Relaties Relaties

Relaties

Partner ASS

Partner ASS

11-11-2019 om 20:09

Diagnose ASS op volwassen leeftijd?

Heeft een van jullie ervaring met testen van ASS bij volwassenen? Benader je hiervoor zelf een psycholoog of via de huisarts?
Wat verandert er als de diagnose er is?
En wat nou als ASS niet de verklaring blijkt te zijn? Ook meegemaakt?
Alvast bedankt!

Zelf

Alleen als het noodzakelijk is zou ik voor een diagnose gaan. Eenmaal volwassen kun je jezelf tegenwoordig heel goed informeren door erover te lezen en te kijken of het klopt.
En als je vermoedt dat het om autisme gaat kun je beter op zoek gaan naar een goede autismecoach, of je gaat eerst eens naar een autismecafe met lotgenoten of zo. Of je informeert je op de site van de NVA.

Mijn zoon kreeg zijn diagnose op de basisschool. Die heeft hij toen opgezocht op de wikipedia samen met een vriendje en ze vonden beiden dat hij een klassiek voorbeeld was.

Zoon komt ook wel eens volwassenen met autisme, onder de radar tegen. Dat klikt vaak heel goed. En soms kunnen ze dat ook bespreken. Zonder dat er iemand naar een psychiater of zo gaat. Ze hebben veel aan elkaar als jongvolwassenen.

Het gaat er vooral om waar je tegenaan loopt en dat te doordenken of er iets over te lezen wat je tegenkomt en herkent en dan te bedenken hoe je daar beter mee om kunt gaan.

Een diagnose kan opluchten maar ook verwarren. Want een diagnose op zich zegt niets en mensen hebben er soms, ook zelf, allerlei vooroordelen bij.

Dat heb je niet als het over jezelf gaat.

Tenminste ik neem aan dat het daarom gaat. Je kunt niet een volwassene op pad sturen voor een diagnose om je eigen nieuwsgierigheid te bevredigen.

Dan kun je beter zelf eens wat lezen of je iets herkent en hoe je daar beter mee om kunt gaan.

Lanza

Lanza

11-11-2019 om 20:34

Dat moet je partner

zelf besluiten neem ik aan. Wat vindt hij er zelf van?

Partner ASS

Partner ASS

12-11-2019 om 08:03

Dank

Dank je voor je reactie Anne J.
Partner heeft zelf de conclusie getrokken dat hij ASS heeft. Hij twijfelt of hij ermee verder wil in de zin van onderzoek. Wil graag bevestiging om e.e.a. te kunnen plaatsen, maar is ook bang voor het niet krijgen van bevestiging.
Het zou e.e.a. in perspectief plaatsen, aan de andere kant betreft het geen kind die baat heeft bij een andere aanpak in de opvoeding.
Ik zelf zou het helpend vinden als hij zijn eigen patronen wat meer ziet.
Ik vind het moeilijk uit te leggen.
Zijn er hier ook mensen die ervaring hebben met op latere leeftijd een diagnose ASS krijgen of juist niet terwijl je wel in die richting denkt?

xxx

xxx

12-11-2019 om 09:00

ervaring

Als er vermoeden is van ASS en je loopt hier ook in vast, is het zeer nuttig om een onderzoek te krijgen. Misschien is het inderdaad ASS, misschien iets anders.

Bedenk ook dat elke ASS-er anders is. Waar de één problemen mee heeft, kan voor de ander geen probleem zijn, maar die heeft weer andere problemen. Soms zijn er ook comorbiditeiten ontstaan als ASS niet op jonge leeftijd is ontdekt, bijv. persoonlijkheidsproblematiek, depressie, eetstoornissen, zelfs psychoses. De één is "een beetje vreemd" maar heeft verder een relatief gewoon leven, de ander leeft van drama naar drama met ontslagen, verbroken relaties, ruzies en zo.

