Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 6

Deel 5 had de 1000 bereikt; tijd voor een vervolg draad, deel 6


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Penny

Penny

02-06-2020 om 16:43

Op eigen kracht

Pennestreek, allereerst dank voor je lieve reactie. Wat fijn dat jullie er samen ook sterker uit zijn gekomen. En nu (weer) oprecht gelukkig zijn met elkaar. Wat is dat toch fijn, dat het toch ook zo kan eindigen.

Jullie zijn samen in therapie gegaan, schrijf je.
Hier is alleen man naar een soort van gesprekstherapie gegaan, bij een instantie voor maatschappelijke zorg. Die heeft hem tijdens hun geprekken telkens heel goed en gedegen een enorme spiegel voorgehouden, waardoor hij zichzelf flink is tegengekomen. En hij heeft goed in die spiegel willen kijken, is de confrontatie met zichzelf aan durven gaan. Voor de rest hebben wij het op eigen kracht gedaan. Steeds geprobeerd om zo constructief mogelijk met elkaar in gesprek te gaan, zonder meteen elkaar van alles te verwijten. En dat is ons aardig goed gelukt, al zeg ik het zelf. Zijn we trots op elkaar dat we dat samen zo hebben kunnen doen.

Ik kan ook niet zeggen dat ik nu zeker weet dat we voor altijd bij elkaar zullen blijven, maar net zoals bij jullie weet ik wel dat we bij de minste geringste twijfel inderdaad direct wat er dan ook speelt met elkaar zullen bespreken en open kaart zullen spelen. Geen aannames meer. Of uit eigen overtuiging handelen zonder eerst te crosschecken.
We hebben ook het hele proces uitgeschreven, zodat we een soort naslagwerk hebben, terug kunnen kijken/lezen om te weten waar we gestaan hebben en wat we onszelf afgevraagd hebben, gedaan hebben, hoe we ons gevoeld hebben op die momenten.
Voor nu zijn we blij dat onze band hersteld is en inderdaad sterker en dieper dan daarvoor voelt. Daar genieten wij niet alleen van, ook de rest van het gezin ervaart dat als een heel positief iets en zijn blij en opgelucht dat het op deze manier heeft mogen goed komen.

Penny

Penny

02-06-2020 om 16:57

Uitdaging

Maar Pennestreek, heb je nu al bedenkingen dan, of er nog wel genoeg is wat jullie bindt wanneer de kinderen straks uitgevlogen zijn? Zijn er dingen die jullie beiden boeien? Gedeelde, gezamenlijke interesses, hobby?

In ieder geval zullen het wellicht toch de kinderen zijn, waar jullie samen belangstelling voor zullen blijven hebben. En nog verder in de tijd misschien wel kleinkinderen...

Probeer anders nu al te ontdekken wat jullie samen boeit, waar jullie samen tijd aan kunnen besteden, aandacht voor hebben, interessant vinden. Of probeer meer te weten te komen over wat de één interesseert en waar je zelf nog niet eerder veel aandacht voor hebt gehad...

Maar dat soort oplossingen zul je zelf misschien ook al in gedachten hebben. En is er nu nog geen grote behoefte om dat op de voorgrond te plaatsen. Eerst maar eens genieten van hoe het hier en nu gaat, dat het goed gaat. Uitvliegende kinders zijn voor nu nog toekomstmuziek. Nog niet direct aan de orde misschien. Komt vast goed!

Positief

Wat fijn om jullie positieve verhalen te lezen! Het heeft zo moeten zijn dat ik juist nu eens ging kijken of er nog iets geschreven werd

Wij zijn nu 2 jaar verder. Morgen exact de dag dat ik alles te horen kreeg.
Het gaat hier ook best goed. Maar wij hebben echt nog wel onze ups en downs. En in die downs kan ik dan ook heel erg beginnen te twijfelen of bij elkaar blijven wel de juiste keuze is geweest. Op die momenten heb ik ook echt even geen zin in hem. En dat komt vooral door mezelf omdat ik dan veel te veel terug val in het verleden. Hij doet dan wel zijn best. Maar bij mij is er 1 grote twijfel die telkens omhoog komt en wat ook de reden is waardoor ik twijfel. En dat is dat ik mijn gezin niet compleet vind. Ik heb altijd voor een tweede kind willen gaan. Onze zoon is nu bijna 5.
En ik blijf maar twijfelen of ik er nog voor moet gaan samen. Ben heel erg bang dat het dan weer mis gaat. Dat is vorige periode nml ook een groot aandeel geweest in het uit elkaar groeien. Ik ben bijna 39 dus dat speelt ook mee...
Dus soms komt dan de gedachte mss moet ik toch gaan en met iemand anders verder gaan. Maar als ik hem dan als papa zie voor onze zoon dan kan ik weer smelten want ik kan echt wel zeggen dat hij een geweldige papa is.

