gameverslaving?

tja

Wat wil je dan tegen deze ouders zeggen? 'Laat je kind niet zoveel achter schermen zitten'? En dan?
Hier zou ik me totaal niet mee bemoeien.
Misschien moet je je eigen advies maar opvolgen en stoppen met het contact.
Je kunt je er ook zelf even in verdiepen hoe dat nou gaat met een kind dat mogelijk een vorm van autisme heeft. En hoe je zelf kunt bijdragen aan een leuker klimaat.
Misschien wat meer respect voor de ouders die er elke dag mee dealen.
En schermpjes op zich heeft ook veel informatieve en uitdagende en sociale momenten waar een kind zich goed mee kan ontwikkelen.
Als je wil dat het kind wat anders doet kun je je daar beter mee bezig houden om dat samen te doen.
Het is jammer dat je vaak alleen de buitenkant ziet van een kind. Bij een kind met autisme spelen juist ook andere zaken die zich aan je beeld onttrekken. Zou goed zijn om je daar eens in te verdiepen.

Annej

Annej, bij het jongetje is verder helemaal geen diagnose gesteld, mijn vriendin heeft alleen wel eens gezegd dat ze dacht dat hij misschien wel iets van autisme had.

Ik ben het helemaal met je eens dat schermpjes ook een nuttige of sociale functie kunnen hebben, maar daar is hier geen sprake van. Jongetje komt niet verder dan spelletjes spelen in het kaliber Mario en Minecraft, en verder kijkt hij op Youtube filmpjes die hij eigenlijk niet mag zien van zijn moeder (maar die durft er niks van te zeggen). En wat de 'sociale momenten' betreft: als het joch geen scherm heeft is hij niet te genieten (dus krijgt hij van z'n vader weer een scherm, om er vanaf te zijn). Alle dagen hadden we te maken met een kind dat ruzie zocht met de andere aanwezige kinderen als hij niet gamede en ook aan tafel was het regelmatig niet gezellig. We hebben ons zelf er niet veel mee bemoeid, behalve bij ruzies als onze eigen kinderen naar onze smaak te veel meekeken met het schermpje. Voor de rest vind ik het vooral sneu voor vriendin, want die heeft denk ik niet zo'n leuk uitje gehad; zij zou ook liever zien dat haar zoon niet zeurt in de speeltuin en leuk omgaat met andere kinderen.

Misschien heb jij tips, hoe ik kan bijdragen aan een leuker klimaat? Ik begrijp dat jij een autisme-deskundige bent. We hebben nog een ander terugkerend vriendenuitje waar een gezin altijd maar voor de helft mee kwam, vanwege een aspergerkind dat zo'n weekend met veel mensen niet kon verwerken. Ik kan me voorstellen dat hier ook zoiets aan de hand is, op zich.

Kan je niks mee

Ik zou mijn 7 jarige ook niet uren voor een scherm laten zitten. Ik zou ook stimuleren dat ze andere bezigheden ontwikkelen. Sterker nog als ik een 7 jarige zou hebben die zo geobsedeerd is door spelletjes zou ik een poos die hele spelcomputer in de ban doen. Hebben wij ook gedaan met de TV toen een van onze kinderen niks anders meer wist te verzinnen dan TV kijken.
Maar goed dat is de hele kern van het verhaal: mijn kind.
Dit gaat om een kind van vrienden en daar kan je gewoon niks mee. Als jij en de moeder goede vriendinnen zijn dan kan je natuurlijk wel in gesprekken met haar over de kinderen haar steun bieden en eventueel jouw perspectief geven als je het idee hebt dat ze daar op zit te wachten. Het lijkt me dat er hier ook een relationeel probleem achter zit: ouders zijn het niet eens over de opvoeding. Het zit allemaal met elkaar verweven in dit geval.
Je er echt mee gaan bemoeien levert waarschijnlijk ruzie op. Wel zou ik volgend jaar niet meer met ze mee gaan op een uitstapje van meerdere dagen. Je gaat je alleen maar ergeren en de kans op ruzie wordt ook steeds groter.

