Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
dianne

dianne

12-07-2009 om 20:25

Dochter hangt aan moeder

Hallo allemaal

Ik heb soms moeite om mijn dochter van bijna 3 jr te begrijpen.
Vandaag bijvoorbeeld, we kregen visiete, ooms en tantes.
Totaal 8 personen en personen die mijn dochter kent.
Komen de eerste personen binnen dan begint mijn dochter al, mama beur, mama handje, als ik dit niet doe dan begint ze me toch te huilen.
In de keuken met haar op dezelfde hoogte gepraat en waar dit gedrag vandaan kwam,
zegt ze : ik vindt het een beetje eng.
Reactie van mij: dat kan is niet erg, dan ga je eerst mama maar even helpen, of bij mama zitten.
Dan kun je later wel gaan spelen.
Mama en papa gaan niet weg.

Ik herken mijn eigen dochter niet meer, zo gaat het de laatste tijd overal.
Ook als we op visite gaan.
Op mijn manier leg ik mijn dcohter van te voren ook uit waar we naar toe gaan, en zeg er ook vaak bij,
dat we later samen weer naar huis gaan.

heeft iemand hier tips hoe hier mee om te gaan?

groet dianne

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Pippie

Pippie

13-07-2009 om 09:54

Leeftijd

Allereerst wil ik zeggen dat het wel een beetje bij die leeftijd past hoor. Maar goed, je wilt haar er goed doorheen helpen.

Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om haar aan te geven dat ze bij jou kan blijven. Ik vind het heel knap dat ze aangeeft dat ze het eng vind. Op dat moment is het gevoel van eng wel erg voor haar. Met jou of papa in de buurt kan ze op een veilige positie zelf aankijken. Het moment van verder gaan vind ze zelf wel. Je geeft nu aan dat je er bent, dat je weer samen naar huis gaat. Volgens mij pak je het best goed aan.
Het geduld dit nog vasthouden dan gaat het vast goed komen.

Pippie

DIANNE

DIANNE

13-07-2009 om 13:30

Lastig

wat fijn dat er iemand is voor een klankbord,
weet dat de situatie niet anders van word, maar stukje bevestiging is toc wel fijn.

we zullen er maar vanuit gaan dat het een periode is.

groetjes dianne

DIANNE

DIANNE

13-07-2009 om 13:30

Lastig

wat fijn dat er iemand is voor een klankbord,
weet dat de situatie niet anders van word, maar stukje bevestiging is toc wel fijn.

we zullen er maar vanuit gaan dat het een periode is.

groetjes dianne

Mathilde

Mathilde

13-07-2009 om 14:28

Zo deed ik het ook

Mijn dochter (nu 6) was een tijdje ook erg verlegen als peuter. Ik deed dan precies hetzelfde als jij, even over haar gevoelens praten en ze mocht dicht bij me blijven. Ik zei ook altijd dat die gevoelens na een tijdje vanzelf over gaan en dat je dan wel gezellig kunt praten/spelen met het bezoek. En dat grote mensen dat ook nog wel eens hebben. Het fijnste was, als het bezoek er niet te veel aandacht aan gaf, dan ging het sneller over. Na het bezoek praatte ik dan nog met dochter wat na over de verlegenheid. Nu is ze niet meer zo verlegen, een beetje nog maar.
Mathilde

Ook gehad

Bij mijn oudste (nu 6). Hing altijd heel erg aan mij als er bezoek was of als we op bezoek waren. Is soms inderdaad lastig. Hier was het ook het beste als bezoek niet geen aandacht aan hem besteedde want dat maakte het alleen maar erger.
Nu is hij veel minder verlegen, alleen bij onbekenden, dan kruipt hij nog wel eens weg.

Guinevere

Guinevere

14-07-2009 om 13:27

Aan been vast

Zo heb ik eens een 3 uur durende stadswandeling gemaakt met een groep (bekende) mensen. Onze zoon van toen net 4 heeft zich 2 uur aan mijn been vastgeklampt, weigerde los te laten. Lékker dat dat liep, maar niet heus! Na 2 uur was ik het zat en ben ik even boos geworden, dat hielp wel.
Later bleek dat zoon overgevoelig is voor prikkels. Het waren gewoon té veel indrukken tegelijk voor hem. Achteraf heb ik dus wat spijt gehad van mijn boze reactie, hij kon er niets aan doen. Inmiddels gaat het beter natuurlijk! Hij reageert nu niet meer door aan mij te gaan hangen, maar door druk gedrag te vertonen. En....dat wandelt een stuk makkelijker.

zon

zon

14-07-2009 om 21:50

Herkenbaar

Ik herken heel erg wat je schrijft. Onze oudste heeft ook zo'n periode gehad. Ze was heel erg verlegen bij andere mensen en zelfs bij andere kinderen. Ook als er mensen bij ons kwamen, ze bij voor haar vertrouwde mensen was, iemand haar aansprak met ons erbij, eigenlijk alle situaties met anderen vond ze moeilijk.
Wat ik deed was haar goed voorbereiden (zodat ze als we ergens heen gingen bijvoorbeeld vantevoren wist wie er zouden zijn, wat er zou gebeuren etc). Daarnaast benoemde ik haar gevoel door bijvoorbeeld te zeggen dat ik wist dat ze het spannend zou vinden omdat er andere mensen zouden zijn of bij ons zouden komen maar dat het allemaal aardige mensen zijn, mama in de buurt blijft etc. Ze gaf vaak ook zelf al aan dat ze verlegen was of het eng vond. En verder accepteerd ik gewoon dat ze bij me bleef.
Ik ben wel altijd zulke situaties op een positieve manier blijven stimuleren. Bij vertrouwde mensen drong ik bijvoorbeeld aan dat ze zelf dingen moest vragen als ze iets wilde, bij kinderen vond ik dat ze zelf mee moest gaan spelen als ze dit wilde etc. Ik zei dan bijvoorbeeld; mama gaat het niet voor je doen, als je het wil doe je het zelf, maar mama is wel in de buurt (of loopt even mee), probeer het maar en als het niet lukt komt mama helpen.
Langzaam aan ging ze steeds meer zelf vragen en doen en tussen 3,5 en nu (bijna 4) heeft ze op dit gebied een gigantische sprong gemaakt. Eerst werd ze bij bekende mensen steeds openen en minder verlegen en inmiddels spreekt ze iedereen aan, gaat ze bij kinderen spelen waarvan ze de ouders helemaal niet kent en vindt ze feestjes met een hoop mensen gezellig ipv eng. Echt,ik herken haar niet meer terug. Daar waar ik dacht dat het misschien wel haar karakter was blijkt het in haar geval echt een fase te zijn geweest. Ik denk ook dat het belangrijk is dat je een kind niet teveel moet aanpraten dat het bang en verlegen is en niet teveel voor ze moet gaan overnemen (dat bedoel ik met wel accepteren dat ze aan je hangen maar niet dingen voor ze gaan doen en vragen) want dan komen ze volgens mij minder snel uit zo'n fase omdat ze hun lot dan eerder zullen accepteren en het daarnaast makkelijk is dat mama het welvoor ze regelt.

Mathilde

Mathilde

15-07-2009 om 13:09

Ja, dat klopt helemaal!

Dat was ik zelf al weer helemaal vergeten (zoals een heleboel dingen haha). Niet te veel zieligheid aanpraten en er toch op staan dat ze eerst zelfstandig contact proberen te maken. Anders blijven ze er in hangen. Dus gevoel wel serieus nemen, gedrag proberen bij te sturen. Zoiets .

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.