Relaties Relaties

Relaties

Leentje

Leentje

22-12-2019 om 22:33

Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,

Hoi, ik had hier al eerder een draadje gestart met als titel 'Ik krijg geen contact met mijn man'. Zoals de titel doet vermoeden is de situatie niet erg verbetert. Mijn man is al heel erg lang oververmoeid. Ondertussen bleef hij wel (te) veel werken. Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is. Het resulteerde erin dat hij nooit praatte. Hij zij simpelweg niks.
Inmiddels zijn er wel dingen verandert, hij is nu echt zo oververmoeid dat werken niet meer gaat. Ik heb zelf het vermoeden dat hij een depressie heeft, maar volgens zijn huisarts is dat niet zo. Hij probeert wel wat te praten maar dat gaat alleen maar over hele oppervlakkige dingen. Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. Hij vond dit vreselijk, wilde mij absoluut niet kwijt. We hadden al besloten om deels apart te gaan wonen zodat hij een plek had om uit te rusten en even niet met mijn zoon in huis te zijn. Hij had toen ik dit aan hem vertelde net een appartement gekregen. Maar ook dat kan hij helemaal niet aan. Hij wil er niet heen, voelt zich schuldig tegenover onze dochter, wil mij niet kwijt. Hij heeft dus nu sinds meer dan een maand de sleutel maar het lukt hem niet iets eraan te doen. Hij is veel te moe en hij kan het ook emotioneel niet aan. Maar hij wil ook niet dat ik of iemand hem er mee helpt. Ik heb al aangeboden spullen te kopen, gewoon bestek etc, dat wil hij niet. Hij wil er ook niet over praten. Aan de ene kant wil ik hem niet pushen want ik zie dat hij het niet aan kan. Aan de andere kant verdraag ik het nauwelijks om de hele tijd samen te zijn, zeker zoals nu in de vakantie.
Ik weet dat ik van iemand die overspannen of depressief is niet kan verwachten dat mijn gevoel ook telt, maar nu moet ik dus steeds maar afwachten wat hij doet. Hij doet net alsof al die gesprekken er niet geweest zijn, komt er ook niet op terug, het is echt heel raar allemaal. Ondertussen ben ik ook heel bezorgd want hij is echt uitgeput, ligt op de bank of in bed en kan maar weinig (medisch alles uitgesloten). Maar ik zou ook zo graag alleen zijn, of alleen met de kinderen zodat we weer plezier kunnen maken en ik mezelf kan zijn.
Nou ik hoop dat het een beetje begrijpelijk verhaal is. Ik moest het even kwijt, groetjes, Leentje


aleid

aleid

22-12-2019 om 22:41

Wat als jullie het appartement gaan gebruiken als terugtrekplek voor jou? Is er eventueel de mogelijkheid dat je kinderen er ook kunnen overnachten?

Mari

Mari

22-12-2019 om 22:53

pff

wat lastig voor jou. Klinkt of deze man helemaal vast zit in zichzelf. Ik vind wat Aleid voorstelt constructief: een beetje gezellig maken dat appartement en er zelf een paar (mid)dagen per week gaan zitten.
Gaat je man naar een psycholoog of andere therapeut? Hij wil je niet kwijt, dus dat zou ik in ieder geval van hem eisen om jou te behouden. Zo gaat het toch niet langer? En het is ook niet goed voor jou, dit vreet aan je

Leentje

Leentje

22-12-2019 om 22:57

ook over gedacht

Ja hier heb ik ook aan zitten te denken. Het is wel een stuk meer werk, dan moeten er 3 verhuizen ipv 1. Zoon met ook een hoop apparatuur en zo. En zoon verhuist al tussen mij en mijn ex, daar zou dan nog een huis bij komen. Maar ik heb ook al gedacht om voor te stellen dat ik daar wel een tijdje wil wonen, dan kan hij hier blijven uitrusten. Het is voor mij niet werkbaar om er af en toe heen te gaan, althans niet als mijn zoon er is dat zou voor hem echt te onrustig zijn. Maar misschien zou het kunnen als zoon er niet is. Praktisch gezien niet eenvoudig, maar wel een idee. Er zijn twee slaapkamertjes, dan zou ik in de woonkamer moeten of zo.

