Onredelijke moeder, of toch niet?
De laatste tijd heb ik nogal moeite met de moeder van het vriendje van mijn 9-jarige zoon. Ik heb al eens eerder op een vriendelijke manier mijn ontevredenheid tegen haar uitgesproken, maar we zijn niets opgeschoten.
Mijn verhaal:
Dit vriendje komt uit een gelovig gezin. Op zondag mag hij (als enigst kind uit de buurt) geen ijsje eten van de snackbar. Dit gezin heeft bepaalde geloofsovertuigingen en wil rust op zondag. Hier probeer ik respectvol mee om te gaan. Zo vraag ik mijn zoontje of zijn moeder wel weet dat hij bij ons is, en of hij wel op de playstation mag. Ik heb dit vriendje ook wel eens meerder malen naar huis gestuurd met het verzoek dit aan zijn moeder te vragen.
Meestal is mijn zoontje altijd bij dit vriendje. Want is dit vriendje bij ons in huis, of bij ons in de straat, dan gaat binnen tien minuten de telefoon over en heb ik een bezorgde moeder aan de telefoon. Wanneer ik niet opneem dan staat ze voor de deur, of ze stuurt haar moeder die niet durft aan te bellen en naar binnen gluurt.
Een paar weken geleden zat zijn vriendje bij ons in de tuin, en nog geen paar minuten later stond zijn moeder achter onze haag. “Kom je zo naar huis? ”, zei ze terwijl ze een paar meter verderop bleef staan. Ik voelde me beledigd. Was dit nou omdat ze zich ongemakkelijk voelde omdat haar zoontje bij ons was en ons hiermee lastig viel, of is er iets mis met ons?
Maar mijn zoontje wordt wel elke keer daar binnen gehaald. Hij krijgt ijsjes, mag er eten of hij speelt binnen.
Toen ik haar een week geleden vroeg of haar zoontje op het verjaardagspartijtje van mijn zoontje mocht komen – dat op zondag wordt gevierd – was haar antwoord: “We zijn christelijk, anders vier ik het wel met jullie zoontje. Dan neem ik hem mee naar een pretpark”.
Een dag of twee later belde ze mij op met de vraag of mijn zoontje mee mocht naar de knutselclub van de kerk. Hartstikke leuk, was mijn reactie. Haar man zou ons zoontje bij ons thuis oppikken werd de afspraak. Toen ik haar voorstelde om ons zoontje bij de kerk – waar wij nooit zijn geweest – op te halen, antwoordde ze meteen: 'Nee, …. (haar man) haalt hem weer op en zet hem bij jullie af”.
Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ergens voel ik me beledigd, het moet namelijk altijd op haar manier, en aan de andere kant vind ik ook dat ik haar vriendelijke gebaren moet waarderen. Het lukt mij en mijn vriend alleen niet zo. Wij ergeren ons voornamelijk.
Stellen wij namelijk iets leuks voor dan kan haar zoontje niet. Er is altijd wel wat. Of het geloof. Of hij is moe en moet naar bed (in het weekend om 18:00 uur), of hij gaat al met een ander vriendje spelen – lekker veilig bij haar in de buurt. Dit vriendje kan dus nooit bij ons spelen, en hij woont nog geen 50 meter verder op.
Over haar voorstel voor de verjaardag met min zoontje: ik vind het een vreemde reactie. Waarom zou ik haar (ik heb haar maar 2 keer heb gezien en een paar x telefonisch gesproken), mijn zoontje meegeven zodat zij (uit schuldgevoel?) zijn verjaardag kan vieren?
Achteraf baal ik van mezelf dat ik niet gewoon zeg wat ik denk. 'Ik haal mijn kind wel op van de kerk.' Andersom zou zij dit zeker doen.
Ligt dit nu aan ons of maak ik me druk om niets?
Ingewikkeld doen
Deze moeder doet nogal ingewikkeld en houdt zichzelf aan allerlei dingetjes en regeltjes waar jij toch geen vat op hebt.
