Relaties Relaties

Relaties

Nuffannie

Nuffannie

26-09-2019 om 23:57

Zorgen om psychische gesteldheid ouders


Steun

Niet bagatelliseren maar je gevoel begrijpen zodat je weet dat je dit niet alleen beleeft. Meer zo van; zijn kritiek ( en die van je kinderen) op je ouders er niet ook nog eens bij willen hebben. Dat je zelf kritiek hebt, voelt al naar omdat het je ouders zijn.

Het negatieve doet hem wat omdat hij ziet wat het jou doet.

Ben je al met je moeder op stap geweest. Zo’n moeder-dochterdag even zonder je vader?

Angela67

Angela67

31-10-2019 om 08:18

Nuffanie

waarom zou je elkaar geen plezier doen, je vader en jij?
Laat hem gewoon komen als er geen visite is - voor hem fijner maar voor jou ook.
Laat alle verwachtingen los van 'hoe het hoort', die zijn niet relevant voor de (korte) tijd dat het leven nog duurt en de energie die jullie beiden hebben . . . .
Accepteer zijn gebreken voor wat ze zijn, doorleef je verdriet van het afscheid van iets wat nooit was - en try to move on op oppervlakkiger wijze.
Dan heb je misschien ook meer energie en ideeen hoe met je moeder contact te houden zodat je iets voor haar kunt doen?
gr Angela

Pluk

Pluk

31-10-2019 om 08:50

Bij ons

Schoonfamilie doet hier altijd moeilijk over verjaardagen en komt nooit op de dag dat wij het vieren. Wij vinden het belangrijk dat ze toch komen en passen ons dus altijd aan. Vier keer per jaar is dat niet zo’n opgave, vind ik. Ik laat wel de activiteiten van de kinderen doorgaan. Dus willen ze per se op zaterdagmiddag komen, dan zien ze mijn kinderen dus na het voetbal. Of we gaan met zijn allen even kijken.

Miekemieke

Miekemieke

31-10-2019 om 09:50

je moeder

Wordt min of meer gegijzeld door je vader als ik het zo lees. Ze beschikt zelf niet over de vaardigheden en het zelfvertrouwen om zelfstandig beslissingen te nemen of ergens een mening over te hebben.
Vroeger zag je wel eens vaker van die stellen, als zo'n vrouw dan weduwe werd dan bloeide ze helemaal op. Hiermee wil ik je vader niet het graf in wensen maar het is wel erg triest. Vind hij het wel goed als je haar eens mee op stap neemt of mag dat ook niet?

Kaaskopje

Kaaskopje

31-10-2019 om 12:30

Vader zijn zin geven

En juist dat is iets waar je na verloop van tijd toch flink je buik van vol kunt krijgen en dus geen zin meer hebt om vader zijn zin te geven. Als iedereen in het gelid moet springen omdat pa dat wil... zo ga je als volwassenen niet met elkaar om en ik vind ook niet dat dat verlangd mag worden. Natuurlijk is de praktijk dat je toch gaat schipperen, want ja, de sfeer moet goed blijven, maar je vreet je inwendig op. Dus ik kan me ook heel goed voorstellen dat Nuffannie die fase van vader zijn zin geven voorbij is en vind dat ze in haar huis en binnen haar gezin de grenzen mag aangeven tegenover vader. Dat zal niet gewaardeerd worden. Ja... dus?

Miekemieke omschrijft in haar laatste alinea wat ik bij mijn moeder zie gebeuren. Ze geeft aan dat ze een erg tevreden mens is, ondanks dat ze nog maar een dik half jaar weduwe is, vrij alleen leeft en door ouderdom weinig meer kan. Ik zie en hoor nergens groot verdriet. Ze geniet van wat er allemaal nog (en weer) mogelijk is. Dat ze zomaar al haar beslissingen alleen kan nemen... Ze is klein gehouden door mijn vader, alsof ze door beperkingen niet alleen kan oordelen. Wij vinden dit, wij vinden dat... hè mam? En ja dan zei mam, 'ja dat is zo hoor', of een enkele keer een stilte die te denken gaf. Dement als mijn vader was, wilde hij nog een enorme uitgave doen. In plaats van daar meteen korte metten mee te maken, schutterde ze 'ja en dat moet dan maar hè?', terwijl ze het belachelijk vond. Het klinkt botter dan mooier zou zijn, maar 'gelukkig' is het er niet meer van gekomen, omdat mijn vader na die uitspraak steeds sneller achteruit ging.

