Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 6

Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pennestreek

Pennestreek

20-02-2020 om 11:53

Verantwoordelijkheid, schuld geven, vergeven

Ingewikkelde materie.
Maar natuurlijk werkt het anders als je uit elkaar gaat dan wanneer je bij elkaar blijft na een affaire.

Als je uit elkaar gaat ligt het voor de hand je boosheid, gekwetstheid en wat er nog meer voor (negatieve) emoties bij een scheiding komen kijken te projecteren op de ex-partner. Dan heeft het totaal geen zin om te proberen te begrijpen waarom het gebeurd is, dan ben je met heel andere dingen bezig. Je hoeft dan ook niet naar jezelf te kijken, je kunt de 'schuld' geheel bij de ander leggen.

Besluit je samen verder te gaan (of dat te proberen), dan is het noodzakelijk dat je de ander probeert te begrijpen. Je wordt dan ook gedwongen naar je eigen aandeel te kijken, anders kom je er samen niet uit. Vaak is het natuurlijk ook zo dat er een situatie ontstaan is waarin in ieder geval 1 van de 2 partners niet meer gelukkig (genoeg) was. En zo'n situatie ontstaat door de interactie tussen 2 mensen. Je hebt daar als 'trouwe' partner dus een aandeel in. Ik formuleer het heel voorzichtig, want je duwt natuurlijk nooit bewust je partner van je af. En degene die vreemdgaat is natuurlijk per definitie fout bezig. Maar hier konden we pas op gaan bouwen toen we allebei inzetten op verandering en allebei aan onszelf gingen werken, en aan onze communicatie. Het cliché dat je krijgt wat je kreeg als je doet wat je deed is natuurlijk heel erg waar. Voor verandering is het in principe genoeg als er maar een van de twee zijn/haar gedrag verandert, maar wil je een relatie opnieuw opbouwen dan is er meer nodig.

Dus nee Mari, ik leg (even voor mezelf sprekend) niet de volledige verantwoordelijkheid bij man. Ik zie zeker ook wat ik zelf heb bijgedragen aan het ontstaan van de situatie. Wat ik man wel kwalijk nam (en nog, bij vlagen) is dat hij in die tijd zijn aandeel niet zag. Hij keek alleen naar mij en vond dat het tussen ons niet lekker (genoeg) liep en dat dat uitsluitend aan mij lag. Hij hoorde mijn wensen al jaren niet en deed daar dus niets mee. Hij zag alleen dat ik zuur en cynisch werd en begreep niet dat hij daar zelf flink aan bijdroeg (het andere deel zat in mijn jeugd). Pas toen hij dat inzag kon er echt wat gebeuren, want toen voelde ik me gehoord, gezien, begrepen. Ook in mijn pijn door alles wat er gebeurd is.

Ik herken wat Penny schrijft, dat man zich schaamt, schuldig voelt, zichzelf stom en dom vindt, en nu heel erg blij is dat hij een tweede kans gekregen heeft. Ik kreeg hier op het forum ook wel eens het gevoel dat mensen twijfelden aan zijn oprechtheid. Dat ze vonden dat ik alleen maar zag wat ik wílde zien. Maar dat is dus niet zo. Juist omdat het vertrouwen zo totaal kapot is, ben je denk ik niet zo snel geneigd om hem maar op zijn mooie ogen te geloven. Voor mij was er een heel concreet moment waarop ik durfde geloven dat hij echt oprecht blij is met ons zoals het nu is. Vorig jaar deden we met de kinderen het spel Openhartig. Daarbij moet je persoonlijke vragen beantwoorden. De vraag was, Wat is het mooiste cadeau dat je ooit hebt gekregen? En het antwoord van man was "De tweede kans die ik van jou heb gekregen". En dat kwam echt direct, daar dacht hij niet bij na. Het was ruim 2 jaar na dato, we waren er echt niet dagelijks (meer) mee bezig en man al helemaal niet. Daarom geloof ik dat hij echt oprecht was daarin.

Mari

Mari

20-02-2020 om 12:15

tja

Maar ik heb het dus niet zozeer over de oprechtheid van de man. Die kan er heel goed zijn en toch gaat de vrouw de schuld zoeken bij de andere vrouw of bij zichzelf. Jij praat over ´bij een scheiding je boosheid projecteren op de ex partner`. Hm, weet ik niet of je het zo kunt stellen. Je houdt hem verantwoordelijk voor zijn daden en concludeert dat hij de vertrouwensbasis heeft verknald. Dat vind ik nou niet per se boosheid projecteren.
Je betoog is gebaseerd dat ieder bedrog komt doordat er iets scheef zat in de relatie. Dat kan zo zijn en het is mooi als mensen daar uit kunnen komen.
Maar ik vind ook discutabel om daar maar vanuit te gaan. Soms is de vreemdganger seksverslaafd of wil gewoon aandacht. Of hij deed het omdat het kon en spannend was. Kijk vooral wat vreemdgaande mannen hier zelf over zeggen;


https://www.youtube.com/watch?v=f9Ln1BRyzcg

En ja het kan natuurlijk ook dat de bedrogen vrouw, vlijtig geholpen door een relatietherapeut, de verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan voor een deel bij zichzelf gaat zoeken. En natuurlijk zijn er relaties waar men zo vervreemd van elkaar is geraakt dat een van de twee via een buitenechtelijke relatie de alarmbel luidt. Zoals gezegd; het is mooi als je er dan samen uit komt, zoals bij jullie.
Ik vind het echter een gevaarlijke ontwikkeling dat op voorhand aan te nemen en daar gemeengoed van te maken. Vrouwen, en sommige mannen, zijn immers vaak bijna ongezond bereid er alles voor te doen om een relatie te redden: dan maar kwaad worden op Truus of aan zichzelf gaan sleutelen. Soms is iemand gewoon een %$ die pakt wat hij pakken kan.

Mari

Mari

20-02-2020 om 12:21

by the way

Heel leuk ´spel´ openhartig, wordt hier ook vaak ter hand genomen

eigen aandeel

Pennestreek: "Als je uit elkaar gaat ligt het voor de hand je boosheid, gekwetstheid en wat er nog meer voor (negatieve) emoties bij een scheiding komen kijken te projecteren op de ex-partner. Dan heeft het totaal geen zin om te proberen te begrijpen waarom het gebeurd is, dan ben je met heel andere dingen bezig. Je hoeft dan ook niet naar jezelf te kijken, je kunt de 'schuld' geheel bij de ander leggen."

Dat vind ik onzin. Tuurlijk heeft het zin om je eigen aandeel te bekijken. Wat is er misgegaan, waarom ben je ooit met deze partner in zee gegaan etc etc. Ook als je gaat scheiden. Je leven houdt namelijk niet op na die scheiding.

