U zeggen tegen mama

beleefd en of u zeggen

Voor mij is beleefd zijn niet verbonden met u zeggen. Kinderen kunnen m.i. ook prima beleefd zijn tegen mij zonder u tegen mij te zeggen. Inderdaad dat jahaa, dat vind ik dus heel onbeleefd. Mijn repliek is dan altijd: ik heet geen haa, dus graag gewoon ja mama.

Overigens moeten mijn kinderen wel u zeggen tegen onbekende volwassenen. En dat verschil tussen mij als volwassene en de dame in de winkel/op straat als volwassene, dat hebben ze echt wel in de gaten.

Voor mij geldt u ook niet

als het echte beleefd. Onze kinderen zeggen ook geen u tegen ons en ook niet tegen bekenden die daar niet op staan. Dat zijn de meeste bekenden in ons geval. Tegen onbekenden zeggen ze wel u.

Aagje

hier ook niet

Nee inderdaad, in de ruime omgeving waar ik woon ken ik werkelijk niemand die dat nog doet.
Toen ik opgroeide (jaren 70, 80 en 90) was het trouwens ook al heel zeldzaam, maar toen nog enkelen. De meer ouderwetse (of zoals wij noemden: 'burgerlijke') gezinnen, of christelijke mensen. Die nog wel af en toe. Dus een overbuurmeisje. En de christelijke familie van mijn stiefvader, daar ook een aantal nog wel. Maar in mijn klas van 30 denk ik niemand. Veel kinderen zeiden trouwens ook de voornaam van hun ouder in die tijd, dat gold toen als progressief.
Maar verder hoor ik dat al lang niet meer.
Mijn kinderen zijn inmiddels pubers. Ik vind het erg leuk dat ze wel mamma zeggen (en niet Bosbes maar voor mij zou het vooral voelen als onnodig afstand creeeren als ik ze met u-zeggen had opgevoed.

Beleefdheid is (groten)deels af te dwingen. Hoeft niet in de vorm van u-zeggen, maar kan wel, dat moet je natuurlijk zelf weten. Tegenwoordig zul je ze dan wel inderdaad in een uitzonderingspositie brengen. Misschien geldt dat nog wel meer omdat je zo'n jonge moeder bent. Mensen vinden het mogelijk wel vreemd dat je dat van ze vraagt. Sta daar wel bij stil.
Respect is veel minder af te dwingen. Dat komt als het goed is toch meer 'van binnen uit', en niet omdat ze u zeggen of met twee woorden spreken.

Misschien juist als je zo'n jonge moeder bent, wil je misschien heel erg 'opvoeden', het goed doen, ze 'kunstjes leren' en ze ook een beetje 'africhten'. Je kunt je afvragen wat je het belangrijkst vindt in wat ze meekrijgen van jou. En hoe het straks is als ze terugkijken op hun kindertijd en jeugd.
Zelf vind ik 'veel liefde' en 'gezelligheid' en 'vertrouwelijkheid / bij mij terecht kunnen' en dat soort waarden behoorlijk belangrijk, en het voelt voor mij alsof u-zeggen daar niet zo bij past. Maar ik kan het mis hebben (of jij streeft vooral andere dingen na).

hmm

Pas op dat je je kind niet u laat zeggen tegen iemand die dat niet wil, iemand bepaalt namelijk zelf hoe hij of zij dient te worden aangesproken, dus ook je zus.

Beleefd zijn?

Ouders aanspreken met u vind ik niet beleefder dan met je. En het ja, mama kan uit de mond van een van mijn pubers uiterst onbeleefd klinken. Terwijl een ja zonder mama erachter weer keurig kan klinken. Het ligt er helemaal aan op welke toon iets gezegd wordt.

Ik kan overigens een ouderstel waar de kinderen de ouders met u aanspreken. Die kinderen klinken of zijn echt niet beleefder dan andere kinderen.

Beleefdheid en respect zit niet in het woord u of ja, mama. Je zal je kinderen moeten voorleven en wat mazzel hebben met het karakter van je kinderen. Het zijn geen handpoppen.

U en beleefd zijn

Oh ja, aanvulling. Kinderen die keurig u zeggen, zijn daarmee niet vanzelf ook aardige en wellevende mensen. U zeggen betekent verder niks. Helaas, kun je denken. Was het maar zo simpel met de normen en waarden.

Surinaamse of Antilliaanse achtergrond

U zeggen komt veel voor bij vrienden met Antilliaanse of Surinaamse achtergrond. De lading die er voor mij aan zit, zit er hij mijn vrienden en hun kinderen helemaal niet zo aan. Het is normaler om u te zeggen. Ook tante zeggen tegen vrienden van de ouders, als het geen echte familie is.

Oude vriendin van vroeger riep een keer heel hard naar haar moeder: ‘Ik háát u, rotmoeder!’