Ik zou je zoon rustig laten gaan tot hij er zelf genoeg van heeft. En laat ze jou zoon rustig halen en brengen. Dat wil ze zelf.
Geef hooguit een keer aan dat je haar zo over attent vind in zaken en als je iets kunt doen dat je het graag hoort.
Verder zou ik het me niet aantrekken en er zeker geen gelijkwaardige over en weer van maken. Blijkbaar heeft ze haar kind toch liever onder haar eigen dak maar je zoon is welkom. Zo is dat nou eenmaal.
Ik doe een poging
Ik ben zelf niet zo christelijk maar ik heb wel ervaring met ouders die dat wel zijn. In mijn reactie ga ik uit van een reformatorisch gezin. Streng christelijk. De kinderen zitten meestal op een reformatorische school.
Op zondag zijn geen activiteiten toegestaan die ervoor zorgen dat mensen op zondag moeten werken. De snackbar kan daarom niet want daar moet iemand werken. Verpleegsters in een ziekenhuis kan wel, want die zorg is noodzakelijk.
Op zondag mag er soms ook niet buiten gespeeld worden. Daar is de zondag niet voor bedoeld. Het gezin van vriendje is daarom al een beetje 'losbandig'. Hij loopt blijkbaar wel buiten op zondag maar mag dan niet mee naar de snackbar. Dat is enerzijds vanwege het niet belasten van mensen die moeten werken maar anderzijds omdat ze niet willen dat zoontje daar gezien wordt. Als zij wat vrijer omgaan met de regels, dan moet dat niet te bekend worden.
Jouw zoon mee naar de kerk kan prima. Maar ze hebben liever niet dat ouders die niet bij dezelfde kerk horen, daar komen. Vandaar dat ze niet willen dat jullie je zoon daar ophalen.
Over de verjaardag. Natuurlijk kan zoontje geen verjaardag gaan vieren op zondag. Dat is duidelijk. Maar ze is zich bewust van de vriendschap tussen beide jongens en voelt zich schuldig, zowel naar haar eigen zoon als naar jouw zoon. Daarom wil ze graag een alternatief bieden.
Als jullie weten dat ze zo christelijk zijn, is het ook een beetje dom om die jongen uit te nodigen op zondag. Dat maakt de situatie moeilijker.
Naar haar omgeving kan ze het eigenlijk niet maken dat haar zoontje bij jullie is. Dat is namelijk geen omgeving die passend is bij hun geloof. Daarom is het voor haar makkelijker om jouw zoontje bij hen te laten spelen want dan heeft zij zelf de controle. Misschien niet eens voor haar maar wel naar haar buitenwereld.
Ik zou het idee loslaten dat moeder onredelijk is. Deze moeder wringt zich in bochten om de vriendschap te laten bestaan tussen beide jongens, ondanks dat het voor haar moeilijk is.
Je kunt die inzet waarderen en haar laten merken dat je blij bent met de vriendschap en haar rol daarin.
reformatorisch
Ik sluit me aan bij bovenstaande reactie van een moeder met ervaring. Mijn reformatorische buren zijn ook zo.
Ik ben atheist en zou mijn kind trouwens niet graag bij een reformatorische knutselclub zien. Ik ben een keer bij een kerkdienst geweest van die kerk, opvattingen die veel verder gaan dan wat je i een andere kerk ziet. Weet jij veel wat ze vertellen bij die knutselclub? Of je moet daar geen probleem van maken.
en nog iets
De moeder kan denken dat haar zoon bij jullie bloot staat aan zaken als tv, pokemon etc. Dat vindt ze mogelijk niet prettig.
Respect komt van 2 kanten
Anne J: Je er niets van aantrekken is moeilijk als je er dagelijks mee geconfronteerd wordt. Het zijn beste vriendjes en het contact wordt steeds minder omdat het vriendje niet veel mag. Behalve bij zijn moeder ijsjes eten en spelletjes doen. En dan denk ik ook weer terug aan mijn zoon die in kletsnatte kleding thuiskomt, want hij mocht in het zwembad. Met kleding en al. Ik vind dit nogal een ondoordachte actie, én tegenstrijdig, en dat irriteert me.
