Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Spraak- taalachterstand peuter 20 maanden

Hoi iedereen,
Het is niet mijn gewoonte om iets op een forum te posten, maar hier gaat ie dan toch maar...
Ik ben de mama van een zoontje dat een duidelijke achterstand heeft op vlak van spraak en taal. Hij is op zijn 15 maanden vlot beginnen brabbelen... En dat is eigenlijk zo gebleven. Hij maakt geen “standaard” geluiden als “baba” enzo, maar hij heeft echt zijn eigen taaltje. Het klinkt een beetje of hij Zweeds praat Daarnaast gebruikt hij eigenlijk zo goed als geen gebaren. Hij wijst niet, en imiteert weinig. Hij zwaait wel “dada”, kan klappen in de handjes en als je “bravo” zegt. Maar daar blijft het zoal bij... Mijn grote zorg is ook dat hij weinig begrijpt. Of dat lijkt toch zo alleszins... Soms denk ik: hij begrijpt me, maar soms ook compleet niet. Maar bijvoorbeeld: ga de schoentjes halen, dat zou bv. een veel te moeilijk opdracht zijn voor hem. Hij reageert verder ook niet consequent op zijn naam.
Verder loopt zijn ontwikkeling goed. Zijn fijne motoriek is heel sterk. Hij liep niet heel vlug (op 15 maanden) maar wel onmiddellijk stevig en goed. Hij klimt en klautert op zowat alles en hij kan zelf eten met een lepel en drinken uit een open beker. Qua grove motoriek valt nog wel op te merken dat hij heel hoog op zijn tippen loopt als hij geen schoentjes aanheeft.
Ook is het een heel sociaal mannetje. Hij is graag tussen de mensen en ziet heel graag kindjes. Hij lacht veel en hij is ook niet snel slecht gezind. Hij is een avonturier en gaat graag op ontdekking.
Het lijkt gewoon soms ook wel dat hij gewoon geen aandacht heeft voor taal/communicatie. Hij is meestal met zijn ding bezig (en vaak ook heel vluchtig in zijn gedrag, het is geen zittend gat), dus het lijkt of hij er gewoon geen interesse voor heeft. Tot nu toe heeft hij er ook nog geen frustraties rond... De onthaal moeder noemt hem ook een “speciaal” manneke, maar kan er haar vinger ook niet echt opleggen.
Zijn gehoor is getest, dat is in orde. Verder hebben we ook al contact opgenomen met de thuisbegeleiding van het KIDS. Er is een kleine wachtlijst maar vanaf februari/maart zouden ze kunnen starten. Ze gaan dus bekijken waar de taal en communicatie spaak loopt en zowel hem als ons hierin begeleiden. Als ze vermoedens hebben dat er echt niet iets ok is, dan kunnen ze ons doorverwijzen naar bv. het COS.

Ik weet dat jullie ook geen antwoord hebben op de vraag “wat is er met mijn zoontje aan de hand”, maar ik vroeg me af of mensen mijn verhaal herkennen. Zelf werk ik als opvoedster met personen met een mentale beperking, en ik heb gewoon al heel veel gezien... Daarom gaan er ook echt drama’s om in mijn hoofd. Zelf ben ik ondertussen ook naar een psycholoog aan het gaan om mijn gedachten wat te ordenen.


Fransien

Fransien

16-12-2018 om 19:44

Niet direct van het ergste uit gaan

Als moeder van 3 kinderen met een TOS komt dit mij helemaal niet onbekend voor.
Je zoontje is gezond en ontwikkelt zich, hij hoort goed en hij maakt geluid, dus tot zover is alles prima.

Mijn oudste had ook weinig interesse in taal, ze begreep ons wel (met een zekere mate van Oostindische doofheid, dat wel) maar ze zag het nut van praten niet zo in, wij begrepen haar toch wel.
Bij haar heeft het gewerkt om kindergedichten te gaan voorlezen, die vond ze mooi en dat wekte bij haar de interesse en zorgde ervoor dat ze zelf ook wilde praten.

Mijn jongste was ook zo'n enorm late prater maar gedichten konden hem niet boeien. Hij is pas met 3,5 een beetje gaan praten en heeft daar logopedie voor nodig gehad.

Ga gewoon eens met een logopedist praten die hier ervaring mee heeft.

Tamar

Tamar

17-12-2018 om 15:04

En de mijne

Ging met 3 jaar opeens in hele zinnen praten, terwijl hij tot dat moment alleen maar "die, die" had geroepen. We schrokken gewoon. Meneer had er eerder geen zin in en zet dat gedrag nu helaas voort op de middelbare school. Maar hij gaat wel netjes zijn diploma halen.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

17-12-2018 om 22:21 Topicstarter

@Fransien

Bedankt voor jouw reactie
Oost-Indische doofheid... Hier is het Oost-Zweedse doofheid 😉 Ja het is echt gek, het merendeel begrijpt hij echt wel niet denk ik. En soms denk ik dat hij zo met zijn gedachten op een andere plaats is dat hij me niet eens hoort... Verhaaltjes voorlezen of in boekjes kijken interesseert hem helemaal niet. Hij komt dan wel bij me zitten maar wilt gewoon zo snel mogelijk alle pagina`s omdraaien en raakt gefrustreerd als het niet snel genoeg gaat. Dus in zijn geval denk ik dat die gedichten niet echt een uitkomst zijn, maar ik vind het zeker een goede tip en ga het zeker eens uitproberen!

Ik weet dat ik niet van het ergste mag uitgaan, maar het is niet simpel. Ik ben alle scenario’s al afgegaan in mijn hoofd. Ik wil gewoon iets weten, iets van een antwoord. Maar dat is er helaas niet onmiddellijk. Dus alle doemscenario’s staat ook nog open... Aan een TOS heb ik ook al gedacht, en ook dit is zeker geen peulschil, maar ergens zou ik gerust zijn als het dat is. Mijn ergste vrees is dat hij een mentale beperking heeft.

Ik heb al een afspraak gemaakt bij de kinderneuroloog. Helaas kan ik daar pas in februari terecht. Dus ik ga dan maar eens op zoek naar een logopediste, het kan maar helpen he...