Leentje

Leentje

22-12-2019 om 23:02

Therapeuten

Hij is bij twee verschillende psychologen geweest. De eerste zorgde er wel voor dat hij minder boos werd, dat was eerst een probleem. Maar aan de andere vraag ik me af hoe doortastend ze was, ze wist bijv. niets over onze relatieproblemen, ze hadden het nooit over ons. Terwijl het ook toen al heel slecht ging. De tweede psych vond hij niet prettig. Ik begreep kort geleden pas dat hij daar maar 2 keer geweest is en sindsdien niks meer, nu al een maand of 2. Vind ik volkomen onverantwoord want het gaat echt niet goed. Daar heb ik nu al een paar keer flink op aangedrongen. Hij had zoiets van: ik heb dat geprobeerd, het werd niks. Maar ja zo wordt het ook niks. Hij gaat nu wel op zijn werk praten, verder weet ik het niet. Hij is wel bij zijn huisarts geweest maar ik vermoed dat hij daar ook niet alles vertelt. Ik heb aangeboden mee te gaan maar krijg geen reactie. Aaarrgghh frustrerend allemaal.

Mari

Mari

22-12-2019 om 23:19

als jij nu eens zelf naar die huisarts gaat, dus voor jezelf? Dat je aangeeft dat jíj het niet meer trekt op deze manier?

Rolpatron

Leentje, ik herken veel in je verhaal. Mijn ex was nog niet zo apathisch als jouw man, maar wel gesloten, altijd stress, ook omstandigheden die extra zorg gaven. Wij zijn wel uit elkaar gegaan - ik heb de knoop doorgehakt - maar achteraf heb ik daar spijt van omdat ik pas ná het uit elkaar gaan zag welk rolpatroon wij hadden en vooral, hoe ik zelf vooral bezig ben geweest met 'als hij maar gelukkig is'. En toen ik op t eind beter voor mezelf ging zorgen, zat daar eigenlijk een ondertoon van boosheid bij "nu ben ik aan de beurt". Kan het dat ji ook teveel gericht bent op je zoon en en het welzijn van je man? In dat geval kan het jou misschien helpen om je niet meer verantwoordelijk te voelen/maken voor zijn geluk/gezondheid. Kijk wie je zélf bent, wat jij nodig hebt, zonder iets van je man te verlangen/eisen. Het is geen garantie dat je relatie gaat slagen, maar als het dan toch niet lukt, denk ik wel dat je sterker eruitkomt.

Leef het voor

Leef het leven, waarvan je zou willen dat je man het kon leven. Als je extreem moe bent (en wellicht toch depressief) dan is elke 'opdracht' teveel.
Wellicht kan je zoon tijdelijk in het appartement gaan wonen, ik weet niet hoe oud hij is. Misschien als proef voor het 'op jezelf wonen' en wellicht geeft het ook meer ruimte in jouw huis, minder last voor hem en meer tijd voor jou.

Tsjor

Anemone

Anemone

23-12-2019 om 10:33

Pff

Het is toch wel een beetje de omgekeerde wereld als jij met de kinderen in dat appartement gaat zitten. En het resultaat is hetzelfde als dat hij verhuist, hij in het ene huis en jullie in het andere. Ik zou samen met de kinderen en hem het appartement inrichten, hem met zachte dwang daarheen sturen en dan bijvoorbeeld afspreken dat hij een paar keer per week komt eten ofzo. Als hij wel kan werken, kan hij ook verhuizen, lichamelijk gezien dan in elk geval. Dit is voor jou ook niet vol te houden lijkt me.