Yeti en Nur

Yeti: Zeker, het is ongetwijfeld een combinatie van factoren waarom dat jongetje zo geobsedeerd is door games. Kan zich sowieso moeilijk vermaken en dan is het kind voor een schermpje parkeren wel een makkelijke oplossing. Moet iedereen zelf weten natuurlijk, maar het lijkt aardig uit de hand te lopen en op zijn minst een aantal partijen (jongetje en zijn moeder) ondervinden daar hinder van.
Waarom zou ik dat willen veranderen? Goed, het is mijn kind niet natuurlijk, maar wel die van een goede vriendin. Ik weet niet, ik vind het lastig: is het niet heel lullig als ze het kind over een paar jaar echt niet meer kunnen hanteren omdat hij verslaafd is en dat je dat dan al die tijd hebt zien aankomen?

Nur: Je hebt gelijk dat de ouders daarin niet op een lijn zitten. Van vader mag het jongetje altijd en overal gamen, maar van moeder niet. Gevolg: als moeder even uit beeld is kruipt kind bij vader op schoot en heeft hij direct weer een I-pad o.i.d. in handen. Zo gaat het echt. Voor haar is het eigenlijk ondoenlijk met zo'n man om het kind bij het scherm uit de buurt te houden, dus laat ze het maar een beetje zo.

En wat doe je hiermee?

Je kunt er weinig mee. Als de ouders al niet op een lijn zitten, lijkt me dat je daar ook niet tegenaan moet bemoeien. Je kunt het contact met iedereen bij elkaar wat afhouden, maar eigenlijk vind ik dat ook niet terecht. Er komen wel vaker kinderen voorbij waar je eigenlijk wat minder affiniteit mee hebt, maar als die bij ouders horen die je wel graag om je heen hebt, of als het familie is, heb je het er maar mee te doen. Je kinderen kun je leren omgaan met andere kinderen die wat anders in elkaar zitten.
Persoonlijk heb ik eigenlijk ook liever dat mensen een klierend kind een iPad in de handen duwen. Houdt hij tenminste even zijn waffeltje

Gamen is ook creatief hoor!

Zoonlief hield ook erg van zijn schermpje.
Via Pokemonspelletjes op DS kwam hij op Engelstalige websites met verhaallijnen en spelstrategieen. Op die manier heeft hij zichzelf toen hij 6, 7 was Engels geleerd. Toen hij wat ouder was kwam hij op fora terecht, waar hij andere mensen leerde kennen en samen met andere nieuwe spellijnen en strategien ontworpen heeft.

Je moet gewoon een beetje verder kijken dan je neus lang is...

klopt dirksmama

Mijn dochter spreekt en leest ook erg goed Engels, mede door minecraft.

Tip

Wel goed dat al duidelijk is dat een kind met autisme niet tegen grote drukte kan. Om je vriendin te steunen kun je ook eens kijken of je met kind mee kunt kijken op zo'n schermpje. Kan voor je zelf een saaie exercitie zijn maar je kunt je ook even vriendelijk in dit kind verdiepen en luisteren waar die mee bezig is. Misschien heb je nog wel een leuke tip voor een game, tenminste altijd voorbereid zijn dat kinderen met autisme niet snel iets van je aannemen tenzij het direct aansluit bij hun beleving. Maar daar kun je in oefenen.
En wat neutraal en realistisch reageren kan een kind veel van leren.
Ik heb wel eens met zoon in een internetcafe gezeten in zijn lunchpauze op de basisschool. Hij had van klasgenootjes gehoord dat de lach.nl een leuke site zou zijn. Hmm... ik was het vergeten maar het waren een soort sexcartoons.
Had ik niet geweten als ik me daar niet in geinteresseerd had. Nu heb ik het hem wel uit kunnen leggen. Gewoon luchtig maar realistisch.
Zoon had zelf club penguin gevonden en adventure quest. Club penquin leert ze wat tekst over vriendschap en aansluiting en om niet hun privegegevens te geven en ook om niet te schelden. Het wordt gemodereerd.
En biedt jezelf aan. Veel zaken, zeker in een onbekende omgeving zijn soms te spannend en te prikkelgevoelig. Steunende gezelligheid, even meegaan om iets te halen of te doen, iets anders gaan doen even afleiden kan helpen. Je kunt ook proberen om samen iets anders te doen. Spelletje schaak of even koffie voor iedereen gaan bestellen of zo, net wat zich voordoet en een kind een opdracht krijgt die ook echt nuttig is, even samen doen. Voor het zelfvertrouwen.
Ergeren doe je wel maar is niet nuttig.
In een druk restaurant gingen mijn kinderen ook weleens met een broer van mij met zijn kinderen even langs de waterkant wandelen met een bal. Of ik zette ze even in een kleine rustige receptie met een gameboy of nintendo.
Ik ben er niet zo handig in maar kinderen vinden het tegenwoordig ook leuk om even te skypen of te appen terwijl je naast ze zit.

