Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

"ik wil niet meer leven, dan kan ik bij oma zijn"

Dit snikte mijn zoon vanmiddag, ik schrok me naar. Mijn zoon is nu net 7 geworden. Het is altijd een heel gevoelig mannetje, maar dit is wel een heel heftige uitspraak. 2 jaar geleden is mijn oma overleden, bijna 90 jaar en behoorlijk dementerend. Mijn zoon is heel vaak op bezoek geweest bij "ouwe oma", samen met mijn moeder. Op die manier heeft hij een flinke band gekregen met mijn oma, zij vond het ook altijd heel fijn (ook toen ze echt dement was geworden) dat hij langskwam.
Natuurlijk was hij verdrietig toen ze was overleden, maar ik heb uitgelegd dat ze heel ziek was, dat ze bijna niks meer zag (suiker) en dat haar hoofd heel erg in de war was. Ook was ouwe oma erg oud, wel bijna 90 en woont ze nu in de hemel en is ze weer samen met oude opa. Hij gelooft dit, haalt er wel troost uit, maar blijbaar zit er toch heel veel verdriet in hem. Vandaag eens doorgevraagd en hij geeft aan dat hij de hele dag in zijn hoofd aan het huilen is om oma. En dat hij dus niet meer wil leven, want als hij dood is kan hij weer bij oma zijn. Oef! Die kwam wel even binnen!
Maar wat nu? Ik heb hem beloofd dat we maandag de dokter bellen, want hij wil graag dat verdriet uit zijn hoofd hebben. Hij verwacht dat de dokter een oplossing heeft of hem doorstuurt naar een "praatmeneer". Ik denk ook dat het goed is als hij met een professional praat. Maar tot die tijd moet ik er toch wel iets mee, alleen weet ik niet zo goed wat.
Heeft iemand ervaring hierin? Soms ben ik bang dat hij zich aanstelt en dit te voorschijn haalt als hij niet wil slapen (hij heeft het er meestal over als hij net op bed ligt). Maar na die uitspraak van vanmiddag geloof ik niet meer zo in aanstellen.... Wat moet ik hier nu mee? Ik vind het zooooo zielig!
Dat moest ik even kwijt... Groetjes, Sanneke*

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
May

May

10-12-2011 om 22:18

Herken het..

Ik snap dat je schrikt van een dergelijke uitspraak, maar mijn zoon van zeven zegt zoiets ook wel af en toe, de eerste keer schrok ik ervan, nu minder.. Laatst zei hij 'ik wil doodgaan'.. Toen ik verder ging vragen, zei hij 'dan word ik opnieuw geboren en kan ik weer eens ergens anders gaan kijken'.

Leeftijd

Het klinkt niet als een rare uitspraak van een 7 jarige. Ik herken het ook. Alleen blijft jouw zoon er, nu 2 jaar verder, wel erg in hangen.
Ik zou zoiets zeggen als: "Er komt ook een dag dat jij doodgaat, als je ook minstens 90 bent en misschien zie je oma dan weer." Ik heb zelfs gezegd dat mensen helemaal niet zeker weten of ze elkaar na de dood weer tegenkomen, daarom het woord "misschien". Je kan niet even dood gaan om te controleren of het goed gaat met de overledene, daar kom je pas achter als je zelf hèèl oud bent.
De hemel is natuurlijk een prachtig troostbeeld, alles is mooi en prachtig daar, maar er is nog nooit iemand terugkomen om het te bevestigen.
Kortom, het verlangen van mijn zoon om eens op bezoek te gaan was verdwenen. Het begrip definitief is voor een 7 jarige moeilijk te bevatten. Hij hoopte ook na een bezoekje aan de hemel weer terug te komen bij mama. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat onmogelijk was en dat hij zich daar bij neer moest leggen.
Dus om eerlijk te zijn heb ik het romantische hemel verhaal toch behoorlijk afgezwakt. Mijn zoon is nu 13 en we geloven/hopen nog steeds dat er na de dood iets moois is waar we de dierbaren weer zullen ontmoeten. Maar zoon begrijpt wel dat de hemel een verhaal is en geen wetenschap.Hele gesprekken kunnen we er soms over voeren, maar minder emotioneel geladen.

