Alleenstaande moeder in Wajong wens 2e kindje

Niet doen

Het is wel duidelijk. Niet doen. Je kunt het niet betalen, je weet dat je nooit zult werken, dus houd je dit inkomen, of het wordt zelfs minder. Dus daarom kun je deze egoistische beslissing niet nemen.
Waarom wil iedereen in Nederland toch van alles dat ze ZELF niet kunnen betalen?

Ik wil namelijk ook wel van alles. Een huis aan de Amsterdamse grachten, een dure auto, twee keer per jaar vier weken op vakantie naar een zonnig ver land. Maar ik kan dat niet betalen, dus gebeurt het niet.
Je leeft nu al op kosten van de maatschappij als alleenstaande moeder met een uitkering en allerlei toeslagen. Dat gun ik je van harte, want zo is het in Nederland geregeld, maar waarom moet je dan willens en wetens nog meer onkosten gaan maken? Onkosten die je niet zelf gaat ophoesten maar de maatschappij.

Kortom: knop om en geniet van de geweldige zoon die je nu hebt. Ik wert niet of je het lichamelijk aankan, maar kun je niet wat meer doen voor alle zwangeren om je heen? Dat je oppast, meehelpt ofzo?

Idd

Ik ben het helemaal met Adinda eens. Ik zou de wens proberen naast me neer te leggen of iig er mee leren leven.

Ja dat bedoel ik

Jij legt zelf je financiele situatie uit en op grond daarvan denk ik dat je het niet moet doen.
Gebrek aan financien wordt een groot probleem bij jou.
En die moedergevoelens zijn ook maar dingen die ik je zelf voedt als je de hele tijd tegen jezelf zegt dat je graag een tweede kindje wil.

Bovendien, heb je geen vriend of man? Wat wil je? Kunstmatige inseminatie op kosten van de gemeenschap? Donorsperma op andermans kosten? Of heb je iemand die een keer met je wil seksen om je zwanger te maken?

te oud

Blijkbaar wil je alleen een kind als er niets aan 'schort', aangezien je een kind hebt weg laten halen enkel en alleen omdat het mogelijk autistisch zou kunnen zijn. Maar je bent al 37, dus de kans dat je een kind krijgt waar iets mee is, is behoorlijk groot. Dus daar moet je helemaal niet eens meer aan willen beginnen.

Precies

Je hebt vorig jaar een kindje weg laten halen maar wat als er nu iets 'mis' is met deze? Hoe moet je dat dan regelen? Je hebt er het geld niet voor en je kunt een kindje met 'iets' niet aan nou dan moet je het niet doen. Ik heb ook voor een heleboel dingen het geld niet en dat doe ik dus ook niet.

Niet doen

Ik zou het ook niet doen. Maar om een heel andere reden. Ik heb zelf vier kinderen en vind het helemaal fantastisch. Ben nu 52 en jongste is 10 en een na jongste is 13. Het leeftijdverhaal vind ik zelf dus onzin. Oudere moeders hebben heel veel te bieden. Wat mij betreft is dat een non-argument.

Maar ik vind het wel een onrustige tijd worden. Ik ben niet blij met de ontwikkelingen in Nederland. Ik vind de Jeugdwet en al die verplichte meldcodes een gedrocht. In deze tijd en in deze maatschappij zou ik niet snel nog een kind willen krijgen. En dan zeker niet als je inderdaad niet erg veel financiële gemakken hebt, en in de Wajong zit. Dat is een lastige hoek, een kwetsbare groep met groot risico dat daar nog meer geld wordt weggeplukt.

Overigens: een kind laten weghalen omdat er een kans bestaat dat het autisme heeft? En hoezo een kans van 50%?

Onze derde heeft asperger, en er is geen grappiger, komischer kind dan hij, met zoveel talenten en een heel bijzondere kijk op de wereld. Je hebt je keuze gemaakt en voelde je overvallen, dus geen verwijten of zo. Maar dat vind ik eigenlijk ook wel verbijsterend hoor. Voor het eerst dat ik dat hoor. (het is niet gemakkelijk geweest hoor, maar voor nu lijkt het erop dat wij onze weg gevonden hebben, en het is echt heerlijk met hem...)

Enfin, dit terzijde.

