Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Op creche teruggetrokken en onbenaderbaar, thuis een lief en ondeugend jongetje

Ongeveer vier maanden geleden hadden mijn man en ik een gesprek op het kinderdagverblijf, waar ons werd verteld dat het niet goed ging met ons zoontje van net twee. Geconstateerde problemen: terugtrekken, met name bij drukte, passief, neemt geen initiatief, huilt snel, verstart bij binnenkomst in de groepsruimte en blijft gerust een kwartier zo staan, enzovoort. Er is vervolgens twee maanden lang geobserveerd door de leidsters van mijn zoontjes groep, en in die tijd was er geen verbetering zichtbaar. Het vreemde is dat ons zoontje thuis heel anders is, eigenlijk zoals je van een peuter van net 2 kunt verwachten: lief, ondeugend, speels, sinds kort erg "oostindisch doof" en in de nee-fase. Niet altijd gemakkelijk, maar ja, het hoort bij de leeftijd denken we dan maar. Omdat de problemen op het kinderdagverblijf voortduren (ik spreek bewust van problemen omdat ons zoontje zich niet echt prettig lijkt te voelen daar) is Integrale Vroeghulp ingeschakeld. We hebben een intakegesprek gehad en een uitgebreide vragenlijst ingevuld. Een bijna gelijke vragenlijst is ingevuld door het kinderdagverblijf en daarvan zijn we ons rot geschrokken. Bij vrijwel alle vragen die in de richting van een autisme spectrum stoornis (ass) wijzen is wel een +-je ingevuld. Weinig oogcontact, niet reageren op blijken van liefde en genegenheid, gedrag dat te jong is voor zijn leeftijd, afwijkend reageren op veranderingen in de omgeving (licht aan/licht uit, huilen van andere kinderen), snel huilen, veel en hard gillen. Sommige dingen als het huilen en gillen herkennen we wel, maar al die andere dingen niet. Mijn vraag is eigenlijk: herkent iemand deze situatie, dat het kind thuis volkomen anders is dan op het kinderdagverblijf? En wat moet ik nou van de antwoorden op de vragenlijst denken? Vertoont niet bijna iedere peuter wel eens dat gedrag? Ons zoontje is ons eerste en tot nu toe enige kind, dus "vergelijkingsmateriaal" hebben we niet. Voor de volledigheid: het gaat mij er niet om gerustgesteld te worden, ik denk dat ik dat pas ben als er een positieve uitslag op de nog uit te voeren testen komt. Ik hoop alleen dat er ouders zijn die dit herkennen en hun ervaringen met mij willen delen.

Suzanne


Yaron

Yaron

08-07-2013 om 22:26

Suzanne

Als jouw zoontje thuis heel anders is, denk ik dat hij zich op het kdv niet thuis voelt. Ik zou ze verzoeken te stoppen met de tests en zoeken naar een andere opvangmogelijkheid, al zal dat niet eenvoudig zijn. Hij voelt zich misschien veel beter thuis bij een gastouder of oppas bij jullie thuis. Het kdv maakt jou onzeker terwijl jij wel weet dat hij zich gedraagt als een normale peuter.

Andere opvang

Als er sprake is van een stoor is heeft een kind dat altijd en overal.

Als het maar op 1 plek is, is het een probleem en moet de omgeving veranderen, dat doen ze niet want het ligt aan jullie kind blijkbaar.

Ik vind het een hele rare gang van zaken en zou op zoek gaan naar een andere plek! Misschien gashouder?

Mijn dochter hield niet van buiten spelen op kdv, was vooral vanwege de wind, maar dat vonden de leidsters ook raar. Op kdv was dichter niet assertief opkleuterschool wel, was dus echt een omgevingsprobleem.

suzanne74

suzanne74

08-07-2013 om 22:53 Topicstarter

Yaron

Hoi Yaron,

Dank voor je snelle reactie. Ik begrijp je reactie, en toch denk ik niet dat ze bij het kdv iets verkeerd doen. De leidsters van de groep zijn enorm lief en betrokken bij het welzijn van de kinderen. In al die jaren dat ze dit werk doen is mijn zoontje pas het derde kind dat is doorverwezen naar een hulpverlenende instantie. Ze doen zoiets dus niet zomaar. Dat is enerzijds een verontrustende gedachte, anderzijds vertrouw ik juist vanwege hun terughoudendheid op hun inschattingsvermogen.
Daarbij was ik in mijn eerste bericht niet helemaal volledig. zag ik net. Thuis zie ik ook wel dingen waarvan ik denk: nou, kom op joh, ga niet meteen huilen maar probeer het eens op een andere manier als iets niet lukt! Ander voorbeeld: om een bepaald speeltje te kunnen pakken moet hij iets opzij schuiven. Dat doet hij dan niet, maar hij begint te pruilen en te jammeren. Als hij per se met een bepaalde auto wil spelen en een ander kindje heeft die auto al, dan kan mijn zoontje gerust een uur lang volledig over de flos zijn.
Omdat het de laatste maanden alleen maar slechter is gegaan op het kdv, wil ik erg graag weten wat er aan de hand is. Als er testen zijn die spelenderwijs uitgevoerd kunnen worden om achter de oorzaak van zijn gedrag te komen, heb ik daar op zich geen probleem mee. Wat is jouw bezwaar precies tegen die testen?

