Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op
Tess1979

Tess1979

11-03-2017 om 10:43

Verlatings angst Claimen Mama na komst 2e kindje

Ik zal het proberen kort te houden. Ons zoontje is nu 22 maanden en is enkel naar mij toe vreselijk claimerig tot in het extreme toe. Overal waar ik ga sta is het "mamaaaa mamaaaa mamaaaaaa!!" en hij hangt aan mijn benen, duwt zich overal tussen als ik even geen aandacht voor hem heb en gaat vreselijk jengelen. Ook slapen is een ramp. Wij co-sleepen al sinds het begin. Nu wil hij niet meer slapen als ik in de kamer ben. Hij blijft over me heen kruipen en hangen en mijn handen om hem heen slaan. Zodra hij in de nacht wakker wordt het zelfde liedje. Bij papa doet hij dit niet. Ligt hij alleen met papa, zeurt hij even 3 minuten om mama maar dan is het goed. Hij Claimpt papa ook absoluut niet. Enkel mij tot in het extreme toe...

Nu even wat achtergrond info.
Wij zorgen beide voor onze kinders. Mijn vriend geeft net zoveel aandacht aan hem als ik en verschoont/voed ect hem net zo vaak als ik. Doen veel met de kinderen en betrekken zo overal bij.

Vorige maand hebben wij na een zware zwangerschap een dochtertje erbij gekregen. Ik meld de zware zwangerschap omdat ik in de laatste 2 maanden regelmatig in het ziekenhuis heb moeten verblijven en ik mijn zoontje niet meer heb mogen tillen. Hij werd in die periode al onrustig naar mij toe. Vroeg telkens waarom mama niet mee ging, werd in de nacht wakker om te checken of ik er nog wel was en als ik er niet was was het soms huilen.
Na de bevalling hebben we met onze nieuwe kleine bijna 10 dagen in het ziekenhuis moeten verblijven en moest hij elders onder gebracht worden. Ook geen prettige situatie. Heb hem ontzettend gemist. Hij heeft het overigens prima gedaan met enkel onrust in de nachten maar verder absoluut geen verlatingsanst naar ons toe. Hij kwam ons opzoeken en ging net zo vrolijk weer met opa of oma mee..

Nu alles weer een beetje normaal begint te worden (ik kan weer tillen en hoef niet meer weg in de nachten) merk ik dus dat hij heel extreem gedrag naar mij vertoont. Hij claimt me enorm! Terwijl hij normaal een kindje is die zich prima zelf kan vermaken. Hij is verder ook vrolijk zolang ik maar geen aandacht voor ook maar iets anders heb. Ga ik ook maar 1 minuut achter de computer zitten of ga ik koken duwt hij zich tussen mijn benen en gaat hij vreselijk lopen jengelen. Zo dus ook in de avonden als ik met hem ga slapen. Hij blijft over me heen walsen terwijl mijn vriend nergens last van heeft.

Ik begrijp dit gedrag niet goed. het lijkt op verlatingsangst maar ik ga niet weg. Ik ben constant bij hem en zelfs als ik 100% aandacht voor hem heb is hij nog niet tevreden (zoals tijdens het slapen dat hij echt fysiek op mij moet gaan klimmen).
Het irriteerd mij iig enorm. Ik word nu nog niet boos op hem en straf hem niet (als kook ik zelf soms van binnen) voor zijn gedrag want ik vermoed dat dit pure onzekerheid in angst is. Maar ik probeer het wel te negeren en hem uit tleggen dat ik soms even wat anders moet doen, maar dat helpt allemaal niks..
Hopelijk kan iemand mij vertellen waar dit gedrag van daan komt en hoe ik er in godsnaam mee om moet gaan, want dit is echt geen doen.