Nee, ik zou het niet meer doen, je gooit erg veel overhoop in je eigen gezinnetje. Je zit al in de Wajong, wie weet wat een bevalling en zwangerschap met je doen, laat staan de gebroken nachten van zo'n eerste jaar, en dan net als je zoon waarschijnlijk in de brugklas zit, als alles voorspoedig gaat. En dan heb je dus geen netwerk waar je op kunt terugvallen.

Persoonlijk zou ik het dus niet doen. Maar tegelijkertijd vind ik ook: jij moet doen wat jij niet laten kunt, en dat bedoel ik niet negatief.

Wel vraag ik me af: is dit niet een soort rebound, van je eerdere abortus? Spijt, die wordt omgezet in een kinderwens? Dat zou ik ook proberen te ontrafelen. Destijds wilde je duidelijk een al bestaande zwangerschap niet...

Heb je die eerdere zwangerschap voor jezelf goed afgesloten? Heb je een soort ritueel gehad, bewust afscheid van je kindje genomen? Misschien moet je het eerst eens 'een plekje geven', een mooie definitieve plek, jezelf vergeven, je nooit geboren kindje laten gaan. Wie weet verdwijnt die kriebel dan ook...

En ook: nog persoonlijke overweging: ik ben heel blij dat mijn kinderen een vader hebben, het lijkt mij een behoorlijke verantwoordelijkheid, alleenstaande moeder zijn... Dat zou voor mij denk ik wel een eerste prioriteit hebben, zorgen dat er een meezorgende vader in beeld is... Ook omdat dat iets is waarvan ik vind dat een kind er recht op heeft...

Ik wens je veel sterkte met je overwegingen.

Nee

Ik zou het niet doen want blijkbaar wil je alleen een gezond kind. En dat kan je nu eenmaal nooit garanderen. En als je een kind al laat 'weghalen' alleen om een 50% kans op een autistische stoornis dan lijkt me het bijzonder onverstandig om aan een kind te beginnen. Ik kan me bijzonder slecht inleven in iemand die aan de ene kant een kinderwens heeft maar aan de andere kant ook geen moeite heeft met het leven te beindigen van een kind enkel en alleen omdat het misschien een handicap zal hebben.

nee

Hoewel sommige reacties misschien wat kort door de bocht zijn, deel ik wel de strekking: ik zou het niet doen.
Ik begrijp heel goed dat je kinderwens enorm sterk zal zijn, dat je het gevoel hebt dat je je instinct moet volgen. Het zal ook heus niet makkelijk zijn om de wens naast je neer te leggen en te besluiten er niets mee te doen. Je zult afscheid moeten nemen van een droom, van een ideaal, van iets wat je heel graag wilt. Dat zal je niet in je koude kleren gaan zitten.

Maar je hebt (in mijn optiek) té veel te verliezen. Je hebt je leven nu redelijk goed op orde, ondanks je ziekte. Je bent blij en gelukkig met je kind, hebt (net) voldoende geld om van rond te komen en bent 'in control'. Dat zet je op het spel als je besluit om voor een tweede kindje te gaan. Een kindje kost veel energie, vraagt fysiek veel van je (zwangerschap, maar ook erna) en kost geld. Geld dat je eigenlijk niet hebt, dus zal ten koste gaan van... ja, van wat? Van het noodzakelijke (!) beetje geld dat je nu spaart? Ga je artsen mijden zodat je geen eigen risico meer hoeft te betalen? Geen kleding voor jezelf meer kopen? Geen clubje meer voor kind?

En dan is er natuurlijk de reële kans op een kindje dat niet zo gezond is. Ik deel de verbazing van anderen dat autisme een reden was voor abortus, maar goed, er zijn ook mensen die voor een abortus kiezen terwijl er helemaal niets aan de hand is/hoeft te zijn.
Maar als je autisme al beschouwt als een stoornis die je niet aan kan... dan kun je het risico gewoonweg niet lopen. Op jouw leeftijd neemt bijvoorbeeld de kans op een kindje met Down sterk toe (de kans stijgt ieder leeftijdsjaar van de moeder enorm!). Maar vergeet de bevalling niet: veel (ernstige) handicaps ontstaan tijdens de geboorte van het kindje. En dan zijn er nog allerlei andere ziektes of stoornissen die je kind kan hebben en zich vaak pas in de loop van de jaren openbaren en een grote druk op jou als ouder gaan leggen.
Oh ja: de kans op een tweeling is bij een 'oude' moeder ook aanzienlijk groter. De kans is dus ook aanwezig dat je er straks niet één kindje, maar twee kindjes bij krijgt.