Ik heb haar gezegd dat ik het gevoel heb dat ze haar zoontje bij ons weghoudt. Ze schrok hiervan en zei dat ze dit niet zo bedoelde. Ze was bang dat haar zoontje ons lastig viel - wat dus helemaal niet zo is. En dat zei ik haar ook. Sinds dit gesprek doet ze op haar manier haar best, maar er is eigenlijk niets veranderd. Ik heb liever dat ze eerlijk is. Nu wordt eromheen gedraaid.
Moeder met “ervaring”: Dus ik moet me verplaatsen in haar als gelovige, maar andersom kan dit niet? Respect komt van beide kanten. Ik ben netjes en uit mijn dankbaarheid. Maar aan alles zit een grens. Net als dat het haar grens is dat haar zoontje niet op de verjaardag van mijn zoontje mag komen. Doe ik ook niet moeilijk over.
Ik heb heel veel rekening gehouden met haar zoontje door o.a. de playstation uit te zetten omdat ik niet zeker wist of hij dit mocht spelen (en het was toen geen zondag). Op dit moment wist ik niet eens hoe streng gelovig ze waren. Hier kwam ik later pas achter toen hij geen ijsje mocht eten.
Het is niet mijn taak om uit te zoeken wat de regels en geloofsovertuiging van haar kerk zijn. Al eb ik dit na het ijs-incident wel gedaan. Werd er alleen niet wijzer van.
Je mag het dom vinden dat ik hem uitnodigde, ik deed het uit beleefdheid: dan weet ze in ieder geval dat ik ook aan haar zoontje heb gedacht. Natuurlijk wist ik het antwoord al. Stiekem hoopte ik toch dat hij me mocht. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat je bang voor God hoeft te zijn. Mag je ook dom vinden.
Mijn eerlijke mening: iemand verloochenen – want dat is het – omdat deze niet gelovig is, vind ik niet bepaald netjes. God houdt van iedereen. Dat heb ik van mijn moeder geleerd. Maar goed, net als jij heb ik ook geen ervaring met deze geloofsovertuiging, dus het is allemaal maar gissen.
Pirata: Deze afspraak had ze al met ons zoontje gemaakt en wij hebben ja gezegd omdat we denken dat het goed voor hem is. Ons zoontje is autistisch en ondanks zijn spontane en vrolijke karakter,vindt hij het eng om zich aan te sluiten bij een sport of club. Hij heeft er zin in en wij gunnen het hem. Hoe streng het hier is weten we niet. Denk dat we hem toch zelf gaan ophalen.
Bedankt voor jullie reacties.
Moeder van 2
Maar gaat het hier nu om een reformatorisch gezin of niet? Ik woon al jaren tussen de reformatorische mensen, en echt, het is voor hen heel belangrijk om het ware geloof aan te hangen. Het sijpelt overal doorheen. Als je niet van het ware geloof bent, kom je ook niet in de hemel. Zo werd het gewoon gezegd bij die kerkdienst. Vrouwen moeten naar mannen luisteren, dan komt het goed in een huwelijk. Etc. Het is geen kwestie van respect, het is heel diep doorgedrongen in alles. Zo diep dat ik me dat overbeschermende gedrag voor haar kind best nog kan voorstellen vanuit die visie. Je mag je kind niet blootstellen aan duivelse invloeden (excusez).
En dan heb je ook nog te maken met haar persoonlijkheid natuurlijk...
ander wereldbeeld
het is gewoon lastig om elkaar te begrijpen als je in zulke verschillende werelden leeft. Je bedoelt het allebei goed en respectvol, maar het is ingewikkeld.