Misschien....

Was het uitje gewoon saai voor hem? Zijn de andere kinderen van zijn leeftijd of allemaal meisjes? Mijn zoon van 10 gaat altijd heel vervelend doen als ik hem mee neem naar een vriendin die een dochter van 4 heeft. Mijn dochter van 7 vermaakt zich er wel maar zoon veranderd in een draakje daar. Nu neem ik hem maar niet meer mee om het gezellig te houden. Hij gaat dan altjid meteen zeuren over gamen als we daar zijn, gewoon uit verveling. Als we naar vrienden gaan met kinderen van zijn leeftijd dan vermaakt hij zich prima. Behalve als er alleen meiden zijn grrrr dat vind hij ook saai. Verder hier ook geen fantasie spel. Wat mijn zoon tegek vind is met een vijl een stok mooi glad maken en met nurf pistolen spelen. Stoere dingen. Zou dat niet iets voor de zoon van je vriendin zijn? Natuurlijk heeft beeldscherm aantrekkingskracht. Zelfde bij mijn zoon. Niet iedereen speelt met fantasie. Playmobiel weet hij geen raad mee, saaaaaaaiiiii. Kapla vind hij wel leuk. Ik zou hem niet teveel vergelijken met kinderen die fantasie rijk zijn. Soms vind ik mijn zoon net een oude man

Alternatieven

Een Donald Duck bundel is misschien ook nog wel leuk. Of een moppenboekje. Zoon vond het hier op die leeftijd leuk om mopjes te leren die hij dan op ons uitprobeerde. Eerst wel even samen doen. Dat was om zijn gevoel voor symboliek en humor te ontwikkelen wel nodig.

Afwijzen

Als ik vroeger ergens met mijn boek zat vond niemand dat een probleem. Ik deed het ook wel eens als de rest de berg opwandelde, bleef ik lekker beneden in de schaduw zitten wachten tot ze terug waren.
Al ging er een bom af op een familiefeestje kon ik nog ergens zwaar verdiept zitten. Soms vonden mensen dat juist leuk.
Als er nu een kind met een scherm ergens zit is er altijd wel een volwassene, of meerdere volwassenen, die er iets van vindt, en dat is niet positief. Dat vind ik weleens sneu voor een kind.
Ik snap het wel, maar het is blijkbaar een splijtzwam.
En een kind, vooral als het sociaal niet gevoelig is, kan daar argeloos doorheen fietsen door te gaan jengelen.
Jammer, maar het is maar hoe je er naar kijkt.
Tegenwoordig deug je iets meer als ouder als je ook de voordelen van zo'n platform aanprijst, maar een jaar of 15 geleden was het helemaal een bewijs van slecht ouderschap als je daar iets positiefs mee bleek te hebben.

