Relaties Relaties

Relaties

Nuffannie

Nuffannie

26-09-2019 om 23:57

Zorgen om psychische gesteldheid ouders


Miss

Miss

03-03-2020 om 19:55

Nuffannie

Ook al bevuilen ze zich. Ook geen hulp willen dan kun je niets, het machteloze gevoel is verschrikkelijk. Vraag me vaak af of ze douchen(?) Volgens mij niet. De politie heeft mijn vader zelfs een tijd terug naar huis moeten brengen omdat hij geestelijk helemaal de weg kwijt was. Na een ruzie.
Dit vertel ik om je te laten weten dat je niet alleen bent. Misschien voel je je soms zo...

Maar jij hebt recht op een eigen leven. Ik bedoel dit niet rot, maar het enige wat jij kunt doen is proberen een band met je moeder te houden, een keer stofzuigen, bij je laten eten, zoiets doe ik nu. En app wel iedere dag kort met haar.

Maar ik ben geen vangnet meer...

Nuffannie

Nuffannie

30-05-2020 om 15:17

update

Ik heb mijn ouders nu bijna 4 maanden niet gezien. De laatste keer was de verjaardag van mijn jongste, toen de spanning tussen hun twee al om te snijden was. De verjaardag van mijn vader hebben we gemist -vader reageerde niet op mijn vraag wanneer wij op visite konden komen- en een paar dagen later appte hij mijn man dat we 'altijd welkom' waren. Toen hoefde het van mij even niet meer. Daarna werd alles op slot gegooid vanwege corona en gebruikt mijn vader dat als excuus om geen contact te hebben. Op mijn verjaardag belde mijn moeder mij nog, mijn vader had een mega-duur cadeau aan onze kinderen gestuurd maar mij compleet genegeerd. Pijnlijk, raar, en niet bedoeld om lief te zijn voor de kleinkinderen als je het mij vraagt (was ook nog eens een kado dat de plank net mis sloeg, maar dat terzijde)

Tot dusver bel ik af en toe wel eens. Mijn moeder neemt de telefoon op (want mijn vader wil mij niet spreken). Dan is het altijd hetzelfde verhaal: "erg hè, met corona. Weet je wel hoeveel mensen daar dood aan gaan?" Ze hebben zich met zijn tweeën opgesloten in huis, slurpen al het corona-nieuws op en gaan alleen naar buiten als ze denken niemand tegen te komen, dus meestal 's avonds laat, of 's ochtends vroeg om 8 uur om boodschappen te doen (dat dan weer wel). Voor de rest ligt mijn vader veel op bed, wat ik van mij moeder begrijp.

Onlangs hadden we toestanden in huis met mijn man die met spoed naar het ziekenhuis ging met de ambulance. Ik belde mijn ouders om ze op de hoogte te stellen.... ik kreeg alleen de standaard-reactie van mijn moeder (want mijn vader kwam-natuurlijk-niet aan de lijn) Geen blijk van medeleven, alleen een "erg he, met corona" en oja, die-en-die had dat ook wel eens gehad maar die had wat heel ergs, dus ik moest wel een beetje oppassen met mijn man. Niet onaardig bedoeld verder, maar ze kan geen empathie tonen. Ze heeft dat niet.
Afgezien van dat het zwaar k*t is dat er geen enkele steun van mijn ouders komt op zo'n moment, bevestigt dit weer mijn vermoeden dat mijn moeder autistisch is. Ik las in een ander draadje iets over het Cassandra-effect, ik denk dat mijn vader daar ook aan lijdt (afgezien van zijn narcistische trekken en zijn hypochondrie).

Het laatste telefoontje dat ik pleegde was alweer zodanig teleurstellend dat ik overweeg maar helemaal geen contact meer te zoeken.(vader nam op omdat moeder in de tuin was, vader neemt telefoon op, we beginnen een gesprekje - dacht ik- en zegt botweg tegen moeder dat ik aan de telefoon tegen haar aan het praten ben.) Moeder is wel een soort van blij als ik bel, denk ik.... maar toont ook niet echt belangstelling verder en luistert niet echt naar wat je te zeggen hebt. Zelf heeft ze ook niet veel te melden en ze belt zelf dus nooit en ik merk dat ik elke keer een paar dagen van slag ben na zo'n telefoontje. Ik had nog het gevoel dat ik er goed aan deed om dan tenminste maar mijn moeder te bellen, maar de respons is zo weinig...