Pennestreek

Pennestreek

20-02-2020 om 12:59

Het probleem is natuurlijk

dat je in een tekstje op een forum nooit alle individuele gevallen geheel recht kunt doen. Ik schrijf juist expres "Vaak is het natuurlijk ook zo dat er een situatie ontstaan is waarin in ieder geval 1 van de 2 partners niet meer gelukkig (genoeg) was." Ik ga er dus niet vanuit dat het altijd zo is.

En nee, Alkes, niet iedereen kijkt bij een scheiding alleen maar naar de ander, maar over het algemeen zie ik bij scheidingen toch minder dat mensen naar hun eigen aandeel kijken. Zeker direct, tijdens het proces, niet. Dat inzicht komt (soms) later nog. En soms ook echt niet. Maar zoals gezegd, ik kan in 1 post niet alle gevallen uitvoerig belichten. Je ontkomt er niet aan in algemeenheden te spreken.

Mari: "Soms is iemand gewoon een %$ die pakt wat hij pakken kan". Vast, maar daar ging je vraag/stelling niet over. Ik reageerde op jouw post #571 "Dus wat ik nou eigenlijk heel interessant zou vinden, is die mensen die wel doorgaan met de relatie terwijl ze ook de volledige verantwoordelijkheid voor het verraad bij de vreemdganger leggen. Het zou kunnen zijn dat die relaties er op den duur juist sterker uitkomen omdat de ´ locus of control´ niet buiten de relatie wordt gelegd; als je verantwoordelijkheid bij degene buiten de relatie legt, blijf afhankelijk van factoren buiten je relatie om." Ik vind man verantwoordelijk, maar ik pleit tegelijk truus niet vrij. In ons geval was het niet een kwestie van dat de een de ander heeft verleid (tenminste, ik geloof niet dat het zo is) maar truus heeft zich er wel voor geleend. Iets dat ik me echt niet voor kan stellen dat ik zou doen. Al was ik zelf nog zo vrijgezel. Nu weet je geloof ik wel dat de dame in kwestie een vriendin was die nogal op ons heeft geleund tijdens haar eigen scheiding. Ik vind dan ook wel degelijk dat ik persoonlijk door haar verraden ben. Maar dat wil niet zeggen dat ik man niet 100% verantwoordelijk houd voor zijn aandeel in het geheel. Dat kan voor mij heel goed naast elkaar bestaan.

Mari

Mari

20-02-2020 om 13:28

Pennestreek

Ja okay maar in jouw geval vind ik het dus anders, zij had ook een verbinding met jou.

Miss

Miss

20-02-2020 om 19:01

Oh ja Mari

Ik heb hem een paar weken geleden gezien, leerzame show. Heb er persoonlijk veel aan gehad,
vooral de ene man die het al veel vaker deed, en zich er totaal niet mee bezig hield wat het thuis zou doen na de uitkomst omdat ik daar mijn situatie in herken. Dat valt je dan natuurlijk het meeste op omdat dat je het meeste raakt.

"Vrouwen die door het vreemdgaan de relatie hebben afgesloten lijken helemaal niet meer bezig met die derde partij. En op de een of andere manier voelt dat veel gezonder voor mij."

Bedoel jij afgesloten in de zin van scheiden en de relatie beëindigen?
Of doel je erop dat je het gezonder vind dat ze het stuk ontrouw af hebben gesloten? Dan bedoel Ik niet 100% afsluiten maar 95%? Of 90%?
Ik denk zelf dat 95% wel haalbaar is.
Als ik je goed lees denk ik dat ik persoonlijk wel richting mijn laatste visie kan. En Ik daarom ook merk aan man dat hij veel meer betrokken is bij ons gezin. Wankel wordt van mijn eigen initiatief wat ik neem, in opleiding, werk, leuke dingen ondernemen etc etc.
Hij pakt geregeld de kozijnen vast dat hij even stokstijf staat en stil moet gaan staan omdat ik hem voorbij vlieg in het proces en me amper bij hield/houd.
Kun je het voor mij toelichten? Wat je er mee bedoeld

En

"Dus wat ik nou eigenlijk heel interessant zou vinden, is die mensen die wel doorgaan met de relatie terwijl ze ook de volledige verantwoordelijkheid voor het verraad bij de vreemdganger leggen. Het zou kunnen zijn dat die relaties er op den duur juist sterker uitkomen omdat de ´ locus of control´ niet buiten de relatie wordt gelegd; als je verantwoordelijkheid bij degene buiten de relatie legt, blijf afhankelijk van factoren buiten je relatie om.
Maar goed dat weet ik dus niet. Vind het wel interessant"

Heel interessant. Ik denk dat daar wel veel waarheid in zit. Ik ook de koe bij de hoorns nam, en duidelijk heb gemaakt dat niemand, maar dan ook niemand, ook met zijn verknipte opvoeding, er niemand anders verantwoordelijk is voor het liegen en bedriegen, behalve hij zelf. Hij koos daar voor. Geen dame, geen scharrel, geen Truus, niet ik. Alleen hij.

Hebben jullie die barry paf verrassing op de radio gehoord met Valentijnsdag?

Ik ga kijken of ik hem kan vinden dan kunnen jullie hem luisteren.

Man in kwestie kon een reis winnen, dus hij hing in stilte aan de radio. Zijn vrouw werd gebeld en mocht een bos bloemen aan iemand geven als valentijn cadeau, maar ze wist niet dat haar man aan de andere kant in de wacht stond. Ze gaf ze aan haar baas, met als tekst binnenkort echt samen op de kaart.

Oh Mijn god. Het ergste van het gesprek vond ik dat mevrouw haar man beschuldigde van het radio gesprek. " Jij doet dit toch" waren haar woorden.

Echt. %#^£#×

Miss

Miss

20-02-2020 om 19:38

En wat ik ook zo boeiend vind Mari en andere,

Is waar ik vaak over spar met een goede vriendin van me is, stel hè ik kom een toffe man tegen. Ik pap er mee aan, en IK ga er in mee. Je gaat er mee naar bed, je bent dus 100% verantwoordelijk voor die keus die je maakt, eigenlijk zoals man dat heeft gedaan.