Nou

Als een 7 jarige alleen maar interesse zou hebben in gamen zou ik me daar toch zorgen over maken. Ik heb niks tegen gamen. Ik speel zelf ook wel eens games. Geen probleem. Leuke hobby. Niks mis mee. Echter een 7 jarige die nergens anders interesse heeft vind ik wel zorgelijk.
Ik zou waarschijnlijk in dat geval kiezen voor de radicale methode. Gewoon even een half jaar of zo helemaal niet gamen. Dan moeten ze wel wat anders gaan bedenken. Daarna zien we dan wel weer verder.

Maar goed dit gaat om het kind van een ander dus daar kan je niks mee doen. Het relatieprobleem lijkt me in dit geval ook iets waar wat gedaan mee moet worden. Wederom door de echtlieden zelf. Het is natuurlijk niet handig als de partijen het niet met elkaar eens zijn en de moeder zich ondermijnt voelt door het gedrag van de vader. Dat zijn verder zaken waar je als buitenstaander niks mee kan.

Daarom zou mijn strategie dus zijn om even alles helemaal af te sluiten. Dan heb je ook geen discussies meer over het gamen. Het alleen beperken kan juist weer tot allerlei discussies leiden over of ze nog een half uurtje extra mogen. Het gamen blijft mentaal dan nog steeds zo centraal staan. Helemaal even niet kan juist rust geven. Het is even wennen en levert veel gedoe op in het begin maar uiteindelijk kan het heel positief werken. Het hoeft ook niet voor altijd. Even de ruimte geven aan andere bezigheden en je leren ontwikkelen op een andere manier. Zeker bij een 7 jarige lijkt me dat heel belangrijk.

Brandweervrouw, ieks

wat zou jij ervan vinden als een kind van nog geen 7 aan niets anders kan denken dan gamen? Daar lijkt het namelijk veel op. Dat lijkt mij echt niet gezond. Het jongetje vond vorig jaar de speeltuin nog wel leuk, bijvoorbeeld, en toen speelde hij nog wel met autootjes en ander speelgoed. Tegenwoordig speelt hij thuis nauwelijks nog en bestaat zijn dagbesteding uit gamen en wachten op wanneer hij weer mag gamen. Lezen kan hij wel heel goed maar doet hij (nog) niet. We hadden een hele stapel strips mee waar alle kinderen behalve één in lazen.

Het kan natuurlijk best dat hij tijdens het uitje wat minder aansluiting had met de andere kinderen (jongens/meisjes gemengd, leeftijd 4-9), dat hoeft niks uit te maken. Storend was het wel dat op de momenten dat als de jongen niet op een schermpje mocht, hij erg verveeld was. Dreinen wanneer hij weer mocht, ronduit sjagrijnig gedrag vertonen (waar iedereen last van had), soms wel spelen met de anderen maar al gauw werd dat weer klieren. We hadden een paar uitjes (speeltuin, openluchtmuseum, boswandeling) en bij alle uitjes vond hij er niet veel aan, het jongetje is alle dagen sip geweest. Best zielig eigenlijk.

Overigens vind ik Minecraft ook heel leuk, dus daar ligt het niet aan

wat schermtijd betreft

Ik kan me voorstellen dat AnneJ vindt dat er niet zo spastisch gedaan moet worden over het gebruik van beeldschermen. Dat is op zich zo en nieuwe ontwikkelingen worden altijd aanvankelijk met argusogen bekeken, waarna het allemaal mee lijkt te vallen met het gevaar van de nieuwe uitvinding. Maarja, jonge kinderen (en 7 is jong) moeten zich nog op heel veel vlakken ontwikkelen, veel zintuiglijke,sociale en motorische ervaring opdoen.