Groeten, Suzanne

elsje78

elsje78

08-07-2013 om 22:57

Herkenning

hier is het net zo, op het kdv is hij passief, rustig, vlak en neemt geen initiatief tot contact met andere kinderen. Thuis is hij ook rustig, maar verder vrolijk, neemt wel initiatief en toont alle emoties prima.
Kdv geeft ook aan dat hij in een volle, drukke groep zit en daardoor niet goed uit de verf komt.
Vroeghulp heb ik beleefd, doch dringend afgeslagen en goed overleg steeds met de leidsters.
Nu wordt hij 4 en stopt daar.

Laat je niet aanpraten dat hij een stoornis heeft. Een kdv is verplicht jaarlijks 2 kinderen aan te melden voor hulp, en als je alleen maar op de probleempunten let heeft elk kind een stoornis.
Als hij thuis ander gedrag heeft, kan het nooit autisme zijn, dat heb je of heb je niet.

Ik zou inderdaad op zoek gaan naar een ander, rustiger kdv of een andere opvangvorm. Stop inderdaad met die testen, daar wordt nu niemand beter van.

Succes!

suzanne74

suzanne74

08-07-2013 om 22:59 Topicstarter

Marsy

Hoi MarSy,
Ook jij bedankt voor je snelle reactie. Ik ben het met je eens dat als een kind een stoornis heeft, de gevolgen van die stoornis overal zichtbaar zijn. Het gekke is dat dit tot januari/februari 2013 niet gespeeld heeft, pas in januari zijn de eerste signalen binnengekomen. Maar stel nou dat het een ass is, dan kan het toch ook zijn dat die pas zichtbaar wordt naarmate het kind ouder wordt? Zie ook het bericht dat ik asl reactie aan Yaron heb gestuurd.

Groeten, Suzanne

suzanne74

suzanne74

08-07-2013 om 23:02 Topicstarter

Morgen weer verder

Hoi dames, dank voor jullie reacties, morgen schrijf ik weer verder. Tijd om naar bed te gaan, welterusten dus.

Limi

Limi

09-07-2013 om 07:33

Elsje78

"Een kdv is verplicht jaarlijks 2 kinderen aan te melden voor hulp,"

Een psz ook als die onder een kinderopvangorganisatie valt? (en waarom trouwens?)

Deels zelfde ervaring

Hallo Suzanne, ik herken me wel een beetje in wat je schrijft. Mijn oudste was op zijn vorige kinderdagverblijf ook erg teruggetrokken, speelde altijd in hetzelfde hoekje, vertelde weinig, bleef in de buurt van de juffen bij het buiten spelen.
Sinds wij verhuisd zijn gaat hij naar een veel kleiner kinderdagverblijf (helaas weet ik niet of ze het gaan redden door het teruglopende aantal kinderen, maar dat terzijde). Hij is hier echt opgebloeid. Is nog steeds rustig, aangepast en afwachtend, maar maakt wel meer contact met de leidsters en praat ook veel meer. Ik zie dat hij daar veel meer zichzelf is, zoals ik hem thuis ook zie. Achteraf vind ik het jammer dat we destijds hebben gekozen voor het andere grootschalige kinderdagverblijf omdat zoon daar niet zo uit de verf kwam.
Ik zou je dus, net al de anderen, adviseren naar andere opvangvormen te kijken. Een kleiner kinderdagverblijf is misschien ook een optie (ik kies bewust niet voor gastouderopvang of oppas aan huis).
Succes!

