Akelig kind?
Hallo allemaal,
Ik zit met een gevoelig dilemma.
Ik irriteer me meer en meer aan m'n stiefzoontje van bijna 7 jaar. Ik vind dat hij zich aan het ontwikkelen is tot een naar kind. Maar tegelijkertijd vraag ik me af of ik geen irreële verwachtingen heb. Hij was 5 toen ik in zijn leven kwam en mijn eigen zoontje is bijna 2 dus ervaring met kindjes van 7 heb ik niet.
Ik heb het wel deels besproken met mijn vriend (hij is hoofdverzorger en we wonen samen). Maar ik vind dit wel lastig omdat ik het ook niet leuk zou vinden als mijn kind wordt bestempeld als naar.
Het gedrag waar ik me aan irriteer:
- Zeer ongemanierd, op elk vlak. Niet groeten, niet dank je wel zeggen. Niet om iets vragen, maar commanderen; "Ik heb dorst." "Ik zou toch drinken krijgen." Dingen niet netjes aangeven, maar of gooien, of met hoofd afgewend ongeïnteresseerd aan iemand "geven". Alles maar "neer pleuren". Heel vies eten; smakken, veel knoeien en vingers gebruiken.
- Continu klagen en verongelijkt doen alsof hij iets tekort komt.
- Als hij wordt aangesproken op ongewenst gedrag altijd met smoesjes komen, vooral "het was maar een grapje".
- Uitlokken dat mijn zoontje straf krijgt; hem uitdagen en als hij dan een tik van hem krijgt, lopen brullen dat hij is geslagen.
Ik heb geen plezier meer in de omgang met mijn stiefzoontje, iets waar ik mezelf erg zorgen om maak en me erg schuldig over voel. De laatste week zit ik hem erg op z'n huid. Nu heeft hij de afgelopen 3 nachten in z'n bed geplast en voel ik me erg schuldig of het door mijn strenge (?) regime komt.
Ben ik te streng? Heb ik irreële verwachtingen? Zijn bepaalde gedragingen normaal bij z'n leeftijd? Moet het getolereerd worden, moet het gecorrigeerd worden? Moet ik het houden bij aanspreken of moet er een straf op volgen?
leeftijd?
Minstens de helft doet mijn zoontje van dezelfde leeftijd ook, maar dat is toch echt een lieverd.
Als dit het enige is, denk ik dat je teveel verwacht. Maar je stoort je natuurlijk wel eerder aan dingen als het kind in het geheel niet leuk is.
Limi
Ik vond hem van het begin een leuk kind. Alleen lijkt het bij mij nu een andere kant op te groeien. En ik ben ook wel bang een soort tunnelvisie te ontwikkelen.
Hoe ga jij om met dergelijk gedrag?
hahaha
Heb je het over mijn lieve, geweldige, prachtige kinderen van zeven jaar? die doen alles wat jij beschrijft, behalve dan in bed plassen. Dan laatste kan zeker voorkomen uit een te strenge aanpak.
Kinderen van deze leeftijd zijn heel kwetsbaar. Het schattige is eraf en ze moeten ongelooflijk veel. Op school is de prestatiedruk groot. Ze worden zich bewust van de sociale rangorde in de klas. Ze beginnen nu te zien dat anderen betere resultaten halen. Ook komen vriendschappen meer onder druk te staan, omdat kinderen onderling kritischer worden. Mijn tweeling is erg druk bezig met onderlinge ergernissen en pesterijen op school en hun cognitieve vermogens.
En deze stress uit zich soms in onaangenaam gedrag thuis. Dat moet je natuurlijk niet goed vinden, maar het is niet abnormaal en zeker geen teken dat je te maken hebt met een 'akelig kind'. (daar geloof ik sowieso niet in)
Je vragen:
Ben ik te streng? Ja, ik denk het wel. Dat bedplassen is een teken aan de wand. Een kind moet zich thuis gewaardeerd, veilig en geliefd voelen. Niet het idee hebben dat het een 'akelig kind' zou kunnen zijn. Dat is een onveilige gedachte voor een kind.
