Vroeger misbruikt
Ik ben benieuwd naar jullie reacties....
Ik ben vroeger soort van misbruikt door een vriend van de familie, dit een aantal jaar lang in de puberleeftijd. (Ik zeg soort van omdat penetratie gelukkig niet is gebeurd)
Uiteindelijk kwamen m’n ouders er gelukkig achter en die hebben mij altijd geloofd en gesteund. Altijd. Zo ook mijn zussen en broer.
Direct politie en therapie. Mijn moeder en vader hebben tot op het bot schuldgevoel omdat ze nooit iets hebben vermoed.
Vele therapieën en 20 jaren verder woon in al heel wat jaren aan de andere kant van Nederland en ben gelukkig getrouwd en een zielsgelukkige moeder. Ik heb een goede baan, man heeft goede baan en wonen prachtig. Kortom; alles goed zou je zeggen.
Maar dat misbruik... niemand hier weet het (man wel natuurlijk) en ik praat er nooit over. Mijn familie praat er nooit over. Mijn man ook nooit tenzij ik over begin. Hij luistert wel maar ja, wat moet hij er nog over zeggen. Hij weet trouwens niet alles. Ik kan dat gewoon niet in woorden vertellen.
Ik word vaak getriggered en dan voel ik het weer. Heel soms ik heb van die serieuze herbelevingen. Ik ben als een waakhond naar mijn kinderen.
Ik neem het dagelijks mee in mijn hoofd maar ik kan nergens terecht. Zo voelt dat. Klinkt sneu, snap ik. Ik heb lieve vriendinnen maar dit zijn onderwerpen die je echt niet even bespreekt. Ik wil niet choqueren en het feit dat mensen weten dat ik een ‘slachtoffer’ ben doet mij al paniekerig worden.
Wat betreft de schuldvraag: verstandelijk weet ik dat ik geen schuld heb aan het misbruik maar gevoelsmatig ligt dat anders. Ik voel veel schaamte en zelfs schuld. Ik weet hoe dit op psychologisch niveau werkt.
Mijn oudste heeft nu de leeftijd dat het al speelde bij mij.
Het borrelt behoorlijk in mijn hoofd maar ik zou niet weten waar ik terecht kon. Ik bedoel, ik kan natuurlijk naar een huisarts gaan maar dat durf ik niet. Ik ben ook bang dat het laatje opengaat en ik dan niet kan functioneren door alle opgehaalde herinneringen en emoties. Het gaat juist zo goed in ons gezin.
Mijn vraag is eigenlijk
Wie herkent dit? Wie is ook misbruikt maar heeft het er nooit over? Of de omgeving? Ik zou best in een groep willen praten met onbekende mensen die het ook hebben meegemaakt.
Je leest er zoveel over en altijd wordt gezegd dat je hulp moet vragen. Maar oei wat is dat ingewikkeld.
Sorry als ik mensen heb getriggered met mijn verhaal.
Reactie
Wat naar voor je dat het misbruik nog zo'n impact op je heeft. Kun je dat delen met je partner?
Ik denk dat het heel goed is om lotgenoten te zoeken. Het lijkt me overigens heel begrijpelijk dat het misbruik impact blijft hebben op je leven.
Je zou het er ook eens met je huisarts over kunnen hebben. Je hoeft niet gelijk verdere hulp op te starten. Maar misschien wel fijn om een aantal opties te weten. Heb je ook emdr therapie gehad? Omdat je schrijft over triggers en herbeleven.
Het raakt me dat je schrijft over dat het juist zo goed gaat met jullie gezin en je dat niet over hoop wil halen. Het raakt me om je worsteling en angst daarin te lezen. Dat je de moeilijkheden zo in je binnenste wereld houd en het lijkt ten koste van je zelf.
Sterkte!!
het is heel normaal en eigenlijk ook logisch dat je -als je kinderen krijgt- weer helemaal door dat proces heen gaat. je ziet die leeftijd en hoe ze dan zijn en het hele gebeuren wordt steeds getriggerd door de connectie met het dagelijks leven.
In het jaar nadat mijn zoon geboren is, ben ik bijna constant ziek geweest van spanningen en dingen die terugkwamen. later kwam het soms in bepaalde situatie weer terug waardoor ik dan weer hyperventilatie en extra darmklachten kreeg (ik heb PDS). Zo kreeg ik een keer een enorme huilbui terwijl ik mijn zoon eten zat te geven. Dit kwam omdat hij er zo kwetsbaar uitzag met zijn mondje verwachtingsvol open dat ik ineens zo verdrietig werd dat mijn vader dit vertrouwen, wat de meeste kinderen in hun papa en mama hebben ZO geschonden heeft.
Ook weet ik nog dat ik mij heel ongemakkelijk voelde bij het schoonmaken met oliedoekjes als de ontlasting helemaal rond zijn piemeltje zat. Ik voelde mij alsof ik nu bezig was mijn eigen zoon ongewenst te betasten. beetje raar, maar zo voelde het echt.
Ik merkte ook steeds dat als ik er eenmaal woorden aan kon geven als ik dat nare gevoel al een poosje had bij een bepaalde handeling of gebeurtenis, ik daarna (na een paar keer vertellen) het rare gevoel langzamerhand kwijt raakte.
heb je al EMDR therapie geprobeerd? Dat heeft mij erg geholpen om het ergste emotionele laag van het geheel af te krijgen. Ik kon bijv. helemaal misselijk worden met kokhalsneiging als ik aan bepaalde voorvallen terugdacht. nu kan ik er aan denken zonder veel te voelen. Maar ik denk er eerlijk gezegd ook steeds minder aan.
