Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Fly

Fly

16-09-2009 om 10:50

Vreselijke scenes bloed prikken

Mijn jongste dochter van 9 moest geprikt worden voor een controle ivm allergieen. Ik had het al enkele weken uitgesteld want ik zag de bui al hangen - ze kan nl heel halsstarrig en tegen het hysterische zijn.
Ze had al vaak een verhaal gehoord van haar oudste zus die ook een keer vreselijke scenes heeft geschopt (maar die was toen 5) bij het bloed prikken - dat hielp dus niet. Gewone prikjes is ze ook niet dol op maar dat ging in het verleden nog wel mits papa haar goed vasthield.

En inderdaad: vorige week donderdag was het zover en probeerden we haar bloed af te nemen in het lab van het ziekenhuis. Ze leek heel rustig en verstandig. De verpleegkundigge legde haar keurig uit wat er ging gebeuren, en ze liet het desinfecteren toe, totdat de naald tevoorschijn kwam. Toen wilde ze absoluut niet meer en bewoog haar armen. 2e verpleegkundige erbij, geprobeerd met zachte dwang, bij mij op schoot, wegkijken.. niets hielp. 20 min later stonden we weer buiten, ze zou de volgende keer met papa meekomen (dat wilde ze). Ik wilde nl een trauma en hysterische toestanden voorkomen.
Gisteren is ze dan met mijn man meegegaan. Ze kwamen terug 2 uur later - man boos en kind boos...
Wat was er gebeurd:
40 minuten in het ziekenhuis bij de verpleegkundige met steeds langere rijen wachtenden, eerst 1 verpleegkundige, toen 2 en toen 3 die moesten helpen. Mijn man probeerde haar te kalmeren want ze begon te krijsen en hysterisch te doen, met een klapje, en hield haar vast, toen schreeuwde ze helemaal moord en brand. Mijn man werd weggestuurd - die voelde zich ook alsof hij het kind iets misdaan had en zo voelde het kind het ook...Ze schopte de verpleegkundigen. En het eindresultaat was: ze had uiteindelijk de spuit in haar arm maar ze sloeg hem eruit! Via haar vinger is bloed afgetapt maar ze weten niet of dat voldoende is geweest dus misschien moet het overnieuw!

Ze is altijd overgevoelig geweest, huilt snel bij stoeien, en als ze ook maar een klein wondje heeft bijv bij vallen moet er altijd een pleister op of ijs op.

Een probleem is ook dat mijn man hier absoluut niet tegen kan, en in plaats van te stoppen, gaat hij juist nog even door als ze begint te huilen tijdens stoeien of zo. Dit leidt regelmatig tot conflicten.
Mijn man vindt dat ze straf verdient vanwege de scene van gisteren en vorige week, maar ik heb juist het idee dat het dan nog erger wordt allemaal. Wie heeft gelijk?

Ik vraag me nu af of ik haar niet teveel gepamperd heb (ze is de jongste ook nog), elke keer ijs geven als ze iets had, of een pleister erop terwijl ik het niet nodig vond etc. Vanochtend ben ik dus juist wel streng geweest want ze had haar verbandje van gisteren nog steeds om terwijl ik haar gevraagd had het af te doen, maar dat durft ze dan niet. Ik heb haar dus gedwongen vanochtend met tot 10 tellen en anders doe ik het. Daar kwam dus ook een huilbui aan te pas.

Ik vraag me af hoe ik haar weerbaarder kan maken.
Wel of geen straf geven.
En heeft er iemand een tip wat ik moet doen de volgende keer bij bloed prikken?

Sorry het is een heel verhaal geworden.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
ishtar

ishtar

16-09-2009 om 11:00

O wat naar!

wat zullen jullie je allemaal akelig hebben gevoeld zeg!
Ik zou haar geen straf geven, het is al vervelend genoeg. Bloed aftappen uit haar vinger doet waarschijnlijk nog meer pijn dan gewoon uit haar arm.