Dankjewel voor de info.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

17-12-2018 om 22:25 Topicstarter

@Tamar

Ja, die verhalen hoor je ook wel. En uiteraard zijn deze bemoedigend. Toch zou ik al blij zijn als mijn zoontje “die” zei. Want dat zeggen en bv. iets aanwijzen zit er echt nog niet in.
Het feit dat nog niet praat is niet hetgeen waar ik me het meeste zorgen om heb. Wèl zijn taalbegrip... Want dat is erg laag, of zo lijkt het toch...

Toch fijn om te horen dat jouw zoon een succesverhaal is 😊 Een dikke proficiat met zijn diploma!

En dankjewel om je verhaal met mij te delen...

Fransien

Fransien

17-12-2018 om 23:08

Wiesje

Ik heb vier kinderen en een man, man en drie van de kinderen hebben een TOS. Echt, zo erg is dat nou ook weer niet.
Gedichten werkten bij mijn oudste, maar zij is ontzettend talig, ze kan genieten van goed geschreven boeken. Die TOS gooit alleen wat doet in het eten waardoor ze haar exacte kant ook wat meer heeft moeten ontwikkelen.
Mijn jongste, de ergste wat taal betreft, konden gedichten ook niet boeien. Hij leest ondertussen prima (hoewel hij op school nog nooit aan de leesvoorwaarden heeft voldaan qua hakken en plakken) en is dol op de Donald Duck.
Probeer je zoon te interesseren, iets anders kun je niet doen. En de wereld vergaat niet als je zoon een andere route neemt dan gebruikelijk.

Lottedekort

Lottedekort

18-12-2018 om 15:27

Ik herken wel een aantal dingen.

Mijn dochter is 18 maanden en ik herken veel van wat je zegt... Vooral al dat nadenken over wat "er zou kunnen zijn". Wat is dat naar he!! Al die scenario's die door je heen gaan geven je alleen maar een naarder gevoel.

Mijn dochter wijst wel, met name naar dingen die ze wil. Maar doet ook weinig dingen na en praat bijna niet. Ze zegt alleen koek. Ze brabbelt wel veel. In allerlei toonhoogtes maar niet verstaanbaar. Kleine opdrachtjes snapt ze wel maar ook heel vaak niet! Dat geeft mij het meest een onprettig gevoel. Ze is inderdaad wel erg sociaal en lacht veel naar mensen. Gelukkig reageert ze nu eindelijk vrij consequent op haar naam. Is motorisch ook gewoon "op niveau".

Ik moet binnenkort weer naar het consultatiebureau. Ik ben benieuwd wat ze daar over gaan zeggen. Ik weet het niet zo goed wat ik ermee aan moet..

Goed dat je hier hulp bij hebt gezocht bij een psycholoog.
Wat zeggen ze op het consultatiebureau over je zoontje? En wat vinden bijvoorbeeld je ouders of partner etc van zijn ontwikkeling?

Veel sterkte hoor, ik weet hoe vervelend het is als je deze onzekerheden hebt. Bedenk je wel dat al deze doem scenario's echr niet waar hoeven te zijn!! En dat een kind op deze leeftijd echt nog alle kanten op kan ontwikkelen.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

19-12-2018 om 16:12 Topicstarter

@Fransien

Fijn om te horen dat een TOS niet zo erg is. Nu, zoals je zegt... Elk kind is anders en het is ook echt geen probleem als hij die andere route neemt. Ik wil gewoon dat het binnen de perken blijft om het gek te verwoorden. Maar wat is dat natuurlijk? Daar ben ik zelf nog niet uit denk ik 😅 Ik vind het ook echt niet erg als hij geen primus wordt of dat aangepast onderwijs nodig is. Maar door alle scenario’s in mijn hoofd af te gaan zie ik door de bomen het bos niet meer.

Dankjewel voor de tip! Ik ga zeker proberen iets te vinden dat zijn interesse wekt... Maar het zal een hele zoektocht worden 😉

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

19-12-2018 om 16:38 Topicstarter

@Lottedekort

Ja, dat gevoel! Je wordt er gek van hé. Je wilt antwoorden, maar ze zijn er niet. Het enige wat je voorlopig kan doen is afwachten... Dus inderdaad, alle scenario’s gaan door je hoofd en daar wordt je echt niet gelukkiger van. Soms lijkt je hoofd heel helder en denk je dat het goed komt of dat wat er in het verschiet ligt je wel aan gaat kunnen en soms heb je gewoon regelrechte paniek.
Natuurlijk wil je als ouder het beste voor je kindje. Voor jezelf zijn ze goed zoals ze zijn, maar het is de vrees naar de toekomst en het idee dat je toekomstperspectief misschien anders gaat zijn dat heel beangstigend kan zijn.

Ik vind het wel al super dat je dochtertje wijst! Dat is heel belangrijk. En ze heeft al een woordje 😊 Ik zou blij zijn moest mijn zoontje dat kunnen 😅 Ik heb hetzelfde gevoel omtrent die kleine opdrachtjes. Dat is taalbegrip he... En dat is hetgeen dat beangstigend is, voor mij ook. Mijn grote vrees (en waarschijnlijk de jouwe ook) is dat hij een mentale beperking heeft. Hij heeft inderdaad ook lang niet op zijn naam gereageerd, maar dat doet hij nu meestal wel. Toch als hij door niets anders afgeleid is.

Het consultatie bureau heeft het woord autisme laten vallen (op 15 maanden al, dus heel erg vroeg). Wij waren toen zo in shock dat we hiermee verder zijn gegaan en naar de kinderarts geweest zijn. Zij zei dat ze dat niet onmiddellijk zag, maar om ons gemoedsrust te geven heeft ze ons gegevens gegeven van een auti-experte die 2x is komen observeren bij ons. Ook zij zei dat ze geen autisme zag. Toch geen kernautisme want dan is op jonge leeftijd al veel meer zichtbaar. Een mildere vorm kan alsnog... Maar mijn zoontje is heel sociaal, geeft oogcontact, heeft geen nood aan structuur, en eigenlijk is hij gewoon een blije vis... En dat was toch al een belangrijke.
De kinderarts zelf vond mijn zoontje wel heel vluchtig in zijn gedrag. Dat is hij ook, altijd bezig en hij kan moeilijk stil zitten en heeft weinig concentratie. Zij zei dat ze eerder neigde naar ad(h)d, maar daar is het uiteindelijk nog veel te vroeg voor om dat te zeggen. Ook haalde ze onze ergste vrees naar boven en zei ze dat het ook wel kon zijn dat hij cognitief wat minder goed zou kunnen zijn.

