3 jarige doet gemeen

handenbindertjes

Op deze leeftijd kunnen het echte handenbindertjes zijn en je kunt ze eigenlijk geen minuut met rust laten.
Een kind van 1 jaar zal over het algemeen alleen spontaan of na een aanbod dat haar aanstaat alleen gaan spelen en je weet ook niet voor hoe lang. Ze 'moet' alleen spelen lijkt me wel een wat te grote verwachting.
Die van 3 zou ik niet te hoog opnemen maar ze toch voorlopig zoveel mogelijk uit elkaar houden en er altijd tussen staan, ook wat het huisdier betreft. En dan met name aanleren wat je wel leuk met je zusje en het huisdier kan doen. Wat meer geduld. En ik zou haar zeker ook 'kroelen' als ze daar behoefte aan heeft. Waarom zou je haar veiligheid weghalen juist als ze zich ongemakkelijk en ongelukkig voelt? Opvoeden door angst aanjagen?
Dat is toch wel een beetje uit de tijd hoop ik?
Afleiden en goed voordoen. En laat haar je helpen met werkjes die jongste nog lang niet kan dan voelt ze zich ook gewaardeerd.
Ik snap de behoefte om er een project van te maken maar straf geven gaat niet helpen. Goed voordoen, waarderen en afleiden kan een betere keuze zijn.

We betrekken haar ook veel bij dingen maar als ze bijvoorbeeld naar haar kamer moet omdat ze echt iets heeft gedaan wat niet goed is of grenzen over gaat dan gaat ze ons emotioneel chanteren met dat te zeggen over kroelen, en dat lijkt mij dan ook niet goed. We spenderen veel tijd met haar en kroelen veel. Het is frustrerend dat ze zo gemeen kan zijn

Ja daar heb je helemaal gelijk in,
Soms is t zo moeilijk om je in te houden, maar dat geld ook voor se leuke stoute dingen dat je eigenlijk niet moet lachen hahahaha

Bedank voor die link, zal het eens goed doorlezen.

Denk jy dat n jofroststyle straf plek niet zou helpen????

Slechte keuze

Kinderen uitsluiten is een negatieve zaak. Een keuze uit onmacht. Je kunt de situatie beter ter plaatse oplossen en een kind niet alleen laten met verwarrende gevoelens. sommige kinderen zullen er beter tegen kunnen dan anderen maar ik betwijfel of ze er veel aan zullen hebben voor de brede ontwikkeling van hun persoonlijkheid.
Het gaat dan meer om de strijd ze apart te houden en de pijn daarvan dan over het leren omgaan met situaties waar ze blijkbaar moeite mee hebben.
Je kunt kinderen wel tijdig apart zetten, niet voor straf maar om onheil te voorkomen. Een eigen speelplek in de kamer of een speelplek in hun eigen kamer zodat ze elkaar met rust laten.

3 jaar

Ze kan het woord emotioneel chanteren nog niet uitspreken, ze weet niet wat het betekent, ze kan het ook nog niet doen.

Ze reageert zoals zoveel kinderen van die leeftijd doen of niet doen.

Afleiden en veel naar buiten om haar lekker moe te maken. Dan pak je iets negatiefs aan met iets positiefs en krijgt ze wat minder kans haar zusje op de huid te zitten. Verder afleiden en weghalen uit de situatie. Dat mag best op een stoeltje een meter verderop. Daarbij leg je uit waarom. Als je terugkomt leg je het nog eens uit. Weet je trouwens dat je waarschuwing in aantal meters geldt in hoeveel jaren ze oud zijn? Sta je buiten de drie meter afstand van haar dan geldt het niet en zal ze waarschijnlijk niet goed luisteren. Is ze 4 dan 4 meter enz. Even naar haar toelopen dus als er iets aan de hand is.

Ergens jammer dat er al een puppy is; best gevaarlijke situatie als die straks groot is. Beter een hond pas nemen als de kinderen begrijpen wat ze wel en niet mogen doen. Maar dat is achteraf. Laat ze niet bij elkaar. Want nu rent puppy misschien nog weg, maar over een half jaar in de pubertijd en zwaarder/groter dan nu, haalt hij uit en dan wordt er gezegd dat de hond vals is. Alleen onder begeleiding aaien.

aandacht

Ze doet gemeen of stout om aandacht te krijgen. Dan maar negatieve aandacht. Ze doet niet naar uit gemenigheid. Het is een schreeuw om aandacht.
Het is ook nogal wat om de aandacht te delen met een klein zusje (sinds een jaar) en nu ook nog met een pup. Straffen en uitsluiten (op haar kamer zetten) helpen dus niet.