Ik vind het nogal wat

Ik vind het nogal wat dat je zo makkelijk heen stapt over het feit dat je vorig jaar een kind hebt gehad maar dat er niet mocht zijn vanwege de kans op een eventuele handicap. Een handicap waar in verreweg de meeste gevallen ook nog eens uitstekend mee is te leven met de juiste begeleiding. Als dit kindje er niet mocht zijn waarom dan nu een nieuwe baby? Als een autistische stoornis al als onoverkomelijk wordt gezien dan is er blijkbaar weinig incassering vermogen om iets op te vangen wat anders. Je geeft aan dat je oudste zoon een makkelijk kind is. Geweldig maar de kans is er natuurlijk dat dit kind het niet is.

Ik zie toch wel een aantal grote nadelen:

1) jij hebt een handicap/ziekte waardoor je minder functioneert, zoveel minder dat je niet kan werken dus je hebt minder financiele armslag (en dat is ook niet tijdelijk) plus dat je een gezondheid hebt die minder is.
2) je hebt al een zoon die de komende jaren alleen maar meer geld gaat kosten. Hij zal ook moeten inleveren.
3) er is geen vader (en dat vind je eigenlijk wel makkelijk maar je ontneemt een kind toch wel wat)
4) je wilt eigenlijk alleen een gezonde, perfecte baby. Een baby die misschien gehandicapt zal zijn mag er al niet zijn.

Ik weet het niet hoor, ik vind het allemaal wel erg op je zelf gericht en wel heel weinig op je kinderen.

Zul je spijt krijgen van net nog een kind? Ja, misschien wel. Maar soms moet je een beslissing nemen die heel moeilijk is omdat het toch de meest verstandige beslissing is. Je eerste verantwoordelijkheid ligt niet bij je eigen wensen maar bij je kind, zowel bij je zoon als bij je eventuele toekomstige kind.

Ik zie het probleem niet zo

37 is niet veel te oud om nog een kind te krijgen, en een leeftijdsverschil van 10 jaar vind ik ook niet onoverkomelijk. Ik ken zat gezinnen waar meer dan 10 jaar zit tussen het oudste en het jongste kind, en weinig leeftijdsverschil geeft geen garantie op een goede relatie met brussen.
Het geld is wat meer een hobbel, maar er zijn legio gezinnen (ook hier op OO) die rondkomen van een minimuminkomen. Je bent dat al gewend, dus je kunt zelf prima inschatten of er nog een kind kan eten van je inkomen.
Die abortus vanwege mogelijk autisme vind ik wel echt heel erg. Ten eerste omdat in veel gevallen het helemaal niet zo'n ramp is om autisme te hebben, en er honderden beperkingen zijn waar je niet op kunt testen, die een veel grotere impact hebben op het functioneren van iemand. Maar ja, aangezien abortus in Nederland gewoon wettelijk mag 'om welke reden dan ook' kan dat je ook niet aangerekend worden.
Ik heb zelf mijn tweede ook gekregen toen ik alleenstaand was, en toen had ik al een kind met autisme (al wisten we dat toen nog lang niet). Daar waren ook zat mensen die dat heel onverstandig vonden, en het is er daarna ook niet makkelijker op geworden (maar ik zag het ook wel heel rooskleurig in). Hier is wel de vader met een actieve rol en dat maakt wel een heel groot verschil.
Kortom, als je het nu redt met een kind en je hebt ruimte in je huis en hart, en je ziet het positief in, zie ik geen heel grote belemmeringen om het te doen.
Maar ik zie al aan de reacties dat ik de enige ben

Nee

Ik ken de drang voor nog een kindje als geen ander. En ik denk dat je denkt doordat je het zo vurig wenst dat het een soort roeping is, meant to be. En daar vergis je je in. Het is een wens, een diepe weliswaar, maar nog steeds alleen een wens van jou, meer niet. En je weet zelf ook wel, je kunt niet alles krijgen wat je wilt.

Dat je eerste kind zo soepel ging qua zwangerschap, bevalling en opvoeding is geen enkele garantie dat je dat weer zult overkomen. Fijn dat je nu het geluk hebt gehad dat het zo goed ging maar ik lees in jouw postings dat je toch bijzonder slecht kunt schakelen op onzekerheid. Ook niet zo gek want als thuisblijfmoeder van één kind met elke maand een bedrag op je rekening gestort krijg je natuurlijk daar ook niet zo heel veel oefening in.

