38 jaar te oud!
Hallo allemaal,
Ik ben ten eerste een vrouw en een moeder van 3 jongens van 12, 15 en 17 jaar oud. Helemaal geweldig natuurlijk. Maar.... Ik ben in 2008 getrouwd met een hele lieve man die 21 jaar ouder is dan mij. Jullie snappen denk ik wel mijn vraag... Kan dit nog?
De biologische vader van mijn kinderen heeft en neemt geen contact op met zijn kinderen, onvoorstelbaar! Ik vind dit heel erg en vind het verschrikkelijk voor de jongens, maar is het egoistisch om nog aan een kleine te denken? Nu kan het nog misschien. Ik vind dit heel erg moeilijk en vooral omdat mijn man zichzelf nu ineens te oud vindt. Voordat we gingen trouwen heb ik duidelijk verteld dat ik er nog steeds open voor sta, vooral omdat hij juist de persoon is waarmee ik dat nog zo graag zou willen. Het bekende terug krabbelen, zo voel ik dat een beetje. Eerst er voor "open" staan en nu "te oud" zijn. Ik zal wel zeuren waarschijnlijk maar herkent iemand dit?
Dit zit me echt heel erg dwars. Ik voel me echt afgewezen, niet volwaardig meer. Hij stond er voor open maar nu is de deur dicht, zal ik maar zeggen. Ik voel me er gewoon klote door!
Groetjes Anne
Shampoo en de overgang
Die ken ik niet, klinkt spannend 
. Heb je een linkje?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Andere invalshoek, overwegingen
In mijn posting wil ik de leeftijd van je partner buiten beschouwing laten. Kijk eerst ook goed naar jezelf, hoe jijzelf nu in het leven staat en hoe je je dagen hebt ingedeeld. Heb je een baan, is je huishouden goed georganiseerd, wat zijn je hobby's, wat doe je nu met de vakanties met je gezin? Past een kleine daar wel tussen of zie je door je grote wens alles door een roze wolk?
Zelf ben ik 8 jaar na mijn scheiding opnieuw getrouwd op mijn 40e. Ik had al twee kinderen van 10 en 12 jaar. Binnen het jaar was nummer 3 geboren. Voor mijn man was het zijn 1e. Het was een bewuste keuze van ons samen en ik was gelukkig snel zwanger. Achteraf gezien is het mij regelmatig best tegengevallen: de gebroken nachten, de afhankelijkheid van de kleine, het inleveren van (een deel van) mijn vrijheid en het steeds rekening moeten houden met de kleine. Ik heb het m.i. toch onderschat terwijl het helemaal geen moeilijk kind was en is.
Het verschil met 10 jaar daarvoor met de geboorte van de 2e, was erg groot. Zowel fysiek (zwangerschap, bevalling en herstel erna) als mentaal. Meer zorgen of alles wel goed gaat, meer bewust van risico's en complicaties. Dan merk je toch duidelijk dat je 10 jaar ouder bent...
De verzoring en opvoeding van nr. 3 is wel makkelijker als bij nr. 1 en 2 omdat je dan alles al wel eens een keer hebt meegemaakt en ik er nu wat relaxter mee omga. Wat ook scheelt is dat mijn man heel erg betrokken is bij de verzorging en opvoeding van dit "nakomertje". Het huishouden doen we samen, want zonder deze steun en toeverlaat had ik het zeker niet gered. Pas na ruim 2 jaar had ik mijn draai weer een beetje gevonden en kwam ik weer aan hobby's en wat tijd voor mezelf toe.
Ook voor de oudste twee is het niet altijd leuk om een jonger brusje te hebben waar ze rekening mee moeten houden. Een derde (of vierde) schuift er zo tussen wordt wel eens gezegd, maar ik vind dat ook duidelijk met de belangen van de oudsten rekening gehouden moet worden, zodat zij niet benadeeld worden omdat wij er zonodig nog een kleine bij wilden. Het is niet vanzelfsprekend dat we nu (gratis) oppas hebben.
In het kader van risico's en complicaties wil ik, wellicht ten overvloede, in dit geval toch noemen: verminderde kans op zwangerschap, handicaps en aangeboren afwijkingen bj het kind, meer complicaties bij zwangerschap en bevalling. Hebben jullie het daar al eens over gehad en de impact daarvan op jullie hele gezin als dit soort dingen gebeuren?
