ik luisterde, toonde compassie, gaf advies om te scheiden etc. Sloeg nergens op, leidde ook nergens toe. Ik heb op een gegeven moment gezegd dat ik het niet meer kon en wilde horen. Dat heeft de verhalen gestopt. Ik zag de liefdeloosheid natuurlijk wel en af en toe glipte er nog eens wat uit. Ik vind het nog altijd pijnlijk dat ik uit dit huwelijk voortkom, waarin zo weinig liefdevolle verbondenheid was. Maar er is geen oplossing als zij hem niet vinden.

Die relatietherapeut vind ik dan weer een positieve stap. Kennelijk willen ze wel ‘iets’. Mijn ouders hebben voor zover ik weet nooit stappen ondernomen. Alleen hun leven samen ‘uitgezeten’ tot een van hen overleed. De overblijvende partner verklaart nu aan iedereen met tranen in de ogen hoe geweldig het huwelijk was. Zo wrang. Ik kan het bijna niet aanhoren.

Groet,
Shoshana

Phryne Fisher

Phryne Fisher

11-10-2019 om 09:35

Normaal?

Ik weet niet beter dan dat mensen elkaar het leven zuur maken tijdens de laatste jaren van hun leven. Dat was bij mijn opa en oma zo, en bij de buren heb ik het net zo meegemaakt. Je moet omgaan met je eigen achteruitgang, en de verschillen met je partner kunnen groter worden. Als kinderen moet je daar niet tussen willen zitten.

mirreke

mirreke

11-10-2019 om 09:43

Phryne

Wat een deprimerend toekomstbeeld... Ik hoop dat dat voor mij niet gaat gelden.
Mocht dat toch het geval zijn, heb ik me al voorgenomen, wil ik zeker scheiden.
Ik heb hier twee buurstellen, twee ervan zeer oud, beiden richting negentig, die het toch welgemoed met elkaar uithouden ondanks lichamelijke gebreken.

mirreke

mirreke

11-10-2019 om 09:48

Apart wonen

Ze wonen nu in een aanleunflat. Ik zou de meest kwieke ouder aanbieden bij mij te komen wonen, en voor de ander extra hulp inschakelen. Als experiment, en als ze het willen, natuurlijk.
Als ze niet willen, zou ik daarna ook korte metten maken met dat zeuren over elkaar, en er in ieder geval zelf niet meer naar proberen te luisteren. Als ze het wel willen kan het twee kanten op. Of het bevalt uitstekend, en dan kunnen ze verdere stappen ondernemen, of ze kunnen toch niet zonder elkaar...

Phryne Fisher

Phryne Fisher

11-10-2019 om 10:02

Mirreke

Je gaat toch niet scheiden als 80-er? Bij mijn opa en oma ging opa op een gegeven moment geestelijk achteruit. Oma was lichamelijk al niet top dus opa moest heel veel voor haar doen. Dat deed hij dus steeds slechter. Naar de keuken gaan en dan een kwartier later terug zonder koffie, het eten laten aanbranden, lichten overal al, keukendeur niet op slot etc. Zij raakte daardoor vreselijk gefrustreerd. Toen hij uiteindelijk overleed keek ze toch met een goed gevoel op het huwelijk terug. 60 jaar waarvan zeker 35 goed (25 dus niet, met best wel heftige problematiek waarvoor je ‘tegenwoordig’ echt wel zou scheiden).

mirreke

mirreke

11-10-2019 om 10:20

Waarom niet?

zou de kwaliteit van je leven op die leeftijd er ineens niet meer toe doen? Moeten zitten wachten totdat 1 van beiden dood gaat en dan hopen dat het de ander is zodat je zelf nog enkele jaren rust hebt...
Dat lijkt me niks.

Van slag

Door de verhuizing kunnen je ouders hun draai kwijt zijn; andere kamers, spullen kwijt want niet meer weten waar het ligt, andere buren en vooral vreemde gezichten.
Een aanleunwoning is vaak gekoppeld aan een zorgcentrum waar activiteiten georganiseerd worden. Je kunt kijken of je je ouders, of één van hen, kan stimuleren vaker deel te nemen aan activiteiten in het zorgcentrum. Zo zitten ze niet de hele dag op elkaars lip, zich te irriteren aan kleine dingen die ze zoek zijn.