In het geval van ASS-diagnose op volwassen leeftijd waar ik van weet, ging de persoon (volwassene, net in de vijftig) het onderzoek in met het idee dat persoon met een diagnose de handvatten toegereikt kon krijgen om de problemen in het dagelijks functioneren te kunnen tacklen. Persoon was recentelijk arbeidsongeschikt verklaard wegens herhaaldelijk terugkerende overspannenheid en uiteindelijk een fikse burnout. Er was bij persoon vanwege herkenning bij de kinderen die al een ASS-diagnose hadden een vermoeden van ASS. Persoon is toen naar de huisarts gegaan, legde de situatie uit en noemde het vermoeden, en kreeg een verwijzing naar een GGZ.

Tip: kies een instelling die goed bekend is met autisme bij volwassenen! Voor volwassen vrouwen is Annelies van der Spek een begrip, ook Dr.Bosman heeft een goede reputatie, maar die schijnt tegenwoordig bijna failliet te zijn en te kampen met personeelsgebrek. Er zijn meer instellingen die zich er in hebben gespecialiseerd. Vraag advies bij bijvoorbeeld Autsider.

Persoon kreeg inderdaad de diagnose ASS, ging vervolgens een traject in dat begon met psycho-educatie, waarin persoon leerde wat ASS inhield en vooral: hoe het in het leven van persoon invloed had. Hoewel persoon via de kinderen al e.e.a. wist over ASS, waren er heel veel eye-openers.

Volgende stap in het traject: hoe pak je je leven weer op? Niet als een NT-er (neurotypisch iemand, ofwel iemand zonder ASS), was de eerste les. Dat was schrikken voor persoon, want die had verwacht de nodige tips en tricks te krijgen waarmee het oude leven kon worden hervat, maar dan zonder telkens terugkerende problemen! Nee, persoon moest het leven opnieuw gaan inrichten. De lat lager leggen, om te beginnen. Je kunt een vierkant blokje nou eenmaal niet door een rond vormpje drukken.

En overprikkeling voorkomen, in plaats van "even flink zijn en doorbijten want anderen kunnen dat ook" als die overprikkeling al volop aanwezig was. Voorkomen kun je door de dreigende overprikkeling tijdig te signaleren. Dat betekende een heel nieuwe manier van leven, jezelf opnieuw leren kennen, grenzen respecteren, leren omgaan met reacties in je omgeving en vooral acceptatie van je beperkingen. Maar ook: (nieuwe) mogelijkheden zoeken en uitwerken die beter bij je passen.

Het gevolg van de diagnose was ook dat persoon een persoonlijk begeleider kreeg vanuit de WMO, die hielp met signaleren van dreigende overprikkeling, maar ook begeleiding bood bij zaken als executieve vaardigheden en informatieverwerking, waar persoon altijd al moeite mee had (ook al een bron van overprikkeling), en hielp zoeken naar die nieuwe mogelijkheden.

Ook werd er aandacht besteed aan traumaverwerking, omdat persoon al van kind af aan verschillende nare situaties had meegemaakt(problemen op de werkvloer, pesten op school, onbegrip van de directe omgeving die vond dat persoon gewoon eens normaal moest doen). Denk aan therapie en behandelingen met EMDR.

Na een paar jaar werd het traject afgesloten. De persoonlijk begeleider komt nog steeds wekelijks langs om te bespreken waar persoon tegenaan loopt en waar hulp, ondersteuning of stimulering nodig is.

xxx

xxx

12-11-2019 om 09:02

wat als er geen diagnose komt

Niets doen en in onzekerheid blijven afvragen of je misschien ASS hebt, terwijl je tegen problemen aanloopt, is nooit verstandig. Ik adviseer om toch naar de huisarts te gaan en een onderzoek aan te vragen. Misschien rolt er niets uit, of misschien een andere diagnose. Dan kan partner met die andere diagnose verder aan de slag gaan.