En een ander moment gaat het weer super goed en dan wil ik niets liever dan samen verder!
Ik hoop dat die downs steeds minder worden en de ups alleen maar langer en dat ik dan ook zo’n positief bericht kan plaatsen.
Gr van de twijfelkont

Pennestreek

Pennestreek

03-06-2020 om 13:15

Penny en Senna

Penny, nee hoor, geen bedenkingen. Maar wel een uitdaging, je leven opnieuw vorm geven. Ik denk wel dat we dat nu bewuster doen dan we anders gedaan zouden hebben. We zijn nu wel meer bezig met plannen maken, en vooral ook met wat de ander voor ideeën en wensen heeft. We hebben zeker een aantal dingen die we graag samen doen, maar hebben daarnaast ook heel uiteenlopende interesses. Op het moment dat het 'gezin' niet meer de dagelijkse basis is, moet je dingen anders gaan invullen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat.

Senna, wat fijn dat het met jullie (overwegend) goed gaat. Bij mij zijn die downs intussen bijna weg, maar ik ben ook iets verder in de tijd dan jij. Dat twijfelen kan ik me nog wel herinneren . Uiteindelijk kwam ik erachter dat het een functie had, alleen geen positieve. Het voelde een beetje alsof ik, als ik bleef twijfelen, ook zelf nog de mogelijkheid bleef houden om de stekker eruit te trekken, een vorm van controle houden dus. En ik kon dan nog man 'straffen' door zo'n down periode. Ook een vorm van macht hebben, denk ik achteraf. Ik hoop dat ik het goed uitleg, vind het lastig te omschrijven. Maar het bracht me niet verder. Ik heb daarom op een goed moment bewust besloten dat achter me te laten. Gewoon uitgaan van het positieve. Garanties heb ik toch niet. Maar ik geniet van wat ik nu heb, en man ook, en dat zegt hij me ook vaak.

Ik kan me je twijfel wel voorstellen hoor, wel of niet een kind is nogal een grote beslissing. Maar ik ervaar (en Penny blijkbaar ook) dat we nu weten waar het mis ging en waarom, en daarom ben ik er wel gerust op dat het niet nog een keer gebeurt. Zou dat bij jullie niet ook zo (kunnen) werken?
Als je zo graag een tweede wil, en je man ook, wil je je dan tegen laten houden door iets dat al gebeurd is? Je bent allebei extra alert nu, lijkt me? En zekerheid dat je samen blijft heb je toch nooit. Bovendien denk ik niet dat het bij een scheiding heel veel uitmaakt of je 1 of 2 kinderen hebt. Dus mijn advies zou zijn: doen!

Haaika

Haaika

05-06-2020 om 16:57

Geeft hoop

Ik lees al geruime tijd mee, maar heb nog nooit zelf iets gepost.

Ikzelf ben er een half jaar geleden achter gekomen dat mijn man een 1,5 jaar durende verhouding had. Hier kwam ik achter omdat de minnares mij op de hoogte heeft gesteld, nadat mijn man er een eind aan wilde maken met haar. Ze heeft alles in de strijd gegooid om verdeling te zaaien. Als zij hem niet kreeg, moest iedereen maar verliezen.
In de daaropvolgende periode voelde ik me soms sterk en ook trots, dat ik mijn gezin bij elkaar heb weten te houden en zaken kon relativeren. Ik zag mijn man ineens in een totaal ander daglicht, aantrekkelijker, mannelijker, de vanzelfsprekendheid was eraf. Ik herkende veel van wat er in het boek "Liefde in verhouding" van Esther Perel gezegd is en ik was ervan overtuigd dat wij bij het groepje stellen zouden behoren, die uit een dergelijk voorval hun voordeel wisten te halen en die er sterker en gelukkiger uit kwamen.

Nu maanden later voel ik meestal totaal iets anders. Pijn van het verraad, het gevoel dat alles wat er tussen ons speelde, en vooral die betreffende periode, fake is. Dat ik het niet waard was om de waarheid te vertellen, terwijl ik er zo dicht bij zat soms.
Zo nu en dan praten we er over en nog steeds kan ik ontploffen, hem haast aanvliegen. Van een constructief gesprek is echt geen sprake en alle adviezen vanuit de relatietherapie, wat voor mij overigens ook niet lijkt te werken, sla ik in de wind.
Ik heb het gevoel dat ik weg moet, omdat dat nou eenmaal zo hoort wanneer iemand je zo veel pijn heeft gedaan. Maar waar ga je zo gauw heen met jonge kinderen, terwijl je net samen een huis hebt gekocht.

Het voelt zo onbeschrijfelijk oneerlijk dat je levensmetgezel zoiets heeft kunnen flikken, met een stalen gezicht kon liegen (terwijl ik dacht dat alles bespreekbaar was in onze relatie) en alle schijn op wist te houden.

Het idee dat dit hele vooral me een paar kostbare jaren van mijn leven zal gaan kosten, ondraaglijk gewoon. Aan de andere kant wel fijn te lezen dat herstel soms toch ook weer mogelijk is.
Aan mijn partner zal het nu niet liggen, die doet er, hetzij veel te laat, werkelijk alles aan om mij te ontzien.

Haaika

Miss

Miss

05-06-2020 om 20:16

Zelfredzaam

Hey weegschaal ( senna

Ik heb exact hetzelfde, als ik me minder oke voel, we een akkefietje hebben ( want knallende ruzie is pas 1x gebeurd dit jaar, omdat ik veeeeeeeel eerder praat, niet meer gooi met vanalles, maar meteen de irritatie uit ) dan kan ik de wond open voelen barsten.
Dat gaat echt zo, krak krak krak krak... en opeens in mijn hoofd liegt hij weer.