Ik probeer me dan echt in te beelden wat er gebeurd bij mij zelf.
En echt waar het eerste stemmetje wat bij ons ( vriendin, relatietherapeut in opleiding na heel deze sorres heeft ze me zo goed geholpen met alles dat ze nu zelfs in opleiding is gegaan, ben zo trots op haar, wat deze hele ellende zelfs bij mensen om mij heen in beweging heeft gebracht is bizar) op komt is : als partner er achter komt ben ik in de aap gelogeerd. Dan kan ik de makelaar bellen en groeit mijn kind op in een gebroken gezin.
Is dat iets vrouwelijks zo ver na te denken? Terwijl die niet zo vaak of vaker vreemdgaan ( zeggen ze)

Nou ik bedacht me nog wel 100 keer, alle 10.000de mannen die ik werk gerelateerd voor me heb gehad. Er kon er geen ééntje tippen aan mijn partner. Al die jaren niet. Maar goed, ik ben geen spannings zoeker en of hoe we het dan maar zullen noemen, de nodige thermen die er bestaan.

Ik vind het heel knap

Dat er vrouwen zijn die na een affaire door zijn met hun partner, om samen een nieuwe band op te bouwen.
Want je gaat met veel dingen dealen, je moet wel beseffen wat er te wachten staat.

Miss echt tof van je dat je nu een andere kijk op je man hebt. En die radio zender afschuwelijk ik heb die ook gehoord. Ongelovelijk.

Ik wou dat mijn man ook zijn best deed, en dat ie na afsluiting met Truus 100% voor ons ging. Ik wou dat hij haar los kon laten om met ons door te gaan. Maar hij bleef haar zien en over liegen. En dat was ook het moment dat ik mijn grens had getrokken, waarvan hij heel ver overheen is gegaan.

Ik en mijn bijna ex-man wonen nog samen, maar wat is hij onwijs lief voor me nu dat hij weet dat ik binnen nu en paar maanden weg ben van onze samen gekochte woning. Contact met Truus heeft ie niet meer. Maar dat boeit me ook niet meer zoveel. Hij wil heel graag nog 1 laatste kans, maar nee ik vind het genoeg zo. Met pijn in mijn hart, kies ik voor om niet meer met hem te zijn. Ik klink wel stoer en tof. Maar ook ik heb mijn verdriet. Meer omdat ik wou dat onze kinderen opgroeien in een liefdevol gezin met papa en mama. Helaas is het niet gelukt en daar baal ik heel erg van.

Ik snap gewoon niet waarom je pas echt spijt hebt als het te laat is.

Miss

Miss

20-02-2020 om 22:45

Omdat

Je dan pas echt beseft wat je écht hebt. Tenminste dat zegt mijn man.

Vanaf het echte moment, ik denk vorig jaar dat ik niets meer van hem af liet hangen, eigenlijk zoals je nu doet gebroken ging hij me waarderen. Geen huishouden meer, geen gesmeerde boterhammen meer, geen warmte, geen was meer doen, geen afspraken meer plannen of verzetten voor hem, geen boodschapjes meer doen en zo kan ik nog wel door gaan, ik zie wel in wat voor " traditioneel huwelijk ik had "
Ik denk dat hij nog nooit gezien had wat ik allemaal voor hem deed, en hem ontzettend veel liefde gaf. Savonds op hem aan het wachten was als hij laat thuis kwam, bezorgt zijn en nog samen de dag doornemen.

Met een hele boel was, ben ik gestopt. Gewoon de bezem erdoor. En ik heb zn idee dat dat nu bij jou ook aan orde is. Maar Ik kan me helemaal voor stellen dat het genoeg voor je is.
Wil je geen tijdelijke break proberen?
Gewoon een jaar zonder elkaar?

Ik ook

Ik ook

21-02-2020 om 11:44

Vergeven - schuld - eigen aandeel

Na de eerste woede en diepe pijn lastige onderwerpen om mee te dealen. Wij zijn 4 jaar verder, nooit geloofd toen dat ik nog wij zou kunnen zeggen.
Vergeven is mij niet gelukt, accepteren wel. Vergeven voelt voor mij als akkoord zijn met het verleden en dat kan ik niet opbrengen. Knap als mensen dat kunnen!

Mijn man is 100% verantwoordelijk voor zijn keuze om vreemd te gaan. In mijn geval met de vrouw van wie ik dacht dat het mijn beste vriendin was. Ik houd haar ook 100% verantwoordelijk voor onze vriendschap, die dus niet bleek te bestaan.
Met man in therapie geweest, lang en waardevol. Echte verandering kwam pas toen ik vertrok, letterlijk. Toen konden we pas in rust met elkaar praten en vonden we elkaar terug. De waarde van ons samen zijn en ons gezin. Mijn aandeel was dat ik de rode vlaggen met de mantel der liefde heb bedekt. Mijn verstand (dat zou hij nooit doen) het won van mijn gevoel (hier klopt iets niet). Ik heb geleerd echt naar mezelf te luisteren en op mezelf te vertrouwen. Waardevol maar had dat liever met een andere aanleiding ervaren.

Heb er nog langer over gedaan om in te zien dat een vriendschap die heel intens was, voor mij heel belangrijk was, niet bestond. Dat die vriendschap veranderd was in een weg om mijn man te zien, etc. Dat zien en accepteren vond ik nog moeilijker omdat dat dat een eenzame traject is geweest.

Miss

Zo herkenbaar. Ik deed echt alles voor hem.
En het lijkt nu alsof de rollen zijn omgedraaid. Maar waarschijnlijk omdat ie bang is dat ik echt weg gaat. Wat ik ga doen binnen nu en paar maanden. Ik doe gewoon letterlijk niks meer voor hem.

Maar nee miss, ik wil niet bij hem blijven. Omdat het gevoel dat je dan krijgt. Dat je overal iets achter zoekt. Dat gevoel heb ik 1,5 jaar meegeleefd. En het was echt rot.
Natuurlijk heb ik over nagedacht om hem nog een kans te geven, maar voor mij is het echt genoeg geweest. Ik had zelfs Truus op luidspreker gehad met hem erbij. En ja hij loog tegen haar en tegen mij. Hij houd van ons beide. Maar beide op een andere manier. Ik vind gewoon dat ik de volledige aandacht hoort te krijgen van mijn partner.
Ik wou dat het alleen om de seks ging, helaas heeft hij ook gevoelens voor haar. Hij zegt wel altijd; Het gevoel dat ik heb wanneer ons gezin kapot is is meer waard dan mijn gevoel voor haar. Maar hij is de oorzaak hiervan, het was altijd zijn keus geweest om vreemd te gaan. Wat vooraf speelde heb ik mijn aandeel aan. Hij zei laatst nog ik deed dit omdat ik dacht dat je een slecht persoon was voor mij maar je bent eigenlijk hartstikke lief voor mij. Je stond altijd door dik en dun bij mij. Je hield altijd van mij en ik heb je laten stikken. Ik wil dat ie oprecht voor mij als persoon kiest, dan zijn kinderen. Hij zegt wel altijd bij jij hoort bij het gezin. Sorry dat is niet genoeg voor mij.