Heb ik irreële verwachtingen? Ja, ik denk het wel.
Zijn bepaalde gedragingen normaal bij z'n leeftijd? Ze zijn allemaal redelijk normaal.
Moet het getolereerd worden, moet het gecorrigeerd worden? Nee, jaa, het kind moet nog een hoop leren. Jij en je partner daar de doorslaggevende factor in. Als je dat op een positieve manier doet, heeft hij er de rest van zijn leven wat aan. Als je het op een negatieve manier doet, dan heeft hij daar de rest van zijn leven last van. Zijn zelfbeeld staat onder druk, daar moet je heel erg zuinig op zijn.
Moet ik het houden bij aanspreken of moet er een straf op volgen? Ik ben absoluut tegen straffen. Mijn kinderen ervaren wel natuurlijke consequenties van hun gedrag. Als je behang scheurt, heb je een kamer met gescheurd behang. Als je je zusje slaat, kun je niet in de kamer bij haar zijn. Als je je fiets kapot maakt, kun je niet fietsen. Als je limonade morst, moet je het opruimen.
Wat ik zou doen: Positief blijven. Benoemen wat het kind goed doet. Veel complimentjes geven. En dan vooral gericht op inzet en intentie. Niet complimenteren op resultaat. Er zijn altijd wel aardige dingen te zeggen. Doe dat ook. Zelfs als mijn kinderen met een verschrikkelijk negatief verhaal komen over wat een klasgenoot allemaal fout heeft gedaan, wat ik persoonlijk dus erg irritant gedrag vind. Dan nog kan ik zeggen: 'Joh, jij weet goed, wat de regels zijn, dat is knap van je.'
Kalm blijven: Niet gaan straffen, schelden, zeuren, zaniken. Geen ironie, sarcasme of andere gemene dingen doen. Zelf het goede voorbeeld geven. Als het kind iets doet, wat je liever niet ziet, het niet gaan verbieden, maar verwoorden wat je wel wilt. 'Laat elkaar met rust.''We gaan voorzichtig met onze spullen om.''Blijf van elkaar af.' 'Leg het maar rustig neer.''Zet je fiets maar netjes op de standaard.''Ik vind het leuk als je me aankijkt.' 'Ik vind het fijn als je vriendelijk tegen mij praat.' Etc, etc.
Georganiseerd blijven: Een kind van die leeftijd heeft veel aan zijn hoofd. Ritme, structuur, regelmaat en voorspelbaarheid, maken het een stuk makkelijker voor het kind om zich wenselijk te gedragen.
Door blijven gaan: geen irreele gedachten als: 'dit is een rotkind'. Dat werkt verwoestend. Het is een kwetsbaar wezen, waar je verantwoordelijk voor bent. Het kind verdient een kans om te leren wat het moet leren. Dat is niet zo makkelijk en het gaat zeker niet allemaal vanzelf. Het kind heeft mensen nodig die het niet in de steek laten, niet afwijzen. Maar door het vuur gaan en door bijten.
Dank je wel Druif
Met schaamrood op m'n kaken lees ik je reactie, maar ik heb er wel wat aan en ga hier zeker mee aan de slag. Dank je wel!
Geen ervaring
Ik heb geen ervaring met scheidingen en stiefouderschap. Laat ik dat voorop stellen.
Maar jullie wonen samen (hoe lang?). Ik begrijp best dat je partner een andere verhouding heeft tot het kind. Maar hoe ga je daar mee om? Maar volgens mij wringt daar de schoen. Maar hem tot hoofdverzorger (yek! het is zijn papa) te benoemen terwijl jullie samenwonen voelt wel wat vreemd aan. Wat ben jij dan? Van de facilitaire dienst? Assistent van de hoofdverzorger? Hoe komt dat over voor het kind? Liefdeloos.
