Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 6

Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mari

Mari

13-12-2019 om 11:46

Miss

tja wat JJ zegt, heb ik natuurlijk ook wel vaak al gedacht. Soms leek het de goede kant op te gaan bij jullie maar het totale plaatje is er toch dat jij de kar van het gezin trekt. Jij werkt hard aan jezelf en voor je gezin. En hij? Is hij iets opgeschoten met zijn proces, met naar zichzelf kijken? Weet je zeker dat hij uit de verslaving is en zo ja heeft hij dan meer gevoel voor jullie gekregen?
Je bent een vrouw met een enorme flexibiliteit en kracht en vooral geduld. Maar dat kan ook tegen je gaan werken: door jouw hoop loopt het gezin wel door. Maar je kan niet leven op hoop alleen, er moet ooit eens iets daadwerkelijk veranderen.

Familie opstellingen wonderbaarlijk om mee te maken maar ik vraag me af of het zulke situaties iets oplost. Ja je zult misschien inzicht krijgen in waarom iemand bepaald gedrag vertoont maar dat is ook een valkuil: diegene doet er nog steeds niets aan om te veranderen want het komt toch door zijn familiesituatie van vroeger en jij moet meer begrip hebben want het komt toch door zijn familiesituatie.

Wat JJ en ik zeggen is hard en dat gun ik je niet. Maar we zien je ook al jaren hard werken, vechten en verdriet hebben terwijl je man het wel best vindt. In feite doe je toch alles al alleen? of heb ik het mis?

Flanagan

Flanagan

13-12-2019 om 13:25 Topicstarter

Miss,

Ik heb mij even ‘stil’ gehouden want schrijven en lezen gaf mij niet de troost of kracht, waar iemand in deze fase behoefte aan heeft om zich te kunnen opladen.
Het draadje ‘ twijfel, stoppen of stoppen met twijfelen’ kent een ‘open’ kijk op moeizame situaties; andere problemen maar wel dezelfde vragen. Vooral de optie ‘ stoppen aan twijfelen’ is iets waar ik zelf meer bij stil sta omdat het twijfelen ook eerder neemt dan geeft.

Het is ook een bewogen maand; de feestelijkheden werken als zout op slakken en versterken de twijfels omdat de sfeer in jouw huis afsteekt bij die sferen in andere huiskamers. Alles ligt dan onder een vergrootglas.
Dat herken ik hier, mede door een aantal verjaardagen in familie man begin januari. Het voelt als een verlenging van die gespannen sfeer omdat je niet weet wat je te wachten staat. Die onrust bezorgt mij tenminste flinke buikpijn. Het dwingt mij om mijn aandacht te vestigen om mensen die mijn vriendelijkheid wel waarderen.
Waarom ik doorzing? Omdat de thuiswonende student in een tentamenperiode zit. Ik wil niet medeplichtig zijn aan een extra deceptie.

Afgelopen weken wel een paar woordenwisselingen gehad, waarin ik de puntjes op de i zette om onjuiste gedachtegoeden uit te vlakken en tegelijk man te wijzen op het feit dat ik mijn verantwoordelijkheden kende. Dus ipv de actie ‘bij mij leggen’, die terug schuiven. Het is jammer maar de waarde van open en eerlijkheid is nog niet geland. Maar zorg om de kinderen heeft mijn eerste prioriteit.

Een familieopstelling zou hier niet werken; daarvoor heeft ieder familielid te veel een eigen agenda. Ik denk dat dat bij jullie ook het geval is. Een familieopstelling zou mij eerder pijn doen dan verlichting bieden.

Je kan de komende tijd ook gebruiken om het ‘stoppen aan twijfelen’ vorm te geven. Twijfel je of je man de fout in gaat jou weer ontrouw te zijn nu hij meer is gaan werken? Twijfel je of jullie van de zomer nog als gezin op vakantie gaan of andere toekomstplannen? Het werkt door als ‘vrezen wat je niet kent’. Kijk anders niet te ver vooruit, als het je onrust geeft.

Verder snap ik de reactie van JJ. Alleen was in zijn geval wel sprake van het feit dat zij de stekker eruit trok; er was geen ruimte voor een gezamenlijke toekomst.
Als je man niet meer toegeeft aan die verslaving, als je beetje bij beetje elkaar weer durft te vertrouwen, is het nu de stekker eruit trekken dan waar je je in kan vinden?

Nogmaals, het is een rotmaand. Niet voor niets staat in de krant dat in december een toename in het aantal scheidingen is geconstateerd. Maar zijn er dan echt geen lichtpuntjes of verbeteringen meer waar te nemen?

