Hoe omgaan met 'pubergedrag' 6 jarige

Mijn oudste was vroeger ook zo. Die van mij zou trouwens nooit sorry hebben gezegd, dat zou niet in haar zijn opgekomen! Ik heb spijt van al die time-outs. het is de gijkte opvoedmethode, maar bij haar hielp het niet en ze snapte er niks van. We werden allebei ongelukkig. Dat dromerige had ze ook, en nog steeds. Ze vergeet echt alles, het is geen onwil want ze heeft er zelf last van. Ik denk wel aan ADD, maar ze wil niet getest worden en ik vind dat prima. Als jouw kind grote problemen krijgt op school zou ik misschien wel testen, maar dat is nu dus niet zo.

Ik heb 2 tips:

- stop met belonen en straffen, want dat heeft geen zin. Dus wel een kind uit een ongewenste situatie halen, maar het daarna gewoon iets laten doen wat ze wel mag.
- lees en gebruik het boek "Het explosieve kind" van Ross Greene. Er ging een wereld voor me open: hoe je samen met je kind haar gedrag kan begrijpen en verbeteren. Ze wil het heus wel goed doen, maar ze weet niet hoe.
- herhaal alles wat je wil dat ze doet. Dus: oogcontact maken, hurken en zeggen: "Marietje, over 5 minuten gaan we naar de auto". "Marietje, over 1 minuut gaan we naar de auto". "Nu moet je je jasje aan doen, we gaan nu naar de auto". En er dan vanuit gaan dat je dat een paar keer rustig moet herhalen. Steeds oogcontact maken.
- in ons geval hielp een huisdier. Hij snapte haar altijd en zei geen domme dingen terug zoals "ja maar jij moet je best doen". Hij was er gewoon voor haar. Toen is ze heel snel bijgedraaid. Wij noemden het dier "de therapeut." Maar misschien kan dat bij jullie niet, of slaat het niet aan.

Op school is een zeer strak dagschema en daarom gaat het daar waarschijnlijk wel goed. Reken er wel op dat ze alsnog tegen problemen kan aanlopen als er meer zelfstandigheid gevraagd gaat worden.

dat

waren dus 4 tips, haha.

Aanvulling

Ik vertel mijn kinderen ook altijd wát ik van hen verwacht, zeker toen ze nog jonger waren. Dus eerst aankondigen wat er over 5 minuten gaat gebeuren, en wat ik wil dat ze dan doen. Bv over 5 minuten gaan we weg, en als het tijd is, dan roep ik je en dan kom je meteen en doe je je schoenen en jas aan.

En ook nog

En als dat goed lukt, ook benoemen dat het goed gelukt is.

Bedankt!

Li, Amsterdamse en Sanne, bedankt voor jullie antwoorden.
Ik heb inderdaad al eens eerder van een moeder op school iets gehoord over dat belonen net zo slecht is als straffen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee hoe ik dit moet uitvoeren.

Ik had jullie berichtjes al gelezen toen ik vanmorgen opstond. Dus ik begon mijn dag met volle moed en overtuiging. Ik heb om half 8 tegen haar gezegd dat we over een half uurtje moeten gaan en dat dat dus bijna is. Ik vroeg haar of ze met me wou samenwerken als een team. Dan zou ik de boterhammen smeren en haar tas inpakken en dan zou zij haar kleren pakken en aantrekken. Dat zag ze helemaal zitten! Dus ze ging heel braaf naar boven en pakte haar kleding. Ondertussen Had ik de boterhammen al klaar. Kwam ze naar onder in haar pjama maar wel met de kleren in haar hand. Ze moest naar de wc, nouja ok dat kan natuurlijk! Dus ik ondetussen zelf een boterham gegeten (dochter had om 7 uur al een paar crackers gegeten). Toen kwam ze van de wc af en vroeg of ik kon helpen met de kleren aandoen. Ik zei dat ik daar nu even geen tijd voor heb. Het was inmiddels al 10 voor 8, over 10 minuten moeten we aanrijden. Ik moet nog mijn boterham opeten, drinken voor jou op school maken, en je haren borstelen, dus je zou me heel erg helpen als je zelf even je kleren aan trekt.