Ik laat oudste hier alleen prikken met emla (de toverzalf)op schoot en met hulp van 2 verpleegsters (dat doen ze hier trouwens altijd met jonge kinderen (en ik vind 9 ook nog een jong kind ). En dan ook nog eens zonder pleister. Maar bij hem is de pijn (of angst daarvoor) het probleem. Met die emla is het geen probleem meer.
Weet je ook wat bij jouw dochter het probleem is? Als ze ook bang is voor de pijn kun je emla proberen. Ik heb nooit veel heil gezien in cadeautjes/beloning achteraf 'als ze zich zouden gedragen' maar bij sommige kinderen werkt het wel. Zou ze daar gevoelig voor zijn?
In ieder geval sterkte ermee, zeker als ze nog eens moet!

ayla

ayla

16-09-2009 om 11:01

Alleen ervaring met peuters en kleuters

Die van mij hebben beide een paar keer moeten bloedprikken ivm voedselintoleranties. De oudste afgelopen week nog. Ze heeft geen traan gelaten. Ze zijn wel wat jonger, 2 en 5. Ze hebben hier een speciale kinderprikdienst, een kamer met een extra ervaren verpleegster, televisie aan,z e mogen zelf kiezen wat ze willen zien, discolichten etc. En uiteraard een hele kast vol met cadeautjes. Wij zijn heel eerlijk, dit moet even, het is niet leuk, het doet even pijn, je mag huilen en je mag schreeuwen maar het moet. Dochter ging rustig naar binnen, begon een beetje sip te kijken bij het ontsmetten maar heeft zich kranig gehouden.
Prikken bij een gewone prikdienst lijkt me toch al niet handig, vraag of ze de volgende keer naar de kinderafdeling mag waar wat afleiding is.
Ik zou haar niet straffen maar ik zou wel heel duidelijk zijn dat dit nu echt even moet en dat huilen en schreeuwen daar echt niet aan helpt. En ga de volgende keer verdovende zal halen, emla heet dat gelooflijk, misschien helpt dat voor je dochter ook al heel wat.

Fly

Fly

16-09-2009 om 11:13

Emla

Van Emla zalf had ik nooit gehoord, wat raar dat ze daar niets over gezegd hebben in het ziekenhuis.

Ik vraag me trouwens af of dat zou helpen, want ook al zeg je het doet geen pijn of het vermindert de pijn, dan nog blijft ze heel moeilijk doen (bijv bij een ontsmettend middel op de wond dat echt geen pijn doet).

Kinderafdeling: dat lijkt me wel een goede.

Overigens heb ik ook eerlijk gezegd: het kan een beetje pijn doen, huilen mag, maar het wordt juis terger als je moeilijk gaat doen, of bwegen enzo. En indedaad, ze had pijn aan de vinger vanichtend nog steeds, gisteren was de vinger aardig gezwollen. Daar heb ik haar ook op gewezen maar of dat veel uithaalt? Toen ze met mij was had ik haar ook een ijsje beloofd (doe ik normaal niet zo snel maar ze is dol op ijsjes) maar dat werkte dus ook niet.

Gerry

Gerry

16-09-2009 om 11:13

Volgende keer wel straf

Heel naar dat het zo gelopen is. Maar ook iets wat echt niet te tolereren is. Ze heeft een verpleegkundige GESCHOPT, en als dat raak was, kan dat veel pijn gedaan hebben. Van een kind van negen mag wel wat meer zelfbeheersing verwacht worden. Ik denk dat je haar echt moet helpen weerbaarder te worden, desnoods met professionele hulp.