Lees je oudste voor als je jongste borstvoeding geeft, zo maak je het ook leuk voor haar.
Laat ze zo veel mogelijk ieder apart spelen, zij bv aan tafel om te tekenen, zusje op de grond. Nodig ook eens een leeftijdgenootje uit (via de peuterspeelzaal, gaat ze daar al naar toe?), terwijl de jongste slaapt of er niet is?
Met een hond kan je zulke kleine kinderen sowieso nooit alleen laten, het vereist veel geduld om daar mee om te laten gaan.

goed idee

Dat zijn goeie tips,

Dank je.

Ik zal haar n timeout stoeltje of plekje geven... Ik praat veel met haar hoor.
Dat ze emotionele chantage nog niet kan zeggen wil niet zeggen dat ze dat niet kan doen. Ze weet het als ze stout is en zegt t ook. Dan kijkt ze met die poppeoogjes mij aan zoals puss in boots. )

maar dat is

hoe ze leert. Ze leert en verkent nu haar grenzen. Het losmaken (al duurt dat nog heel lang) is begonnen nu ze haar eigen kracht ontdekt. Ze leert dat er op actie reactie komt.
Maar hoe het helemaal echt zit weet ze nog niet; ze is lerend op dat moment, omdat ze aan jouw reactie ziet dat het niet is zoals je wilt en jouw reactie wil ze omdraaien naar iets positiefs. Vandaar geen emotionele chantage, want dat zegt dat ze dat expres doet. En dat doet ze niet En jij als ouder begeleidt haar weer in het verkennen van die grenzen. Je leert haar wat goed en niet goed of zelfs heel fout is (oversteken zonder je moeder bv)

Tips

Time out vind ik zelf prima werken. Het is ook niet zo zeer bedoeld als zeer erge straf maar meer een manier om de situatie even te laten kalmeren. Ik vind de manier waarop Jo Frost het hanteert (paar minuten, in de kamer zelf) best goed en duidelijk. Het meest belangrijke is dat je het logisch en consequent inzet.

Verder veel met je kind praten, duidelijk maken wat je wat wil dat het kind doet, aanwijzingen geven, vertellen wat jullie nu gaan doen en daarna gaan doen... Kinderen zijn vaak op zoek naar grip op hun omgeving. Veel beslissingen die volwassenen maken komen op kinderen vaak vreemd over. De logica is ver te zoeken voor een kind. Dus veel uitleggen en veel duidelijk maken.

verder de 3 jarige een eigen plekje geven. Zo'n klein zusje is wel lief maar die pakt natuurlijk ook alles af en kan nog niet goed spelen. Een tafeltje en stoeltje voor de 3 jarige met haar eigen speelgoed waar ze rustig alleen kan spelen werkt ook vaak goed. Wel zorgen dat ze daar dan ook echt alleen kan spelen. Mag ook op haar eigen kamer zijn.

Zorg er voor dat ze de puppy geen pijn kan doen. Je wilt tenslotte dat de hond opgroeit tot een fijne, betrouwbare hond die niet bang is voor zijn omgeving. Dat zij en zusje af en toe een aanvaring is hebben is niet zo erg. Het zijn allebei mensenkinderen en die leren wel met elkaar omgaan. Maar een hondenkind en een mensenkind reageren toch echt anders. Dus absoluut hond en kind uit elkaar houden en alleen met elkaar laten spelen/knuffelen als jij er echt bij bent en de hele tijd alert kan reageren.

En wat ik zelf altijd handig vindt is om net iets strenger te zijn dan ik eigenlijk wil zijn. Ik leg de grenzen wat vaster en dichter dan nodig is. Als je de kinderen namelijk over je echte grenzen heen laat gaan is de kans heel groot dat je boos reageert en weinig geduld meer hebt. Als je wat eerder ingrijpt en strenger bent dan je eigenlijk wilt zijn dan ben je er emotioneel nog niet zo bij betrokken en kan je vaak veel rustiger reageren. Je bent dan nog niet echt boos. Niet alleen is dat prettiger voor de kinderen maar ook voor jezelf.