Misschien is je nieuwe kindje wél een huilbaby. Of heeft het klompvoetjes. En heb je je al afgevraagd wat je doet als uit de combinatietest blijkt dat je verhoogd risico op Down hebt? Wat doe je dan? Weer weg laten halen? En als het kindje al geboren is en het voldoet niet aan je verwachtingen?
Ik vind niet dat je je goed voorbereid. Ik vind dat je allerlei dingen erbij haalt die er geen fluit mee te maken hebben om recht te praten wat krom is. Volgens mij heb je gewoon te weinig om handen en is dit een soort obsessie voor je geworden.
Je redenaties omtrent je vorige zwangerschap en waarom je kindje niet welkom was vind ik tenenkrommend en respectloos naar mensen met autisme.

Mijn advies; ga op zoek naar een hobby of bezigheid en zet je perfecte baby plan uit je hoofd.

spijt

ah weet je, terugkijkend zijn er in het leven altijd dingen die je graag anders had gezien. Dat is nu eenmaal zo, het wordt nooit perfect en je bent gelukkig als je weet te genieten en te waarderen wat je nú hebt. Altijd zijn er andere keuzes mogelijk, maar evengoed weet je nooit exact wat keuzes gaan opleveren.

Je bent nu tien jaar ouder, dat is niet mis, en er is geen enkele (!) garantie dat alles net zo soepel zal gaan als bij de komst van je oudste. Helemaal al niet omdat je het zo optimistisch ziet. Het gaat altijd anders.
Zoals anderen al zeggen, de kans op autisme deed je al besluiten de zwangerschap af te breken, er zijn 1001 andere zaken die het leven moeizaam kunnen maken. Zoek daarom geen moeilijkheden op die er nu niet zijn.

Ik zie wel wat in wat Klaartje zegt, 'Volgens mij heb je gewoon te weinig om handen en is dit een soort obsessie voor je geworden.'Heel belangrijk om hier dieper in te duiken! Je zoon groeit op, je zult over een paar jaar merken dat hij steeds meer zijn eigen gang gaat (met jou als vertrouwde thuisbasis) en je zult jezelf er veel plezier mee doen levensinvulling te zoeken waaruit je voldoening haalt.

Familie mis je, zeg je. Maar een vaste partner vind je al wat ingewikkeld. Investeer nadrukkelijk in vriendschappen en in je buurt.

Accepteer dat je ouder wordt. Het is niet anders.
Mensen kunnen veel, maar de tijd tegenhouden is nog niemand gelukt (al doet uiterlijke verfraaiing veel voor het zelfbewustzijn voor mensen die daarvoor gevoelig zijn, samen met de sportschoolinzet'

Bromvlieg

Ik ben het helemaal eens met wat bromvlieg schrijft.

Je zegt dat je alles goed overweegt, maar het komt over alsof een tweee kind een obsessie is geworden, waar geen enkel weerwoord tegen bestand is.

De obsessie is wel begrijpelijk: door een kind te krijgen heb je de heldenstatus van alleenstaande-moeder-die-het-allemaal-redt bereikt. Zolang je een jong kind hebt geldt die status. Maar je kind wordt ouder en je voelt heel goed aan, dat mensen daar dan ok anders tegenaan gaan kijken. Over een paar jaar is het een jongere, die moeder niet meer nodig heeft. Dan word je ineens zielig als je niets anders voor handen hebt. Dus een tweede kind gaat die leegte prima opvullen.

Een kind krijgen kan zomaar, je hoeft er maar heel weinig voor te doen. Je hoeft er niet eens een relatie voor aan te gaan met een vader. Het kind zal niet bij de geboorte aangeven dat het dit leven niet wil, het kind accepteert alles: geen inkomsten, geen vader, geen familie, alleen een moeder die haar hele leven laat afhangen van dit ene kind. Het kind kan niet terug, het kan niet protesteren, het accepteert alles. Hoe gemakkelijk is dat.

Mij verbazen ene paar dingen.

In het begin gaf je aan dat er een verdikking was in je baarmoederhals, waardoor de kinderwens sterker zou worden. Kun je die verdikking dan niet weg laten halen?