Miss

Ik lees hier ook nog zo nu en dan. Ik herken best wel wat Mari zegt. Dat was ook mijn mechanisme: ik kon verder door hoop. Ik had zo veel kracht en doorzettingsvermogen en daardoor zijn wij langer bij elkaar gebleven dan goed was. Mijn ex vond het wel best denk ik. Ik was ook degene die de kar trok. Waar ik wel al lang mee gestopt was, was aandragen van allerlei ideeën op gebied van therapie. Ik was er wel achter dat dat iets is wat uit diegene zelf moet komen. Nu ik lees dat jij over familie opstellingen begint, wil je dat dan voor zijn familie of voor die van jezelf? Waar komt hij zelf mee? Het is dood en dood vermoeiend als je partner niet in beweging komt. En heel erg eenzaam. Het is trekken aan een dood paard. Wij zijn nu ruim een half jaar uit elkaar en ja ik ben best nog wel verdrietig, maar het wordt steeds minder. De kracht en het doorzettingsvermogen heb ik nog steeds, die horen bij mij en die zorgen er voor dat ik mijzelf best goed door deze moeilijke tijd loods. Stukje bij beetje voel ik mij weer heel worden en dat is een heel fijn gevoel. In praktische zin is er weinig veranderd want ik deed alles al alleen. Eigenlijk heb ik het zelfs makkelijker. En verder is er vooral rust. Niet meer op mijn tenen lopen, niet meer bang zijn voor leugens en ontrouw. Hij zag mij niet en ik zag mijzelf ook niet, raakte ook steeds verder van mijzelf verwijderd. Ik voelde ook geen verbinding meer. Ik probeerde deze wel weer te vinden maar hij gaf niet thuis. Helemaal nu ik er verder van af sta zie ik wat voor een moeilijk persoon hij was en hoe hij daarmee het gezin gijzelde. We zien elkaar natuurlijk nog regelmatig en dan zie ik die eeuwige gestreste en bozige houding en denk ik "o ja, zo ging het altijd" Dan ben ik opgelucht als hij weer weg is.

Miss

Miss

15-12-2019 om 12:58

Liefde versus verstand

JJ, Mari en liefdier, diep in mijn hart weet ik dat jullie gelijk hebben. Ik me steeds meer over geef aan het stoppen met vechten, wachten, hoop houden en er weer energie in te stoppen. En doordat ik dat niet doe het daarom nu ook afbrokkelt...

Terwijl als we samen weg zijn we het zo fijn hebben samen, dus ja flanagan er zijn nog steeds lichtpuntjes maar mijn hoofd houd mij ook vaak voor de gek met wat ik zie. Want wie weet gaat hij wel al weer vreemd, maar hij ontkent kei hard. Hij wil mij geen pijn meer doen, maar vertrekt wel dagelijks de hort op. Het is een soort vrij man met thuis een warm nest.

Ik kan niet zonder hem en niet met hem. Dat zie ik nu echt wel in, van een afstand.

Heb voor mezelf nu ook heel duidelijk gesteld dat dit de laatste keer is dat ik prof hulp zoek voor ons samen, maar nu als gezin. Prof hulp met kind, zodat wat er ook uitkomt ik daarin begeleid ga worden. Ik heb kind ook volledige openheid van zaken gegeven dit weekend, want kind ziet dat er wat speelt en kon het helemaal geen plek geven.
Ons lijntje is zo kort. En met man word het steeds langer, dat is wat er gebeurd....
Ik zag het gewoon echt niet. Ik weet even niet zo goed wat ik nog meer moet posten, en Mari ik doe idd álles, echt alles alleen. Van huishouden, tot financiële onafhankelijkheid, tot buren-familie feestjes toe. En dat is waar ik nu tegen aan loop, vind ik hem nog wel echt leuk en wat voegt hij nog toe aan ons gezin?

Vaak een grillige, boze man. Die overwerkt is, zichzelf voorbij loopt. Alles te veel is, vaak moe en verdrietig. Ik denk dat hij ontzettend verdrietig is en weet dat het nooit meer gaat werken maar we het beide niet uit durven te spreken.

En als ik het nu post, denk ik. Kom op miss je gaat toch niet opgeven, je komt al van zo ver. Misschien ziet hij morgen het licht en word hij een familie man. Terwijl Ik echt wel weet dat dat nooit gaat gebeuren.