Als kind zit je er handenwringend bij, want als je als kind ook nog eens tegen moeder gaat vertellen wat ze moet doen is het helemaal een sneue boel, dus respecteerde ik dat ze die uitgave had willen doen. Uit liefde? Voor de helft wel misschien. Maar ik denk ook uit angst om hem boos te maken. Zeker in de laatste maanden kon dat een risico worden, omdat hij geen vat meer had om zijn zelfbeheersing.

Als ik in de vergelijking met mijn moeder blijf, dan is de kans groot dat moeder van Nuffannie niet mee zal willen. Dat hoort niet. Dan laat ze haar man alleen en dat is zielig, maar zal misschien ook voelen als 'muiten'. Zomaar iets zonder man doen... poeh, dat kan niet hoor! Stel je voor dat je geld aan jezelf uitgeeft, of vader met een bord eten uit de koelkast alleen laat zitten...

Ik vind het echt erg om te lezen dat het in een andere familie net zo gaat als bij ons thuis vroeger. En dat dit om mensen gaat die door de tijd waarin ze volwassen en ouder geworden zijn beter hadden kunnen weten dan de generaties er voor. Mijn ouders zijn niet gevormd door de kennis die we nu wel hebben en op een gegeven moment kunnen sommige mensen daar dan ook niet meer bij aanhaken. Ik zie dat ook in mijn eigen situatie. Als de ene helft van een stel wel meegaat en de ander niet, dat kan ook nog. Niet door onwil, wie weet een klein beetje, maar vooral door onkúnde. Eigenlijk kun je dan nog maar beter samen hetzelfde zijn. Dat kan ook nog meespelen bij situaties als bij Nuffannie en mijn ouders. De weg van de minste weerstand. Liever gewoon maar accepteren dat je niets in te brengen hebt, dat scheelt strijd per gebeurtenis.

Nuffannie

Nuffannie

01-11-2019 om 00:29

spijker op zijn kop

Kaaskopje, beter dan wat jij hebt geschreven kan ik het niet omschrijven.

Inderdaad, het schikken naar mijn vaders wensen, die zeker de laatste tijd behoorlijk over mijn grenzen gaat, dat is wel klaar. Als hij 'moet' komen wanneer ik het wil hebben is hij niet blij, komen ze op een voor mij tamelijk onmogelijk tijdstip, is het toch ook niet goed. Als hij hoe dan ook hier op een stoel gaat zitten chagrijnen, mij een beetje schofferen, geen taartje eet, geen koffie wil, alleen met een vies gezicht een glaasje water accepteert....(alsof zelfs het wáter niet in orde is, of de glazen niet goed afgewassen) dan kan hij wat mij betreft komen wanneer hij niet in de weg zit.

Maar nog meer dit:
"Als ik in de vergelijking met mijn moeder blijf, dan is de kans groot dat moeder van Nuffannie niet mee zal willen. Dat hoort niet. Dan laat ze haar man alleen en dat is zielig, maar zal misschien ook voelen als 'muiten'. Zomaar iets zonder man doen... poeh, dat kan niet hoor! Stel je voor dat je geld aan jezelf uitgeeft, of vader met een bord eten uit de koelkast alleen laat zitten..."

Daar ben ik ook bang voor (voor Flanagan, dat is wel een aanname inderdaad). Ik heb al wel eens wat voorgesteld om met haar te gaan doen, iets 'groots' wat ze altijd al wilde, maar nee. Dan bleef papa alleen thuis en wie moest er dan voor hem zorgen. En inderdaad, je gaat niet zonder de ander op stap. Ik had een tijd terug een vriendin elders in Europa wonen en daar ben ik een paar keer alleen, zonder gezin geweest. Nou, dat was toch wel op zijn minst opmerkelijk. Dan werd het verhaal van mijn tante van stal gehaald, die was gescheiden, (want) ze ging ook wel eens binnen het huwelijk zonder man op vakantie.

En het is bovenal ongelooflijk triest dat ze zo zijn, zo oud en vastgeroest. Dat terwijl er zoveel leeftijdsgenoten zijn die nog volop meedraaien in de maatschappij. Wat het nu is, of ze niet willen, of ze (zo langzamerhand) psychisch niet in orde zijn....ik heb toch het gevoel dat ik iets moet doen.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-11-2019 om 01:41

Alleen op pad

Haha, dat was mijn schoonmoeder dan weer . Het idee dat je het als stel normaal kunt vinden dat je apart weggaat vond ze buitengewoon bijzonder. Dan moest er haast iets mis zijn in de relatie.

