Graag uw mening
Dag mensen,
Ik ben normaal niet zo van een verhaal plaatsen op het internet, vandaar dat het ook maar anoniem doe. Maar er is een situatie bij ons thuis wat nogal is ge-escaleert.
We hebben een tweeling van bijna 5 nu. Het zijn altijd al twee erg ondernemende knaapjes geweest, maar ook heel erg lief. Eentje daarvan is nu een pad aan het bewandelen waar mijn vrouw vooral vind dat het manipulatief is.
Nu was er gisteren de volgende situatie. Ik kwam thuis van het werk en mijn zoontje had zijn fiets op de grond gegooid en mijn vrouw vraagt, wat mij betreft terecht, dat hij zijn fiets moet rechtzetten. Hij was zover ik kon inschatten al boos omdat er daarvoor al iets was voorgevallen, maar hij wilde zijn fiets niet rechtop zetten. De boel escaleerde tot flinke proporties en mijn vrouw wordt extreem kwaad. Ik neem het op dat moment over en ga eerst even rustig met hem praten om te vragen wat er aan de hand is etc... Maar ik geef aan dat hij dus wel zijn fiets rechtop moet zetten, want dat had mama gevraagd. Dat wilde hij dus niet en uit boosheid gooit hij ook zijn hesje wat hij aanhad op de grond. Dus ik zeg op rustige toon tegen hem dat hij zijn fiets rechtop moet zetten en ook zijn hesje nu moet opruimen. Op dat moment gaat hij helemaal over de flos en begint te huilen dat zijn helm af moet (die krijgt hij zelf nog niet af). Op dat moment kies ik ervoor om een, wat mij betreft kleine concessie te doen, dus ik zeg. Als ik jouw helm af doe, ga jij dan je spullen opruimen? Hij geeft aan dat hij dat gaat doen en ik doe zijn helm af en hij gaat vervolgens alles opruimen. Hij was nog wel boos maar dat was vrij snel over.
Wat ik niet meekreeg was blijkbaar het feit dat nadat dit was gebeurd hij met een heel voldaan gezicht langs mijn schoonouders liep, waarop zij echt het gevoel hadden dat hij met een gevoel rondliep van "Ha! ik heb gewonnen".
Volgens mijn vrouw en schoonouders had ik het niet goed aangepakt, want ik was ingegaan op de voorwaarden die mijn zoontje had gesteld om de spullen op te ruimen. Maar voor mij voelt het dat ik een kleine concessie heb gedaan om verdere escalatie te voorkomen. Dat menneke was behoorlijk emotioneel. Ik zie ook echt niet in wat dit voor ernstige gevolgen kan hebben wanneer ze ouder worden. Het is echt niet dat ik in zou gaan op elke voorwaarde die hij stelt. Maar dit is wel een manier die ik vaak hanteer om de discussie die je kan hebben met je kinderen soepel te laten verlopen. Ik verwacht wat van hem, hij wil dat niet, ik doe een klein beetje water bij de wijn en alles verloopt soepel zonder enige vorm van escalatie. Maar het belangrijkste van alles, hij doet wat ik van hem vraag. Ik laat me niet manipuleren zodat ik bijv. zijn fiets rechtop ga zetten.
Ik ben erg benieuwd hoe jullie als ouders hier naar kijken?
Prima
Ik vind jouw actie juist prima. Laat dit soort dingetjes vooral niet te groot worden, liever even wat water bij de wijn en verder. Bovendien ben je helemaal niet ingegaan op de voorwaarden van je zoontje, want je stelde zelf voor om hem te helpen met zijn helm. Die hij niet eens zelf af krijgt. Dus ik zie het probleem echt totaal niet. Juist rustig blijven en een beetje meeveren is belangrijk. Het kind is pas vijf...
de-escaleren
Ik was er natuurlijk niet bij, maar wij doen hier zelf regelmatig ook water bij de wijn om te zorgen dat zaken niet escaleren. Nog steeds, en mijn oudste is 15.
vervolg
Oeps, klikte ik al op "Versturen".