Fransien

Fransien

12-11-2019 om 09:05

Vrienden van ons

Vrienden van ons zijn wel voor een diagnose gegaan. Ze hebben drie kinderen waarbij alle drie een vorm van autisme hebben. Ze herkennen heel veel in de worsteling van hun kinderen door school en hebben allebei bevestiging/uitsluiting gevraagd.

Ik heb niet naar de uitslag gevraagd, het deed voor mij niet ter zake en ze kregen al genoeg vooroordelen over hun kinderen op hun bord.

Adhdmoeder

Adhdmoeder

12-11-2019 om 09:39

Diagnose

Ik ken meerdere vijftigers die op latere leeftijd een diagnose hebben gekregen en daar veel baat bij hadden. De één kreeg eindelijk inzicht en handvatten in een leven van 12 ambachten en 13 ongelukken. De andere leerde de diagnose van haar eigen kinderen doorgronden en kon zo beter naar haar eigen omgangsvormen kijken. Het is ook net wat iemand nodig heeft. Mijn vader, achteraf denken wij een adhd'er, heeft een fijn leven gehad waarin hij probleemloos kon zijn wie hij was. Voor iedereen was dat heel vanzelfsprekend en normaal, dat chaotische en zenuwachtige gedoe van hem. Hij luisterde nooit. Dat geef je je kinderen wel mee natuurlijk. Je kunt je afvragen hoe erg dat is: ik kan daar uitstekend mee omgaan, vooral nu met mijn eigen adhd-dochter. Aan de andere kant heb ik het lange tijd normaal gevonden dat ik niet werd gehoord en dat is niet fijn.
Ik kan je man niet goed adviseren. Wat ik belangrijk vind is de sfeer in huis en wat je je kinderen meegeeft.

Autimam

Autimam

12-11-2019 om 09:45

Collega

Een collega van mij heeft op zijn 52e de diagnose gekregen. Hij was er heel blij mee, het verklaarde veel van wat er moeilijk en fout gaat in zijn leven. Hij volgt nu groepstherapie en hij noemt dat een feest van herkenning. Hij leert er veel trucs om met zijn lastige trekjes om te gaan.

Wendelmoed

Wendelmoed

12-11-2019 om 13:44

Specialisten

Ik zou wel aanraden om op zoek te gaan naar een GGZ bureau dat echt gespecialiseerd is in autisme. Vrijwel elke psychotherapeut vindt van zichzelf dat hij of zij alles van ASS weet en begrijpt maar in de praktijk is dat toch echt niet altijd zo.

En als er een diagnose komt te liggen, dan wil je daar toch ook mee verder neem ik aan.

Voor de newborn ASSer is zo'n diagnose soms een openbaring om te weten waarom het nou toch niet loopt, de partner zit er dan sip naast: oh, nu is het ineens allemaal mijn schuld en hij kan er niks aan doen? Die moet dan ineens veel begrip gaan hebben terwijl er nog wel eens wat oud zeer zit.
Daar moet je als stel dan wel wat mee. Op mijn werk ken ik een paar mensen die later een diagnose kregen, en naast de opluchting gaf het bij elk ook een extra last op de relatie. Het evenwicht verschuift.
Dat is geen reden om een onderzoek maar te laten zitten, het is wel een aansporing om er serieus mee aan de slag te gaan.

Op mijn 45e

Ik heb de diagnose Autisme gekregen op mijn 45e. Mijn zoon kreeg de diagnose toen hij 5 jaar oud was, en na een aantal jaren hulpverlening begon ik te ontdekken dat ik wel heel veel trekjes van hem herkende bij mijzelf. Omdat ik in die periode zelf volkomen vastliep, ben ik naar de psychiater gegaan (verwijzing gevraagd bij de huisarts). Deze heeft mij getest en uiteindelijk kreeg ook ik de diagnose autisme. Toen vielen de puzzelstukjes op hun plek ! Het gaf heel veel duidelijkheid, niet alleen voor mij (ik ben niet gek, ik heb gewoon autisme !) maar ook voor mijn man. We hoefden ons leven niet drastisch om te gooien, maar hebben hier en daar wat aangepast (qua duidelijkheid, regelmaat en voorspelbaarheid) en het gaat nu heel erg goed in mijn gezin.