Twee uiteenlopende ideeën over het huwelijk

Mijn ouders waren ook conservatief; tot aan de dood zoals je beloofd had. Jaren geleden had mijn vader een hartoperatie en durfde sindsdien geen reizen buiten Nederland te maken want wat als hem iets overkwam terwijl zijn vrouw niet kon rijden.
Onze uitnodiging eens bij ons te komen logeren ( buitenland), ging ook niet gebeuren. Mijn schoonmoeder zat juist in een heel andere situatie. Ze wilde juist langs komen want ze werd helemaal gek van haar man, voor haar was het een tijdelijke ontvluchting uit een sleur. Haar huwelijk was in wezen ook niet perfect, vandaar de vlucht. De actie van je tante zou ook wel eens in dat straat kunnen horen.
Dus twee totaal verschillende manieren van in een huwelijk staan.

Maar schoonmoeder wilde liever niet alleen. Ze wilde graag dat mijn moeder mee ging. Maar mijn moeder wilde haar man niet thuis alleen laten; ze had geen rust als ze wel ging. Mijn moeder is niet gekomen en schoonmoeder snapte dit niet en omschreef het als ‘geen zin’ want zij had juist wel zin.

Juist dat woordje ‘zin’ kleurt zoveel in. Zoveel waarde en/of verwijten aan dat woordje, terwijl de situatie er niet door gaat veranderen. Als iemand anders tegen een uitnodiging of familie staat, dan jij, laat het dan gaan. Voorkom dat je een situatie groter maakt dan het is. Doe het anders voor je moeder.

Ik wilde niet eens dat mijn moeder’ gedwongen’ werd om alsnog te gaan, want dan zou ze wrs de hele tijd op puntje van de stoel zitten. Dat wilde ik haar niet aandoen.
Hoe jammer het ook was dat ze niet langs kwam, ook voor haar. Een vakantie zonder man, had haar best goed gedaan. Het gevoel van kromme tenen, is mij niet onbekend.

Mijn moeder heeft meer aan korte activiteiten, breek van de dag-activiteiten. Die leveren minder stress op daar ze ook weer naar dat huis terug gaat.

Als je grote veranderingen wilt, bedenk dan dat zij degene is die zijn gemopper over haar heen krijgt als jij de deur achter je sluit. Dan is ze eigenlijk verder van huis terwijl jij haar zo wilt helpen. Je wilt graag helpen door aan haar te trekken en op je vader af te geven. Maar je laat haar wel met de onrust achter. Daar is ze ook niet meegeholpen. Neem dat mee in je overwegingen. Hoe help je haar het meest....

Miekemieke

Miekemieke

01-11-2019 om 12:23

wat triest deze vrouwen

Vroeger had je een boek dat heette 'Als hij maar gelukkig is' dat boek wordt geloof ik nog steeds uitgegeven, misschien iets om aan deze moeders te geven maar als ik het zo lees dan denk ik eerder dat ze aan het Stockholmsyndroom lijden. Daar is niet veel aan te doen.

Kaaskopje

Kaaskopje

01-11-2019 om 13:38

Miekemieke

De vrouwen van de generatie van mijn moeder zijn geprogrammeerd volgens hoe dat is opgeschreven in de Baedeker voor de vrouw. Heel kort samengevat: cijfer je volledig weg voor je man, klaag niet, vraag niets, zorg dat hij zijn natje en zijn droogje krijgt, zijn sloffen klaarstaan, de kinderen stil zijn en niet tot last, zorg dat je er verzorgd uitziet en denk erom dat je na dit alles ook nog fris en fruitig aan de verdere huwelijkse verplichtingen meewerkt.

Dat vrouwen met dat 'programma' in onze ogen veel te veel doen, zij ze vergeven (wel jammer dat ze niet met hun tijd konden meegaan). Maar in sommige situaties is het meer dan dit. Het woord Stockholmsyndroom is misschien wel toepasselijk, maar ik vraag me in geval van mijn moeder ook af of er met haar zelf niet meer aan de hand was en dus eigenlijk is. Hoe kan het dat een leuke meid (ze was leuk om te zien en ook leuk in de omgang), bepaalde eigenschappen van mijn vader wel zag, maar dat voor lief heeft genomen? Wij werden bijvoorbeeld aan tafel altijd getrakteerd op de monologen van mijn vader. Het was eigenlijk geen gesprek, maar met instemmende geluiden was hij wel content. En dat blijkt mijn moeder al gemerkt te hebben voor ze trouwden. Hij praatte wel erg veel en graag, zo zei ze tegen haar zussen. Ze zal het in haar verliefdheid misschien wel geaccepteerd hebben, maar ze heeft kennelijk nooit durven zeggen dat het ook een keer genoeg geweest was. Dat hij 'vreemd' was, zag de familie wel, maar ze heeft dat genegeerd. Ook weer begrijpelijk misschien, de kont tegen de krib en hun ongelijk willen bewijzen, zoiets, maar de familie zag het kennelijk goed. Het komt er, met de kennis van nu, op neer dat mijn vader mijn moeder al voor het huwelijk van haar familie heeft losgeweekt omdat ze niet deden wat in zijn straatje paste. Ze zijn daarom niet bij hun huwelijk geweest. Niet omdat ze niet wilden, nee ze waren gewoon niet welkom. I.t.t. de familie van mijn vader, waarvan de helft ook nog eens afwezig was ivm de geboorte van een kind. Na afloop zijn ze het wel kort komen vieren, héél kort. Bizar. Toen we dit hoorden viel onze kaak op de grond. Bij de huwelijken van ons, de kinderen, hebben ze (lees vader) het ook zover laten komen dat zij er zelf niet bij waren. En dat zou dan onze schuld geweest zijn. Ook weer bizar om dit zo bij elkaar te weten.