En ik ben er mee aan het dealen dat dat systeem bij me blijft.
Maar ik zie het als iets positiefs. Het wapen wat mij helder houdt en niet meer naief maakt, ik me niet meer focus op de mantel der liefde.
En ik mijn eerste reactie na je post was ga ervoor! Het leven is te kort.
Met mijn eigen ervaring Senna, mijn kind pakken ze me nooit meer af, daarna kwam mijn ratio, net als bij jou. Waarom zou je nog een tweede willen? En daarom post ik ook nu pas.
Wat geeft de meerwaarde van de tweede? Dat zou ik gaan invoelen.... of het je echt een verschil gaat geven. In de zin van de ontrouw heeft zn wond gemaakt, wat geeft het jou?

Ik geloof dat dat ook nooit meer weg gaat. Dat open barsten van de wond, de triggers. De nog steeds ingevingen die soms uit de lucht komen vallen maar minder scherp zijn.
Ook voor jou Haaike. Hallo, wat erg dat dit gebeurd is.
Hoeveel boeken ik de afgelopen twee jaar ook gelezen heb, welke training ik ook doe. Dat blijft.

Het echte intense geloof in hem krijg ik nooit meer terug. En hij doet zijn stinkende best. Mijn hart kan er wel mee door, omdat ik ook veel goede kanten zie. Ik me niet meer focus op iets wat misschien niet waar is, of klopt waar hij uithangt? Want het heeft geen enkele zin. Je word er zelf ziek van.
Gelukkig heb ik dit ook in de mede mens kunnen herstellen, want ook dat was ver te zoeken.
De zoektocht naar grenzen heeft zijn vruchten af geworpen... na 2 jaar... Ik heb drie dubbel meer eigenwaarde gekregen en niemand maakt meer de kachel met me aan.
In werk, in buren, in kennissen, er is niemand meer die me voor lief neemt en zodra ik voel dat er weer een andere dynamiek ontstaat, praat ik dit uit.
Ik heb mezelf 5 jaar gegeven hier boven op te komen, dus een half jaar is niets in mijn ogen. Onderschat dat niet. Dikke knuffel.

En dat vind ik heel waardevol. Een zeer harde les haaike en als je er door de tijd heen zo naar kunt gaan kijken zal het zakken... maar het kost tijd, veel tijd, heb de eerste maanden in een soort roes geleeft, weekendje weg, veel leuke dingen samen doen en later kwam de klap pas. Ik wil je niet ontmoedigen of je één of ander fanta verhaal voor schotelen, ga het niet mooier maken dan dat het is, die tijd ben ik personelijk gepasseerd. Het doen alsof alles weer terug naar het oude gaat.
Voor mij zelf heb ik wel duidelijk dat dat nooit meer gebeurd.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat mijn man me vaker bedrogen heeft, en dat hij een soort onbezonnenheid compleet af heeft gepakt.

En nu ben ik er oprecht oke mee. Zoals ik nu zeg, ik had het nodig, niet willen missen... ( bijna??)
Het heeft mij mijn ogen open gedaan dat niets is wat het lijkt.

Wat fijn Penny

Penny, ik weet niet of ik jullie voorgeschiedenis ken/heb gelezen, maar wat ontzettend fijn dat jullie dit is gelukt. Ik ben heel blij voor jullie en ik hoop dat jouw verhaal, net als dat van Pennestreek, anderen inspireert. Voor mij komen ze helaas te laat, dat verdriet voel ik wel weer als ik jullie verhaal lees. Ik wens jullie heel veel liefde toe.

Margo

Margo

09-06-2020 om 18:45

Parkinson en overspel

Een maand geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man al twee jaar een relatie heeft.

Ook weten we sinds anderhalf jaar dat mijn man parkinson heeft.

Op het moment dat de affaire begon, heeft een pastoraal medewerkster die bij hem op werkte gevraagd of hij behoefte had aan vertrouwelijke gesprekken, ze vond dat hij er slecht uit zag.

Dat wilde mijn man, hij zat op dat moment ook slecht in zijn vel, deze vrouw heeft na een tweede gesprek gezegd hem een knuffel te willen geven, en mijn man aangemoedigd een kerel te zijn, en verder te gaan.

Mijn man is hierin zo ver mee gezogen, en heeft seks met haar gehad, waarbij zij mijn man telkens op het hart drukte zijn mond te houden.
Door dat geheim duwde mijn man mij en de kinderen steeds verder vanzich af, en zakte verder in zijn depressie, dat tot een maand geleden alles geëscaleerd is.

Op dit moment is er via grensoverschrijdend gedrag RKK een klacht door mij ingediend, en waarschijnlijk moet ik daar over een aantal weken mijn verhaal vertellen.

Ik loop nog rond met het waarom? Mijn man is daarbij ook al 30 jaar impotent, daarbij komt ook nog dat deze vrouw de uitvaart van mijn schoonmoeder heeft gedaan, waar mijn man en ik niks vanaf wisten.
Ik moet het even tijdelijk los laten, maar vind het ontzettend moeilijk.