Er bestaan zoveel variaties in christelijk geloof en gewoonten op zondag. Ik weet van een christelijke/evangelische camping waar kinderen het ingewikkeld vonden de een daar wel op zondag naar het zwembad mocht en de ander niet. Nu vielen de kerkgrenzen namelijk weg en ontdekten ze dat gelovigen van een andere kerk kennelijk andere keuzes maken. Laat staan hoe het voelt temidden van niet-gelovigen of mensen van wie je niet weet of en zo ja wat ze geloven.
Mensen die de mening huldigen 'geloof is iets voor achter de voordeur' beseffen niet hoe een geloofsovertuiging alle aspecten van het leven kleurt. Soms hebben gelovigen dat zelf niet eens zo in de gaten, zeker niet als ze vooral met gelijkgestemden omgaan.
Als je je belangstellend opstelt en luistert, is dat een mooi begin. Neem haar serieus, en vertel vervolgens ook hoe jij dingen ziet. Onderling respect kan dan groeien.
je schrijft: 'Het is niet mijn taak om uit te zoeken wat de regels en geloofsovertuiging van haar kerk zijn. Al heb ik dit na het ijs-incident wel gedaan. Werd er alleen niet wijzer van.'
Hoe heb je dat uitgezocht, ik ben benieuwd 
Ach
Nu is het een gelovig gezin. Maar je kunt vanalles tegenkomen, ook gezinnen die om anderen redenen 'moelijk', star zijn.
Dat is wel een leuke en soms irritante kant van kinderen hebben vind ik, je krijgt automatisch omgang met gezinnen waar je normaal gesproken vast geen contact mee zou hebben. Soms lastig, uiteindelijk ook verrijkend.
Eerlijk
Ja, het zou eerlijk zijn als ze net zoveel rekening met jou zou houden, alhoewel je natuurlijk niet weet hoever zij voor haar doen al 'buigt'.
Maar los daarvan, ze wordt niet jouw vriendin, de kinderen zijn vriendjes. Dochter heeft ook vriendinnetjes (gehad) wiens ouder in mijn ogen belachelijke dingen deden/vonden. Maar zolang je kinder veilig is zou ik er niet teveel mee bezig zijn.
Stel we zeggen allemaal dat ze onredelijk is, wat dan? Dan heb je gelijk en moet je er nog steeds mee dealen. Ik zou het wat loslaten.
zondag
het feestje van je zoon was vermoedelijk op een zondagmiddag. Er zijn veel kerken die 2x per zondag diensten houden, hij werd ws gewoon in de kerk verwacht 's middags.
bang dat mijn zoontje weer een vriendje verliest
Pirata: ik heb het nooit over een reformatorisch gezin gehad.Ik weet wel dat de kerk waarbij dit gezin is aangesloten hervormd is. Verder heb ik er niet veel verstand van. Klinkt trouwens wel heel extreem waar jij het over hebt.
Bromvlieg: Ik heb op de naam van hun kerk gezocht, en daarna op een hervormd geloof. En zoals iemand in dit topic al aangaf: iedereen heeft weer andere regels, dus wat dat betreft snap ik er nog steeds niets van.
Verder: mooi wat je zegt. Zal zeker proberen voor haar open te staan. Ondanks alles lijkt het me een goed mens. Dank je. Had dit even een nodig.
Sanne: Wel nee, joh. Laten we even on topic blijven.
Ik probeer altijd alles en iedereen te begrijpen en raak in dit proces wel eens gekwetst. Dat dan weer wel.
Ik lees....
Jij schrijft dat je je beledigd voelt en trekt je dingen heel persoonlijk aan.
Op basis van wat jij schrijft, krijg ik juist een heel ander beeld van de moeder. Ik heb het beeld van een lieve vrouw die bezorgd is aangelegd. Ze is beschermend naar haar eigen kind. Misschien heeft ze wel vervelende dingen meegemaakt waardoor ze nog niet zo goed kan loslaten. Wellicht heeft het kind een medisch verleden, of heeft iemand haar of haar kind ooit kwaad gedaan. Of misschien is ze 'gewoon' erg beschermend. Ze gunt haar kind echter wel een leuk vriendje. Ze doet dan ook heel erg haar best voor jouw kind. Hij mag altijd spelen, ze verwent hem, hij mag mee naar de knutselclub. Ik vind het heel lief dat ze hem niet alleen komt ophalen om daar naar toe te gaan maar zelfs weer thuis brengt na afloop. Wat een service!