Mari

Mari

15-12-2019 om 13:55

ach (Miss)

Zo verdrietig allemaal. Eigenlijk draait de relatie op jouw hoop dat hij gaat veranderen. Maar hij lijkt dat te interpreteren als dat hij zich wel kan veroorloven zich als een negentien jarige jongen die nog bij zijn moeder thuis woont, te gedragen. Ik denk dat hij dat niet eens bewust doet. Hij pakt de ruimte die hem gegeven wordt door jou. Je geeft die ruimte uit geduld, hoop en liefde. Dat weet ik en hoor ik in je verhaal. Maar hij vindt het niet nodig daar gelijkwaardig in te gaan staan, gewoon omdat hij dat niet geleerd heeft. (als ik je zo hoor over zijn opvoeding)
Iedereen heeft blinde vlekken meegenomen uit zijn jeugd. Maar het zou al schelen al hij zou zien dat hij die heeft en uit liefde voor jou en zijn kind daar aan zou werken. Zoals jij ook gedaan hebt de afgelopen twee jaar.
Je hebt hem heel veel kansen gegeven maar ik vermoed dat hij dat niet als kansen ziet voor hemzelf. Hij ziet het als 'oh ik kan het me nog wel veroorloven niet met mijzelf aan de slag te gaan'.
Een tragisch misverstand waar veel relaties aan onderhevig lijken te zijn. Er is nu eenmaal een slag mensen dat niet luistert naar woorden maar naar daden.... en helaas is het dan vaak te laat.

Mari

Mari

15-12-2019 om 14:02

vroeguh (miss)

zeiden mijn vriendinnen en ik wel tegen elkaar "jouw geduld wordt zijn macht" . Nou is het woord macht wat sterk uitgedrukt maar de zinsnede duidt wel aan wat ik bedoel in posting #486

Miss

Hoe gaat het nu met je?

Miss

Miss

19-12-2019 om 22:07

Geduld word zijn macht

Is wel een gerichte uitspraak. Want Ik ben er toch wel. En morgen nog steeds, en overmorgen ook. Ik weet het zo goed!

En toch ergens ben ik er ook heel vaak niet meer( voep eerste vraag die ik mezelf stel, manipuleert hij me nu weer of is het echt?), ik kan sneller schakelen omdat ik besef dat ik alleen mijn gevoel van eigenwaarde kan bepalen, dat ik het verdien om geliefd te worden en niet gebruikt hoef te worden als makkelijke huisvrouw met één recht, het aanrecht! Om maar een voorbeeld te noemen.

Senna, Dankjewel voor je interesse,
Ik ben me er zo van bewust dat dit niet " normaal "is. Maar weet voor nu dat ik eerst dit nieuwe laatste traject aan ga, dus roei met de riemen die ik heb. Me volledig richt op kind, ik man zijn ding maar laat doen, want het is totaal, echt totaal zinloos iets te bespreken. Compleet onbereikbaar.
Een cocaïne verslaafde met adhd, daar kun je hem mee vergelijken.
Je zegt het een en hij doet totaal het tegen overgestelde. Hij is druk in zijn doen en laten. En daar roeit hij voor nu het beste op.

Kind zit in een moeilijk traject dus heeft mij heel hard nodig. En dat gaat nu voor alles, dus ook even voor mezelf. Maar ik zorg goed voor mezelf. En heb veel steun van vrienden en familie.
Het is niet alleen maar ellende, daar lijkt het op als ik post, maar we hebben geen ruzie, eigenlijk is dat het. Wat is er wel. Weinig tot niets kan ik daar wel op antwoorden.
De verbinding is bar en bar slecht. Ik denk mede omdat ik niet meer dat meegaande vrouwtje ben van 1, 5 jaar geleden. Ik ben niet meer te kneden( ik noem het dikke manipulatie) dat probeert hij nog steeds want hij is niet anders gewend. Maar dat lukt niet.
Zoals kind het benoemd: " papa was altijd lief, steeds minder lief en nu heel vaak slechter in lief zijn. Mama jij bent beter, nog beter veranderd"
Daarmee bedoeld hij dat ik niet meer op mijn tenen loop. Echt zwaar k dat kind in deze situatie zit. Had hem het graag bespaard gelaten maar kind is wel veel vrolijker, kan zijn verhaal goed doen bij me en is opgewekter dan ooit.
Mama lost altijd alles op verhaal.

Hoe gaat het met jullie? Met jou?

Miss

Miss

05-01-2020 om 19:06

En dan toch...

