Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
schatje

schatje

02-11-2013 om 13:01

De-escaleren bij slopend kind

Mijn zoon van net 6 is een geweldige jongen, maar af en toe krijgt-ie de kolder in de kop en gaat hij gooien, slopen, zijn zussen uitlokken, mij tot wanhoop drijven, enzovoorts. Dat in combinatie met mijn driftige aard en mijn enorme hekel aan dingen die op niets af worden stukgemaakt, loopt niet zo lekker.

Vanmorgen is alle duplo tegen de deur van de kamer waar zuslief zat gegaan, waardoor de - nieuwe - deur onherstelbaar is bekrast. Ik ging door het lint, hij daarop nog meer. Daarop wilde ik de rust proberen terug te brengen maar dat lukte niet. Sterker nog, er kon nog veel meer worden stukgemaakt. Is zeker een half uur crisis geweest.

Ik weet me in zulke situaties echt geen raad en er MOET iets gebeuren voordat alles stuk is, dus negeren is geen optie. Waarschijnlijk is afleiden de oplossing maar hoe? Heeft iemand ervaring met dergelijke situaties? En heeft iemand andere tips?

Een wanhopige moeder

Karmijn

Karmijn

02-11-2013 om 13:23

deze zin zegt het...

'Ik ging door het lint, hij daarop nog meer.'
Ik weet het, het is heel moeilijk, maar als jij boos wordt, verergert het gedrag van je kind. Kalm blijven, positief blijven, georganiseerd blijven en niet opgeven.

Wat je niet beschrijft, maar wat van doorslaggevend belang is: Wat gaat er aan dit gedrag van je zoon vooraf? Wat is er aan de hand?

Als je dat weet, kun je deze situaties voorkomen, door de problemen die tot het gedrag leiden, op te lossen met hem.

Als onze zoon zich misdroeg, ging hij naar zijn kamer, daar had hij een veilige hoek, met een slaapzak en dingen die hij kapot mocht maken. En dan bleef ik in de buurt voor de veiligheid.

Als onze zoon iets kapot wilde maken, pakte ik heel kalm zijn handen en zei ik: doe maar niet, anders krijg je later spijt. Dat hielp soms wel en soms niet.

Heeeeeel duidelijk zijn!

Jij mag heeeeel duidelijk zijn voor wat betreft het dingen stuk maken en anderen pijn doen. Dat is absoluut onacceptabel en dat tolereer je niet. Desnoods neem je hem bij je in een stevige greep, maar dingen kapot maken dat doen we niet....om de paar minuten (of op gevoel) de kans geven losgelaten te worden onder de afspraak dat hij niet gaat gooien etc, maar als hij dan toch gaat gooien etc. terug vastpakken. Dit kan de eerste tijd uren duren. Maar als kind eenmaal weet 'we maken geen spullen stuk omdat we boos zijn', dan wordt het minder. Niet alleen bescherm je zo je spullen, je kind en anderen, je geeft ook een hele duidelijke grens en dat is weer heel veilig voor een kind. Want realiseer je: je zoon kan dit niet zelf stoppen.

Tegelijkertijd ga je proberen te achterhalen wat hem zo triggert, wat hem dwarszit etc. en dat vang je op zachtaardige, begripvolle wijze op. Ik weet niet of je het zien aankomen, maar als je nou merkt dat zijn spanning oploopt dan kun je proberen eerder een kantelmoment te maken. Als er een opbouw in de spanning zit kun je deze indelen volgens groen, oranje, rood....(groen is goed, rood is boos en bij oranje hoeft er niet veel meer te gebeuren voor het mis gaat). Je kunt je kind leren om zijn stemming aan te geven middels de kleuren groen, rood, oranje. En dan voor groen kijken wat er nou gebeurt als hij van groen naar oranje gaat (dus kijken: hoe hou je groen vast) oranje kijken wat hij nodig heeft om niet in het rood te komen maar terug in groen en voor rood om terug naar oranje en groen te gaan. Als je dan merkt dat je kind bv van groen op rood schiet als hij smurf genoemd wordt door zijn zus, zorg je dat dat enerzijds niet meer gebeurd en ga je anderzijds met zoon werken aan een beetje relativering.....snap je hoe ik het bedoel?