Het band wat we nu hebben vind ik gewoon fijn, Beide 100% voor de kinderen. Ik praat niet meer over wat hij gedaan heeft en hoe slecht hij is. De verwijt fase ben ik voorbij. De woede is ook voorbij. Er is geen haat naar hem. Soms wanneer ik naar hem kijk denkt ik waarom? Was het allemaal waard? Dat had ik hem wel gevraagd trouwens zijn antwoord was op dat moment wel omdat ik blij van haar werd, maar nu niet meer ik vind ons gezin meer waars. Hij is niet een slecht persoon, de keuze die hij toen maakte zijn slecht. Hij had niet door dat ie zijn gezin op het spel had gezet, omdat ie altijd dacht van hoe dan ook ik wil voor altijd bij hem zijn. Hij heeft me verkeerd ingeschat.

Een break daar had ik ook aan gedacht miss, alleen ik weet niet wat ik ervan moet vinden.

Ik ook

Mijn aandeel was dat ik de rode vlaggen met de mantel der liefde heb bedekt. Mijn verstand (dat zou hij nooit doen) het won van mijn gevoel (hier klopt iets niet)

Precies dit, heb ik ook. Er waren zoveel aanwijzingen die ik had genegeerd. Omdat ik dacht dat zou hij nooit doen we hebben kinderen samen. Mijn verstand en gevoel waren niet op 1 lijn.

Ik had het soms wel aangekaart, maar dan was zijn antwoord altijd we zijn al zo lang samen het is nu eenmaal zo en zo.

En dit zie je ook pas achteraf.

X

Penny

Penny

21-02-2020 om 20:22

"Truus de schuld toebedelen" een uitkomst...

Om die enorme storm aan emoties die met een orkaankracht van heb ik me jou daar, op het moment van ontdekking door je lijf raast, even wat kwijt te raken, kan het zeker tijdelijk even wat "lucht" geven om haar dan denkbeeldig even flink de schuld daar van te geven, ja.

Toch heb ik man ook echt 100% verantwoordelijk gesteld voor zijn overspel. Hij had in eerste instantie een houding van "het overkwam me ineens..." maar daar was ik, ben ik en zal ik het nooit mee eens zijn. Zoiets "overkomt" je niet. Daar ben je zélf bij, je doet dat met je volle bewustzijn. Ben van mening, dat hij bij iedere beweging richting haar -een aanraking, knuffel, kus, of wat dan ook waarmee hij de grens overschreed- "Nee, dit ga ik niet doen" had kunnen zeggen. Dat hij iedere keer weer had kunnen stoppen, maar dat hij er dus zelf steeds bewust toch weer voor koos om verder te gaan. Om die reden ben ik dan ook heel boos op hem geweest.
Inmiddels is de storm aan emoties al een heel eind gaan liggen (de hele situatie heeft zich immers vorig jaar afgespeeld), al lijkt dat misschien niet altijd zo, vanwege hoe ik de situatie hier op OOL in mijn posts omschreven heb, ik heb dat wellicht niet duidelijk genoeg beschreven (en in de flow van het schrijven kwamen de emoties weer even terug, wat voor velen hier ook herkenbaar is). Maar toch is het hier nu zo dat zij al lang niet meer ieder moment van de dag, zelfs niet eens meer dagelijks, mijn gedachten en emoties beheerst. En heb ik ook nergens letterlijk gezegd dat ik haar zonder meer verantwoordelijk stelde voor mans ontrouw, of dat ik mij alleen maar door haar en juist niet door mijn man belazerd, verraden voelde. Inderdaad was ik ook heel boos op haar, maar dan vooral omdat zij ook aan het overspel heeft meegedaan, het wél mede mogelijk heeft gemaakt dat het er kon zijn, dat het bleef voortduren. Ze is zelf immers ook voor de lusten en het plezier,
de speciale aandacht gegaan, heeft het ook op geen enkel moment tegengehouden of willen stoppen. Dat is toch ook iets om boos over te mogen zijn geweest? Ik ben van mening dat ik haar daarmee dus niet compleet verantwoordelijk stel voor alles wat mijn man mij heeft aangedaan, dat ik haar daarmee overal de schuld van geef. Ik bemoei me dan toch niet met hoe zij het verder aanpakte in haar eigen vaste relatie, hoe ze het verantwoorde naar haar eigen man? Wil mezelf daar niet eens mee bemoeien. Hou het liever aan het weer opbouwen van de relatie met mijn eigen man.

Gebroken, je schrijft dat je hebt besloten om bij je partner weg te gaan. Het zal niet meegevallen zijn om ervoor te kiezen om een punt achter je relatie te zetten, om het besluit te nemen dat het echt genoeg is geweest.
Maar als je partner niet oprecht voor jou als persoon kan kiezen, alleen nog kan zeggen dat je nou eenmaal bij het gezin hoort... Kan me wel voorstellen dat dat niet genoeg is voor jou, dat dat je niet het gevoel geeft dat het iets waard is om voor te vechten.

Wel fijn dat jullie er beiden 100% voor de kinderen zijn.

Misschien toch het overwegen waard, een tijdelijke break waar Miss het over had? Vergt ook wel de nodige organisatie en het moet natuurlijk ook haalbaar zijn.
Hoe dan ook, als jij vindt dat het genoeg is geweest, dat je er een streep onder wil zetten, dan is dat zo. Blijf dicht bij jezelf en doe wat voor jou het beste voelt. Makkelijker gezegd dan gedaan...
Veel sterkte en kracht gewenst!

Penny

Penny

21-02-2020 om 20:32

Effe opnieuw

"...dat ik haar daarmee overal de schuld van geef."

-> "...dat ik haar daarmee NIET overal de schuld van geef."

Zou anders misschien onlogisch overkomen

Miss

Miss

21-02-2020 om 22:08

Gebroken

Ik kan me het, nogmaals goed voorstellen hoor, het zou het zelfde zijn als ik nu nog zou zeggen ja man heeft zo hard gewerkt maar is helaas gister toch weer vreemdgegaan en ( ik kom erachter !) ik geef hem toch nog een kans na al deze intensieve inzet en met hulp maar ja het " over kwam hem gewoon".

Nee bedankt, dan gaat de deur definitief dicht om samen te blijven.