Ik denk dat een kind hier juist van leert eigenlijk.
Soms sta ik hier ook dingen toe op bepaalde voorwaarden, ik doe dit, maar dan doe jij dát. Een beetje onderhandelen.
Prima gedaan!
Hij heeft zijn spullen opgeruimd, daar ging het om.
Met die helm had je hem sowieso moeten helpen. Juist door met hem te praten, begrip te tonen en hem een beetje tegemoet te komen, kwam hij uit het conflict. Mijn complimenten.
Zeker goed gedaan
Een klein kind met zoveel emotie moet eerst geholpen worden met die emotie. Eerder kun je niets verwachten.
Met nog meer druk op het kind, wordt de situatie alleen maar erger.
Ik zou samen met je vrouw op een rustig moment verder praten over hoe de kinderen zich ontwikkelen, wat als ouder lastig is om mee om te gaan, waar hebben de kinderen het soms moeilijk mee. Misschien komen jullie op een praktisch doel om als ouder meer te leren over bepaalde situaties.
Ander voorstel?
Ja, ik vind ook dat je het heel goed hebt gedaan. Je hebt vastgehouden aan wat je vrouw wilde en op een rustige manier ervoor gezorgd dat het kind dat ook deed.
Ik weet niet zo goed waar nu de ' triomfantelijke blik' en het gedoe daarover vandaan komt. Je zoontje heeft geen triomf behaald, of zoiets.
Je vrouw en je zoontje waren blijkbaar in een negatieve spiraal terecht gekomen. Je vrouw kon het niet meer aan. Dat is op zich niet erg, kan iedereen overkomen: verkeerde insteek, verkeerde toon, verkeerd moment.
Ik vraag me wel af wat er dan had moeten gebeuren volgens je vrouw en schoonouders. Zou dat richting straffen, nog harder straffen, tot hij doet wat ik zeg kunnen gaan? Praat daar eens over met je vrouw: wat had zij willen doen en was dat zinvol geweest om het doel te bereiken? Wat is eventueel de strijd die eronder ligt?
Tsjor
Lijkt mij goed opgelost
Maar, kan aan mij liggen, maar ik begrijp het niet helemaal. Wat is nu die kleine concessie van jou? Dat jij die helm hebt afgedaan vóórdat hij zijn fiets en hesje had opgeruimd? Zo ja, dan is dat toch geen concessie want die zou je toch al af doen omdat dwars kind dat zelf nog niet kan?
Ik begrijp die triomfantelijke blik ook niet, want wat zou zijn triomf moeten zijn?
Lijkt me een dagelijkse situatie en zou het inderdaad niet te groot maken en mijn schooouders er buiten laten.
Uitleg
In zijn woede probeert hij eigenlijk onder zijn taak uit te komen, in dit geval het rechtzetten van de fiets. Bij mijn vrouw moest hij bijv. in één keer eerst heel nodig plassen, waarop de boel behoorlijk escaleerde, aangezien hij dat dus niet mocht maar eerst zijn fiets moest rechtzetten. Ook in die situatie had ik gekozen om de vraag te stellen "Als je eerst gaat plassen, ga je daarna de fiets rechtop zetten?" De uitkomst zou uiteindelijk hetzelfde zijn, alleen hij heeft er een soort tussen voorwaarde ingesteld. En dat is waar mijn vrouw en schoonouders moeite mee hebben en denken dat hij daarmee mij manipuleert, vooral omdat hij dus nogal zelfvoldaan scheen te zijn dat hij mooi voor elkaar had dat ik zijn helm had afgedaan.
