Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Wat nu? Mijn man is emotioneel vreemdgegaan.

Hallo iedereen,

Ik kom hier om even te praten over mijn situatie en jullie mening te vragen.

Ik ben 23 jaar en mama van een dochter van 1 jaar.
Sinds 3 jaar heb ik een relatie met een leuke oudere man van 35 nu. 3 maanden geleden zijn we getrouwd.

Ik ben na vermoeden dat er iets serieus mis was gaan kijken in mijn man zijn laptop, en daar vond ik tot grote verbazing verschillende gesprekken met andere vrouwen met heel wat geflirt en zelfs datums om af te spreken voor sex.

Ik moet zeggen het voelde alsof mijn hart eruit werd getrokken.
Deze gesprekken zouden dus ook al aan de hand zijn voor ongeveer 9 maanden. Dus niet zo lang na mijn bevalling.
Ik moet zeggen, dit was het laatste dat je zou verwachten van hem.

Hij vertelde me hoeveel spijt hij heeft en dat er nooit echt afgesproken is geweest, dat dit nooit mijn schuld was maar komt door dat hij zich slecht voelt met zaken in zijn verleden.

Meteen heeft hij alles verwijderd nadien en openbaar een verontschuldiging aangeboden.
Maar toch ben ik zo kwaad en gekwetst.
Ik geloof niet dat er nooit iets is gebeurd.
En zeker niet omdat hij ons, ja je leest het goed. Ons in een swingerssite had ingeschreven.
"Puur uit nieuwsgierigheid"

Hij beweerd het gevoel te hebben dat hij het niet verdiend om gelukkig te zijn en daarom probeerd alles kapot te maken. Zodat ik zelf gelukkig kan zijn met iemand dat mij verdiend. Zodat onze dochter een betere papa krijgt.

Ben ik dom als ik geloof dat er niet echt iets is gebeurd?
Moet ik hem een nieuwe kans geven en samen hulp gaan zoeken voor zijn emotionele problemen?

Hierbij komt ook nog dat hij steeds meer en meer is beginnen veranderen in onze relatie. Vanaf de moment dat ik de miskraam kreeg voor onze dochter, het punt waarop hij aangeeft dat alles mis is beginnen lopen voor zijn geestelijke gezondheid volgens hem, tot nu is hij bij elke belangrijke gebeurtenis steeds meer beginnen roepen, steeds meer beginnen liegen, en eigenlijk een nachtmerrie van een partner geworden.

Hij zegt nu ook hier heel veel spijt van te hebben.
Ik moet hier nu wel bij vermelden dat mijn man in het leger heeft gezeten en ptsd heeft.

Moet ik proberen om mijn man de kans te geven terug de persoon te worden die ik leerde kennen?
Het verraad is groot, heel ons huwelijk was eigenlijk 1 grorz leugen in mijn ogen. Alle geloften zijn al verbroken.

Moet ik de mijne wel houden, in goede en slechte tijden?
Ik hou nu vol voor onze dochter. En ergens hou ik wel van hem, of tenminste de persoon die ik ooit heb leren kennen

Mari

Mari

03-12-2019 om 12:38

"Hij beweert het gevoel te hebben dat hij het niet verdiend om gelukkig te zijn en daarom probeert alles kapot te maken. Zodat ik zelf gelukkig kan zijn met iemand dat mij verdiend. Zodat onze dochter een betere papa krijgt."

Dit voelt voor mij of hij de slachtofferrol in duikt zodat jij medelijden krijgt. Ik denk als ik je verhaal zo hoor aan de neiging tot seksverslaving. dit wijst daar ook wat op: "Meteen heeft hij alles verwijderd nadien en openbaar een verontschuldiging aangeboden." het zogeheten 'we gaan het helemaal anders aanpakken' mechanisme.
Als hij ptsd heeft, moet hij daarvoor behandeld worden en de verlichting daarvan niet gaan zoeken in een verslaving.
Hij kan spijt hebben, ik geloof niet dat dat gelogen is. Maar spijt hebben zal zich moeten tonen in zich laten behandelen voor de diepere oorzaken van zijn vluchten buiten jullie relatie. althans, zo zie ik het.
Klinkt inderdaad als een beschadigd iemand. Ik zou alles on hold zetten, kijken of hij inzicht krijgt in zijn eigen handelen, anders dan slachtoffer uithangen (jij bent de gekwetste hier hoor, niet hij) en daadwerkelijk stappen onderneemt om zijn drijfveren te onderzoeken.