Pippin

Pippin

16-09-2009 om 11:43

Geen straf

Wat een vervelend verhaal zeg. Onze kinderen hebben ook veel moeite met wondjes, bloedprikken en van dat alles.
Ik denk er wel anders over dan Gerry. Zij heeft verpleegkundigen geschopt. Dat mag niet, maar jouw man heeft haar geslagen. Daarnaast hebben de verpleegkundigen haar met grof geweld vastgehouden en gedwongen. Dat is een ernstige schending van haar persoonlijke levenssfeer en daarom vind ik dat schoppen zeer begrijpelijk. Haar leeftijd heeft daar niets mee te maken. Als je een volwassenen tegen zijn wil vasthoudt, slaat en pijn doet, gaat die ook agressief reageren. Dat zou ik haar dus niet kwalijk nemen. Ik vind eigenlijk dat de verpleegkundigen beter hadden kunnen stoppen met het geheel en het op een andere manier hadden kunnen benaderen. Ik zou dit bij mijn kinderen zo niet goed gevonden hebben. Deze bloedtest voor allergie was nu niet bepaald een levensreddende handeling.
Verder zou ik haar gaan helpen om dit geheel te verwerken. Het zal vast wel traumatisch voor haar zijn geweest. Ze wil misschien wel vertellen hoe ze zich voelde en hoe boos ze was. Misschien heeft ze een afreageer kussen of zo, waar ze flink op kan gaan slaan.
Het is denk ik goed om met haar door te spreken dat jullie het ook heel vervelend vonden zo. Dat het bloedprikken wel noodzakelijk was. Dat jullie verantwoordelijk voor haar zijn en dus slechte ouders zouden zijn, als jullie zouden zeggen: 'Ach schat, laat dat prikken maar!' Maar dat de manier waarop het gegaan is, echt niet goed was.
Zij is overstuur en over haar toeren geraakt. Daardoor heeft het veel meer pijn gedaan dan nodig was, en daardoor is er een soort crisissituatie ontstaan waarbij geweld is gebruikt.
Het was heel vervelend voor haar, maar ze kan leren om dat voortaan te voorkomen. Hoe naar ook, in de toekomst zal ze nog weleens bloed moeten laten prikken. Jullie gaan haar helpen om dat te leren.
Dat kun je haar dan leren door middel van ontspanningsoefeningen aan te leren, aan andere dingen te leren denken en dergelijke. Als ze knuffeldieren leuk vindt kan ze bijvoorbeeld een speciale knuffel mee nemen, waar ze dan naar kijkt als ze geprikt wordt. Dat kun je thuis oefenen bij kleine dingetjes die ze vervelend vindt. Bijvoorbeeld nagels knippen, pleisters verwijderen, splinters verwijderen of iets dergelijks. Je kunt het ook naspelen.

Tineke

Tineke

16-09-2009 om 11:43

Tuurlijk geen straf

Een kind dat in paniek raakt en daardoor buiten zinnen, straf geven is natuurlijk heel fout. Het was geen kwade opzet van haar (dat verdient straf), maar pure paniek.
Gelukkig is ze al 9, dus kun je met praten al wat bereiken. Praat met haar, niet zozeer over wat er nu mis ging, maar vooral zakelijk over waarom prikken nodig is, begrijpt ze de noodzaak?, en wat ze nodig heeft om het wel te kunnen?
Het lijkt erop dat ze de controle compleet kwijt is, die moet ze terugkrijgen. Een stapje zou kunnen zijn dat ze leert zich te focussen op ademhaling. Dat kan helpen de angst te baas te blijven, maar goed, dat moet ze dan wel willen. Verder kan het helpen om zelf thuis met spuitjes te spelen, in bad bijv. Of (onder begeleiding) met spuitjes met naald in sinaasappels prikken. Zo wordt het spuitje zelf minder eng voor haar.
Het allerbelangrijkste is dat ze inziet dat het een volgende keer zo niet meer kan, schakel haar zelf in om oplossingen te zoeken, doe een groot beroep op haar medewerking en welwillendheid. Dat klinkt gek, want natuurlijk wil ze niet, maar ze zal wel willen dat dit nooit meer zo gebeurt. Geef haar dus macht en controle over de situatie.