Probleem in dit gezin is (denken wij) dat als het jongetje geen beeldschermtijd krijgt, zijn ouders niet even met hem aan de gang gaan. De vader blijft zowiezo te allen tijde achter zijn eigen scherm, en mijn vriendin (de moeder) is van mening dat kinderen zichzelf maar moeten vermaken. Daarvan heb ik het idee dat dat komt omdat ze teleurgesteld is in de desinteresse van haar kinderen voor dingen die zij leuk vindt, en het er een er beetje bij laat zitten. Ze kijkt ook niet mee met wat zoon op het scherm doet, bijvoorbeeld.

desinteresse of

Al genoeg gedoe met de normale dagelijkse verrichtingen. Sommige wat rigide kinderen kunnen je behoorlijk uitputten omdat ze niet zo spontaan meebewegen als je zou verwachten. Veel kinderen kunnen weleens jou agenda juist niet willen volgen maar bij sommige kinderen kan dat extreem zo zijn juist omdat er soms ook teveel zelfstandigheid verwacht wordt waar ze meer samen doen nodig hebben.
Zo'n moeder kan best wel gedesillusioneerd zijn. Het kan helpen om eens goed te luisteren.
7 Jaar is ook de tijd dat kinderen op school kunnen merken dat ze anders in elkaar zitten dan de meeste andere kinderen en sociaal onbeholpen gedrag kan ze op veel negatief commentaar komen te staan dat ze trachten te ontlopen door zich terug te trekken in een eigen wereldje, bijvoorbeeld door te gamen.

Tja

De vraag of dit jongetje gedrag vertoond dat niet goed voor hem is lijkt me niet zo aan de orde. Stel dat 20 mensen zeggen dat het fout is, sta je dan in je recht om er wat van te zeggen? Of bij 2, of 40?

Ik zie vrienden veel in de opvoeding doen wat ik niet zou doen en wat ik dan soms ook heel erg fout vind. En dat zullen zij ook wel van mij vinden vermoed ik. Ik zit er niet op te wachten om dat allemaal te delen.

Als je je vriendin of haar zoontje wil helpen, zou ik me er positief op richten. Maak eens een leuke deal met hem. Jij kijkt een half uurtje mee met minecraft en toont interesse en enthousiasme en dan gaat het een half uur met jou voetballen, of je gaat hem voorlezen, of met hem in een attractie die hij leuk vindt, of lekker samen in een rustig hoekje kletsen.

oh arme moeder

Zie tekst Sanne.
Weet je, het kan zoveel positieve energie geven als een ander een daad stelt! Nu geef je je vriendin negatieve energie. Want jee, denk je dat ze het niet doorheeft dat je haar zoon maar strontvervelend vindt? Laat eens zien dat je interesse in hem stelt, probeer positieve kanten van hem te ontdekken, ik denk dat je haar geen groter plezier kunt doen.

gloria

Nouja, daarom ook dit draadje! Ik wil weten wat ik kan doen voor mijn vriendin, zonder met een vingertje te wijzen van je doet het niet goed (alhoewel ik wel wat dingen zou weten die eenvoudig beter kunnen).

Het speelt al veel langer hoor, dit probleem met het gamen en ook wel wat met de andere kinderen die ze hebben. De kern is dat ze erg (te) toegeeflijk zijn naar de kinderen toe. Ik vond het heel sneu dit uitje, dat toch een feest was voor de meesten behalve voor mijn vriendin en haar zoon. Iedereen (volwassen en kinderen) ergerde zich aan de situatie. Alleen vader niet, die heeft of niks door, of doet net alsof hij niet merkt dat zijn zoon zich verveelt en niet lekker gaat.

De suggesties van Sanne vind ik wel goed, maar..... wat zij voorstelt: gezellig meekijken met minecraft, potje voetbal of een spelletje doen, praatje maken, dat doet vriendin zelf niet eens. Is het dan niet raar als ik me zo ga bezighouden met haar zoontje? Ze vindt mij toch al zo'n ideale moeder met ideale kindertjes.

elk kind heeft de behoefte gezien te worden

Elk kind vindt het leuk als iemand belangstelling toont voor zijn/haar interesses. Door ook tijd te maken voor hem en wat hem bezighoud voelt hij zich gezien. Dit kan een opening bieden. Hij kan het dan zo leuk vinden om tijd met jou/jullie door te brengen dat hij ook andere activiteiten wil gaan ondernemen of beter aanspreekbaar is als hij storend verdrag vertoont.

