Hardhandig peutervriendje, wat kan je eraan doen?
Mijn jongste van 2j 3m heeft een vriendje van 2 maanden ouder die nogal hardhandig is. Hij duwt (soms tot omvallen toe), hij slaat (soms met een voorwerp dat hij in zijn hand had), hij pakt dingen af. En dat kan soms meerdere keren in een (paar) uur zijn. Kan/moet ik hier nog iets mee? Zijn moeder is een goede vriendin en onze oudsten zijn vriendjes maar tussen onze jongsten gaat het dus niet. Ik heb het echt te doen met mijn kleintje want hij heeft dus geregeld pijn en kan niet lekker spelen omdat vriendje alles afpakt. Vriendin zegt echt wel iets van het gedrag van haar zoon maar het lijkt niet te helpen. Dit duurt al minstens een half jaar. Dit jochie praat bijna nog niet dus ik denk dat het een soort frustratie is maar ik vraag me wel af wanneer ik van het 'ach, hij is nog maar 2' naar het 'ik wil wel dat mijn kind zich veilig voelt, en is' moet gaan.
Wat zouden jullie doen?
op zich
Op zich vind ik het van 2.5 jarigen 'acceptabel' dat ze op deze manier hun mening uiten en hun 'eigendom' beschermen. Ze spelen nog niet echt samen maar vooral naast elkaar en zijn vooral met hun eigen ik bezig ('ik wil daar nu mee spelen en dus regel ik dat)Volgens mij is dit de leeftijdsfase waar ze juist gaan leren dat dat niet op die manier moet 
Zie je trouwens nog verschil in gedrag of het bij jullie of bij het kind thuis is. Ik weet dat mijn kinderen op die leeftijd verschrikkelijk moeilijk konden delen. Als een ander kind naar 'hun' speelgoed keek werd het al bijna weggehaald met de mededeling 'van mij'.
Maar als je zoontje er last van heeft zou ik ze, als ze samen zijn, denk ik vooral ook los van elkaar laten spelen. Ik neem aan dat je geen 'speelafspraakjes' maakt als de combi niet werkt, maar dat ze vooral samen zijn als jullie samen iets doen. Dan kan volgens mij prima één kind aan de ene kant van de kamer en één kind aan de andere kant van de kamer spelen.
Hmm
Nee, ze spelen nog niet echt met elkaar, al vind ik ze wel al socialer dan hun grotere broers op die leeftijd. Het probleem is dat het andere jongetje elke keer naar mijn zoon loopt om iets af te pakken, ookal waren ze niet dichtbij elkaar. Of als hij langs loopt geeft hij opeens een mep of duw. Het is dus niet altijd beschermen van speelgoed of ruimte, want dit lijkt echt uit het niets te komen.
Het is gewoon scheef want vriendje is groot en dominant en mijn zoon is nogal klein en heel vrijgevig. Mijn zoon kan erg goed delen en moet leren om voor zichzelf op te komen. Ik wil hem wat weerbaarder maken maar goed, hij is ook pas 2. Ik vind het eerlijk gezegd ook vervelend dat mijn zoontje dan zo snel huilt, maar goed, ik zou misschien ook wel huilen als mijn vriendin me uit het niets een mep gaf. Hij snapt niet waarom vriendje hem pijn doet en herinnert zich bepaalde voorvallen nog steeds.
Vriendje is trouwens net zo hardhandig en dominant over speelgoed bij hem, bij ons, of in een neutrale omgeving. Laatst zat ik binnen handbereik toen hij weer mijn zoontje wilde slaan en heb ik net op tijd zijn arm kunnen pakken en 'nee' kunnen zeggen. Dat maakte grote indruk maar is weer vergeten.
Zucht, straks zwemles met de jongens en dan drinken we altijd koffie. Hopen dat zoon deze keer het menu niet weer op zijn hoofd gedreund krijgt 
hier hadden we het ook
Jongste en neefje zijn ongeveer even oud. Neefje was veel dominanter en had veel meer moeite met delen van speelgoed dan mijn zoontje op die leeftijd. Komt denk ik ook omdat mijn zoontje een oudere broer heeft en dus eigenlijk nooit iets voor zichzelf heeft gehad. Neefje was toen nog enigst kind en niet gewend om te delen. Hij kon ook echt agressief worden en slaan enzo. Voor een deel zou ik het maar gewoon slikken, want ze zijn nog zo jong. Uitleggen moet je natuurlijk wel doen, maar betekent niet dat ze het ook snappen.