Deze dag, voor vele een gewone dag, voor mij de dag dat mijn leven compleet veranderde, de dag dat ik bericht werd door een tindergirl...
Mijn hele bodem onder mijn voeten uit sloeg..
Mij nog nooit zo verdrietig heb gevoeld in mijn leven, bij welk verlies dan ook.

De datum.. goh ik stond er vanmorgen voor het eerst niet meer bij stil...
Maar door de dag heen begint het te dagen, niet echt te knagen...
Begin Ik me steeds meer en meer te beseffen dat ik zonder deze uitkomst dit nooit bereikt had op deze leeftijd. Mijn eigenwaarde die gestegen is, mijn blik op de wereld en vooral het harde werk wat ik zelf verzet heb om overeind te blijven.
Alleen nog maar doe wat ik wil. Maar wel worstel met het blijven of gaan.
Mijn hoofd wil weg en mijn hart huilt bij het idee alleen al.
Ergens weet ik dat ik gewoon nooit meer die verbinding met hem ga krijgen die ik ooit had, maar waarom maak je die stap dan nog steeds niet. De liefde die compleet veranderd is. Ik steeds meer neig naar er mee te stoppen. Mijn mannetje tig keer per week moet staan om op dit punt te blijven waar ik nu sta.

Ik vroeg me af hoe jullie dat nu ervaren, die echte diepgegronde liefde die er niet meer is, ik nu mensen pas begrijp waarom mensen stoppen met hun huwelijk, en daar vroeger met lamgeslagenheid tegenover zat. En nu sta ik in het zelfde proces.

Pennestreek

Pennestreek

05-01-2020 om 19:35

Ach Miss

Langzaamaan ben je volgens mij toch zover dat jíj de stap gaat zetten... Wat ben je sterk geworden (of moet ik zeggen gebleven?). En wat heb je veel geleerd. Jammer dat je man niet gelijk op kon gaan met jou in dat proces. Maar jij hebt meer dan je best gedaan. Als dit niet het gewenste resultaat heeft moet je een andere weg inslaan. En hoezeer je gevoel ook veranderd is, het loslaten van je gezin zal vast nog moeilijk worden, en zwaar. Maar ook dat kun je. Zodat je helemaal de Miss kunt worden (of zijn? die je wil zijn. En je misschien op een dag de man vindt die er wel helemaal voor jou is.

Ik realiseer me door jouw post weer eens hoe blij ik ben met mijn man en mijn gezin. Hier is het anders gelopen. Maar ik merk wel dat mijn groei een beetje is blijven steken. Blijkbaar is dat toch lastiger door te zetten als er geen tegenwind (meer) is. Dat is dan jouw winst.

Ik wens je een mooi 2020 toe.

Miss

Miss

05-01-2020 om 23:14

Lief Pennestreek, dankje

Weet je wat het punt is, ik was enorm kwetsbaar toen, De dagen daar voor ( voor de uitkomst ) stelde ik mij enorm kwetsbaar op, met heel mijn hart deelde ik met hem dit kan écht nooit meer kapot. En dat viel compleet in duigen. Het feit dat ik mezelf zo finaal voor de gek heb gehouden heb ik compleet omgezet.
Krachtig, maar ook intensief. Het juist iedere dag " gewapend zijn " is goed, maar heeft ook iets, tja ik kan het niet goed verwoorden. Donkers?

En dat is een onderdeel waar jij niet meer mee bezig bent, ik lees bijna dagelijks boeken over inzicht, de kracht van het nu, luister podcasts, omdenken, leren leren leren. Ik blijf er mee bezig, en ik daarom ook zo worstel. Het is wat Mari zei.

En nu stel ik mij nooit meer kwetsbaar op, het een of ander pantser wat ik gevormd heb is voor hem ook ontbreekbaar. Maar voor hem als normaal. Dat zie ik nu echt. Hij is altijd zo geweest, terwijl hij nu vele malen kwetsbaarder is dan ik.
De therapie staat on hold. Hij vind het goed gaan. Ik begrijp daar echt niets van.

Binnen kort gaan we wel een weekendje weg. Wat er ook gebeurd hij blijft mijn grote liefde, en dat is het gekke ik kan dat ook gewoon nog steeds, lijd er niet heel vaak meer onder. Maar vraag me steeds meer af is dit wie ik wil zijn? Wat wil ik nu echt?
Hebben jullie dat nou niet, ben ik daar echt de enige in? Terwijl ik hem echt vergeven heb, alle geluk gun, vrij laat, terug fluit, maar een compleet andere verbinding voel. Het voorbeeld geef aan mijn kind van een totaal andere relatie, dat begint de overhand te krijgen.