Ik ook, ik zie vergeven toch anders. Vergeven zie ik niet als goedkeuring. Vergeven gaf mij een opgelucht gevoel. Het is voor mij een soort afsluiting geweest in boosheid, ik kreeg er een rustige gedachte bij. Ik ben niet meer boos. Er is ook een verwachtingspatroon weg gevallen. Vooral bij schoonpa, ik hoef niets meer van hem, ik denk nooit meer aan hem. Hij is gewoon een afgesloten hoofdstuk voor me, alsof hij er niet meer is. Zelfs niet als opa. Ik kan me daarom goed inleven in het eenzame proces in het bedrog van je zogenaamde vriendin.
Bijzonder hoe we daar beide anders over denken, dat woord vergeven.

Penny, tuurlijk wilde ze dat niet stoppen. De drang is te groot. En zo ging de cirkel steeds rond.

Vergeven

Het is zo makkelijk gezegd dan gedaan.
Wat is vergeven nou?

Dit is het proces van vergeven
Vergeven is een proces waarvoor je de tijd moet nemen. Er zijn verschillende modellen opgesteld, maar allemaal tellen ze een aantal belangrijke stappen die je door moet, en waar je uitgebreid bij stil moet staan, wil het vergeven echt lukken.

Fase 1: In de eerste fase besef je hoeveel pijn het doet wat er gebeurd is, wat je is aangedaan. Je voelt alles wat er te voelen valt. Je beseft ook hoe akelig het is om dit allemaal te voelen, maar je voelt het toch, zo bewust mogelijk.

Fase 2: Je vraagt je af of je werkelijk de rest van je leven deze negatieve gevoelens en gedachten wilt blijven koesteren. Nu komt het idee in je op dat je ook zou kunnen vergeven. Dat is in deze fase nog lang niet gebeurd, maar je beseft wel dat het voor je eigen gemoedsrust beter zou zijn.

Fase 3: Het echte werk. Je zegt ‘ja’ tegen de pijn die je hebt moeten verdragen. Dat betekent niet dat je het gebeurde goedkeurt, en nog minder dat je vindt dat jij het verdiend hebt, maar wel dat je beseft dat dit jouw pijn is. Je maakt jezelf als het ware los van de ander. Je beseft dat pijn nou eenmaal onderdeel is van het leven. En je begrijpt dat je deze pijn ook niet hoeft door te geven aan anderen.

Fase 4: Je ervaart dat vergeven je vrij maakt. Het is een opluchting om de wrok los te laten. Want dat is de paradox van het vergeven: je vergeeft een ander, maar je hebt er zelf het meest profijt van.

Veder stukje artikel;
https://www.happinez.nl/groei/waarom-vergeven-zo-belangrijk-is-en-hoe-doet/

Miss

Miss

24-02-2020 om 09:30

Gebroken

Ik kon dit artikel niet. Maar ervaar het zelf zeker zo, Een mooi stuk!

Penny

Penny

26-02-2020 om 14:12

Over vergeven

http://www.willemglaudemans.nl/wp-content/uploads/2009/10/Staya-Erusa-Wi...

Deze link komt uit een post van Maete 2 (#228) uit het draadje 'verder na ontrouw deel 3'.

Heb het onlangs gelezen en op me in laten werken. Geeft ook weer bepaalde inzichten. Handvatten om mijn eigen pijn, gekwetstheid, teleurgestelde verwachtingen, oordelen en beschuldigingen op een bepaalde manier beter los te kunnen laten. Door het proces bij de oorzaak aan te pakken, niet bij de gevolgen ervan. Dat anderen (man enTruus, door wat ze samen zijn aangegaan en hebben gedaan) wel de aanleiding zijn geweest van mijn gevoelens, maar niet verantwoordelijk zijn voor die gevoelens. En hoe je daar mee om kunt gaan. De gevoelens en gedachten daarbij eerlijk onderkennen en er dan voor kiezen om daarin een omslag te maken. Een wilsbesluit omdat je wenst niet langer te lijden en je lichaam en psyche niet langer te verzieken met alle negatieve gevoelens over de situatie te blijven "koesteren".

Er wordt in het artikel gesproken over het ont-schuldigen van de ander. Dat we de schuldigheid die we in de ander zien, terug kunnen nemen en dan diens onschuld weer gaan zien. Dat dit echter niet een vorm is van ontkennen dat er iets is gebeurd, dat het niet gaat over de daden van de ander goedpraten of verzachtende omstandigheden aanvoeren.
Door de ander te bevrijden van zijn/haar schuld, bevrijd je jezelf van je slachtofferschap.
Een manier om de onschuld van de ander weer te kunnen zien, is het inzicht dat de ander tijdens haar/zijn daad niet in verbinding was met zichzelf, het innerlijk, het eigen centrum, de wezenskern, de ziel, of hoe je dit ook zou willen noemen. Hij/zij luisterde naar zijn/haar pijn, angsten, gekwetstheid, teleurgestelde verwachtingen, kortom naar (de donkere kant van) het ego. En als je heel eerlijk naar jezelf bent, kun je wellicht over jezelf ook zeggen, dat wanneer je niet in verbinding bent met je eigen centrum, dat je dan ook gekke, stomme, domme dingen kunt doen, die anderen kunnen kwetsen. Hetzelfde is aldus gebeurd op het moment dat de anderen jou pijn deden: op dat moment waren ze niet in verbinding met zijn/haar essentie, anders was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Als je je eigen onschuld zo kan zien, kun je ook die van de ander zien.

Uit alles wat man mij verteld heeft, is ook wel degelijk op te maken, dat hij inderdaad in die periode ver verwijderd was van de verbinding met zijn eigen essentie. Hij voelde zich een slachtoffer van de situatie, keek alleen maar naar zijn eigen teleurgesteld zijn en wees voor de schuld daarvan anderen buiten zichzelf aan, hield daar anderen verantwoordelijk voor. Zijn ego hield hem die dingen voor, blokkeerde daarmee die verbinding zodanig, dat hij dingen ging doen waarmee hij anderen kwetste.
Uit alles wat Truus mij verteld heeft in haar berichten, is op te maken, dat ook zij grotendeels handelde uit slachtofferschap door haar man verantwoordelijk te houden voor haar ontevredenheid over hun relatie. Door hem er de schuld van te geven dat ze zich door hoe hij haar, naar haar eigen oordeel slecht, behandelde zo eenzaam en alleen voelde, en dus ook heel ver van haar eigen zielscentrum verwijderd was in die periode.

Ik vraag het me af...waarom kunnen we als mensen toch zó verdwalen, zo ver afdrijven van onze kern, ons eigen ik, dat we de verbinding met onze ziel verliezen en het ego hoog op de tafel laten gaan staan springen en dansen en het hoogste woord laten voeren, er dan ook nog eens naar luisteren omdat we niet op ons eigen gevoel durven te vertrouwen, ons eigen gevoel negeren en veronachtzamen...