Je hebt een wajong-uitkering, dus er is een beperking die er al van jongs af aan was en die je niet kunt verhelpen. Weet je zeker dat die beperking niet erfelijk is? Wil je daar geen dna-onderzoek naar doen, als je een dna-perfect kind wil?

Je hebt met de wajong-uitkering toch nog gewerkt, tot je zoon geboren werd. Blijkbaar is de geboorte van je kind zodanig beperkend geweest, dat je daarna helemaal niet meer hebt kunnen werken. Hoe dat kan snap ik niet zo goed, maar het zal wel zo zijn. Maar waarom wil je een dergelijke achteruitgang dan nog een keer? Je kunt je ook richten op het hervatten van je werkzaamheden. Dat levert inkomen op en inhoud aan je leven.

Ik begrijp al helemaal niet dat iemand een abortus heeft goedgekeurd op basis van een statistische kans op een vorm van autisme. Dat daar een dna-onderzoek naar gedaan is snap ik ook niet. Dat je onbeschermd met iemand seks gehad hebt, die je vervolgens diskwalificeert vanwege zijn autisme snap ik ook niet. Heb je de vader wel ingelicht over je zwangerschap?

Normaal gesproken zou je zeggen: neem een hond. Daar kun je ook al je zorgbehoefte aan kwijt. Het kost wel wat, maar niet zoveel als een kind. Je kunt ook omzien naar je familie, waarschijnlijk zijn er ouders die ouder worden en die wellicht zorgbehoeftig worden. Of broers/zussen die graag een keer ontlast worden in de zorg voor hun kinderen en dan blij zijn met een tante die wel wil oppassen. Kortom: er is in de wereld genoeg behoefte aan mensen die willen zorgen.

Ik sluit me aan bij de meerderheid: doe dit een kind niet aan.

Tsjor

tsjor

Wie anders dan de moeder moet die abortus goedkeuren?

Barvaux

Er is ook nog iemand die de abortus uitvoert. Ik ben nog van de 'baas-in-eigen-buik', maar dat ging niet over perfectionering van de mens.

Tsjor

tsjor

Ik kan je totaal niet volgen, heeft die persoon nog wat te zeggen dan over de abortus die hij of zij gaat uitvoeren? (en nee dan bedoel ik niet letterlijk 'wat te zeggen').

abortus/autisme

wat ik bizar vind is dat niemand tegen tegen goudlokje heeft gezegd dat autisme niet aan te tonen is op die manier. Dus ja, in die zin heeft de wereld wel wat te zeggen namelijk dat als je besluit tot abortus (hetgeen gelukkig volledig iemands eigen beslissing is) dat je dat wel moet doen op basis van feiten.
Misschien dat Tsjor ook zoiets bedoeld? in ieder geval is het iets wat mij een beetje dwars zit in dit relaas. . .
gr Angela

Niet doen

Beste Goudlokje,

Een jaar geleden heb je de moeilijke beslissing genomen dat jij, in jouw situatie de zorg voor een kind waar iets mee aan de hand zou kunnen zijn niet aan zou kunnen. Ik lees nergens dat dat verandert is. En dus raad ik je aan om niet de gok aan te gaan.

Het zou wat anders zijn geweest als je spijt had gehad van je beslissing en je nu van mening zou zijn dat je een kind met eventueel autisme of wat anders toch had moeten houden. De zekerheid die prenatale diagnostiek geeft is een schijnzekerheid. Je kunt alleen bepaalde dingen uitsluiten die je toekomstige kind niet zal hebben, maar er blijven nog honderdduizend dingen over die het wel kan hebben. De meeste handicaps kunnen niet worden opgespoord voor de geboorte en veel zijn zelfs het gevolg van iets wat tijdens de geboorte mis ging. En soms komen bepaalde psychische problemen pas tevoorschijn tijdens de puberteit terwijl ze wel een enorme wissel op het gezin trekken. Of bepaalde dingen kunnen gebeuren door ziektes of ongelukken.

Je moet alleen voor nog een kind willen gaan als dat onvoorwaardelijk is. Garanties op een gezond kind wat gezond blijft heb je niet. Als jouw situatie zodanig is dat je een IADH kind niet erbij kunt hebben, dan moet je eerlijk tegenover jezelf zijn en het niet doen.

ja maar...