Kinderen voelen dingen feilloos aan. (En dat blijkt ook wel, want ja, ik zou er van uitgaan dat hij een stress reden heeft om weer in zijn bed te plassen). Ga eens in zijn schoenen staan. Hoe zou jij je voelen als kind van de hoofdverzorger (nogmaals yek!) en je hebt er een mevrouw bij gekregen die hier en daar met tegenzin verzorgende taken op zich neemt.
Er zijn geen nare kinderen. Heel veel 7-jarigen gedragen zich op deze manier. Heel veel ouders zien een geweldig kind dat inderdaad bepaald gedrag laat zien. Je kunt alles van de negatieve kant zien. Dan weet je zeker dat het kind zich ook steeds negatiever gaat gedragen. Je kunt ook, ondanks de fouten/leermomenten die elk kind mag maken, zien wat voor een geweldig kind het is. Als je die bril opzet, gaat het meteen een stuk beter.
Ik heb hier wel eens de stoplichtmethode gebruikt. Wat is rood gedrag (slaan, schoppen, schelden). Wat is groen gedrag (lief zijn, helpen, complimentjes geven, beleefd zijn). Daartussenin zit oranje gedrag (smoesjes, overdrijven, brutaal, smakken). Voor ieder kind vul je 'eigen' dingen in. Je kunt ook de consequenties bespreken. Wat gebeurt er als je rood gedrag vertoont: ongezellige sfeer, geen leuke dingen doen, naar je kamer, ... (kind zelf laten vertellen). Groen gedrag: gezellige sfeer, leuke dingen samen doen, iedereen blij in huis.
Kinderen weten vaak feilloos welk gedrag van hen waar hoort. De crux zit erin om het groene gedrag vaak te belonen. Goed zo, ik zie dat je nu heel netjes eet, mij goed helpt, dankjewel zegt. Dat is groen gedrag. Echt super!
Bij oranje gedrag maak je duidelijk dat het oranje gedrag is. Jeetje, je zit nu zo te smakken, je bent nu wel erg onbeleefd; dit is oranjegedrag. Bij oranje gedrag heb je min of meer een keuze: stop je of ga je door. Als je doorgaat kom je in rood gedrag. Je maakt je kind bewust van oranje gedrag in de hoop dat hij kiest voor groen gedrag.
Ik zou ook heel goed kijken of hij jullie iets anders probeert te vertellen. Waaorm vertoont hij oranje of rood gedrag. Hij weet dat hij daarmee aandacht krijgt (want je zegt: ik zit heel dicht op zijn huid). Volgens mij besteed je nu alleen aandacht aan de negatieve dingen en helemaal geen aandacht aan positieve dingen. Dan kom je in een vicieuze cirkel.
Oh, en misschien moet je eens bezinnen om niet het onderscheid te maken tussen mijn en zijn kind.
Niet schamen
Ik zou me niet schamen, als ik jou was.
Weet je, opvoeden is hondsmoeilijk. Dit forum is daar een levendig bewijs van. Er is geen perfecte opvoeding en de perfecte moeder bestaat niet (of is een verschrikkelijk irritant wezen).
Dus vergeef jezelf. Je hebt een moeilijke taak. Waar je niet voor opgeleid bent. (ik heb meedere keren verzucht dat ik ontslag zou nemen, als dit mijn baan zou zijn) Je bent lerende. Je vraagt hulp en feed back. Je bent goed bezig.
Juist met opvoeden, kinderen en ouder zijn, is er geen zwart-wit. Alles is zo'n beetje grijs (of alle kleuren van de regenboog). Een kind heeft veel kanten, jij hebt veel kanten. De rest van jullie gezin heeft ook veel kanten en veel kleurtjes. Het is moeilijk om daar chocola van te maken. Een mens vervalt razendsnel in een soort van 'overlevingsmodus'. En die is niet altijd juist.
Het begin is: Bewust worden van de patronen en wat er gebeurd.
Soms helpt het om jezelf te filmen of zo, als je bezig bent met je kind. Dat kan een eye-opener zijn, omdat je dan je houding objectiever kan bekijken.
