Relatie voelt als ' moeten'
Mijn man en ik zijn zo'n 15 jaar bij elkaar. We hebben 3 kinderen onder de 8 jaar.
We werken allebei, ik fulltime. Overigens met veel plezier.
Kortom, onze dagen zijn heel druk. Ik ben blij als ik ' s- avonds om 2100 eindelijk ' klaar' ben met alles (kids naar bed, opruimen, nog werken, was opvouwen...etc).
En heel vaak heb ik dan gewoon helemaal geen zin meer om te praten of gezellig te doen, ik wil het liefste alleen zijn en gewoon rustig de krant lezen of een boek.
Mijn man vindt dit niet leuk en zou graag meer contact hebben.
Ik vind dat echt geen gekke eis.
Maar voor mij voelt het als moeten, iets dat ik er ook nog naast moet doen, weer een klusje op de lijst. En ik voel me schuldig omdat ik weet dat hij het niet leuk vindt.
Sowieso vind ik het lastig om fulltime samen te wonen. Het lijkt me heerlijk om een paar dagen mijn eigen plek te hebben, zonder troep van anderen, gewoon kunnen doen wat ik wil.
Voor mijn man is dit onbespreekbaar, als ik apart zou willen wonen wil hij uit elkaar.
Maar dat is helemaal niet mijn wens, ik wil ook niet bij hem weg, en het is ook echt niet de bedoeling dat ik minder verantwoordelijkheid op me neem wat betreft de kinderen, of dat ik ze minder wil zien.
Een heel verhaal....
Misschien heeft iemand tips/ervaringen?
Dank!
alleen-tijd
Als ik dit zo lees heb je te weinig 'alleen-tijd'. Wat je misschien kan doen is eerder opstaan, al is het maar een half uurtje, om even rustig de krant te lezen met koffie, een boek te lezen, muziek te luisteren, yoga weet ik veel of niks te doen, gewoon een momentje voor jezelf voordat iedereen wakker wordt. Daarmee laadt je je batterij op. Het is gewoon druk nu.
Je kan 's avonds ook tegen elkaar aanhangen een film kijken op de bank. Je moet er gewoon geen moetje van maken.
geen energie voor...
Ja Mijntje dat klopt.
Maar ik sta vaak al om kwart over zes op (ik werk niet naast de deur)...dus nog vroeger...?
Tegen elkaar aan kruipen kan, klinkt logisch. Toch vind ik het lastig om dat te gaan doen en de afstand te doorbreken die er nu is.
Probleem is ook dat ik dan bang ben dat ik verwachtingen schep (lees: straks wil mijn man sex en ik heb daar nul komma nul zin in en puf voor).
Het is al met al een behoorlijk probleem.
Huishoudelijke hulp regelen
Ik zou als ik jullie was, en het budget het toelaat, zoveel mogelijk van het huishouden uitbesteden. Dus een huishoudster, en iemand die bijvoorbeeld de was voor je strijkt, (heb ik ook een paar jaar gehad, zij haalde het op en bracht het gestreken terug) Koop een robot stofzuiger (heb ik ook al ha ha heerlijk)
Als je het leuk vindt om te koken, dan doe je dat natuurlijk zelf dagelijks, vind je het niet zo leuk om te doen kan je ook iets doen als ' meal preppen' ( Google er maar eens op) Dan ga je bijvoorbeeld samen met je man op zaterdag of zondag vooruit plannen wat betreft het koken.
Dit scheelt uiteraard al heel veel in het dagelijkse "moeten".
En je moet er natuurlijk ook van uitgegaan, dat het op dit moment tropenjaren zijn, met drie kinderen onder de acht jaar. Het wordt de komende jaren wel wat makkelijker qua zorgen/dingen moeten doen voor de kinderen. Veel kunnen ze op een gegeven moment ook zelf wel regelen.
En als je dan wat meer tijd over hebt, dan kan je de ene dag lekker kletsen met je partner en tv/film kijken, en de andere dag eens een keer heerlijk in een boek duiken of de krant lezen.
Samen
Als je samen opruimt, kinderen in bad/bed doet, was opvouwt heb je ook contact: op een ander niveau weliswaar maar zeker niet minder waardevol.