Ook heb ik zelf ook al gedacht aan een TOS. Wanneer de thuisbegeleiding hier zal starten gaan ze ook vanuit het standpunt werken dat het een TOS is. Maar het kan natuurlijk nog alle richtingen uitgaan.

Dus ja, ze hebben al veel gezegd. En toch ook niks. Ergens voel ik wel dat er iets niet pluis is en hij niet gewoon een laatbloeier is maar hopelijk heeft mijn voorgevoel ongelijk.

De onthaalmoeder bestempeld hem ook als een “speciaal manneke”. Hij is anders dan zijn leeftijdgenootjes, maar toch een gemakkelijk kind. Ze kan er zelf haar binger niet opleggen en zegt dat ze alleszins nog nooit een soortgelijk kind tegengekomen is 😊 De grootouders zien er tot nu echt niet echt graten is. Zij zeggen de zin: Het komt wel, elk kind is anders en ontwikkelt zich op zijn eigen tempo.” Die zin heb je ongetwijfeld ook al gehoord. Ik word er persoonlijk niet goed van omdat ik dat gevoel niet heb en je zorgen precies niet ernstig genomen worden. Maar langs de andere kant bedoelen ze het goed en natuurlijk is het ook niet gemakkelijk om onder oven te komen dat er misschien wat is.
Mijn partner heeft ook wel het gevoel dat er iets is, maar weet ook niet goed wat. Hij kan hier wel beter mee omgaan dan ik omdat hij echt het van dag tot dag kan bekijken en ik me teveel bezig houd met wat gaat komen. Ik zou willen dat ik het ook beter van dag tot dag kon bekijken. Want nu geniet ik denk ik niet genoeg van mijn kleine vriendje omdat de zorgen soms de overhand nemen en dat is natuurlijk heel erg jammer.

Daarom ook dat ik naar de psycholoog ga. Ik heb veel nood om erover te babbelen en ook om andere inzichten te krijgen en niet spaak te lopen met mijn gevoel en gedachtes. Dat helpt echt! Misschien ook een aanrader voor jou moesten de zorgen te groot worden?

Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij met je bericht. Zo zie je maar dat je niet alleen bent en dat er mensen zijn met dezelfde gevoelens. Op de een of andere manier geeft dat toch altijd troost... x

Loepsie

Loepsie

25-12-2018 om 15:40

Alsof het door mij geschreven is..

Maar echt letterlijk alles wat je beschrijft is hier ook het geval.
Hier ook een dochter van 20 maanden. 'Ga je schoentjes halen' lijkt hier ook een te moeilijke opdracht. En ook ik word gek van onzekerheid.

Momenteel weer een periode dat het minder lekker gaat. Wat hier ook aan de orde is, is dat ze een periode dingen doet en dan weer 'vergeet'. Zo zei ze bijv een poosje 'een' en nu niet meer. En zo is het met nog een paar woordjes.

Op naam reageren is hier ook niet consequent. Ze begint eindelijk wel te snappen wat geef maar aan papa betekend. Soms als ik het positief bekijk denk ik dat ze alleen wil begrijpen wat zij leuk vindt. Anderzijds klopt het natuurlijk niet dat je met bijna 2 nog niet weet dat je je schoentjes moet halen.

De volgende afspraak met de kinderarts is hier met 2 jaar. Is ze dan nog steeds zo dan wil de kinderarts haar echt op autisme laten onderzoeken.
Echt toevallig dat ze hier ook de handjes weet te klappen, 'dada' zwaait en nog een paar dingetjes. Dat ze de gebaren meedoet met liedjes vindt haar logopediste weer heel positief. Ook het feit dat ze nieuwsgierig is is een plus(ze wil bijv altijd inhoud van tassen en laatjes inspecteren. Wijst hier ook niet ook niet als ze iets wil. Als je der vraagt waar de klok of haar jas is gaat ze er naar kijken zonder te wijzen.

Ik weet het ook allemaal niet meer. Ik heb ook gedacht aan een TOS maar dat uit zich toch dacht ik meer in de taal niet kunnen uiten. Begrip is daar juist toch dacht ik wel gewoon?

Zingen?

Mijn dochter leerde op die leeftijd praten doordat ze liedjes hoorde. Wij hadden heel veel kinderliedjes aan staan, ook in de auto, altijd dezelfde cd's, gek werden wij er van. Maar dochter ging zinnetjes uit de liedjes nazeggen.

Nu was er bij mijn dochter geen sprake van achterstand hoor, maar misschien helpt het?

Fransien

Fransien

25-12-2018 om 17:17

Jongste dochter

Jongste dochter heeft een TOS en is daarnaast 'gezegend' met een bijna absoluut gehoor. Nou speelt ze viool en daarbij is een goed gehoor heel fijn, ook voor ons, want dan speel je zuiver. Maar in combinatie met een TOS is het vreselijk. Bij haar is een woord wat op een andere toonhoogte of met een andere melodie of met een andere klemtoon een ander woord en in haar geval betekent het dat ze veel meer versies van hetzelfde woord moet leren. Zingen hielp haar hier een beetje mee.

Kaplablokje

Kaplablokje

25-12-2018 om 19:02

Doorgaans

hebben kinderen met tos ook problemen met taalbegrip.

http://toskompas.nl/wat-is-tos/

Loepsie

Loepsie

25-12-2018 om 20:28

Kaplablokje dat is echt een opluchting

Want vaak denk ik ook dat bijv een autisme haast niet kan omdat ze wel kusjes geeft, oogcontact maakt en kindjes vaak wel leuk vind. Verder is ze best aanrakerig naar kindjes toe. Daarnaast imiteert ze wel haast alles. Daarnet nog knipte ik in mijn vingers en probeerde ze dat ook. Kennelijk is teruglachen en de tong terug uitsteken al wederkerigheid, dus dat zit gelukkig allemaal goed.

