Kritiek op Kindertuigjes
Wij hebben een kindertuigje gekocht een tijdje terug, maar krijgen vaak kritiek dat een kind toch geen hond is en sommige mensen vinden het maar een raar idee, vooral jongeren. Hebben jullie hier ervaring mee?
Onze dochter is er superblij mee en zeker langs een drukke weg is het wel zo veilig, want ze schiet zomaar de weg op als ze kans krijgt. Gelukkig krijgen we wel heel positieve reacties van oudere mensen.
Vaak wordt er ook gedacht dat het een letterlijke hondenriem is, maar het is een knuffeltje met rugzakje aan een lijntje. Soms draaien mensen nog wel eens bij als ze het in de praktijk zien, dan vinden ze het toch wel schattig. Ik vind het gewoon erg jammer dat we er best veel kritiek op krijgen, maar wij zijn dan ook jonge ouders. Een kindertuigje ziet er helemaal niet vreemd uit, wij hebben een [verwijderd door forumbeheer]
Foutje
Ik zie dat de link is verwijderd, ik wist niet dat ik geen link mocht plaatsen, sorry.
link
Beste Angela,
We tolereren geen reclame-uitingen van vooral nieuwe forumdeelnemers.
Met vriendelijke groet,
Forum Ouders Online
Eigen keuze
Er zijn mensen die altijd overal kritiek op hebben. Niks van aan trekken. Als jullie het prettig vinden en jullie dochter wil ermee lopen dan is dat toch prima?
Wij hebben nooit een tuigje gebruikt. Mijn vier kinderen waren niet zo van die weglopers. Een combinatie van zelf lopen en een buggy of draagzak/rugdrager (op vakantie) werkte altijd prima.
hier
waren we ook altijd erg blij met het tuigje, voor onze oudste. Die vond zitten in een buggy helemaal niks, wilde zelf lopen, maar was ook erg vlug. De hele tijd hand-in-hand vond ze ook niet fijn, maar een tuigje vond ze prima. Op die manier had ze redelijk de ruimte om zelf rond te scharrelen, terwijl wij wel in de gaten konden houden waar ze was. Ideaal! Maar idd heel veel commentaar op gehad. Persoonlijk zie ik liever een tuigje dan een kind van 3 dat (soms nog met speen) in een buggy zit...
Ken je ervaring
Mijn jongste had altijd een tuigje om buiten, met een clip waarmee ik hem vast kon zetten, hij liep weg, klom overal op/in/uit, was watervlug.
Ging ik boodschappen doen dan zat hij in het karretje, vastgezet met die clip. Alles om te voorkomen dat hij er uit klom en een doodsmak maakte.
Het commentaar dat ik gehad heb kan ik hier niet herhalen, zo grof. Met hem in het karretje kon ik geen appels in een zak doen dan was hij zichzelf uit het karretje aan het wurmen. Met tuigje en vastgezet "wist" hij na twee keer dat klimmen geen zin had en bleef rustig zitten.
ach ja, kritiek...
Ik had een kind van net 3, dat een ongelukje had gehad en tijdelijk niet mocht lopen. Dus die mocht weer even de wandelwagen in. Het kind was ook nog eens flink lang voor zijn leeftijd, dus je kunt je wel voorstellen wat ik allemaal naar mijn hoofd heb gekregen van wildvreemden.
Datzelfde kind was nogal een weglopertje (oké, toen even niet) en daar had ik ook een tuigje voor. Waar hij zich als een Houdini uit wist te wurmen. Maar ook daar kreeg ik vaak commentaar op. "Het is toch geen hond?"
"Pas op, hij bijt," zei ik dan wel eens terug. Ja, ik was een héél slechte moeder.
Nou heb ik me vroeger kritiek altijd erg aangetrokken (je wil het toch goed doen...) maar dit ging echt van me af als water van een eend. Trek maar eens een dagje op met mijn bliksemsnel verdwijnende peuter en kom dan maar eens terug met je commentaar, dacht ik.
Kortom: loslaten. Die kritiek dan, niet je kind!
Nota bene: ik was ook een tuigjespeuter. Heb er niets akeligs aan overgehouden. Mijn kind heeft het niet van een vreemde 
Hier ook
Kind had met tuigje veel meer vrijheid dan zonder, want dan moest hij aan de hand (met veel protest) of in de wandelwagen, ook met veel protest. Zeker toen ik zwanger was, en erg last van m'n bekken had. Achter hem aan rennen was toen gene optie meer.
Gebruik van tuigje
Wat voor mij vooral belangrijk is, is hoe je het tuigje gebruikt. Het beperkt een kind in zijn bewegingsvrijheid, wat in een heleboel situaties betreft veiligheid effectief is! Zeker als je een enorm 'ontsnapperig' persoontje hebt.
Waar ik op tegen ben met tuigjes is soms het gebruik ervan door het 'terugtrekken' van een kind (lees: het omhoog tillen, weg 'sleuren') wat ik nu al een paar keer tijdens het winkelen heb 'mogen' aanschouwen.
Wat mij logisch lijkt is dat je afspraken maakt bij het gebruik van een tuigje met je kind: jij krijgt nu je tuigje aan, omdat .... we langs een gevaarlijke weg lopen (of iets dergelijks). Daarbij lijkt het mij ook vanzelfsprekend dat je afspraken maakt over trekken aan de riem e.d..
Het lijkt mij daarbij ook logisch, dat je een kind ook blootstelt aan het lopen zónder tuigje. Het één zou het ander niet moeten uitsluiten.
Zelf heb ik altijd 'loslopende' kinderen. Regels: Bij oversteken van (iedere!) straat een hand geven en ik gebruikte na de geboorte van mijn jongste de buggy als 'hand' bij het oversteken.
Nogmaals: mijn manier hoeft niet te zeggen dat het gebruik van een tuigje uit den boze is Iedereen zijn ding, toch?