Niet te star
In dit soort situaties is het juist belangrijk om niet te star vast te houden aan je letterlijke opdracht en de volgorde waarin je dingen gedaan wil zien worden. 't Is een kleutertje! Je hebt het uitstekend gedaan. Ik zou je zoon die vermeende zelfvoldane blik van harte gunnen. Laat je vrouw onze reacties eens lezen.
eerst
' ... vooral omdat hij dus nogal zelfvoldaan scheen te zijn dat hij mooi voor elkaar had dat ik zijn helm had afgedaan.' Het zou er dan om gaan dat jij eerst zijn helm hebt afgedaan (wat je toch al moest doen) en dat je zoon daarna pas zijn fiets rechtgezet heeft. Terwijl moeder en schoonouders vinden dat hij eerst zijn fiets recht had moeten zetten en daarna pas de helm af zou krijgen. Of naar de wc mocht gaan.
Ik ben toch benieuwd wat moeder al had gedaan om hem die fiets recht te laten zetten (wat dus niet gewerkt heeft) en wat ze daarna nog had willen doen, of jou had willen doen.
Iets dieper liggend de vraag of blindelinge gehoorzaamheid wenselijk is als opvoedingsdoel. Je zoon is dat niet van plan als ik het zo lees. Spock zou het met hem eens zijn. Neemt niet weg dat het superirritant kan zijn als je over welk wissewasje eerst moet onderhandelen en concessies moet doen.
Tsjor
Prima!
Uitstekend voorbeeld van pick your battles right.
Ik weet niet of hij naar de wc moest, maar het gaat er uiteindelijk toch om dat hij zijn fiets opruimt, wat maakt het dan uit dat hij eerst gaat plassen of dat eerst zijn helm afmoet. Prima om eerst de stoorzenders weg te ruimen. Dat scheelt weer ruimte in het hoofd.
Die triomfantelijke blik snap ik niet zo. Hoezo heeft hij gewonnen? Hij heeft de fiets toch zelf opgeruimd? Daar ging het toch om.
Ik vind de rol van je schoonouders wat dubieus en zou niet toegeven, maar samen je vrouw (en dus zonder je schoonouders) ondersteuning bij de opvoeding zoeken.
Je lijkt me juist een heel leuke en heel geduldige vader.
Misschien achterhaald,
maar ik heb ooit geleerd dat kinderen zich pas rond hun 6de bewust zijn dat er ook nog zoiets als een geweten is. Dat zou dus kunnen betekenen, dat een kind wel uitgekookt is, maar tegelijkertijd niet goed doorziet dat dat onwenselijk gedrag is. Dus dat moet uitgelegd worden. In jullie geval niet door opa en oma, want die hebben hun mening al klaar.
Dat dat kalm en bedaard moet gaan, is vanzelfsprekend, maar uit ervaring weet ik dat dat best een 'uitdaging' kan zijn. Dus ik ben met mijn voorgangers eens dat je goed hebt gehandeld. Jij kon er met minder emotie tussen komen, je vrouw kon even tot zichzelf komen, prima.
Schoonmoeder heeft kennelijk nog geen update 'modern ouderschap' gehad. Wat vroeger goed of fout was, is nu niet altijd meer goed of fout.
lijkt mij prima opgelost
Als ik iets heb geleerd van het opvoeden van vooral mijn oudste, dan is het wel dat bij dat soort emoties op je strepen gaan staan, alleen maar averechts werkt.
Ik vind dat je het geduldig en respectvol naar je kind hebt opgelost. En die fiets is rechtgezet toch?
Als het ook met een gesprekje niet had gelukt, had ik denk ik hem maar even genegeerd en tot rust laten komen. En dan pas weer op die fiets terugkomen. Dat kan na een uurtje ook nog wel.
Spot on
@Tsjor
Ik moet zeggen dat ik het knap vind dat je uit relatief weinig informatie toch de zere plek weet aan te wijzen. Ondanks dat mijn vrouw jonger is, is ze qua opvoeding meer van de oude stempel. Ze vind dat kinderen af en toe best wel een hardere aanpak mogen hebben (lees: corrigerende tik), maar dat voelt voor mij echt niet goed.