Pennestreek

Pennestreek

05-01-2020 om 23:41

Ik heb er de kracht niet meer voor

Ik was op een bepaald moment zo klaar met de boeken, het leren, het werken aan mezelf. Heb jij dat nou niet ?
Nee, zonder gekheid, ik vind het echt heel knap dat je nog steeds zo bezig bent. Maar heel misschien is dat wel wat je nu houvast geeft, en zorgt het er ook voor dat je in deze 'stand' blijft staan. Wat zou er gebeuren als je dit werken en worstelen loslaat? Als je berust in wat er nu is, in hoe het nu is? Misschien zou je man dan wel weer de verbinding aan kunnen gaan, misschien voelt hij nu hoe je steeds verder van hem af beweegt, en heeft hij daar moeite mee, maar kan hij niet onder woorden brengen wat hij voelt. Hij doet volgens mij op zijn manier wel zijn best, maar hij kan misschien jouw tempo niet bijhouden? Je zegt, hij vindt het goed gaan, maar wie weet gaat het hem boven zijn pet, of ga je te hard? Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet op de goede weg bent, maar in mijn ogen is het belangrijk dat je in een relatie het pas sámen bewandelt, en dat mis ik in jouw verhaal.

En nee, je bent niet de enige die zich afvraagt of dit is wie ik wil zijn, wat ik echt wil. Voor mezelf zou ik nog zoveel willen (leren, groeien), maar in de praktijk heb ik ook gewoon een baan en twee pubers en is er te weinig tijd om zo in mezelf op te gaan. Zoals ik al zei had ik daar ook een beetje genoeg van. Nu kriebelt er wel weer iets, maar ik weet er nog niet echt richting aan te geven. In ons gezinsleven gebeurt er ook veel. De kinderen ontwikkelen zich in een razend tempo, in onze families gebeurt er het een en ander, en zelf willen we ons huis groots verbouwen en dat kost ook het nodige aan tijd, energie, denkvermogen (en geld). Man heeft zichzelf een sabbatical gegeven om uit te vogelen wat hij qua werk/carrière wil, dus dat is ook nog even een kluif. Kortom, ik verveel me niet, en zelf schiet ik er nog/weer een beetje bij in. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant kan ik niet alles tegelijk en kies ik nu voor het gezin. Ik vind het al winst dat ik me realiseer wat ik doe, en daar bewust een besluit over neem, al is de uitkomst dezelfde namelijk dat ik mezelf niet op 1 zet. Maar dat ik het daar dus over kan hebben met mijn man is al zo anders dan het vroeger was, dat hij dat waardeert is al zo fijn. Dus met kleine stapjes ga ik nog steeds wel vooruit.

Ik zei hiervoor dat ik je een mooi 2020 wens. Maar misschien kan ik je beter een rustig 2020 wensen. Waarin je jezelf wat meer tijd en rust gunt, waarin je van jezelf niet meer zo hard hoeft te werken.

Flanagan

Flanagan

06-01-2020 om 15:30 Topicstarter

Groei

Groei staat toch niet alleen voor carrière maken? Ik vind dat groei staat voor je minder snel uit het veld geslagen voelen en meer van jezelf gaan houden, ongeacht hoe een ander tegen je aankijkt.
Ik snap die gevoelens over meer willen groeien zodoende niet; het komt over alsof anderen indirect bepalen of je al een eindpunt bereikt hebt. Hoeveel moet je dan nog aan jezelf verbeteren om tevredenheid te proeven?
Als je je eigen gevoelens en taken en verantwoordelijkheden naar eigen goeddunken vervult, zoek dan niet verder want die groei komt vanzelf. Die groei komt vanzelf door de veranderingen in jou.

Hey allemaal

Het is een lange tijd geleden dat ik iets post. Maar ik ben zo in de war.

Er zijn inmiddels veel gebeurd, er gaat geen dag voorbij dag ik er niet aan denk. Maar ik merk dat het steeds minder word en het even blijf knagen.
Man heeft al paar maanden geen contact meer gehad met Truus, maar waarom kan ik dat niet geloven. Ik blijf vragen.
Hij in tegendeel is open en heel eerlijk. Hij weet dat ie een grote fout hebt gemaakt, maar dat ik hem niet continu mee moet verwijten.
Ons relatie samen is gewoontjes, we leven, doen alsof niks is gebeurd. Praten er zelden over. Als we praten dan komen alleen maar verwijten na boven. Dus heeft ook geen nut om erover te praten.