Je focust erg op het geloof. Ik vind dat allemaal niet zo relevant. Volgens mij gaat het daar ook niet om. Ze is gewoon een individu. Met wat andere gebruiken dan jij hebt.
Ik zou haar gewoon eens uitnodigen om binnen te komen voor een kopje thee. Een gezellig praatje maken. Interesse tonen in haar en in het jongetje.
Regels?
Bedoel je leefregels of waar ze in geloven? De eerste zijn eigenlijk ongeschreven dus ik ben ook wel benieuwd waar je info vind.
De Hervormde kerk is overgegaan in de pkn.
Verder ..laat die vriendschappen zichzelf ontwikkelen, stuur en bescherm niet teveel en laat het tussen de kinderen bestaan. Geniet van wat kan en wees blij dat iemand moeite doet. Want dat zie ik haar wel doen. Eigenlijk breng je ze in verlegenheid door die verjaardag op zondag te vieren. Ze gunnen hun zoon de verjaardag met jouw zoon, maar er zijn regels waarvoor je gekozen hebt je eraan te houden, zelfs al zou ze misschien best willen. Dat ze zich aan haar woord houdt met het vieren in een pretpark vind ik wel heel lief.
maar . . .
het lijkt mij ook fiks irritant als ze na 10 minuten door de heg staat te kijken en zoontje naar huis wil lokken.
Dat is gewoon niet handig en wil je óf voorkomen (door altijd alleen maar bij hem te laten spelen) óf met elkaar in gesprek te komen om te kijken hoe het voor alle partijen werkbaar is - en dat dat misschien betekent dat zij hem na een half uur komt halen en niet al na 10 minuten.
Dat soort dingen.
gr Angela
koffie
Misschien eens op de koffie vragen en uitvissen waarover ze bezorgd is. Dan kan je de kinderen bij jou een ander spelletje doen dan bv pokemon, als ze dat liever niet wil. Zo weet een moeder dat ik liever niet wil dat mijn zoon van 11 met haar zoon een 18+ spel op de computer doet. Dat vindt ze helemaal ok en daar let ze ook op.
En volgend jaar de verjaardag proberen niet op een zondag te vieren zodat dat vriendje er gewoon bij kan zijn. Wij vieren een verjaardagsfeestje ook expres niet de eerste zaterdag op de vakantie, omdat z'n beste vriend dan aan het skieen is. Beetje aanpassen is niet erg.
Verjaardag op zondag vieren
Misschien schiet ik meteen op het automatisme door mijn eigen achtergrond, maar ik snap sowieso niet zo goed waarom een partijtje op zondag gehouden wordt. Dat is in heel veel gezinnen een familiedag, omdat iedereen (afhankelijk van het beroep van de ouders) dan vrij is en men lekker lui kan doen, danwel eropuit kan trekken.
Ik kan me voorstellen dat je door het gedrag van de buurvrouw gaat piekeren over de oorzaken daarvan. Ik zou met een flinke dosis tact toch proberen aan te geven dat jij niet weet waarom ze zo doet. Vraag gewoon eerlijk of je iets kunt doen om haar gerust te stellen oid met de nadruk op dat je het erg gezellig vind dat hun zoon bij jullie is.
Ik zit momenteel zelf ook met een twijfeltje richting redelijk streng gelovige buren. Ik heb het buurmeisje iets gegeven, waarvan ik niet weet of de ouders daar iets fouts aan hangen. Sinds ik dat gegeven heb, heeft het meisje niet meer bij ons aangebeld om de hond te komen knuffelen. Als dit nog een tijdje doorgaat, ga ik het ook maar eens vragen. Ik wil niet dat het meisje haar knuffels niet kwijt kan omdat ik 'de regels' niet ken. Meisje en hond zijn dol op elkaar.