Ooit heb ik dr. Phil horen zeggen: als een van twee niet wil of twijfelt is dat een duideijk nee. Alleen doen als beide partners er volledig voor willen gaan.
Uitstel maakt afstel?
Het uitstel totdat huis op orde is, klinkt mij als uitstellen. Je bent 9 maanden zwanger, genoeg tijd om huis op orde te krijgen. Goede stok achter de deur lijkt me..
Wat ik niet zo begrijp dat jullie in 2008 zijn getrouwd of relatie zijn begonnen? (weet details niet neer zo goed) en nu zijn we 5 jaar later? Waarom zo lang gewacht?
Natuurlijk ken ik details niet, maar wat ik nu zo heb gelezen klinkt t dat je man er niet zoveel zin meer in heeft. In begin van relatie leek t allemaal zo romantisch, maar hij bekijkt t nu mogelijk meer van een praktische kant.
Duidelijk & open over praten, maar ivm jouw leeftijd zou ik toch denken 'nu of nooit'. Voor uitstel heb je de leeftijd niet meer, je vruchtbaarheid neemt toch af... Succes
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Anne
Twee vragen komen bij mij op. Wat bedoelt hij als hij zegt dat hij ervoor open staat?
Mijn interpretatie zou zijn; hij heeft dat 5 jaar geleden gezegd, en bedoelde: hij wilde er wel over praten. Niet bijvoorbaat afwijzen, maar er over denken. Of Bedoelde hij echt dat hij een kind wilde, toen? En nu ben je weer zoveel jaar verder. Inzichten veranderen, dus dat kan hiermee ook gebeurd zijn.
En de 2e vraag. Je zegt dat jij je nu moet bewijzen. Wat moet er bewezen worden? Dat het huis klaar is? Dat jij alles voor het kind gaat doen en hij er geen last van zal hebben? Dat gaat echt niet lukken, als dat de insteek is ben je tot ellende gedoemd. Een kind zal de eerste 20 jaar je hele leven op de kop gooien. Van luiers verschonen tot kinderziektes, schoolgedoe tot beperkingen in tijdstip en bestemming voor vakanties, de keuze van je auto en je huis, de tijd voor elkaar en je mogelijkheid om zelf je vrije tijd in te vullen. 24 uur per dag, 7 dagen per week, 20 jaar lang. En begrijp me goed, ikzelf heb een geweldig gezin, mijn kinderen zijn daar een onvervangbaar onderdeel van. Wij doen dit alles uit overtuiging en vol liefde. Maar het lijkt mij niet mogelijk om dit half te doen, met als (onuitgesproken) belofte; ik doe het wel, dan hoef jij er niets aan te doen.
Maar wellicht begrijp ik je bewijzen verkeerd, dat kan. Dat hoop ik. Tenslotte weet jij wat je bedoelt, en kan jij uitleg van je man vragen.
Algebra
5 jaar?
Dat vind ik nogal wat op die leeftijd. Ik kan me voorstellen dat je op zeg je 50e denkt van "dat lukt me nog wel" en zo rond je 55e het echt niet meer ziet zitten. (Ik ben 36 en moet echt niet meer aan de babytijd denken. De derde is nu 2, en ik word al moe als ik eraan denk.
Waarom heb je 5 jaar gewacht? En besef je wel dat dit je leven de komende jaren weer compleet overhoop gooit? Niet meer op een terrasje zitten naast het zwembad, maar weer in het zwembad met je kleintje. Weer overal mee helpen, weer de hele grond elke dag onder de etensresten, niet meer rustig achter de pc zitten 's middags, maar de hele tijd bezig zijn. En de moeheid! Ben je daar echt weer aan toe, wetende dat je man misschien bij elk geluidje geirriteerd gaat doen? En het huis op orde? Whoehaha, hebben jullie geld voor elke dag een opruimster in huis?
Ik vind je zwaar naief overkomen eerlijk gezegd, maar goed, ik zit er nog middenin, dus heb even geen roze bril, zeg maar 
Ik snap je man wel
Ik zou ook geen kind extra meer willen als ik zo oud zou zijn.