Mijn moeder was blij toen ze apart moesten wonen. Maar haar nieuwe stek was zo onwennig, ze kende niemand en herkende de mensen op de foto’s niet eens meer.
Nu zijn we een jaar verder. Ze heeft nieuwe kennissen waarmee ze kletst, zodat ze zich niet meer eenzaam voelt. Ze voelt zich nu meer vertrouwd met de omgeving.
Eenzaamheid, zelfs binnen een echtpaar, is fnuikend. Ik zou kijken of daar wat winst te halen valt.

En door jezelf meer neer te zetten als beroepsmatig verzorgster, gaan de opmerkingen langs je heen ipv dat je ze aan hoort. Maar dat is een knopje die je bij jezelf moet omzetten op moment dat je daar de deur binnen gaat.

Floria

Floria

11-10-2019 om 11:44

mirreke

Ik denk dat jij nog dingen 'kunt' als je 80 bent. Als ik naar mijn schoonouders kijk (mijn moeder is al overleden en was al eerder gescheiden), dan schat ik in dat mijn schoonouders allebei een hoop NIET kunnen.
Mijn schoonvader heeft na zijn 70e eenmalig voor de eerste keer in zijn leven gekookt, toen mijn schoonmoeder in het ziekenhuis lag. Daar sprak zij met enige bewondering over, want dat had hij toch maar gedaan. Ik dacht... nou ja, vul maar in.
Bovendien zegt ze dingen als 'dat komt zo'n man thuis en dan wil hij toch koffie hè, dus die moet ik dan even zetten'. Als ik dan zeg dat hij toch zelf ook kan, dan begrijpt ze die zin gewoon niet.
Aan de andere kant is zij totaal digibeet want ze mag niet op de computer. Ze heeft geen rijbewijs en gaat ook nooit met het openbaar vervoer. Over fietsen heb ik ook nog nooit iets gehoord. Als de auto (schoonvader) wegvalt kan die echt geen chipkaart aanvragen of gebruiken zonder hulp.
Ze hebben een heel strikte division of labour, zoals het op mij overkomt, en mochten die over een paar jaar als ze de 80 passeren alleen komen te staan, dan hebben ze denk ik ook niet meer zoveel mogelijkheden om die ontbrekende vaardigheden bij te leren. Tenslotte hebben ze dat allebei al tientallen jaren niet gewild.

Ik denk dat als het niet heel leuk is samen, het toch vertrouwd is, in tegenstelling tot ineens alles nieuw moeten leren en alleen doen. Het wordt nu alleen maar moeilijker om uit elkaar te gaan. Mijn schoonouders kunnen het ook nooit gezellig hebben, daar geloof ik niks van, want het zijn heel negatief ingestelde mensen, maar ze zitten toch op een bepaalde manier 'vast'. In tegenstelling tot jongere mensen die wel allebei kunnen koken en zo. Als er eentje overlijdt is er natuurlijk hetzelfde probleem, dat die niet alles kan. Gelukkig ben ik maar schoondochter en klaagt schoonmoeder niet zo vaak meer bij mij, en natuurlijk bij mijn man ook niet zo, want dat is een man (en hij luistert daar denk ik ook helemaal niet naar).

Kaaskopje

Kaaskopje

11-10-2019 om 13:33

Floria

Mag je schoonmoeder werkelijk niet op de computer? Wat is dat nou toch? Ik zou daar dan toch echt iets aan doen, je man in ieder geval. Bij mijn moeder is nu te merken hoe het gaat als de computer'kundige' wegvalt en de ander zonder enige digivaardigheid achterblijft. Het gaat niet. Mijn moeder heeft constant braaf afgewacht tot mijn vader de moeite zou nemen om haar met de computer om te leren gaan. Maar toen werd hij dement en nu hij dood is, zit ze met een prachtige dure computer, maar geen idee hoe het werkt. Omdat wij haar maar een paar keer per jaar kunnen bezoeken, schiet dat ook niet op. We zijn nu bezig met project tablet, zodat ze op zijn minst via whatsapp en messenger berichten en foto's kan sturen. Ze ziet volgens de berichten zo slecht, dat een telefoon te klein is voor dat soort zaken. Ik schrok daar wel van, want ze gaat met die ogen nog wel de weg op in een soort bromtuig met vier wielen.

