laat je dit toe? (zoon van 10 laten betalen in restaurant?)

al van af heel klein

vraagt mijn dochter de rekening, niets leuker dan in de vakantie taal een kleuter met hel blauwe ogen en blond haar in correct spaans de rekening te laten vragen, of Engels of Frans net waar we zijn.
Betalen doet ze pas sinds kort en dan mag zij de fooi berekenen. Natuurlijk betaal ik dat dan en niet van haar zakgeld, dat is van haar.
Het mag niet van je man omdat? Of vindt hij dat gewoon.

Oppassen!

Kinderen hebben de neiging zichzelf een positie aan te meten van "ik ben de baas".
Werkt ongeveer hetzelfde als in een roedel van honden.
Ze proberen hun grenzen te verleggen.
Herken je dit:
Willen weten met wie je belt.
Willen antwoord op, hoeveel geld heb je nog.
Vragen wat er in de post staat.
Komen rennend van boven als de bel gaat.

Een kind is een kind, de enige zorg die het heeft is zichzelf.

Ik betaal wel eens met mijn mans pas of vice versa. Is dat ook een probleem? Leuk laten oefenen lijkt me.
Loes

Jasam

Die vragen van jou vind ik ook helemaal niet vreemd. Mijn kinderen mogen best weten hoe ons (financiële) huishouden in elkaar zit. Ik vertel ze natuurlijk niet alle ins en outs, maar ik zie er werkelijk geen kwaad in als ze vragen wie ik aan de telefoon had.

Geen probleem

Ik zie het probleem niet hoor. Je zoon vraagt de rekening en betaalt met jullie geld. Zolang hij niet met jullie pinpas betaalt maar contant lijkt me dit prima en bovendien leert hij ervan met geld om te gaan en hoe het in een restaurant toe gaat. Ik zou soms willen dat mijn zoon zoiets zou doen want die zou dit dus helemaal niet durven.
De opmerking van Jasam die het vergelijkt met gedrag van honden (!) vind ik een beetje vreemd. Waarom mogen kinderen niet vragen wie je aan te telefoon hebt of kijken wie er aan de deur is? Dat betekent toch niet dat ze de baas proberen te zijn. Inzage in mijn rekeningen geef ik niet, maar over geld verdienen wordt hier zeker wel gesproken en de kinderen krijgen graag post dus vragen ze ook weleens wat er bij de post zit.
Een kind is een kind, de enige zorg die het heeft is zichzelf, schrijf je. Tjonge dan krijg je erg zelfzuchtige kinderen als ze zich geen zorgen mogen maken/zich bezig mogen houden met anderen.

Autonomie

Sommige kinderen hebben een sterke behoefte aan autonomie. Zelf dingen doen, groot zijn, de wereld begrijpen, experimenteren met volwassen gedrag. Mooi is dat.

Ik zou het dus toelaten. En ik geef ook antwoord op die vragen die Jetsam noemt. Mijn kinderen zijn niet mijn ondergeschikten, die hun plaats in de roedel moeten kennen. Het zijn mensen die nog lerende zijn. Ik schep de voorwaarden waaronder zij op kunnen groeien als zelfstandige individuen. Stap 1 in dat proces is, dat ze zich gehoord en serieus genomen voelen. Ik stuur ze niet met een kluitje in het riet, maar geef zoveel mogelijk eerlijke antwoorden.

Soms zeuren ze, en dan zeg ik: 'Nu vind ik dat je zeurt.' Soms heb ik geen zin om antwoord te geven en dan zeg ik: 'Nu heb ik geen zin om antwoord te geven.' Als volwassen problemen te ingewikkeld voor ze zijn, zeg ik: 'Dit is een volwassen probleem, te ingewikkeld voor je, wij regelen het wel, vertrouw ons daar maar in.'

Werkt prima.

Lekker laten gaan

Ik zie dit ook echt niet als dat ze de baas zouden willen zijn. Ik zie het meer als een leuk spelletje, even groot willen zijn. Ik zou er ook geen problemen mee hebben en het gelijk gebruiken als rekenspelletje inde praktijk: wij moeten 65 euro betalen, hier heb je 80 euro, hoeveel moet je zo meteen mee terug nemen?
De opmerkingen van Jasam herken ik totaal niet, ik zie dat soort dingen niet als methode om de baas te spelen, maar als kinderlijke nieuwsgierigheid en interesse. Vind ik juist prima, worden ze sociaal en meelevend van.