Herkenning

Ik herken het heel goed. Onze 3e zoon (nu 6 jaar) heeft nooit kunnen wennen op het KDV. We hebben het een paar keer geprobeerd, maar dat ging echt niet. Hij kroop weg, maakte met niemand contact en als ik (na een uurtje wennen) terug kwam, duurde het zelfs uren voor hij weer contact met mij wilde maken. Ook het eerste jaar op school is heel erg moeizaam geweest. Hij deed nauwelijks ergens aan mee, praatte niet, speelde niet met anderen.... Hij heeft bijvoorbeeld nooit gegymd in de kleutergroep. Bleef in de pauze bij de juf, aan de hand. Op 'speciale' dagen (carnaval, vieringen, sportdag, enz) hield ik hem thuis want daar raakte hij helemaal van in paniek, en ga zo maar door...
Pas toen hij (versneld) naar groep 3 ging begon dat te veranderen. In een jaar tijd is het (vooral dus op school) een totaal ander kind geworden: hij is nu altijd vrolijk, vindt alles leuk, doet overal aan mee, heeft vriendjes waar hij mee afspreekt, vertelt in de kring enz. enz. Wel is (en blijft) het een kind dat ook heel graag alleen speelt, en dat over het algemeen eerst observeert en dan pas meedoet (of niet). Hij zal nooit het hoogste woord voeren, maar hij trekt zich aan de andere kant ook niet zo veel aan van (de mening van) anderen.
Ook onze dochter (4 jaar) is op school (en was op het kdv) een volkomen ander kind dan thuis. Elders stil, verlegen, passief... Thuis heel druk, lawaaiig, bazig en enorm actief. Ik denk dat het deels karakter is en deels het geen aansluiting hebben met leeftijdgenoten. Ik zie dat vooral heel sterk bij mijn dochter: die begrijpt andere kleuters echt totaal niet. Met vriendjes van haar broer kan ze wel heel leuk spelen... We hopen dat ook zij meer 'zichzelf' gaat zijn, wanneer ze na de zomer naar groep 3 gaat.
Onze dochter lieten we 1 dag in de week naar het kdv gaan. En het laatste half jaar is ze thuis geweest. Onze zoon hebben we helemaal thuis gehouden tot hij naar school moest (ik ben toen gestopt met werken). Beiden hebben we in de eerste periode op school ook veel thuis gehouden. Dat moet natuurlijk wel kunnen (qua werk) maar àls het kan zou ik zeker proberen je kind die tijd en ruimte te geven om in eigen tempo te wennen aan situaties. En zoals je ziet bij onze zoon: het kan dus ook gewoon helemaal goed komen! Terwijl ik echt gedacht heb dat hij nooit zou wennen aan school...

Rafelkap

Rafelkap

09-07-2013 om 10:27

Wachten

Het lastige aan je verhaal is dat je dan veel herkenning krijgt, maar elk kind is anders en het is niet vanaf het scherm te beoordelen of er daadwerkelijk wat aan de hand is Soms hebben leidsters net een nascholing gehad en zijn overenthousiast met overal problemen zien die er niet zijn, soms is er wel wat aan de hand en zien ze het niet. Je kan beter als moeder op je eigen gevoel afgaan (is mijn ervaring).
Maar of je kind nu wel of geen autisme zou hebben, als hij zich zo anders gedraagt dan thuis dan zit hij niet lekker in z'n vel op de creche. Ik zou dan sowieso onmmiddelijk een gastouder of oppas aan huis nemen.
Het kan heel goed dat je zoontje zich anders gedraagt op de creche dan thuis, maar als er kinderen thuis over de vloer zijn maakt hij daar dan wel contact mee? En is het oogcontact thuis wel normaal? Als dit zo is en zijn oren en ogen zijn gechecked (kan ook veel onzekerheid geven) en z'n (taal-)ontwikkeling ontwikkelt zich, dan zou ik mij geen zorgen maken. Kinderen op die leeftijd zijn heel verschillend, mocht hij toch 'iets' hebben dan wordt dat later wel duidelijk en kan je hem alsnog laten testen. Ik zou dus, zoals ik je verhaal lees, eerst zorgen voor meer geborgenheid (kleinschaliger opvang) en even wachten met testen, om een betrouwbaarder beeld te hebben.

suzanne74

suzanne74

09-07-2013 om 14:29 Topicstarter

Herkenning

Het is inderdaad wat Rafelkap zegt: elk kind is anders en uit een klein stukje tekst (van mij dus) kun je ook niet veel opmaken. Dat neemt niet weg dat ik wel blij ben met jullie reacties, dank daarvoor. Ik heb nu in ieder geval niet meer het idee dat mijn zoontje alleen staat in de manier waarop hij zich op het kinderdagverblijf gedraagt.
We hebben inderdaad ook gastouderopvang overwogen, of een kleinschaliger kinderdagverblijf. Zolang we nog niet weten of er iets aan de hand is en zo ja wat, willen we nog geen keuze maken. We hebben ons zoontje wel een week thuis gehouden en overwegen om hem alleen 's middags naar het kdv te laten gaan, maar helemaal thuishouden is op dit moment geen optie.
Degenen die mijn verhaal herkennen: hebben jullie ook hulp ingeroepen/aangeboden gekregen om te laten onderzoeken wat er nou aan de hand was?