Ik weet helaas niet of je vrouwen in zo'n huwelijk een dienst bewijst door ze met grof geschut uit hun apathie en/of afhankelijkheid te knallen. Want wat dan? Wie begeleidt ze?

En daarnaast..

‘Als hij maar gelukkig is’ en daarnaast was hij ook de kostwinnaar! Vooral dat laatste zal heel wat vrouwen de voorstelling hebben doen uitzitten.

‘Ik weet helaas niet of je vrouwen in zo'n huwelijk een dienst bewijst door ze met grof geschut uit hun apathie en/of afhankelijkheid te knallen. Want wat dan? Wie begeleidt ze?’
@Kaaskopje, bedoel je vrouwen met een man zoals je vader of vrouwen in het algemeen? Mijn vader was niet zo ‘apart’ als je vader, maar hij was wel de kostwinnaar en daar had ze wel rekening mee te houden.

Ik vind dit zo verdrietig...

Mijn schoonmoeder, met wie ik het altijd goed kon vinden, zat in eenzelfde schuitje. Een "moeilijke" man met behoorlijk wat psychische problematiek (er was een diagnose maar daar werd heel geheimzinnig over gedaan) en vreemde dingen. Ze kon niet scheiden want waar kon ze heen en wie zorgde er dan voor haar? En trouwen doe je voor het leven. Dit was eind jaren negentig, ze waren toen eind zestig, begin zeventig.
Mijn schoonvader stierf en mijn schoonmoeder bloeide helemaal op, ze werd een heel andere vrouw, zelfs haar stem en lichaamshouding veranderde! Maar niet eens zo lang daarna stierf ze plotseling.

Ik was er kapot van.

Maar het heeft me wel wat geleerd. Ik zat zelf ook in een heel moeilijk huwelijk met een partner die ook flink wat problemen had (geen diagnose, maar hij en zijn vader waren niet de enige in de familie met bijzonder gedrag), ik liet me erg intimideren en overbluffen door zijn gedrag en schikte me telkens weer. Als ik maar mijn best deed, dan zou het wel beter gaan... Maar langzaam maar zeker besefte ik dat ik bezig was dezelfde kant op te gaan als mijn schoonmoeder.

Het heeft nog even geduurd voor ik de moed had daadwerkelijk een einde aan mijn huwelijk te maken. Achteraf gezien een zeer verstandige beslissing die ik geen minuut te vroeg heb genomen, want met ex ging het van kwaad tot erger.

"Als hij maar gelukkig is" en inderdaad, hij bracht "het geld binnen" (ik had maar onbelangrijke stomme baantjes, vond mijn ex).

Kaaskopje

Kaaskopje

02-11-2019 om 02:02

Flanagan

Onze buurvrouw en buurman gingen op een dag scheiden en toen moest de buurvrouw gaan werken. In de jaren '70 was dat ook al gewoon. Het is meer de angst voor het onbekende, dan dat het onmogelijk is. En die angst begrijp ik.

Maar ik bedoelde vooral dat je iemand wel flink wakker kunt schudden zodat die ander het licht gaat zien, maar dan is het nog maar de vraag of je diegene er een dienst mee bewijst. Als ik het van de positieve kant bekijk, zijn mijn ouders toch nog maar mooi aan een avontuur begonnen toen ze eind zestig opnieuw gingen emigreren. Dat ze geen contact met ons hadden, tja... dat was ook de bedoeling. Enerzijds zal mijn moeder ons echt heel erg gemist hebben. Anderzijds hadden ze het daar goed met z'n tweeën. In haar geval had mijn moeder al zo rond haar 45ste/50ste de stekker eruit moeten trekken. Dan had ze met haar partneralimentatie en een baan als typiste nog best rond kunnen komen. Maar dat was niet wat ze toen wilde.

