Peuter jaagt bezoek weg
Dag allemaal,
Mijn jongste schoon van 3 is een schat waarmee het prima gaat, maar wel een karaktertje. De laatste tijd maakt hij het onmogelijk om speelafspraakjes bij ons thuis plaats te laten plaatsvinden.
In de kerstvakantie kwamen vrienden van ons met hun zoon. We zouden met z'n allen even koffiedrinken en daarna naar een pannenkoekenrestaurant gaan. Onze jongste ging zich echter zo misdragen (woedeaanvallen, weigeren naar buiten te gaan, wil niet mee, boos boos boos) dat uiteindelijk mijn man en oudste zoon (5) met het bezoek mee zijn gegaan en ik maar met hem thuis gebleven ben. Toen was het meteen weer goed.
En nu hebben we weer zo'n drama-afspraak achter de rug: er kwam een vriendje uit de straat met mijn oudste zoon spelen. Zijn jongere zusje was ook mee zijn moeder ook. Onze zoon heeft zich gedurende 1.5 uur fors misdragen. Gedrag dat ik normaal niet van hem ken. Hij schreeuwde: 'hou je bek' naar me (een term die hij heeft opgepikt van de groteren). Ik heb hem toen uit de situatie gehaald en mee naar boven genomen totdat hij weer wat gekalmeerd was. Maar eenmaal beneden ging het weer verder: hij was woedend omdat hij naar buiten wilde om te fietsen, en wel meteen. Het bezoek is uiteindelijk min of meer afgedropen.
Een gevoel van schaamte en falen blijft bij me hangen na die twee afspraakjes.
Ik heb helemaal geen zin meer in speelafspraakjes als het zo moet, maar ja, voor mijn oudste zijn die bezoekjes waardevol: hij speelt wel heel leuk. Ik begrijp dat mijn jongste nog te klein is om echt mee te spelen, maar dat misdragen vind ik erg vervelend. Vooral dat 'hou je bek' roepen, wat moet die andere moeder wel niet van ons denken.
Mijn zoon functioneert prima, ook in groepen. Hij gaat door de week naar het kinderdagverblijf en gedraagt zich sociaal. Ik ben dan ook niet bang dat er iets 'mis' is waardoor hij dit gedrag vertoont, ik denk meer dat het komt dat hij het samenzijn met zijn ouders en broer veel prettiger vindt dan een samenzijn met anderen erbij. Dat hij gewoon niet van bezoek en drukte houdt. Ik vermoed dat het een fase is, maar geen leuke. Herkent iemand dit gedrag? En hoe losten jullie dit op, of waaide het over?
Voor wat het waard is:
Ik herken het zeer zeker.
Persoonlijk vind ik de horrible 3's veel moeilijker dan de terrible 2's.
Het waait over maar je moet proberen duidelijk te zijn en consequent.
Als hij bv. thuis "houd je bek" tegen grote broer mag zeggen zal dat buitenshuis ook gebeuren (is maar een voorbeeldje)
Als er geen land mee te bezeilen valt kan je maar 1 ding doen in mijn opinie en dat is vertrekken en vragen of de oudste later opgehaald mag worden. Hoe naar ook.
Het gaat over.
2 dingen
Beide keren was bij jullie thuis. Misschien heeft je zoon daar moet mee, met indringers op zijn 'territorium'? Hoe gaat het als je bij een ander op bezoek gaat? Of spreek op 'neutraal' terrein af (meteen bij dat pannenkoekenhuis, of bij een speeltuin bijvoorbeeld)
En misschien helpt het om het (nog) beter voor te bereiden: bespreek wat er precies staat te gebeuren, maak een plannetje wat hij dan kan doen (qua spelen bijvoorbeeld), vertel hoe lang het duurt (wanneer gaat het bezoek weer weg) en maak duidelijk wat je van hem verwacht.
Ik herken jouw situatie niet precies, maar weet na 4 kinderen wel dat eigenlijk alles altijd een fase is, en dus ook weer over gaat (of eigenlijk: plaats maakt voor weer wat anders). Houd moed, het komt goed 
herkenbaar
Mijn oudste zoon vond andere kinderen die met zijn speelgoed gingen spleen een ramp. Het was zijn speelgoed en hij wou niet dat ze zijn speelgoed op een andere plek gingen zetten (playmobil poppetjes) of ermee gingen spelen. Tot zeker groep 3 waren vriendjes bij ons thuis een drama. Hij wou wel afspreken maar eigenlijk mochten ze nergens mee spelen, spelletjes moest hij winnen etc.
wij losten het op door speelgoed in een aparte kast te zetten (zoals playdoh klei). Dat speelgoed kwam tevoorschijn als het uit de hand liep en zoon ging flippen. Dat speelgoed was er dus alleen voor spelen met vriendjes. En dat werkte. De kast bij nood noemden wij het.
En het is goed gekomen. Mijn zoon veranderde in een heel sociale jongen met veel vrienden. En die mochten later ook met alles spelen.
Oveigens ben ik wel van mening dat je het niet een speelmaatje kan noemen. Jij krijgt bezoek en jullie zoon wordt geacht om met dit kind te spelen. Het zijn niet zijn vriendjes. misschien wil hij helemaal niet met een ander kind spelen. Mijn zoon wou dat ook nooit. Hij ging pas vanaf groep 2 met kinderen afspreken. Daarvoor had hij geen enkele interesse in spelen met andere kinderen bij ons thuis of bij andere kinderen. En daarna liep het nog steeds vaak mis zoals ik hierboven al heb beschreven.
Oh fijn!
...dat helpt, die herkenning, was nogal bang dat ik de enige was en ik schaamde me wild tegenover het bezoek (te meer omdat dat hele lieve, volgzame kinderen zijn). @Beetje anders: eens, dat zou ik zeker gedaan hebben als we elders waren, maar het was bij ons thuis. @Jippox: Absoluut, mijn man en ik denken ook dat hij het als 'indringers' in ons territorium ziet. Alsof die de symbiose tussen ons als gezin komen verstoren, hij heeft daar gewoon geen behoefte aan. We hebben inderdaad ook vaak ergens anders afgesproken, speeltuin ofzo, en dan was het heel gezellig.
Dank voor jullie reacties!