Ad Hombre

Ad Hombre

12-11-2019 om 15:46

Adhdmoeder

"Ik ken meerdere vijftigers die op latere leeftijd een diagnose hebben gekregen en daar veel baat bij hadden. De één kreeg eindelijk inzicht en handvatten in een leven van 12 ambachten en 13 ongelukken."

Ik ken dat ook in mijn omgeving. Iemand die maar niet snapt wat hem steeds weer overkomt maar die van zichzelf vindt dat hij toch heel sociaal is. Goed mogelijk dat als iemand het hem eens durft te vertellen hij daar veel aan zou hebben.

Autimam

Autimam

12-11-2019 om 15:59

Sociale ASS'er, ja dat kan

Ad, mensen met ASS ontwikkelen zich op bepaalde vlakken snel en dan vaak ook heel goed (vaker technische vaardigheden), en op andere vlakken langzaam en dan vaak ook minder goed (meestal sociale vaardigheden, taal). De meeste mensen met ASS zijn dus niet zo goed op sociaal vlak, maar sommigen zijn juist bijzonder sociaal. Het zou dus best kunnen zijn dat die persoon in jouw omgeving inderdaad ASS heeft én heel sociaal is.

Mijn eigen zoon met ASS was als jong kind veel socialer dan kinderen van zijn leeftijd, helaas vertraagde die ontwikkeling daarna en nu is hij duidelijk achter op dat vlak. Zijn taalontwikkeling is beter dan gemiddeld, dat is fijn. Hij is dan weer totaal niet technisch aangelegd. Geen twee ASS'ers zijn hetzelfde.

Libera

Libera

12-11-2019 om 16:05

Tsja

Maar vergeet wel niet dat het nu niet zo is dat er een diagnose 'uitrolt'. In feite is psychiatrische diagnostiek vooral juist een frame om vanuit te kunnen werken, nu wordt het vaak andersom gezien.
Het zijn gewoon werkafspraken, bij x keer y gedrag plus x spreken we van die diagnose.
Diagnoses kunnen niet aangetoond worden, noch geven ze sluitende oplossingen.
Dus tsja, ik vind het toch wel een beetje raar, die diagnoses op latere leeftijd. Met 50 jaar weet je zelf inmiddels ook wel of je y gedrag vertoont of niet. En als je het leuk of zinnig vindt daar een naam op te plakken, wat voegt een psychiater dan toe??
Een psychiater lijkt me zinnig als je psychiatrische hulp nodig hebt. (of maatregelen afgeleid daarvan)

Sociaal

Mijn zoon wil ook graag sociaal zijn en op zijn eigen wijze gaat het hem vaak goed af. Maar hij blijft ook zijn neus stoten en heeft geleerd om toch ook van alles te incasseren en toch door te gaan.
Hij heeft daar ook tekst bij. Als het weer eens (soms echt heftig met expliciete afwijzing) fout gaat dan neemt hij een stapje terug en vraagt zich af, wat is er gebeurt, wat was de dialoog, wat heb ik daar laten zien. Hoe kan ik dat goedkrijgen door zelfexplicatie of excuus of lichtvoetiger met een grapje, hij heeft inmiddels een hele lap tekst erbij dat hij ook bespreekt met anderen of vrienden die (nog) geen diagnose hebben.
Hij heeft een vak uitgekozen dat bij uitstek sociaal ingevuld wordt. Hij zoekt de ervaring op om zich te ontwikkelen op sociaal vlak. Vooral via zijn studentenvereniging, dat zijn me toch vaak een stelletje neurotypicals waar je wel mee om moet zien te gaan, ook als ze dronken zijn. Met zijn intellect kan hij alles leren wat hij wil.