Het wordt vanzelf wel iets minder, al heeft neefje het nog steeds wel. Zit gewoon in zijn karakter, het is een pittig mannetje. Gelukkig vindt mijn zoontje het nog steeds leuk om met hem te spelen, het zijn echt vriendjes. Dus ik zou er ook niet tussen gaan staan of ze minder met elkaar laten spelen. Wel blijven corrigeren en hopen dat het helpt.
misschien een tijdje niet afspreken?
...als het echt zo erg is? Misschien is het over een paar maanden over omdat de kindjes ouder zijn en tot die tijd kun je misschien wel 's avonds theedrinken met je vriendin. Ik weet niet of dat bespreekbaar is met je vriendin?
beschermen
Je mag jouw kind toch gewoon beschermen tegen andere peuters. Lijkt me voor jouw kind ook wel zo prettig.
Mijn jongste was zo'n hardhandige peuter en ik vond het nooit erg als iemand anders hem corrigeerde. Dat had nog enig effect namelijk.
Kun je dit met je vriendin bespreken?
Ik zou, als dat kan, samen met je vriendin, de volgende thee-drink-uurtjes, de kinderen centraal stellen.
Direct socialiseren, zonder afgeleid te raken door jullie gesprek onderling. Observeer alleen het gedrag van de kinderen, en grijp direct in. Ga er maar tussenin zitten op de grond.
Nee is verwarrend
Een van mijn kinderen is een rauwdouwer en de ander gaf zijn speelgoed heel snel maar op. Beiden kinderen leerden niets in zo'n situatie omdat de verschillen zo groot waren die in elkaar grepen. Maar het kan wel een prima situatie zijn waar je je kind kan helpen of bijsturen.
Op deze leeftijd begrijpen kinderen nog niet precies wat de betekenis is van nee. Dat is een soort van een groot zwart gat dat vooral afhangt van de omstandigheden. Ook de lengte van nee (nu even niet, nooit, in sommige gevallen, afhankelijk van de manier hoe) is vaak onduidelijk.
Je kan beter kleine kinderen vertellen wat ze wel moeten doen in het hier en nu. Hoe praktischer hoe beter, hoe neutraler en vriendelijk, hoe beter. Je hebt meer kans dat dat beklijft op zo'n manier, vooral als de andere ouders meedoen. In de zin van dat je vriendje vraag 'heb jij gevraagd of je het speeltje mocht hebben? Nee?, vraag het maar, misschien mag het wel.' en dan kan je het andere kind begeleiden 'wil je er zelf mee wil spelen of mag je vriendje er even mee spelen? Vaak zei ik erbij dat ik de klok was: dan 5 tot 10 minuten ging het speeltje weer terug voor 10 minuten etc. De vragen moeten dan wel echt een open vragen zijn want anders leren ze alleen maar gewenst gedrag vertonen op jouw initiatief. Dat kan dan een tegengesteld effect hebben.
Vriendin
Ach op zich kan ik er wel met vriendin over praten maar wat er nog te zeggen is weet ik niet. Zij weet dat zoon zo is en wil echt wel daarvan af maar tot nu toe is het nog niet gelukt. Als we thuis zijn moet het jongetje ook wel even op de trap zitten oid en sorry zeggen maar het lijkt het ene oor in en het andere oor uit te gaan. Ik snap ook heus dat het lastig is en ben altijd blij dat mijn kind (nog!) niet zo is.
Op zich zou het wel handig zijn als we dichter bij de kinderen zaten, want als je binnen handbereik bent kan je nog een en ander voorkomen, maar dan zit je de kinderen wel een beetje in de weg want die lopen toch wel tussen woon en speelkamer.
Gelukkig zien we het vriendje minder in losse speel situaties want hij gaat al naar een peuterspeelzaal (waar hij ook kindjes pijn doet) en zien we hem voornamelijk bij de muziek en zwemles en op het schoolplein. Dan is het iets overzichtelijker. En maar duimen dat hij er snel overheen groeit.
kom nou, Judith....
het zijn kinderen van 2 jaar hoor, die snappen echt wel wat 'nee' is.
Baby's moeten dat nog leren als ze overal aanzitten als ze gaan kruipen en langs de tafel te wandelen. Maar volgens mij komt dat besef vrij vlot als je ze tenminste maar corrigeert. En dat hoeft heus niet op een onvriendelijke manier. (tenzij je alles preventief aan de kant zet voor je dreumes natuurlijk, dan leren ze niet dat ze ergens niet aan mogen komen).