Zelf wel gedaan

en ik ben niet van reformatorische huize. Mijn kinderen heb ik het niet aangeleerd, zij zeggen 'je'. Het is wel een uitdrukking van respect. Natuurlijk is het niet de essentie ervan en komen er nog wel meer dingen bij kijken, maar je kunt alle franjes wegstrepen en dan toch de essentie niet vinden.
Ik heb me niet bij de voornaam laten noemen en ook op andere wijzen duidelijk gemaakt dat ik niet hun vriendinnetje ben. Ik vind het knap dat jij als jonge moeder niet op het niveau van 'vriendinnetje' met je kind wil omgaan en ik begrijp goed dat je aan het zoeken bent naar manieren waarop je dat vorm geeft.

Tsjor

Ik zeg u tegen mijn ouders. Ik heb dat nooit afstandelijk, ouderwets of vervelend gevonden. Ik vind het ook helemaal niet raar om je ouders met u aan te spreken.
Mijn kinderen doen het niet en dat is zo gegroeid. Toen mijn oudste kinderen klein waren woonden we in een Engelstalig land en daar bestaat dat verschil natuurlijk niet. Bovendien kwam hun vader uit een gezin waarin dat niet de gewoonte was.
En dat vind ik ook prima. Het maakt mij niet zoveel uit.
Sommige van mijn neefjes en nichtjes zeggen wel u tegen hun ouders en ook tegen mij. Ik vind dat ook helemaal niet vreemd klinken. Voor mij is dat gewoon.
U klinkt inderdaad beleefder dan jij. Dat vind ik zelf ook. Maar het stoort me ook weer niet enorm dat mijn kinderen wel jij zeggen. Dat is nu zo onze gewoonte geworden.

tegen de tantes en ooms met u zeggende kinderen zeggen mijn kinderen uiteraard ook u. Tegen mijn tantes, ooms en ouders zeker. En natuurlijk ook tegen vreemden.

Kyana

Ben dan wel benieuwd of jij uit een refo of streng christelijk milieu komt? Want die associatie heb ik er ook bij en - net als Amsterdamse zegt - hoor ik het ook bij Surinaamse/Antilliaanse families.

In mijn jeugd kwam het wel voor, dat kinderen ouders met u aanspreken. Dit waren ook gezinnen die op zondag naar de kerk gingen. Nu hoor ik het in mijn omgeving nooit meer, maar ik kom zelf niet uit een kerkelijk milieu.

Zelf wel, kinderen niet

Ik moest officieel u tegen mijn ouders zeggen, maar in de praktijk omzeilde ik dat standaard. Nog steeds voelt het heel raar om u tegen ze te zeggen. Dat kwam door mijn ouders zelf. Zij spraken in mamma en pappa-vorm. "Kaaskopje, wil je mamma's schoenen even pakken?" En dan was mijn reactie "Waar zijn mamma's schoenen dan?" (Bijvoorbeeld ) Ik vond dat toen heel normaal. Pas achteraf heb ik me daar over verbaasd. Bij mijn kinderen geen poppenkast in dat opzicht, gewoon je en jij en ik sta ook niet op twee woorden. Je kunt je energie beter in een leuk contact steken dan in dat soort verplichtingen en ik vind ook dat het afstand creëert, terwijl ik dat juist niet wil. Ook kinderen zijn nooit te oud om zich te leren aanpassen, dus als iemand wel graag wil dat kind ja meneer of ja mevrouw zegt dan komt dat vast wel goed.

Ik heb wel een vriendin die de kinderen heeft geleerd u te zeggen, daar verbaasde ik me eigenlijk heel erg over. Zo had ik haar niet ingeschat, maar ze heeft de traditie van haar eigen ouders denk ik gewoon voortgezet.

Jawel de mijne

Zeggen, al slijt het nu ze volwassen zijn wel wat, nog steeds u. Ikzelf ook tegen mijn ouders.
De band is prima, beleefdheid zit niet per se in een woord, maar het helpt wel mee.
Het geeft in mijn ogen een vorm van gezonde afstand en die mis ik wel eens tegenwoordig bij de meer vriendschappelijke verhouding die je nu vaak ziet.

ik ook hoor

Mijn ouders zijn overleden maar ik heb altijd u gezegd, mijn schoonvader en zijn vrouw zijn ook gewoon u.

