3jr en 9 mnd hele dag zeuren en drammen om onlogische dingen en geen aanwijzingen volgen( negeren)

Een op een

Ja, ik herken het helemaal. Mijn jongste was net zo. Als je ons niet zou kennen zou je zeker geloven dat ze altijd haar zin kreeg, want als ze iets niet mocht volgde steevast gezeur en later gekrijs. En je kunt wel een boel 'nee' omzeilen maar zeker niet allemaal. De oplossing weet ik eigenlijk niet. Het is een fase die ook weer overgaat (maar het ergste moet nog komen, de kleutertijd). Blijf je kind serieus nemen, leg uit waarom dingen niet mogen, biedt alternatieven. En help mee, zoals met het opruimen. Dat gaat echt niet vanzelf gebeuren als je er niet bij blijft en mee helpt. Dat kan een kind van die leeftijd nog helemaal niet overzien, zo'n grote taak.

Herkenbaar inderdaad. Phrynne geeft goede raad. Ik had één kind dat gewoon braaf ophield als ik iets zei, de rest was jarenlang zoals jouw kind!

Ik heb het gegil en gezeur altijd volledig genegeerd. Hooguit zei ik een paar keer rustig: "Mama heeft nee gezegd." Dat is me in mijn werk ook nog van pas gekomen, want ik had eerst altijd de neiging om of alles maar te slikken, of boos te worden. Eigenlijk heel kinderachtig. Nu heb ik geleerd assertief te reageren: rustig herhalen wat je beslissing is en het gegil verder negeren.

Weet je, je kind is een mens en geen verlengstuk van jou. Dat betekent dat ze ook wel eens dingen doet die jij niet leuk vindt. Omgekeerd doe jij dingen die zij niet leuk vindt. Zij gaat daarmee om op een manier die nu bij haar leeftijd past en zal later leren daar op een meer volwassen manier mee om te gaan.

Ondertussen is het een kwestie van uitzitten en geen teken dat jouw opvoeding slecht zou zijn, of zoiets. Al zullen er vast wel mensen in je omgeving zijn die dat wel vinden. Ook daar reageer je rustig en assertief op (of helemaal niet, want wat hebben ze ermee te maken?) en verder negeer je ze, net zoals je dat bij je peuter doet.

dank je wel

Dank je wel. Uitbesteden gaat helaas niet. wel is er straks even 2 daagjes dat we weg gaan zonder kids en kan niet wachten, hou veel van ze hoor maar dat is juist struikel blok.
wel fijn dat jullie het herkennen. Ja erbij zitten heb ik idd ook gedaan en dan gaat ze op grond zitten en zegt....mama ruim op dan, jij eerst, als jij dat doet dan doe ik....dus na aantal keer dacht ik je bekijkt het maar en ben net even mijn was en badkamer gaan doen.

mischien zometeen toch even helpen met het idee dat zij het gedaan heeft en daarna gezellig wat drinken beneden, dat die strijd voorbij is.

Als je het negeert het zeuren en je kind roept steeds...mama? mama? negeer je dan ook. ik vind dat echt super, ik laat me dan elke keer toch verleiden om te reageren en word ook zwaar geiriteerd van haha

En dat is precies de valkuil. Zowel het reageren als het geïrriteerd worden. Been there, done that....

Wat het samen opruimen betreft: misschien helpt het als je haar laat merken dat ze groot is en dat jullie daarom samen de kamer gezellig maken? Of er juist een spel van maken: hoe snel kunnen we dit samen?

foto

Ik heb hier nog een foto van mijn oudste in het KDV. Afzakkende broek, schattig T-shirt, en een hondsbrutale houding en blik, zodat je denkt: mijn hemel, heb ìk dit opgevoed? Hoe heb ik dat overleefd?

