zoontje van 6 jaar gezoend
Hallo iedereen,
Laatst heeft mijn zoontje van 6 jaar verteld dat hij is gezoend door een meisje van 14 jaar oud. Hij heeft mij verteld dat dit meisje hem had meegenomen naar een ruimte waar ze op dat moment alleen konden zijn. Dit meisje is toen zonder vragen begonnen met het tongzoenen van mijn zoontje.
Ik heb er al voor gezorgd dat hij geen contact meer met haar heeft. Hij heeft nooit zelf het 'iniatief' genomen en zei dat hij niet wist wat hij moest doen.
Mijn vraag is nu kan dit mentale problemen op leveren voor mijn zoon. Ik heb met hem er over gepraat en hij komt niet geschokt of getraumatiseerd over.kan hij hier op latere leeftijd last van krijgen?
Alvast bedankt, robin
Ernstig
Ik vind dit wel ernstig. Het gaat toch om een veel ouder meisje. Als een jongensnaam die leeftijd dit doet bij een jonger meisje of jongen spreek je van aanranding volgens mij. Als ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat jij hiervan kan schrikken. Ik denk dat je niet moet laten merken aan je zoon hoe erg je zelf schrikt. Heb he het idee dat hij hier van geschrokken is, of niet?
Vragen stellen, hem zelf laten praten. Hopelijk is het voor hem niet zo beladen. Als dat wel zo ik zou contact zoeken met een kinderpsycholoog.
Dochter
Mijn dochter was ook 6 toen ze door een vreemde man werd betast op een plek waar dat niet hoort. Dit is toen meteen opgepakt door de zedenpolitie e.d. Dochter heeft er uiteindelijk niet echt last van gehad. We hebben er niet veel over gepraat, vooral haar laten praten als ze daar behoefte aan had. Ze wilde vooral niet dat we het tegen anderen vertelden. Dit hebben we dan ook weinig gedaan, alleen op school tegen de juf en aan mijn moeder die regelmatig oppaste. Dochter werd sindsdien wel wat preutser, dat is niet meer overgegaan maar hoorde op een gegeven moment wel bij de leeftijd.
Ik vind wel dat je meer moet doen dan alleen voorkomen dat je zoon met dit meisje in aanraking komt. Weten de ouders van dit meisje ervan? Wordt er richting haar iets gedaan, want dit mag natuurlijk echt niet.
Zeker iets mee doen
Ik vind ook zeker dat je er meer mee moet doen. Zeker aan ouders vertellen of evt zelfs politie
Ik geloof helemaal niets van dit verhaal
zie titel
iets mee doen
Mij gebeurde hetzelfde op jonge leeftijd. Ik zal er ogenschijnlijk ook echt geen last van hebben gehad. Maar oei, dat had ik wel, zeker toen ik ouder werd. Ik heb er vooral last van gehad dat mijn ouders er 'niets' mee gedaan hebben. Dat verwarde me, gaf toch het gevoel alsof het oke was.
dankjewel voor de reacties
Bedankt iedereen voor al jullie reacties, ik waardeer dit echt. Ik heb er een aantal keer met hem over gesproken en hij komt gelukkig niet getraumatiseerd of geschrokken over. Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven in deze gesprekken. Ik ga contact opnemen met de ouders van dit meisje voor een gesprek dat is zeker.
Ik zal hem de komende tijd goed in de gaten houden en indien ik voel dat het nodig is een afspraak maken bij een kinderpsycholoog.
Dankje iedereen
Denk het niet
Mijn zoon heeft op zesjarige leeftijd echt iets traumatisch meegemaakt. Ietsje erger dan gezoend worden door een 14 jarige. Volgens een bevriende psychiater was de kans groot dat hij er later niets meer van zou kunnen herinneren of slechts delen. Op zesjarige leeftijd begint het geheugen zich pas te ontwikkelen.
Mijn zoon heeft op zesjarige leeftijd bij het buitenspelen een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Wat er precies gebeurde laat ik even zitten maar hij heeft gezien hoe iemand vlak voor hem op de fiets dodelijk verongelukte en hij was daar de medeveroorzaker van. Dat is echt andere koek met trauma helicopter, politie etc. etc.