Limi

Limi

09-07-2013 om 16:06

Hulp

Ze hebben mij wel een telefoonnummer gegeven, maar ik heb het niet gebeld.

Ik heb een slimme peuter die al voor de tweede keer niet-praten heeft ingezet als controlemiddel. Eerst met 1,5 en nu met 3,5 op school. Na de eerste keer hebben we er natuurlijk aandacht aan besteed en hij heeft alles door.

Maar omdat hij thuis normaal is en redelijk normaal praat (hij heeft zijn achterstand ingehaald), vind ik het niet zo nuttig om hulp in te schakelen - waar je dan misschien nooit meer van af komt.

Hij is gewoon zeer berekenend en eigenzinnig. Voor een leuke beloning praatte hij wel. En daarna was het 'ik heb gepraat op school, wat krijg ik nu?'

elsje78

elsje78

09-07-2013 om 16:19

Limi

Ik weet niet precies hoe dat zit met die 2 verwijzingen, ik heb toen om meer info gevraagd en toen ze me dat vertelden werd me duidelijk dat ze eigenlijk iemand zochten om te verwijzen. (mijn eigen conclusie) Ik heb dus geen medewerking gegeven, het komt erop neer dat het cb ingeseind wordt en ook de gemeente. Die laatste gaat dan een aantal jaar het kind volgen. Daar zat ik echt niet op te wachten en is dus ook niet doorgegaan.

elsje78

elsje78

09-07-2013 om 16:21

Suzanne

Ik heb geen hulp ingeroepen omdat ik me geen zorgen maakte. En nog steeds niet, hij is bijna 4, er is wel wat verbetering geweest op het kdv maar blijft erg passief. Thuis en bij familie en vrienden is hij gewoon vrij in zijn gedrag, dus ik zie het als een probleem in die omgeving en niet een probleem in mijn kind.
Daarbij wil ik niet zo'n jong kind opzadelen met een stempel als er niet in mijn ogen een probleem is.

Rafelkap

Rafelkap

09-07-2013 om 17:42

Alleen

Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom er meteen nu een stempel op zou moeten, vanuit de creche. Tenzij z'n taalontwikkeling of ontwikkeling in het algemeen achterloopt en hij daarbij hulp nodig heeft. Anders kan je best even wachten. Mocht hij toch 'iets' hebben dan heeft hij dat over een paar jaar ook en is dat ook beter zichtbaar en testbaar. Thuis lief en ondeugend klinkt mij heel gezond in de oren.
Met ons kind was een heel ander verhaal, daar dachten ze op de peuterspeelzaal ook aan autisme (ooo help ik krijg geen contact! jammerde de juf) Later leerde ik dat bij 2 jarigen vormen van epilepsie, stofwisselingsziekten, genafwijkingen, verstandelijke handicap, adhd, autisme, oorproblemen en problemen met het zicht vergelijkbare symptomen kunnen geven. Dus sowieso wordt er te snel autisme geroepen, ook op het cb, omdat men daarover een cursus heeft gevolgd En ook omdat het vaker voorkomt.

Suzanne

Stoornissen zijn altijd zichtbaar en worden dat niet naarmate kind ouder wordt, nogmaals hij heeft het of hij heeft het niet.

Dus niet afwachten maar gewoon een andere opvang, hij heeft het daar niet naar zijn zin, het gaat niet goed, doe daar wat aan in de vorm van andere opvang, niet in de vorm van andere hulp