Soms gaat het goed, maar er zijn ook dagen dat ik zo ongelooflijk kwaad ben, dan ontplof ik echt bijna.

juf Ank

juf Ank

09-06-2020 om 19:25

wauwww Margo

de brutaliteit. Wat een 'pastoraal medewerker'....
Maar pas ook op dat je je man niet te veel in bescherming neemt. Houd er bijv. rekening mee dat je het verhaal van zijn kant hebt gehoord en dat hij misschien/waarschijnlijk zichzelf wil vrijpleiten van schuld en haar dus als initiatiefnemer aanwijst. Maar vergeet niet dat hij meeging!!
Daarnaast ...hij heeft een ziekte en gaat vervolgens een relatie aan met iemand anders.... Heeft ie wat te bewijzen?
Die impotentie snap ik al helemaal niet zo. Heb jij al 30 jaar geen seks of áangepaste'sex met hem dan? En hoe is dat dan bij haar?

Maar goed, ik snap dat je woest bent. Hoe gedraagt hij zich? Heb je enig idee hoe je verder gaat?

Mari

Mari

09-06-2020 om 19:43

jeetje Margo

Wat vreselijk voor je. En het moeilijke lijkt me ook dat zoals bij veel zaken van ongewenste intimiteiten, de verhalen sterk van elkaar zullen verschillen. Zij zal een heel ander verhaal hebben. Bereid je daar op voor. Blijft dat het natuurlijk voor haar ongepast is vanuit haar beroep ook al zou het van hem uitgegaan zijn.
Blijft ook dat jij er mee zit. Ik zou echt hulp zoeken als ik jou was. lijkt me traumatisch.

Margo

Margo

09-06-2020 om 19:50

juf ank, dat dus

Presies dat Juf Ank,

maar hem kennende, weten hoe hij in elkaar steekt is zijn kant de waarheid, maar dat neemt inderdaad niet weg dat hij meeging in dit avontuur. hij heeft mij gewoon 2 jaar lang in een hoek gezet.

Ik was vergeten te vertellen dat hij 30 jaar geleden een dwarslaesie heeft gehad, en daardoor dus impotent is, voor mij geen probleem, en waarom zij daar in mee ging is me een raadsel.

Die parkinson is ongeveer tegelijkertijd geweest, we zaten samen niet op een lijn, wisten niet wat er aan de hand was, maar dat er iets was dat was duidelijk....parkinson dus.

Op dit moment doet hij ontzettend zijn best, hij heeft zelf een parkinson psychiater,, en samen hebben we relatie therapie.
Ik wil graag verder, en weer vertrouwen, maar dat vind ik moeilijk, ik vind het nog lastig hem alleen te laten, terwijl de uitjes toendertijd alleen via zijn werk zijn gegaan, ze spraken nooit af daarbuiten, of alleen vergaderingen (waar ze ook niet altijd was)
al met al twee jaar, waarin ze elkaar hooguit een keer of 30/40 hebben gezien, en hooguit 30 keer hebben bevredigd, want meer zit er niet in voor hem.

Ik ben nog bezig met de klacht tegen haar, en dat voelt voor mij goed, niet dat ik hem daarmee spaar, want mijn woede, en boosheid, verdriet zijn 100% tegen hem gericht en daar mag hij mee dealen.
We praten veel, en hij is eerlijk als ik de gekste dingen vraag.
Zichzelf vrij pleiten doet hij niet, hij trekt zeker het boetekleed aan, alleen zat hij toen zo slecht in zijn vel, en is door haar steeds slechter in zijn vel komen te zitten, dat zelfmoord veel in zijn gedachten is gekomen...

Margo

Margo

09-06-2020 om 19:52

Mari

Klopt, dat is ook zo, ik heb haar aangegeven haar verhaal te willen aanhoren, maar ze vind mij geen gespreks- partner voor haar....dat mailt ze me....
Ik/wij zijn in therapie, maar ik ga volgende maand zelf met een hulpverlener zitten puur alleen voor mij.....

Zij mag het boetekleed aantrekken wat betreft haar werk, zo is het ook begonnen, mijn man dacht een gesprek te hebben over zijn problemen.....

Pastor

Pastor

09-06-2020 om 20:38

Margo/juf Ank

Dit valt ‘gewoon’ onder seksueel misbruik binnen een pastorale relatie. Je zegt gelukkig ook al dat er een klachtenprocedure loopt tegen de betreffende collega. Ik hoop dat goed boven water komt wat er gespeeld heeft.

Normaal zou je dan altijd zeggen dat de gedachte dat hij medeschuldig is hier niet geldt. Omdat het een ongelijkwaardige relatie was en dat intrinsiek druk met zich mee brengt. Zelfs verliefdheid moet je dan niet zien als een ‘normale verliefdheid’. Als ze echt wederzijds verliefd zouden zijn geweest en hadden ze oprecht samen verder gewild, had de betreffende mevrouw de pastorale relatie moeten beeïndigen. In plaats van aandringen op geheimhouding. Juist dat aandringen op geheimhouding maakt het extra fout. Dus de opmerking ‘dat hij er in meeging’ verdient nuancering omdat het we om misbruik gaat.

Hoe dan ook: ernstig dit.

Margo

Margo

09-06-2020 om 21:20

Pastor.

Klopt, op de avond dat ik het hoorde heb ik haar de volgende dag gebeld en haar de keuze gelaten om het zelf haar man en haar pastoor te vertellen.
Ik denk ook dat dat haar grootste angst was, dat de waarheid uit zou komen, maar als mijn man nog langer had gezwegen, had hij op een andere manier gezorgd dat de waarheid bij haar bleef.

