agressie en "doden"
Hallo,
Mijn zoontje van 3 jaar en 9 maanden oud heeft een uitgesproken voorkeur voor alles wat met vechten te maken heeft.
Hij groeit op in een redelijk pacifistisch georiënteerd milieu, maar ik probeer hem wel de ruimte te geven uiting te kunnen geven aan zijn "behoefte".
Bijvoorbeeld heb ik wel een zwaard met hem gemaakt en een plastic ding gekocht. Hij heeft 1 geweer... (Ter vergelijking, een vriendje van mijn dochter heeft er wel 10, maar dat wil ik echt niet).
Toch vraag ik me wel af hoe we heb hier het beste in kunnen begeleiden.
Het is een ontzettend lief, vrolijk, slim en energiek jongetje. Eigenlijk gewoon goed gezond. Hij kan wel heel snel erg boos worden en reageert dan ook snel fysiek.
Hij groeit op met een zus van 2,5 jaar ouder, die ontzettend dol op hem is en heel veel van hem slikt (agressie, speelgoed tot kapot toe onderzoeken, keer op keer etc).
Wat ik het lastigste vindt is dat hij te pas en te onpas roept dat hij iedereen gaat dood schieten. Hij heeft een obsessie met zijn geweer (heb ik ooit bij een kringloop voor hem gekocht omdat hij het zooooo graag wilde) en hij wil er "echte kogels" in. Dat kan natuurlijk helemaal niet, het is maar een onbenullig speelgoed ding. Maar hij probeert van alles in de hoop dat het echte kogels zijn.
Ik vraag hem wel uit, wat hij verwacht als "iedereen" dood is. Ik heb het idee dat hij denkt dat hij dan van alles kan wat nu niet "mag". (Ik meen ook verband te zien dat hij het soms roept na restricties te hebben gekregen).
Inmiddels mogen ik, mijn vriend en mijn dochter niet meer dood van hem. Ook zijn er wat andere mensen die gespaard blijven.
Mijn vraag is nu: moet ik iets doen om hem hierin te begeleiden, hoe kan ik dit het beste begeleiden? Herkent iemand dit, is het "normaal" jongetjes gedrag? Of moet ik me zorgen maken...
Nogmaals, het is verder, je zal het zo niet denken als je dit leest, een ontzettend lief kind.
1 opmerkelijkheid is dat hij wel veel frustratie te verduren gehad, omdat hij veel onbegrip en boosheid van mij over zich heen heeft gekregen over zijn "onderzoekende" gedrag wat de spuigaten uit liep. Werkelijk niets bleef heel bij ons. Kunstwerken van zijn zus, speelgoed, alles waar beweging in te krijgen is bewoog hij tot het stuk ging. Niet 1 keer, maar keer op keer. Hij wordt in zijn energie dus wel erg begrenst, omdat dat niet de vrije loop kon krijgen. Natuurlijk bieden we hem alternatieven, hij heeft bijvoorbeeld zijn eigen timmertafel in de kamer staan (Met echt gereedschap etc).
Ik hoor het graag van jullie!
Groetjes lunamaya
Kop eraf
Mijn zoontje van 4.5 is ook dol op geweren en pistolen, heeft er wel wat meer, misschien ook wel tien incl waterpistolen e.d. Zijn oudere broer zag er niet veel in. De kleinste is een schat, liever dan de oudere, maar zegt ook wel regelmatig iets als 'je kop eraf snijden'. Erg serieus nemen we dat niet.
Maar ik kan me voorstellen dat als je zelf pacifistisch bent, de rauwe testosterongedreven mannelijke agressie je koud op je dak kan vallen. Gaat vanzelf wel over, daar is een opvoeding voor...
Normaal gedrag?
Het gaat meer om acceptabel gedrag.
Ik accepteer niet dat de kinderen tegen elkaar zeggen, ik schiet je dood, of ik wou dat je dood was.
Dan volgen er restricties.
Dan zeg ik, als ik je dat nog één keer hoor zeggen, dan denk ik dat je teveel naar de TV kijkt en dat je op TV dit soort praat leert en oppikt, ik denk dat de TV dan maar een paar dagen uit moet blijven.
Meestal werken dit soort reacties van mij afdoende 
Ook accepteer ik niet dat er dingen kapot gemaakt worden voor de lol.