Mea Proefrok

Mea Proefrok

09-07-2013 om 20:29

Nou

Ik las je eerste posting, suzanne, en het is net of je onze zoon beschrijft zoals hij een paar maanden terug nog was op het kdv. Snel huilen, terugtrekken bij drukte, hard huilen bij het afscheid, enorm aan de leidsters hangen (maar niet allemaal, bepaalde leidsters wel, andere juist niet), passief, liet alles gebeuren, deed niet mee met spelletjes, dansjes, speelde vooral alleen en wilde duidelijk met rust gelaten worden. En ook thuis een doodnormale dreumes/peuter met driftbuien, humor, belangstelling, eigen willetje, doorlopende ontwikkeling op alle terreinen.
Ik heb toen zelf (half jaar geleden, schat ik zo in) bij het kdv aangekaart dat ik hem niet lekker in zijn vel vond zitten. Zij beaamden dat hij wel erg stil en teruggetrokken was en dat ze hem niet zo goed uit zijn schulp kregen. Behalve als het heel rustig was. En nu komt het: in het afgelopen half jaar zijn a) veel grote drukke peuters naar het basisonderwijs gegaan en b) is het kindaantal enorm teruggelopen. En ineens zien ze op het kdv hetzelfde jongetje als bij ons thuis. Hij kletst ze de oren van het hoofd, huppelt 's ochtends blij binnen en doet actief mee. Heel assertief of druk is hij (nog) niet en dat hoeft ook helemaal niet, maar ineens voelt hij zich duidelijk vrijer dan voorheen.
Moraal van dit verhaal: laat je niet meteen iets aanpraten. Natuurlijk is het mogelijk dat er een stoornis speelt (al is dat niet zo waarschijnlijk als je zoon thuis wel gewoon functioneert - gillen en huilen en in een bui blijven hangen vind ik normaal gedrag voor een tweejarige). Kijk eerst eens of je geen rustiger omgeving voor hem kunt vinden. Veel sterkte, ik heb me destijds (half jaar geleden) ook zorgen gemaakt om zoon.

Omgeving

Het kan zijn dat je met 1 kindje thuis, zelf genoeg in huis hebt om zoveel regelmaat en voorspelbaarheid en rust te organiseren voor je kind dat je thuis niet merkt wat ze op een drukke opvang wel merken. Die omgeving is dan gewoon teveel gevraagd voor je kind. Maar ik ben het er ook mee eens dat als de opvang niet meer rust kan bieden aan je kind dat je naar een andere omgeving kunt zoeken waar dat wel geboden wordt. Kinderen groeien en ontwikkelen zich, in de juiste omgeving kan dat betekenen dat het op een goede manier doorgaat. Mocht je kind toch een ass hebben dan is het net zo hard nodig om de omgeving en de omgang aan te passen aan je kind dan je nu, zonder diagnose en traject, doet.
Mijn kinderen, met een ass, begonnen pas problemen te krijgen op de basisschool. Daarvoor waren er wel signalen thuis en op de opvang, maar nog niet zo duidelijk dat ik of de huisarts er iets mee konden.

Ogen en oren

Ik zou die opmerking van Rafelkap ook wat prominenter in beeld nemen. Als je kind thuis alles overzichtelijk heeft kan het daar gewend zijn geraakt aan slecht zien of horen. Terwijl dat in de grotere en meer onoverzichtelijke veranderlijke omgeving van het KDV huizenhoge problemen kan opleveren. Je kunt je zorgen met de huisarts bespreken en vragen om een grondig onderzoek van oren en ogen.
Bij mijn kinderen speelde dat altijd allebei.
Een observatie in de klas was dat zoon bij het beantwoorden van een vraag van de leerkracht naar voren liep naar het bord. Men dacht dat hij daarmee prikkels wilde buitensluiten. Maar ik dacht, dat kon net zo goed zijn slechte ogen zijn. Ook mijn dochter moet altijd tamelijk vooraan zitten omdat ze het zelfs met bril slecht in de verte ziet vanwege een soort interne scheelheid.
Ik heb een vriendin van wie de zoon ook allerlei klachten had die ophielden toen ze er op 6-jarige leeftijd achterkwamen dat hij wel heel weinig zag.

Nicootje

Nicootje

10-07-2013 om 12:47

Tja, ook hier meer van hetzelfde

Voor wat betreft de tips dan: het is makkelijker om andere opvang in te schakelen dan om van instantiehulp, hoe goed bedoeld ook, af te komen. Het staat onmiddellijk geregistreerd bij het cb en gemeente, zoals gemeld. Mn oudste had vergelijkbare problemen op zn 1e kdv. Eeaf gehaald, een gastouder gezocht waar hij opbloeide! Naderhand een ander kdv en het ging helemaal goed. Nu toont ie op school sociaal wenselijk gedrag en is t thuis een kleuterpuber, lag en ligt (in zijn geval) echt aan de omgeving. Buisjes in zn oren hebben overigens ook hun bijdrage geleverd!