Hij had al zijn parkinson medicatie al bij elkaar liggen. Op dit moment is hij aan de antidepresiva omdat nu wel de juiste hulpverlening er op zit.

En toch neem ik het hem erg kwalijk, ook al was het dwang, ook al werd hij gemanipuleerd hij heeft ook genoten van de seks.
Hij had ook moeten/mogen zeggen dat hij wilde stoppen.
Hij heeft mij, zijn kinderen, zijn familie en collega,s voorgelogen, dingen kapot gemaakt, en nu mag hij opbouwen welke consequentie er ook voor hem aanzit.

Pastor

Pastor

09-06-2020 om 21:37

Margo

Natuurlijk snap ik dat leugens en bedrog je diep kwetsen. Daar gaat niets van af. Sterkte.

Margo

Margo

09-06-2020 om 22:13

Pastor.

Dank je wel... 🌻

Miss

Miss

21-07-2020 om 18:55

Margo

Hoe gaat het nu met je?
Is het andere draadje van jou? ( de andere vrouw )

Margo

Margo

21-07-2020 om 19:36

Miss

Wat lief dank je.
Het gaat, ik loop niet te juichen heb regelmatig mijn uitbarsting, en voel me af en toe behoorlijk kloten, stom.
Ik hoop straks augustus mijn eigen therapie te beginnen, ik kan het (nog) geen plek geven.
Ik ben ook op zoek naar andere vrouwen die dit ook is overkomen, maar er sterker zijn uitgekomen

Margo

Margo

21-07-2020 om 19:37

Miss

Ja, dat draadje is van mij.....het was/is een vraag wat me bezig blijft houden.

Miss

Miss

21-07-2020 om 20:32

Sterker

"Ik ben ook op zoek naar andere vrouwen die dit ook is overkomen, maar er sterker zijn uitgekomen".

Daar ben ik er één van. Natuurlijk ben ik nog niet volledig waar ik wil zijn maar ik ben hard op weg.
Heel erg hard. En het lichtpuntje aan het einde van mijn tunnel word alleen maar groter.

Ik herken het verdriet en de afwijzing die je tegen jezelf uitspreekt. Dat is zeker stap 1, jezelf niet meer afwijzen. Jezelf niet veranderen in een vrouw met lipstick die je nooit droeg.
Wat mij geholpen heeft is gaan inzien wat er gebeurd is met mijn eigen ik als persoon.
Omdat ik een enorme pleaser was. En dat is enorm veranderd.
Het eerste wat ik me nu afvraag is: wat wil ik? Wat vind ik belangrijk en daarna komt de rest. Tot twee jaar geleden was dit compleet andersom.

Ik vond de uitkomst ook echt the hell. Op zijn zachts gezegd. Maar er is nog hoop.

En eerlijk gezegd denk ik van wat ik gelezen heb, dat de hele affaire los stond van jou.
Dit lag echt bij je man. Of hij er voor koos of in meegezogen werd doordat ze misbruik van hem maakte lijkt me een hele lastige vraag voor je...Maar misschien komt dat ook wel door mijn eigen ervaring en kijk ik er daarom zo naar. Maar in mijn ogen kies je er zelf voor om vreemd te gaan ( mits hij dus echt misbruikt is door haar hé!!! Dat vind ik echt een andere situatie!)
Mijn man koos ervoor me buiten te sluiten in zijn hele systeem. En niet ik. En daarom ben ik gaan inzien dat ik er echt niets aan kon doen. De behoefte naar aandacht was te groot. Al had ik bergen verzet, dat was nog niet genoeg.

Blijf in iedergeval posten. Dat heeft mij enorm geholpen, inclusief therapie, trainingen in zelfcompassie, meditatie, het lezen van boeken waarom mensen doen wat ze doen, over het brain, ik ben een opleiding gestart, gaan sporten, ik heb een geweldige baan, nieuwe contacten gemaakt, wandel veel, ben weer gezond geworden en ben iedere dag dankbaar dat we nog samen een gezin vormen. Omdat ik nog steeds ontzettend veel van hem hou. Met al zijn donker getinte kanten...

En vanaf gisteren voelt het alsof ik echt vrij ben, ik heb letterlijk een stuk vrijheid " gekocht".
Mijn eerste echte eigen autootje.
Een mijlpaal, voor vele een normale zaak. Voor mij the world.
Voel me zo vrij als een vogel. Want ik was echt een bang vogeltje in kooitje en zo liet ik me ook behandelen maar nu niet meer. En man vind het fantastisch.
Volgende week breng ik hem weg inplaats van hij mij

Echt het kan, zoek het pad wat voor jou het beste werkt. Zet jezelf voorop.

Virtuele knuffel.

Margo

Margo

21-07-2020 om 21:10

Respect.....

Wauw Miss, chapeau.