Doet hij dat niet dan zijn alle goede voornemens en beloftes die hij nu doet gebakken lucht en zal hij binnen een jaar weer op hetzelfde pad zijn.

Mari

Mari

03-12-2019 om 12:39

en nog

heel veel sterkte gewenst, heel rot voor je

slachtofferrol

hmmm..... ik maak hier op uit, dat hij iets te veel in de slachtoffers rol zit en zijn probleem te veel bij jou neer ligt.

hij heeft in defensie een verleden en heeft dus alles bij elkaar een zware rugzak. hij was en is niet klaar voor een huwelijk (waarbij beide prettig bij voelen) en het gezinsleven, dit omdat hij oa zijn verleden nog niet heeft losgelaten en/wel heeft geleerd hoe hij hier mee moet leven.

hier zal hij prof hulp bij nodig hebben, oa vanuit defensie met wellicht lotgenoten.
jullie kind is nog jong en krijgt er nog weinig van mee, het is van belang dat hij zsm bezig gaat met prof hulp. dit omdat er vaak wat jaren overheen gaat. (heb vrienden in defensie)

wat betreft jullie relatie, vertrouwen is weg en kan pas weer opgebouwd worden als jullie beide klaar voor zijn.

je hebt een kind, een jong kind, deze moet op de eerste plek staan voor jou.

Klinkt niet goed...

Hoi Minmin,

Persoonlijk heb ik eventjes genoeg van zogezegde spijtbetuigingen en beloftes om het allemaal anders aan te pakken. Ik heb al enkele personen gekend in mijn leven die zo met mij of een vriend(in) van mij omgingen, en meestal komt het er gewoon op neer dat ze jou op die manier willen sussen. Als het nu maar om één ding zou gaan, dan zou je het misschien nog een kans kunnen geven, maar uit jou verhaal klinkt dat het de ene leugen na de andere is... tjah, dan is voor mij het hek van de dam.
Iemand die zoveel liegt, zal daar niet ineens mee kunnen stoppen. En ptsd heeft niets met liegen te maken hoor. Dat hij op die manier met zijn problemen/traumas omgaat, heeft een andere, dieperliggende oorzaak. Hij zou dus niet alleen voor die ptsd in behandeling moeten mijns inziens, maar ook in het algemeen: om te onderzoeken waar die drang om te liegen vandaan komt.
Het probleem is natuurlijk ook dat je nooit weet hoe het er in die therapiesessies aan toe gaat. Als hij zo goed is in bedriegen dat het niet opvalt, is het heel goed mogelijk dat ook een therapeut dat niet doorziet.

Ik wil je zeker niet ongerust maken, maar misschien moet je eens het boek 'Omringd door psychopaten' van Thomas Erikson eens lezen? Dan kun je checken of je man daaraan voldoet (en je hoeft je dan zeker niet dom te voelen dat je daarin getrapt bent of zo, iederéén trapt daarin, psychopaten zijn nl héééél goede bedriegers). En als dat zo is: onmiddellijk scheiden, dit kan niet goed komen.

Ik heb dat boek gelezen omdat mijn beste vriendin ook met een psychopaat is samen geweest, en samen met hem een kindje heeft. Als jou man aan die symptomen zou voldoen, dan mag je het echt niet verder laten komen. Je moet de schade zoveel mogelijk beperken.

Verder ben ik het volledig met Mari eens: trap niet in slachtofferrollen. Hij heeft duidelijk iets of veel verkeerd gedaan en hij is hier geen slachtoffer. Hij weet dat maar al te goed, en als hij uit verdediging toch in die rol kruipt, dan kan er geen opbouwende oplossing gevonden worden. Voor een constructieve oplossing is een volwassen gesprek nodig, en inzicht in zijn eigen handelen. Als hij zich tot slachtoffer maakt terwijl hij overduidelijk de dader is, dan wíl hij duidelijk niet aan het probleem werken.
Hij is vroeger inderdaad misschien slachtoffer geweest, maar ik ben er zeker van dat jij vroeger ook al wel iets meegemaakt heeft dat nu op jou van invloed is. Dat is bij iedereen het geval en is geen uitvlucht. Beperkt het je in je dagelijkse leven? Dan moet je er iets aan doen. Maar let op voor mensen die therapie gebruiken als uitvlucht. Zo van "ik ben toch in therapie, ik doe er dus iets aan. nu moet jij blijven medelijden en geduld hebben met mij". Terwijl ze in de therapie gewoon hun slachtofferrol blijven volhouden en eigenlijk de hele tijd rond de pot draaien.