Hij is nu 10 jaar en heeft nergens last van. Wij hebben er in het begin nog wel over gepraat maar je merkte dat hij het er niet meer over wou hebben. Na een week of zo was het voor hem wel klaar. Hij weet het nog wel want toen een paar jaar geleden een jongen op straat met zijn fiets zag vallen vroeg hij of er veel bloed was en of de jongen dood was. Allebei was het antwoord nee.
Dit is trouwens wel iets wat wij niet met jan en alleman gedeeld hebben. Buiten alle getuigen, de school en zo weet niemand er iets vanaf. De school pakte het heel goed op. Iedereen had het op de dag erna over. Tot ze hoorde wie het ongeluk veroorzaakt hadden. Het was daarna ook gelijk klaar.
Dus mijn tip is praat er met je kind over maar maak het niet te zwaar. Ik geloof niet zo in het continu bespreken en herleven. Ook geloof ik niet dat als je ergens last van hebt als je volwassen bent dat dan perse te herleiden is aan dat ene voorval toen je zes jaar was.
nee!
Geen kinderpsycholoog, ben je mal! Er is toch niks mis met je kind?? Nee, wat ik had gewild van mijn ouders was dat ze boos waren geworden en er iets mee richting de dader hadden gedaan. Dus:goed dat je contact opneemt met ouders, laat dat je kind maar goed weten!
(Achteraf gezien was dader ook soort van slachtoffer, maar dat snapte ik als kind echt niet. Voor mij was het een machtig figuur, die zomaar over mijn grenzen mocht gaan. Het feit dat mijn ouders niets deden
deden, behalve mij uithoren (!) gaf me een machteloos gevoel denk ik. En juist toen ik iets ouder werd, en puzzelstukjes meer op hun plek vielen. Want ik was er zeker niet getraumatiseerd door, snapte nauwelijks wat er gebeurde, voelde alleen ergens dat het niet klopte. Maar de boodschap dat iemand zomaar aan me mocht komen heeft zeker invloed op me gehad.
Je moet dit zeker niet te zwaar maken, wat mij betreft juist helemaal niet zwaar. Feit dat mijn ouders ogenschijnlijk niet boos of verontwaardigd waren maakte het voor mij zwaar. Gewoon, aangeven dat zoiets NIET kan en daar actie op ondernemen, klaar. Dat geeft je kind tools om te verwerken.
dus
Actief beschermen, laten zien dat je voor kind opkomt, en op leuke, speelse manier handvaten geven om beter voor zichzelf op te komen. (Zonder kind zweem van indruk te geven dat er een stuk schuld bij hem ligt, nadruk op ontwikkeling, gewoon leuke rollenspellen ed
Met ouders bespreken
Ik zou ook niet naar een kinderpsycholoog gaan of iets dergelijks. Uit onderzoek blijkt dat de impact van een voorval daardoor juist erger wordt.
Ik zou het wel met de ouders bespreken, maar houd er rekening mee, dat de ouders afwerend zullen reageren en dat je daar niet doorheen komt. Hoeft ook niet op dat moment. Dus bespreken als mededeling.
Ik heb een tijdje een meisje in huis gehad dat seksueel intimiderend gedrag vertoonde naar mijn zonen. De moeder was erbij en de moeder zag ook dat het niet klopte. We hebben toen besproken, dat het beter was als het meisje niet meer kwam, want als zij op het schoolplein gaat roepen dat zij mijn oudere zoon op de mond heeft gekust komt mijn zoon in de problemen. Later bleek het meisje ook op andere plekken zich seksueel misdragen te hebben. Er was al hulp en het meisje moest uiteindelijk in een andere woonomgeving verder geholpen worden, omdat het thuis niet meer ging. In mijn situatie was moeder erbij en wist moeder dat meisje probleemgedrag vertoonde. Dat scheelde veel. Maar het is voor ouders geen gemakkelijke boodschap als iemand komt vertellen dat je kind seksueel grensoverschrijdend gedrag vertoont. Ze weten het niet, omdat ze er niet bij zijn. Dus in die zin is het belangrijk dat anderen het hen vertellen, als kennisgeving, zonder verder van de ouders iets te verwachten als het gaat om excuses of plan van aanpak.
Tsjor