Als ik het moeilijk vind om de positieve dingen in mijn kinderen te zien, helpt het altijd als ik een-op-een wat leuks met ze ga doen. Samen iets doen wat het kind leuk vindt. Dat kan koekjes bakken zijn, of naar een museum, of samen naar het zwembad, of samen iets moois maken voor papa, of wat dan ook. Daar knap ik dan van op, omdat ik zie dat dit zeurende, drukke, onaardige kind, ook een enthousiaste, blije, creatieve, liefdevolle kant heeft. Daar kan ik dan later weer op teren, als er gezeurd wordt over het eten.
Annie
Wij wonen nog geen jaar samen.
Hoofdverzorger is de term die wordt gebruikt voor de ouder waarbij het kind het vaakst is, en dat is bij ons. Ik ben z'n stiefmoeder. Niets meer en niets minder. Als je het allemaal in officiële termen benoemt kan dat vrij kil overkomen. Liefdeloos is het nooit geweest, maar de laatste tijd voor mijn gevoel wel en inderdaad assistent van en van de facilitaire dienst. Wat betreft assistent van, daar sta ik achter. Mijn vriend moet wel de hoofd opvoeder zijn. Stiefouder - stiefkind is vaak een kwetsbare en complexe verstandhouding. Ik wil zeker niet de boze stiefmoeder zijn en hem van mij afduwen door teveel de opvoedrol op me te nemen. Daarom heb ik me enige tijd geleden hierin al wat afstandelijker opgesteld. Omdat ik vind dat mijn vriend niet of niet adequaat handelt, ben ik wel meer gaan opvoeden. Denk dat we nu wel kunnen concluderen dat een grote opvoedrol niet bevorderlijk werkt voor de verstandhouding tussen mij en m'n zoontje. Dus ik zal me weer wat meer terugtrekken qua opvoeding en wat zelfbewuster moeten zijn.
Dank je wel voor je tips!
Geen onderscheid maken tussen zijn en mijn kind klinkt heel mooi maar is erg naïef. "Zijn kind" heeft namelijk al een hele opvoeding gehad waar ik geen deel van heb uitgemaakt en welke niet altijd de mijne zou zijn geweest. Ik kan niet heel zijn opvoeding om gaan gooien omdat ik een andere visie heb op bepaalde zaken. Ik moet rekening houden met de opvoeding van zijn (biologische) ouders. Ik kan hem bijvoorbeeld niet opeens gaan aanleren om "u" te zeggen terwijl zijn ouders daar op tegen zijn.
En voornamelijk mijn lik op stuk opvoeding bij "mijn kind" is niet iets wat ik doen bij "zijn kind".
Druif
Wederom bedankt 
Lees nu je posting is als 7-jarige. Die begrijpt echt geen drol van wat jij bedoelt, hoe jij in je rol staat, welke rationele afwegingen jij maakt. Die wil gewoon lief een aardig worden gevonden, een knuffel en een compliment krijgen, zich trots voelen.
Je stuk over mijn en zijn vind ik echt heel pijnlijk. Als moeder maar zeker als 7-jarige.
Denk je dat de (je?) twee kinderen niet feilloos gaan aanvoelen dat je de een anders behandelt dan de ander (los van leeftijdsverschil)? Dat is niet fair; biologisch kind of niet.
Aanvulling
Ik krijg nu de indruk dat jullie zijn gaan samenwonen en ieders op eigen manier zijn blijven opvoeden en dat jullie dat ook zo willen blijven doen. Dan is dit misschien juist wel het moment om eens kritisch te kijken of dat nog wel langer houdbaar is.
Volgens mij gaat dat namelijk niet werken. In jullie huis gelden jullie regels. Het maakt geen bal uit of de regels bij de moeder anders zijn. Maar de regels die in jullie huis gelden, gelden voor iedereen. Je zult best moeten schipperen. Net zoals twee biologische ouders dat regelmatig doen.
ik herhaal
Ik verbied wel en zeg ook nee en zo. In mijn ervaring komt het beter aan als het duidelijker is wat niet mag. Verder herhaal ik gewoon alles de dag erna weer, want als hij op maandag na wat aansporingen zijn vork oppakt, dan kan hij hem dinsdag weer laten liggen. Dat soort dingen inslijpen kost wel tijd. Ik geef dan ook geen straf voor dat soort dingen.