T&T

T&T

16-09-2009 om 12:34

Hier zit zo'n kind...

oh jee, ik ben er zo eentje... heb vroeger de dokter een blauw oog geschopt omdat hij in mijn pijnlijke oor wilde kijken... mijn moeder schaamde zich kapot.
Maar goed, bloedprikken vond ik dan weer niet erg, heel vreemd.
Ik weet dat hier in het ziekenhuis kinderen ook naar de kinderarts mogen als ze er zoveel problemen mee hebben, en dus niet naar dat "lopende band priklab". Dan kan het vaak toch even wat rustiger verlopen, en heb je niet zoveel publiek als er toch een hysterische bui komt even goed overleggen met de arts.
En ik zou haar zeker niet straffen! dan word het alleen maar erger. groetjes Tess

Pfft bloedprikken ...

daar ben ik ook zooo benauwd voor dat ik dat ooit zou moeten doen met die van mij ... dat wordt ongetwijfeld net zo'n drama! Ik herken ook wat je zegt over gevoelig zijn, overal een pleistertje op moeten en snel huilen. Bij ons komt het denk ik wel dat wij altijd heel bezorgd zijn geweest en op elk piepje hebben gereageerd. We proberen nu laconieker te doen als hij iets heeft. Juist niet boos of geërgerd, maar gewoon laconiek, kalmeren en vooral ook laten weten dat het gewoon over gaat. (wel in de gaten houden of er echt niets ernstigs is, want dat is dan weer zo moeilijk te onderscheiden als ze zich altijd een beetje aanstellen). Het is volgens mij echte angst/paniek. Angst dat iets niet over gaat, of 'dodelijk' is, tenminste bij ons is dat wel zo.

Je kind heeft een verpleegkundige geschopt maar ik twijfel er niet aan dat dat in een vlaag van paniek is geweest, dan zou ik er niet te zwaar aan tillen. Leg haar uit wat er gebeurt bij het prikken. Doe er zelf rustig over en laat haar zien dat prikken (en knijpen) in haar vinger vele malen vervelender is. MIsschien mag ze in het ziekenhuis eens meekijken? Wordt zelf niet boos of geirriteerd, dan voer je alleen maar de druk op. Oh ja, leg haar ook goed uit WAAROM bloed moet worden geprikt. Sterkte!

Jade

Jade

16-09-2009 om 13:14

Fly,

"Een probleem is ook dat mijn man hier absoluut niet tegen kan, en in plaats van te stoppen, gaat hij juist nog even door als ze begint te huilen tijdens stoeien of zo. Dit leidt regelmatig tot conflicten."

Belachelijk hoe hij zijn dochter dan behandelt. Dat is iets waar hij aan moet werken. Als ze huilt tijdens het stoeien moet ie stoppen, klaar! Ik kan hier heel boos om worden (herkenning namelijk van mij als kind zijnde, met een vader die dan nog net even doorging als ik het niet leuk meer vond).

Pippin verwoordt het prachtig, daar heb ik niks aan toe te voegen.

Gewoon in de houdgreep

Hier is oudste enigzins getraumatiseerd doordat ze al 4-jarige erg ziek is geweest. Sindsdien is alles wat van buiten komt (prikken.pleisters, branden, bloederige wond etc.) een ramp. Een blindedarmontsteking daarintegen deert haar amper, tot ze dus hele hoge koortst krijgt en als je dan vraagt wáár doet het pijn? Moet ze nog diep nadenken...(ik noem maar een voorbeeld, maar het gaat voor alles op) Dus wat je ziet is 'eng' wat je niet ziet geeft niks. Dat enge doet 't m. Niet dat prikken,want dat voel je toch amper. Hier weet ze dat wel ondertussen. Maar het is de angst voor....dat die paniek veroorzaakt. En gebeuren moet het toch. Dus kiezen wij ervoor dat moment zo kort mogelijk te houden. Gewoon in de houdgreep en laat ze opschieten. Dan is het in 1 minuut gepiept. En de angst dus ook maar kort. Als praten niet helpt is dit écht veel beter.Beter 1 minuut angst en je ouders die je vasthouden dan uren angst en je kan jezelf niet bedwingen en het ook niet laten ophouden. Zelfs nu ze 15 is haalt dochter geen prik zonder mij of d'r vader. Hoewel ogen dicht en in onze handen knijpen nu genoeg is om d'r in bedwang te houden.
Om haar toch enigzins te leren d'r angst de baas te worden gaat ze binnenkort met een vriendin (zal me benieuwen).Soms 'moeten' enge dingen gewoonweg. Gewoon om erger/ziekte te voorkomen/genezen.Zo is het leven nu eenmaal.
groeten albana
p.s. en voordat ik allerlei commentaar krijg.....deze tactiek heb ik gewoon afgekeken van een gespecialiseerde academische kinderafdeling.