Zover ben ik zeker nog niet, maar na elke huilbui, na elke scheldpartij van mij zie ik mezelf een stapje verder.
Je hebt ook gelijk hoor, hij heeft al die tijd zelf een keuze gehad, ook meegezogen, dat zeker, maar ook vaker de uitgestoken hand genegeerd weggeduwd.
Zij heeft de grootste rol gespeeld, maar mijn man is zeker niet onschuldig.
Daarom "dwing" ik hem af en toe ook tot actie, tot 10000% kiezen voor mij.
Ik stap s,morgens mijn bed uit om op te passen op mijn kleinkinderen, mijn huis, mijn bed, opruimen komt later, bed opmaken ook, en een paar uur later stapt zij mijn bed in....die inbreuk in mijn leven, mijn heiligdom.

We staan.op dit moment voor een verhuizing, maar wat jij schrijft ga ik ook zeker doen, een leuke opleiding, en weer leuk(vrijwilligers) werk, al zal dat nog lastig zijn...het vertrouwen is nog ver weg.

Heb onlangs het boek hou me vast gekocht, daar ben ik net in begonnen.

Dank je voor je lieve post, dat maakt deze kloten dag weer enigszins goed

Miss

Miss

22-07-2020 om 18:06

Verhuizing

Dat lijkt me een nieuwe start, zodat je de sleutel van je eigen geluk kunt gaan vinden en die opnieuw van jullie samen.

Probeer niet te hard te zijn voor jezelf en het gaat inderdaad met hele kleine stapjes.

Poeh ik kon me het in de tijd, net als bij jou niet eens voorstellen dat de pijn ooit maar een paar millimeter minder zou worden, en vond ik van iedereen die over groei sprak, en de sleutel tot de volgende stap maar slap zeveren. Ik was woest.

Ik voelde me veel te verdrietig, alleen met mijn eigen verdriet en bedrog, en het verraad. Mijn hart wat compleet stuk was, alsof er een bulldozer overheen was gereden.. en paniekaanvallen. Dat ik na een half uur niet eens meer wist wie ik eigenlijk tegen was gekomen op mijn werk.
Ik reed zelfs door rood licht.. en dacht daarna was het nu rood of groen?

Heel herkenbaar. Laat vooral al je gevoelens toe.
Want nu kijk ik er weer anders na door de tijd heen omdat ik een kei was in het wegstoppen. Want dan was het er niet en dan leek alles veilig als van ouds. Maar na een paar maanden ging dat niet meer.

Kun je bij een fijne vriendin(en) terrecht met je verdriet en boosheid?
Daar heb ik zo veel steun aan gehad, dat gaf mij nog een klein beetje vertrouwen in mensen. Ik hoop voor jou dat je die ook hebt. Ondanks dat zijn er ook vele vriendschappen verdwenen, maar dat was ook nodig, er werd veel misbruik van me gemaakt, wat ik niet door had.

Doe eens per dag iets waar je echt heel erg blij van word. Twijfel minder en doe meer. Een mini stap.
Xxx

Margo

Margo

25-07-2020 om 19:11

Miss

Ik weet niet meer precies of ik je nu bedankt heb....dus bedank ik je nog een keer.
Het is heerlijk een positief verhaal te lezen, maar ook wat het met je heeft gedaan, en nog doet.
Ik geloof ook dat ik een stuk onbevangenheid ben verloren.
Op dit moment speelt de klacht tegen de tegenpartij en daar gaat even alle aandacht naar uit.

Virtuele knuffel voor jou

Belladonna

Belladonna

01-08-2020 om 20:12

Verantwoordelijkheid, schuld bij vreemdgaan

Hier is al veel over gezegd. Verschillende inzichten en meningen hebben in diverse draadjes op dit forum al de revue gepasseerd.

Een affaire aangaan met een andere vrouw/man, terwijl deze in het dagelijks leven een vaste relatie heeft, en zelf ook , het veroorzaakt een heleboel bij de vaste partner wanneer het uitkomt. Een van de vele vragen die daarbij opkomen bij die partner, is wie ze er de schuld van kunnen geven dat zij/hij nu zoveel pijn en verdriet moeten hebben om wat hen is aangedaan.

In mijn eigen verhaal over mijn relatiecrisis was het zo dat de minnares van mijn partner van mening was, dat ze meende minder schuldig te zijn geweest aan het ontstaan van de affaire dan mijn partner, omdat zij de eerste stap niet had gezet. Dat hij het initiatief had genomen om haar te kussen. En daarmee zinspeelde ze op mij het beeld voor ogen te willen houden van 'ik ben in principe niet de vreemdganger’. Zichzelf "uit de wind" wilde houden.
Dit alles liet voor haar het perspectief op de vraag wie schuldig was compleet omkeren. Aanvankelijk voelde zij zich wel ergens schuldig en verantwoordelijk, maar al snel vond zij zichzelf niet ‘de vreemdganger’, omdat ze de eerste stap immers niet gezet had. En hoewel zij zeker niet alleen verantwoordelijk was, was zij zeker voor een deel wel schuldig. Ze had het hem niet zo gemakkelijk hoeven maken. Ze hoefde niet te reageren op alle berichten. Ze hoefde niet op te nemen bij alle belletjes. Maar dat deed ze maar al te graag...