Annie
Je denkt toch zeker niet dat ik tegen mijn stiefzoontje zeg; jij bent mijn stiefzoon en daarom ga ik anders met jou om, want als ik jou (te veel) corrigeer ga jij je afzetten tegen mij en dan komen er gezinsconflicten. Nee, ik behandel hem zoveel mogelijk zoals ik mijn eigen zoontje behandel. Maar moet dat wel doen binnen de reeds opgezette kaders die zijn ouders 7 jaar geleden al hebben opgesteld zonder mij.
Daarbij geef ik ook duidelijk aan dat het probleem niet ligt bij het "stief" maar bij gedrag. En stel ik de vraag (vanwege mijn gebrek aan kennis en ervaring) of dit horend is bij de leeftijd en hoe ik daarmee om moet gaan. Ik heb termen gebruikt om onze gezinsstructuur toe te lichten. Deze toelichting telde 1 van de 4 alinea's. En vormde zeker niet de kern van mijn vraagstelling.
Moet je je voorstellen dat jij en je partner uit elkaar gaan. Hoe zou je kind een scheiding ervaren? Dan krijgt papa een nieuwe vriendin. Hoe zou je kind dat ervaren? Dan gaat deze vriendin ook nog eens nieuwe huisregels invoeren. Hoe zou je kind dat ervaren? Dat zijn wel degelijk kwesties waar rekening mee gehouden moet worden en wat een verschil in aanpak onontkoombaar maakt.
Ik weet wel zeker dat ze dat feilloos aanvoelen. In dit geval betekent het dat mijn zoontje strenger en consequenter wordt aangepakt dan zijn zoontje. Dat is inderdaad niet fair. Daarom uit ik ook regelmatig kritiek op mijn vriend dat we de afspraak hebben dat ik wat betreft opvoeding/corrigeren van zijn zoontje meer op de achtergrond sta en dat hij daarom wel consequent moet blijven.
Wij zijn niet allebei op onze eigen manier aan het opvoeden. En willen ook zeker niet zijn en mijn kind op totaal andere wijzen opvoeden. Dat werkt namelijk totaal niet in een gezinsstructuur.
Maar feit blijft wel dat zijn kind al 5 jaar is opgevoed zonder mij en dat ik er nu opeens bijkom met mijn eigen opvattingen. Moet ik dan als een olifant in een porseleinkast heel die opvoeding gaan omgooien?
Doordat mijn zoontje een zuigeling was toen ik in deze relatie stapte was het heel makkelijk om de opvoeding van mijn zoontje een afspiegeling te laten zijn van onze beider opvattingen. De opvoeding moest namelijk nog beginnen, en mijn vriend is daar van het begin bij geweest en heeft daarin ook zijn eigen inbreng gehad.
En natuurlijk heb ik ook een stem in de opvoeding van zijn zoontje, soms heb ik namelijk ook wel treffende opvattingen 
Weet je, misschien heb je wel gelijk. Misschien denk ik wel te moeilijk en projecteer ik mijn eigen "boze stiefmoeder vrees" op hem.
Daarbij is het probleem niet zozeer onze huisregels, daarin kunnen mijn vriend en ik ons best goed in vinden en tegemoet komen. Het probleem is ongewenst gedrag waarvan ik niet weet hoe hier mee om te gaan.
Lastig hoor
Ik heb een tijdje samengewoond en ik was de 'makkelijke' opvoeder waar mijn vriend een meer autoritaire opvoedingsstijl aanhield. Een compromis daarin is bijna niet mogelijk, want ik zal nooit de bevel-is-bevel methode hanteren. Die komt bij mijn kinderen ook niet aan want dan gooien ze alleen maar meer de kont tegen de krib.