Wat is er dan mooier dan dat je weer terug thuis komt bij jezelf, terug bij de essentie, de basis. Dat je, weer in verbinding met jezelf, opnieuw je partner ziet staan, weer de liefde, waardering en toewijding kunt voelen die even zo heel ver weg leken te zijn. Omdat er toch ergens een besef was, een weten dát het er ergens nog was en dat je de weg er naar toe bewust terug bent gegaan. Dat je was afgedreven omdat je ego je bepaalde overtuigingen gaf en aannames liet doen, die je zonder te crosschecken als waarheid in je gedachten toeliet. En dat je dan, doordat het besef van dat je fout bezig was volledig is doorgedrongen, weer een nieuwe verbinding met je vaste partner aan wilt gaan, met nieuwe inzichten over jezelf, over elkaar. Dat de liefde tussen elkaar weer kan stromen.
Ik gun het iedereen van harte.

En als de liefde niet meer stroomt tussenbeide, als je tot de conclusie komt dat je niet met de ander verder wilt, dan kun je misschien tenminste, als je terug bent bij je eigen essentie, vanuit het gevoel van liefde wat er eerst was voor elkaar, de relatie op een respectvolle, rustige manier tot een einde laten komen, zodat ieder het voor zich goed kan afsluiten, loslaten en weer verder kan met zijn/haar leven, op een nieuwe weg vol met nieuwe uitdagingen en ervaringen in het vooruitzicht. Dat de liefde weer mag stromen in jezelf en wie weet in de toekomst weer naar een nieuwe partner. Zo gun ik het iedereen, die uiteindelijk besluiten om ieder hun eigen weg te gaan, ook van harte.

Maar het gaat niet altijd even zo gemakkelijk allemaal zoals ik het nu hier beschreven heb.
De opspelende emoties maken het proces van tijd tot tijd verdomde zwaar.
Loslaten gebeurt niet door maar een keer te knipperen met je ogen.

Flanagan

Flanagan

26-02-2020 om 16:54 Topicstarter

Onbelangrijk

De kunst van loslaten is die ander of oorzaak niet meer belangrijk maken. Het is ook goed voor je hart.

Loslaten wordt ook gemakkelijker als je je realiseert dat je je een eigen mening/gevoel mag vasthouden; je hoeft je mening/gevoel niet te af te zwakken in belang van een ander. Zoals je andermans mening accepteert, heeft men jouw mening ook te accepteren. Dat zorgt voor een sterk gevoel van eigenwaarde. Het heeft mij in ieder geval geholpen verwachtingen los te laten. Maar ik heb wel aangegeven er ook niet meer aan herinnerd te willen worden.

Nu enkele weken later, is man doorgedrongen hoe hij al die tijd met mij is omgegaan; eigenlijk net zo egocentrisch als zijn vader. En dat was schokkend. Hij is het gaan zien doordat zijn moeder slecht nieuws heeft gekregen, alles nu in teken staat van afscheid en regelen en zijn vader zich niet bepaald van zijn meest bewogen kant laat zien. Voor man nu een periode van een rollercoaster met veel verdriet en tegelijk teleurstelling in zichzelf.
Met mijn eertijds opgedane kennis tijdens het overlijden van mijn vader, steun ik mijn man in het geregel, zover ik kan.

Het is pijnlijk voor mijn man te beseffen dat ook hij los was van zijn innerlijke ( normen en waarden zoals eerlijkheid om een ander niet te kwetsen, als leidraad voor wie je bent). Dat hij koos voor de gemakkelijke weg van negeren, wachtende tot ik zou bijdraaien, zag hij als de juiste weg. Hij ziet nu in wat hij ons heeft aangedaan. Doordat hij het zelf is gaan inzien, komt die ommekeer van diep uit zijn hart. Zo voelt hij dat zelf ook. Hij is blij voor de herkansing in zijn leven. Hij is dankbaar voor zijn gezin en wil het niet meer ‘verwaarlozen’ zoals zijn vader dat altijd gedaan heeft.

—-
Vergeven:
Vergeven vind ik een lastige. Vergeven is niet moeilijk als de ander aangeeft spijt te hebben. Ik vind het wel moeilijk iemand te vergeven die hardnekkig blijft ontkennen. Ik kan wel loslaten door die ander niet meer belangrijk te maken.

Miss

Miss

26-02-2020 om 20:20

Mooie post, ga hem een paar keer terug lezen!

Dus ik kan er nog niet op antwoorden, penny. Laat het bezinken..lees wel veel herkenning. Maar als ik
persoonlijk naar mijn eigen man kijk is het echt een verknipte opvoeding die mee speelt. Het niet leren en toelaten van verbinding maken.
Een soort van op de oppervlakte blijven, zodat hij niet kwetsbaar word. Maar ik kon het hem afgelopen dagen exact in laten zien.

En dat speelt nog steeds, man vroeg hulp met vervoer op een hele belangrijke dag.
Ik kan helaas niet helpen die dag, een belangrijke afspraak die ik niet af kan zeggen en man ook absoluut niet meer van mij verwacht te annuleren. ( precies flanagan geen tot weining verwachtingen hebben helpt).

Weet je wat ik doe zei hij ik vraag mijn vader ( werkt niet meer, zeeën van tijd)

Uhhh toet. Ken je het geluid van zn luchthoorn.
Bam die kwam binnen, vader heeft geen tijd.
Hij moet de trein maar nemen.

Zie je het patroon zei ik tegen man?
Er is nooit geen hulp, geen warmte, geen verbinding aan te pas gekomen.

Man was lamgeslagen en zag weer een puzzel stukje.

Ik zeg niet dat hun de oorzaak zijn, maar het is absoluut een vervolg van heel de situatie die ooit ontstaan is.
Man word steeds wijzer.

Ik wist het al. Alleen ziet man het nu pas.

Miss

Miss

21-03-2020 om 06:58

Hoe gaat het?

Hoe gaat het met jullie alle?
Kunnen jullie de ontrouw in deze tijd wat loslaten? Komen jullie nog dichterbij elkaar of merken jullie meer irritaties?

Ik was benieuwd.
Veel liefs en pas goed op elkaar.

Ik vind het best een uitdaging hoor

Hey Miss,

Ik vind het best een uitdaging hoor.
Weer 24 uur op elkaars lip. Werken beide. Vanuit huis nu. Kleine thuis. Man is zzper en heeft nu weinig tot geen opdrachten dus financieel komen we ook weer in zwaar weer. Er is meer irritatie onderling merk ik. Ik merk dat ik het lastig kan loslaten nu omdat het vorige X ook mis is gegaan tussen ons omdat we bijna een jaar allebei thuis waren en we financieel uitdagingen hadden. Ben zo bang dat die tijd Weer komt nu.. Weet dat we nu beide In gesprek moeten blijven maar vind het toch wel lastig hoor.

