Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Tango

Tango

11-09-2009 om 13:31

Extreem angstig voor katten en honden

Een vriendinnetje van Tangodochter is extreem bang voor katten en honden. Ik stel deze vraag voor haar moeder, die zich zo langzamerhand geen raad meer weet. De angst wordt eerder erger dan minder. Het beperkt het meisje erg in o.a. sociale contacten. Ze durft niet te spelen bij kinderen met huisdieren, o.a. dus bij ons, want wij hebben katten. Ook durft ze niet alleen naar buiten te gaan omdat ze bang is een hond of kat tegen te komen. Het meisje is ruim 8 jaar en wil graag van haar angst afkomen. Ze vindt het enerzijds stom van zichzelf dat ze zo bang is, anderzijds lukt het haar echt niet om er vanaf te komen.
Wie weet raad? Is hier een therapie voor? Waar kun je dan heengaan voor zo'n therapie? Hoe weet je bijv. of een kinderpsychiater goed is?
Moeder denkt er ook over zelf een hond(je) te nemen. Maar wat als dit echt niet gaat werken? Je kunt een hond niet zomaar terugbrengen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
amk

amk

11-09-2009 om 13:46

Huisarts

kaart dit eens aan bij de huisarts, zij kunnen helpen met doorverwijzen naar de juiste hulpverleners.

Ellen Wouters

Ellen Wouters

11-09-2009 om 14:35

Fobie

Bij volwassenen zijn fobieën meestal goed en snel te behandelen met gedragstherapie. In het kort komt dat neer op: heel geleidelijk blootstellen.
Ik weet niet hoe het bij kinderen is maar het lijkt me niet principieel anders. Ik zou bij de huisarts vragen naar de mogelijkheden.

Zelf een hondje nemen is wel blootstellen, maar niet geleidelijk. Het kan goed gaan, maar het risico lijkt me groot dat het mislukt. Als het kind een paar keer hysterisch van angst reageert, kan het dier schichtig en onvoorspelbaar worden, en dan ben je verder van huis.

Helen

Helen

11-09-2009 om 15:27

Geleidelijk aan de hond..

Onze dochter was ook bang van honden. Niet panisch maar toch.. Toen we vertelden dat we zelf voor een hond gingen, een grote nog wel, was ze helemaal niet blij... Maar het is allemaal wel geleidelijk gegaan. We zijn al bij moederhond op bezoek geweest toen ze net gedekt was. Toen op kraambezoek en daarna om de twee weken. Zo wende ze langzaam aan het idee.
En reslutaat was er al voor we het hondje hadden. Ze liep ineens heel zelfverzekerd tussen honden van een vriendinnetje door en nu met onze eigen hond in huis, is er helemaal geen probleem meer..

Het kan dus wel door geleidelijke blootstelling. Met katten neem ik aan ook. Maar ja dan moet je niet van marktplaats iets af willen plukken wat je dezelfde dag nog op kan halen..

Guinevere

Guinevere

11-09-2009 om 15:29

Hier (maar nu niet meer!)

Ik weet niet of het als een fobie valt te beschrijven maar onze zoon van 7 was extreem bang voor honden. Heeft ooit als 2-jarige een knauw gehad van een overdreven enthousiaste puppie, en sindsdien ging het van kwaad tot erger. Hij rende bijvoorbeeld zonder te kijken de straat over naar de andere stoep, als er een hondje aankwam. Het was geen doen meer zo!'
Wij hebben het zelf op weten te lossen. We gingen een paar dagen logeren bij familie, daar hebben ze de braafste golden retriever die bestaat. Het beest blaft zelfs niet. Ze hadden al aangeboden om de hond elders onder te brengen, maar dat vond ik geen goed plan: dit was onze kans! Situatie uitgelegd.
Aangekomen heeft de hond eerst een uur in de achterbak van de auto gezeten. Maar ja, dat was zielig, dus zullen we de hond maar in de kamer laten? Nou, OK, maar dan ga ik achter jou zitten. Zoon verborg zich volledig achter mij in mijn luie stoel, echt panisch. Ik heb geen druk uitgeoefend, gewoon een uur zitten geruststellen en naar de hond laten kijken. Daarna heb ik de hond bij mij op de grond laten zitten, en zelf geaaid. Griezels! Na weer een uur was de angst wat gezakt, en heb ik verteld dat de hond zo zacht was en het zo fijn vond om geaaid te worden. Op een gegeven moment stak hij een hand uit om de hond aan te raken! En dat was stoer, en leuk! Je raadt het al, kort daarna zat hij uitgebreid de hond te aaien. De volgende dag rende hij samen met de hond door het bos en trok zelfs de bal tussen de tanden van de hond weg!
Sindsdien is zijn hondenangst over, af en toe aait hij zelfs een vreemde hond (jaja, na het gevraagd te hebben). Ik hoop dat je vriendin hier iets aan heeft, het kan knap lastig zijn, zo'n panisch kind.

Wilma

Wilma

11-09-2009 om 18:25

Hier ook, maar 't wordt al (wat) beter

Mijn dochter is dan wel vijf, maar ze is net zoals jij beschrijft. Gaat ook beslíst niet spelen waar een hond of kat is en vraagt bij elk nieuw bezoekje of ze daar huisdieren hebben. Zo ja, dan gaat ze niet.