Bosbes

Bosbes

11-10-2019 om 13:39

onherkenbaar Floria

Interessant wat je schrijft, want voor mij is doet dit denken aan verhalen uit het verleden en meestal ook niet bij mensen die ik van erg dichtbij kende.

Mijn ouders: vader (75) en stiefmoeder: vader rijdt auto, motor, werkt soms hard in de tuin, is gewoon een stoere vent. Heeft altijd gekookt, vroeger en nu (het overgrote deel, stiefmoeder bijna niet). Doet tegenwoordig wel een dutje tussen de middag, maar dat komt ook omdat hij een nachtbraker is (films kijken).
Moeder (75) en stiefvader: reizen binnen Europa en Amerika, huren een fijne auto of trekken er zelf op uit. Stiefvader werkt nog regelmatig (deels vanaf huis) vanwege zijn specialisatie. Mijn moeder vind ik wel ineens wat ouder geworden (gaat slechter horen en ziet er ineens een stuk ouder uit, wordt vlugger moe), maar ze ondernemen van alles. Zij kookt meestal, maar mijn stiefvader ook wel eens, of bepaalde gerechten.

Huwelijk van het eerste stel was na de eerste paar jaar behoorlijk slecht (veel erge ruzies waar wij allemaal bij waren), maar met periodes oké. Is nu behoorlijk prima, al kan mijn vader haar af en toe kleinerend toespreken, helaas. Maar ook veel gezelligheid.
Huwelijk van mijn moeder en stiefvader is volgens mij uitstekend. Zij komen voor elkaar op één, doen veel samen maar ook dingen apart, lijkt een mooie balans. Geen ruzie volgens mij.

Bosbes

Bosbes

11-10-2019 om 13:41

p.s. computer

O ja, die computers: alle vier mijn ouders kunnen prima op de computer (van matig (stiefmoeder, de jongste), goed (vader en moeder) tot uitstekend (stiefvader).
Allemaal ook een smartphone etc.

Mijn schoonmoeder van 95 kan sinds 5 jaar ook een klein beetje computeren, op haar iPad.

Floria

Floria

11-10-2019 om 13:51

nee, echt

Maar wat doe je er aan? Dat is toch iets dat ze samen moeten oplossen.

Ze had wel een tablet, maar daar wilde die vent (sorry, maar dan ben je voor mij 'die vent') ook niets over uitleggen. Geen idee wat er met die tablet is gebeurd. Hij ging niet aan. Wij kregen hem ook niet aan. De oplader was er niet bij, dus hij was mogelijk leeg. Ook dat wist ze niet en die vent bemoeide zich niet met het gesprek.

Ze heeft ook geen mobiele telefoon.

Ze hebben geld genoeg om iets te kopen, dus ik vind het een beetje onzin als wij dat zouden doen. Vooral omdat ze dan wel iets heeft, maar alsnog niemand in de buurt om het uit te leggen. Bovendien moet ze zelf interesse hebben, anders slaat ze niks op van de uitleg. Het is niet onmogelijk om nog iets te leren als je maar wil; een kennis van mijn van in de 90 heeft het zichzelf na haar 80e aangeleerd. Maar wij wonen te ver om iedere keer te komen helpen.

Floria

Floria

11-10-2019 om 13:55

Bosbes

De meeste ouderen die ik ken zijn ook gewoon nog superactief en bij de tijd. Maar ik kom die dan ook vooral tegen bij actieve dingen, een soort natuurlijke selectie.

Ik zou deze mensen ook helemaal nooit tegenkomen als ik niet toevallig met hun zoon was getrouwd

En die gaat niet zo worden, gelukkig.

Bosbes

Bosbes

11-10-2019 om 14:00

wel fijn!

Wel fijn Floria, dat hun zoon dan zo anders is en je op zulk soort gebieden en gedragingen geen problemen verwacht!