Succes ermee en stiekem toch n btje bedoeld als geruststelling

suzanne74

suzanne74

11-07-2013 om 14:52 Topicstarter

Mea en nicootje

Ik ben heel blij met julie reacties, ook met die van Mea en Nicootje. Inderdaad, ik ben pas gerust als ik weet dat er niets aan de hand is, of, stel dat er wel iets aan de hand is, wat dat dan precies is, maar toch: het is heel fijn om te lezen dat er herkenning is. Ik blijf twijfelen, omdat ik thuis ook wel een paar dingetjes zie die ik niet kan plaatsen. Ik kan heel slecht tegen dit soort onzekerheid en betrap mezelf erop dat ik nu vooral gefocust ben op afwijkende gedragingen bij mijn zoontje: reageert hij wel als ik hem roep, kijkt hij me wel aan, zoekt hij troost bij ons als er iets engs/naars gebeurt etc. Zo stom: als het KDV niets had gezegd, had ik nooit twijfels gehad over het gedrag van mijn zoontje.
Nog een vraag: mijn zoontje reageert wel vaker niet als ik hem roep, zeker wanneer hij lekker aan het spelen is (zijn spel is overigens heel gevarieerd). Ik dacht dat normaal was, maar ik begin nu toch te twijfelen. Herkenbaar? Nou ja, jullie merken het al: ik schreef wel dat ik niet per se gerustgesteld hoef te worden, maar uiteindelijk stiekem dus wel...

Groeten en nogmaals bedankt voor al jullie reacties,

Suzanne

PS: ik ga inderdaad maar eens zijn gehoor en zicht laten nakijken.

Rafelkap

Rafelkap

11-07-2013 om 17:58

Oostindisch doof

Oren en ogen nakijken is een goed plan. Ik ken al via via een paar kinderen waarvan niemand (school, ouders) een vermoeden hadden dat het kind slechtziend was. Er is niet alleen iets als scherpte, maar er zijn ook andere zichtafwijkingen. Wij gaan overigens zelf onze jongste laten onderzoeken op cvi (Cerebrale Visuele Stoornis) en als ik daar dingen over lees, lees ik ook dezelfde dingen weer die je leest over autisme.
En mijn gezonde oudste van 8 reageert ook niet altijd. Zeker niet als hij lekker bezig is. Om je even gerust te stellen. Dat heet Oostindisch Doof
Als je dingen wil zien, zie je ze wel hoor. Laat je niet gekmaken en geniet van je ventje! En vertrouw op je moedergevoel.

suzanne74

suzanne74

11-07-2013 om 21:10 Topicstarter

Oostindisch...

Ha ja, ik dacht eigenlijk ook dat kinderen het niet altijd doorhebben of geen zin hebben om te reageren, als ze op gaan in hun spel. Hebben volwassenen toch ook wel eens, als ze muziek luisteren, tv kijken of een boek lezen? Alleen, en dan komt dat stukje "als je iets wilt zien, zie je het ook": ik ben zo gefocust op enige reactie van mijn zoontjes kant, dat ik elke keer dat hij niet reageert denk: zie je nou wel! Hoe dom is dat, want zo doe ik hem enorm tekort!
Gisteren riep ik vier keer kort achter elkaar zijn naam, en "pas" na de vierde keer reageerde hij met NEE! Haha, ik kon hem bijna horen denken: zeur dan ook niet zo mama.
Over zijn visus twijfel ik niet eens, want hij ziet zelfs het kleinste vliegtuig hoog in de lucht nog. Viegtuig mama, viegtuig! Maar ik neem liever het zekere voor het onzekere, dus laat ik gehoor en visus maar eens nakijken. Weet je wat het erge is: als mijn zoontje die kleine dingetjes ziet, of een detail op een foto noemt, denk ik ook: zie nou wel dat hoort ook bij een ass, niet het grote geheel kunnen zien maar wel de details. Nou, zeg het maar, hoe verknipt is dat? Misschien moet ik mezelf maar laten nakijken... Zucht.

Dendy Pearson

Dendy Pearson

11-07-2013 om 21:41

Pas op

Dit verhaal speelde bij vrienden van ons, ik heb het van dichtbij beleefd.
Hun zoon was op het kdv erg rustig en speelde het liefst alleen. Thuis was en is het ook geen druktemaker. Toen heeft een stagiere! geoppert dat hij weleens autistisch kon zijn. Ouders geschrokken, hebben het kind laten bekijken door een psycholoog. Conclusie was dat het gewoon een rustig kind is. Maarrrr...intussen stond er wel in zijn dossier dat er een vermoeden van autisme was. Toen het jochie naar de basisschool moest werd hij op de school die zijn ouders wensten geweigerd vanwege die aantekening in dat dossier. Daar werd dat dossier nl. overgedragen als je daar toestemming voor gaf. Die melding kan ook niet verwijdert worden, hoogstens aangevuld worden met een brief van de ouders dat ze het er niet mee eens zijn.
Voor mij was dit bizarre verhaal aanleiding om geen toestemming te geven voor een overdracht van de psz. Je komt er nl. niet meer vanaf. En mocht er eens iets getest moeten worden bij een van mijn kinderen, dan doe ik dat op eigen houtje,