Volgens mij heb ik alles nu wel gezegd, dus laat ik het hierbij
Pippa: Wanneer ik het over regels heb, dan bedoel ik dat het mij niet duidelijk is wat mag en wat niet. In het ene gezin mag op zondag niet gevist worden maar kinderen mogen wel achter de pc. In het andere gezin mag helemaal niets, behalve thuiszitten en een boek lezen.
Het laatste wat ik nu wil is me in allerlei bochten wringen en elke keer weer uitleggen wat ik bedoel. Ik krijg het gevoel dat ik elk woord op een weegschaal moet leggen.
Angela67: Dat is ook heel irritant. Ze komt haar zoon idd weglokken. “Je vriendje wacht op je”, zegt ze dan, terwijl haar zoon met die van ons een een broodje eet bij ons in de tuin. Dit doet ze heel vaak en het is bot. Zeg dan dat je je ongemakkelijk voelt, dat je liever hebt dat je zoontje bij jou in de buurt is of dat je vanuit een bepaalde geloofsovertuiging dit liever niet hebt. Ik heb er begrip voor.
Bijtje: Ik heb nooit gezegd dat ze geen lieve vrouw is. Waar het mij om gaat is dat alles bij haar moet plaatsvinden. Niets mag bij een ander. Ik vind dat wantrouwen niet leuk.
Ik heb het in mijn eerste bericht kort over het geloof gehad, daarna reageerde ik op anderen. Sommige uitspraken van mij waren niet helemaal terecht, want wat weet ik daar nou precies van? Inderdaad. Maar een beetje vertrouwen in ons als ouders lijkt me niet te veel gevraagd. Of moet dat van één kant komen?
Het kan idd geen kwaad om haar beter te leren kennen, hier heb je een punt. Misschien heeft zij dat stukje vertrouwen ook nodig.
Mijntje: Fijn dat dit begrip er is. Bij ons is een verjaardag inplannen soms ook heel lastig, maar we hebben nooit problemen gehad met kinderen die niet konden komen. Er komen acht kinderen – en ze komen allemaal, elk jaar weer.
Kaaskopje: Misschien is er wel niets aan de hand en is het toeval. Helaas moet je soms wel uitkijken wat je een kind geeft. Zonder dat je er erg in hebt, doe je al snel iets verkeerd.
Hervormd = reformatorisch
Als ze bij een kerkgenootschap zit dat zich nu nog hervormd noemt, kun je er vanuit gaan dat dat een zware, orthodoxe , zwarte kousenclub is. De lichtere hervormden zijn een aantal jaren al met de gewone gereformeerden in de PKN.
Een deel van mijn familie behoort daar ook toe.
Dat is een geloof met hele strikte regels, grote angst voor god, zonde en de boze buitenwereld. Die gemeenschap is erg naar binnengericht, soms een beetje wereldvreemd, maar niet onwelwillend naar buitenstaanders. De bekeringsdrift is minder groot dan buitenstaanders vaak denken, omdat in hun ogen god alles al vastgelegd heeft (predestinatieleer) Ik denk dat dat haar zoontje een niet gelovig vriendje heeft haar beangstigt, dat ze niet goed weet wat ze met de situatie aanmoet. Ze mag jullie kind, maar ze is bang dat haar zoontje door omgang met ongelovigen van het geloof afdrijft. En dat betekent in die soms primitief/kinderlijke geloofsopvatting echt hel en verdoemenis. Dat wantrouwen heeft dus niets met jullie als persoon te maken.