Al die dingen die jij opnoemt als onrespectvol gedrag zouden mij niet eens opvallen. Smakken bij het eten? Ik ben al blij dat ze eten. En natuurlijk maak ik er wel eens een opmerking over (150 keer per jaar) en dan hoop je dat het kwartje een keertje valt.
En verder een beetje zoals zo mooi door Druif beschreven 
Daarbij, jouw eigen zoontje is pas 2. Dan is het nog makkelijk en is eigenlijk alles wat ze doen schattig, zelfs een peuterdriftbui (ken je die?). Vanaf een jaar of 5 moet je pas echt aan de bak als opvoeder, en dat gaat niet altijd even soepel.
Een paar reacties
... Maar moet dat wel doen binnen de reeds opgezette kaders die zijn ouders 7 jaar geleden al hebben opgesteld zonder mij.
> Waarom? Dat jij niet in je eentje het roer volledig omgooit snap ik. Maar kaders kunnen veranderen. Mijn partner en ik hebben de kaders waarin wij opvoeden de afgelopen jaren regelmatig aangepast. Jouw partner en jij kunnen toch overleggen over hoe de kinderen nu het beste opgevoed kunnen worden. En dat plan dan samen uitvoeren.
Moet je je voorstellen dat jij en je partner uit elkaar gaan. Hoe .... Dan gaat deze vriendin ook nog eens nieuwe huisregels invoeren. Hoe zou je kind dat ervaren?
> Als er een nieuw iemand komt veranderen de regels bijna per definitie. Als je partner altijd op de bank bij de TV eet en jij aan een gedekte tafel verandert dat als je gaat samenwonen. Je gaat niet op gescheiden plekken eten. Ook opvoeding verandert. Door vast te bijten in 'dat is vroeger besloten en dat kan niet veranderd' maak je het ingewikkeld. Samen kan je regels toch aanpassen?
.... Daarom uit ik ook regelmatig kritiek op mijn vriend dat we de afspraak hebben dat ik wat betreft opvoeding/corrigeren van zijn zoontje meer op de achtergrond sta en dat hij daarom wel consequent moet blijven.
> is het idee dat jouw partner namens jou op de momenten dat jij het nodig vindt ingrijpt? Dan ben jij uiteindelijk toch jouw regels aan het opleggen. Lijkt me heel onhandig.
Mijn partner is een stuk strenger dan ik (ondanks dat we min of meer het zelfde opvoeden). Ik zou uit mijn vel springen als hij tegen mij zou zeggen dat ik de kinderen moest corrigeren omdat hij zich aan gedrag stoort/ergert.
Maar feit blijft wel dat zijn kind al 5 jaar is opgevoed zonder mij en dat ik er nu opeens bijkom met mijn eigen opvattingen. Moet ik dan als een olifant in een porseleinkast heel die opvoeding gaan omgooien?
> Niet als een olifant, maar om jouw opvattingen volledig te negeren lijkt me ook zo zonde.
dat mijn zoontje een zuigeling was toen ik in deze relatie stapte was het heel makkelijk om de opvoeding van mijn zoontje een afspiegeling te laten zijn van onze beider opvattingen.
> En waarom had je dat bij de oudste niet kunnen doen. Een kind van 5 is nog niet opgevoed, daar is de opvoeding pas net begonnen.
Katniss
Ik herken mezelf wel hierin. Ik geloof dat mijn vriend de "makkelijke" is en ik meer autoritair.
Hahahahaha, was het maar zo'n feest! Die van 2 wil ik ook met regelmaat achter het behang plakken, twee is duidelijk nee. Zo'n heftige driftbui is alweer maanden geleden, ik hoop dat dat ook zo blijft 
Bedankt voor het blikje in de toekomst
Ik denk dat het inmiddels wel duidelijk mag zijn dat mijn verwachtingen niet passend zijn voor zijn leeftijd, thanks.
Hanne
Dank je wel voor deze opheldering. Ik geloof dat ikzelf te moeilijk denk en te voorzichtig doe, daar bij inbegrepen het gebrek aan ervaring en kennis met deze leeftijd.
en voor de statistieken
En even voor de statistieken de dingen die je noemt gaan net zo goed over mijn kinderen (4,8 en 9 jaar). Ik zie het feit dat ze het doen vooral als reden om vooral door te gaan met opvoeden.