Verder kan ik me goed voorstellen dat je tijd voor jezelf nodig hebt. Al was het maar om in ledigheid voor je uit te kunnen staren.
en en en
Een mens kan niet alles. Je kan niet en een goede echtgenoot zijn en een geweldige moeder, een goede vriendin en goede professional in je vakgebied en een fijne collega en een goede dochter en een goede zus en een goede minnares en een goede huisvrouw.
Volgens mij ben je gewoon moe.
Heb het hierover met je man. Misschien kan hij je met wat taken helpen. Wat vind je het minst belangrijk? Huishouden? Delegeren, samen doen, uitbesteden.
Moet nou ietsjes minder van je zelf. Kan je (tijdelijk) iets minder uren werken?
En denk toch eens aan iets vroeger opstaan en een momentje voor jezelf. Al is het twintig minuten.
(trouwens, sex is misschien inspannend maar werkt vaak ook ontspannend)
mijn gedachte
Je hebt het gewoon te druk. Misschien tijdelijk wat minder werken, in deze fase? Tenzij je altijd al een heel onafhankelijk type was... had je dit gevoel ook al vóór je kinderen had?
om 21.00 uur pas 'klaar' is laat
Kan me helemaal voorstellen dat je dan even alleen-tijd wilt.
Apart wonen is knap rigoureus, maar kun je misschien een eigen kamer vrij maken? Op zolder? Een tuinhuisje?
Het kan teveel zijn om de hele tijd 'aan' te staan, zelfs je geliefde is dan al te veel. Doet me denken aan mannen-van-vroeger (?) die uit hun werk eerst achter de krant doken en niet gestoord wilden worden (ssst pap is moe, hele dag hard gewerkt, die leest nu de krant).
Die eigen ruimte is sowieso van belang, want kleine kinderen zijn heel aanwezig. maar grotere ook, helemaal als ze later gaan slapen dan jij 
inderdaad altijd aan staan
Bedankt voor jullie reacties.
Inderdaad ben ik gewoon heel erg moe. Ook omdat we roerige tijden hebben gehad (verhuizing, overlijden van familie, nieuwe baan)...ik merk dat ik nog steeds herstellende ben.
Wat wilgenkatje zegt, heb het gevoel de hele tijd aan te moeten staan - dus zelfs als man in zelfde ruimte is en niks zegt kost me dat energie.
Dat ik tijd voor mezelf nodig heb is niet nieuw, ik vind het heerlijk om alleen te zijn en kan mijzelf goed vermaken. En daarna vind ik het extra leuk om samen met anderen iets te doen.
Alleen wonen (tijdelijk), of een plek voor mezelf lijkt me heerlijk. Ik heb geen last van troep van mijn man en hij niet van mij.
Ik weet nog laatst, ik had een bepaalde kamer helemaal opgeruimd , was er 3 uur mee bezig)...en dan merk ik dat mijn niet zijn best doet om het netjes te houden...daar word ik zo boos om.
Nu denken jullie vast: laat lekker de boel de boel" !, maar dat vind ik lastig, in een huishouden met 5 personen moet je het wel bijhouden, anders is het helemaal niet meer te overzien.
werktijden aanpassen
Als je bijv. 2 tot 4 uur minder gaat werken kun je daarmee overdag tijd 'kopen' als niemand thuis is. Dat hoeft niet voor eeuwig, maar een half jaar zou geweldig zijn.
Aanpassen op een andere manier kan zijn schuiven: heb je misschien al een regeling dat je 1 x per 2 weken thuiswerkt of iets dergelijks? Kun je daarmee schuiven? Meer thuiswerken betekent namelijk ook meer in huis zijn als er niemand is. En je kunt daarmee je reistijd uitsparen en die heb je dan voor jezelf 
.
Gewoon een paar uurtjes alleen in je huis overdag is een ideale manier om bij te tanken.
gr Angela
Key West
"Tegen elkaar aan kruipen kan, klinkt logisch. Toch vind ik het lastig om dat te gaan doen en de afstand te doorbreken die er nu is.
Probleem is ook dat ik dan bang ben dat ik verwachtingen schep (lees: straks wil mijn man sex en ik heb daar nul komma nul zin in en puf voor)."
Als ik dat lees vind ik het al een wonder dat je man je er niet sowieso uitgooit.
werk is goed geregeld gelukkig
Angela, goede punten.