Niki73

Niki73

23-12-2019 om 10:37

Zo kan het niet verder

Ik sluit me aan bij Anemone: maak het appartement bewoonbaar voor hem en "zet" hem erin.
Het lukt hem zelf niet, hij wil het niet samen doen, dan maar zonder hem. Maar zo doorgaan is gewoon geen optie. Absoluut niet. Hij heeft duidelijk een burn-out o.i.d. en als hij niet wil werken aan beter worden, moet hij maar elders gaan zitten. Het is hard, maar jullie zijn er ook nog, en jullie willen (nee, moeten) wel verder met jullie leven. Nu hangt er een molensteen om jullie nek, en zo kun je niet leven.

Triest

Dat iemand die zo duidelijk oververmoeid, burn out of depressief zit 'een molensteen om je nek' wordt waar je vanaf moet.

Tsjor

vlinder72

vlinder72

23-12-2019 om 11:26

Ja maar

Ts wil uit elkaar. Zij huurt vervolgens een appartement en dan moet man daarin trekken omdat dat het makkelijkste en meest logisch is.

Zo werkt dat toch niet?

Misschien wil man nog niet uit elkaar. Gaat het hem nu allemaal te snel. En als hij een burn out heeft kan je nu niet verwachten dat hij stappen onderneemt om te vertrekken.

Sam

Sam

23-12-2019 om 11:37

Tussenoplossing

Het klinkt alsof je hem gewoon uit jullie leven wilt.
(ik wil gewoon alleen met de kinderen zijn)
Je man neemt die rol ook heel letterlijk aan: laat zien dat hij er niet is.
Geef hem de kans ook weer wat op te bouwen, zonder je invloed.
Ik zou het appartement gebruiken om daar beurtelings te zijn, naar behoefte en wat er maar nodig is.
Ga er zelf ook zitten en laat hem alleen met de kinderen. Zorg dat je er uitrust, oplaadt.
Dat inrichten komt vanzelf wel, zodra een behoefte zich daar opdringt.
Als hij het niet trekt met de kinderen kan hij er natuurlijk voor kiezen zelf vaker in het appartement te gaan.

Laat dingen los, trek niet alles naar je toe en probeer open te staan voor dingen die dan in gang worden gezet.

Pennestreek

Pennestreek

23-12-2019 om 11:41

Ben je zelf al naar die huisarts geweest?

Ik vond en vind de toestand zorgwekkend hoor. Ik zou als ik jou was zelf naar de huisarts gaan en bespreken wat er gaande is. Dit kan zo echt niet. En als de huisarts niets kan of wil doen, dan neem je zelf contact op met die psychologen om te vragen hoe het nu verder moet en of zij jullie kunnen helpen.

Ik ben het met Tsjor eens dat dit niet het moment is om te scheiden. Je hebt ooit de belofte 'tot de dood ons scheidt' gedaan. Je man verlaten omdat hij overduidelijk niet gezond is (of dat nou een fysiek iets is of iets geestelijks) vind ik persoonlijk niet kunnen. Hoewel ik zeker wel snap dat het erg zwaar voor jou is. Maar ik zie toch vooral onmacht bij je man, geen moedwillig jou dwars zitten. Dat hij hulp weigert is natuurlijk heel lastig, maar hoort wel bij een paar ziektebeelden die hier zeker zouden kunnen spelen. Dus ik zou zelf de kar gaan trekken op dat vlak. Zelf zorgen voor goede zorg voor hem. En onderdeel daarvan kan natuurlijk zijn dat jullie (gedeeltelijk, tijdelijk) apart gaan wonen. Maar ook als je gaat scheiden blijft hij vader en heeft hij een deel van de tijd de kinderen, dan moet hij daar ook voor kunnen zorgen. Dus ook dan is het belangrijk dat hij weer goed functioneert. Dus zet alles op alles om zorg voor hem te organiseren.