Ik ken ook een moeder, die haar zoontje van 1,5 maar in alles liet begaan. Het kindje was een aardig draakje aan het worden, die mama sloeg, met spullen gooide en overal zijn tandafdrukjes inzette. Moeder dacht dat hij nog geen 'nee' begreep en had het kind eigenlijk nog nooit duidelijk gecorrigeerd.
Kom nou mamahippie
Verschillende kinderen, bij de 1 is nee nee, bij de ander is nee: ja. Zelfde opvoeding. Ligt niet aan de kwaliteiten van de ouders. Juist met 2!
Je moet het natuurlijk wel blijven doen, maar bij het ene kind gaat het makkelijker dan bij het andere. En dat ligt niet aan de intelligentie (ze snappen wel wat nee is).
Corrigeren
Waren vandaag bij een andere vriendje (2 maanden jonger, maar wel gebouwd als toekomstig rugbyspeler) en ook daar ging het mis. Hij bleef maar dingen afpakken, zoon wegduwen etc. Ik vraag me af wat er mis is met mijn zoon, volgens mij staat er 'pak mij' in onzichtbare inkt op zijn voorhoofd? Heeft hij een bepaalde uitstraling ofzo?
Ik heb geen idee hoe je een 2-jarige goed aanpakt met zoiets. Die van mij is nogal braaf en luistert snel maar zijn vriendjes gaan maar door. De moeders zeggen er echt wel wat van maar soms wordt het kind even verwijderd, soms niet, misschien is het niet consistent genoeg. Het frappante is dat de oudere broers van allebei de vriendjes helemaal niet zo waren, dus de moeders zijn dit gedraag niet gewend.
Misschien
komt het omdat ze een oudere broer of zus hebben. Een eerste kind hoeft thuis nooit te vechten om zijn speelgoed, een tweede etc wel.
Mijn oudste was als peuter heel zachtaardig en liet altijd met haar sollen. Nog steeds heeft ze moeite met van zich afbijten. Onze 2e doet dit wel en nog heel erg ook. Ik ben er dus ook helemaal niet aan gewend en vind het soms ook echt vervelend als mijn zoon oven een ander kind heenwalst.
Oudere broers
Maar mijn zoon heeft ook een oudere broer en hij is niet zo. Mijn oudste kan heel onaardig tegen de jongste zijn, ik had eerder dan verwacht dat die van mij hardhandig met anderen zou zijn. Of hij ziet hoe het niet moet
ach
Het klinkt alsof je jongste de conclusie heeft getrokken: 'Zo gaan die dingen, ik ben de pineut. Dat hoort zo, zo zit de wereld in elkaar.'
Wij hebben dit lang geleden met de oudste ook gehad. Zij had last van een dominant buurjongetje.
Wat ik deed:
Met rollenspellen deed ik haar voor, hoe ze dingen voor zichzelf kan claimen. Eerst deed ik het voor met haar knuffels, dan deed ik het zelf voor en later liet ik het haar doen. 'Nee, dat heb ik nu! Blijf af!' 'Jij mag zo, nu ben ik!' Die zinnen.
En nadat ze een keer keihard in haar wang is gebeten op de psz heb ik haar geleerd, om dan heel hard te roepen: 'Ga weg!' en het kind een duw te geven. Dat werkte echt.
Ik zorgde toen ook, dat ik in haar buurt was, zodat ik haar kon beschermen. Daarmee liet ik haar zien, dat dit niet normaal is. Dan pakte ik het 'bedreigende' kind bijvoorbeeld bij de hand. En dan zei ik heel beslist iets als: 'We doen elkaar geen pijn.' Of 'We blijven van elkaar af.' Omdat je de moeder van dat kind niet bent, maakt dat best veel indruk. Je hoeft niet eens boos te worden of zo.
Maar de truuk was in ons geval, zorgen dat je in kunt grijpen, voor het echt gebeurt. Anders wordt het verwachtingsplan van die kleintjes: we spelen, pietje doet Jantje pijn, Jantje gaat huilen, er komt een hoop drama, we krijgen veel aandacht. Zo hoort het, zo gaat het altijd. Dat wil je doorbreken, dus dan moet je zorgen dat je ingrijpt voor 'Pietje doet jantje pijn'.