Ik zoek naar een creatieve straf die impact heeft.
Mijn zoon (toen 11)had eens een fiets van een vriendje voor de lol kapot gemaakt, toen ging zijn fiets dus voor een maand op zolder en mocht hij naar school lopen (1km)
Het gaat erom, in hoeverre je dit gedrag tolereert en accepteert.
Dank je Hombre
hahaha, ja dat is ook wel wat ik denk hoor, niet al te serieus nemen. Maar toch... je wilt daarin wel voorzichtig zijn. Niet juist datgene doen waardoor hij juist echte agressie gaat uiten.
En ik moet ook wel lachen dat hij zo is, is een mooie uitdaging voor mij. Het niet te "veroordelen". Ik vind het oer testosterongedrevene ook wel weer bijzonder!
Jasam
Ik snap je reactie en vanuit mijn ogen gezien ben ik ook geneigd veel restricties op te leggen.
Aan de andere kant zie ik een sterke drift bij hem, een energie die ergens heen moet en ben ik bang hem te veel te vernauwen als je begrijpt wat ik bedoel.
Hij is 3,5...
Ik ben er dus niet over uit of ik hem moet "verbieden" uitspraken die hij doet te maken. Waar staat het voor? En waar gaat het heen als hij zich niet mag uiten? Heeft hij hier niet juist begeleiding in nodig. Of is het niet juist zo dat het "negeren" maakt dat het het snelste uit zal doven?
Koop een boxbal
Ga met hem voetballen
Waar het voor staat?
Hij krijgt een reactie! En geen restrictie!
Straks komt de poep en pies, de k*t en l*l, de piemel en vagina, de kont, de bitch, de slet, de mongool, en het houdt niet op totdat je een grens stelt.
herkenning
Ik herken hier heel veel in, van mijn zoon die nu inmiddels 15 is.
Hij sliep toen met allerlei (kermis en zelfgemaakt) wapentuig in zijn bed. Het gaf hem een veilig gevoel. Hij tekende altijd boze gezichten op zijn tekeningen. Hij vertelde mij eens: 'Weet je mama, ik vind lego veel leuker dan playmobiel. Want bij play mobiel kijken de poppetjes altijd zo blij, bij lego kijken ze ten minste boos.' Hij zocht herkenning van zijn negatieve gevoelens.
Bij hem was het niet 'gewoon' jongensgedrag. Het was (achteraf gezien) een teken dat hij zich onveilig voelde en een negatief zelfbeeld aan het ontwikkelen was.
Ik twijfel een beetje of ik wel moet reageren. Onze zoon heeft adhd en een dysthyme stoornis. Hij heeft ernstige gedragsproblemen gekregen toen hij een jaar of negen was. Hij is dus officieel 'niet normaal' bevonden. En ik wil helemaal niet zeggen, dat jouw zoontje een vergelijkbaar kind is en ook een stoornis zou kunnen hebben. Weet ik veel, ik ken je kind niet.
Maar toch, als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan had ik heel anders op mijn zoon gereageerd en was het misschien allemaal wel veel beter gegaan. Dus toch maar weer mijn verhaal.
Onze zoon voelde zich niet veilig. Wij hadden dat niet door, achteraf gezien zo een gemiste kans. Hij was een testosteron bommetje. En leek dus juist over zelfverzekerd. Altijd haantje de voorste, prachtige plannen en ideeen, altijd op onderzoek uit. Enthousiast, snel, intens. Snel boos, maar ook oneindig lief en knuffelig. Druk, maar dat vonden wij niet erg.
Ik dacht dat ik hem moest begrenzen. Zoals Jasam zo'n beetje beschrijft. Duidelijke regels. Structuur, waarschuwen, strafstoeltje. Zinsnedes als 'nog een keer en dan..' 'dit mag dus niet..' Sticker beloningen, iedere keer de regels herhalen.
Tot zijn vierde ging het nog wel. Maar toen hij naar school moest... Heb je de film Brammetje Baas gezien? Ik heb hem door de tranen heen gekeken. Want zo was het.