Wat ik wel merk is dat mijn partner (die in dit geval de strengere is) het gedrag van mijn kinderen als 'onfatsoenlijk' beschouwt en het bijna als een persoonlijke aanval ziet dat de kinderen bv met hun vingers eten.
Ik zie het als 'nog niet klaar met opvoeden' en kan rustig 10x tijdens een maaltijd zeggen 'met je bestek eten' zonder dat dat emotioneel iets met me doet.
Hanne
Hahahahahaha! Hoe los je dat op met je partner? Wat voor tips geef je hem?
Heel herkenbaar
Na 12 jaar stiefmoederen heb ik al een achtbaan aan emoties gehad en herken dus ook de jouwe . Ik heb ook zo'n fase gehad dat ik me stevig kon ergeren aan mijn stiefzoon, ik denk dat het dezelfde leeftijd wel was. En mijn nichtje heeft een stiefzoon van zes en ik dacht eerst dat zij had gepost toen ik jouw posting las .
Kortom, you are not alone.
Wat bij mij enorm heeft geholpen is het kind loskoppelen van zijn gedrag en het kind overstelpen met liefde rn positiviteit. Het gedrag is (soms) akelig, het kind niet. Samen iets leuks doen hielp bij mij, echt een dingetje tussen hem en mij maken, dat gaf ons een positieve dynamiek. Ook overdreven complimenteren en negatief gedrag negeren. Ik heb ooit de uitdrukking gehoord: alles wat je aandacht geeft, groeit. En dat bleek wel zo te werken. Dus het negatieve schoof ik onder het kleed en het positieve lijstte ik in. (En ik had 1 vriendin om af en toe bij uit te huilen en met frisse moed verder te gaan).
Ook heb ik heel veel gesprekken gevoerd met mijn man over opvoeden. We hebben een aantal gezamenlijke speerpunten afgesproken en ook sommige dingen bewust op de lange baan geschoven. Inmiddels hebben we ook twee kinderen van ons samen en daar doen we dat ook mee. Ik heb misschien het geluk dat stiefzoon een dreumes was toen ik in zijn leven kwam en dat man mijn mening ook zeker wil horen. Ik ben geen stiefmoeder op de achtergrond maar "gewoon" een van zijn ouders.
Hoop dat je wat met mijn relaas kan. Ik weet dat het pittig kan zijn om stief te zijn. For the record, mijn stiefzoon is nu puber en we hebben een hele fijne, leuke band.
O en Annie, niet zoeken naar negatieve dingen hoor, MW bedoelt het goed. Niet alle stiefs zijn heksen.
hoe zie je jezelf?
Wat mij opvalt aan de dingen waar je je aan ergert, is dat het net zulke dingen zijn als waar ik mij aan erger bij sommige vriendjes die hier over de vloer komen. Onbeleefd, egoïstisch, inderdaad ook nog vies doen aan tafel en weet ik veel wat. Ik moet ze ook niet iedere dag over de vloer hebben, dat zou slecht zijn voor m'n humeur.
Als mijn eigen kinderen zo zijn, dan corrigeer ik ze. Het zijn mijn kinderen, IK moet ze opvoeden en blijkbaar is de opvoeding nog niet voltooid, dus dan zeg ik er nog maar een keer wat van. Als de kinderen van een ander dat doen, dan denk ik dat er zoiets aan de hand is: ik denk 'hé, die is nog niet goed opgevoed' maar tegelijkertijd is het mijn zaak niet hoe andermans kind wordt opgevoed. Het kind zal misschien ook niet naar mij luisteren, als ik vind dat hij dit of dat anders moet doen/zeggen want ik ben zijn moeder niet. Dat heeft een soort tegenstrijdigheid in zich, je kunt er op dat moment niets aan doen en dat veroorzaakt die ergenis.