Escalatie
Helaas heeft peutervriendje nog niet het licht gezien. Hij is ontzettend aggressief en dominant en kan echt zonder duidelijke reden zoon pijn doen. Eergisteren nog ging hij vanuit het niets naar mijn zoon en kneep hem echt hard in zijn wang. Hij heeft hem nu ook al een keer gebeten en zelfs omver geduwd, op hem gezeten EN aan zijn haar getrokken. Het is echt dat zoon aangevallen wordt, en niet omdat ze bv hetzelfde speeltje willen.
Ik was er eergisteren nogal ondersteboven ervan en dat zag vriendin ook. Gisteren zagen we elkaar weer en had ze haar man mee, zodat hij kon zien dat zijn kind echt niet 'normaal' peutergedrag vertoonde. We hebben alle aanvallen kunnen voorkomen maar alleen omdat de vader constant zijn zoon terug heeft gehouden.
Vriendin ziet zelf volgens mij nog niet dat dat waarschijnlijk het enige is wat helpt, zoon aan een kort (figuurlijk) lijntje want hij kan de vrijheid niet aan. Als we samen zijn, moet ik mijn zoon dan ook maar bij me houden, zodat het niet zielig is voor vriendje dat mijn zoon wel verder weg mag spelen of alvast vooruit mag rennen?
En dat is nu juist de oplossing
We hebben alle aanvallen kunnen voorkomen maar alleen omdat de vader constant zijn zoon terug heeft gehouden.
Er boven op, en blijven corrigeren en (af)leiden, tot het kwartje valt.
OK maar hoe krijg ik mijn vriendin zover
dat ze ook daadwerkelijk haar zoon 'stalkt'. Want volgens mij vind ze dat hij ook vrijheid nodig heeft... De moeders staan/zitten natuurlijk vaak te kletsen. Moet ik er dan maar zelf bovenop gaan zitten en haar kind beperken?
Samen oplossingsgericht werken
Ook je vriendin ziet het escaleren. Dus samen er boven op.
Wat bij mijn kinderen werkt is er bovenop zitten.
Er voor zorgen dat je geen moment bent afgeleid en direct corrigeren.
Zorg dat ze weten dat je alles ziet en hoort tot het zo'n gewoonte is geworden dat je de teugels kunt laten vieren.
Als het na een aantal weken weer neigt naar escaleren, direct dezelfde tactiek toepassen.
En de kinderen genieten daarbij alle vrijheid, behalve de vrijheid tot slecht gedrag.
ik zou
Vooral op zoek naar andere vriendjes voor je kind en het contact met dit kind (voorlopig) afbreken. En als je nog wel je vriendin wil zien, dan afspreken op een moment dat er geen kinderen bij zijn.
Sneu voor het andere kind? Misschien, maar bij mij gaan mij eigen kinderen toch voor. En dit zou ik te ver vinden gaan.
Ik denk
dat dit kindje jullie leiding hard nodig heeft.
Ik vind het geen oplossing om kinderen met slecht gedrag maar te elimineren. Zo van, zoek het zelf maar uit.
Dit is alleen een optie in het geval dat je vriendin weigert mee te werken aan het corrigeren.
mwa
Als mijn kind er onder lijdt, dan vind ik dat wel een brug te ver. We hebben het over 2 jarigen hier. Dat jongetje kan op allerlei andere manieren leren zich beter te gedragen. Misschien kunnen zijn ouders een huisdier nemen (mijn broer is van zijn driftbuien afgekomen toen wij een hond namen, zijn zusjes timmerde hij rustig op hun hoofd, maar bij de hond vond hij dat zielig...).
Maar als Petal hier haar eigen kind niet beschermt, dan kan hij daar ook best last van krijgen, en dat kan nog heel wat langer doorwerken ook. Is dat het dan waard?
taal
Gaat vanzelf over als ze zich beter kunnen uiten, als de taal beter wordt. Ik had hier een buurjongetje dat mijn zoon beet, nog met 4 zelfs geloof ik. Ik liet ze dus niet boven spelen maar bleef erbij om te zorgen dat hij niet werd ondergesneeuwd door mijn zoon (die was 3 jaar ouder). Het jongetje deed het echt niet expres, hij moest gewoon leren om op tijd 'nee' te zeggen en voor zichzelf op te komen (verbaal) en dat was nu eenmaal wat moeilijk met mijn zoontje samen, die een stuk ouder was.
Idd er bovenop zitten en zien als onmacht, niet als vervelend doen.