Overigens heb ik mijn schoonouders wel duidelijk gemaakt dat wij naar eer en geweten onze kinderen opvoeden en wij daarin ook fouten zullen maken, maar dat het absoluut geen meerwaarde heeft als zij hun oordeel gaan ventileren.
sluit mij aan bij de rest
Hij heeft de fiets rechtop gezet, prima toch. Wat voor concessie heb jij gedaan dan? Eerst zijn helm los gedaan, en daarna zette hij pas zijn fiets rechtop? Nounounou.... dan heeft hij wel erg 'gewonnen'.
Zolang je je kind geen idiote dingen belooft ("als je lief bent krijg je een snoepje") om gewenst gedrag voor elkaar te krijgen, lijkt me jouw aanpak prima. Een hoop heisa maken zoals jouw vrouw doet, om de 'machtstrijd' te winnen, dat is volgens mij veel schadelijker. Als zij dit vaak heeft met jullie zoontje, kan het best zijn dat door die manier van opvoeden hij het idee heeft gekregen dat het zo moet gaan, dat je om elk kleinigheidje ruzie moet maken (en vandaar de triomfantelijke blik?).
5 jaar. kom op zeg!
Het is al een hele prestatie voor een kind van 5 jaar om in een conflictsituatie geen fysiek geweld te gebruiken. Dat is emotieregulatie! Volgens mij is je kind volstrekt normaal en hoef je je echt geen zorgen te maken over de ontwikkeling.
Dat een kleuter (!) in een conflictsituatie overmand door de eigen emoties niet in staat is tot "actieve" gehoorzaamheid, is echt onmacht. Het is geen onwil en het is geen manipulatief gedrag. En omdat het onmacht is, leert je kind niets van zo'n machtsstrijd met een opvoeder. Het krijgt er alleen maar een slachtoffercomplex van, en dat is het tegenovergestelde van wat je wilt: verantwoordelijkheidsbesef.
Er zijn zoveel betere manieren om met dit soort conflicten en emoties om te gaan. Ik zou het boek 'How2talk2kids' aanraden voor je vrouw.
En voor wat betreft het argument: "hij moet toch leren om te gehoorzamen" de antwoorden:
- dan moeten wij het goede voorbeeld geven met emotieregulatie en de-escalatie
- hij moet ook leren zwemmen maar dat doen we niet door 'm in het diepe te gooien en boos te worden dat 'ie het niet kan
- ik dacht dat we het over het opruimen van de eigen spullen hadden, niet over het stoppen voor vrachtwagens. Waarom begin je daarover?
- ja, het kan soms handig zijn als je je emoties opzij kunt zetten en eerst gehoorzamen, dan pas in discussie gaan. Maar gek genoeg leert 'ie dat niet van deze aanpak. Het maakt niet uit hoe wij vinden dat het zou moeten zijn, onderzoek na onderzoek heeft gewoon aangetoond dat een autoritaire opvoeding slechtere resultaten heeft dan andere opvoedingsmethoden zelfs op waarden (gehoorzaamheid, emotieregulatie) die bij een autoritaire opvoeding belangrijk zijn
- nee, gehoorzaamheid is geen doel op zich. Natuurlijk wil ik dat hij stopt als ik 'stop' roep omdat ik een vrachtwagen gezien heb, maar ik wil ook dat hij stopt als hij een vrachtwagen ziet die ik vanuit mijn positie niet kan zien, zelfs als ik 'schiet eens op' roep.
- ok, ik snap dat je je nog steeds zorgen maakt over die vrachtwagen. Zullen we met kindlief eens gericht gaan oefenen op stoppen op commando? En zullen we dan het woord 'freeze' gebruiken om aan te geven dat het echt menens is? Maar dan moet je wel beloven dat je dat woord 'freeze' niet gaat misbruiken voor niet spoedeisende zaken zoals het opruimen van eigen spullen, anders gaat het niet werken.