Ad Hombre

Ad Hombre

12-11-2019 om 16:57

Autimam

"Ad, mensen met ASS ontwikkelen zich op bepaalde vlakken snel en dan vaak ook heel goed (vaker technische vaardigheden), en op andere vlakken langzaam en dan vaak ook minder goed (meestal sociale vaardigheden, taal). De meeste mensen met ASS zijn dus niet zo goed op sociaal vlak, maar sommigen zijn juist bijzonder sociaal. "Het zou dus best kunnen zijn dat die persoon in jouw omgeving inderdaad ASS heeft én heel sociaal is."

Dat hangt een beetje van je definitie van sociaal af. In sommige sociale situaties - zeg een gezellig feestje - kan hij zich prima redden, maar in andere snapt hij gewoon niet wat er gebeurt. In een werkomgeving proberen mensen je vaak een beetje uit, beetje plagen. Heel subtiel. Als je daar verkeerd op reageert lig je er al snel uit.

De juiste grappen maken en op de juiste manier reageren is een belangrijk onderdeel van sociale interactie met name ook op het werk. Daar hebben autisten moeite mee en ze snappen niet waarom ze er steeds opnieuw bij iedere nieuwe baan weer uitliggen. Want ze zijn toch zo sociaal?

Sommige ASS-ers zijn trouwens ook heel goed in taal, alleen ermee communiceren, da's vaak wat lastig

Flavia

Flavia

12-11-2019 om 17:04

Nou Libera

Nu er bij mijn moeder op 75! Jarige leeftijd een label opgeplakt is kan er ineens wel gerichte hulpverlening gegeven worden. Daarvoor was het vooral pappen en nat houden, dan maar regelmatig opname bij GGZ.
Nu weten we veel beter wat we kunnen proberen en wat beter is om maar niet te doen.

Zelfinzicht heeft ze helemaal niet en psychoeducatie gaat 'm ook niet meer worden.
Zij is er niet zo mee bezig maar het geeft mij en de ambulant verpleegkundige wel handvatten.

Partner ASS

Partner ASS

12-11-2019 om 23:07

Vastlopen?

Dank jullie wel voor jullie reacties!
Fijn dat er zoveel verschillende ervaringen zijn.
Wat mij zorgen baart is dat mijn partner steeds meer dingen vermijdt. En als hij geen relatie met mij zou hebben er bij wijze van spreken geen last van zou hebben. Alle andere relaties gaat hij uit de weg.
Toen ik hem leerde kennen had hij een aantal fijne vriendschappen. Omdat hij er niets aan doet deze te onderhouden, lijkt dat nu over.
Dit lijkt hij zo te willen, maar volgens mij wordt hij steeds banger uit de toon te vallen.
Het lastige is dat ik de enige ben die aangeeft dat dit niet ok is. Dit vindt hij op dieptepunten ook, zoals als wij in vakantieperiodes enorm clashen omdat hij (in mijn ogen) volledig verkrampt reageert op alle onverwachte dingen, die vaak bij vakanties horen. Punt is dat hij in het gewone leven best ver komt met dingen vermijden en dan dus ook geen noodzaak ziet om meer inzicht te krijgen in zijn eigen gedrag. Als het dan weer mis dreigt te gaan tussen ons, vindt hij zelf dat hij een probleem heeft en wil hij hier meer van weten en mee aan de slag. Tot de ergste storm overgewaaid is en het gewone leven weer voortkabbeld.
Pfff, ik weet niet of mijn verhaal hout snijdt. Ik ben moe, net pas thuis na een lange dag in het teken van werk. Hoop dat jullie er wat van snappen. Ik wil mijn partner niet veranderen en vindt het tegelijkertijd soms erg spannend

Libera

Libera

13-11-2019 om 02:14

Flavia

Nou ja, zoals ik al schreef, uiteraard kan diagnostiek wel zinvol zijn. Zeker als instrument voor hv, waar het uiteindelijk ook voor bedoeld is/was.
Ik schreef het ook wel wat krom, zie ik, het gaat niet perse om leeftijd.