Mijn man zijn moeder is zo, en de ex van mijn beste vriendin dus ook.

Kijk, trouwgeloften zijn goede intenties, maar als ze ten koste gaan van jullie geluk en in de toekomst misschien zelfs van jullie mentale gezondheid (van jou en je dochtertje, want zij lijdt waarschijnlijk ook onder de ruzies), dan breek je ze beter.
Pas op, ik denk niet lichtvaardig over scheiden (ik heb ook vaak problemen met mijn man en heb besloten bij hem te blijven), maar jou verhaal gaat mij iets te ver...

Maar dat is natuurlijk mijn eigen mening, gebaseerd op mijn ervaring...

Oh, bega trouwens zeker niet de vergissing van in koppeltherapie te gaan: jij hebt op dit vlak niets verkeerd gedaan, en je man kan het volgens mij zo goed uitleggen dat jij alsnog de schuldige zult worden in zo'n gesprekken... Het probleem ligt bij hem, dus hij moet eerst in therapie.

Alvast veel sterkte ermee, en je zult zeker een goede beslissing nemen, wat die ook is

Minmin

Minmin

09-12-2019 om 14:52 Topicstarter

Bedankt

Alvast bedankt voor jullie reacties.

Op deze moment ben ik nog samen met mijn man, maar niks staat vast.
Hij heeft een vervroegde afspraak gemaakt bij zijn psychologe morgen.
Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen want zij was blijkbaar op de hoogte van zijn misstap.

Ik ben op de moment heel erg onzeker en wil niet constant het gevoel hebben alles te moeten controleren.
Vooral ook omdat hij zelf heeft aangegeven dat als ik er niet was achter gekomen hij gewoon lekker was blijven verder doen.
Ook al is hij opgelucht dat ik het nu wel weet.

Hetgeen dat ik vreemd vind is dat hij heel erg kan wisselen in zijn gedrag.
Het ene moment probeerd hij het goed te maken en is niks te veel gevraagd.
Maar letterlijk 5 min later ben ik een vreselijk wijf dat altijd zaagt en niet uit te staan is en dus geen wonder dat hij het op een ander is gaan zoeken. Deze woorden weliswaar met het nodige gebrul.
Om dan weer 5 min later met bloemen af te komen en te zeggen dat het hem spijt.
Ik heb hem verteld dat hij duidelijk hulp moet gaan zoeken voor zijn moodswings.

Dit maakt het er niet bepaald gemakkelijker om om verder te gaan.

Ik heb namelijk ook een moeilijk verleden en slechte ouders net als hem. Ik heb ook ptsd. Dus roepen is het slechtste wat je kan doen tegen mij.
Maar ik ben stabiel en dacht dat door onze overeenkomstige verleden wij juist een sterk front gingen vormen en betere ouders ginghij geen zijn voor ons kind.
Het doet pijn om te beseffen dat hij net zo word als zijn vader.
Het doet meer pijn dat hij alles afweet van mijn verleden en mijn begeleiding om de stabiele vrouw te worden die ik nu ben. Maar ik wist amper iets van wat er bij hem was gebeurd.
Ik dacht namelijk ook dat ik de juiste persoon had uitgekozen in persoonlijke groei omdat mijn man een opleiding heeft gevolgd als psycholoog. Niet afgemaakt weliswaar.
Dus de persoon die ik leerde kennen was enorm geduldig en dacht goed na. Maar nu voel ik mij alsof hij mij manipuleerd om mij te gebruiken.
Mij laten denken dat zijn leugens altijd mijn schuld zijn.

Nu ok hij geeft toe spijt te hebben.
Maar dan nog heeft hij die uitbarstingen waarbij alles mijn schuld is??

Ik snap het gewoon niet meer, is het nu zo moeilijk om de persoon doe je graag ziet goed te behandelen. Als hij gewoon had blijven doen zoals ik hem had leren kennen was er nooit een probleem geweest.

Ik vind het ook vreemd dat hij ineens begint over dat hij nog een kind wilt van mij, liefst zo snel mogelijk. Graag nog 5 zelfs. Ik voel mij alsof hij mij wilt vast zetten.
Want ik wou altijd graag een 2de maar hij ineens niet meer.
Ik weet nu dat dit kwam door waar hij mee bezig was.
Maar waarom nu ineens dan wel.

Veel om over na te denken.