Evanlyn

Evanlyn

02-11-2013 om 23:28

de-escaleren

Die term heb ik de kinderen geleerd, dat vond ik een nuttig woord. Dus als ze elkaar gaan opjutten zeg ik sussend: "de-escaleren!"Ook dit helpt soms wel, soms niet; het hangt er vooral van af in welk stadium het zit (zie de codes van Emine)

Karmijn

Karmijn

03-11-2013 om 11:42

nog wat...

Bij onze zoon was het zo, dat hij zulk gedrag ging vertonen, vanuit een diep gevoel van te kort schieten en onmacht.
Het is dus heel belangrijk voor hem, dat wij aan zijn zelfbeeld gingen werken met hem, en hem een gevoel van autonomie gaven.

Duidelijke afspraken en verwachtingen thuis, waarmee hij precies wist waar hij aan toe was. Alles waar een machtsstrijd tussen de kinderen uit volgde, kreeg een vaste afspraak. De plek aan tafel, wie wanneer bepaald waar de tv op staat, wie wanneer op de pc mag, wie meehelpt met eten koken, wie het eerst werd voorgelezen 's avonds, alles, alles.

Dat was behoorlijk ingrijpend, ik ben absoluut niet een georganiseerd persoon. Maar het was wel de moeite waard. Heel veel ruzies zijn hiermee voorkomen.

Als het over kinderen met gedragsproblemen gaat, hebben mensen het vaak over structuur.

En dan bedoelen ze daarmee: streng zijn, consequent zijn, belonen, straffen, regels. Dat ging hier helemaal mis.

Mijn zoon heeft heel veel structuur nodig, maar niet in die vorm. Hij heeft behoefte aan duidelijkheid en voorspelbaarheid. Zelf verwachtingen positief verwoorden. "we blijven van elkaar af". Niet meer dan een opdracht te gelijk geven. (dus niet: 'doe je schoenen aan, doe je jas aan en pak je tas, dan kunnen we naar school', maar : 'Doe je schoenen aan.'

Dat is ook structuur, maar dan anders. Structuur 2.0 zeg maar.

Structuur en duidelijke planning

Ik herken je verhaal, was ook zo bij mijn zoon, nu 13, maar toen 7.

Wij bespreken nog steeds de week van te voren. Wat er allemaal op het programma staat.

Ik zeg altijd:
Bij mijn zoon moet ik elke verandering 3 weken van te voren schriftelijk indienen.

En nog steeds hoef ik hem gelijk uit school niet te vertellen, kom, we gaan naar de stad voor wat nieuwe kleding, dan denk ik, dat is leuk voor hem, maar nee hoor.
Dan is alles stom, niets zit lekker en komen we onverrichter zaken en zeer gefrustreerd 1,5 uur later weer thuis.

Hier moet hij minstens een week naar toe leven.

Hier heeft geholpen, stapje voor stapje.
Consequent vooruit lopen op alles, duidelijkheid met alles en regels en strafmaatregels handhaven.
En er bovenop zitten, laat hem je adem in zijn nek voelen, je ruiken, je horen, je zien, laat hem WETEN dat je KIJKT.

Karmijn

Wat je hier benoemd over structuur 2.0 komt toch eigenlijk neer op op voorhand al zoveel mogelijk spanning wegnemen?

Ik herken het wat je zegt, maar wel op een wat gewoner niveau zeg maar. Op het niveau van zoals je dat nu eenmaal doet met meerdere kinderen, bij jou gaat het wel veel verder. Wat ik mij wel afvraag jouw verhaal lezend: schreef je het ook ergens op? Voor hun dan, bedoel ik.