Maar ben het eens met AnneJ, je kunt het ook desgewenst zonder diagnose zelf in die richting zoeken.
Zoals bij ts; hoe dan ook lijkt me dat zou je iets willen, het zinvol is dat iets in de richting van ass te zoeken, daar zul je antwoorden/ ondersteuning kunnen vinden bij beschreven gedrag.
Het voegt mi niet (perse) iets toe, een diagnose.
En stel er komt geen ass uit, dan blijf je toch hoe dan ook zitten met problemen uit die hoek, waarbij je zelf ook wel weet dat de meeste herkenning in die hoek gevonden zal worden. En juist om die herkenning (van problemen) gaat het, niet om welke diagnose precies.

Flavia

Flavia

13-11-2019 om 07:14

Partner

Bij mijn moeder werden de problemen erger na de scheiding van mijn vader (op haar verzoek). Volgens de psychiater is dat helemaal niet vreemd om 2 redenen: 1 leeftijd waardoor je mentaal sowieso al wat rigider wordt en minder flexibel. en 2: de compenserende schil (mijn vader) viel weg.

Dat van die vrienden zie ik ook bij mijn moeder, ze haken af want het is geen wederkerige vriendschap, ze weten ook niet dat er een beperking is want dat weten we nog niet zo lang en mijn moeder vertelt het ook niet. Wat dat betreft kun je beter in een rolstoel zitten of blind zijn, dat zie je direct, iedereen kan zich er wat bij voorstellen en dat geeft begrip van de andere partij.

Jouw partner loopt voortdurend op zijn tenen om aan alle sociale verwachtingen te voldoen, jij bent zijn compenserende schil aan de ene kant, maar aan de andere kant vragen jij en de kinderen ook sociale vaardigheden, bijvoorbeeld op vakantie.

Ik ben het met Libera en AnneJ eens dat een diagnose niet eens zo belangrijk is voor het handelen alleen als je externe hulp nodig hebt. Als de omgeving rekening gaat houden met de beperking dan gaat het beter. Ik ga nu bijvoorbeeld niet aandringen op andere eettijden of 's middags warm eten bij mijn moeder, dat lijdt tot stress en paniekaanvallen. Ik ga niet in op haar directe vraag om langs te komen want dat stimuleert haar in haar gedrag, wel spreek ik alles steeds met haar door.

Zelf ben heb ik ook geen officiele diagnose ADD maar wel de conclusie van ADD-coach/psycholoog en mijzelf, toch krijg ik op basis daarvan ook medicatie via de huisarts.

Ik denk dat in jouw situatie het goed kan zijn om eerst te beginnen met educatie van jezelf over ASS en hoe te begeleiden en dat te gaan toepassen. Wellicht kun je hierover spreken met de pschychiatrisch praktijkondersteuner bij je huisarts of met je huisarts om wat handvatten te krijgen hoe verder te gaan. Je partner kan dit niet alleen, dat is alsof je hem in een ballenbad naar het kubusje laat zoeken, te druk, te onoverzichtelijk en de opdracht is onduidelijk, welk kubusje: die rode of die blauwe, die grote of die kleine en met ronde hoeken of niet, en dat allemaal tegelijk. Dan verstar je. Jouw opdracht om dat voor zichzelf uit te zoeken is net zo.

En weet je als je als kubusje in het ballenbad mag zijn van je omgeving dan gaat het goed, maar als ze willen dat jij ook een balletje wordt dan gaat het mis, zegt dit kubusje in het ballenbad van mijn werk.

mirreke

mirreke

14-11-2019 om 00:33

Maar wie

heeft er eigenlijk het meeste last van het gedrag, het zijn, van je partner. Ben jij dat?

