Zwanger uit elkaar?
Hi allemaal,
Ik wil graag even mijn verhaal doen en jullie inzichten.
Bijna 12 jaar geleden toen ik zelf nog erg jong was kreeg ik een relatie met mijn vriend. De eerste jaren waren natuurlijk leuk, spannend, verlieft etc etc. Tegen de tijd dat het ging over samenwonen, werk zoeken, volwassen worden is onze relatie veranderd. Ik studeerde, werkte, regelde een huurwoning voor ons en alles wat daar bij komt kijken. Hij bleef in zijn oude circuit zitten en ging eigenlijk het verkeerde pad op. Niet dat hij een verkeerd persoon is, zijn hart zit op de goede plek en geeft meer om anderen dan menig een. Desondanks verdiende hij wel zijn geld met het groeien van plantjes, als je begrijpt wat ik bedoel. Vanaf het begin ben ik het hier niet mee eens geweest, maar maakte me hier niet al te veel zorgen over. Het was tijdelijk en zelf was hij niet op die plekken, maar regelde alles via anderen, dus voor hem zo goed als geen risico. In de loop der jaren is dit mij steeds meer gaan tegenstaan. De manier van leven, de onzekerheid, er over moeten liegen. Hij heeft mij beloofd dat het gaat stoppen en hier hoop ik nog steeds op. Maar door alle dingen die er in de loop van de jaren gebeurd zijn is mijn gevoel zo goed als helemaal weg. Daar boven op heeft hij ook een gokverslaving. Dit heeft op ons financieel gelukkig weinig invloed omdat alles verder via de bank betaald word en hier niet aangezeten word. Dat weet hij ook heel goed. Het lastige is dat hij verder een hart van goud heeft en altijd voor mij en zijn familie klaar staat. Hij is heel lief voor me en als ik iets vraag doet hij dit. We zijn meerdere malen uit elkaar geweest door deze redenen. Ik was vaal best stellig van mijn mening, maar hij wist mij keer op keer te overtuigen het weer een kans te geven. Wat dat betreft ben ik een persoon die snel ‘gemanipuleerd’ kan worden. Uiteraard miste ik hem zelf ook ontzettend en ging ineens alleen de goede, mooie kanten zien. We hebben samen ook veel mooie dingen beleefd, reizen gemaak etc. Na de laatste break ging het heel goed en ben ik zwanger geraakt. Op dat moment was ik zelf voor werk erg veel weg en merkte dus niet echt hoe het was om 7 avonden in de week thuis te zijn. Hij wil niks liever dan kinderen en ik geloof dat hij echt een goede vader zal zijn. Ik merk alleen dat ik nu ik veel thuis ben, doordat ik ander werk doe als normaal, erg ongelukkig ben. Ik ben 5 a 6 avonden per week alleen omdat hij gaat kaarten. Ik voel dat ik mijzelf steeds verder verwijderd van hem. Ik betwijfel ook of het gevoel voor hem terug kan komen. Ik begrijp zelf ook niet zo goed waarom ik zo lang in deze situatie ben blijven hangen. Ik vermoed dat dit ook komt door mijn jeugd. Ik heb weinig steun van ouders of andere familie en in hem had ik wel die steun. Ik merk dat ik door de zwangerschap heel anders naar dingen ga kijken. Begrijp niet waarom ik dit zo lang heb geaccepteerd. Ik weet dat het met de zorg voor het kind hoe dan ook goed komt. Ik hen zelf een redelijk netwerk en ben redelijk goed opgeleid. Heb een vaste baan en ben een heel verantwoordelijk persoon. Wat hem betreft heb ik er ook best vertrouwen in, maar kan er natuurlijk niet blindelings van op aan. Ik merk dat ik wou dat ik het over kon doen, dan had ik andere keuzes gemaakt. Die gedachtes hebben nu natuurlijk geen nut meer. Ik weet niet zo goed wat ik moet. Ik denk dat wanneer ik niet zwanger zou zijn ik er echt een punt achter zou zetten. Ik zie nu namelijk dat er nog steeds niks veranderd is. Ik zie het echt niet zitten om op welke manier dan ook ‘alleenstaande moeder’ te worden, maar denk dat ik uiteindelijk weinig keus heb. Ik denk dat ik eerst moet kijken hoe het gaat met het kindje er bij. Relatietherapie staat al gepland, maar ik vraag me af of dit nut heeft als je over zulke grote dingen zo anders denkt. Ik ben benieuwd naar inzichten en eventuele soortgelijke ervaringen.
Je hart weet het al
Je hoofd probeert je nog te overtuigen; je schrijft dat hij lief is voor je en dingen voor anderen over heeft maar je hart weet dat je daarmee probeert te verbloemen dat dat niet genoeg is. Hij laat niet zien dat hij geschikt is voor het vaderschap. Hij is niet betrouwbaar en voorspelbaar (want verslaafd aan gokken) en is niet bereid keuzes te maken die het belang van zijn relatie en prille gezin voorop stellen (want hij trekt nog steeds wiet).
Lieve schat, je zult sowieso een alleenstaande moeder zijn want hij gaat niet een vader zijn waarop je kunt bouwen. Het verschil tussen bij hem blijven of weggaan zal zijn dat je in de eerste situatie zal leven met hoop, teleurstellingen, verwachtingen en waarschijnlijk verdriet. Als je het alleen gaat doen weet je waar je aan toe bent, heb je kans om wat op te bouwen zonder de zorgen die zijn leefstijl met zich meebrengt en zal je energie gaan naar bouwen ipv bij elkaar houden.
Sorry misschien ben ik wat hard maar echt vanuit de beste bedoelingen; beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald
Waarschijnlijk heb je gelijk
Ik waardeer je eerlijke mening ook zeker. Diep van binnen weet ik dit alles ook denk ik.
Zwanger en keuzes
Je zegt dat als je niet zwanger was geweest je wel bij hem weg zou zijn gegaan. Dat is iets om over na te denken. Je zou ook kunnen stellen dat juist de zwangerschap maakt dat je anders in het leven staat en je partner met andere ogen gaat zien (die van een moeder). En dat zet de boel nu op scherp.
Het alleenstaand ouderschap overvalt je en dat zeker niet iets dat je nu zou kiezen. Daar moet je langzaam in groeien en dat is, zeker nu, helemaal niet zo vanzelfsprekend voor jou. Jullie kind krijgt hoe dan ook een in wezen lieve vader en dat zul jij je kind niet afnemen. Jouw keuze is nu of binnenkort wel of die vader bij jullie blijft inwonen in een (liefdeloze) relatie met jou en met alle onveiligheid van het leven met een verslaafde aan de rand van de samenleving.
Het is erg goed dat je nu gaat uitzoeken wat je gevoelens nog voor hem zijn. Ik wens je veel sterkte.