Kaaskopje

Kaaskopje

02-11-2019 om 02:04

Eind 60

was hun leeftijd

Nuffannie

Nuffannie

05-11-2019 om 11:48

Baedeker voor de huisvrouw #161

Die staat bij mijn ouders in de kast! Vond ik als kind heel leuk om in te lezen, soort van gezellig Maar allerminst geëmancipeerd....

Kaaskopje

Kaaskopje

06-11-2019 om 10:37

Haha

Nee bepaald niet. Tenenkrommend.

Nuffannie

Nuffannie

18-02-2020 om 23:41

update

De laatste tijd heb ik het idee dat het rap slechter gaat met mijn ouders. Vaders gezondheid gaat achteruit, maar hij mijdt zorg. Hij wordt niet serieus genomen vindt ie, en tegelijkertijd is hij aardig hypochondrisch. Dus het zou kunnen kloppen dat hij niet serieus genomen wordt. Mijn ouders maken ontzettend veel ruzie, zo ook op mijn zoons verjaardag, voordat hij uit school kwam. Ik was toen even alleen thuis met ze en dan zijn ze sowieso veel heftiger tegen elkaar dan als mijn man of de kinderen erbij zijn. Ze maken elkaar psychisch echt kapot, er worden dingen gezegd als "je moeder wil dat ik doodga" en "papa wil dat ik de bak in draai zodra hij doodgaat". En dat zeggen ze dan tegen mij terwijl de ander erbij staat

Ik heb dus uiteindelijk hun huisarts gebeld die mij doorverwees naar de regionale ggz. Nu gaan mijn ouders besproken worden in het zorgteam en krijgen ze misschien iemand op bezoek van ggz. Een beetje zoals Mijntje(?) hier al voorstelde toen ze sprak over bemoeizorg ofzoiets, denk ik.

Het is best wel heftig merk ik. Voelt een beetje als verraad om achter hun rug om hulp in te schakelen.

nuffannie

nuffannie

18-02-2020 om 23:46

kleine correctie

Het was Mirreke die de suggestie van bemoeizorg deed.

Floria

Floria

19-02-2020 om 07:30

Nog even over de vrouwen

Schoonvader hier is inmiddels overleden. Schoonmoeder is er vooralsnog niet van opgeknapt. Het is de schuld van instanties dat alles tegenwoordig op de computer moet terwijl zij er nooit op mocht, enz.
Ik had gehoopt dat er een soort last van haar zou afvallen, maar dat was nog niet zo. Ze kent dit leven en is er niet zomaar uit, lijkt. Ik dacht heel naief, vent weg, lekker naar buiten, mensen spreken, naar de bingo voor mijn part, verloederd huis schoonmaken, spullen weggooien... nou ja, naief dus.

Nuffannie

Nuffannie

19-02-2020 om 08:42

hè wat jammer....

Ik hoop dat ook voor mijn moeder maar ik heb gezien dat haar moeder ook de dood van haar man niet te boven kwam. Oma overleed amper 2 jaar nadat opa doodging. Het was de enige keer dat ik mijn moeder verdrietig heb gezien, ze had heel erg gehoopt dat haar moeder een beetje tot leven zou komen nadat opa weg was. De vader van mijn moeder was ook geen fijne man met afhankelijke vrouw.

Maar ik realiseer me wel dat áls mijn vader korter leeft dan mijn moeder, ze heel veel moet leren wat betreft het gebruik van internet en financiën. Op een bepaalde manier zal er wel een last van haar afvallen maar is er ook de grote boze buitenwereld.

Floria

Floria

19-02-2020 om 10:09

Nuffannie

"Hij wilde op papier vastleggen dat er op zijn uitvaart, die toch binnenkort zou plaatsvinden, niemand hoefde langs te komen."

Ik zag dit net pas, maar dat is eigenlijk precies hoe schoonvader zijn uitvaart geregeld had. Daar hoefden wij dus ook niet eens te komen.

"Maar ik realiseer me wel dat áls mijn vader korter leeft dan mijn moeder, ze heel veel moet leren wat betreft het gebruik van internet en financiën."

In het geval hier zijn het de kinderen die dat gaan doen. Ik geloof niet dat mijn schoonmoeder heeft gevraagd of iemand het kon uitleggen.
Voor ons verandert er op zich niet zoveel, maar haar eigen leven zou met wat meer positiviteit wat leuker zijn, denk ik. Haar kleinkinderen zijn onder zwaar protest een keer mee geweest op bezoek. Hun mening is tijdens het bezoek niet bijgesteld. Tja, zo ga je dus niet veel bezoek krijgen...af en toe de zoon of dochter voor wat hulp.

