Mijn vriend wil uit elkaar, ik voel me radeloos
Ik weet niet waar te beginnen. Mijn vriend wil uit elkaar. Hij is vastbesloten. We kennen elkaar 20 jaar, zijn 11 jaar bij elkaar en hebben een dochter van 5.
Sinds haar geboorte hebben we hard moeten werken, afgelopen jaar zijn we in therapie gegaan. Dat hielp, dacht ik. In oktober besloten we te stoppen, omdat het weer goed ging. Er was geen ruzie meer, we hadden weer seks (iets wat hij alleen maar kon als het echt goed voelde) en hadden zelfs een datum geprikt om te trouwen (gratis, zonder poespas).
En toen gingen we op vakantie. Zes weken, aangezien onze dochter nog niet leerplichtig was. Het was een prachtige reis, maar ik voelde me ook heel erg alleen. Ik zag aan mijn vriend dat hij ook niet gelukkig was maar zei niks, en toen we thuis kwamen, kwam het hoge woord eruit: de koek was op. Hij dacht dat het goed ging, maar nu hij erop terugkijkt, komt hij tot de conclusie dat dat niet zo was. Hij is ongelukkig en denkt dat dit het beste is voor ons alledrie.
Ik heb het hier ongelooflijk moeilijk mee. Ik wil hem niet kwijt. Toen ik hem ontmoette voelde dat als thuiskomen, en ondanks al onze problemen, voel ik dat nog steeds.
Ik heb een verleden van depressies en angststoornissen. Dit jaar heb ik dat eindelijk achter me kunnen laten maar nu word ik weer enorm getest. Ik zie het momenteel heel erg zwart in allemaal. Ik voel me in de steek gelaten, een mislukkeling, vraag me af wat er mis is met me en heb zelfs gedachten die ik ook had nadat mijn dochter net was geboren: ik ben een slechte moeder en mijn dochter is beter af zonder mij.
Ik wil niet zo denken. Ik wil sterk zijn. Voor mijn dochter. Maar ik kan het nu niet.
Ik zit vol vragen naar mijn vriend, soms lukt het om te praten, maar soms krijgen we enorme ruzie en dan ben ik bang dat het op een vechtscheiding gaat uitdraaien.
Ik voel me radeloos op dit moment.
Wat verdrietig
Wat een klap zal dat voor je geweest zijn. Is het een idee om toch weer terug naar de relatietherapeut te gaan, niet per se om je relatie te redden, maar om duidelijker te krijgen wat er precies aan de hand is zonder dat het op enorme ruzie uitloopt? Als je al vijf jaar aan het tobben bent, met therapie en al, kan het natuurlijk best dat de koek gewoon op is.
Jij wil hem niet kwijt, zeg je. Maar wat precies aan hem? Hem zelf, als persoon? Iemand voor wie je nu weer opnieuw zou kiezen, met alle plussen en minnen? Of hem als idee, als veiligheid, als iemand die bij jou hoort, als steun. Dat zijn wel verschillende dingen, al snap ik allebei de redenen. Je voelde je alleen tijdens die lange reis. Hij was ook niet gelukkig. Dat is wel een slecht teken vind ik.
Dan nog even over jouw depressies en angststoornissen: zijn die begonnen na de geboorte van je dochtertje? Hoe zwaar heeft je vriend het daarmee gehad? Want als persoon die ook aan dezelfde dingen heeft geleden: voor jezelf is het een hel maar voor je partner is het ook echt enorm zwaar. Hebben jullie het daar wel eens over gehad in therapie?
Ten slotte: je bent GEEN mislukkeling en je dochter is al helemaal niet beter af zonder jou! Dat is de depressie / angst die dat zegt maar er is niks van waar. Het lijkt me verstandig om met deze klachten naar de huisarts te gaan.
Verder kan ik helaas niks voor je doen behalve je sterkte wensen. Het is gewoon ontzettend k***e, en je moet er doorheen. Dat kun je, je zult wel moeten, maar het zal niet makkelijk zijn. Ik hoop dat je vriendinnen / familie hebt bij wie je terecht kunt nu dat bij je vriend niet meer kan. Nogmaals sterkte.
Dank je
Dank voor je fijne, begripvolle reactie.
Ik snap dat onze relatie voorbij is, ik snap de reden (ik heb het me zelf ook wel eens afgevraagd waarom we nog samen waren). Heel simpel gezegd: hij is van de ratio, van de praktische oplossingen en ik ben meer van de emotie, moet eerst het emotionele begrijpen voordat ik na kan denken over de praktische kant. In het begin van onze relatie werkte dat heel goed, bewogen we naar elkaar toe. Maar later ging dat juist steeds mis, was er steeds minder begrip voor elkaar. En dat is vermoeiend, en als het niet meer lukt om dichter bij elkaar te komen, en je elkaar niet meer gelukkig kunt maken, moet je uiteindelijk zo'n beslissing nemen, denk ik.
Je vroeg of ik hem als persoon of als idee niet kwijt wil. Ik heb daar zelf ook over nagedacht, en ik denk echt: allebei. Natuurlijk wil ik hem als steun, als 'iemand om bij me te hebben', maar het gaat ook echt over hém. En dat maakt het zo moeilijk.
Maar goed. Ik moet het accepteren. Ik heb een afspraak met de huisarts gemaakt om met iemand te praten die me kan helpen de boel op een rijtje te zetten. Dat hoeft geen zware psychologische gesprekken te worden, die heb ik al meer dan voldoende gehad.
De depressies zijn al van zo lang ik me kan herinneren, dus ook vóór de geboorte van mijn dochter. Maar na haar geboorte had ik het ook enorm zwaar. En ik weet wat dat met mijn vriend heeft gedaan, en dat het ook voor hem heel moeilijk is geweest. Maar ik heb het uiteindelijk zelf 'opgelost' met diverse therapieën. En daar ben ik trots op. En ondanks alles voel ik nu ergens nog wel dat die basis (dat ik het kan) nog stevig genoeg is. Maar ik word wel flink getest.