Niki73

Niki73

23-12-2019 om 11:59

Inderdaad triest

Inderdaad Tsjor, dat is in-en-intriest. Niemand wil dit. Maar dit is iets wat al heel lang speelt, Leentje probeert hem al vele, vele maanden te helpen en het goede pad te wijzen, ze heeft al heel veel geduld met hem gehad, op een gegeven moment is de maat vol. Zij is er ook nog, de kinderen zijn er ook nog. Zij moeten door, zelfs als hij niet vooruit wil met zijn leven.

Vriend versus zoon

In het eerdere draadje waar je naar verwees, gaf je aan dat je zoon een puber is met ASS. Is er ruimte om je zoon bij vader te laten inwonen?

Uitleg

Als je zoon voelt dat je man moeite met hem heeft, kan het bevrijdend voor zoon uitpakken als hij niet met die stress hoeft te dealen. Zo heb je tijd om samen weer op goede spoor te komen.
Hebben jullie, toen zoon begon te puberen, ook gezinstherapie overwogen? Zo van; nieuwe fase, nieuwe handvatten.

Anemone

Anemone

23-12-2019 om 19:17

Zoon?

Het lijkt me in deze situatie waarin man al maanden niet mee wil werken en niks aan zichzelf wil doen toch echt logischer dat hij vertrekt dan de zoon...

Rust

Eens koos de puberzoon van vrienden voor voltijds wonen bij vader want het heen en weer maakte hem erg onrustig en prikkelbaar. Hij ging ipv de wisselingen nu wekelijks een avond bij zijn moeder en zussen eten. Die verandering deed hem goed. Zijn moeder vond het jammer maar de rust bij hem, was het waard.
Ik geef niet aan dat ik zoon als onruststoker zie, het is juist om hem te beschermen.

Daarnaast willen jongens in de puberteit, met name tegen hun moeder, zich gaan afzetten. Leentje gaf aan dat het switchen van zoon tussen moeder en vader, zoon ook al geen goed doet. Door niet steeds te hoeven switchen, kan hij tot rust komen. De sfeer in huis van Leentje is nu te beladen.

Leentje

Leentje

23-12-2019 om 23:24

Reacties

Hoi bedankt voor jullie reacties. Ik zal op zoveel mogelijk proberen te reageren.
Naar zijn huisarts gaan heb ik ook aan gedacht. Het is voor mij zo overduidelijk dat hij ziek is en hulp nodig heeft. Maar volgens mijn man zegt de huisarts van niet. Ik heb begrepen dat het een kundige arts is dus dit komt mij vreemd voor. Het is niet mijn eigen huisarts. Ik heb geen idee of je zoiets kunt afspreken. Ik zou er liever samen heen gaan maar dat wil man vast niet.
Wat het appartement betreft, echt apart wonen is momenteel geen optie, daarvoor is hij veel te moe. Hoeft van mij ook niet. Maar het zou al heel fijn zijn als hij er wel af en toe heen kan. Vooralsnog is trouwens zijn appartement, hij huurt het. Vooralsnog wil hij totaal geen hulp bij het inrichten. Ik heb geen sleutel. Zijn ouders en vrienden weten er niet eens van, onze kinderen ook niet, dat kan hij allemaal niet aan. Wat tempo betreft ben ik dus van hem afhankelijk.
Op zich staat de zorg nu voorop. Ik heb het met hem ook niet echt over ons of hoe dat moet. Het is meer wat doe ik met mijn gevoel.
Het moeilijkste is eigenlijk dat hij niet open staat voor hulp. Als ik ergens over begin wordt hij boos. Hij trekt zich er wel iets van aan dat merk ik wel dus ik blijf het af en toe doen anders zet hij helemaal geen stappen. Maar dat hij niemand genoeg vertrouwd om zijn hart uit te storten of hulp te vragen vind ik heel triest.
Wat zoon betreft, die is al meer dan eerst bij zijn vader, meer zou niet goed werken. En dat hij moeilijk was ligt meer in het verleden. Maar man is nog steeds heel gestresst hierover, zit als een havik mijn zoon in de gaten te houden. Komt de sfeer niet bepaald ten goede. Als man er niet is hebben we het super gezellig.
Gezinstherapie hebben we gedaan, althans wij met zijn tweeën bij een systeem therapeut. Het klikte niet echt, man deed de opdrachten niet en wilde ook geen andere therapeut zoeken. Dus dat schoot niet op.
Wat ik heel lastig vind is hoe 'hard' mag of moet je zijn. Help ik hem wel op dit moment? Ik vind het heel erg sneu en ben bezorgd over hoe het met hem gaat. Hij wijst alles af. Moet ik de zorg er door heen drukken, bijvoorbeeld door naar zijn huisarts te gaan? En natuurlijk wil hij het liefste thuis zijn maar hij drukt wel een enorme stempel op de sfeer etc. Moet ik voor mezelf en de sfeer opkomen, of hem alle tijd gunnen om beter te worden. Hij vindt dat ik hem push omdat ik wil praten over welke stappen hij kan zetten. Ik zie dat als ik dat niet doe hij alles voor zich uitschuift en ontwijkt. Wat is wijsheid.