Nu hebben we zelf sinds een paar maanden twee konijntjes en heel langzaam aan is ze dáár nu aan gewend, die mogen nu soms los en eerst durfde zij dan ook niet buiten (ze lopen dan buiten op 't terras los), maar nu is ze niet meer zó panisch en loopt ze niet meer halfbrullend naar binnen zodra ze los zijn.

Op straat is 't ook een crime geweest, moest ik d'r altijd optillen. Nu hebben we de regel dat als een hond of kat línks van mij loopt, zij aan de andere kant van mij mag/gaat lopen. Zo zit ik nog altijd tussen haar en hond/kat. En dat werkt. Net nog onderweg "mam, een hond" en ja, rustig zeggen dat zij aan de andere kant loopt en voila. En zo heel geleidelijk 't vertrouwen winnen. Het vertrouwen dat de hond of kat haar niet ogenblikkelijk aanvalt, maar ook het vertrouwen in zichzelf dat ze dit zelf kan oplossen. Ik prijs dan ook goed onderweg als we weer langs een hond of kat kwamen en 't ging goed.

Spelen bij een vriendje of vriendinnetje zal ongetwijfeld ook een keer komen. Dan maar 't eerste bij 't vriendinnetje met de allerbeste lobbes die ik ken.

Sneu voor je dochter, maar ik weet zéker als je 't langzaam opvoert, 't goedgaat. En nu niet meteen aankondigen dat ze bij een vriendinnetje moet spelen met hond, maar gewoon eerst de eerste stap gaan uitvoeren.

Je kunt altijd nog een therapie beginnen, maar in principe doen die het net zo. Cognitieve gedragstherapie heet 't dan.

Succes,
Wilma

Balletmama76

Balletmama76

12-09-2009 om 17:22

Als ik een kind was...

...ben ik een keer bijna door een duitse herder gebeten. Het gevolg was een echte paniek voor deze honden - totdat ik 2 jaar geleden naar het asiel ging en uitgerekend op een DH-dame verliefd viel.
Jaaa hoor, het kan soms gek lopen in het leven, maar door onzere Lady ben ik van mijn fobie af gekomen, meer nog, nu zijn DHs mijn absolute lievelingsras. Zij was de absoluut zachtaardigste hond die je maar kan voorstellen. Helaas is zij 3 weken geleden overleden.

Onzere 2de hond, een kroatische herder, heeft het niet zo op volwassene, hij is niet aggressief tegen volwassene maar vindt ze spannend, maar is gek op kinderen. Laatst hadden wij een meisje hier op visite, dat ook erg bang was van honden. Maar toen hij haar een poot ging geven, was het ijs gauw gebroken.

Mijn advies is daarom, dat kind geregelt met een hond in contact te brengen, die gek is op kinderen en zachtaardig. Zo'n hond weet meestal heel goed kinderen voor zich te winnen met bijvoorbeeld poot geven, heel zachtjes met de neus porren etc.

Onzere 2 hebben al menig kind van zijn hondenangst af geholpen en ik ben er erg blij mee, elke keer weer. Het is erg leuk om zoiets te zien.

Monique D*

Monique D*

13-09-2009 om 14:14

Geleidelijk en toevallig

Ook mijn kinderen hadden een enorme angst voor honden. Voor katten waren ze minder bang, maar mijn dochter zag ook een kat niet "meer zitten" omdat ze een keer een haal had gehad over haar hand omdat ze een poes ging aaien. Blijkbaar had dat beest op dat moment er geen zin in en moest zij dat met een haal bekopen.
Hun angst voor honden was zo extreem dat ze gelijk in mijn armen vlogen of ze renden naar de overkant van de straat (wat levensgevaarlijk was) als ze een hond zagen aankomen. En de opmerkingen van het hondenbaasje: "Hij doet niets, hoor!" was aan dovemansoren gericht.
Bij mijn zoon is de hondenangst geleidelijk overgegaan. Dit is spontaan gebeurd.
Bij zijn zusje verdween het iets langzamer. Zij logeerde regelmatig bij een vriendinnetje. Zij had weer contact met buurtgenoten die honden hadden. Het waren rustige honden. Onder aanmoedigingen van de hondenbaasjes en vriendinnetje durfde ze wel heel even te aaien. Het volgende moment mocht ze heel even de lijn vasthouden. Ook speelde ze vaak bij een klasgenootje dat ook een klein hondje had. De angst begon steeds minder te worden. Als klap op de vuurpeil logeerde ze in de zomervakantie bij een andere vriendin die pas een jonge hond had gekregen. Het was een hele jonge trouwe hond. Door die logeerpartij was de angst voor de hond volledig verdwenen. De hond was er altijd, zij en de vriendin lieten hem uit en speelden met hem. Dat was blijkbaar haar therapie geweest. Groot was mijn verbazing toen ik een keer bij hen was dat zij gewoon de hond aan zijn halsband trok naar de tuin! Was dat mijn angstige dochter?
En angst voor katten? De eerste vriendin heet er inmiddels 3 exemplaren van. Zij zal niet zo gauw die katten knuffelen (allergie), maar bang is ze niet meer voor.
Als zij honden op de tv ziet dan zegt ze: "ze zijn lief! Ik wil ze ook!"
Zo zie je maar weer: de angst kan geleidelijk verdwijnen. Haar hulpmiddel is haar langzaam vertrouwd maken met honden. Wel is het handig als ze vriendinnen heeft met honden. Dan is het een stuk makkelijker.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.