Volgens de logopediste zitten sommige kindjes gewoon nog wat langer 'in het ei' (dwz in hun eigen wereld) en tot 2 jaar maakt zij zich iig geen zorgen. Ze vindt het nu ook nog niet nodig haar door te verwijzen oid. Dat stelt me enigzins gerust omdat ik me dan bedenk dat zij in haar leven honderden kinderen gezien heeft.

Iemand enig idee wanneer ik zou kunnen laten testen op een TOS? Is dat handig zo vroeg mogelijk te doen of juist alles wat meer tijd geven en op z'n beloop laten?

Kaplablokje

Kaplablokje

25-12-2018 om 20:33

Met een jaar of twee

en ik zou dat liever snel doen. Het is geen belastend onderzoek. De taalgevoelige periode duurt tot een jaar of zeven, dus ik zou er zo snel mogelijk bij willen zijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

27-12-2018 om 12:10

Mijn jongste dochter

kwam ook niet goed op gang met praten, ze sprak woorden ook echt niet goed uit, voor wat je op die leeftijd mag verwachten. Dat bleek een gehoorprobleem te zijn. Ze kreeg buisjes in beide oren. Vanaf dat punt ging het als een speer vooruit. Ze was toen ongeveer 2 1/2.

Fransien

Fransien

27-12-2018 om 12:25

testen

Testen kan al vanaf 2 jaar bij een gespecialiseerde logopedist of een audiologisch centrum. Houd er rekening mee dat je niet altijd een definitieve diagnose zult krijgen, dat is bij kinderen op die leeftijd vaak nog niet mogelijk, maar dat ze wel al met 2,5 jaar op speciaal onderwijs kan starten.
TOS valt onder cluster 2 (doof en slechthorend) en heeft een grote instroom in regulier onderwijs.

Lottedekort

Lottedekort

27-12-2018 om 19:16

@wiesje

Wederom veel herkenning.

Ik heb ook dagen dat ik denk: "ach er is niks mis." En andere dagen vliegt het me weer zo aan en zie ik weer signalen of vreemde dingen die me bevestigen dat er iets niet pluis is.. Ik vind het echt vermoeiend. Steeds zo'n onrustig gevoel

Als er iets zou zijn dan ligt het er niet "dik bovenop" of is het een milde variant ofzo.. Maar dat maakt het soms dus ook ingewikkelder voor mezelf. Ben ik dan gek of teveel op haar gericht? Of heb ik een moeder instinct wat iets oppikt. Ze doet ook zoveel dingen super goed.. En er zijn dus ook dingen die ik vreemd vind. Zoals nog steeds niet echt mensen in de familie benoemen (opa en oma, tante etc) opdrachtjes niet altijd uitvoeren.. Amper praten. Geen kusjes geven.. Maar ze zoekt wel weer veel contact met mensen. Aandacht vragen en lachen. Kijk goed in de ogen. Kan goed tegen drukke ruimtes en is flexibel. Vind andere kinderen interessant. Kan rustig spelen is nieuwsgierig en ondernemend. Brabbelt veel. Kan door wijzen en geluiden maken heel goed vertellen wat ze wil

Mijn familie etc zien niets vreemds. Wel begint het nu "meer op te vallen dat ze amper praat" merk ik en krijg daar langzaamaan wel wat opmerkingen over. Wat ik heeeel moeilijk vind. Maar krijg ik dus ook te horen dat het ene kind snel is met praten en andere langzamer. En dat het niks hoeft te zijn. Ieder kind volgt zijn eigen ontwikkeling blabla. Wat zo is, maar ik heb al zo lang een onderbuik gevoel... Soms zou ik willen doorspoelen naar over een paar jaar... Zovan, "dan heb ik hopelijk wel duidelijkheid! Tegelijkertijd besef ik me dan dat ik niet geniet van haar op dit moment...waar ik dan enorm van baal en teleurgesteld van raak en me schuldig door voel...

Zucht.. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik vind het een dagelijkse struggle met mijn emoties en zorgen en die telkens de baas blijven. Het overweldigd me regelmatig enorm.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 13:00 Topicstarter

@loepsie

Late reactie... Maar drukke dagen natuurlijk, en mijn zoontje heeft roodvonk (gelukkig slaapt hij nu). Amai, wat is dat voor een miserie! Hij is er doodziek van...

Heel erg, maar het stelt me gerust dat er weer iemand is die mijn verhaal (h)erkent. Soms voel je je zo alleen omdat iedereen zegt: “komt wel goed”. Je onderbuikgevoel zegt gewoon dat er iets niet pluis is. En dat maakt je echt belachelijk onzeker. En dat gevoel is om gek van te worden.

Wel goed dat je dochter een paar woordjes heeft. Hier is er echt nooit iets zinnig uitgekomen buiten wat buitenlands gebrabbel.
Hier reageert hij ook niet consequent op de naam. Ik kan niet goed inschatten als hij erop reageert of dit echt op zijn naam is, ofwel op het geluid dat ik maak. Als het gaat om “geven” doet hij dit meestal wel, maar ik denk dat het eerder de handeling is die hij uitvoert van iets in iemands hand te leggen interessant vind dan het begrijpen van het woord “geven”. Langs de andere kant doet hij soms ook dingen waarvan het niet anders kan dat hij ze begrijpt... Zo stond hij overplaatst voor de tv en papa was een mandarijntje aan het eten. Hij zegt: “F. proeven?”, en hij draaide zich om en liep met opengesperde mond naar papa toe. Nu, ik moet wel zeggen dat zulke zaken niet vaak voorkomen, maar af en toe heeft hij zoals ik het soms omschrijf, een helder moment. En aan die momenten trek ik me op 😊

Wij hebben in februari een afspraak met een kinderneuroloog opstaan. Ik ben heel benieuwd wat hij te zeggen heeft. Hij heeft al zoveel kinderen gezien dat ik hoop dat hij toch “iets” te zeggen heeft, ook al is het niet hetgeen wat ik wil horen. Maar dat maakt je dan toch al wat wijzer. Want die onzekerheid eh...
Het gaat zeker spannend worden als je dochter met 2 jaar onderzocht wordt. Maar ja, langs de andere kant... Je kan het maar beter weten. Bij ons gaat het de thuisbegeleiding zijn die gaat zeggen of verder onderzoek nodig is.