Ze is nu 17 en we hebben een leuke, hechte band

Wat mij hielp

Oh ja herkenbaar hoor! En heel vermoeiend. Dat laatste komt wel een beetje omdat je je energie daar stopt waar het geen effect heeft. Je wilt je kind eigenlijk overtuigen van jouw gelijk en van jouw nee. Minder energievretend kan het zijn om met je kind mee te kijken. Je kind wil dingen. Waarom? Hoe? Kun je het je voorstellen?
Als het lukt om vanuit je kind mee te kijken, kan het soms makkelijker gaan. Oh je wilt graag het raam open doen. Ja, dat is natuurlijk ook fijn. Weet je, vanmiddag mag jij het raam open doen. (Ik verzin het maar, ik snap de situatie niet helemaal)
De truc - voor zover het een truc is - is om je kind te laten horen dat je haar hebt gehoord, dat je haar wens snapt en dat je daarvoor open staat. Vervolgens zeg je wat je ermee doet. En daarbij vermijd je het woord maar. Het lijkt misschien wat gekunsteld, maar het kan zoveel gezeur en uitleggen en oplopende frustratie en gedoe schelen. Bovendien geef je het goede voorbeeld. Je luistert naar haar en hebt aandacht voor haar ideeën en wensen, hoe onlogisch die ook lijken. Je kind leert zo ook te luisteren naar jou.
En weeg het ook echt even af. Soms ligt "nee" voor in je mond, maar bedoel je: Ja! Graag een andere keer!

Probeer er eens achter te komen wat ze precies moeilijk of vervelend vindt aan opruimen en help op dat punt. Jíj geeft wel al heel duidelijk aan wat je van haar verwacht, dus dat zal het punt niet zijn. Misschien voelt opruimen gewoon als iets negatiefs en misschien mopper jij ook als je moet opruimen. Het kan helpen om ook zelf wat nadrukkelijker met plezier op te ruimen en de positieve effecten te benoemen. "Zo, ik ga eerst even de boekjes in de kast leggen, dan ziet de zithoek er weer mooi uit".
Maar het kan ook aan andere dingen liggen. Ze overziet het niet, of ze houdt het niet vol tot het klaar is, of ze vindt het jammer dat ze haar speelgoed niet meer kan zien. Je mag van je kind gewoon verwachten dat ze leert opruimen, maar de boodschap herhalen helpt meestal niet.

Ik ben geen voorstander van negeren. Zeker als je dat moeilijk vindt, is het een energievreter. En als je het niet volhoudt leer je je kind precies dat: blijven zeuren loont!
Laat je kind weten dat je haar hoort en doe er vervolgens mee wat jij wilt. Als ze de mama mama mama MAMA MAMA MAAMAAA! doet, terwijl jij in gesprek bent, kun je haar bij de eerste mama al laten weten dat je haar gehoord hebt. Je kunt daarover een seintje afspreken en dan kan ze wachten. Scheelt ook bakken met energie. En na een vraag "Ik heb je gehoord, ik denk er even over na." geeft lucht aan allebei.

Nou, een heel verhaal. Hopelijk heb je er wat aan, want het is niet fijn als je kind zoveel van je energie vreet. Leukste van dit alles: het werkt niet alleen bij kinderen.
Succes!!

Zelf weten wat je wilt

en duidelijk zijn. Als je twijfelt, voelt zo'n aankomende kleuter dat feilloos aan.

En inderdaad, zoals Emmawee schetst, laten merken dat je haar ziet/hoort.

snoep

Toen mijn kinderen in die leeftijd waren, bleven ze zeuren om snoep. Wat ik ook zei, deed of niet deed, het ging niet over. Op andere vlakken was het geen probleem, accepteerden ze moeiteloos een nee of een ander antwoord, maar het vragen om snoep bleef. Totdat het op een dag over was. Toen waren ze 8 of zo. Overal las ik dat ik maar consequent moest blijven, dan ging het vanzelf of. Dat is waar, maar het duurde wel wat lang.

Snoep, ja

Dat herinner ik me ook van lang, lang geleden. Stel vaste tijdstippen in en houd je daaraan. Leren ze meteen klokkijken . ( natuurlijk niet per definitie om snoep aan te bieden he. )