En bij jullie?

Penny

Penny

30-03-2020 om 14:14

Hier gaat het heel goed

Wij komen weer dichter bij elkaar. Maar die tendens had zich al eerder ingezet, ruim voor deze corona-crisis.

Totaal geen last van irritaties over en weer. We vinden het beiden heerlijk om in elkaars nabijheid te zijn. Zoals het eigenlijk altijd was, als we bijv. in onze vakantie samen vrij waren (alle jaren vóór de periode waarin man een affaire had. De tijd dat we samen waren tijdens de vakanties in de affaire-periode, voelde veel minder fijn dan anders, veel meer spanningen, was dan blij als de vakantie -en daarmee ook dat onderhuids aanwezige gevoel van spanning tussen ons- voorbij was...).

Man werkt thuis, kan zich daarvoor terugtrekken in een aparte ruimte, ik werk buitenshuis aangezien ik een 'vitaal beroep' heb en mijn werkzaamheden zodoende niet thuis kan uitvoeren. Maar ik werk niet fulltime, en ben dus ook een groot deel van de week thuis.

We praten ook nog steeds veel over de affaire en wat het (uitkomen ervan) met ons gedaan heeft/nog doet. Maar dat gaat echt allemaal heel fijn en op een goede, constructieve manier.

Vaak is de aanleiding voor een gesprek erover omdat ik denk aan hoe man er nu mee om zou zijn gegaan, in deze crisis met de vastgestelde maatregelen van social distancing, zoveel mogelijk thuis moeten blijven, uit de buurt van anderen. Want het zou nu waarschijnlijk een stuk moeilijker zijn, om stiekem af te spreken of een middag samen te zijn met zijn minnares, waar hij dat eerst wel kon doen omdat ik dan immers toch in de veronderstelling was dat hij aan het werk was... Ook wat geheime telefoontjes/berichtjes betreft, zou het nu waarschijnlijk meer opvallend zijn geworden.
Vraag mezelf soms dan gewoon af, hoeveel frustratie dat opgeleverd zou hebben en hoe man daarmee om zou zijn gegaan. Of de bom dan uiteindelijk gebarsten zou zijn, omdat het een onhoudbare situatie zou zijn geworden. En daarmee vraag ik het me nu ook serieus af, hoe diegenen er mee omgaan, die nu in een geheime affaire verwikkeld zitten... Is de kans nu groter dat het uit zal komen, gaan ze nu dan eindelijk erover praten, hun problemen oplossen/knopen doorhakken?
Ik ben blij, dat man en ik die crisis, de relatiecrisis, in ieder geval al voor een deel, doorgemaakt hebben en we nu samen het hoofd kunnen bieden aan de crisis waar we nu allemaal in zitten.

Ik wens iedereen heel veel kracht, sterkte en liefde om hier met elkaar doorheen te komen. Wens dat iedereen vooral zoveel en zo lang mogelijk gezond mag blijven.
Blijf elkaar steunen waar het kan, op de manieren waarop het nu kan en doe dat vooral met liefde.

Liefs en blijf goed op elkaar passen in deze vreemde, moeilijke tijd.

Penny en Flanagan

Mooi post van jullie in #591 en #592. Ik heb (zover ik weet) niet te maken gehad met ontrouw, maar herken het proces dat Penny beschrijft met heel mijn hart. Dat heeft bij mij tot een scheiding geleid, zonder herkansing helaas. En dan dus loslaten en vergeven, waar Flanagan het over heeft. Naar ex toe gaat dat in hele kleine stapjes. Maar naar mezelf toe wil dat nog niet echt lukken. Als ik lees over de (succesvolle) herkansing die sommigen hier hebben, dan vind ik er zelf ook debet aan ben dat die er niet is geweest. Ik wilde de afwijzing van ex niet meer, maar de verwachtingen die ik had waren ook niet mis. Achteraf gezien. Anyway, ik hoop voor jullie allemaal dat jezelf en elkaar weer kan vinden.

Miss

Miss

01-04-2020 om 19:59

Zicht op het geheel

Senna, wat vervelend te horen dat jullie onderling meer irritaties hebben. Kun je wel een beetje een eigen " domein " creëeren? Of is dat niet echt haalbaar?

Wat wij gedaan hadden, al voordat de voorzorgsmaatregelen kwamen( omdat man het virus al had, heel erg ziek was, zoon snot verkouden dus ook al thuis was en ik dicht op mensen werk dus al mijn afspraken al aan het annuleren was, en direct daarna ziek werd ) was ieder een eigen eilandje creëren. Man op een klein kamertje, zoon aan een tafel in de keuken( inderdaad zoekende hoe nu ) en ik in de woonkamer aan tafel zat. Ook duidelijke afspraken gemaakt dat we elkaar ook met rust laten wanneer nodig is.
En ik moet zeggen dat dat heel erg goed gaat, ik pak echt de ruimte voor mezelf. Loop met de hond of ga een half uur in de tuin zitten. Doe echt wat voor mij goed voelt. Misschien omdat ik vooraf gaande al met dit proces bezig was.
Merk juist dat we daardoor meer tot elkaar komen, ik pak eigen tijd. Lukt Jou dat ook?
Ook met zoonlief. Praten meer, krijgt een klein zakcentje met klusjes doen die hij nu veel meer doet en waarvan hij enorm groeit. Doordat de druk van school weg is gevallen is er geen spanning meer voor hem. Huiswerk doen we ook vaak samen. We vervelen ons geen moment. Ben me er ook van bewust dat het proces met de ontrouw al zo ontzettend veel in werking heeft gezet dat dit voor mij niet moeilijker is. Alsof ik een soort van voorbereid was... Heel apart.

Wat ik wel merk is dat ik het vertrouwen nog diep mis, het niet weten of hij nu niet meer chat, niet weet of hij toch met collega's afspreekt. ( in zijn werk is dit nog een must)
En dat maakte me afgelopen week erg onrustig. Maar wat doe ik er tegen? Niets, ik spreek mezelf dan toe met dat dit wellicht nog heel lang zo zal blijven ( of misschien ook nooit meer weg gaat, want ik ben niet meer naïef)
Accepteren is de key. En voor nu kan ik er toch nog steeds meer door. Ik ben nog steeds blij dat ik er ben, er is nog liefde. We zijn een goed team.

