Wens voor veel kinderen
Ik heb een zoon van bijna 2,5 jaar en een dochter van 15 maanden. Als het mij/ons gegund is zouden we heel graag nog een kind willen (en misschien daarna zelfs weer nog), het lijkt ons leuk om een groot gezin te hebben. Ik kom zelf uit een gezin met 5 kinderen en dat vond ik altijd heel leuk, we schelen onderling niet veel en ook dat vond ik fijn. Nu wil ik eigenlijk best al voor een derde gaan maar mijn man wil daar nog even mee wachten, en ik weet dat hij gelijk heeft en dat wachten misschien ook verstandig is omdat de jongste nog wel erg klein is. Ook omdat oudste nogal een druktemaker is en veel aandacht vraagt en ik eigenlijk nu al de hele dag aan het rennen en vliegen ben... Maar tóch zou ik er al voor willen gaan. Ik denk dat ik vooral het idee van een te groot leeftijdsverschil tussen de kinderen niet leuk vind, maar tegelijk vind ik dat dan weer stom van mezelf, want dochter is pas 15 maanden, waar maak ik me druk om? Ik ben pas 31 dus in theorie nog tijd zat, maar op een of andere manier ben ik gewoon al zo onrustig wat dit betreft, ik kan het gewoon niet ontkennen: ik wil zo graag weer, en snel! Uiteraard neem ik die beslissing niet zelf dus als man nog even wil wachten dan leg ik me daar bij neer. Ik hoef dus niet perse advies over wat ik moet doen maar meer een vraag aan andere ouders of dit herkenbaar is voor jullie. In mijn omgeving ken ik namelijk niemand die zo enthousiast is over veel en snel kinderen krijgen 
Ik vond zwanger zijn ook gewoon leuk (ondanks alle kwaaltjes) en bevallen práchtig, en voelde me na de bevallingen zo geweldig goed en sterk... Zou dat het zijn, dat ik net als die 'octomom' destijds gewoon verslaafd ben aan zwanger zijn/bevallen/babies? En herkent iemand de wens voor een groot gezin? Waaide dat weer weg of zijn jullie er voor gegaan?
Vier
Ik heb altijd graag vier kinderen geweld en die zijn er ook gekomen, mijn man wou graag meer dan twee en vond vier ook leuk. En het is meestal ook leuk. Ze schelen wel wat meer dan bij jou, ze schelen 2,5 jaar, 3 jaar en net 2 jaar. Oudste was bijna 8 toen de jongste werd geboren, inmiddels zijn ze 16, 13, 10 en 8. Het eerste jaar met vier vond ik erg pittig, derde was een echte peuter met alle buien die daarbij horen. Het is vaak erg gezellig met z'n vieren, maar soms is het ook erg druk, ze hebben allemaal hun eigen hobby's en die zijn hier niet allemaal dichtbij, dus we rijden wat af.
Na de vierde was het voor mij gelijk klaar, nooit meer behoefte aan nog een baby gehad, dat vond ik wel opmerkelijk. Na eerste drie kwam dat verlangen wel snel na de bevalling.
Hetzelfde
Net als bij jeanne. Mijn kinderen schelen bijna 2 jaar, 1,5 jaar en 3,5 jaar. De oudste wordt bijna 16, de tweede is 14 , de derde is 12 en de vierde is 9 jaar. Ik vond de eerste jaren met drie kinderen onder de vier het pittigste. De jongste is nooit moeilijk geweest. Die hobbelde wel mee met de rest.
Nu vind ik het lastig dat de pubers veel aandacht opeisen en ook nodig hebben qua school. De jongste krijgt daardoor minder aandacht dan wij hem zouden willen schenken.
Toen de kinderen nog klein waren waren het dikke maatjes. Nu helaas wat minder.
En net als bij jeanne na de vierde geen enkele behoefte gehad om nogmaals een kind te krijgen.