Vera*

Vera*

16-09-2009 om 14:16

Hier ook

Ik heb ook een dochter die het bloedprikken maar helemaal niets vind. Ze was bijna tien de laatste keer en ze heeft van te voren in de wachtkamer al tranen met tuiten gehuild. Toen ze aan de beurt was liep ze wel braaf naar binnen maar toen ojee, toen wilde ze niet meer. Totdat het knopje omging en ze zich er aan toe kon geven. Ze liet alles over zich heen komen en hield haar arm ook heel stil en had praatjes maar het moment ervoor........
Een keer moest ze na het bloedprikken een foto laten maken. Ze was nog heel zielig en ondersteunde haar arm. Meelevende mensen dachten dat ze op zijn minst iets gebroken moest hebben toen ze aan haar vroegen wat er gebeurd was. Ik heb minstens 6 keer gehoord of ze gevallen was.

Naar iemand met ervaring

Ik ben verbaasd dat ze het in het ziekenhuis zover hebben laten komen dat een kind een klap kreeg en een verpleegster een schop en dat ze na veertig minuten nog geen bloed hadden.

Ga naar een lab waar er mensen zijn die regelmatig kinderen prikken, vraag dat even na voor je gaat. Vraag ook over de mogelijkheid om emlazalf of zoiets te gebruiken, het werkt echt en ook het idee zelf is erg geruststellend.

Dat kan ik je uit technisch oogpunt vertellen, opvoedkundig lijkt me Kaatjes techniek het meest effectief, het kind moet zelf beslissen om stil te zitten.

Ik prik zelf vaker kinderen, gebruik ook af en toe albana's techniek maar eigenlijk bijna nooit bij een kind van boven de vier. Oudere kinderen kan je de mogelijkheid geven - of je blijft zelf stil zitten, of we houden je vast. Denk er om dat als je zelf je kind vasthoudt je ook echt goed vast moet houden anders wordt het alsnog een drama. Overigens is een praktische reden om een ouder kind niet in de houdgreep te pakken dat het haast onmogelijk is om iemand stil te houden die echt niet wil. Zelfs babies trekken soms toch een halve cm weg als je aanprikt zonder verdoving.

Overigens snap ik de paniek maar ik zou toch wel met vader bespreken dat er niet geslagen word en met kind dat er niet geschopt word. Ik kom liever niet met blauwe plekken thuis van mijn werk!

Succes, Mariel

Fly

Fly

16-09-2009 om 14:56

Albana

Ja dat klinkt me inderdaad ook goed in de oren. Ik had zelf ook al zoiets de eerste keer van, doe het nu maar en stel het niet uit, maar ik wilde er ook geen trauma van maken. Maar ja dat had ze toch al, de volgende keer doe ik het ook zo. Ik probeer dan wel bij de kinderafdeling te gaan.
Het is inderdaad meer de prik die ze eng vindt dan de pijn, het is pure angst. Ik heb er ook veel met haar over gepraat, een paar dagen vantevoren, vlak ervoor, en ook erna, en ze weet ook wel dat het nodig is, maar de drempel is te hoog. Het probleem met het praten is ook dat ze dan heel redelijke en rationeel er mee om lijkt te gaan, tot op het moment. Waar mijn man zich kwaad om maakt is dat ze in zijn ogen niet probeert, ze geeft zich meteen aan de angst over. Ik heb zelf ook nou zoiets van dat ze maar wat harder moet leren worden, iedereen moet soms wel dingen doen die ze niet leuk vinden. Ik zal daar in het dagelijkse leven toch wat harder mee gaan omgaan, niet meteen meer ach en wee roepen als ze een pijntje heeft (trouwens dat deed ik toch niet, maar wel als ze gevallen was bijv. want dan kon ze altijd zo vreselijk tekeergaan).