Ik heb gelukkig veel vrijheid bij mijn werkgever en kan dus mijn eigen tijden bepalen en waar mogelijk thuis werken. Dus dat is erg fijn.
Minder uren heeft geen zin, ik zit op een bepaalde klus waarbij het simpelweg af moet, en laat me er dan ook maar voor betaald worden
Overigens wist ik dit van te voren hoor.
Mindset
En als je nou probeert er anders tegenaan te kijken? Dat je voor ogen houdt dat het over een paar jaar makkelijker wordt. Drie kinderen in die leeftijd is topsport. Geloof me, het wordt makkelijker als ze wat groter worden. Als ik terugkijk op die jaren had ik ook niet echt het gevoel dat we een huwelijk hadden, maar meer dat we iets overeind hielden. Wij hebben zes kinderen, maar ik denk dat de hoeveelheid niet echt uitmaakt, het is meer het geen moment voor jezelf hebben. Altijd wel iemand die mammaaaaa roept.
Key-West
Waar ik een beetje bleef hangen, was je opmerking dat je man niet zou willen latten en dat hij dan de relatie zou verbreken.
Dat bevreemdt me. In hoeverre gaat het hem dan om jou, jou zelf als persoon? Of gaat het meer om een 'onder de pannen zijn' gevoel dat hij wil hebben.
En in hoeverre verhoudt zich dat met het gevoel dat je het al als een druk voelt als je gewoon maar samen in de kamer bent?
Het voelt of je de relatie ervaart als iets waarin je aan bepaalde eisen moet voldoen. En waar dat ook vandaan komt, dat is natuurlijk vermoeiend want je kunt niet gewoon jezelf zijn en je vandaar uit tot de ander verhouden. Ik snap heel goed dat je gewoon meer tijd voor jezelf nodig hebt hoor
Alex
...dat is EXACT het probleem.
Ik heb inderdaad het gevoel dat ik aan eisen en verwachten moet voldoen.
En ik heb daar geen zin meer in.
Ik heb ook geen zin om verantwoordelijk te moeten zijn voor het zelfvertrouwen van mijn man. Ik ben er moe van om uit te leggen dat het niet aan hem ligt dat ik tijd voor mezelf wil.
Begrijp me goed, ik wil echt niet mijn verantwoordelijkheden afschuiven wat betreft huishouden en kinderen. We, ik hebben daar bewust voor gekozen.
Alex
"Waar ik een beetje bleef hangen, was je opmerking dat je man niet zou willen latten en dat hij dan de relatie zou verbreken.
Dat bevreemdt me. In hoeverre gaat het hem dan om jou, jou zelf als persoon? Of gaat het meer om een 'onder de pannen zijn' gevoel dat hij wil hebben. "
Het is waarschijnlijk het eindstadium van een allang verzuurde relatie. Ze doen niets meer samen en hebben geen intimiteit, dus als je dan ook nog eens uit elkaar gaat wonen heb je in feite niets meer.
Crisis in de tropenjaren
Het zal niet het laatste stel zijn met een relatiecrisis in de tropenjaren. Het kan helpen om elkaar te ontzien, zoveel mogelijk zaken praktisch op te lossen, het uit te zitten en waar mogelijk alleen of samen een uitrustmoment te plannen waarbij de kinderen elders onder de pannen zijn.
Dat zijn wel verschillende dingen
de druk van deze tijden (jullie persoonlijke besognes) en de druk van jongen kinderen aan de ene kant en de afhankelijkheid van je man (blijkbaar, voor zijn eigenwaarde) aan de andere kant. Ik denk dat je die twee om te beginnen uit elkaar moet trekken.
De eerste is een gegeven. Met drie kinderen onder de 8 zijn het gewoon tropenjaren. Op alle vlakken. Daar kun je de druk proberen te verlichten door hulp in te kopen en goed te kijken naar je prioriteiten. Dat kun je/moet je met je man samen doen. Zou ik deze week meteen naar kijken, zo snel mogelijk de dingen die niet noodzakelijkerwijs door jullie gedaan hoeven te worden afstoten. Makkelijk(er) worden met het eten. Meer voorbereiden in het weekend, of gewoon makkelijk kant en klaar kopen.