Laat ik duidelijk zijn: geen één vrouw of man is verantwoordelijk voor de ontrouw van een ander. Wanneer mannen of vrouwen de behoefte hebben om vreemd te gaan, zullen ze dat toch wel doen. Maar als jij de andere vrouw/man bent is ‘ik ben niet de vreemdganger’ een te eenvoudig antwoord. ‘Ik ben niet de vreemdganger’ is de luie, gemakkelijke manier om een soort van goedkeuring aan jezelf te geven. Terwijl je feitelijk wel beter weet…
Het zou voor mijn partners minnares wellicht heel anders zijn geweest als ze niet wist van zijn relatie, maar ze wist het wel. En tuurlijk, als zij het niet was geweest, was het misschien wel een andere vrouw geweest. Maar door zichzelf ‘aan te bieden’ en er geen punt achter te zetten, heeft ze niet alleen zijn slechte gedrag geaccepteerd, maar ook aangemoedigd. En andersom heeft mijn partner dat ook bij haar gedaan. En hebben ze beide hun vaste relatie op het spel gezet door met elkaar een affaire aan te gaan.

Het meest boos ben ik op mijn partner geweest. En soms nog! Want hoe kon hij het in vredesnaam in zijn hoofd halen om mij zo te bedriegen en voor te liegen. Zijn aandacht en veel van zijn tijd zó naar een andere vrouw laten uitgaan. Een geheim 'leven' leiden met haar. Terwijl we het samen zo goed hadden. Hij wordt tot op de dag van vandaag nog steeds af en toe geconfronteerd met de pijn, verdriet en boosheid die hij daardoor bij mij veroorzaakt heeft. Omdat ik er dan weer last van heb en erover wil praten. Dat hebben we ook zo afgesproken samen. Dat ik het aangeef als het me weer eens parten speelt. Dat hij het dan ook niet uit de weg gaat.
Vindt 'ie niet leuk, maar hij heeft daar niets in te willen. Had hij maar niet achter mijn rug om telkens weer met haar het bed in moeten duiken.

En toch, vanaf het moment dat de affaire aan het licht kwam, wilde ik hem niet kwijt. En hij mij niet. Het is nooit zijn bedoeling geweest om iemand anders te leren kennen, mij te verlaten om met haar een nieuw begin te maken en samen met haar verder te leven.
Hij heeft een fout gemaakt, een hele nare fout, die veel verdriet, pijn, boosheid, teleurstelling, enz. heeft veroorzaakt, maar hij ís niet de fout. Hij is veel meer dan dat, buiten die fout, buiten de niet goed te praten manier van gedrag wat hij heeft vertoond. De oorzaak daarvan gaat ook veel dieper dan ooit aan een buitenstaander uit te leggen is.
Maar ik kan en wil er begrip voor opbrengen.
Er zijn door dit hele gebeuren ook veel dingen tussen ons ten goede veranderd. We staan samen weer en nog steeds sterk en gaan hand in hand verder op onze weg samen. Een mooie toekomst tegemoet. En straks zal het enkel nog een zwarte bladzijde in het hoofdstuk van ons leven zijn!

Mari

Mari

01-08-2020 om 21:21

Nee

Tegenover jou is alleen je man verantwoording verplicht. Niet zijn minnares.
Veel mensen die ook kwaad zijn op de minnares zeggen erbij dat hun man ook heus schuldig was en dat ze ook heus wel kwaad zijn op hem. Dat voelt voor mij als een disclaimer om toch door te gaan over de 'andere vrouw'.

Ikzelf vind mensen die al een relatie hebben en stiekem iets met een ander beginnen geen leuke mensen. Daarom zal ik ook een alleenstaande vrouw afraden met een getrouwde man te gaan. Maar ik acht haar niet verantwoordelijk voor dat huwelijk. En getrouwde vrouwen acht ik alleen verantwoordelijk voor hun eigen huwelijk.

Lees het draadje 'de mannelijke Truus' eens: de vrouw schijnt meestal de meeste schuld te krijgen. Van de getrouwde vrouw en van haar eigen man. Dat vind ik niet fair en lijkt me een dynamiek in het leven geroepen om ook als bliksemafleider te dienen om, in het geval van de getrouwde vrouw, haar boosheid voor een deel op de minnares af te wentelen zodat ze niet de totale verantwoordelijkheid bij haar man, met wie ze door wil hoeft te leggen.

Belladonna

Belladonna

01-08-2020 om 22:05

Mari

Dat zeg ik toch ook, dat ik de minnares niet verantwoordelijk hou voor wat mijn partner mij heeft aangedaan. Misschien lees je in "...hoewel zij zeker niet alleen verantwoordelijk was..." dat ik met het woordje "alleen" bedoel dat ik enkel háár, in persoon, en niet mijn partner verantwoordelijk hield?
Maar ik bedoel dus dat ze naast enigzins verantwoordelijk (dat vond ze zelf aanvankelijk immers óók) ook deels (meer nog dan die verantwoordelijkheid) schuld had aan het mogelijk maken en laten voortbestaan van de affaire.

Want uiteindelijk hield (en houd) ik enkel en alleen mijn partner verantwoordelijk voor hoe hij met onze relatie, met mij is omgegaan in deze.
Dat zijn minnares haar eigen man bedrogen en voorgelogen heeft, dat is haar ding. Als haar man daardoor heel veel verdriet en pijn heeft, is zij daarover verantwoording verplicht tegenover haar man. Maar mijn partner heeft zich ook mede schuldig gemaakt naar hem in mogelijk maken en in stand houden van de affaire.