Nuffannie

Nuffannie

02-03-2020 om 12:02

ze hebben bezoek gehad van ggz

Naar aanleiding van mijn telefoongesprek hebben mijn ouders bezoek gehad van 2 hulpverleners. Waar het mij ergens verraste dat die zo snel tot actie overgingen, doen ze niets naar aanleiding van het bezoek. Mijn vader heeft mooi weer gespeeld: ja hij verveelde zich wel, was soms wat somber (understatement) maar als het mooi weer wordt zouden ze op pad gaan met zijn tweetjes; op vakantie, fietstochtjes maken. Ik hoor niet anders sinds ik het huis uit ben, en ze zijn al die 20 jaar uit zichzelf niet op pad geweest. En fietsen zie ik niet gebeuren als mijn vader al (doet of hij) bijna aan het zuurstof moet na een loopje van de auto naar de voordeur.

Wat ggz betreft is hun situatie niet schrijnend genoeg, ik moest maar in gesprek gaan met mijn ouders. Zucht.... dat leverde nou juist niets op.

Pennestreek

Pennestreek

02-03-2020 om 12:23

Nuffanie

Ik begrijp dat jij er niet bij was, bij dat gesprek? Was jij er niet van op de hoogte? Dat vind ik vreemd, omdat jij aan de bel trok omdat het niet goed gaat. Verder snap ik niet goed dat de GGZ het gesprek met je ouders is aangegaan? In de meeste gemeenten is dat een casemanager, of iemand van het wijkteam, maar het is overal anders geregeld, dus daar kan ik verder niet veel over zeggen.
Heb je de namen van die hulpverleners? Dan zou ik ze zelf bellen en overleggen. Ik vind het echt heel erg dat 'professionele' hulpverleners alleen afgaan op het verhaal van twee mensen terwijl hun naasten aan de bel trekken. Bij hulpverleners zou toch inmiddels wel bekend moeten zijn dat de meeste mensen mooi weer spelen bij zo'n gesprek met een onbekende pottenkijker. Daarom is het bij ons gebruikelijk dat er iemand bij is.

Nuffannie

Nuffannie

02-03-2020 om 15:44

Pennestreek

nee, ik was er niet bij. Toen ik belde met de GGZ (belde met een meldpunt) zei men dat het geval van mijn ouders zou worden besproken in het zorgteam en dat op basis van die bespreking waarschijnlijk een huisbezoek zouden afleggen. Dus ik wist wel dat ik niet bij dat huisbezoek zou zijn. Maar dat huisbezoek kwam al binnen een week, en ik werd pas een uur van tevoren door hun geïnformeerd met de vraag of ik het mijn ouders al had verteld.

"Ik vind het echt heel erg dat 'professionele' hulpverleners alleen afgaan op het verhaal van twee mensen terwijl hun naasten aan de bel trekken. Bij hulpverleners zou toch inmiddels wel bekend moeten zijn dat de meeste mensen mooi weer spelen bij zo'n gesprek met een onbekende pottenkijker. "

Dat begrijp ik dus ook niet, dat ze af zijn gegaan op het verhaal van mijn ouders en dat ze daar niet doorheen prikken. Toen ik contact met de GGZ zocht leek de dame aan de lijn (die óók het huisbezoek heeft gedaan) het nog heel serieus te nemen. Maarja, ik weet ook niet wanneer een situatie schrijnend genoeg is voor de GGZ. Mijn ouders slaan elkaar inderdaad niet de hersens in, maar hun communicatie naar elkaar is behoorlijk giftig en mijn vader isoleert mijn moeder echt. Ze (voornamelijk mijn moeder) verzamelen heel veel spullen, maar ze houden het nog een soort van netjes en bevuilen zichzelf niet dus dat is niet supersuper ernstig. Maar het drukt wel een stempel op de relatie en de sfeer en toegankelijkheid in huis (bovenverdieping is helemaal vol). Daarnaast mijdt mijn vader zorg, waarmee hij mijn moeder belast (en indirect ons ook).

Miss

Miss

02-03-2020 om 19:48

Nuffannie

Ik heb je draadje gevolgd en zie veel herkenning.

Mijn ouders vechten elkaar ook bijna letterlijk het huis uit, mijn moeder is zelfs van de trap af gevallen door alle rommel boven bij het trapgat. Depressie, geen werk, mijn moeder niet mobiel genoeg, pa is vaak verbaal heel agressief tegen haar.