De wereld is helemaal niet zo blij met kinderen als onze zoon. Hij is erg slim, enthousiast, ondernemend, onderzoekend, grensverleggend, creatief, eigenwijs en erg gevoelig. Mensen vonden hem als kleuter/peuter vaak irritant. Hij was altijd onrustig, luidruchtig, verveelde zich snel (nog steeds). Zat altijd overal op of aan. Hield zich niet aan de regels. Zijn hang naar autonomie past in geen enkel schoolsysteem. En die begrenzing van mij, had vooral tot effect dat hij dacht dat hij alleen stond. Dat wij ook zijn vijanden waren. En dat niemand hem begreep.
Inmiddels hebben wij met 'het explosieve kind', de manier geleerd, waarop wij hem wel kunnen geven waar hij behoefte aan heeft. Zonder dat onze eigen belangen en wensen van tafel hoeven. Hij kan nu functioneren in de maatschappij. Kiest ervoor om zich aan te passen. Niet omdat dat moet, maar omdat hij dit voor zichzelf het beste vindt.
Ik zou dus deze jongen gaan begeleiden. Ten eerste uitleggen, waarom je dat niet zegt. 'Dat iedereen dood moet'. Dat vinden mensen bedreigend, het kan je in de problemen brengen. Het is enorm kwetsend voor mensen die een geliefde verloren hebben. En het is niet waar. Dus dat helpt niet, dat maakt zijn leven en het leven van de mensen om hem heen moeilijker. Dat kun je dus beter niet doen. Je kunt kinderen al jong leren om onderscheid te maken tussen gedachten/uitspraken/gedragingen die 'helpen' en die 'niet helpen'.
En dan met hem afspreken wat hij in plaats daarvan kan doen/zeggen/denken. Wat wil hij van de andere mensen? Waarom wil hij ze dood? Is vangen en opsluiten een alternatief? Zijn er andere dingen?
Ik zou hem ook aanleren om zulke uitspraken en gedragingen alleen voor thuis te bewaren. Als een kind bij groep 1 binnen komt met zulke opmerkingen, dan wordt het daar lastig voor hem. Het is namelijk geen sociaal geaccepteerd gedrag. En op school moet je sociaal geaccepteerd gedrag vertonen. Anders is het weer 'niet handig'. Dan moet je zo veel uitleggen. Dan gaat de juf ingewikkeld doen. En dan krijg je gezeur. Misschien kun je dat aan hem uitleggen?
En ik zou ervoor zorgen dat hij de wereld als veilig gaat ervaren. Dus oppassen voor overvraging, overprikkeling. Maak zijn wereld kalm, voorspelbaar en duidelijk. (dat is wat anders dan een strenge structuur) Zorg dat er minder dingen fout gaan. Dingen niet zo vaak kapot gaan. Ruimte geven om te dwalen, te rommelen, te experimenteren, maar dan wel in een veilige context.
Bijv: Ik nam mijn zoon altijd mee naar de supermarkt in deze periode. Later zijn wij 's avonds zonder hem boodschappen gaan doen. Dat had ik veel eerder moeten doen. De prikkels in een supermarkt waren overweldigend. De conflicten eindeloos.
Ik zou hem gedragsregels leren, die ervoor zorgen dat de mensen om hem heen, hem niet meer vijandig benaderen. (ik weet niet of dat bij jullie ook speelt, maar in de liefde voor je kind, ben je soms blind voor de boze blikken die je kind van omstanders krijgt. Grote groepen mensen vinden ondernemende, enthousiaste kinderen gewoon ronduit irritant. En juist de gevoelige kinderen, hebben dat feilloos in de gaten. Kinderen met adhd(bijv) krijgen een enorme berg afwijzing over zich heen.)
En die testosteron, daarvoor hielp het dat wij iedere dag met hem een woest spel deden, waarbij gestoeid werd, gelachen, geschreeuwd. Het is sowieso zeer aan te raden om iedere dag minimaal een kwartier een-op-een aandacht voor je kind te hebben, waarbij hij de agenda bepaalt en jij volgt. Ook kleien, tekenen en buiten ballen hielp daarbij.
In een boek las ik over vier vuistregels. Kalm blijven, Positief blijven, georganiseerd blijven en door blijven gaan. Dat hielp.
Nou ja, misschien herken je wat in mijn epistel. Zo niet, vergeet het dan maar.
andere manier
Misschien kan je iets kopen/maken wat lijkt op een dartbord met een roos? Volgens mij hadden wij dat vroeger thuis, met een pistool en balletjes van klittenband. Daarop konden we schieten. Misschien vorm je hem dan om door hem daarop te laten schieten in plaats van op mensen?