- oh, hij moet dat leren voor later als 'ie voor een baas werkt? Daar heeft 'ie nog 13 jaar de tijd voor.
- hoezo moet dat, hij kan toch ook ondernemer (kunstenaar, artiest, onderzoeker, politicus, baas,) worden?
de situatie
op zich heb je prima opgelost. Als het exact zo is gegaan als er staat heb je de situatie met de helm aangegrepen om hem te sturen en daar is vanuit jouw zoon niets manipulatiefs aan geweest.
Ik vermoed wel dat er al een hele spanning aan vooraf is gegaan als jouw vrouw en haar ouders er zo'n gevoel aan overhielden. Even afgezien van of ze daar wel of niet gelijk in hadden dat de doerak met een zelfvoldane grijns liep of dat hij misschien ook opgelucht is geweest dat het drama ten einde was. En misschien iets van dat het hen niet gelukt was dat dat maakte dat dat ingekleurd is.
Wat echter wel een dingetje is, en nu spreek ik uit ervaring, is dat het heel vervelend kan zijn dat je als moeder een hele zware dag achter de rug hebt met lastige koters en dat vader dan met alle rust en helderheid van denken EN HET FEIT DAT HIJ VOOR DE KINDEREN OOK WEER EVEN EEN ANDER GEZICHT IS, een lastige situatie met de kinderen met gemak oplost.
Als vader dan daarna met een zelfvoldane grijns met moeder in discussie gaat over het diplomatiek oplossen van problematische situaties dan heb je de poppen aan het dansen.
Ik zeg niet dat dat de situatie is he? maar ik wil maar even schetsen dat er een boel soorten energie door elkaar heen lopen op zo'n moment aan het einde van de dag.
Tip: zeker als kinderen best volhardende ondernemende typetjes zijn, is het zaak als ouders een team te vormen. Dat wil zeggen dat je elkaar als ouders NOOIT afvalt en steeds probeert te steunen zonder elkaar te veroordelen. Niet iedere situatie kun je 'lekker' oplossen. En dat geeft ook helemaal niet als je maar zorgt dat dingen bespreek baar zijn en blijven met elkaar.
Eens met Ank
Natuurlijk heb je pedagogisch volkomen verantwoord gereageerd.
Maar je kinderen opvoeden is toch vooral goed samenblijven als stel.
Op het moment dat jullie dat niet meer zo ervaren, of eentje van jullie niet, krijgt het kind een splittende rol inderdaad. (tegen zijn zin weliswaar)
Uiteindelijk is je kind daarmee verder van huis. Ondanks jouw pedagogische aanpak.
Het gaat erom de ander te horen en te zien, jullie hoeven niet op één lijn te zitten perse.
Maar probeer te polsen wat je partner nodig heeft op dat moment. Misschien lost ze het liever zelf op. Of wil ze alleen even wat erkenning voor het gevoel dat het lastig is. Of ziet ze graag dat je toch even moppert op je kind omdat het brutaal is naar je vrouw. Of juist weinig aandacht geeft aan kind maar vooral aan haar.
Misschien voelt ze zich terecht gewezen door jou op dat moment of overtroefd.
Beter kun je op een ander, rustig, fijn moment eens praten over hoe jullie de opvoeding willen en kunnen aanpakken. Op het moment dat zij zich gesteund voelt door jou staat ze hier vast ook meer voor open. En geef haar ruimte fouten te maken, emotioneel te reageren. Een tweeling kan pittig zijn.
Invulling geven aan één lijn trekken als ouders
Ben het niet eens met de 2 vorige reacties, dat 1 lijn trekken als ouders het belangrijkste moet zijn. Ja, als het gaat om een kind dat geld voor iets wil of toestemming voor een concert bezoek, feest o. i.d. terwijl de andere ouder al geweigerd heeft, maar niet als een kind emotioneel verzuipt, en jij als ene ouder net dat handvat hebt wat de ander niet heeft. Dan is het fijn als ouders elkaar kunnen aanvullen.