Ook super van je dochter dat ze veel imiteert. Dat is hier niet het geval. Ja, enkele zaken die ik al omschreven heb. En dan ook alleen als hij er zin in heeft. Verder is hij ook een echte ontdekker en avonturier, net zoals je dochter. Dat is inderdaad al heel goed nieuws. We hebben 2x een auti-experte komen laten observeren en zij zei dat dit een heel goed gegeven is. Zij zag ook niet onmiddellijk autisme omdat hij heel sociaal is. Goh ja, eigenlijk ontwikkelt hij zich ook normaal hoor. Het is gewoon heel het gegeven rond communicatie dat spaak loopt. Spreken en taalbegrip... Maar dat is wel een grote natuurlijk. Jouw dochter weet bv. wat haar jas is. Dat is echt heel goed! Dat zou mijn zoontje echt niet begrijpen... Wederom weet ik niet of dat het is omdat hij gewoon geen aandacht heeft voor wat ik zeg of het ook gewoon echt niet begrijpt.

Bij een TOS is het taalbegrip ook laag ja. Daarom, het is wel passend... Ergens zou het een droomdiagnose zijn omdat je er concreet mee op weg kan. Hierbij wil ik zeker ook een TOS niet minimaliseren, dit is ook niet niks en ik weet dat er ook nog veel obstakels op onze weg gaan liggen dan. Maar er zijn wel mogelijkheden... Mijn grote vrees is dat hij een verstandelijke beperking heeft. Gewoon omdat de perspectieven dan al heel wat anders zijn...

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 13:03 Topicstarter

@MarSy

Zingen hebben we hier ook al geprobeerd, en doen we soms nog...
Hij kijkt je dan wel heel geïnteresseerd aan en lacht dan ook omdat hij het grappig vind wat we doen. Maar dan zelf erop reageren met woorden of gebaren dat doet hij echter niet.
Maar we blijven het doen. Alleen al omdat hij het leuk vind 😊

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 13:09 Topicstarter

@kaplablokje

Ja, ik had ook al gelezen dat kinderen met een TOS problemen hebben met taalbegrip. Het lijkt precies op dyslexie, maar dan niet met lezen maar met het begrijpen van woorden. Ok, misschien raar omschreven maar dat haal ik er zo uit...
Daarmee, een TOS lijkt me wel passend. Maar ik durf natuurlijk er me niet op vast te pinnen. Als we naar de neuroloog gaan in februari hoop ik dat hij er toch ietsje meer van kan zeggen... En of verder onderzoek nodig is. Ook hoop ik meer info te krijgen met de thuisbegeleiding die gaat starten in februari of maart. We hebben dus al een concreet plan met wat we allemaal gaan doen, maar het duurt allemaal zo lang... En dat is heel frustrerend als iedereen zegt dat je er het best zo snel mogelijk bij bent.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 13:12 Topicstarter

@kaaskopje

Mijn zoontje heeft al buisjes. Net voor zijn eerste verjaardag heeft hij ze gekregen omdat hij veel oorontstekingen heeft gehad op jonge leeftijd. Ze hebben mij toen ook gezegd dat de spraak dan snel op gang kan komen, maar helaas...

Ook is zijn gehoor al 2x getest geweest en dat blijkt goed te zijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

28-12-2018 om 13:22

Ach wat jammer,

ja, dan is die weg dus al duidelijk.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 15:35 Topicstarter

@Lottedekort

Ik heb ook dagen dat ik denk: "ach er is niks mis." En andere dagen vliegt het me weer zo aan en zie ik weer signalen of vreemde dingen die me bevestigen dat er iets niet pluis is.. Ik vind het echt vermoeiend. Steeds zo'n onrustig gevoel

Als er iets zou zijn dan ligt het er niet "dik bovenop" of is het een milde variant ofzo.. Maar dat maakt het soms dus ook ingewikkelder voor mezelf. Ben ik dan gek of teveel op haar gericht? Of heb ik een moeder instinct wat iets oppikt. Ze doet ook zoveel dingen super goed.. En er zijn dus ook dingen die ik vreemd vind. Zoals nog steeds niet echt mensen in de familie benoemen (opa en oma, tante etc) opdrachtjes niet altijd uitvoeren.. Amper praten. Geen kusjes geven.. Maar ze zoekt wel weer veel contact met mensen. Aandacht vragen en lachen. Kijk goed in de ogen. Kan goed tegen drukke ruimtes en is flexibel. Vind andere kinderen interessant. Kan rustig spelen is nieuwsgierig en ondernemend. Brabbelt veel. Kan door wijzen en geluiden maken heel goed vertellen wat ze wil

Mijn familie etc zien niets vreemds. Wel begint het nu "meer op te vallen dat ze amper praat" merk ik en krijg daar langzaamaan wel wat opmerkingen over. Wat ik heeeel moeilijk vind. Maar krijg ik dus ook te horen dat het ene kind snel is met praten en andere langzamer. En dat het niks hoeft te zijn. Ieder kind volgt zijn eigen ontwikkeling blabla. Wat zo is, maar ik heb al zo lang een onderbuik gevoel... Soms zou ik willen doorspoelen naar over een paar jaar... Zovan, "dan heb ik hopelijk wel duidelijkheid! Tegelijkertijd besef ik me dan dat ik niet geniet van haar op dit moment...waar ik dan enorm van baal en teleurgesteld van raak en me schuldig door voel...

Zucht.. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik vind het een dagelijkse struggle met mijn emoties en zorgen en die telkens de baas blijven. Het overweldigd me regelmatig enorm.

Ik begrijp je echt. Soms is alles helder en soms is alles een puinhoop. Omdat je eigenlijk op dat moment de enige bent die dat juist voelt voel je je vaak alleen, en dat is moeilijk. En ook op de dagen dat het goed gaat is er soms een stemmetje dat zegt: mag ik me wel goed voelen, want wie weet is er toch iets ernstig? Het is een donderwolk boven je hoofd, het kruisje aan je huisje. En toch... We zien onze kinders zo graag! En ze zijn wie ze zijn. Heel dubbel. Ik probeer het zo veel mogelijk van dag tot dag te bekijken. Soms gaat dit goed en soms faal ik compleet. Ja inderdaad, een gevoel van onrust zoals jehet beschrijft. Alles gaat goed maar er ligt precies iets op de loer.