Zes in 3,5 jaar
Drie tweelingen in 3,5 jaar. Ze schelen heel weinig en de eerste vijf jaar waren zwaar, maar nu is t geweldig. 14, 15 en 16 zijn ze.
Ideaalbeeld.
Je schrijft dat jullie thuis met 5 kinderen waren en weinig leeftijdsverschil. Jij hebt dat als fijn ervaren.
Is dit plaatje misschien je ideaalbeeld, heb je daarom haast?
Ik vind de wens voor een groot gezin niet raar, maar wel als dat is omdat je zwanger zijn, baren en baby's als zaligmakend ziet. Dat vind ik meer een hormoon dingetje
Iemand in mijn omgeving heeft idd dat gevoel en is nu zwanger van het 11e of 12e kindje. Ik ben de tel kwijt. Ze krijgt haar kinderen alleen met gevoel, niet met verstand.
Ik kom zelf uit een groot gezin, heb een fijne jeugd gehad, onze band is onderling nog altijd goed, maar zou zelf geen groot gezin willen. Dus nee, ik herken het niet van mezelf, ondanks dat ik de zwangerschap en het moederschap prachtig vind. Ik vind baby's lief en schattig, maar had geen wens om het huis er mee te vullen.
tja
Idealiseer die 5 niet zou ik zeggen. Vaak is het ook wel zo dat stiekem niet alle 5 het even fijn vonden.
Ik zou zeggen: wacht tot oudste zeker 3,5 is zodat die op school zit als nummer 3 komt en als je dan echt nog een vierde wil wacht dan niet te lang en ga er voor als nummer 2 3,5 is (jaja ik weet dat er geen garanties zijn).
Wat ík niet leuk vond was een groot leeftijdsverschil met mijn broer en zus en als je dan niet nog een brusje bij jou in de buurt hebt is het net of je er niet zo bij hoort. Dat is ook vaak een nadeel met 3 er is er vaak 1 die er buiten valt (soms op leeftijd, soms op geslacht, soms op manier van spelen/denken etc). Ik ken dan ook veel mensen die liever een even aantal kinderen hebben.
jeanne
Dat is grappig, die van mij zijn 17, 14, 11 en 9
Bedankt voor de reacties. Triva je hebt gelijk hoor, dat ik 5 zo leuk vond hoeft niet te betekenen dat het altijd voor iedereen zo was (m.n. veel moeten delen vond ik dan zelf ook minder leuk vroeger) dus ik hoef niet perse een bepaald aantal, ik kan nu alleen met zekerheid zeggen dat een derde gewenst is, misschien ben ik wel na een eventueel derde kind gelijk genezen, wie weet.
Wat wil40 zegt klopt wel een beetje, mijn ideaalbeeld is eigenlijk vooral een druk gezin met weinig leeftijdsverschil (dat weegt zwaarder dan het zwanger willen worden, zwangerschap en bevallen is voor mij eigenlijk meer een soort heel fijne bijkomstigheid) maar wanneer het compleet zal voelen kan ik nog niet zeggen. Misschien voelt straks 3 (als het lukt) voor mij al druk zat. Wat ik zeker weet is dat ik 2 gewoon te weinig vind, maar dat komt door mijn eigen verleden. Mijn man heeft bijvoorbeeld alleen een broer, met wie hij een slechte band heeft (ze spreken elkaar al een jaar niet) en dan denk ik: ja dan heb je er maar eentje en als je elkaar niet ligt blijft er niks over Ik vind het dus ook vooral voor de kinderen leuk, maar wat Triva zegt klopt inderdaad, wat zij wel of niet leuk vinden kan ik niet voor ze bepalen.
(Triva ik woon trouwens niet meer in Nederland en hier begint verplicht school pas met 5,5-6 jaar en zo lang willen we er niet mee wachten. Ik denk er wel aan om ze al eerder bij een psz of zo te doen bij een eventuele baby.)