grt. Dendy

suzanne74

suzanne74

11-07-2013 om 22:35 Topicstarter

Dendy

Hoi Dendy,

Dank voor je waarschuwing. Als problemen voorkomen kunnen worden door niet in te stemmen met dossieroverdracht, zal ik daar zeker aan denken. Ik zal eerst eens gaan vragen wat er precies gebeurt met de vastgelegde informatie. Ik merk overigens wel dat er over het algemeen erg terughoudend en afwijzend wordt gereageerd op het inschakelen van vroeghulp en het laten afnemen van testen. Komt die houding voort uit ervaring of ben ik nou zo naïef? Misschien ben ik te goed van vertrouwen hoor, maar ik ben blij met de hulp die geboden wordt.

Groeten en fijne avond,

Suzanne

Dendy Pearson

Dendy Pearson

12-07-2013 om 11:23

Suzanne

Als je via kdv, cb of school laat testen komt er altijd wel iets uit. En dit komt in een dossier. Ook als jij dat niet wil. Die informatie kan een heel eigen leven gaan leiden en voor problemen gaan zorgen. Daar kan je niets aan doen. Als je zelf laat testen hou je dat in eigen hand en bepaal je zelf of het nodig is dat de informatie naar derden gaat. Want dat is nl. niet altijd nodig.
Het is goed om je bewust te zijn van het feit dat er een dossier over jouw kind is. Wie weet wat daar nu al in staat.
Het is niet naief van je hoor. Wij zijn hier gewoon erg kritisch

grt. Dendy

Shosha

Shosha

13-07-2013 om 19:23

Ik sta hier denk ik wat minder uitgesproken in dan de mensen hierboven.

Er waren altijd wat kleine dingen die ik apart vond bij onze zoon. Geregeld vroeg ik op het kdv hoe het daar ging, maar de leidster noemde nooit iets van afwijkend gedrag.

Na veel twijfelen hebben we het VTO-team ingeschakeld, pas na de verzekering dat het dossier niet gedeeld zou worden met anderen zonder onze uitdrukkelijke toestemming. Onze zoon was toen 3,5. Het VTO-team heeft heel degelijk multidisciplinair onderzoek gedaan, waarbij o.a. ook oren en visus zijn getest en is gesproken met leidsters van het kdv. Die desgevraagd wel wat apart gedrag hadden bemerkt (o.a. in het contact met andere kinderen, keuze van speelgoed, laat praten) maar er was geen kwartje bij ze gevallen dat dat met ons besproken zou moeten worden. Onze zoon zat trouwens in een kleine groep met 6 kinderen en één vaste juf en een heel duidelijke dagindeling, waardoor hij daar waarschijnlijk vrij goed functioneerde.

Onze ervaring met het VTO-team was heel goed. Ze waren grondig en niet overhaast en hebben uiteindelijk geen diagnose gesteld maar ons geholpen onze zoon naar een medisch orthopedagogisch centrum te laten gaan voor een poging tot behandeling en verdere diagnostiek, toen het op de gewone basisschool helemaal niet bleek te gaan. Het dossier is nooit aan anderen ter inzage gegeven. Voor bepaalde doelen zijn er specifieke rapporten gemaakt die aan ons werden gegeven zodat wij ze konden laten lezen en direct weer meenemen zonder dat ze in een dossier belandden.

Ik had het fijn gevonden als de juffen van de crèche wel wat hadden opgemerkt en ons hadden ingeseind. Dan hadden we sneller dit traject kunnen opstarten en was onze zoon misschien 1 van de drie schoolwissels in zijn eerste schooljaar bespaard gebleven en hadden wij minder getwijfeld aan onze opvoedvaardigheden en onze tijd niet verdaan met een algemene opvoedcursus die niet bestemd is voor kinderen met een ontwikkelingsstoornis.

Maar goed, dit is vanuit onze situatie geredeneerd. Misschien had ik er anders tegenaan gekeken als ons kind het wel redelijk gedaan had op een gewone school. In elk geval is het geen wet van meden en perzen dat er altijd een diagnose uit komt rollen en dat de informatie over je kind op straat ligt.

Ik weet niet of er in jouw woonplaats een VTO-team is, maar mocht dat zo zijn, dan zou ik toch in overweging houden dat in te schakelen. Dat kan maar tot je kind 4 is.

suzanne74

suzanne74

13-07-2013 om 20:15 Topicstarter

Shosha

Hoi Shosha,

De ervaringen die jij beschrijft zijn tot nu toe ook de mijne, met uitzondering van het kinderdagverblijf. Daar hebben de leidsters ons dus wel op de hoogte gesteld van het gedrag van ons zoontje. De Integrale Vroeghulp (of VTO) is zeer snel op gang gekomen. Dat stokt nu even vanwege de vakantie helaas, maar over drie weken wordt er begonnen met observaties op het kinderdagverblijf en bij ons thuis. Mag ik vragen wat jou opviel aan het gedrag van jouw zoontje thuis? En hoe gaat het nu met hem?