Nou dat was al een probleem, ze begon heel erg te treuzelen... Toen ik klaar was met mijn boterham heb ik haar dus toch maar even geholpen. Legging aan, sokken aan... En toen zaten voor haar de sokken niet lekker. Ik gezegd dat ze er misschien nog even zelf aan moet trekken omdat ze zelf beter voelt wanneer het goed zit. Ook dat hielp niet. Dus ze wou per se andere sokken aan. Dus ik zeg oke prima ga maar snel andere sokken pakken boven, dan maak ik je drinken klaar.

En toen was het drama! Jij moet mijn sokken pakken! Jij bent mijn mama je moet alles voor mij doen! Waarom doe je niks voor mij?
Kortom ik kreeg weer allerlei verwijten en een grote mond. Ondertussen begon ik mijn geduld te verliezen en Had ik het heel erg moeilijk om nog op een rustige toon te praten tegen haar. Ik ben op ooghoogte gaan zitten en heb nog eens uitgelegd dat we eigenlijk nu al de jas zouden moeten aandoen en naar de auto gaan om nog optijd op school te komen. Dat ik nog drinken moet maken en haar haren moet doen en ik geen tijd heb om ook nog voor haar andere sokken te pakken. Dat ze zoiets ook prima zelf kan en dat ik nu wel haast heb en graag wil dat ze dat nu gaat pakken, zo niet, dan blijven deze sokken aan.

En boos dat ze werd.. Ze verzette geen stap. Ik heb haar nog een kans gegeven om de sokken te pakken, maar ze werd alleen maar bozer. En al helemaal toen ik zei: dan niet, dan doe maar snel je jurk en je schoenen aan dan komen we misschien nog optijd op school.
Nee ze moest en zou die sokken.... Pffff.... Dus ik heb haar hand gepakt en haar naar de trap begeleid, en nu wel boos geworden en gezegd: als jij andere sokken wil pak je die andere sokken zelf! En wel nu meteen!

En toen was ik natuurlijk de flauwe mama die moest ophouden. Maar ze liep wel naar boven en trok (heel langzaam) haar sokken aan.

Toen ze onder kwam vroeg ik aan haar wat ze voor drinken wou, want er was te weinig ranja om een volle beker te maken. Keuze die over was: water of vruchtensap. En ja hoor, daar gaat mevrouw weer... Ik had nog wat anders verstopt in de koelkast volgens haar (ik verstop nooit dingen voor haar dus waarom ze zoiets zegt begrijp ik niet). Ze kijkt in de koelkast maar er ligt natuurlijk niks anders in. Ze geloofde me niet. Dus ik zeg: komop G. we hebben hier geen tijd meer voor. Je kunt kiezen tussen vruchtensap of water, verder heb ik niks. Zegt ze opeens dat ze die vruchtensap niet lust, terwijl ze het normaal wel lekker vind. Ik ben daar verder niet op ingegaan, en heb gezegd oke dan doe ik er water in. Toen werd ze natuurlijk nog bozer... Na een hele discussie heb ik er toch maar het laatste kletsje ranja bij gedaan. Maar het smaakt nogsteeds gewoon naar water dus ik ben al bang voor wat ze straks na school ervan zegt.
Ze was in ieder geval wel weer wat rustiger omdat ze 'haar zin' heeft gekregen.

Ik nog eens gevraagd of ze weer een team met me wil zijn en me wil helpen zo snel mogelijk op school te komen. Dat wou ze wel en vanaf toen heeft ze weer wel goed meegewerkt. Eenmaal op school heb ik haar nog gezegd dat ik het super goed en fijn vind dat ze nu zo goed luisterde.

Dus dat was de ochtend.

Uiteindelijk dus wel weer goed gekomen, maar die strijd... Ik heb geen flauw idee hoe ik jullie tips moet toepassen of de strijd niet meer moet aangaan zoals Sanne zegt. Dan kom ik nog vaker te laat ben ik bang!
Ik heb echt het gevoel alsof ik maar wat aan het doen ben en ik twijfel achteraf aan alles, of ik het wel goed heb gedaan, Had ik het niet beter zo kunnen doen. Ik weet niet wat wel en niet goed is... Ik bak er niet gewoon niet zo veel van, van dat moeder zijn. Ben soms wel blij dat ik er maar eentje heb!

