Weerbaardheidstraining?

Een tijd geleden berichtte ik over problemen op school van mijn jongste zoon.
Tot mijn grote verdriet ben ik er achter gekomen dat het met de oudste ook niet lekker gaat.
Waar de jongste altijd al een buitenbeentje is geweest, heeft de oudste tot en met groep 5 altijd een groepje vrienden gehad waar hij veel mee speelde en die op zijn verjaardag kwamen en vice versa.
Hij is behoorlijk verlegen van aard en stug en moeilijk te doorgronden(heeft hij helaas van mij), maar hij zit al vanaf groep 1 in die klas en ik had de indruk dat hij zijn plekje wel gevonden had.
Nu merkte ik dat hij de laatste tijd nooit meer speelafsraakjes maakte met de kinderen waar hij vroeger vrijwel dagelijks mee optrok. Wel had hij plotseling een ander vriendje.
Ik vroeg hem wat er aan de had was. Daar wilde hij niet over praten zei hij. Na veel trekken kwam het eruit: ze pesten hem. Degene die tot voor kort zijn allerbeste vriend was is de ergste.
In het rapportgesprek dat wij afgelopen week hadden, hebben de juffen dit bevestigd.
Ze gaven aan dat ze zoveel als mogelijk deden om hem te beschermen, maar dat hij toch echt voor zichzelf op moest komen en raadden ons aan om hem een Kanjercursus te laten doen.
Nu is er ooit op school een voorlichting op school geweest over Kanjertrainingen en eerlijk gezegd ben ik erg geschrokken van wat daar verteld werd.
De presentatie werd gehouden door een mevrouw die de meeste andere ouders een “enig mens” vonden, maar waar ik bijna van over mijn nek ging.
Ze vertelde het verhaaltje over de konijntjes, de aapjes, de pestvogel en de kanjers, opgeleukt door een imitatie van zo’n “konijntje”. De ouders lagen dubbel van het lachen. Ik deelde de mevrouw meteen in in de categorie “pestvogels”. Waarom zou je anders moeten scoren over de rug van “de konijntjes”?
Er zat heel veel tegenstrijdigheid in het verhaal. De Kanjertraining gaat ervan uit dat ieder kind vooral zichzelf moet kunnen zijn. “Mooi” denk je dan.
Vervolgens wordt er omstandig uitgelegd hoe bewerkstelligd moet worden dat “de konijntjes” vooral heel erg hun best moeten gaan doen om anders te worden. De pesters worden in feite helemaal niet aangepakt (die houden er vanzelf mee op als de konijntjes weerbaar zijn geworden, ja, ja).
De kinderen worden voor het gemak ingedeeld in vier stereotypes. Verder vertelde die mevrouw dat ongeveer de helft van de kinderen van zichzelf al “Kanjer” is. Nou, als dat zo was zou er echt geen pestprobleem zijn hoor (gezien het feit dat kanjers opkomen voor de “zwakkeren”).
Toen ik de mevrouw wees op het wel erg eenzijdige karakter van de training, ontkende zij dat zeer stellig (bijna agressief). Ze vertelde dat de pesters wel degelijk werden aangepakt, maar kon op geen enkele manier aangeven hoe dat dan in zijn werk ging. Het draaide er voortdurend op uit dat het de konijntjes waren die hun gedrag moesten veranderen, dan hield het pesten vanzelf op.
Ik vind zelf ook dat er iets moet gebeuren, en aangezien ik niet denk dat de pesters echt aangepakt gaan worden, zullen we iets moeten ondernemen om ons kind weerbaarder te maken. Maar juist vind ik het niet.
Er wordt steen en been geklaagd over de verharding en verruwing van de samenleving, maar het is nog steeds zo dat de echt irritante mensen gewoon hun gang kunnen gaan en dat personen met een “gevoeliger” karakter zich maar moeten aanpassen.
Mijn zoontje is vriendelijk, trouw en hulpvaardig. Hij is intelligent en heeft gevoel voor humor. Hij is soms wat dromerig en vindt het moeilijk om voor zichzelf op te komen. Hij krijgt te horen dat hij moet veranderen en dat die anderen gewoon lekker hun gang kunnen gaan: zij kunnen er niets aan doen dat ze hem pesten, hij vráágt er om (en dan nog wel kinderen die vroeger zijn “beste vrienden” waren; au!).
Ik heb hem geadviseerd om te proberen (maar ik weet zelf hoe moeilijk het is) zich niet te veel aan te trekken van die irritante kinderen en zich te concentreren op de kinderen die wel leuk zijn. Zijn "nieuwe" vriendje is een leuk jongetje, maar is vooralsnog de enige waar hij nu mee optrekt. Het jongetje heeft zelf wel andere vrienden en mijn zoontje wil niet te opdringerig zijn en hem niet te veel "claimen", dus hij heeft alweer een tijdje geen speelafspraken gemaakt.
Het “grappige” is, dat mijn jongste zoon een totaal ander karakter heeft, maar net zo goed gepest wordt. De oudste is verlegen en een dromer, maar hij wil niets liever dan “erbij horen”. De jongste is helemaal niet verlegen (maar wel een dromer) en zit er niet echt mee dat hij buiten de groep valt, hoewel hij het leuk zou vinden om ook een keertje een speelafspraakje te maken (volgens mijn gaat het met hem momenteel alweer veel beter).
Na deze lange inleiding wilde ik eigenlijk bij jullie informeren: weten jullie een goede “weerbaarheidstraining”, maar dus liever geen Kanjertraining (ik wil niet het risico lopen dat mijn kind een training zou krijgen van die lollige mevrouw die toen de voorlichting gaf). Ik heb binnenkort weer een gesprek met de juffen en wil mezelf alvast een beetje oriënteren.