Ik denk dat je dat wantrouwen weg kunt nemen als je haar beter leert kennen en laat merken dat je haar overtuiging respecteert. Waar zit haar ongemak,waar is ze bang voor. Wat wil ze pertinent niet voor haar kind, in hoever kun je haar daarin tegemoet komen. Een moslimkind zet je geen knakworsten voor, en met een refokind ga je niet naar de snackbar een frietje halen op zondag. Mijn kind naar een knutselclub van die kerk laten gaan, zou ik dan weer niet doen. Ik zit zelf nog steeds met mijn oren te klapperen als ik weer eens naar een begrafenis moet van de zwartgalligheid die van de lippen van zo'n dominee rolt.
hervormd
de hervormde kerk maakt sinds een jaar of tien deel uit van de PKN (Protestantse kerk Nederland). Een deel van de hervormden is niet meegegaan met deze fusie en ging verder als 'Hersteld Hervormd'. Deze modaliteit is zeer orthodox en hechtte hier zozeer aan dat meegaan met de fusie een stap te ver was.
Toch zijn er ook binnen de PKN hervormde gemeenten met striktere gebruiken dan gemiddeld, terwijl er ook vrijzinnige hervormden zijn. 'Hervormd' zegt in de praktijk dus niet zoveel.
Allemaal knap ingewikkeld als je niks met kerken hebt
Bah!
Zojuist heeft de vader van het vriendje van mijn zoontje (die wij maar 1 x kort hebben gezien) ons zoontje opgehaald voor de knutselclub. Zijn zoontje rende enthousiast naar onze voordeur. Vader stapte uit zijn auto, keek niet om, zei niets, zwaaide niet even en stapte weer in zijn auto. En voordat we het wisten reed hij weg.
Mijn vriend en ik zijn eigenlijk nog steeds in shock. Het verbaasd ons dat we net zo naar zijn behandeld.
Al die tijd probeerden we er voor open te staan. En maar water bij de wijn doen, denkend dat het aan ons lag. Wat ik probeerde duidelijk te maken is nu bevestigt. Zit me er nog kwaad om te maken. Ik loop straks naar de auto, geef hem een harde handdruk, zeg hem gedag en hij kan de pot op.
Ik weet niet of of deze onvriendelijkheid door de gemeente van de kerk komt, of dat dit zijn persoonlijkheid is. Ik heb er spijt van dat mijn zoontje mee is gegaan. We hadden het net nog over de kerk en of we hier ook naar toe moesten gaan. Wij staan open voor God en het geloof. Maar dat schrikt ons af. Bedankt voor jullie reacties, Kenfan en Bromvlieg.
Slecht gedrag
Je hoeft natuurlijk het slechte gedrag, uit ongemakkelijkheid door eigen opvattingen, van vader, niet zelf te gaan vertonen. Het is zijn beperkte sociale gedrag niet dat van jou.
Wacht nou even af wat je zoon van de knutselclub vind. Het is toch prettig dat hij daar wel doelen behaalt en vriendschap leert? Waarom het onderste uit de kan wensen?
Waarom kun je de beperkingen van een ander niet gewoon luchtig en met wat humor bezien in plaats van er een negatief oordeel over te hebben en iemand daarop af te wijzen? Waarom irriteert het je zo?
Ik zou denken: blij dat ik niet in die man zijn schoenen sta. Lijkt me lastig sociaal manouvreren zo.
Anne J
Ik kan hem ook negeren. Wil hem laten zien hoe het wel kan. Dat is heel wat anders. Mijn reactie komt vanuit een gevoel, het is gewoon niet netjes, Anne J. Ik leef graag in een buurt waar je elkaar gedag kunt zeggen en in de ogen kan aankijken. Maak er nou niet meer van.
wel
Ik zou mijn kind ook niet graag aan zo iemand meegeven. Je kunt zelf wel even aan de deur komen bij mensen die je niet kent of minstens naast je auto staan en "Hallo! Ik ben Henk" roepen.
Ik hoop dat de kids wel enthousiast zijn.
en hoe ging het verder ?
Apart dat deze vader zich gedroeg als een soort taxichauffeur. Misschien voelde hij zich ook wel.zo, moe op vrijdagavond.