Maartje

Maartje

11-12-2011 om 03:04

Sanneke

Hoe gaat het overdag met je zoon?. Is hij depressief?.
Is het echt verdriet om de dood van je oma of is het wat anders waar hij verdrietig van is/wordt?. Soms is het zo dat kinderen op die leeftijd juist nog geen onderscheid kunnen maken met het eigen verdriet(ongelukkig zijn/voelen) en het verwoorden van eigen "ongelukkig voelen" het uiten in de zin van het willen zijn bij een dierbare die is overleden kan een uiting zijn van onvermogen om jullie te vertellen dat hij dood wil.
Ik zou hem zeker serieus nemen en een afspraak maken bij een kinderpsycholoog.
En in de tijd dat je moet wachten op die gesprekken raad ik je aan om je zoon serieus te nemen en goed te kijken hoe het met hem gaat.
Sterke

Volgens mij ook leeftijd

Hier heeft jongste (nu 13) ongeveer vergelijkbare uitspraken gedaan na het plotseling overlijden van haar oom.Die moest er ook altijd om huilen als ze net in bed lag. En ik denk dat dat vrij normaal is. Het moment dat je nog wakker in je bed ligt is natuurlijk hét moment om te prakezeren, niet alleen bij volwassenen ook bij (sommige) kinderen. Het is nog donker ook en je bent alleen, reden genoeg om dan te vervallen in moeilijke gedachten, die je zelf niet goed kan stoppen, zoiets.
Ik heb altijd gedacht dat het combi was van 'eigenlijk nog te jong om je al bezig te houden met zulke levensvragen' en het plotseling er wél mee geconfronteerd worden, van dichtbij dan en intensief.
En dat daardoor die 'rare gedachten' opkomen.
Ik ging er eigenlijk mee om zoals Wil al aangeeft. Dat het niet kán, dood gaan op eigen verzoek en dan even op visite bij die wie je mist. Want echt dood kan nog niet, je leven is nog (lang) niet voorbij en terug zomaar even kan ook niet (dat laatste was ook zoiets dáár had onze jongste nog niet aan gedacht).Misschien wil je zoon alleen maar zeggen dat hij eigenlijk oude oma 'mist' en haar graag even zou zien......en brengt hij het gewoon op deze wat confronterende manier. En veel bevestigen. Hier was jongste ook altijd bang voor haar eigen 'hart' (oom kreeg hartstilstand) dan voelde ze het niet meer kloppen en dacht ze dat haar hetzelfde gebeurde als oom.
Gewoon bevestigen dat dat niet kán(ja natuurlijk kan dat wel,maar daar hoeft zo'n jong kind niet avond aan avond doodsbang mee te zijn). Ze willen gewoon 'gerustgesteld' worden dat hen niet hetzelfde kan gebeuren en eigenlijk 'weten' ze dat wel, overdag dan, maar in bed komen dan andere gedachten op.Later ging het over op dat haar papa (broer van oom) hetzelfde zou krijgen. Dat kon ze al wel beredeneren dat dat zou kúnnen schijnbaar. Ja dat kan, maar voorlopig is hij nog goed gezond en oom had wel wat dingen die al wel 'raar' waren en die heeft papa niet.
Ook het verdriet is normaal. Dat weten ze ook vaak niet te plaatsen, want overdag voelen ze zich 'normaal' (veel afleiding) en in bed begint het verdriet. Dat snapte jongste ook niet.
Ik merkte bij jongste dat spannende tijden (sint, kerst?) ook invloed hadden, een extra belasting en hup daar was het verdriet weer. Het kan nog lang duren. Soms heeft jongste het er nu nóg moeilijk mee.
Het rare is dat ze erna ze op 11 jarige leeftijd van heel dichtbij de buurman heeft zien aftakelen/overlijden (hele ziekbed meegemaakt, kanker) en daár véél minder moeite mee had.En dat in mijn ogen voor een kind toch veel belastender was en is. Zo'n best vitale man die steeds magerder en zieker en zieker wordt.Maar hoewel haar dat wél verdriet deed, bleef ze er veel minder in 'hangen' als toen met haar oom.
Terwijl ik weet dat haar band met buurman veel sterker was en dieper ging dan die met haar oom.
En dat terwijl het verdriet om oom haar nu soms nog parten speelt, zo raar, maar ik wijt dat aan het feit dat toen oom overleed ze er eigenlijk nog te 'jong' voor was en met buurman niet.
Dus ik denk dat het vrij normaal is. Dat je zoon bevestiging zoekt en geruststelling. Dat dat 'lastig' is daar goed op te reageren herken ik ook. Soms 'schrok' ik ook van de uitspraken die ze deed....maar doorvragen bracht altijd uitkomst, dan bleek dat ze het niet zo letterlijk had bedoeld als ze het zei, maar eigenlijk héél anders. Ik denk dat je zoon niet dood wil, het zo niet bedoeld, maar eigenlijk wil zeggen: "Ik zou zo graag nog een keer naar oude oma toe willen want dan zou mijn verdriet minder worden." dat ie eigenlijk zoiets bedoeld, maar het niet onder woorden kan brengen.
groeten albana