Bezighouden

Ja, ik weet nstuurlijk niet hoe jullie uitjes zijn, of iedereen zich alleen met de eigen kinderen bemoeit? Ik vind het niet fijn als vrienden mijn kind uitgebreid gaan opvoeden, maar ben wel gewend dat iedereen aandacht geeft aan alle kindjes om samen een leuke dag te hebben. Krijgt hij geen (positieve) aandacht van zijn ouders? Mijn 6 jarige was ook vervelend geworden als ze een dag mee moest. Daar hoefde en hoef je trouwens sowieso geen hele dag weg, die wil na twee uur graag weer even rust. Maar zij heeft ook wel autistische trekjes.

Wij zijn nooit een hele dag met haar naar een speelparadijs geweest, laat staan met anderen, dat wordt gewoon niet leuk en dan is een scherm en een koptelefoon nog de beste overlevingsstrategie. Dan streng worden dat ze zo als andere kinderen moet zijn is echt zinloos.

En zegt je vriendin dat? Ideale moeder met ideale kindjes?
Dat is misschien wel een opening om te zeggen dat je het ook pittiig vindt?
Ze vindt het moeilijk?
Zeker als je kinderen niet 'gemiddeld' zijn, je man iets anders wil, je met vrienden uit ben wiens kinderen wel leuk meedoen en je je vrienden al zíet denken 'geef dat kind maar even hier, bij mij zouden ze zich wél gedragen' is het allemaal niet ontspannen.
En soms zeg of doe je dan met de beste bedoelingen als vriendin iets wat het nog lastiger maakt.

Ik snap dat je dan huiverig bent om ogenschijnlijk de opvoeding over te nemen. Maar blij op een computerspelletje reageren, laten zien dat je haar kindje leuk vindt en geen 'lastpak', dat kan het voor haar ook alleen maar gemakkelijk maken denk ik. En het zal je nog verbazen hoeveel minecraft van de creativiteit en het doorzettingsvermogen vraagt!
Of benoem het: 'zo'n hele lange dag dierentuin is niet echt z'n ding he? Ik ga even lekker met hem gamen'.

Ik was toevallig zaterdag thee drinken met een ex-collega. Waar anderen zeggen dat het 'wel vreemd' is dat mijn dochter maar 3 meisjes voor haar feestje vraagt en dat ik daar echt iets aan moet doen of 'de mijne zou het liefste de hele klas vragen' zei zij: wat fijn dat ze drie vriendinnetjes heeft waar ze mee kan spelen. Dan ben ik zo blij dat ik bijna volschiet. Voelen dat anderen jouw kind raar en lastig vinden doet echt pijn! En als je positief ben en niet oordelend, dan zal ze uiteindelijk ook eerder advies van je aannemen.

Precies, Sanne

Je brengt het prachtig, ik ben het helemaal met je eens.

Het is zo gemakkelijk veroordelen, zeker als je jezelf beschouwt als de ideale moeder, want ik krijg wel de indruk dat jij dat van jezelf vindt, Zonder naam. Je kan alleen maar negatieve dingen opnoemen over je vriendin, de man en het kind. Vind ik echt erg om te lezen.

weet je zonder naam

Ook bij jou kunnen de dingen beter. Ik weet haast wel zeker dat ook die vriendin dingen bij jou ziet die absoluut beter kunnen, dingen die jij misschien helemaal niet in de gaten hebt.
Maar je instelling is vast als een hoop mensen; goed genoeg is goed genoeg, het hoeft niet perfect. Dat is heel makkelijk denken met modelkinderen.