Man en ik praten er ook over als ik die gevoelens heb. Dat deed ik een gehele tijd niet dus dat geeft ook iets meer verbinding.

En vergeet niet dat financiële stress Senna, één van de grootste zorgen geeft. Ik kan me dat geheel in leven. Heel veel sterkte hierbij.

Penny, goed om te lezen! Fijn voor jullie!

Bella1234

Bella1234

08-05-2020 om 06:34

Woooooooowwww

Dit is BIZAR !!!!!
Ik dacht dat ik het zwaar had met het idee dat mijn man is vreemdgegaan met zijn ex vrouw in “ons” bed. Ik vanaf het begin al vroeg er nog iets speelde tussen hun en hij maar bleef ontkennen, liegen en bedriegen.
Die gedachtes die in je hoofd afspelen en je helemaal gek maken.
Maar dit, dit is niet meer gezond hoor!!
Ik heb niet eens alles gelezen, het is gewoon te veel! Zoiets kan je mentaal helemaal kapot maken en volgens mij verdient de persoon die is bedrogen veeel maar dan ook veeel meer dan deze hoofdpijn. Al heb je kinderen en/of ben je 80 jaar samen, zolang je ervan overtuigd bent dat er een beter persoon op de wereld bestaat die jou beter behandeld dan dit, GO! (Je kan ook heel gelukkig zijn met jezelf)

Penny

Penny

02-06-2020 om 13:52

Het is ons gelukt

Lieve allemaal,

Ik denk dat ik nu toch echt wel durf te zeggen: het is ons gelukt. Samen zijn we onze huwelijkscrisis, na het uitkomen van de langdurige buitenechtelijke affaire van man, te boven gekomen. Hebben we elkaar weer hervonden en de deur naar onze harten voor elkaar weer wijd open gezet. Is de intimiteit, de passie, de liefde weer terug en kan deze vrijuit blijven stromen.

Misschien zullen sommigen van jullie mij naïef vinden, te goed van vertrouwen, of dom en stom om nog bij deze man te willen blijven nadat hij mij zo lang heeft bedrogen en in al die tijd zo tegen mij gelogen heeft, zo aan mij voorbij gegaan is en me zoveel verdriet en pijn gegeven heeft...

Maar als diegene je vervolgens laat zien en voelen, hoeveel spijt hij heeft van wat hij gedaan heeft, zichzelf meer dan 100% inzet om te vechten voor de relatie en oprecht blij is met een tweede kans, ten alle tijden bereid is om keer op keer antwoorden te geven op alle vragen, ook al stelde ik meerdere keren dezelfde vragen, hoe erg hij zich in feite ook schaamt en schuldig voelt over alles en volledig met de 'billen bloot' gaat, aan zichzelf werkt om de onderste steen van het waarom van het gebeuren boven te krijgen en je keer op keer vol overtuiging ervan wil verzekeren dat hij in al die tijd met die ander nooit, maar dan ook nooit het gevoel heeft gehad dat hij liever voor altijd samen met haar zou willen zijn, nooit een moment de gedachte heeft gehad om mij en zijn gezin te verlaten omdat hij liever voor altijd met haar samen zou willen zijn, omdat het er feitelijk helemaal niet om ging dat hij op zoek was naar iets 'beters'... En dat gevoel ook absoluut niet op de één of andere manier verdrong, omdat scheiden zoveel rompslomp met zich mee zou brengen en moeilijke, ingewikkelde situaties zou veroorzaken, etc.

En als je dan zelf ook nog steeds zo veel van die man houdt, dan ga je er samen voor vechten. De confrontatie met jezelf, met elkaar, met hem aan. Laat je alles de revue passeren. Laat je elkaar het diepste van je ziel zien, durf je jezelf open en kwetsbaar naar elkaar op te stellen. Meer nog dan ooit tevoren. En dan begin je opnieuw met elkaar. Eerst nog heel voorzichtig, onzeker, wankel. Maar op een gegeven moment krijg je weer het gevoel van de vaste grond onder je voeten en durf je weer vol vertrouwen samen de toekomst tegemoet te lopen.

Ik heb heel veel gehad aan de vele zienswijzen, adviezen, situatieschetsen, mening en reacties van velen op dit forum. Heel veel dank daarvoor, op welke manier het me dan ook geholpen heeft om iedere keer dicht bij mijn eigen gevoel te blijven.
Ook heb ik diverse zelfhulpboeken gelezen en aan de hand daarvan het pad in deze chaos kunnen bewandelen.

En natuurlijk doet het nog steeds wel eens pijn, ken ik nog steeds momenten van intens verdriet, kan ik me opeens heel onzeker voelen; de wond is ten slotte nog redelijk vers. Maar we slaan ons daar samen doorheen, op die momenten is man daar om mij liefdevol op te vangen, te troosten en me gerust te stellen.

Deze week gaan we vieren dat we 30 jaar een stel zijn.
En we hopen allebei, dat er nog vele mooie, fijne en liefdevolle jaren bij mogen komen om samen te delen.

Veel lieve groeten en veel kracht en sterkte voor degenen die in een zelfde situatie zaten, zitten of terecht gaan komen!!!

Penny

Pennestreek

Pennestreek

02-06-2020 om 15:46

Wat fijn Penny!

Goed om te horen dat jullie er doorheen gekomen zijn.
Hier eenzelfde soort verhaal. Al was het bij ons zo dat man uit het niets (voor mij dan) meldde dat hij het niet meer zag zitten tussen ons. Na heel veel getwijfel, en vooral geen actie van zijn kant, hakte hij na 1,5 jaar de knoop door en zetten we de scheiding in. En pas rond die tijd kreeg hij ook nog een relatie met een ander. Niet geheel toevallig dat dat min of meer samenviel natuurlijk. Maar uiteindelijk is die scheiding niet doorgegaan en zijn we net als jullie in therapie gegaan en hebben we hard aan onszelf gewerkt.
Afgelopen week hebben we gevierd dat we al 32 jaar samen zijn, waarvan 22 getrouwd. En oprecht gelukkig met elkaar.

Ik vind je niet naïef. Of anders ben ik dat ook . Ik denk dat samen door zo'n periode gaan waarin alles op zijn kop gezet wordt een heel diepe band smeedt. En ik wil niet zeggen dat ik zeker weet dat we nu voor altijd samen blijven, maar ik weet wel dat wij allebei bij de minste twijfel nu open kaart zullen spelen. En dan hopelijk er weer samen uit komen. Onze volgende uitdaging wordt het moment dat de kinderen het huis uit gaan. Is er dan inderdaad (nog) genoeg dat ons bindt? We gaan het zien.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.