Daarnaast werken aan jullie relatie. Ik snap je man, maar ik snap jou ook. De kunst is om elkaar halverwege tegemoet te komen. Accepteer inderdaad zoals Adelaide zegt dat deze jaren op relatievlak bij niemand het hoogtepunt vormen. En leg jullie beider wensen naast elkaar. Jij bent om 21.00 uur moe en toe aan rust. Neem die dan ook. Het voorstel hierboven om eerder op te staan is niet werkbaar, maar je kunt wel de uren na 21 uur voor jezelf houden. Dus tot 22.30 uur of zo. Ga in die uren sporten, doe yoga en/of mindfulness, lees een boek, ga wijnen met een vriendin of kijk TV. Zonder je man, voorlopig. Echt lekker alleentijd. Die heb je naar mijn idee nodig.
In de weekenden is er dan tijd voor jullie samen. En máák daar dan ook tijd voor. Ga regelmatig samen iets doen, besteedt de kinderen dan uit. Hoeft geen hele dag, al ga je samen een strandwandeling maken of uit eten of samen hardlopen.
Verder denk ik dat jij even tegen een muur oploopt qua energie. Daar moet je ook echt nu wat mee. Ik raad je aan om zo snel mogelijk een paar dagen weg te gaan. Alleen. Even de focus op jou. Uitslapen, een stad bezoeken of juist de natuur in, een welnessdagje, als jij er maar blij van wordt. En doe dat met enige regelmaat. Dan hoef je niet direct te gaan latten, maar laad je wel lekker op. Je moet even echt herstellen van alle heftige zaken in je leven. Mijn ervaring is dat zolang het nodig is je doorgaat, pas als de druk wegvalt stort je in (of voel je hoe moe je bent). Luister daarnaar, anders wordt het van kwaad tot erger.
En dan je man. Het klinkt inderdaad alsof hij erg op jou leunt. Of in ieder geval heb jij dat gevoel. Als het ook je man duidelijk is dat hij erg onzeker is oid, dan lijkt het me verstandig dat hij daar zelf mee aan de slag gaat. Is dat meer jouw beleving, dan moet jij wat werk verrichten. Dat kan ik vanaf hier niet bepalen. En als het niet zo duidelijk is wat het is en waar het vandaan komt, dan kan een relatietherapeut een goed idee zijn. Sowieso denk ik dat jullie heel erg verschillend zijn en dan is communiceren en elkaar écht begrijpen een enorme uitdaging. Even ter verduidelijking: man en ik hebben een enorme relatiecrisis gehad een paar jaar terug. Bij de relatietherapeute kwamen we erachter dat we elkaar toch jarenlang niet goed begrepen hebben, veel langs elkaar heen gepraat, elkaar niet écht bereikt. Daarbij heeft ze ons heel goed kunnen helpen. Dus dat zou je ook nog kunnen voorstellen. Wij hebben EFT (Emotionally Focussed Therapy) gedaan. Daar kun je op googlen. Er is ook een boek dat je als zelfhulpboek kunt gebruiken. Misschien kun je dat via de bieb lenen en eens kijken of je man en jij je daarin een beetje herkennen.
Key-West
Maar dan is het dus meer een relatieprobleem wat nog eens meer benadrukt wordt door het drukke leven met 3 kleine kinderen.
Tijd voor ruimte voor jou gecombineerd met wat relatietherapie?
Kun je
niet een lang weekend of een week in je eentje weg? Ik doe dat af en toe en daarna kan ik er weer maanden tegenaan. Voor de rest zou ik je aanraden om 1x per week oppas te regelen en op die avond te daten met je man. Urenlang lekker tafelen en alles bespreken wat er op je hart ligt. Bij thuiskomst samen naar bed, echte aandacht voor elkaar.
Dan kun je de rest van de avonden lekker in bad gaan liggen met een boek.
adelaide
...goed punt.
Het wordt vast beter, maar het voelt echt als overleven nu.
Wat dat betreft kan ik ook makkelijk accepteren dat onze relatie op een lager pitje staat. Maar mijn man verwacht er meer van. En daardoor voel ik druk.
Logisch
dat hij meer wil. Begrijp ik goed dat er geen sprake meer is van intimiteit?
man onzeker?
"Ik heb ook geen zin om verantwoordelijk te moeten zijn voor het zelfvertrouwen van mijn man. Ik ben er moe van om uit te leggen dat het niet aan hem ligt dat ik tijd voor mezelf wil."
"En dan je man. Het klinkt inderdaad alsof hij erg op jou leunt."