Ik heb geluk dat ik mijn beide schoonouders nog ken of heb gekend, en ze ook nog graag mag / mocht. Zij hebben mijn man ook een fijne opvoeding gegeven - heerlijk allemaal probleemloos, net wat anders dan bij mij

Poefke

Poefke

11-10-2019 om 14:39

Scheiden als je 80 bent

Mijn ouders hebben altijd al een moeizaam huwelijk. Een jaar of 20 geleden is het eens tot een uitbarsting gekomen. Na gesprekken toch besloten dat ze samen verder willen, want ja, scheiden doe je niet (vanuit de familie en de kerk). Pa zei dat hij een dag na het huwelijk al spijt had, maar ze hadden toch kinderen goed groot gebracht dus het had wel nut gehad. Ik werd er wel een beetje triestig van, zo lang met iemand samen waarvan je spijt hebt dat je er mee getrouwd bent. Nu zijn ze in de tachtig en een broze gezondheid. De irritaties worden inderdaad niet minder, maar ze kunnen (letterlijk) niet zonder elkaar. Scheiden als je tachtig bent en je hebt geen goede gezondheid meer? Hoe zie je dat voor je? Ma zou al 2 jaar in een verpleeghuis zitten zonder Pa en Pa zou iemand om zich heen missen, al zou hij zich een paar jaar terug nog wel gered hebben.

In alle vormen en maten

In het zorgcentrum waar ik werk, zie ik ze in alle gradiaties. Zo was er een nieuw echtpaar in het centrum komen wonen omdat hun vorige centrum ging sluiten. Zij was ver in de negentig en hij over de honderd. Zo hartverwarmend zoals die elkaar gaande hielden ondanks hun ‘mankermenten’.
Maar ik zie ook bewoners die het minder getroffen hebben en heel blij zijn Als ze worden opgehaald voor een activiteit en de daarbij behorende gezelligheid.
.
Leeftijd zegt zo weinig; de ene kan dit, maar dat hoeft voor de anderen niet te gelden.
Maar die ene die in zijn tuin schoffelt, kan de volgende week in het ziekenhuis liggen en niet meer thuis komen; realiteit.
Dus verwachtingen kunnen morgen ook zo de prullenbak weer in.

Ik hoop dat A Zorac de ouders kan bewegen deel te nemen aan sociale activiteiten en zo anderen te ontmoeten.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-10-2019 om 00:03

Poefke

Als ze 60 waren geweest, hadden ze dan wel kunnen scheiden? Dus ook slechte gezondheid en niet alleen kunnen zijn. Serieuze vraag 🙂

Nuffannie

Nuffannie

12-10-2019 om 00:11

doen alsof

"De overblijvende partner verklaart nu aan iedereen met tranen in de ogen hoe geweldig het huwelijk was. Zo wrang. Ik kan het bijna niet aanhoren."

Vreselijk, dat kan mijn vader ook doen. Thuis roepen dat alles verschrikkelijk is en alle tekortkomingen van mijn moeder breed uitmeten, en tegelijk de waarde van hun lange, gelukkige samenzijn prijzen. Al in mijn jeugd was ik bang dat mijn ouders zouden scheiden.... en hun huwelijk is er niet beter op geworden. Best wel vergelijkbaar met wat A zorac schrijft, met het verschil dat mijn ouders ongeveer 60 jaar oud zijn i.p.v. 60 jaar getrouwd. Ik lees hier graag even mee.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-10-2019 om 00:42

Je moet willen

Nu ik zelf ook ouder word, merk ik dat het ook een kwestie van willen is. Wil je nog nieuwsgierig zijn, wil je nog aansluiting houden bij jongere generaties, wil je nog fit blijven, wil je nog plezier maken, wil je nog nieuwe mensen leren kennen en zo meer? Als je daar totaal geen interesse meer in hebt, wat moet het leven dan verschrikkelijk zijn geworden. Ik vind dat dat ook een keus is. Ook vinden dat je met 60 jaar al oud bent, is een keus. Daar hoef je het niet mee eens te zijn en aan mee te doen.

Ik merk ook dat het frustrerend is om wel te willen, maar niet te kunnen. De een zal daar opgewekter bij blijven dan de ander. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om positief te blijven als er weinig is overgebleven van wat je kon. Maar juist dan is het zo belangrijk om niet bij de pakken neer te gaan zitten.

Lanza

Lanza

12-10-2019 om 08:08

Dat zie ik gebeuren

bij de generatie 60+ De ene gaat ervoor, blijft lekker bewegen en allerlei dingen ondernemen en blijft daardoor fit en sprankelend. De ander vindt zichzelf ontzettend oud en wordt inactief en nors. Dat verschil is immens.

Aan jou de keuze welke kant je op wil.

Kaaskopje

Kaaskopje

12-10-2019 om 10:28

en...

hoe los je dat op als die tegenstelling in de relatie zit?