Hier is een kleine misunderstanding

Een kind is een kind, de enige zorg die het heeft is zichzelf, schrijf je. Tjonge dan krijg je erg zelfzuchtige kinderen als ze zich geen zorgen mogen maken/zich bezig mogen houden met anderen.

Wat ik daarmee bedoel te zeggen is, dat je soms niet eens een gesprek kunt voeren met een ander, zonder dat je kind zich er continue in mengt.
Die zich als een kleine volwassenen bemoeit met alles en iedereen.
Gaat vragen tijdens het gesprek over hoe en wat en wie, wil dingen weten die hem niets aangaan.
Als hij al op bed ligt en de bel gaat naar beneden stormt.
Die met "kop en oren" overal boven op en midden in springt.

Ik heb zo'n zoon, en ik zeg, pas op! Hoe ouder, hoe moeilijker weer bij te sturen.

Hij mag zich best bezighouden met anderen, maar dan wel op zijn niveau, en niet in de gesprek tussen twee volwassenen.

en nog even aan Min: Trek als ouders één lijn, overleg die samen, en volg dat dan op, de ene keer zal je jezelf erin kunnen vinden, de andere keer niet. Onderling een ja/nee gesprek voeren met de zoon erbij, is funest voor de opvoeding

Soms, kleine dingen.

Zoon mag gerust een ijsje kopen en afrekenen of een keer een kop koffie voor mij. Maar als we uitgebreid gegeten hebben in een restaurant mag mijn zoon niet om de rekening vragen en ook niet afrekenen. Hij hoeft ook niet onze hele financiële handel en wandel te weten en niet nieuwsgierig te vragen met wie ik aan de telefoon zit. Mijn man mag dit wel inderdaad, daar ben ik mee getrouwd en deel de financiële verantwoording en mijn huishouding met hem, niet met mijn kind. Dat wil niet zeggen dat mijn zoon niet mag vragen hoe wij zaken financieel regelen en hoe wij met dingen omgaan. Hij wilde als klein kind al weten hoe je een huis kunt kopen en betalen en hoeveel geld je daarvoor nodig hebt. Hij vond het maar een teleurstelling dat de meeste mensen daarvoor geld lenen, dat kan je toch veel beter bij elkaar sparen? Daarbij hoef ik toch niet onze exacte maandlasten voor te rekenen? Met fictief kom ik een eind. Ook ik vind het niets dat een klein jongetje na het dineren aan de ober om de rekening vraagt. Als ik seniel ben wordt het een ander verhaal.Om het nog erger te maken, hij mag ook niet ongevraagd iets te drinken bestellen als de ober komt.Hij vraagt eerst aan mij of hij nog een chocomel mag en ik beslis of dat goed is. Dan mag hij bestellen. Hij gaat met ons mee uit eten, niet andersom.

met wie ben je solidair?

los van de vraag of het nodig is dat je zoontje (elke keer?) perse wil betalen, kun je je afvragen bij wie je prioriteit ligt. Bij je man, die dit blijkbaar vervelend vindt, of bij je kind?

Ik zou het heel vervelend vinden als mijn partner de grillen van mijn kind belangrijker vindt dan mijn mening daarover. Daar zou ik flink ruzie over kunnen maken

discussie

daarover hebben wij vaak, ik liet mijn zoon afrekenen als ik alleen met hem uit ben.

Man

Ik zou mijn man niet willen afvallen, maar in deze situatie zouden we wel een probleem hebben. Hoe zie je de verhouding ouders en kinderen binnen je gezin en hoeveel autonomie sta je je kinderen toe? Dat is wel iets om over op een lijn te zitten.

Volgens mij

Zijn min en haar man het niet met elkaar eens.
Het gaat er dus niet om of Min het eens is met haar man OF met haar kind, nee ze is het zelf niet eens met man.

