Moeizame band met dochter
Hoi allemaal, via deze post wil ik iets verdrietigs bespreken wat ik tegenover vrienden en familieden niet durf. Alvast bedankt voor diegenen die me willen helpen.
Ik heb een kindje, een dochtertje van 2 jaar oud. Mijn dochter is te vroeg geboren waardoor ze een tijdje in de couveuse heeft gelegen. Toen ze eruit kwam kon ik geen borstvoeding geven. Ik heb het wel geprobeerd maar het lukte niet ze was heel ongeduldig en hapte zeer hard aan waardoor ik veel pijn had. Ik was in het begin erg bezig met haar in een draagdoek te dragen en watmte te bieden.was bang dat ze dat de eerste fase in de couveuse tekort was gekomen.
Al snel merkte ik in haar karaktertje dat ze graag zelfstandig dingen doet en liever niet teveel aangeraakt wordt. Heel jong al duwde ze me opzij als ik wilde knuffelen of kusjes geven. Dit vond en vind ik nog steeds moeilijk.
Bij haar papa knuffelde ze altijd al wel graag en bij ziekte wilde ze vaak alleen bij hem liggen. Inmiddels is ze twee en wijst ze me regelmatig in volle hevigheid af. Ze wil met papa spelen, bij hem zitten. Net wilde ik haar in bed leggen en worstelde ze zich letterlijk uit mijn armen, ging bij de deur staa en huilde om haar papa. Mijn man weet dat het me erg kwetst maar zegt dat ik het los moet laten. Ik huil er vaak om dat ik niet de band heb met mijn dochter die ik zou willen. Het is een vrolijke, rustige en slimme meid maar voel me niet echt een moeder. Ik weet niet anders dan hier te bespreken dat ik me ervoor schaam maar mijn dochter vaak niet leuk vind. Ze duwt me vaak weg, is hardhandig...ik kan het haast niet over mijn hart verkrijgen om dit zelfs te typen..maar mijn vraag is dus: wat nou als mijn hechting naar haar toe is mislukt? Ik ben niet dolverliefd en verlang vaak naar een ander soort kind en voel me daar enorm schuldig over. Wie kan mij helpen?
Lucieb
Moedig dat je hier schrijft. Ik hoop dat je veel reacties krijgt waar je wat aan zult hebben.
Hoewel niet helemaal vergelijkbaar heb ik ook een tijd lang een moeizame relatie gehad met mijn dochter. Zij is de jongste van onze 4 kinderen, de andere 3 zijn jongens. Mijn dochter was vanaf dag 1 geen gemakkelijk kind. En ook zij heeft een periode gehad dat ze volledig op mijn man gericht was. Ik heb mij toen ook wel eens afgevraagd wat voor vreselijke moeder ik dan wel was en hoe dit ooit goed moest komen.
Maar het is dus wel goed gekomen. Dochter is nu 6 en mijn band met haar wordt nog steeds alleen maar beter. Na de tijd dat ze alleen haar vader wilde, is er ook een tijd gekomen dat ze juist alleen mijn aandacht/hulp/enz wilde en juist mijn man afwees. Gelukkig is ook dat weer overgegaan.
2 jaar kan ook een lastige leeftijd zijn en als je er dan eentje hebt met een erg sterke eigen wil, zit je voor je het weet vrijwel continu in een soort strijd. Ik had ook wel eens het idee dat ik altijd maar botste met mijn dochter.
Mijn tips: laat het schuldgevoel los, het brengt je niets. Accepteer dat het hebben van een (of dit) kind anders is dan je had verwacht. Maar ze is pas 2 en jullie hebben nog een leven samen voor je, en in al die tijd zal jullie band steeds veranderen. Probeer vooral ook elke dag iets positiefs te zien. En verder: ga gewoon dingen doen met haar: samen zwemmen, naar het bos, bij iemand op bezoek, eendjes voeren, samen een puzzel maken, vingerverven, lees haar voor, enz. enz. Gewoon, leuke dingen met z'n tweeën. En vooral: ook al wijst ze het af, geef haar toch regelmatig even een knuffel of aai of kus, zeg dat je van haar houdt en wat je leuk vindt aan haar en laat haar merken dat je blij met haar bent.
En als het even op is, ga dan vooral ook even weg en laat je man zich met haar bezig houden. Tank weer bij en ga dan vol goede moed verder. Vertrouw erop dat het echt wel goed komt met de band tussen jou en je dochter!
En: Ik zag ook altijd maar als voordeel van het aan mijn man hangen, dat ze ook 's nachts als ze wakker was altijd om hem riep: ach, ze roept jou, zei ik dan en draaide me lekker om 
of wel gelukt
Ik heb zo'n periode met alledrie van mijn kinderen gehad. Wilde dan alleen maar papa. En ik had niet echt het gevoel dat hechting mislukt was.
Ik hield me altijd maar voor dat er altijd het hardste geschopt wordt tegen degene waar ze zich het veiligste bij voelen. En fijn, dat ben jij dus blijkbaar.
Wat ik vaak deed was er een beetje luchtig over doen. Vaak kun je het even doorbreken door een beetje mee te spelen, maar dan iets te zeggen als "pas op, als je niet oppast geef ik je een kus!".
Wat je in elk geval moet weten is dat een kind van 2 dat soort dingen doet om te leren waar grenzen liggen, wat ze voor effect hebben met hun gedrag, maar nooit omdat ze gemeen tegen je willen zijn, ze hebben het niet onder controle en beseffen jouw gevoelens niet.