Maar: jij ziet jezelf wel niet als hoofdopvoeder, niet als de moeder, maar als de stiefmoeder. Je houdt zelf een bepaalde afstand in stand, onbewust misschien (ik ben niet de moeder, ik mag me er niet mee bemoeien) en daarom erger je je zo, denk ik. Ga eens nadenken over de relatie die je wilt hebben tov je stiefzoon. Vind je dat je het recht/de plicht hebt om een kind dat grotendeels bij jou in huis woont op te voeden? Daar hoort ook het afstemmen van jouw opvoeding en die van je partner bij, wat eerder is genoemd. Als jij jouw ideeën over het opvoeden van je stiefzoon als onderschikt blijft zien, dan wordt de ergenis niet minder. Eerder meer denk ik, want de puberteit enzo komt er ook nog aan. Ik heb er verder geen verstand van en ik ken je verder niet, maar misschien heb je er wat aan.
herkenbaar
Ook ik herken mijn achtjarige zeer in jouw verhaal, zij het dat het steeds beter gaat. Niet met straffen trouwens. 'Ik heb dorst' wordt door mij vrolijk beantwoord met 'ik hoor geen vraag'. Soms als mijn man erbij is met een even opgewekt 'hoor jij een vraag?'. Zeker 100 keer gedaan, maar het kwartje begint te vallen.
Laatst haalde ik iets voor man van boven. Dochter boos: 'dat doe je voor mij niet'. Ik uitgelegd dat ik dat graag doe, als zij ook regelmatig net als papa iets voor mij doet. En zowaar, sindsdien doet ze het vaker.
Vies eten: op maandag hebben wij netjes eten dag. Reuze leuk, want dan mag je elkaar corrigeren. Ik smak dan (of lik het bord uit!), man hangt met de ellebogen op tafel. Spelerderwijs leert ze 'netjes eten' en doet het ook op bezoek of in restaurant. De andere 6 dagen thuis minder, maar 'pick your battles' en ik wil vooral niet dat het een aandacht dingetje wordt.
Voor de rest wat de rest zegt: heldere gezamelijke regels, veel liefde, 1 op 1 aandacht (jij bent een grote jongen, met jou ga ik vandaag alleen naar de Mac Donalds, want jij kan al netjes eten) en vergeet niet: 7 is heel klein, een nieuwe vrouw van papa is heel moeilijk; jullie volwassenen moeten het vooral doen.
Sonja
HAHAHAHA Sonja!
Netjes eten dag! GEWELDIG! Ik zie het helemaal voor me. Wat een steengoed idee zeg!
Netjes eten dag
Ooo die ga ik ook invoeren! Ik verheug me nu al om alle vieze etensgewoonten ten toon te spreiden )
zeker een goede
Want volgens TO voldoet mijn 8 jarige aan alle criteria van een akelig kind. Eet nog steeds het liefst met zijn handen, we moeten hem hier tijdens het eten wel 10 keer op wijzen. Hij ziet mij ook graag als zijn bediende die op commando bediend moet worden. Toch vind ik 'm ook een heerlijk joch
Maar die netjes eten dag, die ga ik onthouden! Wedden dat ze het dan ineens wel kunnen?
thuis voelen
zie het ook als een compliment, het kind voelt zich thuis. Het voelt dat hij bij jou een potje kan breken! Mijn zoon is namelijk een flink stuk gemanierder als hij niet thuis is. Bij zijn oma schijnt hij zelfs keurig met een wc papiertje wat poepresten (zijn eigen) te hebben schoongemaakt. Hij eet daar ook dingen die hij eigenlijk niet lust omdat hij niet wil zeuren.
Ervaring met iets grotere kinderen heb je niet schreef je. Daar zijn ook boeken over (o.a. Rita Kohnstamm), als dit je interesseert.
Vriend
Ik zou in ieder geval met je vriend praten om zijn rol te bespreken. Omdat je vindt dat hij zich niet voldoende bemoeit met de opvoeding of zich te lief opstelt. Anders wordt jij inderdaad de boze stiefmoeder