Nely

Nely

16-09-2009 om 15:38

Sommige dingen

moeten nu eenmaal wel eens gebeuren al zijn ze niet echt prettig en bloed laten afnemen hoort daar (voor sommigen) ook bij. Onze 10 jarige zoon vindt het nog steeds niet prettig als het moet gebeuren maar krijgt hooguit tranen in zijn ogen, blijft wel netjes stil zitten en mag met zijn andere hand in mijn hand knijpen en dat gaat dan goed. Na afloop krijgt hij dan een speeltje uit de doos op het lab.

Zelf moest ik als baby, peuter, kleuter enz al bloed laten afnemen bij mezelf (te traag werkende schildklier) dus was het op den duur gewend. Eerlijk gezegd zou het me mateloos irriteren als mijn kind zich zo moeilijk zou gedragen bij het bloed laten afnemen, ik zou mijn geduld verliezen denk ik.

Laten meekijken bij een ander

Je hebt er zelf nu waarschijnlijk niks meer aan, maar misschien helpt 't bij een ander:
Toen bij mij regelmatig bloed afgenomen moest worden heb ik mijn kinderen om de beurt meegenomen. Zo konden ze het hele gebeuren met de neus er boven op volgen en konden ze aan mij zien dat het eigenlijk niks om het lijf had. Twee van mijn kinderen moesten een keer daarna ook laten prikken en ze gingen er tamelijk ontspannen in. Geen drama's en een cadeautje van de zuster na afloop (haha, dat had mama niet gekregen!)
Goed, maar je moet maar net de "mazzel" hebben dat er bij jezelf eens geprikt moet worden.

Dirkje

Dirkje

16-09-2009 om 21:04

Hmm

volgens mij is het wel belangrijk om goed te weten waarom je dochter zo hysterisch wordt.
Als het echt angst is, waar de meesten hier vanuit gaan, dan lijkt me dat ze hierbij hulp nodig heeft. De angst brengt namelijk een buitenproportionele actie met zich mee. Wordt dat niet behandeld, dan zal het waarschijnlijk alleen maar erger en oncontroleerbaarder worden.
Het kan ook meer bij iets anders liggen. Niet zozeer angst, maar een soort besluit van je dochter om in deze situatie de kont tegen de krib te gooien en vandaar uit te keer te gaan. Levert in ieder geval een boel aandacht op. Of dat nu een bewust besluit is of niet, kan ik niet beoordelen, maar het kan wel zo in elkaar zitten. Als bij jouw dochter zoiets aan de hand zou kunnen zijn, vind ik dat ze eerder aangepakt zou moeten worden dan gepamperd omdat ze zielig zou zijn.
Misschien verwoord ik het niet helemaal goed, maar zoiets is niet helemaal ondenkbeeldig. Ik weet bijvoorbeeld van mezelf dat ik een enorme dramatische scene gemaakt heb toen ik voor het eerst naar de kleuterschool moest. Eigenlijk vond ik het alleen maar geweldig, maar ja ik had ook al wel begrepen dat huilen erbij hoorde. Veel mensen begonnen daar al van te voren over. Dus heb ik gehuild en gesnikt, tot er actie ondernomen werd en er een voor mij bekend kind uit een andere klas gehaald werd om me te 'troosten', terwijl ik die troost eigenlijk helemaal niet nodig had.

Overigens vind ik in de situatie waarin jouw man met jullie dochter stoeit dat hij niet over haar grenzen heen moet gaan. Als zij aangeeft dat het genoeg is, moet hij dat respecteren.
groet,
Dirkje

Plien

Plien

17-09-2009 om 00:45

Kinderen eerst

Bij een van de labs waar ik wel eens kwam om geprikt te worden, stond een bordje op de balie, dat kinderen die binnenkwamen altijd met voorrang geholpen werden. Geen lange wachttijd dus en hopelijk ook minder tijd om bang te worden.