Waar blijkt dat uit dan? Ik vind het niet zo gek dat je man wat verwacht van de relatie, eerlijk gezegd. En ik zou zelf ook bepaald niet staan te juichen als mijn man zou vertellen dat hij ergens anders wil wonen om tijd voor zichzelf te hebben. Of als hij niet meer tegen mij aan zou willen kruipen in bed, of altijd te moe zou zijn voor intimiteiten. Zoals je hebt beschreven (maar ik ken jullie niet) klinkt het eerder als dat jullie verschillende verwachtingen hebben dan dat je man te afhankelijk is. Je zou net zo goed kunnen zeggen dat jij te onafhankelijk bent. Of misschien vind je hem niet meer zo leuk?
Lanza
...dat klopt, niet veel.
Knuffelen is fijn. Maar sex hoeft niet voor mij. Ik kan me er niet toe zetten, ben zo moe.
Ik merk ook dat ik er echt steeds meer tegen op zie.
Het feit dat mijn man af en toe in slachtoffer gedrag vervalt maakt hem niet aantrekkelijker voor mij.
Oei. Dat klinkt heel hard. Nu ik het zo opschrijf.
moet even weg
reageer straks weer.
Bedankt voor al jullie reacties.
Hoe kan het
dat jij zo moe bent en je man wel energie over heeft? Hoe zijn de taken thuis verdeeld? Kan hij meer taken op zich nemen? Hebben jullie een schoonmaker? Worden de boodschappen thuisbezorgd? Regelen jullie regelmatig oppas?
Ik zou er echt niet blij van worden als mijn man nooit seks wilde en snap jouw man heel goed. Als jullie behoeften zo ver uiteen liggen zou je het dan ok vinden als hij het elders zocht?
Andersom
Wat een verhelderend draadje. Hier speelt iets soortgelijks, maar dan andersom. Mijn man is elke avond moe, het is duidelijk waar dat door komt (hartprobleem, revalidatie, medicatie) maar het duurt lang en het is niet leuk. Ik heb best wel eens de neiging om me eraan te ergeren als hij zit te dommelen achter zijn krant terwijl ik eigenlijk een leuk verhaal wilde gaan vertellen of zo. Maar hij is echt vooral moe, moe, moe. Hij kan er niets aan doen. Ik probeer hem die ruimte te geven en te hopen op betere tijden. Maar als hij zou zeggen dat hij wilde gaan latten zou ik me wel een ongeluk schrikken. Neem dan liever thuis nog meer tijd voor jezelf, zou ik dan denken. Maar niet verhuizen, dat voelt zéér verkeerd.
Als ik jou was zou ik mikken op de paar dagen weg van Pennestreek. Volgens mij is dat precies waar je nu behoefte aan hebt.
Wat ik niet snap
is dat je eerst kiest voor drie kinderen en vervolgens wil je alleen wonen? Waarom dan eerst drie kinderen krijgen? Je had wel kunnen weten dat het druk werd, toch?
Zucht #29
Wat is dat nou weer voor opmerking, Lanza? Wat moet TS daarmee? Moet ze de jongste maar gewoon even wegdoen, of terugstoppen? Lieverd, het spijt me, ik heb mezelf overschat, jij moet weg? Mag het leven ook af en toe gewoon tegenvallen? Mag je je een periode overspoeld voelen? Mag je relatie een tijdje in een dip zitten? Mag je het soms even niet meer weten? Niet in jouw robot-wereldbeeld, ik weet het, maar wij zijn wel mensen. Alsjeblieft Lanza, hou dit soort opmerkingen (had je maar/had je niet) voortaan voor je, het is zout in de wonde. Je doet het voorkomen alsof ze dit zelf bewust gezocht heeft en dat is wreed van je.
Ik blijf me verbazen hoe ver achteraan jij stond toen de empathie werd uitgedeeld. We hebben het nu al zo vaak gezegd. Waarom ga je door mensen zo de grond in te trappen?
Doe je dat in het dagelijks leven ook? Zijn mensen dan blij met dat opgeheven vingertje van jou?
niet latten!