Ik vind ook dat het hij mijn zoontje er niet “dik bovenop” ligt. Moest dat zo zijn dan denk ik dat ik er al meer over gehoord had. Maar dat maakt het inderdaad niet gemakkelijk. Het kan nog alle richtingen uitgaan! Maar helaas ook de richting die we niet willen...

Dat moederinstinct is wel iets raar hoor. Ik geloof daar echt wel in. Toen ik bv. op zijn 15 maanden te horen kreeg dat hij eigenlijk al een woordje moest hebben wist ik eigenlijk al dat er iets was. En ook had ik het gevoel dat dat eerste woordje er ook niet snel ging komen. Ondertussen zijn we al 5 maanden verder en tot nu klopt het... Dit is maar een concreet voorbeeld, maar ik geloof echt dat je moederinstinct vaak klopt.
Maar wat ik ook geloof is omdat we er zoveel mee bezig zijn we er ook te veel opzitten. Op de een of de andere manier is het gemakkelijker om de “slechte” zaken te zien. Ik denk dat dat ook ergens te maken heeft met zelfbescherming. Dat je voorbereid bent op het ergste... Maar langs de andere kant is dat ook zelfdestructief gedrag. Niet simpel. Je wilt den bril om alles helder te bekijken, maar helaas is die er niet. Je gevoelens gaan alle richtingen uit, dus daarom hebben we concrete info nodig. En helaas moeten we daar vaak lang op wachten...

Als je zegt wat je dochtertje kan en nog niet doet is dit echt heel herkenbaar. De mijne is juist hetzelfde. Alleen wijst hij niet en gebruikt hij geen enkel woordje. Toch niets verstaanbaar. Verhalen vertellen doet hij wel maar in zijn eigen taaltje.

Dat niet praten is idd hetgeen dat het meest opvalt voor andere mensen. Als ik iets hoor over zijn gedrag dan is het inderdaad ook dat. Het raakt me inderdaad ook wel, maar langs de andere kant ben ik ook blij dat mensen nu ook soms stilletjes beginnen in te zien waar mijn zorgen over gaan. Maar helaas komt het “elk kind zijn eigen tempo” nog veel te vaak voorbij. Bah, word daar echt wild van. Precies of je een mama bent die wilt dat er iets is met haar kind voor de aandacht ofzo... Vreselijk gevoel.
Haha, dat willen doorspoelen ken ik volledig! Ik zeg altijd: had ik maar een glazen bol. Ook al is de toekomst misschien niet zo rooskleurig als we nu nog kunnen hopen, je weet dan gewoon wat je te wachten staat. En nu is de toekomst nog helemaal wazig.
Ik probeer ook zoveel mogelijk van mijn zoontje te genieten nu. Hij is en blijft een vrolijk mannetje. Hij is ook overal graag gezien! Maar soms nemen de zorgen over die wazige toekomst het gewoon over. Maar probeer gewoon het dag per dag te bekijken. Dat zal niet altijd lukken, maar elke dag dat het wel lukt heb je maar gehad he 😊 En die zorgen zijn zo normaal, eigenlijk willen deze ook zeggen dat we mama’s zijn die onze kindjes doodgraag zien en het beste met hen voorhebben. Er zijn veel kinderen die iets soortgelijks meemaken en niet opgroeien in een warm gezin.

Het is ook echt heel overweldigend. En de ene dag al meer dan de andere... Ik had al tegen je gezegd dat ik naar een psycholoog ga. Ik vind dit echt een aanrader. Mijn psycholoog kan echt zaken tegen mij zeggen die een echte eyeopener zijn en ze leer me ook zaken anders bekijken. Ik voel me altijd heel goed als ik van haar terug kom... Ik weet dat het een hele stap is om te nemen hoor. Maar ik doe het ook voor mijn zoontje, hij heeft een sterke mama nodig de komende tijd.

X

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 15:36 Topicstarter

@kaaskopje

Ja inderdaad, ergens had ik na de 2de gehoortest ook gehoopt dat er wat uit zou komen... Maar helaas.

Toch erg bedankt voor je reactie. Dit was inderdaad een mogelijkheid.

Rafelkap

Rafelkap

28-12-2018 om 15:44

onderzoeken

Dag Wiesje
Een kinderneuroloog kijkt bij een kind met een ontwikkelingsachterstand vaak naar meerdere dingen: er wordt een mri gemaakt (onder narcose), een e.e.g. en bloed afgenomen om te onderzoeken op stofwisselingsziekten en chromosoomafwijkingen. Het kan lang duren voordat er duidelijkheid is..
Al die herkenningsverhalen zijn leuk, maar je hebt er eigenlijk niks aan,vergelijken kan niet.. Het kan gewoon zoveel oorzaken hebben. Je zoontje is nog erg jong, dan is het lastiger te zien wat er precies aan de hand is.
Naar een logopedist kan je zonder verwijzing naar toe. Dat zou ik wel zsm doen als je dat nog niet hebt gedaan, om handvaten te krijgen hoe je zijn praten kan stimuleren.
Ik kan je ook nog dit boek aanraden: https://www.bol.com/nl/f/praten-doe-je-met-zijn-tweeen/38527320/
Je bent er vroeg bij, dat is fijn! Bij mijn zoon (nu 12) bleek er uiteindelijk sprake van een chromosoomafwijking en epilepsie (onzichtbaar, hadden we niet verwacht).
Het is idd erg moeilijk je hoofd koel te houden in deze fase, heel veel sterkte ermee.

Lottedekort

Lottedekort

28-12-2018 om 18:04

@wiesje

Wederom weer zoooo veel herkenning in hoe je een en ander verwoord en ervaart...

Ook mijn dochtertje is erg schattig en vrolijk en veel mensen zijn weg van haar. Als ik dan mijn zorgen aankaart wuiven ze dit ook weg. Neeee met haar is echt niets aan de hand! Wat heel lief is... Maar ik zie haar 24/7 en ik heb dus zo mijn twijfels en onzekerheden over het e.e.a.