Mijn zoon kreeg ook geen wapentuig van mij, maar won nog wel eens een plastic pistool op de kermis, nou dat vond ie fantastisch natuurlijk (gelukkig waren ze altijd heel snel stuk) en als hij dan geen pistool meer had, dan was een stok een pistool, of hij maakte er een van lego.
Ik denk dat het een fase is, zoon is nu 15 en een heel zachtaardig type, hij vond dat toen gewoon heel erg stoer denk ik.
(zag het laatst trouwens ook op een peuterspeelzaal waar ik was, daar speelden de jongens met een nep-boormachientje alsof het een pistool was)
volgens mij
is dood nog een veel te lastig begrip, en probeert hij er op deze manier ook vat op te krijgen. Ik heb daar eigenlijk nooit negatieve associaties bij gehad. Ik heb gewoon meegespeeld, en ging dan 'dood' liggen. Nu vind/vond ik spel voor de kinderen ook wel erg belangrijk, en in spel kon bij ons eigenlijk alles. Juist daarom is het spel.
Ik kan me er niets bij voorstellen dat hij in gr 1 hier vreemd voor aan gekeken wordt, want volgens mij is het volkomen geaccepteerd jongens gedrag. In ieder geval volkomen geaccepteerd door de jongens
Verder wel geheel eens met Karmijn.
Voor een deel herken ik het ook weer wel; ik was ook fel tegen geweld etc. Moest wel even wat slikken bij zoon in het begin, maar ben met hem meegegaan hierin en heb waardering leren opbrengen voor de schoonheid die er ook is in het gevechtselement. (toen hij iets ouder was de ridders etc, alleen de soldaatjes die hij van oma kreeg daar ben ik nooit blij mee geweest) Dat heb ik wel van hem geleerd. Maar het is de meest vredelievende persoon geworden die je je kunt voorstellen; elk insect moet nog steeds gered, tot in het absurde toe soms.
Helemaal eens verder wat grenzen betreft; zorg voor meer hulp, meer toezicht, zorg dat hij minder verkeerd kan doen. Je komt zo snel in een negatieve spiraal terecht. (hier ook) Kind wil het waarschijnlijk helemaal goed doen.
Bella
Grappig, jij leest het anders dan ik. Ik las de openingspost niet als: Hij doet net of hij iemand doodschiet, maar als :hij wil iedereen dood (=uit de weg) hebben. Ik zie nu dat je het op allebei de manieren kunt uitleggen.
Een kind van vier dat pief paf poef doet, dat zal geen opzien baren op de basisschool. Maar de tweede manier, die zou hier niet zo makkelijk geaccepteerd worden volgens mij.
Spel of fantasie
Even een snelle reactie, dank jullie voor de reacties op mijn post.
Mijn zoontje zegt het dreigend en niet in spel. In spel kan ik het prima hebben. Maar hij zegt het wanneer hij "boos" is. Soms niet duidelijk waarom of waarop. Vanochtend nog zij hij tegen mijn man: jij moet dood! De tweede keer dat hij het zei heeft mijn man contact gemaakt en hem gezegd dat hij dit soort dingen niet horen wil.
Maar misschien dat daar wel een ingang zit. Natuurlijk heeft een jongetje van nog geen vier niet door wat "dood" betekend. Dat is veel te ingewikkeld.
Hem meer onderscheid laten maken tussen spel en realiteit zou hem kunnen helpen. In spel mag je wel (doen alsof) doodmaken. Maar in het echt doen we dat niet. En wensen we elkaar dat ook niet toe...
Ik ben benieuwd. Fijn om van verschillende kanten feedback te krijgen. Ik ben niet echt bang dat er iets exceptioneel met hem gaande is, hij heeft vandaag op de psz heerlijk gespeeld met andere kinderen, voor de eerste keer en de leidsters zeiden dat hij prima sociaal gedrag vertoonde.
Hij krijgt veel ruimte zich te uiten gelukkig. Speelt wanneer mogelijk buiten, stoeit met zus en papa, heeft allerlei verkleed kleren waar hij zich in een rol kan wanen.
Een dart bord is ook wel een optie. Alhoewel hij echt speelgoed genoeg heeft, in alle soorten en maten.