Maar goed. Doe ik er goed aan om geen contact meer met ze te hebben?

Niet pijnloos

Wat je ook besluit, geen enkel besluit zal leiden tot een pijnloos leven in dit verband. Als je contact houdt weet je wanneer en waardoor die pijn komt. Je kunt het zelf doseren. als je geen contact houdt zal het onverwacht komen, als er iets gebeurt, als je iets hoort, als je iets gemist hebt.
Je ouders zullen niet veranderen, waarschijnlijk (je weet het nooit, je weet niet wat er gebeurt als een van de twee zorgbehoeftig wordt of komt te overlijden). Ga ervan uit dat ze niet veranderen, ga ervan uit dat het contact met hen niet pijnloos is en bedenk dan op welke manier het voor jou het beste te dragen is.

Tsjor

Nuffannie

Nuffannie

02-06-2020 om 00:03

ja dat ben ik me bewust

Momenteel is het contact zo teleurstellend en pijnlijk dat voor mij het waarschijnlijk beter zou zijn om een tijd geen contact te hebben. Maar als ik dat zou doen, voel ik me gewoon een heel slechte dochter (afgezien van dat ik dan helemaal geen contact meer heb met familie, waar ik me verdrietig over voel)
Het gaat niet goed met mijn ouders. Ik vraag me af of ik nog een keer een poging moet doen om hulpverlening erbij te betrekken of het zo te laten.....weet niet precies wat ik hier voor antwoorden zoek. Misschien alleen ervaringsverhalen, tips om het los te laten....

Floria

Floria

02-06-2020 om 07:44

en dan?

Ten eerste ben je geen slechte dochter. Dat is alleen maar een term bedacht door slechte ouders.

"Het gaat niet goed met mijn ouders. Ik vraag me af of ik nog een keer een poging moet doen om hulpverlening erbij te betrekken of het zo te laten....."

Ik zelf zou het zo laten. Stel dat jij hulpverlening erbij betrekt, dan betrekt hulpverlening JOU er weer bij, en dan misschien wel veel meer en vaker dan jij aankunt. Dar zou ik dus mee oppassen, en dus niet doen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor ze. Je bent wel verantwoordelijk voor jezelf en dit doet je geen goed.

En beter geen familie dan familie waar je niks mee kan.

Waarvoor

'Het gaat niet goed met mijn ouders. Ik vraag me af of ik nog een keer een poging moet doen om hulpverlening erbij te betrekken of het zo te laten.'
In het begin schrijf je dat je ouders erg geïsoleerd leven, maar dat ze het daar ook zelf naar gemaakt hebben. Is dat het probleem dat je op zou willen lossen met hulpverlening? Is het voor hen een probleem? Let wel, ergens over klagen wil niet altijd zeggen dat iemand het ook echt als een probleem ziet. Dan moet je eerst de vraag stellen: zou je dat willen veranderen? Als ze het zouden willen veranderen zouden ze zelf hulpverlening moeten inschakelen. Door anderen ingeschakelde hulpverlening voor iets wat je zelf niet als een probleem ziet (het ligt niet aan mij, maar aan de andere mensen) werkt niet.
Moeten ze veranderen van jou?
Of kun jij veranderen in die zin, dat je accepteert dat je ouders mensen afstoten en geïsoleerd leven, dat ze jou ook in zekere zin afstoten en dat het niet anders wordt? Je moeder komt niet verder dan dat het erg is met de corona. Je vader komt er helemaal niet uit. Mocht je al iets van je teleurstelling willen laten blijken, dan zou ik dat doen in de vorm van: ik had gehoopt dat .... (jullie een keer langs willen komen), maar dat zit er nu niet in. (volgende keer waarschijnlijk ook niet, maar dat is nu niet van belang). Of: ik had gehoopt dat ik vader even zou spreken, maar dat zit er nu niet in. Of zinnetjes als: ik vind het vervelend dat.... maar het kan nu blijkbaar niets anders. Een stapje verder is dat je een oprechte vraag kunt stellen: waarom heeft vader zo'n groot cadeau gekocht voor de kinderen? En als het allemaal te vervelend wordt: sorry, voor mij is het nu genoeg, ik bel je volgende week wel weer.