Kan het gevoel ooit wel terugkomen? Ik blijf er op hopen. Maar ik weet dat hoop voor teleurstellingen zorgt.
Als het gevoel nooit meer terug komt, waar doe ik dan voor.

Ik ben zo in de war. Soms denk ik laat alles maar zitten. Maar oh die angst dat ik dan spijt krijg.

Liefst gebroken

Nog de beste wensen voor iedereen.

Flanagan

Flanagan

09-01-2020 om 20:44 Topicstarter

Gebroken,

Ik heb een draadje gestart over communicatie igv terugkaatsballen, lees verwijten.
Ik steek er veel van op. Misschien heb je er ook baat bij om zo een streep te kunnen trekken aan een nare tijd die er zo inhakt.

Het gevoel komt nooit meer terug zoals het was

Ik schreef hier vroeger ook mee maar kom nu nog maar zelden even meelezen.
Toch wou ik even reageren op Gebroken en de vraag of het gevoel ooit nog terugkomt. Volgens mij nooit meer zoals het was. Bij mij is het nu 4 jaar geleden dat het uitkwam en nog steeds kan ik het niet 100% achter mij laten. Hiermee bedoel ik niet dat het slecht gaat, integendeel zelfs, er is een grotere verbondenheid dan ooit tevoren en man doet zelfs na vier jaar nog steeds zijn best om me duidelijk te maken dat hij heel veel spijt heeft en er alles wil aan doen zodat we samen oud kunnen worden.
Maar wat voor mij onherroepelijk verloren is en denk ik nooit meer terugkomt is dat zalige, naïeve, "alleen-wij-2-op-de-wereld" gevoel, de heerlijke symbiose van 2 zielen. Dat is weg. Ik ben nu veel nuchterder geworden, zakelijker soms, harder zelfs.
Er is natuurlijk altijd de keuze van blijven of vertrekken maar ik kan alleen voor mijn situatie spreken. Ik heb gekozen om te blijven maar het is niet zo simpel dat je dan plots alles kan vergeten en vergeven; Zo werkt het niet.
Er zijn heel veel goede dagen maar er zijn ook mindere dagen dat het verdriet om wat gebeurd is boven komt. Maar ook die gaan gelukkig weer voorbij.

Het gevoel

Ik had niet over mijn gevoel, want ik voel ondanks alles nog veel voor mijn man. En het klopt het gevoel is niet meer zoals vroeger.

Ik heb het over mijn man, zijn gevoelens liggen nu niet bij mij. Ik kan zijn gevoel niet forceren. Maar zelf denk ik gewoon als het gevoel er ooit was, kan het dan nog terug komen.
Hij weet dat ie fout zit, maar blijft bij elkaar omdat we eenmaal kinderen hebben. Hij voelt niet van woow we zijn nog bijelkaar. Het is altijd we zijn eenmaal samen.

Flanagan

Dank je, ik ga het lezen. Misschien steek ik er ook van op.

Miss

Miss

10-01-2020 om 17:37

Maete2

Die vraag was meer vanuit mij een tijdje terug...

Dat kan Ik beamen.. het onbezonnen gevoel. Ik vind het huwelijk een heel iets. Wat werd ik, en vele andere voor de gek gehouden met mooie sprookjes verhalen.

Gebroken, fijn te lezen dat je nog af en toe post.
Man kun je idd niet forceren, zoals ik mijn man nooit kan forceren mij voortaan trouw te zijn.
Hun maken eigen keuzes. Die maak ik voortaan ook.

Miss

Hoe is het nu met je, ik ben ondanks alle shit wel een stuk veder in me leven waar ik overigens jaren geleden stond. Ik durf meer, ik ben direct. Geef ook echt aan wat ik wel en niet wilt. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen, en ben niet meer zo onzeker. Wel onzeker in mijn relatie, dat is dus nu iets wat gewoon heel onzeker is.
Mensen mogen nu denken wat ze willen van mij, ik heb geen zin meer on te pleasen. Of je mag me of je mag me niet. Mij maakt dan ook echt niks meer uit.
Ik ben begonnen met mijn hobby, eind van de maand komen de eerste klantjes.

En natuurlijk er zijn dagen dan denk ik waarom is mijn leven zo geworden, in plaats daarvan denk ik nu wat wil het me leren.

Ik groei, heb meer liefde voor mezelf. Maar waarom als ik er nu zo in het leven sta. Waarom moet ik zo onzeker zijn over mijn toekomst met hem.