Leuk om ervaringen te lezen van ouders met 'veel' kinderen. Josien, 3 tweelingen, hoe krijg je het voor elkaar!
klaar
Ik kan het niet uitleggen, maar ik had ook een heel sterke kinderwens. Ik wist (na de 1e, 2e en 3e) zo zeker dat er nog iemand ontbrak. Na nummer 4 was dat gevoel weg.
Overigens was (en is) nummer 4 meteen ook de pittigste. Mocht die eerder in de rij gekomen zijn, dan weet ik niet zeker of we ook 4 kinderen zouden hebben gekregen...
gezin van 7
Ik kom uit een gezin van 7 kinderen en scheel 8 jaar met mijn oudste zus. Al van kind af aan is zij mijn beste vriendin. Zelf dacht ik altijd minstens 4 kinderen te zullen krijgen, maar na 2 wist ik: het is genoeg. Waar ik toen wel bang voor was, is dat ik later spijt zou krijgen dat er niet meer kinderen gekomen zijn. Maar het is nu 'later' en ik heb geen spijt. Soms voelt het wel wat karig, bijvoorbeeld met Sinterklaas of zo. Om mij heen zijn veel grote gezinnen en ik zie ook wel de gezelligheid. Gelukkig heb ik met broers en zussen een hele goede band en hun kinderen en kleinkinderen voelen ook heel eigen.
en ik heb
7 kinderen. Tussen de oudste en de tweede zitten 19 maanden, tussen de tweede en de tweeling 20 maanden. Daarna 2 jaar en 2 maanden , 2 jaar en 1 maand en 2 jaar en 3 maanden. De oudste was nog 9 toen de jongste geboren werd.
Of de wens voor meer kinderen over was, ja en nee. De jongste was minder gepland dan de anderen, de wens was er toen niet meer echt maar oneven voelde ook weer niet goed. Toch maar gestopt. ( en dan ook nog verhuizingen vlak voor de geboorte tweeling, tussen kind 5 en 6 en toen de jongste 6 was)
Nee, die wens had ik niet
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik niet in de wieg ben gelegd voor moeder van een groot gezin 
. En gelukkig dacht man er hetzelfde over. Het heeft ons zelfs 10 jaar gekost om van 'geen kinderen' naar 'misschien toch wel leuk' te gaan. Uiteindelijk zijn het er twee geworden. Man is enig kind en vond dat vreselijk, ik ben er 1 van 3 en dat was altijd 2 tegen 1 (ik was die 1, is nu wel helemaal goed gekomen hoor, hebben onderling een heel goede band) en 4 vonden we dus teveel. Ik heb na nummer 2 nog wel heel lang de wens gehad om nog een keer een kind te krijgen. Maar man wilde perse niet, en ik was het nog steeds met mezelf eens dat ik 3 geen prettig aantal vond. En 4 niet aan kan. Dus misschien dat dat gevoel juist daarom bleef hangen? Willen hebben wat buiten je bereik ligt? Geen idee. Het heeft een jaar of 4 geduurd, toen ebde het uiteindelijk wel weg.
Mijn moeder wilde graag een groot gezin, mijn vader wilde liefst geen kinderen. Die zijn dus uiteindelijk op 3 uitgekomen. Ook een mooi compromis. Ik weet eerlijk gezegd niet of mijn moeder daaronder 'geleden' heeft. Ik weet wel dat er een jaar na de jongste een hond aan het gezin werd toegevoegd, en dat die altijd volwaardig gezinslid is geweest .
Herkenbaar
Wij hebben 3 kinderen binnen 3 jaar gekregen. Tussen de eerste en tweede zit 16 maanden, de tweede en derde 18 maanden. Bewust voor gekozen en super leuk! Het was best pittig de eerste jaren maar ik vond het echt mee vallen en heb er heel erg van genoten. Zo leuk om ze alledrie thuis te hebben het eerste jaar en ook makkelijk want je hoeft geen baby’s mee te slepen naar school of zwembad. Ook vond ik het heel leuk dat ze alledrie enigszins dezelfde interesse hadden. Je kon met z’n allen naar speeltuin of kinderboerderij zonder dat het voor de oudste saai was en later naar de Efteling zonder dat de jongste er te klein voor was.