Ikzelf heb een modelkind en een absoluut-niet-model-kind. Ken een beetje beide kanten dus. Een vd moeilijkste kanten van een niet-zo-model-kind hebben is dat de hele wereld zich meent te kunnen bemoeien met je. Zeker in fases van problemen; een ouder met een kind met problemen mag je onder het mom van 'helpen' nonstop beoordelen, advies geven, bekritiseren. Iedereen mag vanalles vinden, over jou als ouder, maar zeker ook over je kind, iets wat ik misschien nog wel moeilijker vind.
De meeste pogingen van mensen zijn ook echt wel goed bedoeld, en soms helpen de suggesties zelfs. Maar toch is dat deel iets waar ik de afgelopen jaren ontzettend moe van ben geworden. Ik zit niet alleen met helpende hulpverleners, maar ook met helpende leerkrachten, helpende ib'ers, helpende therapeuten (ook al kom je voor iets anders!) helpende familie en ook nog helpende vrienden dan.

Over mijn modelkind hoor ik nooit iemand. Bij gesprekken over haar, eigenlijk alleen op school sta ik binnen 5 minuten buiten. Ik praat over modelkind eigenlijk alleen maar als ik dat wil. Nooit ongevraagd. Iedereen gaat er blijkbaar ook vanuit dat ik het allemaal prima doe, dus, want het gaat zo prima met kind. Met zorgenkind gaat iedereen ervan uit dat ik het *dus* niet goed doe.

Punt is, je staat er zelf voor open want logisch, het kan altijd beter. Maar je wil niet weten wat je niet zelf al uit de kast haalt met zo'n kind. Hoeveel nachten je wakker ligt met piekeren over hoe je het best kunt handelen. Maar alles opdat het beter gaat dus kom maar met de kritiek.
Wilde dat ik me daar meer voor had afgesloten want behalve dat het bakken met energie kost levert het doorgaans nauwelijks tot niets op.

Iedere ouder hoort (of voelt, of wat dan ook) graag positieve dingen over zijn kinderen. Met een zorgenkind heb je daar nog veel meer behoefte aan, want de negatieve kanten hoeft echt niemand je te vertellen.
Voor een kind telt het nog veel zwaarder, ook eens positief benaderd te worden. Zo'n kind krijgt doorgaans negatieve feedback meer dan genoeg. Sommige kinderen zijn daar trouwens heel gevoelig voor en voelen het echt aan hoe er over ze gedacht wordt (of lezen gewoon goed de nonverbale communicatie) en worden daar strontvervelend van. Neem het ze eens kwalijk.

pfff - lang antwoord

Ik probeer juist nu even niet al te veroordelend te zijn, tenminste niet tegen mijn vriendin. Natuurlijk heb ik een mening over hoe bepaalde dingen bij hen thuis gaan, maar die zal ik echt niet zomaar geven. Het lijkt mij ook heel vervelend om van iedereen ongevraagd goedbedoeld advies te krijgen. Ik heb in mijn openingspost wel (misschien wat onhandig) gezegd "iets van zeggen of niet mee bemoeien", maar met "iets van zeggen" bedoel ik niet ongezouten kritiek natuurlijk.

Brandweervrouw:
"Je kan alleen maar negatieve dingen opnoemen over je vriendin, de man en het kind. Vind ik echt erg om te lezen." Ik vind het zelf ook erg, maar ik post hier dan ook omdat ik graag een oplossing voor een dilemma wil. Want we dwalen af: in dit geval maak ik mij serieus zorgen om het game-gedrag van haar zoontje, even afgezien van een evt. autistische aanleg van het kind. Moet ik daar iets mee? Ik-en ik niet alleen, ook de andere vrienden die mee waren- zien het jongetje geïsoleerd raken.

Sanne:
"Mijn 6 jarige was ook vervelend geworden als ze een dag mee moest. Daar hoefde en hoef je trouwens sowieso geen hele dag weg, die wil na twee uur graag weer even rust."
Misschien hebben vriendin en haar man dat zelf helemaal nog niet zo door, dat een hele dag dierentuin/speeltuin teveel voor hem zou kunnen zijn. Het zou best kunnen dat hij het gewoon niet trekt, zo'n uitje van een paar dagen eigenlijk. Alle kinderen sliepen bijvoorbeeld bij elkaar op een zaal, behalve dit jongetje, die had het de eerste nacht geprobeerd maar wou daarna niet meer (en dat vond vriendin zichtbaar jammer).