De enige tip die ik je kan geven voor jou is zoek hulp voor jezelf!

Ik heb een paar jaar geleden hulp gezocht ( 9 mnd lang om de 2 weken naar een psycholoog omdat ik definitief met ze wilde breken, ik kon het niet loslaten, sliep niet meer, ik ging er letterlijk aan onderdoor en hoor jou roepen: help, soortgelijk verhaal)

Je kunt hun namelijk niet echt helpen, als jou pa nergens voor open staat staat de ggz ook met hun rug tegen de muur, mijn vader joeg zelfs zijn werkgever, boekhouder van het terrein af met zijn mani buien en veranderen kun je ze echt niet.

Ik " heb er mee om leren gaan ".

Wat ik nu bijvoorbeeld doe is mama ophalen met de auto, neem haar mee naar mij thuis en doen een spelletje met een kopje koffie. Soms blijft ze alleen eten en dan breng ik haar naar huis.
Ik sta als een" sterk iemand " tegen mijn vader als hij ook maar probeert mij tegen te houden mama op te halen, maar dat raakt me totaal niet. Gelukkig kwam dit ook maar één keer voor en maakte ik hem verbaal met de grond gelijk. Ze heeft recht op " leuke uitstapjes.
Als Ik naar thuis rijd, huil ik regelmatig maar steeds minder. Ik probeer echt de deur dicht te barkaderen, zodat ze op afstand blijven. ( geestelijk )

Het sloopt haar, ze wil naar een appartement, ze wil opruimen maar komt er niet aan toe. Ik weet hoe moeilijk het is, ik voel je.
Maar ze is echt zelf verantwoordelijk voor haar eigen leven en gedrag, dit in stand te houden.
Ik bied hulp aan, maar kan niets met de hele situatie, en laat me niet lachen de ggz, de wijk agent, de mensen van andere hulpdiensten haken als de wiedeweer af.
De enige die luistert is de huisarts. Dat is mijn grote vriend.
Sterkte, wat zul je soms hopeloos voelen
xxx

Miss

Miss

02-03-2020 om 19:54

Toevoeging

Oh en als mijn vader rustig is nuffannie, dan is mijn moeder niet te houden. Dominant, overrompelt me, verbaal heel sterk. Het is dus echt de dynamiek tussen hun.

Soms is er geen land mee te bezeilen.
Mijn zusje weet er ook geen raad mee, soms helpen we poetsen en onkruid wieden...

Nuffannie

Nuffannie

03-03-2020 om 15:42

Miss

Dankje, voor je verhaal. Geen hoopvol verhaal, maar het klinkt wel als een vergelijkbare situatie. Mag ik vragen wat de psycholoog voor jou heeft gedaan? (hoef geen details hoor). En je hebt een zusje, heb jij verder nog familie die er vanaf weet?

Mijn moeder is ook anders als mijn vader er niet bij is. Niet dominant zoals bij jou, maar minder dom. Heel triest eigenlijk. Mijn vader weet haar altijd aan te praten dat ze nergens verstand van heeft. Ze weet wel dat hij dat doet en dat het niet persé waar is, maar het doet toch wat met haar natuurlijk.

Maar nu verder.... nu ze bezoek hebben gehad van ggz en dat niets heeft uitgehaald, hoe ga ik weer contact maken? Mijn vader zal het niet leuk vinden.

geen hulpvraag

"Ik bied hulp aan, maar kan niets met de hele situatie, en laat me niet lachen de ggz, de wijk agent, de mensen van andere hulpdiensten haken als de wiedeweer af."

Met onwillige honden is het kwaad hazen vangen, zegt het spreekwoord dan. Als een hulpverlener bij de betrokkenen langskomt en die betrokkenen verklaren nadrukkelijk dat er geen problemen zijn, dan valt er toch niks te hulpverlenen? Het is wat anders als mensen verward zijn, of ambivalent in hun verklaringen, dan heb je misschien nog een aanknopingspunt. Maar wat moet een hulpverlener beginnen met iemand die niet vervuild is, zichzelf niet verwaarloost, geen gevaar voor zijn omgeving vormt, en die, bij zijn volle verstand en geheel bij zinnen, uitdrukkelijk verklaart dat er geen probleem is? Als je al iemand aan zijn haren naar de een of andere therapie zou kunnen slepen (nee dus), of als therapeut op bezoek zou kunnen blijven gaan ook als mensen niet willen (alweer: nee) dan doet zo iemand tegenover de hulpverlener geen mond open dus dan houdt het ook op.

Wat had de GGZ hier moeten doen wat ze niet hebben gedaan?