Man vind me een heel goed persoon, weet dat ik de wereld voor hem over hebt. Alleen er is iets veranderd, en dat kan hij niet 123 terugdraaien. En dat maakt mij zo onzeker. Omdat ik nooit weet hoelang ik op hem moet wachten. Totdat ik het zat ben denk ik dan.

Xxx

GitteNN

GitteNN

28-01-2020 om 13:09

stil

zo wat is het stil hier. al meer dan 14 dagen geen gesrpekken meer.
gaat het zo goed met iedereen?
zou fijn zijn
liefs gitteNN

Miss

Miss

28-01-2020 om 17:01

GitteNN

En met jou?

Met mij met vallen en opstaan, soms kan ik ondanks alle gesprekken en fijne momenten met man, familie en goede vrienden nog wel eens enorm eenzaam zijn.
Man gaat een traject in. Wat hij zelf aan is gegaan. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, maar ben wel sceptisch. (Mari's woorden galmen mij na) Heb vaker met dit bijltje gehakt en de grote vraag is, wat gaat hij er mee doen en levert het hem ( ons ?) iets op. Heb duidelijk gezegd dat die gebruiksaanwijzing voor zichzelf is en niet voor mij. Dus er gaat een roerige tijd aan komen, plus dat hij tot in zijn nek toe in het werk zit.

Denk dat ik door deze opening ( weeeeer therapie) en dat na de uitkomst een diep geworteld gevoel van eenzaamheid zich echt vaak de kop op doet steken bij me, ondanks fijne contacten. Iets van vroeger uit waar een onvoorwaardelijk verlangen naar liefde zit, wat ik eigenlijk nooit gehad heb. Die valkuil begin ik nu door de tijd heen in te zien.
Ik ben vaak alleen met het verdriet van het bedrog, terwijl ik enorm gegroeit ben en zonder dit nooit zover was gekomen. Tenminste dat denk ik. Maar goed anders had ik het vast vanuit een andere les gekregen. Links om of rechts om. Merk dat ik een fors stuk respect verloren ben naar partner. En dat is eigenlijk iets van de laatste tijd, wat ook nog steeds niet hersteld.
Eigenlijk wat jij een ruim jaar geleden ooit posten.
Ik heb die post namelijk in mijn hoofd gegrift gezet, dat ik toen dacht dat zal wel meevallen toch? Als de liefde maar genoeg is.
Maar niet dus. Je had gelijk.

Ondanks ik nog steeds door kan...

GitteNN

GitteNN

30-01-2020 om 14:34

miss

Weet even niet exact welke post je bedoelt maar ik herken het zo wel.
het respect naar man en incasseringsvermogen is heel erg verandert. ik voel telkens bij vette ruzie het gevoel van koffers pakken enorm. ik zou wel willen dat de kinderen de deur uit waren. dan ging ik. ik ben zo benieuwd hoe dat tzt zal zijn.

er is ook nog veel om voor door te gaan hoor. het is niet alleen kommer en kwel maar als er spanningen zijn.....en die hoeven niet tussen ons te zijn maar werk en puberende kinderen dan staat alles onder druk.

"Merk dat ik een fors stuk respect verloren ben naar partner. En dat is eigenlijk iets van de laatste tijd, wat ook nog steeds niet hersteld."Dit herken ik enorm. Ga nu ook uitzoeken voor mezelf wat IK wil. Qua werk dan. Daar liggen voor mij ook veel spanningen. Ik wil iets gaan doen waar ik energie van krijg en niet wat me telkens onzeker maakt en zorgen brengt. Het mama hotel gaat sluiten. En als je personeel hebt ben je een zakelijke 'leider'. Weer met vanalles rekening houden. Daar loop ik wel in vast.

naja ooit zal het rustig worden.

hoop ik. haha

Opgeruimd staat netjes

Vandaag, ben ik weer op iets achter moeten komen.
Weer een leugen, hij had haar gebeld. Omdat hij haar moeilijk los kon laten. Dit was dan ook voor mij “een duwtje in me rug” om te zeggen ik wil dit niet meer.
En dit is ook het moment dat ik er 100% voor achter sta.
Ik heb het hem duidelijk gemaakt hoe ik het wil, en wat ik wou dat er ging gebeuren. Ik had gevraagd of ie alles wil meenemen kleren en alles. En dat ik hem nooit meer wil zien. Hij zou blijven liegen, ik ben al zijn leugens zat. Het doet pijn, maar minder dan toen hij vertelde dat ie vreemdging.