Ik ga er nog verder over nadenken en aan de slag met het "fantasie" aspect.
nee tuurlijk mag dat niet
Maar er mag zoveel niet, wat peuters toch doen. Dus ik zou er niet teveel aandacht aan geven. En liever zeggen wat wel mag, ipv niet. Dus hem helpen woorden geven aan zijn gevoelens.
En onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid komt vanzelf, dat is nu vaak nog verweven. Vandaar wrs ook dat hij dat soort dingen te pas en te onpas zegt.
Ach, idd, straks krijg je de poep en plas fase en dat is pas irritant! Maar ze doen het toch wel en het gaat toch wel over..
uitproberen
Ze moeten toch nog leren wat allemaal wel en niet kan. Ik heb die periodes hier ook gehad, en dan zeg ik dat ik dat niet lief vind, en dan leid ik af. Als je er teveel aandacht aan besteed dan wordt het veel te interessant. En inderdaad wel een woordenschat aanleren om om te gaan met boosheid enzo. Dat kan ook leuk in rollenspelletjes, met gezichten trekken. Dat doe ik nu met mijn dochter van net 3 en is erg leuk en ze doet vol overgave mee met boze gezichten trekken
inmiddels
Inmiddels gaat het eigenlijk heel goed hier.
Ik heb na jullie reacties ingezien dat ik hem kan helpen door hem te stimuleren in fantasie spel dit soort dingen te onderzoeken.
We zaten op de fiets en hij deed weer meerdere uitspraken over dood maken (boos, "jij moet dood"). We hebben een klein gesprekje gevoerd over het kwetsen van mensen door dit soort dingen te zeggen. Vervolgens heb ik hem aangegeven dat ik als we thuis waren, een spel met hem wilde doen. Dan mocht hij mij net alsof dood maken (en weer levend natuurlijk). We hebben afgesproken dat hij niet meer de dood toewenst, maar dat hij met kinderen/ mensen die dit ook willen spel kan doen waarin ze doen alsof.
Hij kon niet wachten tot we thuis waren en was reuze opgewonden. Het negatieve, boze was helemaal verdwenen. Bij hem en ook bij mij.
Ik denk dat we thuis zo'n 20 minuten gespeeld hebben en dat ik zo'n 50 keer dood ben geschoten en tot leven gewekt door liefdevolle kusjes. Hij genoot zichtbaar. Maar net zo hard van het "levendkussen" als van het neerschieten.
Dit is een week geleden. Sinds dien heeft hij niet een keer meer bedreigende uitingen of verwensingen geuit!
Bijzonder!!!
Groetjes Lise
Onze zoon van 5
vind vechten, schieten en dood ook reuze spannend. En met hem meer vriendjes. Wij hebben geen speelgoed in dit genre in huis, maar buiten schieten ze met takken. Tis toch een soort van indiaantje spelen.
Omdat hij naar ons idee er wel wat in doorsloeg hebben we het wel aangepakt.
Wij hebben de "agressieve" spelletjes van de tablet gehaald, schieten op zombies enzo. Dit heeft zijn grote zus en hij keek mee. En schieten op mensen en ze dood wensen is nu reden voor straf. Ook al heeft hij geen idee van wat dood nou werkelijk is, het gaat wel om gedrag wat in onze ogen niet wenselijk is. En dat moet hij leren.
Wat Jasam ook al schreef: de poep en piesfase hoort er bij. En dat is niet erg, maar op het moment dat het doorslaat in ander fout taalgebruik moet je ingrijpen.
Verder kan ik trouwens met verbazing en plezier kijken naar onze zoon. En zeker als hij met vriendjes is. Er komt dan een soort oergedrag naar boven wat heel vermakelijk kan zijn.
Dendy, doorschieten?
Dank je voor je reactie Dendy. Wat zie je dan onder doorschieten?
Hier kwamen deze week opeens groepjes jongens met neppistolen in "onze" speeltuin. Mijn zoontje zat met grote ogen toe te kijken. Hij mag de zijne nooit mee naar buiten van mij. Mijn vader en partner vonden dat ik hem moest laten, dus hij heeft even mee gedaan met de grote jongens. Hij glunderde van oor tot oor... Ik blijf het heel moeilijk vinden. Maar zie wel dat ik heel erg een onderscheid moet maken tussen spel en toewensingen. Iemand iets naars toe wensen is een absolute nee, dat heb ik nu wel scherp. In spel kan veel.
Groetjes