Het is maar statistiek natuurlijk, maar als hij 60 is als het kind geboren zou worden, dan heeft hij met een levensverwachting van eind 70(?) een grote kans dat hij de rest van zijn leven voor een kind moet zorgen.
Dat betekent nooit meer een ogenblik alleen, geen weekendjes samen weg, geen caravan en met de grijze golf mee naar Spanje voor een paar maanden, geen reisjes met zijn vrouw.
Maar tot zijn levenseinde een baby, kleuter, schoolganger, puber in huis om voor te zorgen. In plaats van onbezorgd oud worden met je kwaaltjes en rustig aan doen wordt hij geleefd.
Ik snap dus dus zijn wens wel om het niet meer te doen.
Algebra
Dr phil en vakantie
De uitspraak van Dr Phil is letterlijk: er zijn twee ja's voor nodig of één nee.
Waarheid als een koe!
En verder snap ik ook heel goed dat iemand geen zin neer heeft in een baby maar moet ik erg lachen om mensen die steeds maar weer over die vakantie beginnen als nadeel. Dat je in het hoogseizoen moet. Als ik vijftig nadelen van baby's en kinderen moest opschrijven zat die er nog niet bij!
Liora
Liora, vakanties
Met betrekking tot vakanties is hier gezegd: ".... beperkingen in tijdstip en bestemming voor vakanties".
Dat heeft niet zozeer te maken met het feit dat je in het hoogseizoen moet. Ook met pubers ben je nl. aan de schoolvakanties gebonden. Het gaat erom dat je met een baby/peuter waarschijnlijk toch een andere invulling aan je vakanties geeft dan met schoolkinderen/pubers. Als je rekening moet houden met voedingen en slaapjes ga je minder snel een hele vakantie allerlei excursies doen of een stedentrip maken. De dingen die mijn ouders doen tijdens de vakantie, vinden onze pubers saai!! Elke leeftijdscategorie heeft zo zijn eigen voorkeuren. Het kan daarom lastig zijn als je met je oudere kinderen bepaalde vakanties gewend bent, dit aangepast moet worden vanwege de jongste omdat er dan weer wat meer rust en regelmaat moet zijn.
Inmiddels ben ik wel benieuwd hoe het met Anne-75 gaat. Heb je er al verder over gepraat/nagedacht en hoe kijk je er nu tegengaan na onze opmerkingen??
Vakantie
Dat ik niet meer makkelijk op vakantie zou kunnen gaan is natuurlijk onzin! Dat is wel het laatste probleem... Op vakantie kun je altijd, alleen zal je je vakantie moeten aanpassen. Maar waarom zou je op vakantie gaan als het toch te "lastig" is, dan moet je niet gaan en thuis blijven. Nee daar maak ik me dus echt niet druk om. Dan denk je ook niet aan nog een kindje. Ik heb er al drie dus ik weet echt wel waar ik aan begin!
Ik vind het wel heel grappig als je alle meningen hoort. Iedereen heeft wel een punt waarom je nu wel of geen kindje meer zou moeten overwegen. Daar heb ik ook echt respect voor! Maar voor ons staat het als een huis, er komt nog wel een kindje mits het natuurlijk nog gaat lukken. Nu is dus de vraag wanneer het gaat lukken. Als het zover mag komen, laat ik natuurlijk wat weten.
P.S. Het is dus (gelukkig) wel twee keer ja.
Groetjes allemaal...
Aan Anne-1975
Mooi om te lezen dat het "staat als een huis". Ben nog wel even heel benieuwd hoe jullie tot deze beslissing zijn gekomen (mits je dat wilt delen hoor).
Mijn vriendin is 15 jaar jonger en wil dolgraag moeder worden. Na ruim 12 jaar laat ik volgende maand mijn sterilisatie ongedaan maken (mijn zoon is bijna 14). Mentaal is dat een hele omschakeling omdat ik 13 jaar geleden al met mijn mind besloten had dat er geen tweede zou komen. Dan kan de weg van "hoofd naar hart" héél lang zijn.
De keuze was óf mijn relatie beëindigen óf gaan voelen waarom ik destijds besloten had om geen kinderen meer te krijgen. Mijn mind en hart hebben afgelopen 2 jaar een kat-en-muis-spel gespeeld. Inmiddels heb ik de angst en controle, wat ik voel is overgave, overgave aan wat komen mag.
Hartelijke groet, Marco