lastig

Je partner wil niet scheiden en dat gaat nu ook niet op gebeuren. Ik vind het niet vreemd dat hij alle hulp afwijst. Beter worden betekent dat jullie uit elkaar gaan. Ik zeg niet dat hij dit bewust doet, maar hij heeft een groot belang bij dat jij voor hem blijft zorgen. Ik denk niet dat je makkelijk buiten hem om zijn medische toestand met een huisarts of psycholoog kan bespreken.
Mocht je het echt niet meer volhouden, houd er dan in ieder geval rekening mee dat de buitenwereld waarschijnlijk dezelfde reactie zal geven als tsjor en Pennestreek, namelijk dat je je man nu niet in de steek mag laten.
Je hebt eigenlijk geen andere keuze dan afwachten of het gaat veranderen. Ik wens je veel sterkte!

Doorgaan met je eigen leven

De sfeer in huis wordt niet alleen door hem bepaald, ook door jou. Vandaar mijn advies: ga door met je eigen leven. Zet de gezelligheid neer die je wil. Laat hem daar kennis van nemen, ook al kan hij daar waarschijnlijk nu verder niets mee.
Hij is doodmoe en kan nu zelfs niet werken. Op zijn werk zijn wel gesprekken gaande, maar de medische zorg komt niet op gang, omdat de huisarts geen probleem ziet. Het zou goed zijn als je hem zover krijgt dat jij een keer mee kunt gaan naar de huisarts om van de huisarts te horen waarom het geen probleem is en wat je dan kunt doen aan het niet-bestaande probleem, dat overduidelijk wel een probleem is in zijn leven. Er kunnen zoveel onderliggende oorzaken zijn: burnout, depressie, ME, maar ook andere nare zaken, zoals Q-koorts of Lime kunnen langdurige vermoeidheid geven. Mijn broer was ook niet zo actief, tot bleek dat zijn hartklep verkalkt was en hij acuut geopereerd moet worden. Dat nietactief zijn was een sluipend proces van jaren (bij hem waren er ook andere medische problemen).
Vooralsnog denk ik dat je houding ten opzichte van je man erg moet veranderen. Niet van: hij moet weg, want hij verpest de sfeer; maar: hij is ziek en ik ben bezorgd daarover. Vooralsnog kun je echter niet zoveel met die zorgen, omdat er geen medisch traject is uitgestippeld. Jij wil dat hij er zelf aan gaat werken, maar waaraan dan? Vergelijkend: als mijn broer actiever was geworden (zoals hem door diverse mensen was geadviseerd) zou hij er dood bij neer zijn gevallen.
Om ergens aan te gaan werken moet je zelf gemotiveerd zijn en dat bestaat uit twee dingen: weten dat er een probleem is en dat het ernstig genoeg is. Daar zijn nu al veel tekenen van, maar vooralsnog lijkt hij nog hoopvol dat het met wat aanpassingen op zijn werk mogelijk wel weer kan. Als jij ondertussen de sfeer in huis gaat bepalen, zelf sterk genoeg bent en je ervoor gaat inzetten, dat de gezelligheid die je graag wil er weer komt (dus zonder je af te laten leiden door hem) dan kan bij hem mogelijk het besef ontstaan, dat het probleem niet alleen op zijn werk ligt, maar ook thuis, simpelweg omdat hij niet mee kan doen. Het lijkt erop dat hij nu een eenvoudige analyse heeft: op het werk is het te druk geweest, ik moet thuis uitrusten en dan kan ik weer, mogelijk met andere afspraken, aan het werk. Misschien heeft de huisarts hem daarin bevestigd en dan is het lastig voor jou om die analyse te doorbreken. Als jij daar de druk aan toevoegt dat hij eigenlijk weg moet, dan verandert dat weinig aan de analyse: op het werk is het te druk en mijn vrouw wil me weg, maar als ik uitgerust ben kan ik weer werken en is de druk thuis ook weg. Een andere analyse kun je eventueel proberen te forceren door dat steeds bij hem aan te geven:ik zie dat je echt heel erg moe bent, dus ik zou graag met je terug willen naar de huisarts om te bespreken of er geen andere oorzaak is. Eventueel aangevuld met een eigen zoektocht (via internet of je eigen huisarts) naar mogelijke oorzaken, waarmee je laat blijken dat je zijn vermoeidheid serieus neemt en ook verder terugkijkt in zijn geschiedenis naar mogelijke oorzaken (en dan bedoel ik niet zijn opvoeding).
Als iemand een bepaalde analyse van het probleem heeft en de daarbij behorende oplossing heeft geaccepteerd (uitrusten, gesprekken op het werk) helpt het niet als een ander daar zomaar haar eigen oplossingen bovenop zet (je moet dit doen, je moet dat doen, je moet meer, eerder....). Die druk helpt niet, maar werkt contraproductief. Als daar ook nog in meezingt dat hij eigenlijk gewoon weg moet, dan geeft dat helemaal geen steun, alleen maar meer wanhoop en een grotere kans dat moeheid depressie wordt. Praat nog eens over het appartement. Is het wel zo'n goede keuze geweest? zijn de kosten het waard? Kun je met dat geld niet beter iets anders doen? Het appartement lijkt nu een extra stressfactor erbij, want niemand van jullie gezin kan er iets zinnigs mee doen. Helpen om het in te richten als iemand eigenlijk niet weg wil en zelf niet kan beslissen en niets kan doen is geen vriendelijk aanbod meer.

Tsjor

Alkes

'Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is.' Toen heeft man zijn gezin ook niet in de steek gelaten. Terwijl het zomaar kan, dat dat voor hem ook geen gemakkelijke tijd is geweest.

Tsjor

Tweede punt

Mijn tweede punt is niet zo duidelijk. Ik bedoel dat iemand eerst een analyse moet hebben van zijn probleem om daarbij passende ulp te gaan zoeken.
Nu is er een analyse van man, ondersteund door de huisarts, en de daarbij passende hulp doet hij nu ook: uitrusten en gesprekken op zijn werk.
Leentje denkt dat er een ander, groter probleem is en wil dus dat hij andere hulp gaat zoeken, concludeert dan dat hij niet open staat voor hulp: 'Het moeilijkste is eigenlijk dat hij niet open staat voor hulp. Maar dat gaat over de hulp die zij zou willen dat hij zoekt, op basis van haar eigen analyse.
Pas als man ziet dat zijn eigen analye (en die van de huisarts) niet voldoende is kan hij een andere analyse maken en dan zal hij ook andere hulp gaan zoeken.
Tot die tijd kun je inderdaad niet zoveel meer doen dan afwachten.