Hoe vond je zoon het bij de club?
1 + 1 = 2
Het is een optelsom. Én de omgang met moeder is niet standaard én vader gedraagt zich alsof hij beter afstand kan bewaren. Daar zou ik ook wat verbluft van zijn. Ik denk dat als vader bij zijn auto vriendelijk had gezwaaid en "het ging prima" had geroepen het een stuk fijner over was gekomen. Ook al ben je moe, dan is beleefd gedrag nog wel mogelijk. Maar goed het gaat om het resultaat. Was het leuk?
Onze christelijke buren zijn echt uit totaal ander hout gesneden. Ontzettend vriendelijke mensen als we ze buiten treffen. Hun directe buren zijn niet altijd blij met ze, omdat ze nogal hoorbaar uiting geven aan hun geloof. Veel zingen en zo. Het kan erger, maar met dunne wanden... 
mijn collega
is ook hervormd. ze draagt dus altijd rokken, ging pas in het hun huis, wat helemaal af was, wonen ná het trouwen.
Ik was aanwezig bij hun bruiloft in de kerk, ik was benieuwd hoe dat ging. Maar zelfs een trouwfeest is geen feest in de kerk, alleen maar hel en verdoemenis.
Ze had geen tv, want dat mag niet van god. Wel een PC en via uitzending gemist en netflix alle programma's volgen. Buren van iemand die ik ken, ook hervormd, pasten op zijn huis tijdens vakantie. Hij kwam eerder terug dan gepland, zitten zijn buren op de bank wijn te drinken en tv te kijken. Ik vind dat hypocriet.
Dus respect voor geloof: ja, rekening houden met bepaalde regels vanuit het geloof: prima! Maar dat hypocriete: bah!
Vader
Het gedrag van deze vader hoeft niet direct iets met het geloof te maken te hebben. Kan ook gewoon karakter zijn. Aan de andere kant had je ook gewoon even met je zoon en vriendje mee kunnen lopen naar de ouder en de vader even kunnen begroeten. Of zie ik dat nou verkeerd?
Tango
Dat hangt ervan af hoe snel vader weer wegscheurde met de auto. Ik ben met je eens dat zijn gedrag niets met het geloof te maken hoeft te hebben. Je hebt overal horken. Ik moet zeggen dat ik niet zo goed raad weet met dat soort mensen. Ik snap niet dat mensen zo kunnen zijn.
Collega
Helaas geldt ook hiervoor dat je overal hypocriete mensen hebt, maar ik weet dat de tv nog wel eens zo'n dingetje is. Zolang de buren, of de familie maar niet doorhebben dat er tv gekeken wordt... Het lijkt mij lastig om zo te moeten leven.
De vader van mijn zwager hield bij het huwelijk van mijn zus en zwager ook een zwaar-stichtelijk praatje. Hij woont op de biblebelt en vanuit zijn traditie zal het gewoon zijn om even flink uit te wijden over het een en ander. Maar goed, wat moet je? Gewoon netjes luisteren en dank u wel voor de mooie woorden zeggen. Het huwelijk zelf werd in de tuin van de trouwlocatie voltrokken, dus het praatje van vader was het enige.
Mijn redenering
Die is wel gekleurd door mijn ervaring. Ik denk dat moeder van vriendje de grenzen aan het opzoeken is wat wel of niet kan richting een 'ongelovig kind' naar de buitenwereld.
En dat vader van vriendje het niet helemaal eens is met het opzoeken van die grenzen. Hij haalt je zoon wel op maar niet van harte. Jammer dat het dan zo nukkig gaat.
Ik ben benieuwd hoe het op de knutselclub ging.
De tip om meer persoonlijk contact te zoeken met de moeder vind ik een hele goede.
Ik had ooit iemand op mijn werk uit dit milieu. Als ik ergens tegenaan liep in mijn omgeving, ging ik aan hem vragen hoe het zat. Dat was heel verhelderend. En gelukkig stond die collega daar voor open.