Alvast bedankt! (en sorry voor het lange verhaal! )

Angela67

Angela67

11-03-2017 om 10:50

begrijpelijk toch?

als ik het lees lijkt het mij juist duidelijk: hij heeft het nog kunnen accepteren min of meer toen het allemaal zo raar was (jij in ziekenhuis etc), maar nu je terug bent 'moet' alles natuurlijk wel weer normaal worden volgens hem . Dus zeker geen extra baby in the house, en geen onverwachte situaties meer zoals er waren (ziekenhuis enzo). Hij probeert terug te komen naar de status quo maar dat kan niet meer. Dat weet jij, dat weet je man. Maar hij weet het niet en je zult hem dus moeten helpen om hem toch dat vertrouwen weer te laten opbouwen.
dus accepteer dat het zijn onmacht is en zeker niet zijn onwil (dat zeg je zelf) en natuurlijk gaat het voorbij. Maar ik zou niet té hard proberen om 'het' weer allemaal zo te krijgen als vroeger (dat hij zo fijn alleen kon spelen enzo) want jullie hele wereld is veranderd. Er komt een nieuw evenwicht maar dat moeten jullie als ouders wel 'uitstralen' naar hem.
gr Angela

Angela67

Angela67

11-03-2017 om 10:51

"dus accepteer dat het zijn onmacht is en zeker niet zijn onwil (dat zeg je zelf) "

ik bedoel hiermee dat je al inderdaad zelf schrijft dat het onzekerheid e.d. is, dus hou dat gevoel vast zodat je inderdaad niet boos wordt. Hoe vermoeiend het ook is . .

gr Angela

Jackie

Jackie

11-03-2017 om 11:14

In ieder geval niet boos worden inderdaad

Het is heel goed van je dat je het volhoudt om niet boos te worden. Dat werkt namelijk averechts. Verder kan je misschien proberen om het te benoemen op een voor hem begrijpelijke manier? Dus mama houdt veel van je, mama is hier/gaat niet weg etc.? Misschien hebben die 10 dagen weg hem meer van slag gebracht dan het krijgen van een zusje, hoe goed hij het ook heeft gedaan bij opa/oma. Misschien vaker benoemen dat hij het zo goed heeft gedaan en dat je zo blij bent dat hij weer terug is en je hem erg hebt gemist? Het lijkt inderdaad op onzekerheid wat hij laat zien.

Mariel

Mariel

22-03-2017 om 10:59

Bouwen aan het vertrouwen

Ik kan me voorstellen dat het gedrag van je zoontje frustrerend is, maar het is goed van je dat je niet boos wordt. Je hebt de koppeling met je tweede kindje goed gelegd, lijkt me.

Het komt vaker voor dat de oudere kinderen claimend gedrag laten zien op het moment dat mama de aandacht moet gaan verdelen. Toen je zwanger was en vlak na je zwangerschap was alles onzeker voor jullie allemaal, maar nu er meer rust is beseft je kindje dat hij je nu toch wel goed vast moet houden, want zo uit elkaar zijn is hélemaal niet prettig. Het kan ook zijn dat hij voelt dat jij gespannen bent en dit kan ook voor onzekerheid bij hem zorgen. En dan is mama ook nog veel bezig met zijn zusje.

Hij geeft aan dat hij je hard nodig heeft, en hoe moeilijk dat soms is met claimend gedrag, het helpt vaak om elke dag een of meerdere momenten je aandacht volledig op hem te richten. Ik kan me voorstellen dat het nu lijkt alsof je je aandacht constant bij hem hebt (dat kan niet anders, als hij aan je hangt), maar echt even met hem op de grond zitten bij zijn spel en proberen echt te genieten van die momenten. Zodat hij kan ervaren dat mama er echt 100 % voor hem is. Kijk naar hem, vraag je af wat er in zijn hoofdje om gaat. Het kan helpen om te benoemen wat hij doet, bijv: "je speelt met de trein, wat is hij mooi lang!". Soms is het even wennen om zo te benoemen, maar het helpt kinderen ook om te voelen dat ze echt gezien worden. Als hij daar weer meer vertrouwen in gaat krijgen, dan zal hij ook langzaamaan weer wat zelfstandiger gaan worden, omdat hij weet dat mama hem ziet en er voor hem is. Als het vertrouwen er weer is, gaan kinderen vanzelf weer op onderzoek uit.

Ik hoop dat dit je wat kan helpen. Mocht het nodig zijn, wil ik altijd even met je sparren over andere mogelijkheden.