Niet zien
Ik vind het sneu voor mijn vriendin en haar zoon als we hun gaan vermijde, dat helpt hun ook niet. Los daarvan zien we ze bij muziek, bij zwemmen en meerdere middagen op het schoolplein, dus vermijden is vrijwel onmogelijk.
Mijn zoon is vrij talig, kan goed praten. Moet wel beter leren voor zichzelf op te komen, ik zie al dat hij beter vasthoudt als een speeltje afgepakt wordt maar meestal vallen er daarbij (en daardoor) klappen. Vriendje praat vrijwel nog niet, of in ieder geval heel onverstaanbaar. Wellicht zit er een stuk frustratie in maar volgens mij is het ook een deel karakter. Hij lijkt echt 'top dog' te willen zijn en niemand staat hem in de weg. Als beide kinderen aan het rennen zijn en mijn zoon iets voor is dan rent vriendje zo hard dat hij er langs kan, en dan nog geeft hij hem een duw bij het voorbijgaan zodat zoon omvalt. Ook met spelen is hij heel dominant, gaat bv expres voor mijn zoon staan en als zoon dan naar links gaat, gaat hij mee.
Ik moet inderdaad wel zorgen dat ik mijn eigen zoon niet vergeet in dit alles. Ik ga toch proberen dat vriendin, en ik indien nodig, binnen handbereik van haar zoon blijft. Dan kunnen we misschien nog heel wat voorkomen. Maar ik zag gister al dat het kindje daar helemaal woest van werd en eigenlijk nog aggressiever en gerichter in het proberen te pakken van mijn zoon.
Ach het helpt om het hier van me af te schrijven zodat ik naar vriendin en haar zoon toe positief kan blijven.
oei
dat is wel heftig, wat je omschrijft van dat zoontje van je vriendin. Ik zou denk ik toch de komende tijd niet afspreken met de kinderen erbij. Tenminste, ik had het niet getrokken als een ander kind, ook al was het van mijn beste vriendin, zo tekeer zou gaan tegen mijn kind. Dan maar alleen 's avonds bij elkaar op de thee. Lastig dat je vriendin (nog) niet zoveel haar zoontje corrigeert, of niet genoeg in elk geval. Ik zou als hij nog een keer je zoon slaat o.i.d. en je vriendin doet er op dat moment niets mee, toch echt wat van zeggen. In ieder geval je zoon 'redden' en duidelijk je ongenoegen laten blijken. Dat is natuurlijk lastig, want het is wel je vriendin.
Wij hebben (minder erg) een stel vrienden met wie we tegenwoordig minder graag afspreken, omdat de kinderen zich tamelijk slecht en verwend gedragen. Als ze zo doen bij mij in huis corrigeer ik ze maar, omdat de ouders het niet doen. Heel soms geven we wel eens een hint van nou, dat gaat bij ons thuis wel anders, maar ja. Blijft lastig, ik wil ook niet persé beweren dat wij zulke geweldige opvoeders zijn. Tot nu toe zijn het nog steeds goede vrienden, dus ik ga er maar vanuit dat ze onze correcties af en toe niet verkeerd opvatten.
Je zegt dat je je vriendin en zoontje ook treft bij zwemmen en muziek, is hij dan ook zo naar andere kinderen of moet hij alleen jouw kind hebben?
vriendin
Je hebt het vriendin verteld, vriendin heeft het (pest)gedrag gezien met ook die keer dat vader erbij was en hoe moeilijk dat was. Als het kwartje bij haar nu nog niet gevallen is, lukt het jou niet om die te laten vallen. Het enige dat mi nog kan doen is afspraken zonder haar zoontje en als ze haar zoontje toch wil meenemen, laten weten dat je niet wil dat jouw kind gepest wordt (in jullie eigen huis, nb) en het daarom beter lijkt om zonder kinderen af te spreken. Je schrijft haar (zoontje) niet af, wel het pestgedrag.
Ik denk niet dat je meer kan doen voor haar (zoontje). Er blijft niets over dan je eigen zoontje. Ik denk niet dat jouw zoontje weerbaar(der) wordt van dit vriendje. Weerbaarheid moet je kunnen oefenen door te ontdekken waar de ander wel naar luistert want anders leer je over je heen laten lopen. Zoals mijn zoon op het kdv. Hij gaf op een gegeven moment zijn speelgoed meteen af en ging bij de leidster zitten. Dat had hij in elk geval even geen last, maar van spelen kwam het er niet van. Dat kan ook pas als kinderen zich veilig voelen. Hij is weerbaar geworden maar niet dankzij dat kdv-genootje.