Je schrijft dat in tijden van stress en gedoe je partner inderdaad denkt dat er wat met hem is, en dat hij de drang om daar achteraan te gaan veel minder voelt als het allemaal weer kabbelt.

Maar wie veroorzaakt de stress dan? Is hij dat of komt dat omdat jij het gevoel hebt dat je partner iets zou moeten wat hij niet doet. Waarna er stress ontstaat omdat hij niet kan voldoen aan jouw wens?

Een diagnose kan handig zijn, misschien niet eens voor hem, maar wel voor jou. Het is ook niet zo dat je na een diagnose als autist dan maar wat foefjes moet leren om je zoveel mogelijk aan te passen aan de NT-wereld. Het werkt naar twee kanten. Een partner moet ook accepteren dat de ander autistisch is en moet wellicht bepaalde verwachtingen van de ander niet meer hebben of deze aanpassen.

Er zijn ook centra waar je na een diagnose terecht kunt voor 'zorg/training' met z'n tweeën, dus als partners. Dat kan voor jullie wellicht handig zijn.

Ik heb zelf trouwens ook een diagnose, op mijn 56e, sinds bijna een jaar. Voor mij persoonlijk een bevestiging.

Partner ASS

Partner ASS

14-11-2019 om 23:14

Tsja...

Mirreke, ik snap wat je zegt. En vind het echt een lastige vraag om te beantwoorden.
Ik denk dat ik geen dingen wil verwachten die hij niet kan geven, maar vind het lastig om te zien wat hij kan en niet kan. Ook omdat het sinds we elkaar leerden kennen, nogal veranderd is.
Wat ik moeilijk vind om mee om te gaan, is de angst. De angst om dingen te verliezen, de angst voor verandering, de irreële angst die zo bepalend kan zijn. En alles in een negatief daglicht stelt.
Ik zou willen dat hij wist van zichzelf dat dit zijn patroon is: als hij op 1 gebied de controle kwijt dreigt te raken, wordt hij angstig op alle gebieden.
Ik heb de illusie dat hij als hij zich hiervan bewust is, misschien kan leren dit te relativeren.
Zo van 'ok, ik merk aan mezelf dat ik ineens overal beren op de weg zie, dat herken ik, daar heb ik vaker last van. Dat heb ik als ik ergens tegenop zie, iets niet uitspreek, etc. Laat ik eens bedenken wat me dwars zit.'
Ik hou van mijn partner en ik vind het moeilijk om met die angst te leven. Dit benauwt me, we hebben het namelijk heel goed, maar zo wordt dat niet gevoeld.
Is het nog een beetje te volgen?

Angst

Het is natuurlijk maar helemaal de vraag of je partner hier zelf mee aan de slag wil. De psychiater van mijn zoon heeft wel eens voorgesteld dat zoon in elk geval medicatie tegen de angst kan krijgen. Het hoort er ook wel echt bij, bij autisme. Maar dan heb je ook eerst een traject van cognitieve therapie, hoe ga je om met angst, en dat zal voor iedereen ook verschillend zijn. Bij autisme gaat het gevoel vaak heel snel van 0 naar 10, en je kunt het misschien wel leren zien aankomen, maar dan is nog maar de vraag of je het kunt voorkomen of processen.
Ik weet dat mijn exman een tijdje dezelfde medicatie kreeg als dochter met haar angststoornis. Op de een of andere manier had hij begrepen dat het tegen zijn 'hoge bloeddruk' was. Daardoor werd hij wel een stuk makkelijker om mee om te gaan.
Helaas is dat bij een korte tijdelijke zaak gebleven.
Maar nogmaals, iemand moet dat zelf het hoofd willen bieden.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.