Emotioneel chanteren is wel een heftige term maar 3 jarigen kunnen zeker al heel goed manipuleren. Dat is ook heel normaal. Zelfs babies leren hun omgeving al te manipuleren. Ze leren dat er op hun acties (huilen) een reactie komt uit de omgeving. Dat is alleen maar goed. Die interactie is nodig. Een 3 jarige is volop bezig met te experimenteren. Wat gebeurd er als ik X doe of als ik Y doe? Dat gaat allemaal niet zo bewust maar peuters beginnen echt al te snappen dat als ze iets doen wat beschouwt wordt als lief (aaien, kusje geven) dat ze een andere reactie krijgen dan als ze iets doen wat gezien wordt als stout (slaan, iets op de grond gooien, iets kapot maken). Die reacties zijn overigens ook heel interessant voor een peuter. Daar leren ze van.

zo had ik het nog niet bekeken

Dit klink idd erg duidelijk.
Vooral om iets strenger te zijn dan je wil zijn.
Want als het op t punt komt wat eigenlijk je grens is kan je nogal emotioneel reageren wat niet goed is voor n kind.

Verder vraag mijn jongste zoveel aandacht. Ik weet niet of het door de bv komt of dat het gewoon n persoonlijk ding is. ze huilt als ik bv even de kamer uit loop, ook is ze onrustig. Dit gedrag ben ik absoluut niet gewend van mijn oudste. Die speelde lekker zelf.
Nu weet ik niet of het goed is om haar te laten huilen of niet. De een zeg dit en de ander zeg dat. Ik wil natuurlijk niet n verwend kind groot brengen.. Nog babytips??

Mindshift

Heel eerlijk: het komt op mij over alsof je niet goed doorhebt waar je aan begonnen bent. Kinderen van 3 en 1 én een puppy erbij is de situatie die jíj hebt gecreëerd, je kinderen hebben daar niet om gevraagd en zoals ik je posts lees reken je je oudste er nu wel op af dat zij er niet mee kan omgaan.
Kortom, ik vind echt dat je een mindshift moet maken: jij bent de volwassene, in deze fase bepaal je de wereld van je kind heel sterk en jij bent dus ook in control om daar verandering in aan te brengen als blijkt dat zij het niet trekt. De bal ligt bij jou, jij moet leren de situatie zo te maken dat zij er wel mee kan omgaan. Pas daarna kun je gaan praten over straf etc. (waar ik trouwens ook beperkt fan van ben). Ik vind het niet 'eerlijk' dat je je oudste allemaal dingen toedicht (emotioneel chanteren) terwijl jij degene bent die niet de moeite neemt de wereld door haar blik te zien, althans dat lees ik niet terug, geen begrip voor alle veranderingen.

Sorry als ik hard klink maar ik vind jouw verhaal hard overkomen. Ze is pas drie!

Ze kan ook heer erg lief zijn hoor, er zijn gewoon momenten waarover ik het had. Iedereen wil the perfect family toch?
In mijn omgeving zegt de een dit en de ander dat. Mijn gevoel was om mijn baby mee te nemen en het comfortabel te maken. Maar dan is er weer iemand die zeg dat je je kind te erg 'verwen' snap je. Daarom was/ben ik benieuwd wat andere voor advies hadden hierover.
Ik snap ook dat er veel omgaat in zo n 3 jarig koppie, zeker als er ineens n zusje bij is en sinds kort n hondje. Ik woon niet in Nederland en n hond is hier wel noodzakeijk, bovendien waren wij de enige die het hondje konden opvangen anders lag het nu dood in een greppel.
Ik kan mij een wereld zonder zijn meiden niet meer voorstellen, maar soms zijn er gewoon dingen waar je even geen raad mee weet.
Ik hou er trouwens van als mensen 'straight' hun zegje doen ik ben er mee opgegroeid )
over het algemeen is ze heel erg lief, vooral als ze zonder haar zusje is. Maar ik wist gewoon even niet hoe om de 'gemene' momenten aan te pakken. Iedereen wil het goed doen toch?

MamavanSenH

Ben zo blij om dat te horen!

Idd zoals je zegt, zij wil ook delen met haar kleine zusje...pak t af, breek het door midden en geef het terug hahaha.

Ik ben weer helemaal gemotiveerd!

Dank je

verwennen

Wat baby betreft; die kun je zeker verwennen. Maar emotioneel verwende kinderen zijn blije kinderen.