Om 21:30 ben ik de deur uitgegaan, ik had gezegd pak je koffers in. Neem alles mee. Ik wil dat je voordat ik thuis ben dat jij weg bent. Hij zat nog rustig op de bank, daarna heeft ie zijn koffer ingepakt. En dat was al 23:00. We hebben gepraat, tot 04:00. Hij zei dat ie nergens heen kon, ik had hem gevraagd ik wil dat je weg gaat. Ga maar naar haar toe. Jullie hebben dit samen veroorzaakt dus nu opeens kan je niet meer naar haar toe. Dus is ie boos weggegaan. En zei oke als jij dit wil als jij dit echt wil ik ga naar haar. Ik heb hem zelfs gedwongen om weg te gaan, ik heb geen zin meer in zijn bullshit.

Eerst vertellen hoe ie zich voelt over haar, dat ie haar niet kon loslaten. Ja dan ga je maar naar haar toe punt uit.

Ik ben er zo klaar mee.

Goed Gebroken

Maak het jezelf comfortabel en geniet even van het moment. Het zal nog moeilijk genoeg zijn maar deze hobbel heb je genomen.
Ik wens je veel geluk en een goede tijd.

Flanagan

Flanagan

01-02-2020 om 09:32 Topicstarter

Gebroken,

{{{{knuffel}}}}

Kan een goede vriendin vragen bij je langs te komen?
Of is dat niet nodig omdat je even niemand wilt spreken en je er klaar mee bent.

Miss

Miss

01-02-2020 om 09:56

Gebroken

Ik vind het een enorm krachtig besluit en je bent dichtbij jezelf gebleven.

Wat een verdriet en boosheid zul je voelen.
Heel veel liefs en knuffel

Het is niet nodig

Voor mijn gevoel ben ik er nu helemaal klaar mee. Ik had al aan gegeven als er ooit nog 1 leugen naar boven komt, dan kan hij zijn koffers pakken. En dat is nu gebeurd. Hij denkt dat ie me altijd kan pleasen door te zeggen wat ik wil horen. Dat kiertje heb ik nu dicht gesmeten. Ik ben het spuugzat, enigste wat ik kan voelen is numb helemaal niks meer.

Het contact zou nu zakelijk blijven, ook wegens de kinderen. Maar daar blijft het bij.

Ik had aangegeven zolang het niet over de kinderen gaat, hoef ik niks te weten. Vraag niet hoe het met me gaat, en denk aub niet opeens aan mij. Dat had ie 4,5 jaar geleden moeten doen.

Nu vraag ik me af, is het gras echt groener aan de overkant. Was het allemaal waard? Dat hij zijn gezin verlaat voor een ander?
Wat weegt dan meer? Ik snap het niet en zal het nooit kunnen/willen begrijpen. Maar ik kan deze vragen niet uit me hoofd zetten. Ik weet niet hoe/wat ik moet doen.

Miss

Miss

01-02-2020 om 11:09

Lieve gebroken

Stop met jezelf alsjeblieft te kwelen. Dat ga je nooit begrijpen. Dat is onbegrijpelijk.
Waarom hij doet wat hij doet en deed. Ik kan me voorstellen dat je met die vraag zit maar het énige waar je je op moet gaan richten is geen verwachtingen meer te scheppen.

Ik heb deze grens precies zo, 1 lijk, 1 leugen en de deur klap ik met geweld dicht. Daar heb ik mijn man afgelopen week nog op gewezen. Ben open en eerlijk, geen geroezemoes. Had een oud werk rooster gevonden waar Truus en hij precies om mijn werktijden heen werkte( jaren terug, gadver waarom vond ik dat nu tussen de papieren) Sneaky en walgelijk. Heb de deur wel zo hard dicht gegooit dat de ruit eruit klapte. Hij bekende meteen dat was zijn redding. Dus begrijp jou compleet. Op een gegeven moment kun je ook niets maar dan ook niets meer hebben.

Genoeg is genoeg.

Mari

Mari

01-02-2020 om 12:19

Gebroken

wat ben je sterk. Petje af hoor, je hebt hem alle kansen gegeven, je hebt er alles aan gedaan en nog verbruid hij het. Heel goed dat je nu een streep trekt.
En dan valt me ook op dat hij het nog bij jou wil leggen: "En zei oke als jij dit wil als jij dit echt wil ik ga naar haar."
Wat Miss zegt: probeer je zelf niet te kwellen met hoe hij zich voelt en of het leven 'wraak' neemt. Dit kon niet langer, zou jaren door zijn gegaan en misschien was je uiteindelijk alsnog in de steek gelaten. Nu heb je voor jou de koninklijke weg gekozen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.