Vandaag kwam ik thuis en was mijn dochter erg enthousiast om me weer te zien en kwam echt een knuffel geven.. Dit klinkt heel normaal maar is toch sporadisch bij mijn dochter. Vaak heeft ze niet echt door "dat ik er weer ben". Dat geeft dan weer een heel warm gevoel

Mijn partner begint het nu volgens mij ook een beetje op te vallen omdat ze ouder wordt. Dat geeft hij niet toe maar merk ik wel.

Op het consultatiebureau hebben ze er niets over gezegd... We moesten gewoon met 2 jaar weer terugkomen en veel lezen en dingen benoemen.

Als ik dan hoor dat jij naar kinderneuroloog gaat etc en dat er auti experts zijn komen kijken denk ik echt moet ik dat ook gaan regelen? Of ben ik dan zwaar overdreven bezig en moet ik mijn kind dat niet aandoen als er nog te weinig aanleiding voor is momenteel.

Een psycholoog zou voor mij ook niet verkeerd zijn. Ik heb ook een postnatale depressie gehad waar ik dus nog van moet herstellen.. Dus dat helpt ook allemaal zeker niet mee.

Ik ben benieuwd wat er bij jou wel of niet gezegd gaat worden nav de onderzoeken.

Je klinkt als een hele betrokken en lieve moeder die alles zal doen voor haar zoon. Hij zal geen liefde of aandacht hoeven midden.

Rafelkap

Rafelkap

28-12-2018 om 18:41

Lotte

18 maanden is nog wel erg jong. Je kan bv eens kijken of er binnen nu en bv 2 of 3 mnd woordjes bijkomen. Zo niet, of blijf je ongerust, dan vraag je via de huisarts een verwijzing naar een audiologisch centrum. Daar testen ze de oren en taalachterstand etc. binnen een ochtend en verwijzen je verder. Dat boek dat ik Wiesje aanraadde zou je ook kunnen gebruiken om spelenderwijs taal 'aan te bieden.'
Sterkte.

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 21:09 Topicstarter

@Rafelkap

Dag Wiesje
Een kinderneuroloog kijkt bij een kind met een ontwikkelingsachterstand vaak naar meerdere dingen: er wordt een mri gemaakt (onder narcose), een e.e.g. en bloed afgenomen om te onderzoeken op stofwisselingsziekten en chromosoomafwijkingen. Het kan lang duren voordat er duidelijkheid is..
Al die herkenningsverhalen zijn leuk, maar je hebt er eigenlijk niks aan,vergelijken kan niet.. Het kan gewoon zoveel oorzaken hebben. Je zoontje is nog erg jong, dan is het lastiger te zien wat er precies aan de hand is.
Naar een logopedist kan je zonder verwijzing naar toe. Dat zou ik wel zsm doen als je dat nog niet hebt gedaan, om handvaten te krijgen hoe je zijn praten kan stimuleren.
Ik kan je ook nog dit boek aanraden: https://www.bol.com/nl/f/praten-doe-je-met-zijn-tweeen/38527320/
Je bent er vroeg bij, dat is fijn! Bij mijn zoon (nu 12) bleek er uiteindelijk sprake van een chromosoomafwijking en epilepsie (onzichtbaar, hadden we niet verwacht).
Het is idd erg moeilijk je hoofd koel te houden in deze fase, heel veel sterkte ermee.

Dankjewel voor je reactie.
In februari gaat er nog niets speciaal gebeuren bij de neuroloog. Ik denk eerder een verkennend gesprek. Ik moet zeggen, als ik hoor wat ons nog mogelijk te wachten staat krijg ik een knoop in mijn maag. Maar wat moet dat moet natuurlijk...
Degene die thuisbegeleiding komt doen gaat vooral werken aan de communicatie. Dus ik denk dat we daarbij even goed af zijn als bij een logopediste. Het is de ambulante dienstverlening van de KIDS, een onderwijsinstelling voor kinderen bij wie de communicatie spaak loopt (autisme, TOS, mentale beperking, kinderen met hoorproblemen). Waarschijnlijk ken je dit niet, ik ben dan ook van Belgie 😊 Maar ik denk dat we bij hen wel op zijn plaats zijn. En als dat niet zo is hebben ze ons ook verzekerd dat ze ons kunnen doorverwijzen. Ze kijken naar mijn zoontje en ze gaan ons ook tips kunnen geven hoe we zijn spraak moeten stimuleren.
Maar helaas ging dit pas voor februari of ‘aart zijn want ze hebben een kleine wachtlijst. Dus misschien is het toch niet zo’n slecht idee om eerst nog eens contact op te nemen met een logopediste. Want anders zijn we weer misschien 2 maand verder aan het “afwachten”. Ik heb al gegevens van een logopediste die werkt met kindjes vanaf 18 maand.

Ergens weet ik wel dat ik niets heb aan die herkenningsverhalen. Elk kindje is zijn eigen individu. Maar toch... ze doen deugd. Gewoon al om te weten dat er nog anderen in hetzelfde schuitje zitten en ook dezelfde gevoelens ervaren. Want je voelt je zo alleen soms. Maar dat moet ik jou nie vertellen als ik dat zo hoor. Want jij hebt er volgens ook al een heel traject op zitten. Heftig.
Het is misschien een stoute vraag, en je moet er ook niet op antwoorden als je wil... Maar hoe gaat het nu met je zoon? Merkte je op jonge leeftijd ook al dat er meer aan de hand was dan alleen zijn spraak en taal? Of had hij bijvoorbeeld ook achterstand op motorisch vlak. Ik weet, hier ga ik weer... Op zoek naar herkenning. Maar ik heb voor het moment gewoon niet veel meer. Ik wil precies alle routes in mijn hoofd al overlopen hebben, maar je zal zien dat het toch een route zal worden die ik nog niet overlopen had.

Dankjewel voor de tip. Ik heb dat boek ook als aanrader gekregen van de mevrouw van de KIDS 😊 Ik ga het toch eens aanschaffen nu.