Groeten, Suzanne

Shosha

Shosha

14-07-2013 om 10:15

Gedrag thuis

Aanvankelijk waren het wat kleine dingen, waarvan ik ook twijfelde of het abnormaal was of gewoon jongetjesdingen (ik had al een oudere dochter). Als baby keek en lachte hij meer naar dingen dan naar mensen; toen hij zelf ging spelen maakte hij tussendoor geen oogcontact met ons; toen hij mobiel werd keek hij nooit om of hij ons nog zag en kon hij op straat gewoon weglopen zonder ons te missen; correcties leken niet binnen te komen; hij was erg ongehoorzaam (we hebben ook meermalen zijn gehoor laten checken) en ongevoelig voor straffen en belonen.

Vanaf een jaar of 2,5 kreeg ik wel eens het gevoel dat hij in zijn ontwikkeling achterliep bij leeftijdsgenoten, terwijl ik niet de indruk had dat zijn intelligentie ondergemiddeld was. Hij ging zich ook steeds meer verkleden, zat constant in een rol en toen hij kon praten kon hij eindeloze onsamenhangende verhalen ophangen (die laatste dingen komen veel voor bij de diagnose die hij uiteindelijk kreeg, McDD), terwijl er niets zinnigs uitkwam als je vroeg wat hij die dag had gedaan, of welke dieren hij in de dierentuin had gezien. Overigens verloopt zijn motorische ontwikkeling/oog-handcoördinatie ook niet soepel, hij begon op de normale leeftijden alles te leren, maar is inmiddels met puzzelen, tekenen en knippen ingehaald door zijn drie jaar jongere zusje. Daarnaast heeft hij van jongs af aan zijn ontlasting opgehouden waardoor hij last kreeg van obstipatie en nog steeds niet zindelijk is (hij is nu 5,5).

Het verschil met andere kinderen is met de jaren groter geworden en werd evident toen hij naar de basisschool ging. Hierboven werd wel gesuggereerd dat stoornissen niet erger worden als kinderen ouder worden, maar bij ass worden ze juist wel steeds opvallender en beginnen de echte problemen vaak pas als kinderen naar school gaan.

Na een heel onrustig jaar (overstap naar basisschool, van daar naar MOC, toen naar cluster 4 school, eerst naar BSO, toen oppas, toen andere oppas en nu door ons zelf opgevangen) zien we de laatste maanden voor het eerst een stijgende lijn. Op school heeft hij zijn achterstand grotendeels ingehaald. Zijn gedrag blijft onvoorspelbaar en bij tijd en wijle erg moeilijk (gillen, rare woorden roepen, heel bang of heel boos) maar we kennen hem nu beter en weten nu van wat dingen dat we wel of niet moeten doen.

Overigens ervaren wij niet dat we allerlei hulpverlening door de strot geduwd krijgen. In tegendeel eigenlijk, het is lastig hulp te vinden.

Ik hoop dat het bij jullie allemaal loos alarm blijkt te zijn.

suzanne74

suzanne74

15-07-2013 om 11:05 Topicstarter

Shosha

Hoi Shosha,

Wat een verhaal zeg. Heeft jouw zoontje zelf last van zijn gedrag of heeft hij het niet zo door? Het lijkt me voor kinderen met een ass zo eenzaam als ze wat ouder worden en misschien doorkrijgen dat ze anders zijn dan andere kinderen. En hoe gaat jullie omgeving ermee om?
Ik ben blij dat ik ook een andere kant van het verhaal hoor, namelijk dat hulp niet altijd door de strot wordt geduwd. Ik weet van mezelf dat ik goed van vertrouwen ben, dwz dat ik ervan uitga dat (in dit geval) de hulpverlening wordt gegeven met het welbevinden van mijn zoontje als uitgangspunt. Ik houd uiteraard wel in de gaten wat er gebeurt met alle informatie, ik heb ook overal kopieën van en waar mogelijk de originele documenten.
En ja, ik hoop dat het loos alarm is wat mijn zoontje betreft, en dat het "gewoon" een karaktertrekje is dat hij zich niet op zijn gemak voelt in groepen. Dan nog zal het niet altijd gemakkelijk voor hem zijn, maar kunnen we hem daar wel in begeleiden.

Groeten en sterkte, Suzanne

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.