Ik herken dat heel erg, dat ik na een drukke dag tijd nodig heb om weer bij te komen, en dan liever even alleen ben. Ik had dat al als kind, als ik moe en overprikkeld thuiskwam van school en even afzondering nodig had, en dat mijn moeder maar blééf vragen "hoe was je dag, hoe was de juf, hoe waren de kinderen op school, wat voor lessen had je vandaag?" Als kind kon ik moeilijk aangeven dat ik even een uurtje kluizenaarstijd nodig had om bij te komen, dus al gauw kwamen de verwijten dat ik "nou nooit eens een keertje leuk gezellig kan zijn". In de vakanties kon ik bijkomen, gelukkig, en werd ik wel "leuk gezellig".
En nóg heb ik dat. Als ik thuiskom moet ik eerst op de bank ploffen en mijn hersenen weer op een rijtje krijgen zonder mensen om me heen. Ja, dat is lastig met kinderen. Maar kan ik dat langere tijd niet, dan raak ik echt overspannen (is al een paar keer gebeurd). Mijn man (inmiddels ex, maar niet daarom 
) voorkwam dat ook omdat hij in de weekends dan met de kinderen op stap ging zodat ik even kon "ontprikkelen" na een lange drukke week. Zelf had hij daar geen behoefte aan.
Latten is een véél te rigoreuze stap, maar de gedachte er aan kan wel een teken zijn dat je tegen overspannenheid aan zit. Er zal dus ergens iets moeten veranderen.
Je schrijft; "Ik ben blij als ik ' s- avonds om 2100 eindelijk ' klaar' ben met alles (kids naar bed, opruimen, nog werken, was opvouwen...etc)."
Helpt jouw man hierbij?
Heb je eventueel hulp in de huishouding die de was kan doen en opruimen?
Ben je misschien te perfectionistisch?
Kun je met je man afspreken wanneer jij je "nu even niet"-momenten kunt hebben zodat jij weer kan bijladen? Bijvoorbeeld één of twee avonden in de week dat hij de honneurs waarneemt? (en hij ook 1-2 avonden in de week "even helemaal niks" natuurlijk).
En voor je te drastische stappen zet: boek eens een weekendje weg voor jezelf alleen zodat je zonder stress van werk-gezin-man-huishouden alles op een rijtje kunt zetten.
pennestreek en rosie
...goede opmerkingen hebben jullie.
Boodschappen bestellen, zeker. Maar ik heb de energie gewoon niet om vooruit te bedenken wat ik nu weer moet eten. Zucht.
Relatietherapie is een goed punt. We hebben een paar maanden geleden geprobeerd een afspraak te maken bij iemand met wie we goed ervaringen hadden.
Maar de enige mogelijkheden waren rond 0900 in de ochtend. Niet haalbaar ivm schooltijden kinderen en de spits (we wonen in de randstad).
Dus uiteindelijk is er niks van gekomen en hadden we ook de puf niet om er nog verder achteraan te gaan.
Uiteindelijk is definitief latten niet de oplossing. Maar ik zeg het inderdaad denk ik omdat ik echt nu de behoefte heb aan tijd voor mezelf...anders gaat het mis.
Wat betreft mijn man vraag ik me inderdaad af of ik nog voldoende voel voor hem.
Aan de ene kant hou ik heel veel van hem, hij houdt van mij. Hij is een goede vader, doet veel in huis.
Aan de andere kant baal ik ervan dat hij niet echt verder is gekomen met zijn werk, nog steeds voor de tweede keer zijn studie aan het afronden is (we zijn inmiddels 5 jaar verder). Ik baal ervan dat bij sociale dingen ik degene ben die het voortouw neemt en dat hij niet zijn eigen weg gaat op een feestje maar vaak bij mij blijft plakken.
Ik zou zo graag weer eens tegen hem op kijken. Net als toen we elkaar leerden kennen, hij ging zijn eigen gang en het kon hem niet schelen wat anderen van hem dachten....dat is nu heel anders.
Ik zou het fijn vinden als hij wat vaker de hort op is 's avonds, een leuke hobby heeft, etc.
Ik merk ook dat ik over sommige dingen boos ben en blijf. Bijvoorbeeld hij heeft een hoge studieschuld dus er gaat per maand flink wat naar de DUO.
Aan de andere kant weet ik ook dat boos blijven geen zin heeft en dat ik zelf ook de keuze heb gemaakt bij hem te zijn en te blijven.
Dat sommige dingen niet zullen veranderen en het beter is ze te accepteren (en als dat niet lukt, dan weg te gaan)