En er is uitzicht op beter. Mijn dochter is nu 3, en laatst wilde ze niet knuffelen toen ik haar naar bed bracht, waarop ik naar de klok wees en heel verontwaardigd zei dat het echt knuffeltijd was. Ze keek heel serieus naar de klok, zei "o ja" en gaf me een knuffel!
2 is gewoon een hele moeilijke lastige tijd, zeker bij een eerste!
Papa's kindje
Hier een kindje dat keurig op tijd geboren werd, geen couveuse, heerlijk flesje gedronken.
Mijn man en ik werkten beiden vier dagen en stopten evenveel zorg en aandacht in de opvoeding.
En ook hier wilde ze regelmatig (krijsend) een langere periode alleen door één van beide ouders getroost, geknuffeld of aangekleed worden. Of helemaal niet geknuffeld zelfs.
Ik denk dat jij het, door jullie start misschien, op jezelf betrekt. Dat jij denkt dat ze jou geen fijne mama vindt en dat je daarna haar minder lief vindt. En dat is helemaal niet zo ongebruikelijk hoor, ook al zeggen mensen meestal niet zoiets niet hardop. Dus ik zou me niet te schuldig voelen.
Probeer dat op jezelf betrekken wel te doorbreken. Je kind houdt van jou, ook als ze nu liever bij papa is, ook als ze dat niet toont door knuffelen. Kijk naar haar en haar behoeften. Geniet van wie zij is, ook al is het anders dan je verwacht had. Je hebt een zelfstandige dochter die graag zelf dingen probeert. Hoe leuk is dat! En nee, dan kan je niet steeds mama kusjes geven en in haar behoefte aan knuffelen voorzien (want dat is het dan he, jouw behoefte). Laat haar zelf rommelen, geef haar die ruimte, geef haar de kans om eens bij jou te komen zonder dat jij om aandacht vraagt. Prijs haar voor wie ze is. Zeg tegen haar dat jij het ook zo gezellig vindt bij papa. Dat jij het zo fijn vindt dat ze zelf speelt.
En weet je, als je dat gaat waarderen, zij om wie zij is, een nieuw mens met eigen voorkeuren, geen kloon van jou, geen pop om mee te knuffelen, dan zal ze jou nóg meer gaan waarderen. Op haar manier.
En als je dat niet (meer) zelf lukt om (ook) blij met haar te zijn, zoek dan een tijdje hulp. Dat maakt het zoveel gemakkelijker.
Loes
hechting
is niet iets wat 'mislukt' is, en er niet meer aan te doen is. Hechting is iets waar je dagelijks aan werkt als je omgaat met elkaar. Volgens mij heb jij hele hoge verwachtingen gehad, wilde je het allemaal heel goed doen en valt het nu een beetje tegen....maar soms gebeurt het nu eenmaal dat een kind meer klikt met een andere ouder. Daar moet je je vooral niet te veel van aantrekken.
Pas op het moment dat jij je dochter laat merken dat het jou emotioneel erg raakt dat ze een voorkeur heeft voor haar vader, heb je kans dat het een beetje misgaat. Je geeft haar namelijk dan de kans om jullie een beetje uit te spelen.
Als ik jou was, zou ik goede afspraken maken met je man. Bijv;
Dat hij nooit meegaat in 'papa doen'; nee, als jij besloten hebt dat jij het doet dan zal het zo gaan.
Dat hij nooit iets toestaat waarvan hij weet dat het van jou niet mag, om te voorkomen dat je de boel nog versterkt.
Dat jullie de regie houden en niet haar de regie te veel geven; haar niet laten kiezen wie wat doet en zo.
Maak je verder vooral niet te druk. Ieder kind heeft ook periodes dat de een of de andere ouder favoriet is.
Gevoel van falen
Lieve Lucie,
Zoiets als jij omschrijft heb ik ook met een van mijn kinderen gehad. Kortgezegd komt het erop neer dat er dusdanig grote andere problemen waren waar ik keihard tegen moest vechten, dat ik er volledig door in beslag werd genomen. Deze problemen betroffen onterechte bemoeienis van jeugdzorg die echt de kinderen wilden weghalen. We leefden als opgejaagd wild in de schijnwerpers van mensen die de kindderen wilden weghalen. Als je er eenmaal inzit, neemt niemand je meer serieus, is er constant dreiging en ben je echt aan de goden overgeleverd. Ik heb dus jaren teruggeknokt. Dag en nacht. Uiteindelijk met succes. Ik heb altijd geprobeerd er te zijn voor mijn kinderen, maar de band met een van mijn kinderen bleef daardoor achter. (Jaja, leve de jeugdzorg....) En toen was er, midden in de ellende, de dag dat kind en ik iets heel speciaals samen gingen doen. Echt samen. Met zijn twee. Ineens zei kind: mama wij houden van elkaar en dat komt doordat we samen....., later werd het alleen nog wij houden van elkaar. En als ik dan vroeg waarom, dan was het antwoord 'om alles mama.' Ik zou je dus aanraden net als hiervoor al is gezegd, om echt samen dingen te gaan doen. Misschien pakt het niet in een keer, ik had ook daarvoor al meer gedaan, maar die ene keer......Verder, blijf je liefde tonen, doe gek en vraag je man ook afstand te nemen zodat jij ruimte krijgt. Als hij een avond gaat sporten of whatever, dan heb jij de ruimte met je dochter, zonder dat ze een alternatief heeft......ik heb vaak het gevoel gehad dat ik faalde. Maar inmiddels weet ik dat ik een topmoeder ben. Ik heb als een leeuwin voor ze gevochten. Gewonnen. En met die band kwam het ook goed.