Karmijn

Karmijn

03-11-2013 om 12:52

Emine

Nee, ik schreef het niet op. Want hij verscheurde altijd alle lijstjes en beloningssystemen. Als hij boos was en zag dan een rijtje regels/afspraken of zo, werd hij nog bozer. Het confronteerde hem met zijn onvermogen. En dat had hij dan net niet nodig, op dat moment.
Bij hem moest je ook nooit de vastgelopen grammafoonplaat doen. (rustig de regel herhalen). Daar werd hij ook woedend van.

Het gaat nu uitstekend, maar hij kan er nog steeds overprikkeld/boos van worden, als zijn agenda bijvoorbeeld naast de pc ligt. "wil ik lekker computeren, moet ik de hele tijd aan dat #$#@-huiswerk denken.' Zo ervaart hij dat.

Maar goed hij was/is dan ook wel een geval apart.

Bij sommige kinderen werkt een planbord, picto's, een beloningssysteem of een lijst met regels uitstekend.

Katniss

Katniss

03-11-2013 om 13:24

Niet vasthouden

Ik denk niet dat er een vast recept is voor kinderen die af en toe doorslaan. Mijn jongste hoef ik echt niet vast te houden als ze zo boos is. Dan wordt het alleen maar erger, en inmiddels (bijna 9) houd ik haar dan echt niet meer. Een 'bui' heeft ook altijd een vast verloop en als het weer over is vindt ze het heel erg dat het weer mis is gegaan. Ik zet dus in op zoveel mogelijk voorkomen, inderdaad voorspelbaarheid, maar ook goed opletten of ze niet overmatig gefrustreerd raakt. Dat is best lastig met een wijsneuzerige grote zus die haar tot wanhoop kan drijven, maar ook die wordt steeds wijzer
Bij pittige dochter nummer 1 heb ik al geleerd dat boos (of zelfs driftig) worden als ouder helemaal niet helpt. Voor je het doorhebt sta je te bekvechten met een kind en dat levert helemaal niemand iets op. Jij bent de ouder dus moet je ook als zodanig verstandig gedragen.

Thanks!

Thanks voor je open antwoord Karmijn, ik denk dat Schatje toch wel iets moet kunnen met de dingen die hier geschreven worden?Natuurlijk is het altijd passen en meten wat bij jouw kind werkt. Schatje, laat je nog wat van je horen?

Karmijn

Je zegt dat je je kind niet vasthoudt, zoals ik aanraadde als de woede zich tegen spullen of personen richt.....hoe bescherm jij je spullen en personen als de woede zich daartegen richt?

Niet als veroordeling, maar interesse. Want wat jij zegt: er is geen vast recept.....

Karmijn

Karmijn

03-11-2013 om 15:50

Emine

Je verwart me met katniss.
Ik heb mijn zoon soms wel vast moeten houden. Maar dat zijn niet de mooiste herinneringen. Bleuh!

Wat wel hielp, is dat we niet zo'n mooi huis hebben/hadden. Een blind paard kon er geen schade doen. Het doet dan minder pijn, als er behang gescheurd wordt, een kast gemold wordt, in het hout van de trap gesneden wordt met een mes, op de leren stoel gekrast wordt, kleding gescheurd wordt, e.d.
De lijst is lang.

Inmiddels doet zoon dit soort dingen niet meer, dus dat scheelt. Bij hem kwam het echt voort ui frustratie en onvermogen. Toen we daar aan werkten, nam de destructie ook af.

Katniss

Katniss

03-11-2013 om 15:54

Dat was ik

Niet Karmijn, maar ik zei dat ik haar niet vasthoud Ik pak haar wel vast en zorg dat ze niemand schade kan toebrengen. Vervolgens blijf ik herhalen dat ze rustig moet worden en dat ze spijt krijgt als ze spullen sloopt. Ik heb het idee dat het bij dochter (nog) een fase is, we hebben steeds minder incidenten, en dat ze er wel overheen groeit voordat ik haar echt niet meer aankan fysiek.

Verwarring

Haha, sorry voor de verwarring, ben niet zo goed in namen en gezichten moet je helemaal niet aan mij overlaten. Maar goed....