"En zegt je vriendin dat? Ideale moeder met ideale kindjes?
Dat is misschien wel een opening om te zeggen dat je het ook pittiig vindt?
Ze vindt het moeilijk?"
Ja, dat zegt ze soms. Dat mijn kinderen wel uit zichzelf leuk gaan buitenspelen, dat mijn kinderen wel alles zo interessant vinden, of dat bij ons alles zo vanzelf gaat (is niet altijd zo - zeg ik ook wel tegen haar). Ze is vreselijk onzeker, over zichzelf en over de opvoeding. Ze heeft ook wel eens gezegd dat ze teleurgesteld was dat ze geen dochters heeft, dat soort dingen. De jongensdingen die haar kinderen leuk vinden (met name het hier besproken geval), vindt ze niet leuk.
Bij ons is het gras knalgroen, in haar beleving dan hè (overigens heb ik zelf ook alleen jongens, dus dat is het niet). Mijn kinderen hebben heus ook mindere kanten maar zeker nummer 2 weet iedereen in te pakken. En ik ben zeker verre van ideaal hoor!

Gloria:
"Een vd moeilijkste kanten van een niet-zo-model-kind hebben is dat de hele wereld zich meent te kunnen bemoeien met je. Zeker in fases van problemen; een ouder met een kind met problemen mag je onder het mom van 'helpen' nonstop beoordelen, advies geven, bekritiseren. Iedereen mag vanalles vinden, over jou als ouder, maar zeker ook over je kind, iets wat ik misschien nog wel moeilijker vind.
De meeste pogingen van mensen zijn ook echt wel goed bedoeld." en "Punt is, je staat er zelf voor open want logisch, het kan altijd beter. Maar je wil niet weten wat je niet zelf al uit de kast haalt met zo'n kind. Hoeveel nachten je wakker ligt met piekeren over hoe je het best kunt handelen. Maar alles opdat het beter gaat dus kom maar met de kritiek."
Nu moet ik zeggen dat vriendin de goedbedoelde suggesties (kritiek) ook nogal op zich af roept, met van die vragende opmerkingen als: "Hè, onze kinderen doen nou nooit eens zus of zo, hoe heb jij voor elkaar gekregen dat ze wel zus of zo doen?" Heb jij vroeger ook zo gedaan dan, en wilde je dan eigenlijk wel echt suggesties hebben of alleen je ei kwijt? Wat zou ik het beste kunnen doen denk je?

Ik denk erover om met haar te gaan praten over het uitje, of zij en haar zoontje het eigenlijk wel leuk gevonden hebben enzo en zo het probleem bespreekbaar te maken. Maar misschien moet ik dat helemaal niet doen, afgaande op de reacties hier?

Chapeau!

Je doet echt heel erg je best, indrukwekkend.
Hele onzekere moeder zo te horen?
Die niet goed weet wat ze wil accepteren en wil verbieden?

Weet je, ik kan zeggen wat ik fijn zou vinden, maar dat hoeft te betekenen dat zij dat fijn vindt.
Vraag het haar, zou ik zeggen: hoe vond je het weekend? Heb je er nog in keer zin in in deze vorm?
Dat soort open nieuwsgierige niet leidende of suggestieve vragen.

Sanne

Nou dankje, het is dan ook een hele lieve meid, die vriendin. (geen sarcasme in die opmerking, hoop ik?)

Dat kun je wel zeggen ja, dat ze onzeker is. Volgens mij weet ze van een aantal dingen best wel wat ze zou willen toestaan/verbieden, maar wil ze het ook iedereen naar de zin maken en aardig gevonden worden. Dus accepteert ze nogal veel van man en kinderen.

Maar goed, ik ga binnenkort maar eens theedrinken en vragen wat ze van het uitje vond.