En nog even terugkomend op wat Sanne zegt: mensen die vinden dat kinderen gewoon moeten luisteren. Zo is mijn man ook... Daardoor botst het ook wel eens tussen ons. Mijn man vind dat ik veel te geduldig ben, veel te veel uitleg geef. Hij vind dat ze aandacht trekt op een negatieve manier en ik dat juist beloon door haar aandacht te geven en in gesprek te gaan. Van de ene kant vind ik dat ook wel weer logisch klinken, en het zou kunnen verklaren waarom ze wat beter naar hem luisterd dan naar mij..

Wat denken jullie? Doe ik daar juist wel of niet goed aan?

De laatste tijd was ik aan het proberen om pas met haar in gesprek te gaan zodra ze gekalmeerd is. Dus als ze boos is pak ik haar handje en begeleid ik haar naar haar kamer. Dan zeg ik tegen haar dat ik zie dat ze heel boos en verdrietig is en vraag ik of dat klopt. Het antwoord is altijd ja en meestal word ze dan rustiger. Dan ga ik verder en zeg ik: Ik wil graag met je praten, maar nu kan dat nog niet omdat je je nog te boos voelt. Dus ik ga je even alleen boven laten, zodat je even de ruimte hebt om rustig te worden. Zodra je weer rustig bent mag je naar beneden komen en dan praten we er over.

Het gekke is, dat ze in paniek lijkt te raken zodra ik zeg dat ik haar even alleen laat. Dan begint ze opeens heel erg te huilen en grijpt ze me vast. Ik begrijp er niks van. Ze is boos op me, maar ze wil niet dat ik weg ga. Ik voel mezelf dan zelf helemaal verdrietig worden voor haar, maar ik vind het belangrijk dat ze leert praten over gevoelens en leert begrijpen waarom ze zich zo voelt. En wat ze met die gevoelens moet doen, en hoe ze kan voorkomen dat ze zich zo rot voelt.
Maar dat is misschien wel veel gevraagd voor een 6 jarige...

In ieder geval, als ik dan haar kamer uit loop ontploft er een bom van woede (ik denk machteloosheid) en gooit ze met spullen, schopt ze vanalles omver en schreeuwt ze zo hard als ze kan.

Meestal ben ik dan zelf ook veel te emotioneel geladen en trek ik me even terug om alles op een rijtje te zetten, en ga ik dan nog eens naar boven om mijn grens aan te geven. Dan zeg ik dat ik begrijp dat ze zich boos voelt, maar dat met spullen gooien en schoppen echt te ver gaat.
Ik vertel haar nog eens dat ze pas naar onder mag komen als ze weer rustig is en als ze echt zo boos is dat ze wil slaan of schoppen, ze dat alleen op de bokszak mag doen. (Die hangt ook boven op een andere kamer)

En dan ga ik weer naar onder, meestal is het dan nog even drama en dan komt ze naar beneden om sorry te zeggen en te praten. Maar volgens mij is haar hoofd dan nog helemaal vol met chaos en krijgt ze daarom niet veel mee van wat we vertellen...

Wow oke. Deze reactie is veel langer en chaotischer geworden dan bedoeld.
Als jullie de moeite hebben genomen om het te lezen dan alvast heel erg bedankt! En als er nog tips zijn of duidelijke voorbeelden van hoe ik die tips kan toepassen, dan hoor ik dat graag! Ben in ieder geval al heel blij met de tips die ik heb gekregen en zal straks ook het een en ander erover opzoeken op interet.

Teveel

Het klinkt alsof het je dochter teveel is. Misschien helpt het als je inderdaad meer voor haar, en samen met haar, doet. Wat geduldiger bent en misschien wat meer tijd er voor uittrekken. Ik zie ook wel wat in de sokken en de limonade.
Dochter hier kon een woede aanval krijgen als ze niet hetzelfde broodje meekreeg dat ze iedere dag kreeg, omdat het op was.
En kleding zochten we altijd s avonds samen uit om gedoe in de ochtend te voorkomen. Overgevoelig voor bepaalde stoffen en merkjes in de kleding.
Lastig. Daar kun je nog een hoop mee botsen. Of proberen meer samen te doen en te kijken wat je dochter nog lastig vind of gewoon teveel.
Ze hebben het op school ook vaak nogal onrustig en daar kan niet ieder kind goed tegen.

tips

Ik denk dat je je dochter overvraagt. Sommige kinderen hebben wat langer 'hulp' nodig dan andere. Dus ik zou een heel strak en vast ochtendprogramma in elkaar draaien (wat je ook met plaatjes -pictogrammen- op papier kunt zetten en ergens goed in het zicht ophangen). En dat elke dag stipt dat programma afwerken.
Bijv. uit bed, aankleden, tanden poetsen, haren doen, samen ontbijten aan tafel, tas inpakken, in de auto, naar de klas. Zoiets.