Wens wel, niet gebeurd
Ik had een fantasie: 2 kinderen om mee te beginnen en een aantal jaar later nog twee. De eerste drie kinderen heb ik gekregen vanaf mijn 27ste tot op twee weken na 32 jaar. De eerste van deze drie is helaas niet levend geboren. Mijn ideaal was om na een poosje aan een tweede ronde van twee te beginnen. Na de derde, in de praktijk dus de tweede, was ik er even klaar mee. Het oudste kind was niet heel erg makkelijk, ik vond het eerste jaar best 'zwaar', maar na ruim twee jaar begon het toch weer te kriebelen. Het is er nooit van gekomen. Daar heb ik verdriet van gehad, maar toen ik 40 jaar was (toen pas dus eigenlijk), was ik er volledig overheen. Ik moest er niet meer aan dénken om nog een baby te krijgen. Er viel een last van mij af.
Dus ja, ik begrijp volledig dat je er meer dan twee wilt. Het had mij leuk geleken.
Dat had ik ook net als Kaaskopje
Dat was ook mijn ideaalbeeld eerst 2 en later, als de eersten al ruim naar school gingen, weer 2. Toen de eerste uiteindelijk kwam was ik al bijna 40 en het is een klein wonder dat nummer 2 ook nog gekomen is. Maar ook al was ik nog jonger geweest voor een derde was er inmiddels geen man meer in beeld.
Ik vond het zwanger zijn, bevallen en de eerste tijd na de geboorte ook en geweldige periode ondanks alle ongemakken en spanning.
Stom
Kaaskopje, ik dacht altijd dat jouw baby die het helaas niet heeft gered, het vierde kind was, dus dat je nu 3 gezonde kinderen had, omdat je het wel eens over je 3 kinderen had. Wat stom van mij, want waarom zou je die niet meetellen als je het over al je kinderen zou hebben. Een collega van mij heeft ook een kind verloren, haar vierde kind (hij was 3 jaar geloof ik), en die zei ook altijd: ik heb 4 kinderen maar eentje leeft niet meer.
Het lijkt me vreselijk om mee te maken en ik hoop dat je het -voor zover mogelijk- een beetje hebt kunnen verwerken.
Overigens
had ik vlak na de geboorte van de tweede ook het 'plan' om na een paar jaar pas weer voor een volgende ronde te gaan, met de wens om voor een eventueel vierde kind ook snel daarna te gaan. Je hebt dan toch het idee dat anders die derde er een beetje bij hangt zonder leeftijdsgenootjes (wat willen we toch veel bepalen voor onze kroost, haha). Maar ik had dus niet verwacht dat ik al veel sneller die wens zou voelen.
verslaafd aan zwangerschap/baby's?
Ik heb zwanger zijn en bevallen prachtige ervaringen gevonden. Zou het best vaker hebben willen beleven dan de vier perioden die ik meemaakte.
In de praktijk ontdek je wat je aankunt. Elk kind is anders en elk kind heeft specifieke aandacht nodig, alle jaren door. Verkijk je daar niet op! Als ouders heb je je grenzen. fysiek, mentaal, praktisch.
Onze jongste werd te vroeg geboren, wat een lastige fase inluidde, en mede daardoor was ik na kindje vier echt wel 'genezen'. De oudste drie hebben best wat last gehad van alle aandacht voor de jongste en het feit dat ik niet in topvorm was (en daar hoor ik zelfs nu wel eens over, zulke gebeurtenissen vormen je gezin).
Onze kinderen zijn geboren met tussenpozen van twee jaar en een maand, twee-en-eenhalf jaar en drie-en-een-half jaar. Dat was plezierig. Tot mijn verrassing was ik tweemaal meteen zwanger, de andere twee keer duurde het iets langer.