Tsjor

Contact met vader

Door keuzes van mijn vader, had ik ook een veiligheidsmarge ingebouwd door vaker met mijn moeder te bellen Ipv bij hen langs gaan. Mijn vader voelde die afstand en dacht dat ik hem niet kon waarderen. Als ik moeder belde en hij nam toevallig op, zei hij dat hij mijn moeder even zou roepen voor ik ook maar een woord met hem gesproken had. Hij kon zich niet voorstellen dat ik geïnteresseerd was naar zijn welzijn. Zo zagen we elkaar maanden niet.
Een paar jaar later belandde hij in een ziekenhuis-verpleeghuis. Mijn moeder kon daar niet op eigen gelegenheid naar toe dus ging ik twee keer per week bij hem langs. Hij zag mij niet als dochter maar als mantelverzorgster; hij vond het fijn als ik geïnteresseerd was in zijn welzijn. En ik vond het fijn dat ik op die manier iets voor hem kon betekenen.
Sommige fases in het contact tussen ouder en kind verlopen wat stroef. Maar je weet dat je hem wel gaat helpen in tijden als je moeder daar niet toe in staat is.
Als je ouders op deze wijze samen de harmonie bewaren, laat de wens op verbetering dan los. Sta voor ze klaar als ze echt hulp nodig hebben.

En, mijn vader zou ook goed bedoeld met een verkeerd cadeau kunnen komen aanzetten. Als wij niet communiceerden, kon ik het hem ook niet verwijten niet te begrijpen wat er verkeerd aan was.
Kijk of je het contact met je vader kan verbeteren zonder de wijze waarop je ouders met elkaar omgaan te willen veranderen.
Vraag je moeder om de bon en ruil het om.

Nuffannie

Nuffannie

02-06-2020 om 15:21

Floria

"Ik zelf zou het zo laten. Stel dat jij hulpverlening erbij betrekt, dan betrekt hulpverlening JOU er weer bij, en dan misschien wel veel meer en vaker dan jij aankunt. Dar zou ik dus mee oppassen, en dus niet doen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor ze. Je bent wel verantwoordelijk voor jezelf en dit doet je geen goed.

En beter geen familie dan familie waar je niks mee kan."

Mja, je zal wel gelijk hebben. Het doet mij geen goed inderdaad. Ik heb al bijna van die krantenberichten voor ogen van mensen die 3 weken dood in huis hebben gelegen voordat iemand het een keer merkt... als ik geen contact meer hou zou dat zomaar kunnen gebeuren denk ik. En mijn vader speelt wel degelijk in op schuldgevoel, wij besteden niet genoeg aandacht aan zijn ellende etc. Hij zegt dat nergens letterlijk, maar wel indirect. Maar goed, daar komt dat verhaal van zijn onaangename karaktertrekken weer kijken.

Nuffannie

Nuffannie

02-06-2020 om 15:33

Tsjor

"Moeten ze veranderen van jou?"

Dat is iets wat ik inderdaad naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. Maar ik bedoel het niet om te veranderen maar ik voel me verplicht om te helpen. Met name mijn vader liet dus -voordat hij mij niet meer wilde spreken- op niet mis te verstane wijze blijken hoe slecht het met hem gaat. Hij is vreselijk ongelukkig met mijn moeder, op het depressieve af. Mijn moeder is van zichzelf al wat raar (denk dus wel autistisch) en daar verwacht ik helemaal geen actie van. Maar goed, mijn vader onderneemt zelf ook helemaal geen actie om iets te doen aan zijn problemen.
Loslaten dussss....

Floria

Floria

02-06-2020 om 15:38

Ja en?