Roma

Roma

12-10-2019 om 14:05

veel te kort door de bocht Lanza

" bij de generatie 60+ De ene gaat ervoor, blijft lekker bewegen en allerlei dingen ondernemen en blijft daardoor fit en sprankelend. De ander vindt zichzelf ontzettend oud en wordt inactief en nors. Dat verschil is immens.

Aan jou de keuze welke kant je op wil."

Zo simpel is het natuurlijk niet. Ik ben begin zestig, werk, ga dansen, date, sport vijf uur per week en doe allerlei creatieve dingen. Maar je voelt de tijd aan je lichaam knagen en dat je steeds meer prioriteiten stellen en steeds beperkter word in alles. En daar word je sacherijnig van. Het is te makkelijk om te zeggen "ja maar ja, je hebt zelf de keuze, had je maar leuke dingen moeten doen".

Van de week was ik bij hele oude mannen (85+) om muziek voor ze te maken. Ze hadden er geen zin in. Ook al waren het liedjes uit hun verleden. Ze wilden grumpy zijn en met rust gelaten worden. Degene die mij had gevraagd wilde ze overhalen vlot mee te doen. En ik dacht "dit is zo het perspectief van een jong, gezond persoon die ook weinig ziek is geweest (ik wel) en dus niet weet hoe het werkt als door pijn en ongemakken en gewoon geen energie er geen zin meer in hebt. " zo'n houding proef ik ook in jouw opmerking. veel te kort door de bocht. En ja, dat ongemak en er geen zin meer in hebben kan dus ook voor mensen van 60 gelden en het is te makkelijk om te zeggen 'ach het is slechts een keuze".

Kaaskopje

Kaaskopje

12-10-2019 om 14:53

Roma

Ik ben 58, over een paar maanden 59 en ik vind wel degelijk dat veel een keuze is. Natuurlijk zijn er situaties waar je niets aan kunt doen. Ziek zijn en de moed erin houden is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar hoe ga je daarmee om?

Ik ben vorig jaar weer actiever geworden na een periode van een soort apathisch gedrag. Ik schoof het een en ander voor me uit omdat ik er niet alleen aan wilde beginnen, omdat ik pijntje hier en pijntje daar had en omdat ik met het uwv in de clinch lag en daardoor ook niet actief durfde te zijn. Stel dat ze er een verkeerd idee door zouden krijgen? Toen dat achter de rug was ben ik direct op zoek gegaan naar activiteiten. Ik ben vorig jaar in het voorjaar op fitness gegaan, ben de nodige kilo's in de afgelopen 2 jaar kwijtgeraakt en ga af en toe uit (dansen). Ik werk weer in de tuin zonder noemenswaardige pijntjes, omdat ik fitter ben. Ik heb dat weer helemaal ontdekt en vind het haast noodzakelijk om iedere dag even in de tuin te zijn. Al is het klusje nog zo klein, het geeft voldoening. Ondertussen heb ik nog steeds mankementjes, maar ook met mankementjes kun je nog wel wát. Ik hoop dat dat nog lang mogelijk is.

Lanza

Lanza

12-10-2019 om 15:00

Ik bedoel

dat je als je ouder wordt sneller in een negatieve dan wel positieve spiraal kan belanden en dan kan het snel gaan. Het ene kwaaltje volgt dan het andere op. De kunst is dat voor te zijn.

Als de ene wel wil in een relatie en de ander niet, hoeft dat niet erg te zijn. Je hoeft niet alles samen te doen.

Roma

Roma

12-10-2019 om 15:48

tja

Maar als je nou al die vlotte leuke pittige dingen doet als zestiger en je er komen ziektes, kwalen en energieverlies waar je sacherijnig van wordt? En misschien wat minder actief? En dat dan de jongere generatie gaat zeggen "ja maar het is een keuze, je moet leuke dingen doen?. Het is zo makkelijk oordelen
Je weet niet wat iemand gedaan heeft of meegemaakt waardoor iemand er op latere leeftijd geen zin meer in heeft. Welke jeugdtrauma's iemand al haar hele leven met haar meedraagt, die nu hun tol gaan eisen.
Je kan alleen voor jezelf speken en kiezen en ja zoals Kaaskopje zegt heb je voor je zelf wel een keuze binnen alle beperkingen die op gaan treden.
Maar doe maar niet als jong en wellicht gezond iemand zo'n oordeel vellen over oudere mensen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.