Uiteindelijk als ik begin over weg gaan blijft hij smeken om te blijven. Waarom zou je dat doen als je de persoon niet graag ziet?

Pennestreek

Pennestreek

09-12-2019 om 15:33

Neem de tijd

Wacht inderdaad af hoe het verder gaat bij de psycholoog. Laat hem daar maar 'aan zichzelf gaan werken' want dat is hoognodig. Intussen zou ik, als ik jou was, even een pauze nemen in de relatie. Hoe die eruit moet zien is aan jou. Als je ervan uitgaat dat hij die seksafspraken wel gehad heeft (zou ik inderdaad doen), wil je dan nog samen slapen? Is er in jullie huis ruimte om elkaar te ontlopen? Heb je er behoefte aan om (tijdelijk) ergens anders te verblijven? Moet hij (tijdelijk) ergens anders naar toe? Allemaal vragen die je jezelf kunt stellen.

Maar ik zou hoe dan ook duidelijk maken dat je zwaar teleurgesteld bent en gekwetst, dat hij echt veel te ver is gegaan en dat je tijd nodig hebt om na te denken over of je nog wel verder wil met hem. En dat dat volledig afhangt van zijn opstelling nu. Híj is de fout in gegaan, niet jij. Hoeveel hij ook tekort kwam of wat zijn reden ook maar is, dat is absoluut GEEN excuus, nooit, om dan maar met anderen aan te pappen!

Ik weet niets van ptsd, maar ik kan me voorstellen dat je daar last van krijgt op een belangrijk moment in je leven als trouwen, en al helemaal bij het krijgen van kinderen. Dat is een enorme verantwoordelijkheid, misschien was dat teveel voor hem. Kan allemaal, en kan ik begrijpen. Het gaat er natuurlijk om wat je daar dan als volwassen man en vader mee DOET.

Als ik het zo als buitenstaander bekijk, is die opmerking over meer kinderen natuurlijk overduidelijk een poging om je over te halen te blijven. Maar gelukkig snap jij ook wel dat dit wel het slechtste moment is om te denken over meer kinderen met deze man. Dat zou ik ook zo zeggen.

Overigens, je schrijft dat je begint over weggaan, ik weet niet hoe je dat doet, maar ik zou je willen aanraden het niet te gebruiken als dreigement. Als je je dreigement niet waar maakt, is het binnen 2 keer zijn 'waarde' als dreigement kwijt, maar het helpt ook niet in een gesprek. Je kunt wel tegen hem zeggen dat je er nog niet over uit bent, en misschien voorwaarden koppelen aan het wél blijven. Zoals serieuze therapie voor hem, en ik zou ook aan relatietherapie denken. Maar misschien nog niet nu, eerst mag hij bewijzen dat hij echt zelfinzicht heeft en bereid is hard met zichzelf aan de slag te gaan.

Tot slot: ik vind je, zeker voor iemand van 23, heel sterk, nuchter, wijs en zelfverzekerd overkomen. Je hebt hem echt niet nodig. Zorg ervoor dat jij ook echt zonder hem kunt, dus maak jezelf financieel onafhankelijk als je dat nog niet bent.

Mari

Mari

09-12-2019 om 17:46

okay

De moodswings in combinatie met het slachtoffergedrag en het impulsieve gedrag qua 'emotioneel' vreemdgaan triggerde mij. Is hier meer aan de hand? wellicht een emotionele regulatiestoornis, ook wel cluster-b persoonlijkheid genaamd. Misschien eens tijd om deze vragenlijst voor jezelf door te nemen: https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell

En even een disclaimer: ik zeg niet dat hij een cluster b persoonlijkheid heeft, maar even je licht opsteken kan geen kwaad. Ook geeft de test geen diagnose maar slechts (als je op veel vragen ja kan antwoorden) een indicatie in welke richting je het zou kunnen zoeken. Psychologen zijn niet altijd hierin ingevoerd, is mijn ervaring. Sterkte!

Mari

Miss

Miss

09-12-2019 om 21:44

Minmin

Hoi minmin, ik herken je verhaal ontzettend, en zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben. Alleen zijn wij al een gehele tijd verder.