Mari

Mari

01-08-2020 om 22:19

nou dan zijn we het eens

en dan hoeven we het toch ook eigenlijk niet meer over de minnares te hebben imho

Puinhoop

Puinhoop

17-08-2020 om 09:30

Haaika

Dat zijn precies mijn gedachten. Het niet waard zijn de waarheid te vertellen. Alles terugdraaien en beseffen dat dat geluk nepwas. Staalhardliegen. Een shock, een trauma loop je er van op en dat neemt jaren om te genezen.
Bijmij os het nu ook jaren geleden, maar zo ineens op een morgen bij het wakker worden overvalt het me weer. Hoor ikhem alle details vertellen waarikzelf naar vroeg, zie ik de hele film afspelen. Zomaar. Zonder aanleiding.

Dat kun je niet meer bespreken natuurlijk. Dus dat voelteenzaam.
Ik ben hier lang niet geweest, want wou het de kans geven te verdwijnen, maar dit kunstjefliktje hartjesoms dan toch ineens.

Pennestreek

Pennestreek

17-08-2020 om 09:39

Puinhoop

Herkenbaar, ik worstel de laatste tijd ook weer met dat soort herinneringen en gevoelens. Maar ik bespreek dat dus wel. Waarom zou je dat niet doen?
Man vindt het heel erg vervelend voor mij, we hebben het er weer over wat het met ons gedaan heeft (en dus doet) en het is weer een mooie aanleiding voor een goed gesprek en het besef dat we heel erg blij zijn dat we hier doorheen gekomen zijn en dat we het zo goed hebben samen.
Ik realiseer me dat het voor mij wel een klein beetje anders ligt, bij ons was de scheiding al bijna rond toen man zijn affaire had, dat scheelt ongetwijfeld in de heftigheid van de emoties omtrent het vreemdgaan. Het gaat bij ons meer over hoe het heeft kunnen gebeuren dat hij zo van mij afgedreven was, terwijl ik dat niet in de gaten had. Hoe hij mij zo buiten van alles heeft kunnen houden. Maar hier levert het, na mijn verdriet en pijn, ook weer veel positiefs op. Dus ik raad je aan het juist wél te bespreken met je man hoe jij je voelt. Ook al omdat hoe jij je voelt toch ook door zal werken in je gedrag en dat zal vast niet positief zijn. Eerlijk zijn over het waarom daarvan zal hopelijk helpen om weer een stapje in je/jullie verwerking te zetten.

Miss

Miss

17-08-2020 om 15:19

Series

Ik heb het vaker bij series, bijvoorbeeld the Good Girls, die ik nu volg. Lekker in de vakantie...

Waar in het eerste seizoen een man vreemd gaat met een gezin en 4 kinderen. Jezus wat is het toch onuitstaanbaar.
Daarna gaat hun huwelijk "iets beter" en komt hij in de verleiding op zijn werk met een collega.
Die collega probeert hem in te pakken en hij wijst haar af.
Mijn man zat erbij. Wat een ongelooflijk ongemakkelijke momenten blijven dat toch!
Puinhoop ik voel me dan ook eenzaam en toch wat boos. Boos op waarom ik toch ooit zo naïef was te denken dat dat bij ons nooit zou gebeuren.

Volgend seizoen..
Dochter steelt een pen. Later komt moeder erachter dat dochter dat gedaan heeft maar deelt niets met vader omdat ze vader niet wil kwetsen. Het wat niet weet wat niet deert beleid. Daarna wil moeder het vader alsnog vertellen maar laat hij dus blijken dat dochter niet langer kon liegen en het AL lang verteld had. Hij zei en jij lag als een roosje langs me te slapen zonder blikken of blozen stopte ze het in de doofpot.

En zo gaat het met liegen en bedriegen. Voor jezelf alles goed praten en wegwuiven.
Tja het blijft een bizar iets als het niet in je zit....
Zn gevangen web van leugens.

Puinhoop op die momenten, wanneer ik er ook totaal geen zin in heb iets dan maar ook te delen in het gevoel wat opgewekt word denk ik aan deze woorden: Keep the power to yourself. Jezelf neem je overal mee naartoe. Sta elke dag op als leerling en ga als wijs mens naar bed. Deze harde maar wijze leerschool hebben we gehad en doe daar je power mee op.
Ook al hebben we weer veel op de rit, het is er bijna iedere dag nog wel even. Maar het heeft me geleerd beter dan ooit voor mezelf te zorgen dan ik maar ooit had kunnen denken.

Pennestreek, delen is goed bij vele denk ik maar ik moet eerlijk bekennen ik heb er heel vaak geen baat bij en geen zin meer in bij partner. Ik praat er met 1 vriendin over. Ik heb voor mezelf besloten daar een punt achter te zetten omdat het vaak toch als een messteek overkomt. Ik kan namelijk niet echt door als ik steeds wat herhaal. Dan blijft mijn plaat hangen in verdriet en boosheid, en voel ik het bedrog door dringen van veel meer dan alleen partner, ook vrienden en familie.
Dus nee, ik kies ook voor de stilte. Ik vind het wel goed zo we kunnen het verleden helaas niet veranderen en onze toekomst word alleen maar korter. En soms voelt het als verspilde energie voor mij er over te blijven praten. Dus herken dat wel in puinhoop. Xx

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.