danielle

Mijn oudste was ruim anderhalf toen zijn broertje werd geboren. Aangezien oudste een fors temperament heeft van zichzelf, en hij net in de peuterpuberteit was beland, was dat een pittige periode, zacht uitgedrukt.
Hij kon me in zijn peutertaaltje heel goed vertellen dat die baby "in de box" hoorde, en niet steeds bij mij aan de borst Zocht verder sowieso voortdurend de grenzen op en ik kon ze letterlijk geen 10 seconden alleen laten. Dat deed ik dus ook niet, ik ging met baby en al naar de wc bijvoorbeeld. Een paar dingen helpen.
Realiseer je dat het normaal gedrag is van de peuter, het is ws een reactie op de ingrijpende gebeurtenis die het krijgen van een broertje/zusje nu eenmaal is voor zo'n jong kind. Ze wil je andere dochter geen pijn doen, ze is niet gemeen, ze geeft op een leeftijdsadequate manier uiting aan haar gevoelens en/of frustraties. Wat uiteraard niet wil zeggen dat je dat niet hoeft te begrenzen. Maar pas op dat je je dochter niet te negatief beoordeelt, voor jezelf bedoel ik. Ze vertoont normaal gedrag, dat begeleiding en sturing nodig heeft.
Verder: geef oudste zoveel mogelijk positieve aandacht. Wat hier goed hielp: de dag beginnen met iets leuks met/voor oudste. Samen een héél hoge toren bouwen, een boekje voorlezen, wat het kind ook maar leuk vindt. Dan start je in een goede sfeer en oudste heeft haar eerste portie een-op-een-aandacht al binnen.
Wat ik ook wel eens deed: als mijn baby begon te huilen, en ik vond dat hij best een minuutje kon wachten, dan zei ik dat ook duidelijk hardop: even wachten hoor Flipje, ik ben nu even met Jantje een toren aan het bouwen. Zo dadelijk ben jij aan de beurt. Dan voelt oudste dat hij net zo goed meetelt, en even belangrijk is.
Bedenk dat jouw peuter haar zusje echt niet kan zien als een klein persoontje met even grote belangen als zij. Het is gewoon nog een vervelend concurrentje dat veel te veel herrie maakt. Verwacht geen inzicht in of empathie met de baby, daar is ze echt te jong voor. Dat leert ze wel, langzaam maar zeker.

Mijn belangrijkste tip is dus: zorg ervoor dat je dagelijks goede, leuke momenten met je oudste hebt, benoem vooral wat goed gaat, maak heel duidelijk dat je net zo veel van haar houdt en stuur haar ongewenste gedrag (liefst rustig en neutraal!) bij. Te veel separeren zou ik niet doen. Als ze slaat, pak je haar hand, maakt contact en zegt heel duidelijk: "nee". Als dat herhaaldelijk niet werkt, zou ik haar idd even op de gang zetten, maar niet lang, en niet op haar kamer.

Oja, en bedenk: deze fase gaat over! Soms, wanneer je middenin zo'n periode zit, kan het eindeloos lijken, en kun je je wanhopig afvragen of dit het nu is: dat leuke gezinnetje waar je zo over had gefantaseerd. Dagelijks strijd, frustratie, spanning en je bent misschien ook nog doodmoe. We kennen het allemaal, en echt: het gaat over, het wordt beter. En dan komt er wel een een andere periode, met weer zijn eigen problemen

Ja, het gaat over

Hier ook een peuter gehad die geen seconde alleen kon worden gelaten met de baby. Nu zijn ze elkaars vertrouweling bij alle puberproblemen.

Inderdaad had ik af en toe een dagje alleen met oudste, waarbij zij mocht kiezen waar ze heen wilde. Maar het belangrijkste is toch constant op een rustige manier duidelijk maken wat gewenst gedrag is. Uiteindelijk wil je kind het goed doen, want ze houdt van je en is van je afhankelijk. En uiteindelijk gaat ze ook van de jongste houden en die zelfs verdedigen tegen buitenstaanders.

'Ik woon niet in Nederland en n hond is hier wel noodzakeijk, bovendien waren wij de enige die het hondje konden opvangen anders lag het nu dood in een greppel.'

Interessant... waarom is een hond elders noodzakelijk? Als waakhond? Als jachthond? Als schapendrijver? Nog anders? En al zou dat zo zijn dan neem je niet de eerste de beste pup die anders dood lag in een greppel want dan had je al een hond gehad omdat het zo noodzakelijk is en áls het al noodzakelijk is: wat heb je dan aan een pup?

Met andere woorden: ik begrijp er niets van maar met zulke kleine kinderen aan een pup beginnen vind ik ronduit dom. Je gaat daarmee tegen alle adviezen in.

Dat mag he vinden trivia,
Gelukkig mag iedereen zijn mening uitte. Iemand heeft t hondje gered en wij voedde m op. Hij is erg lief en zal n goeie hond worden, ook tegen over mijn kinderen.

Anneque en li,

Bedankt voor jullie reacties,
Ik heb haar erg veel betrokken vandaag en ze vond t leuk. We hebben wortelkoek gemaakt en nu slaap ze lekker. Ik voel me helemaal top
De reacties van allemaal vind ik erg fijn, het bevestig toch wel dat het geen uitzonderlijke situatie is
Veel herkenbare dingen gelezen en goeie tips!

Dank jullie