Ze zijn nog met zn tweeen toch? Dus pas als er nog eentje over is kan die drie weken dood in huis liggen. Als jij al die tijd geen contact meer had kan het ook nooit jouw schuld zijn, hooguit hun eigen schuld dat ze zelf met niemand contact hielden. Eventuele buren die van jouw bestaan wisten kunnen dan best in de lokale krant een achwatzielig verhaal doen, maar zij zaten dan zelf ook niet op te letten. Ik zou me daar nu echt niet druk om maken. Nu moet je kiezen wat goed is voor jouw welzijn.

Nuffannie

Nuffannie

02-06-2020 om 15:52

Flanagan

"Sommige fases in het contact tussen ouder en kind verlopen wat stroef. Maar je weet dat je hem wel gaat helpen in tijden als je moeder daar niet toe in staat is.
Als je ouders op deze wijze samen de harmonie bewaren, laat de wens op verbetering dan los. Sta voor ze klaar als ze echt hulp nodig hebben."
Er is geen harmonie. Tussen mijn ouders onderling is het ook nog eens oorlog. Ontzettend heftige passieve agressie, die kunnen al jaren niks aardigs meer tegen elkaar zeggen. Ze praten over elkaar in termen als 'hij wil dat ik in de gevangenis kom' en 'ze wil me dood hebben'. Natuurlijk zou ik daar iets aan willen veranderen.

"En, mijn vader zou ook goed bedoeld met een verkeerd cadeau kunnen komen aanzetten. Als wij niet communiceerden, kon ik het hem ook niet verwijten niet te begrijpen wat er verkeerd aan was.
Kijk of je het contact met je vader kan verbeteren zonder de wijze waarop je ouders met elkaar omgaan te willen veranderen.
Vraag je moeder om de bon en ruil het om."
Echt, dat cadeau, daar is niets goedbedoelds aan. Eerder kwamen er voor verjaardagen en Sinterklaas ook wel eens 'verkeerde' cadeaus en dat was geen kwestie van slechte communicatie van onze kant, maar een eigen plan trekken van opa en oma. Mijn moeder om een bon vragen gaat ook niet, want mijn vader regelt alles. Ze heeft zich compleet door hem laten isoleren, weet niet hoe ze moet internetbankieren, kent geen wachtwoorden, niks.

Maar goed, het cadeau an sich daar gaat niet om natuurlijk. Een rare verwarrende boodschap gaat er vanuit. Mijn oudste kreeg een appje van opa dat er een pakje kwam wat hij niet mocht vertellen, vlak voor mijn verjaardag. Dus de kinderen dachten dat opa en oma iets hadden gestuurd voor mijn verjaardag omdat ze niet konden komen vanwege corona, maar dat bleek helemaal niet voor mij te zijn.

Mijn vader had mijn man nog een keer voor iets gebeld (ik weet niet meer waarvoor). Eerst hadden ze wat geappt, en toen belde mijn vader blijkbaar, wat mijn man gemist had omdat hij zijn telefoon op stil had staan. Toen hij een half uurtje later terugbelde, was mijn vader bijna ontploft omdat mijn man niet het fatsoen had gehad om direct de telefoon op te nemen. Dat. Als ik terugkijk is mijn vader altijd wel een beetje een aparte geweest, maar nu draait hij toch aardig door.

Nuffannie

Nuffannie

02-06-2020 om 15:58

Floria

"Ze zijn nog met zn tweeen toch?" Dat is helemaal waar.

Miekemieke

Miekemieke

02-06-2020 om 19:35

Nuffannie

#192 Er is geen harmonie. Tussen mijn ouders onderling is het ook nog eens oorlog. Ontzettend heftige passieve agressie, die kunnen al jaren niks aardigs meer tegen elkaar zeggen. Ze praten over elkaar in termen als 'hij wil dat ik in de gevangenis kom' en 'ze wil me dood hebben'. Natuurlijk zou ik daar iets aan willen veranderen.

Daar kun je niets aan veranderen, het is hun relatie. Het is naar om dat te zien maar de relatie zal toch niet ineens zo zijn geworden? Misschien vinden ze het op een bizarre manier ook nog prettig om zo met elkaar om te gaan, beetje a la 'who is afraid of Virginia Woolf'

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.