Groet, Mariël

Hier ook hoor

Zoon was met opa en oma mee tijdens en na de bevalling van dochter. Het 'foute' moment was toen hij met opa en oma thuis op bezoek kwam om nieuw zusje te zien, een paar uur na de bevalling, we waren net thuis.
En toen weer mee terug ging naar opa en oma.
Die nacht had hij ontroostbaar gehuild, gedacht dat hij ingeruild werd, vermoedelijk.
De dag daarop werd hij al vroeg thuis gebracht en was inderdaad wat kleverig. Het is weer voorbij gegaan. We deden zon beetje alles samen en ik had een schommelstoeltje voor baby zodat ik hem ook zelf in bad kon doen waar baby bij was.
Het kan echt wel even lastig zijn, maar ik denk dat je je er niet ongerust over hoeft te maken, het slijt wel weer.

Rosemarije Disselhorst

Rosemarije Disselhorst

02-04-2017 om 10:10

Vertrouwen geven

Net zoals jij je zoontje hebt gemist in de dagen dat je niet bij hem kon zijn, heeft hij jou natuurlijk ook gemist. Best wel leuk om met oma en opa mee te gaan, maar ik kan me voorstellen dat hij dit een bijzonder verwarrende situatie vond en dat hij bang is dat dit weer zal gebeuren. Makkelijk moet het inderdaad niet zijn als je nooit een ogenblik voor jezelf kan hebben, maar ik denk dat je hem zal moeten leren om dat vertrouwen, over het feit dat hij bang is dat je weer zal vertrekken, langzaamaan weer zal moeten opbouwen. Misschien kan je hem voor een paar uurtjes eens naar opa en oma brengen en hem dan weer gaan ophalen. Zo zal hij merken dat hij gerust een tijdje zonder jou kan en dat het deze keer niet zolang duurt voor hij je terug ziet.

Jaël

Jaël

21-06-2017 om 02:10

Trotse grote broer!

Hai Tess,

Ik sluit me helemaal aan bij voorgaande reacties. Het is gewoon een grote overgang, die voor hem waarschijnlijk even schrikken was toen je weg bleef. Onthoud dat het begrip 'een nieuwe baby' eigenlijk nog te abstract was voor hem, voordat het geboren werd. Waarschijnlijk was het een onzekere periode voor hem. En nu is ook nog eens alles anders met een heel nieuw mensje in huis. Dat is flink schakelen voor een nauwelijks drie jarige. Maar: het gaat vanzelf over. Echt! Hij zal binnen de kortste keren doorkrijgen dat de situatie niet meer terug zal keren naar hoe het was voor de bevalling.

Wat ik je nog aan kan raden: probeer hem te laten voelen dat hij de Grote Broer is. Dat hij trots kan zijn op dat hij al van alles kan en zijn kleine zusje nog niet. Zo kan hij langzaam op een positieve manier naar de nieuwe situatie gaan kijken.
Probeer hem te betrekken in de dingen die je met zijn zusje doet. Simpele dingetjes, vraag hem bijvoorbeeld om haar sokjes aan je aangeven of haar mutje op haar hoofdje te leggen. Of koop een pop zodat hij ook de baby in badje kan doen. Prijs hem uitvoerig, zodat hij erin gaat geloven. Maak bijvoorbeeld een button met 'Grote broer!' erop die hij mag dragen als hij heeft laten zien dat hij een grote jongen is. Prijs hem voor de kleine momentjes die hij alleen doet. Ook al is 'ie maar één minuutje bezig is met een autootje, als daar een positieve reactie van jou op komt, is dat genoeg reden voor hem om zich volgende keer wellicht twee minuutjes bezig te houden.

En als je echt even klaar bent met hem: nee is nee, en moet nee blijven. Probeer je bewust te blijven van hoe duidelijk je signalen zijn. Als je de hele tijd zegt: 'He, ga eens van me af' en 'pff mama is aan het koken' en 'stop nou eens' maar niet laat zien dat er consequenties zijn als hij het niet luister, dan is er ook geen reden voor hem om wél naar je te luisteren. Als hij zich echt misdraagt: gebruik de Naughty Step van Jo Frost (kun je zeker vinden op internet). Werkt GENIAAL, zolang je precies de stappen volgt en écht volhoudt.

Liefs!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.