Sera

Sera

11-12-2011 om 12:52

Praten

Ik zou veel gaan praten met hem, vertellen over oma, dat oma nu geen pijn meer heeft, dat oma nu gelukkig is samen met opa en dat er een dag zal komen dat hij dan ook weer bij oma en opa zal zijn. Maar niet nu en pas als hij heel oud is. En dat oma nog steeds een beetje bij hem zolang hij regelmatig aan haar denkt en dat de fijne herinneringen aan oma hem ook kracht kunnen geven. Ik zou hier meerdere keren over praten en ook gewoon tussendoor. Het is inderdaad ook een leeftijd dat kinderen zich veel gaan afvragen over het leven en waarom we leven en wat de dood precies is.

Floortje Alexandra

Floortje Alexandra

11-12-2011 om 14:19

Ook herkenbaar

Oudste heeft het ook geregeld gezegd, maar als we door gingen praten was het eigenlijk meer omdat hij diegene zo miste, dan dat hij zelf echt dood wilde. Ik heb hem gevraagd, maar als jij dood gaat, dan zien wij je nooit meer, en ben jij ook niet meer bij ons... Dat zette dat kleine hoofdje wel aan het denken, het is ook zo moeilijk om zo'n klein kereltje te helpen met verdriet en gemis.

Knuffel hem lekker vaak, praat veel met hem en hou de herinnering aan oma warm.

Sanneke*

Sanneke*

11-12-2011 om 21:55 Topicstarter

Gelukkig

Wel heel fijn om hier herkenning te vinden. Ik denk ook dat het een uitspraak is omdat hij niet goed onder woorden kan brengen dat hij gewoon graag oude oma nog een keertje zou zien. Hij wil niet dood, maar wil heel graag haar nog een keertje zien.
Wij zijn christelijk en geloven heel duidelijk wel in een hemel waarin je bij God woont, dus ik kan dat niet afzwakken. Kan wel uitleggen dat hij als hij eenmaal in de hemel is, niet zomaar terug kan komen. Natuurlijk staat uiteindelijk iedereen op de uit de dood als Jezus weer terugkomt op aarde, maar wanneer dat is weet alleen God.
Vandaag gaf hij aan zich goed te voelen, hij hoefde niet te huilen in zijn hoofd en ik hoefde de dokter niet te bellen omdat het echt beter gaat hoor mama. Ik kijk het even aan, praat veel met hem en probeer ondertussen achter de onderliggende gedachte te komen. Dank jullie wel voor de reacties, het heeft me echt even gerustgesteld.
Groetjes, Sanneke*

Sanneke

Fijn dat je zoon zich weer beter voelt en dat wordt nog beter als jij je gesterkt voelt in de gedachte dat je zoon echt niet dood wil. Dat het is zoals je zelf schrijft, hij zou oma nog wel eens eventjes willen zien. Ik denk dat je niet hoeft te zoeken en vragen naar dieper liggende gedachten van je zoon. Je weet het al.
Ik zou er juist ook niet teveel over praten, niet te veel spitten. Hij moet ook de kans krijgen het verlies een plekje te geven en langzaam los te laten.
Een mooie foto van oma kan ook helpen om het verlies een plekje te geven.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.