Dat is hier ook kinderen eerst

Nou hebben wij vele ziekenhuizen bezocht toen oudste zo ziek was en kinderen eerst is veel gebruikt. Dus dat ze jullie zo lang lieten wachten lijkt me meer een uitzondering dan andersom.
Dat in de houdgreep kan je ook gewoon overleggen met je kind hoor. Dat doen wij ook. En dan kiest ze er zelf voor om door ons in de houdgreep gehouden te worden. Ze weet zelf ook wel dat het dan zo gepiept is. Maar ze kán zichzelf gewoon niet in de hand houden. Dat is nog wel uit te leggen als jullie weten wat ze had, maar dan wordt het zo o.t. dus geloof me zo maar.
En toverzalf helpt ook al niet tegen haar angst. Dat hangt samen met wat ze had....toen hielp het namelijk ook niet, dus vandaar.(haar pijn zat in de arm en niet op het vel).
Het is toch een prima oplossing? Het zijn kinderen en die kúnnen gewoon sommige dingen nog niet, zoals zichzelf in bedwang houden omdat iets naars moét. En dan helpen je ouders je, tot je oud genoeg bent om het wel zelf te doen...Nou prima toch?
groeten albana

liedewij

liedewij

17-09-2009 om 09:08

Emlapleisters

Ik heb alleen jouwe postings gelezen en geen reacties.
Maar waarom geen Emlapleister erop? Daar zou ik om vragen dan is de prik niet pijnlijk. Je hebt al een heel drama achter de rug dus het zal niet zonder slag of stoot gaan maar je kunt haar beloven dat het niet pijnlijk is.

Als je haar zo in de watten gelegd hebvt de laatste jaren lijkt het mij niet handig om nu van haar te verlangen dat ze ineens stoer moet zijn en heldhaftig zo'n prik moet ondergaan.

Je vraagt of je haar teveel gepamperd hebt. Ja in mijn ogen wel. Onze kinderen krijgen praktisch nooit een pleister(alleen als hun kleren vies worden van bloed. Ij alleen als ik bang ben voor zwelling. Verder een dikke kus of knuffel als troost en even een wondje droogblazen als het open is. Geneest ook weer mooi vlot. En in vergelijking met vriendjes die ook werkelijk een drama maken van een valpartij is het bij onze kinderen weer vlot over. Ik denk dus dat het aangeleerd gedrag is. Dus ook weer af te leren.Maar daar heb je nu niet zoveel aan. Ik zou in deze situatie niet kiezen voor een andere aanpak. Dus nog maar even pamperen en een pleister erop. En als dit alles achter de rug is een gesprek met haar hebben waarin je uitlegt dat haar nog regelmatig kleine ongelukjes e.d. overkomen zullen. Dat dat pleisater-en ijsgedoe verleden tijd is. Vervolgens vertellen hoe jullie reageren gaan en als overgangsperiode een kleine beloning afspreken als zij zich hiernaar gedraagt. Gedrag veranderen is best lastig. En je kan ook naar jezelf kijken. Hoe gedraag jij je? Bij een valpartij direkt rennen en ach en wee? natte washandjes, ijs en pleisters? Je kunt ook eerst afwachten, kijken of je kind zelf weer opstaat, lopen kan. Wondje even schoonmaken, kind afleiden en afwachten.

Maar voor nu: Emlapleisters en een beloning in vooruitzicht.

Succes!

Liedewij

Maxime.M

Maxime.M

17-09-2009 om 11:57

Ligt denk ik niet alleen aan 'pamperen'

Hoi,

Ik heb mijn kinderen vroeger ook altijd vertroeteld als er wat was (hoe onbenullig ook) omdat ze zich dan met een wondje héél zielig vonden. Ik had er speciaal een doos met goedkope pleisters voor, want het waren meestal wondjes van niets (de dure pleisters waren voor het echte werk zeg maar) vaak overdreef ik het wel...zette ik ze op de bank met hun been op een kussentje (of hand, waar de 'wond' maar zat) en dan hadden ze even alle aandacht. Vaak was de lol er dan heel erg snel vanaf natuurlijk, want ze hadden helemaal geen zin om op de bank te zitten.
Toch zijn mijn kinderen helemaal geen pieperds geworden, dus het kan ook heel anders gaan. Het zal waarschijnlijk ook deels in het kind zelf zitten.
Verder vind ik de bovenstaande tips wel goed, ga naar een kinderprikpost, of bij ons hadden ze een zuster die speciaal voor de kinderen prikte. En verder denk ik toch met kind het gesprek aangaan, de prik moet nou eenmaal hoe kunnen we dit oplossen, misschien heeft je kind wel een goed idee?