Ik bedoelde in mijn posting over vasthouden inderdaad vasthouden om te voorkomen dat er schade gemaakt wordt, niet zozeer om helemaal rustig te worden. Het is maar net wat voor kind je hebt. Bij de een helpt vasthouden tot ultieme rust, bij de ander helemaal met rust laten, een film opzetten, een kind laten douchen of whatever beter....Het is echt een kwestie van proberen. Er zijn ook hulpverleners die aanraden een 'raaskamer' te maken. Een kamer in je huis waar niet veel mis kan gaan, met wat oude matrassen ofzo. En dan maar laten razen. Ik zou zelf in het huidige systeem met meldingen enzo wat bang zijn voor het lawaai wat er zo geproduceerd wordt (kan me niet voorstellen dat een kind dit doet zonder schreeuwen). Ook vraag ik me bij het laten razen in een aparte kamer af hoe een kind dit moet vertalen naar later, als het zelf een huis heeft. En zou dus als het even kan altijd kiezen voor het voorkomen van het razen. Maar het moet nog wel lukken natuurlijk.

Karmijn

Karmijn

03-11-2013 om 17:36

raaskamer

Nee, dat klinkt mij teveel als opsluiten. De stap om de deur dicht te doen is dan niet zo groot en dan ben je aan het isoleren en afzonderen. Dat is iets wat ze zelfs in een psychiatrisch ziekenhuis liever niet doen, dus thuis lijkt me dat helemaal niet zo geweldig.
Een veilige plek is wel weer oke, zolang het zelf maar een keuze van het kind is, om daar heen te gaan. Dat zou je dus af moeten spreken op een rustig moment.

Het is lastig, maar ik heb dus liever gescheurd behang, of een kras op een deur, dan dat ik mijn kind opsluit/afzonder. Dan maar kapotte spullen. Maar soms, als de veiligheid van personen in het geding komt, wordt het misschien weer anders. Meestal hebben wij dat soort situaties dus kunnen oplossen (die van de veiligheid van personen), door hem vast te houden. (en de andere kinderen uit de ruimte te sturen). Dat kan alleen maar tot een bepaalde leeftijd. Nu zoon 14 is, kan ik hem echt niet meer vasthouden.

Ach...

Ach Karmijn, zoveel ouders, waaronder ikzelf die het vertikken om nieuwe spullen te kopen zolang de kinderen op een leeftijd zijn dat er nog wel eens wat sneuvelt, ondergeklad wordt etc.....in feite ligt dit in het verlengde ervan. Net als dat je soms de zooi moet opruimen als ze boos geweest zijn. Maar is dat niet wat moeders doen, de zooi opruimen? Nou, moeders van kinderen die af en toen (erg) boos worden een beetje meer. Probeer er maar nuchter in te zijn.....

Ik snap je helemaal met wat je zegt hoor. Hier in huis staat gezelligheid centraal, dat is prioriteit 1. En ja, daar laat ik ook wel eens wat voor wijken.....je moet het zo fijn en makkelijk maken als mogelijk en zo moeilijk als nodig, denk ik dan. Wat jij omschrijft is maatwerk wat nodig was voor jouw gezin om hierdoor te komen. IK vind het knap.

Ava

Ava

03-11-2013 om 19:25

vasthouden

Vasthouden lukt mij niet meer sinds zoon 3 is. Zoveel kracht komt er vrij, terwijl hij niet echt sterk is. Zijn vader houdt hem wel vast, in een soort houdgreep, 45 minuten lang. Dat kost veel kracht, tact en behendigheid. Alle boosheid, frustratie en verdriet komt eruit en daarna is het een opgeruimd jochie en wij zijn bekaf. Het lijkt eerder dierlijk dan dat er echt sprake is van boosheid. Zoon weet er na niet wat hij heeft gedaan.

Het is vreselijk om te zien. Het gebeurt niet meer zo vaak, gelukkig.

Ava

Mag ik vragen wat je dan doet als het gebeurt als je man er niet is?
Ben jij trouwens de topic-startster?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.