Zie haar posting dat ze haar kind vaak liet betalen als ze alleen met haar kind was (vind ze dus zelf prima).

Dus Min, in de discussie met je man zou ik
1. Vragen waarom het van hem niet "mag" (zie posting Dalarna)
2. Zeggen dat je het zelf wel prima vindt (en jouw redenen noemene, oefening etc.) en
3. Zeggen dat je het je zoon al ontzettend vaak hebt laten doen, dus dat het een beetje raar is (naar kind toe) als hij het opeens niet mag als je man erbij is.

Vind je man vaker dingen niet goed die jij wel goed vindt (en eerder hebt toegelaten)? Is hij een strenge vader?

bedankt

aan iedereen voor de reacties.
Mijn man is idd een strenge vader.
Dalarna, hij denkt gewoon dat mijn zoon nog te jong is om dat te doen, geen grote uitleg, gewoon mag niet.
En hij weet dat ik het mijn zoon heb laten doen.

zakgeldverhoging

Als je man wil dat je zoon de rekening uit eigen zak betaalt moet hij wel een flinke zakgeldverhoging geven aan je zoon!

dan nog

of de vader streng is of niet, maakt niet uit. Jullie bepalen samen de strategie naar je kind. Wat min nu doet, door haar kind (stiekem) te laten betalen als de vader er niet bij is, daarmee ondermijn je toch het gezag van de vader? En waarom is het in dit geval zo erg om het standpunt van de vader te volgen? Wat wil je bereiken met jouw aktie, hoop je dat je kind jou dan liever vindt dan zijn vader? Jij en de vader moeten samen op een lijn komen, jullie moeten dit samen uitvechten. Zeker over zoiets onbenulligs als dit. Als het nou om iets levensbedreigends zou gaan, dan kan ik me voorstellen dat je de mening van de (bijvoorbeeld een operatie-weigerende) ouder naast je neer legt, maar nu sta je je zoon toe om een wig te drijven tussen jou en je man.

Nou

In een restaurant vragen mijn man of ik om de rekening en betalen wij. Als we ergens een ijsje halen of koffie drinken dan laat ik de kinderen vaak naar de bar lopen om te bestellen en/of te betalen. Dat vinden ze leuk om te doen. In een vakantie land om de rekening vragen vinden ze ook leuk dus dat mag ook wel. Betalen heb ik ze nog nooit laten doen.

Ik heb er niet echt veel bezwaar tegen geloof ik als ze er om zouden vragen. Echter als mijn man het niet zou zien zitten dan zou het niet doorgaan. Om zo iets kleins ga ik echt geen ruzie maken. Dan maar niet als man dat niet zit zitten.

het is idd

onbenullig, maar het maakt mijn zoon gelukkig, daarom laat ik hem toe.
Mijn man zei dat andere ouders dat ook niet zouden doen, daarom die vraag.

maar

Dat je zoon het leuk vindt zal vast wel maar goed als je man het niet zit zitten dan is het wel zo netjes om daar rekening mee te houden. Mijn man heeft soms ook wel dingen die ik niet snap maar die voor hem om de een of andere reden belangrijk zijn. Ongetwijfeld zal ik dat ook wel hebben dus daarin probeer ik gewoon respect te hebben voor zijn mening ook al snap ik de logica niet. Dat je zoon er gelukkig van wordt lijkt me ook wat overdreven. Hij zal het vast heel leuk vinden maar het lijkt me ook geen ramp als hij dat niet meer mag. Hij zal nog vaak genoeg in zijn leven wel de rekening mogen betalen en dan zou hij willen dat iemand anders het doet

Nee

Nee, ik laat mijn kinderen niet de rekening van een restaurant betalen. Je zoon vindt het vooral nog steeds leuk en wil het doen omdat jullie er blijkbaar onenigheid over hebben. Als je meteen nee had gezegd was de interesse allang weggeweest.

Ik vind het prima dat een tienjarige een ijsje betaalt van mijn geld maar sowieso pin ik bijna alles en op die leeftijd laat ik mijn kind niet pinnen met mijn pas.