Maxime

Fly

Fly

18-09-2009 om 16:17

Gelukkig

hoefden we niet nog eens te prikken, de eerste keer was
geslaagd, hopelijk hoeft het dus niet binnenkort weer.

Bedankt voor de tips, ik ga inderdaad vragen naar de kinderafdeling, of dat kan, of dat we voorrang kunnen hebben (een gewaarschuwd mens telt voor 2 (alhoewel ze niet eens (bij mij althans) zo nerveus leek in de wachtkamer, maar de 2e keer zal ze het wel geweest zijn), en het met haar bespreken dat we haar even in de houdgreep nemen. Emlazalf, lijkt me mogelijk ook een optie, al was het alleen ,maar vanwege een placebo effect.
Een goede is ook haar meenemen als wij ee prik krijgen, dat heeft ze trouwens al eens gezien, maar dat was alweer 3 jaar geleden, te lang waarschijnlijk.

liedewij

liedewij

22-09-2009 om 13:56

Geen placebo

Fijn dat ze er voorlopig vanaf is!

Emla heeft ze niet nodig als placebo-effect. Het is gewoon een werkzame stof.

Liedewij

Emla

emla verdoofd de huid plaatselijk.
Daarom had het bij mijn dochter ook geen effect, die is getraumatiseerd door de pijn die ze ooit had ín de arm en niet dus op de huid. En toen hielp emla-zalf (oftewel toverzalf) ook niet (omdat het dieper zat).
gr. albana

picobello

picobello

24-09-2009 om 14:47

Dochter ook panische reactie

van het bloedprikken. Helaas regelmatig nodig.Ze wordt altijd geprikt op de kinderafdeling en mag "met het vliegtuigje" blazen. Door te blazen en inademen krijgt ze een beetje lachgas binnen. Prikken is zo gebeurt, alleen moet ze nog even blijven liggen omdat ze " roze olifantjes" op het plafond ziet.
Ze gaat niet met een blij gezicht bloedprikken , maar de grootste stress is eraf.

Ik had vroeger hetzelfde probleem, nu nog trouwens. Ik kan het 1 keer opbrengen om niet in paniek te raken, maar prikken ze mis dan ga ik weg en kom een andere keer terug Er mag ook alleen een diabetesverpleegkundige prikken. Tja eens een watje ....

( ga dus zelf ook niet graag mee als de kids wat hebben)

andrea2

andrea2

27-09-2009 om 19:56

Fly

Hoi Fly,

Wat ontzettend naar dat je dochter zo overstuur raakt, heel herkenbaar ook, mijn zoon moest bijna wekelijks geprikt worden.

Allereerst, als je man besluit haar te straffen voor een logische, en kind-eigen reactie heb je kans dat ze voortaan absoluut weigert om het ook maar te proberen. Je kan beter de andere kant op proberen te werken, positief belonen!

Maar wat je eerst zou kunnen proberen, is via de kinderarts vragen of ze voortaan niet in de vinger geprikt mag worden. de meeste kinderen vinden dat veel minder eng, ze zien die grote naald namelijk niet. De enige reden waarom een vingerprik niet kan, is als er op stolling getest moet worden. Dat is bij jouw dochter volgens mij niet het geval.

Als prikzusters een aanvraagformulier krijgen, pakken ze automatisch de naald voor een vena-punctie. Omdat dat standaard voor handen is. Voor hen is een vingerprik een extra handeling, lastiger dus. Maar je mag er gewoon om vragen...

Groet en heel veel sterkte!

Andrea2

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.