Ja maar, ja maar, ja maar...
In NL heb je recht op abortus. Daar zitten wat voorwaarden aan, maar de voorwaarde 'je moet een goede reden hebben' hoort dat niet bij. Je hebt als moeder gewoonweg dat recht en dat staat los van de 'oorzaak' van de zwangerschap en van de reden voor abortus.

Ik deel de verbazing dat autisme voor iemand de reden is voor een abortus, maar aan de andere kant: een abortus bij een kindje met bijvoorbeeld Down wordt door velen wel als acceptabel gezien. Sterker nog: er zijn landen in Europa waar vrijwel geen kinderen met Down meer worden geboren, omdat dit standaard wordt getest en 95% van de zwangeren vervolgens voor abortus kiest.
Je kunt daar van alles van vinden, maar het mag. Perfectionering van de diersoort? Geen kind willen met een handicap? Een kind 'beschermen' tegen zijn toekomstige bestaan?

Het is een heel ingewikkelde discussie, met veel meningen en emoties. Maar ik vind het in ieder geval te makkelijk om vanaf de zijlijn te oordelen of een bepaalde handicap 'zwaar genoeg' mag zijn voor abortus.

Net iets anders

IJsvogeltje, er is geen recht op abortus. Er zijn alleen voorwaarden geregeld in de wet, waaronder het doden van een ongeboren vrucht niet strafbaar is. (Bij euthanasie idem).
Eén van die voorwaarden is dat er een noodsituatie moet zijn. Het bepalen van wat de noodsituatie is wordt aan de vrouw overgelaten (niet aan de eventuele vader).
Vervolgens is een arts niet verplicht om een abortus uit te voeren (net als bij euthanasie). Als een arts dus een medisch-ethische afweging maakt en vindt dat het in deze situatie niet goed is om een abortus uit te voeren, dan kan die arts niet gedwongen worden. De vrouw kan wel een andere arts zoeken.
Er is dus wel degelijk ruimte voor een eigen medisch-ethisch oordeel. En voor de vrouw om na te denken of dit een 'noodsituatie' is.

Voor over bekend zal een abortus op een ogenschijnlijk gezonde vrucht niet uitgevoerd worden als ouders een voorkeur hebben voor een bepaald geslacht. Er is dus wel degelijk een grens: niet alles wat een vrouw 'noodsituatie' noemt is ook een noodsituatie.

De droevige conclusie van dit verhaal zou zijn, dat de kinderen die nu gediagnosticeerd worden binnen het autistisch spectrum serieus prenataal onderzoek en eventueel abortus zouden moeten overwegen. De zonen van nu zijn de vaders van later (of niet dus). Als ik er goed over nadenk geloof ik, dat ik dat zelfs een van de pijnlijkste aspecten vindt in de afwegingen van Goudlokje: de rigoreuze afwijzing van en hoge eisen aan een eventuele vader; zonder dat zij daarmee een relatie aan wil of kan gaan. Mannen zijn geen relatie-waardige figuren, hooguit een perfekte spermadonor. En zij heeft een zoon.

Ik kan er niks aan doen, ik word van dit verhaal een beetje misselijk.

Tsjor

opschieten

Tjsa, maar je kind kan ook jouw aangeboden beperking erven, maar dat vind je kennelijk niet zo erg.
En hoe wil je het nu gaan aanpakken? Naar de spermabank? Daar zijn onzichtbare donoren die nog (niet gediagnositiceerd) autisme hebben.

Wel opschieten want er zijn vele, veel ernstige genetische afwijkingen die je op jouw leeftijd kunt krijgen, die nu nog niet te diagnosticeren zijn (behalve down) en dan zou je wensen dat je kind 'alleen maar' autisme had.

Ik ben wel benieuwd

Als er kans was dat jouw kind jouw aandoening zou hebben, zou je het dan ook laten weghalen?

Klaartje

en wil de a.s. vader wel een kind met jouw aandoening? Maar ik begrijp dat TS geen vader wil maar alleen zijn op het eerste gezicht gezonde zaad.

Ga je weer testen?

Eigenlijk ben ik alleen geschrokken dat je een kindje hebt laten aborteren met een kans op autisme. Ga je bij een volgende zwangerschap ook weer testen en zou je wederom kunnen kiezen voor abortus als er sprake is van "een kans op....".
Bij een donor weet je nog minder over psychise stoornissein in zijn genen, wat als jou kindje idd straks autistisch blijkt te zijn?