ongezonde afstand

Mijn kinderen en ik weten prima hoe het hoort. Vreemden spreek je aan met u tenzij je zeker weet dat de persoon in kwestie veel jonger is dan je zelf bent. Ook mensen die aangeven dat je jij mag zeggen hoeven niet met u aangesproken te worden.
De kinderen van het hoekje hier spreek ik dus niet aan met u, hun moeder wel. Ze is jonger dan ik maar geen goede bekende; dus u. De buurman die hier pas een half jaar woont wil aangesproken worden bij de voornaam en jij, ook door onze kinderen dus zeggen we jij en voornaam.
Thuis en in mijn familiekring zeggen we jij. Maar wel met respect. Ja oma, is heel normaal. jaahaa wordt niet getolereerd.
In familiekring van schoonouders moet er u gezegd worden en daar is ja oma al op het randje. Wil je thee? moet beantwoord worden met Alstublieft oma. Dan is ja oma al te onbeleefd. Dat dwangmatige van u moeten zeggen en dat constante gezeur over onbeleefd en respectloos heeft inmiddels gezorgd voor een ongezonde afstand.
Afstand creëren met u zeggen bij de dokter, de tandarts of de slager is niet zo erg, daar ben ik geen familie van. Door u zeggen afstand creëren in de relatie met je (groot)ouders is voor mij niet normaal. Voor mijn man voelt het inmiddels ook niet meer fijn, hij ziet ook de nauwe banden bij ons thuis en de afstand bij zijn ouders.

Engels en Vlaams

In het Vlaams zeggen ouders zelfs u tegen hun kinderen, in het Engels bestaat alleen maar you. U of jij heeft voor mij niets met beleefdheid te maken maar met gewoonte en cultuur.

Gezonde afstand?

Ik ben hun moeder, niet hun vriendinnetje, maar ik zie mijzelf niet als de baas of zo. In voorkomende gevallen heb ik het laatste woord, maar dat is omdat ik het oudst en wijst ben Jij past dus prima. Ik ben zelf niet zo scheutig met u. Dat zeg ik alleen in professionele situaties of tegen mensen die veel ouder zijn. Dus wel tegen de buurvrouw van 93 maar niet tegen die van 53.

ach, u zeggen

Dat is gewoon niet meer zo van deze tijd. Prima als je er aan vast blijft houden, maar dan loop je wel een beetje achter

Hanja

Wat houdt gezonde afstand in?

jammer

Dat je een 'gezonde afstand' wenst tot degenen die je het meest dierbaar zijn.

Jahaa

Als je geen jahaa van je kinderen tolereert, zeg je het zelf dan ook nooit tegen iemand? Of geldt die regel in hoofdzaak voor kinderen tegenover ouders/grootouders?

Ik heb zelf nooit gehamerd op 'met twee woorden spreken'. Ik vind het iets slaafs hebben. Dus als niet eigen kinderen tegen mij alleen 'dank u wel' zeggen ben ik zeer tevreden. Of als ik door mijn eigen kinderen geappt wordt met 'dank je' zonder mamma, vind ik dat fijn. Of op een 'commando' als 'haal je schoenen even op', dan zit ik totaal niet met 'jahaa'. En wat heeft het mij opgeleverd? Kinderen die prima weten wanneer ze een beleefd antwoord moeten geven.

jahaa

het gaat me om het toontje wat je er vaak bij hoort. Daarin klinkt vaak door 'hou toch op met je gezeur'. Het is vooral die intonatie die me stoort. Ik probeer dus idd dat zelf nooit zo te zeggen, vind dat buitengewoon onvriendelijk klinken.

ook afstand-gevoel

Ik heb bij U ook een gevoel van afstand zeg dat alleen tegen vreemden of oudere tantes of ooms. Mijn ouders zijn bijna 80 en daar zeggen we ook je en jij tegen.
Zelf heb ik altijd geprobeerd het goede voorbeeld te geven, dus mijn kinderen praten zo ongeveer als ik doe. Hoe klein ze ook waren, als ik ze iets gaf dan zei ik 'alsjeblieft' en dan zeiden zij 'dank je wel' en dat doen we eigenlijk wederzijds nog steeds. Gewoon een vorm van vriendelijk praten, maar hier ook wel eens in het heetst van de strijd wordt er 'jahaaa' geroepen, maar daar doe ik dan net zo hard aan mee. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat we toch echt respectvol met elkaar en met anderen omgaan.

Tine Winkel

Jahaa klinkt inderdaad als 'ja dat weet ik wel, je hebt het al een keer gezegd!', maar diezelfde intonatie kun je leggen in 'ja, mammaaa'.

gezonde afstand

ja, een gezonde afstand tot je kinderen is er volgens mij wel. Je bent hun ouder/opvoeder, niet hun beste vriend.
Sommige sores moet je ook niet met ze delen of heel algemeen.
Jou relatieproblemen moeten niet op hun schouders drukken.

Maar die afstand komt niet uit 'u' of 'je' zeggen. En met die gezonde afstand kan de band nog heel erg goed zijn en misschien zelfs wel beter.

Annie M.G.

Ik heb er ook niks mee. Ik wil dat niet dat iemand u tegen mij zegt. Dan heb ik het idee dat ze het niet tegen mij hebben. Ik wil geen muur. Dat heeft niets met respect te maken voor mij.
En opgegroeid in de jaren 70 was het al niet meer 'done' om met twee woorden te spreken, zie Annie M.G.