Groeten,

Temet

Nuffannie

Nuffannie

03-03-2020 om 19:29

geen hulpvraag van mijn ouders nee

In die zin weet ik ook niet wat de ggz had moeten doen, maar ík ben dan ook niet van de ggz. Ik ben een familielid dat signaleert dat het niet goed gaat daar. Zoals jij het stelt komt iedere idioot die geen gevaar is voor de buitenwereld en zelf niet vindt dat ie een probleem heeft niet binnen bij ggz. Nouja, misschien is dat ook wel zo. Maar goed, nu gebeurt er nog steeds niks.

Of mijn ouders (vader) volledig bij zinnen zijn en zichzelf niet verwaarlozen kun je je afvragen. Mijn vader gaat dus niet meer naar de dokter met zijn chronische aandoening en ik vraag me steeds meer af of hij psychisch nog wel in orde is. Hij verkondigt steeds meer onzin, van complottheorieën tot het verdraaien van dingen die vroeger zijn gebeurd en zelfs verzinnen van dingen. Ergens met hem naartoe gaan willen we niet meer, dat is genant. Mijn moeder omschrijft het als "papa weet zich niet altijd meer netjes te gedragen". Het wordt vrij pijnlijk allemaal.

Miss

Miss

03-03-2020 om 19:46

Dit was ook bedoeld zoals jij het post Temet

En niet sarcastisch of negatief. Ik geef die mensen groot gelijk, er is vaak geen land met ze te bezeilen wat ik al posten, dus laat staan dat een " vreemde " dat kan. Wij kunnen het amper. Dat was ook de reden waarom ik zelf hulp zocht, omdat ik om diverse redenen met hun wilde breken. Ook een partner die me daar op dat moment ook heel erg in beïnvloeden. Maar dat is een heel ander hoofdstuk.
Ik wijs ook geen vingers naar hun, dus zo bedoelde ik het niet.
Ze staan met een uurtje buiten. Ze weten zich geen raad met heel de situatie. Dit is onoplosbaar. Letterlijk tot de dood hun scheid.

En het enige wat ik voor mezelf besloten heb is accepteren dat hun relatie zo is zoals hij is.
Nuffannie dat is wat ik daar geleerd heb. Ze is een psycholoog die edmr kan, mindfulness trainingen en 1 op 1 gesprekken doet. Ze werkt vanuit de huisartsenpraktijk. Misschien kun je het aan je huisarts vragen, maar ik heb diverse profs gesproken. Alleen had ik met haar een enorm goede klik, ze was ook een gevoelsmens, niet alles volgens het boekje maar kreeg echt een hechte band met haar. Ik denk dat het gedragstherapie is of iets dergelijks wat ze deed. Eerlijk gezegd heb ik daar geen naam aangehangen. Kan het wel voor je navragen als je dat fijn vind?

Hun willen niets net als bij jou nuffannie.
Een heel zwaar leven voor hun. Maar wat ik al zei, blijf echt bij jezelf. Probeer een beschermingswal op te bouwen.
Ik kan er nu eens per 2 weken heen zonder oordeel, zonder de redder in nood te zijn.
Maar gewoon als luisterd oor.

Ik kan 101 voorbeelden noemen, de laatste keer dat ik er was moest de hond getrimd worden, het hondje is het eind na bij, medicijnen, 20 kilo te dik door al het vette voer wat hij krijgt en nog laat ze hem in leven. Ze kan het beestje niet loslaten, net zo min als het opruimen van spullen. Dat zit zo diep, ik heb het idee dat het met onverwerkt verdriet met vroeger te maken heeft. Op het beest heeft ze controle. En voelt ze zich " slim" zoals jij het verwoord.
Als ze klaagt dat ze het zo erg vind * de dikte en ziek*
Ik kan alleen maar antwoorden met mam het beest is op. Je houd dit zelf in stand. Maak haar alles bewust van de keuzes die ze maakt.
Misschien kun je zn gesprek aan gaan?
Ik heb hier wel 7 jaar over gedaan nuffannie voor ik nu zo ver ben.
Maar meestal antwoord ik niet. Stel mij neutraal op. Dat is een tip die ik je kan geven tegenover je vader, ga de discussie niet aan. Stop met het heen en weer gesprek. Luister naar hem en zeg bijvoorbeeld dat mag jij vinden pap, ik denk daar anders over. Punt.

Ik kan er ook niets mee, de hel brak los toen ik ruzie maakte met ze en dat wil ik niet meer. Daar kies ik sinds een ruim jaar voor. En sinds dien kan ik veel bij hun laten als ik de deur dichttrek. Ze zijn ook pas 60, dus herken heel veel.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.