Tsjor

Maar,

Haar man kan niet van Leentje verwachten dat zij de boel gaat voort trekken; hij zal zelf ook een plan moeten opstellen om herstel te bereiken. Als de huisarts niets voor hem kan doen, kan hij ook denken aan een coach. Dat is beter dan thuis hangen terwijl de muren op je af komen. Leentje hoeft haar man niet weg te kijken maar een schopje onder het achterwerk om in beweging te komen, zet de trein in ieder geval in beweging.

Zelf heb ik een aantal jaar gedacht door mijn man de tijd gegeven, dat hij ging inzien waardoor de hiaten ontstonden. Op een gegeven moment heb ik zelf maar het voortouw genomen en de mensen in kwestie gesproken en gevraagd of ze wel in de gaten hadden hoe de kwestie in ons gezin dooretterde. Ze hielden hun schouders op.
Er werd verwacht dat ik in beweging kwam zodat zij, en man, niets hoefden te doen dan naar mij wijzen. Toen ben ik ook naar man uitgevallen, ( het schopje onder achterwerk). Niet dat man het boetekleed aantrekt, (zal hij nooit doen), maar hij is wel meer bewust van de ernst van de situatie.

Ook probeer ik gelegenheid te creëren tot communiceren. Dat geschiedt in kleine stapjes. Dus niet meer voor mij alleen koffie maken, maar juist thee zetten en vragen of hij ook thee wilt. Of vragen of hij ook iets van de bakker wilt. Of vragen hij met sporten nog last van de nek had. Zo toon ik meer interesse en verlaag ik de drempel tot praten over wat ik voelt en mee maak en wat hij mee maakt. Herstel is iets wat je samen aan hebt te werken. Anders doemen er aannames op waardoor je terug bent naar af.

Wat ik lastig vindt, is het gescheiden houden van zaken. Maar als alle tegenslagen bij elkaar geveegd worden, wordt het zicht op lichtpuntjes belemmerd.
Zelf ervaar ik hoe dierbaren moe kunnen worden van die lange onzekerheid bij ons, zodat ik hen er niet mee lastig las. Het maakt het wel lastiger voor mij, maar het dwingt mij ook sommige factoren los te laten; dan maar geen onbevangen kerst zoals vroeger. Of zoals Tsjor zegt: de sfeer maak je zelf.

Anemone

Anemone

24-12-2019 om 12:46

Tjor

Jouw advies zou misschien goed kunnen zijn als er een juiste diagnose is. Maar die is er niet, want TS vermoedt dat haar man geen openheid van zaken geeft bij de huisarts, en hij wil er met haar ook niet over praten. Ook de therapeut wist niks van de relatieproblemen. Dus het advies van de huisarts is gebaseerd op een half verhaal, en past mi ook niet bij wat TS vertelt over wat er aan de hand is. Ook voordat hij zo moe was, was er al sprake van uit elkaar gaan. Het is niet zo dat zij nu pas op het idee zijn gekomen.
Het lijkt mij ondoenlijk om een gezellige sfeer te creëren, als er iemand in huis is die overal te moe voor is (behalve werken tot voor kort), geen hulp wil en niet communiceert.