Hier werkte de "ouderwetse" manier van opvoeden totaal niet bij jongste, dank zij boeken als how 2 talk en luisteren naar kinderen een andere manier van opvoeden kunnen ontwikkelen. Het heeft bij partner een stuk langer dan bij mij geduurd voor hij hier een weg in vond. In die tijd regelmatig in een situatie beland zoals van TS. Maar verschil was dat partner erkende dat zijn manier niet werkte en hij blij was dat ik het dan wel kon oplossen.
Jemig
Inderdaad. Was helemaal niet erg als mijn eigen ouders het een keer niet eens waren. Het leidt ook af van het doel. Inderdaad kan het helpen als een ouder vast begint en de ander kan dat zien en het overnemen. Drijf je alleen maar op de spits door eerst met elkaar in afspraken te gaan vervallen. Die dan niet goed voelen en met je kind ben je al helemaal niet meer bezig.
je staat
als ouders gewoon veel sterker als je het met elkaar eens bent. Naar je kind geeft dat ook rust in het hoofd, zo biedt je structuur.
Zelfs als los je een situatie op een bepaald moment goed op en anders dan de andere ouder geprobeerd heeft, dan is de truc om het kind op dat moment een handvat te geven in de zin van:'ga je mama nog even een knuffel geven of sorry zeggen' net naar gelang de situatie.
Ik bedoelde niet dat het samen eens zijn een doel op zich moet zijn. Maar het helpt wel.
Het klinkt zo logisch juf Ank
Natuurlijk is het handig als ouder op een lijn zitten. Maar juist als er gedoe is om kinderen heen is dat nog weer eens extra moeilijk
De vader in deze topic heeft het goed opgelost en daarmee het goede voorbeeld gegeven aan zijn vrouw die er misschien wel even helemaal doorheen zat en geen geduld meer had.
Dat ouders een front vormen tegen de kinderen lijkt me bovendien onwenselijk. Zo belangrijk is dat meestal niet. En kind kan dan ook wel eens een voordeeltje halen terwijl je gelijk in gezinsverband de discussie aangaat wat hier nou de argumenten zijn van wie.
Alleen op concrete, heel belangrijke, punten maak je een gezamenlijk afspraak: kind krijgt waterijs in plaats van melkijs, vanwege de allergie. De uitzondering bewaren we voor de vakantie. En zelfs dat is voor verschil van momenteel inzicht vatbaar.
Ik schreef al
(inhoudelijk) op één lijn zitten hoeft niet.
Maar als je er zelf behoorlijk doorheen zit kan het goed zijn steun te ervaren van je partner.
Uiteraard is mijn partner net zo goed mijn voorbeeld. Maar als mijn geduld helemaal op is dan heb ik niet altijd zin in iemand die 'het goede voorbeeld komt tonen'.
Het kan dan juist averechts werken.
Soms is praten over inhoud veel beter op een rustiger moment. Niet als er al een fikse machtstrijd gaande is.
Als partner van kun je ook neutraal reageren.
En beamen dat het niet meevalt. En een kop thee maken en zoonlief even laten.
Misschien kinderlijk van de ouder, maar hee, we zijn mensen. En nogmaals, dat praten over hoe het best met dit soort dingen om te gaan kan prima, Maar misschien (!) niet op dat moment.
Goede voorbeeld geven kan ook prima, maar komt op een ander moment wellicht beter aan.
(Ik werk zelf als vk in de psychiatrie, en de lastige patiënt is natuurlijk net zoiets als een kleuter.
En het werken met teamgenoten is net zoiets als in een ouderpaar.
Collega's willen zich vaak ook gehoord en gezien voelen en inzetten op samenwerking komt uiteindelijk de zorg voor de patiënt altijd ten goede. Juist als je het oneens bent.
precies...
Saar!