Dan zou hij aan mij een kwaaie hebben

Jij hebt dit al vaker zo gedaan en je man verbiedt je dit nu dus, als ik goed tussen de regels doorlees. En alleen omdat hij dat niet nodig vindt?

Jammer dan zou ik zeggen. Jij gaat toch ook niet voor je man bepalen hoe hij het afrekenenafrekenen moet regelen als hij met zoon uiteten gaat?

De link die Jasam legt snap ik trouwens echt niet. En bovendien zijn dat juist zaken waar je specifiek op kunt opvoeden. Van een keer de rekening mogen betalen gaan mijn kinderen echt geen slecht opgevoede kinderen worden die zich overal mee gaan bemoeien. En andersom gaan ze al helemaal niet snappen dat ze niet door grote mensengesprekken heen mogen praten als ze de rekening niet mogen betalen. Die link leggen ze echt niet.

Oefenen in zelfstandigheid

Hier oefenen de kinderen in het zelfstandig uitvoeren van contact met 'derden' oftewel contacten buiten het gezin, school, club.
Dat kunnen allerlei dingen zijn, afhankelijk van de leeftijd, bijvoorbeeld:
- zelf de kapper bellen voor een afspraak\
- alleen naar de kapper gaan
- eten bestellen via de telefoon
- reservering bij restaurant via telefoon
- rekening vragen in restaurant, café of i.d.
- rekening betalen
- bestelling regelen
- vragen waar iets is
- vragen of iets mag
De laatste voorbeelden zijn ook ideaal in het buitenland om een vreemde taal te oefenen.

Als je het niet eens bent over het betalen, kun je het in een restaurant ook beperken tot het vragen van de rekening, het vragen om extra mayonaise, het bestellen van drinken voor het hele gezelschap.

Natuurlijk wel!

Zo'n beetje vanaf dat mijn kind kon praten wilde ze boodschappen doen, rekening vragen, enzovoorts. En natuurlijk mag dat. Deste kleiner deste beter, jong geleerd oud gedaan. Ik durfde dat als kind niet!

jeetje

Het is imo totaal onbelangrijk. Ja, ik zou zo mijn kinderen laten betalen, heb daar geen enkel probleem mee. Nee, het gebeurt niet, want mijn kinderen durven ook niets! En tsja, als ze het wel zouden willen en vriendlief zou het niet willen, dan hadden we wel een kinderachtig probleempje denk ik want ik bepaal nu eenmaal graag..
Ach, ze missen er mi ook echt niets mee als ze het niet mogen, al zou ik die van mij wel wat dapperder willen zien soms. Maar toch herken ik er wel iets van, ze willen hier ook wel vanalles weten waarvan ik denk tjee, maak je daar nu maar niet druk om als kind. Maar da's de keerzijde van kinderen opvoeden als meer gelijke van jezelf. Dan maar moeilijke vragen af en toe. Maakt het ook juist leuk.

Kind is geen hond

De stellingen die Jasam hier poneert vind ik te gek voor woorden.
Wij hebben hier in huis geen roedel, mijn kinderen zijn geen puppies.
Onze kinderen zijn 'de baas', net zo min als hun ouders 'de baas' zijn.
Wij betrekken onze kinderen in allerlei gesprekken, en omdat ze weten dat we ze serieus nemen, weten ze ook wanneer ze hun mond moeten houden of zich terug te trekken, als wij dat gewenst vinden. Geen sprake van 'grote monden' (en oudste is toch echt al 14).

Bij zoiets als een rekening betalen, daar hoeven we niet eens over na te denken, natuurlijk mogen ze dat, wij stimuleren dt soort dingen juist.

Maar ik vind dat je als ouders met dit soort dingen wel op één lijn moet proberen te zitten.

Ik denk dat ik met de man van Min al heel veel eerder heel erge ruzie gehad zou hebben.
Op mij komt hij helemaal niet over als 'streng', maar als bekrompen.
Zo'n typische male chaivinist pig, 'ik breng het geld in, dus ik betaal'. Brrrr.

Nori

Om dat te leren hoeft een kind echt niet met honderd euro een restaurantrekening te betalen hoor. Een ijsje, patatje is ook prima. Verder kun je je kind dingen laten vragen in het restaurant.