In door gaan na ontrouw deel 4 begint " mijn " verhaal. Bij man kwam vorig jaar emotionele regulatie stoornis uit de vermoedens en verslavingsdrang. Momenteel is het ook jantje lacht, jantje huilt. En dat is nog lief uitgedrukt.
Zo huilt hij en een half uur later, ligt hij schaterlachend over de bank. Bizar en soms beangstigend. Door rustig te blijven en hem erin te begleiden krijgt hij er dan iets meer zicht op.
Lukt je dat een beetje of heb je meer de afkeer naar hem toe nu?

weet zich absoluut geen raad met emoties. Dat herken ik erg uit je verhaal. Ik zou je daarom daar zeker over in gaan lezen, zoals Mari zegt. Het kan allemaal met elkaar in verband staan.
Veel sterkte. Mocht je vragen hebben stel zeg gerust. Xxx

Mijn tip, blijf open over je gevoel. Zeg hoe het is en je denkt. Want aan mee zwijgen en liegen heb je niets. Dat hij je enorm veel pijn heeft gedaan door dit te doen.
Mijn man ziet echt waar nu pas wat voor enorme grote gevolgen de ontrouw heeft gedaan bij mij. En wist tot een paar weken terug niet eens meer wat ze bij therapie voor " stempel hadden geven"
Ik viel van mijn stoel. Ze kunnen ontzettend veel weg drukken.

Minmin

Minmin

10-12-2019 om 18:40 Topicstarter

Verdergaan

Bedankt iedereen voor verdere info.

Ik denk nu niet meteen dat mijn man een echte stoornis heeft zoals narcisme.
Er zijn een paar overeenkomsten zoals zich beter vinden als de rest.
En beter voordoen dan het eigenlijk echt is.
De meeste mensen kan hij zo om zen vinger draaien.
Maar hij is wel een verzorgende persoon.
Als er iemand een probleem heeft zal hij de eerste zijn die hulp aanbied.
Hij geeft wel degelijk om ander mensen en is geïnteresseerd in andere mensen hun dromen. Zoals de mijne. En steunt daar ook in.
Ik denk dat zijn zelfvertrouwen vaak een beetje nep is om zijn angsten weg te steken.

Ik denk echt dat dit volledig gaat draaien rond ptsd en idd verslavingsdrang.
Iets waarvan ik weet dat het vroeger een probleem was. Maar nu niet meer.

De tactiek is nu no veel mogelijk communiceren en professionele hulp zoeken.
Hij moet ook verstaan dat opnieuw beginnen niet zomaar gaat, hij moet eerst veranderen en mijn vertrouwen terug winnen.

Dit is soms nog moeilijk voor hem omdat ik soms heel liefdevol kan doen en op andere momenten vervalt het mij opeens hoe gekwetst ik ben en begin in weer na te denken over wat als dit of dat.

Op deze moment probeer ik het allemaal een kans te geven, voordeel van de twijfel gegeven over wat wel of niet is gebeurd.
Maar dit vooral omdat hij de eerder gewiste berichten wou opvragen voor mij.
Dit is al genoeg geruststelling en heb ik dus niet gevraagd om door te zetten.

Hij verteld me dat het hem echt vreselijk spijt dat ik pijn heb door hem en hij zijn best doet voor professionele hulp.
Ook het eerdere heel erg wisselen in tonen van spijt is nu weg.

Geen 1 van ons wilt echt uit mekaar gaan besef ik wel. Dus dan moet hij hieraan werken.
Ik wil idd geen relatietherapie want hij is verkeerd. Dit heb ik hem ook duidelijk gemaakt en hij verstaat dat hij diegene is dat hulp moet zoeken.

Ik heb tot hiertoe geen wisselende meningen of humeuren meer van hem opgemerkt. Dus even opgelucht dat hij nu gewoon spijt toont en toe geeft dat dit alleen aan hem ligt.

Ik denk dat alleen de tijd kan uitwijzen hoe wij nu verder kunnen groeien.
En of hij zich kan gedragen.
In de tussentijd ga ik verder mijn financiële eigenheid terug zetten ipv alles gezamenlijk.
Om duidelijk te maken dat ik hem niet nodig heb als het echt moet.

Voor de zekerheid ga ik wel een persoonlijkheids stoornis vermelden bij de psycholoog en vragen achter een test eventueel.

Bedankt voor jullie info

Pennestreek

Pennestreek

30-12-2019 om 16:00

Minmin, hoe is het nu?

Ik hoop dat je ondanks alles toch fijne kerstdagen hebt gehad met je man en kind. Laat je nog eens wat van je horen?