En ook dankjewel voor de sterktewensen. Dat doet deugd. En jij weet hoe het voelt...

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 21:10 Topicstarter

@Rafelkap

Sorry, ik had je tekst gekopieerd en nu per ongeluk opnieuw gepost.
Maar zo ging mijn reply naar je typen iets gemakkelijker 😊

_-Wiesje-_

_-Wiesje-_

28-12-2018 om 21:51 Topicstarter

@Lottedekort

Fijn dat we elkaar toch een beetje gevonden hebben hé 😉 Ook al is de reactie van Rafelkap zeker niet onterecht en kan het met zowel jouw dochter als mijn zoontje nog alle kanten uitgaan en natuurlijk ook verschillende kanten.

Fijn dat je dochter je kwam knuffelen 😃 Mijn zoontje is altijd heel enthousiast als hij ons enige tijd niet gezien heeft, maar knuffelen doet hij ook niet. Hij maakt dan blije geluiden, knijpt zijn handen in een vuistje en staat te trappelen. Hij loopt wel naar ons toe en strekt zijn armen uit om gepakt te worden. Maar zijn hoofdje tegen ons leggen ofzo doet hij niet. Hij loopt eigenlijk ook altijd naar de papa en nooit naar mij. Hij is ook een echt papaskindje. Dat is mijn dank om dat wezentje 9 maanden te dragen en het uit mijn lichaam te persen 😂

Ik denk dat mannen ook heel anders omgaan met dergelijke situaties. Ze zijn sowieso al minder emotioneel als vrouwen en kunnen beter leven van dag tot dag. Terwijl wij eerder geneigd zijn om het hele verhaal te zien. Zucht, ik wou dat ik een mannenbrein had. Ik merk hier thuis het verschil ook hoor.

Het is het consultatiebureau dat ons op zijn 15 maanden erop heeft gewezen dat hij anders reageerde en nog niet sprak. Mijn buikgevoel werd toen als het ware wat bevestigd. Zij zeiden: “Hij zit precies in zijn eigen wereldje”. Tja, dan weet je al genoeg dat ze op autisme aansturen. Dan ben ik natuurlijk ook nog gaan googelen (slechtste idee ooit) en toen waren de zorgen helemaal compleet. Wij moeten ook terug op 2 jaar naar hen toe, maar ik was toen zo overstuur dat ik wel iets moest doen. Ik ben toen met hem naar zijn kinderarts geweest en gezegd dat ik zorgen heb dat hij autisme zou hebben. De kinderarts zei toen dat om me gerust te stellen ik contact kon opendoen met die auti-experte en dat heb ik dus gedaan. Zij zei dat ze het niet zag, en op dat moment gaf dat gewoon even rust voor mezelf. Ik kon even weer naar adem happen. Dus dat komen observeren is vooral voor mezelf geweest, en niet zozeer om met hem aan de slag te gaan.
Maar natuurlijk waren we daarna wee enkele maanden verder waarbij er niks gebeurde en ik weer een krak kreeg omdat er geen verandering kwam in zijn gedrag. Of toch niet genoeg. Ik heb dit toen aangekaart met de onthaalmoeder van mijn zoontje en zij heeft toen op eigen initiatief mijn zorgen en het gedrag van mijn zoontje aan iemand die ze kent die bij het KIDS werkt. En zij heeft toen thuisbegeleiding aangeraden, en ik heb toen contact opgenomen. De bal is nu aan het rollen, maar heel traag helaas. Maar ik moet wel zeggen, mij heeft het veel rust gegeven dat er een concreet plan is. Ik heb tijdens het intake gesprek letterlijk gevraagd: Is de vraag naar thuisbegeleiding terecht? En ik kreeg het antwoord: “Natuurlijk. Ook al is het alleen al om jou wat rust te geven”.
De neuroloog was ook niet mijn eigen initiatief. De NKO-arts van mijn zoontje vroeg bij de laatste gehoortest of hij nu al een beetje sprak. Niet dus.. En ik uitte ook mijn zorgen. Dus zij zei dat ik het best eens contact kon opnemen met de kinderneuroloog van het ziekenhuis. Hij heeft immers al veel kinderen gezien en heeft daar een betere kijk op. Ze voegde er ook aan toe dat ze zelf met haar zoontje daar was geweest en dat dat haar toen rust gebracht heeft. De volgende dag heb ik dus een afspraak gemaakt.
Dus ja, vind ik dat je dat ook moet doen? Als dat jou al wat rust geeft... Waarom niet? Ik denk dat we beter iets doen dan niets. Het geeft mij alleszins rust dat ik er iets mee doe. Ik denk dat trouwens de tip die Rafelkap je geeft geen slecht begin is: ga naar de huisarts en vraag een verwijzing naar een audiologisch centrum. Hamer erop als hij dit niet onmiddellijk wilt doen. Je bent beter te vroeg dan te laat. Het gaat je ook rust geven dat je op weg bent met haar...

En zoals ik al zei: een psycholoog is een heuse stap maar doet echt deugd. Gewoon ook eens alles eruit flappen dat op je lever ligt zonder commentaar te krijgen alleen al.
Ik heb trouwens ook een postnatale depressie gehad. Ik heb het heel moeilijk gehad met het “mama worden”. Voor mij was dit iets dat mij overstijgde. Uiteindelijk ben ik er wel uitgeraakt, maar dan krijg je dit op je bord. Niet gemakkelijk en je kent het gevoel heus wel... Je zal ook zien dat de gevoelens die je nu hebt ook vaak te linken zijn aan onverwerkte zaken uit je postnatale depressie. Niet alleen het brein van onze kindjes, maar ook ons brein zit gek in elkaar 😉

Ik ben ook wel benieuwd wat er nog allemaal gaat uitkomen met de onderzoeken die wel of niet gaan gedaan worden. Het is nog een hele tijd wachten, maar ik beloof je op de hoogte te houden 😊

Dankjewel ook voor het mooie compliment 😍 Dat doet deugd om te horen. Maar weet je, ik ben zeker dat jouw dochtertje ook een geweldige, betrokken en lieve mama heeft. Ook zei zal ongetwijfeld je warmte en liefde voor haar voelen. En ja, dat is toch het belangrijkste nietwaar? x

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.