Tenzij

'Het lijkt mij ondoenlijk om een gezellige sfeer te creëren, als er iemand in huis is die overal te moe voor is (behalve werken tot voor kort), geen hulp wil en niet communiceert.' Tenzij je je focust op de rest. Dat is dan wel halve gezelligheid, maar beter dan beiden in zak en as gaan zitten.
'Haar man kan niet van Leentje verwachten dat zij de boel gaat voort trekken; hij zal zelf ook een plan moeten opstellen om herstel te bereiken.' Wat het eerste betreft: als je in de put zit en je bent samen, dan zal die ander harder moeten trekken. Wat betreft het tweede, het kan zijn dat man een plan heeft (uitrusten en praten op het werk). Maar ik weet ook hoe lastig het is om zelf iets te bedenken als je geen goede begeleiding hebt. En nog lastiger als je daar dan verwijten over krijgt. Dan stapel je schuld op onvermogen.
Ik hoop voor hen beiden dat de kerstdagen toch een beetje licht mogen zijn.

Tsjor

Leentje

Leentje

24-12-2019 om 22:43

Kerst en TS

Hoi,
Wat of wie is TS? Die afkorting kende ik nog niet. Wat betreft Kerst, de beide families organiseerden hun kerstdiner toevallig op dezelfde dag. We splitsen ons op, ik met zoon naar mijn familie, hij met dochter naar zijn fam. De dag erna ga ik met dochter lunchen bij mijn vader (heb gescheiden ouders), dan kan hij dan uitrusten. Zo hebben we allemaal een relaxte kerst denk ik.
Vandaag en gisteren was man er niet, voor zijn werk 2 dagen weg. Ik maakte me wel zorgen maar het is redelijk goed gegaan geloof ik. En ik merk dat het zo ontspannen is dan in huis, dat was wel even fijn. En hij knapt er zelf ook wel van op (hoefde niet lang te werken, zat ook in hotel en zo). Ik merkte dat in de vakantie ook, ik was een paar dagen weg met dochter en hij was alleen thuis, dat doet hem veel goed. Dat sterkt me wel in het idee dat dat appartement hem goed kan doen. Maar goed dan moet hij zich niet te schuldig gaan voelen terwijl hij daar zit en dat gevaar is er wel.
Ik ga voorstellen om samen naar de huisarts te gaan. Maar ik wacht eerst Kerst en zo af, we kunnen er nu toch niet heen. Lief dat jullie meedenken hoor!
Wat betreft het in mijn eentje de sfeer erin houden, ik probeer dat wel. Maar ik kan zelf toch niet echt vrolijk zijn zoals wanneer ik alleen met de kinderen ben, dan hebben we echt lol. Hij doet daar niet in mee, en is ook steeds moe, ligt op de bank of in bed. Maar het belangrijkste (en ergste) is dat ik me niet echt meer op mijn gemak voel. En zoals Anemone opmerkt, dat komt niet ineens uit de lucht vallen. O hij is depri ik wil uit elkaar. Het was andersom. Al vraag ik me natuurlijk wel af wat als dit al heel lang aan de hand is, hoe had het ook anders kunnen gaan?
Groetjes, Leentje (en fijne kerst altezaam)

TS= topicstarter

Goedemorgen Leentje,

Degene die een draadje aanmaakt met een vraag is de topicstarter, oftewel TS. Jij dus in dit draadje.
Fijne kerst!

tsjor

Ik las dat de man van Leentje zegt dat de huisarts geen probleem ziet. Niet dat Leentje dat zelf heeft gehoord. Ik vind dat overigens wel zorgelijk dat de huisarts meent dat er geen verdere hulp nodig is als ik de beschrijving van Leentje lees.
Verder lees ik dat zoon van Leentje niet altijd makkelijk is. Dat is voor jou een reden dat Leentje voor man moet zorgen (als een soort wederplicht). Maar stel dat de man van Leentje nog steeds niet goed kan omgaan met zoon Leentje moet ze dan maar blijven?

Mijntje

Mijntje

25-12-2019 om 09:56

ledenen

Dat er medisch niets gevonden is wil nog niet zeggen dat hij niets onder de ledenen heeft. Wat is dan volgens de huisarts de oorzaak van deze vermoeidheid? Probeer hem weer naar de dokter te bewegen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.