Anne

Anne

03-01-2020 om 09:43

Mijn eerste gevoel

Hij houdt jou in zijn greep door zijn zielige verhaal. Jij bent te lief. Jij wilt het oplossen. Met hem, voor hem. Hij zocht de oplossing bij andere vrouwen, wel of niet live, maakt niet uit. Bij meerdere.
Ik zou zeggen: dikke doei en bij deze meneer weg gaan.

Minmin

Minmin

05-01-2020 om 15:17 Topicstarter

Pennestreek

Hey ja wel fijne feestdagen gehad.
Heel blij dat mijn man met oud op nieuw tijdens onze avond weg heel uitbundig tegen iedereen heeft uitgelegd hoe vreselijk hij mij behandeld heeft en er spijt van heeft.
Dit hadden onze vrienden natuurlijk zelf ook niet zien aankomen.
Ik heb wel de afgelopen dagen last van vreselijke nachtmerries over hoe dat er veel meer is gebeurd dan dat hij zegt of dat het nog eens gebeurd.
Komt erop neer dat ik mij voel alsof ik niemand kan vertrouwen en niet goed genoeg ben.
Dit heeft daarnet ook nog wel even tot een aanvaring geleid maar achteraf heeft hij zich wel geëxcuseerd en hij meer respect moet opbrengen dat ik niet zomaat alles kan vergeven en vergeten.
Ik haat het gevoel van onzekerheid.
Maar het zit wel vordering in het hele geval.
Hij kan nog steeds heel kwaad reageren met onbegrip en verwijten of zelfs schelden.
Maar nu stopt dat rap en verontschuldigd hij zich telkens. Dit is niet iets dat ik eerder ooit moest verwachten want in zou het dan toch maar uitgelokt hebben. Ik apprecieer het dat hij nu verstaat hoe dit eigenlijk emotioneel iemand kapot maken is en dat een fout toe geven niet minder mannelijk maakt. We hebben veel meer rustigere momenten en hij verstaat beter hoe ik mij voel. Dat er ook andere manieren zijn om iets duidelijk te maken en andere mensen soms wel de nood hebben om te praten over hun gevoel ipv alles weg te steken. Ik heb hem gezegd dat de beste versie van onszelf zijn nodig is voor een gezonde relatie en een gelukkig kind. Over een 2 weken krijgen we hulp van een seksuologe om te begrijpen waar alles net verkeerd is gegaan en hoe wij mekaar beter kunnen verstaan. Alsook gaat hij leren hoe je beter kan praten met mensen ipv altijd kwaad te worden.

Dus nog veel werk aan de winkel maar met elke verbetering die ik opmerk maakt mijn hart een sprong om terug een goede relatie te krijgen en een normale partner.
Tegelijk word ik telkens bang dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt als hij kwaad word of onbegrip toont naar mijn gevoelens.

Ik denk dat dit het stuk is van erop of eronder die mensen vaak mee maken in een langdurige relatie.

De tijd zal uitwijzen wat het gaat worden.
Het is geen gemakkelijk proces in ieder geval.

Groetjes

Pennestreek

Pennestreek

05-01-2020 om 21:53

Dat klinkt gematigd optimistisch!

Wat ik geleerd heb tijdens onze moeizame periode is dat veranderingen veel tijd kosten. En het begint met bewustzijn. Dus dat je man zich nu realiseert dat hij fout zit en daar zijn excuses voor aanbiedt is een heel mooi begin. Volgende fase is hopelijk dat hij niet meer uitvalt tegen je. Maar het is heel moeilijk om zo'n jarenlange gewoonte af te leren.
Mooi dat jullie naar een seksuologe gaan. Op zich maakt de soort therapie niet zo heel veel uit denk ik, als je maar vooral samen werkt aan je relatie. Als ondersteuning zou je samen het boek Houd me vast van Sue Johnson kunnen lezen. Dat is tevens een soort werkboek. Samen ontdek je dan patronen binnen je relatie en manier van communiceren die je relatie juist ondermijnen, en je leert wat jullie nodig hebben en hoe je dat aan elkaar kunt geven. Het heeft mijn man en mij veel opgeleverd.

Probeer de grote lijn te zien. Niet elk stapje terug (als hij kwaad wordt of je niet begrijpt) is meteen rampzalig. Veranderingen gaan altijd met soms een stap terug, en dan weer wat vooruit. Ik heb zelf ervaren dat we na een 'dip' (ruzie, of gewoon een paar dagen niet lekker in je vel zitten) weer een stap konden zetten. Een beetje zoals het principe uit het boekje 'Oei, ik groei', als dat je wat zegt.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.