Begin met alle stappen samen te doen. En wijk er niet vanaf. Zo kun je een routine inslijten. Bij protest/gedoe etc. hoef je alleen maar op het bijbehorende plaatje te wijzen, niet in discussie gaan of eindeloos uitleggen.

Kleren zou ik s' avond vast samen uitzoeken en klaarleggen.

Ook op andere momenten van de dag zou ik vooral waken om te veel in discussie te gaan. Gebruik niet teveel woorden. Hoe het kort en simpel. Negeer ongewenst gedrag en probeer haar af te leiden in plaats van te corrigeren. En verder heel, heel veel positieve aandacht geven, door veel samen doen: spelletje, voorlezen, laat haar helpen bij koken of andere klusjes, ga er op uit...

Hoe is ze met andere kinderen?

Stapje terug

Goede tips van Jippox
Inderdaad een stapje terug, meer helpen en minder in gesprek/discussie. Vrijheid geven waar het kan, dus op momenten dat het niet uitmaakt en je bv tijd genoeg hebt, dan mag ze dingen zelf bepalen, tijdens een spelletje oid.
En het lukt natuurlijk niet in één keer, hè, meestal het duurt wel even voordat het beter gaat.

Het lijkt erop dat ze wel wil, maar nog niet kan.

Een patroon

Doorbreek je niet zomaar he, en zelfs kinderen waar alles gewoon mee gaat zijn wel eens lastig.
Volgens mij heb je het heel goed gedaan.
Tuurlijk wordt ze nog boos, dat valt niet te voorkomen, maar jij bent rustig een vriendelijk gebleven en heel duidelijk toen het moest 'nu de sokken'. Laat je niet op de kast jagen.

Probeer voor de ochtenden ook een routine te krijgen. Je kunt ook op een rustig moment even praten: hoe gaan we zorgen dat het 's ochtends goed gaat? Ik wil het graag gezellig hebben, maar ook op tijd zijn. Doe eens een voorstel, hoe kunnen we dat goed doen denk je? Zoals vanochtend? Ik boterhammen, jij aankleden? Hoe gaan we dat samen nog beter doen?

Ik weet niet hoe het bij jouw kind werkt, maar bij de mijne werkt dat wel (en ja,dan kan er nog frustratie zijn over de sokken). Ook dat is gewoon lastig denk ik, aan de ene kant zijn ze ook nog gewoon echt klein met 6.

Ik snap dat alleen laten bij boos, bij ons werkte vaak echt erbij zitten en knuffelen. Je bent boos, je bent moe, je wilt dat dingen gaan zoals je hebt bedacht, dat heb ik ook haar, dan wil ik wel met iets gooien, jij ook?

Het is de balans vinden tussen duidelijk zijn als ze gewoon geen zin hebben en ook begrip en geduld tonen. Maar ik denk dat als het (langzaam) beter gaat dat ook makkelijker wordt. Je bent ook niet in één dag in zo'n strijd gekomen, je bent er ook niet in één dag uit.

Jippox

En heel erg wat Jippox zegt voor de ochtend: routine en duidelijkheid. Ook daar kan je best wat regie bij geven trouwens, op 6 jarigen niveau. Samen picto's maken, waar zullen we ze ophangen, dat werk.

Succes!

Alleen vermaken

Het kan nog aan verbeelding ontbreken, of een kind is te gestrest, om te verzinnen wat je gaat doen. Je kunt een aantal bezigheden bedenken en die haar aanbieden en haar even aan de gang helpen.

Moe en gestresst kan ook komen door honger of dorst of andere ongemakken.
Ze kan ook meer samen doen met jou aan huishoudelijke taakjes.

Niet alle kinderen worden schijnbaar vanzelf zelfstandig en groot. Sommige kinderen hebben daar meer jou hulp en aansturing bij nodig.

Luisteren naar kinderen, Thomas Gordon

Ik heb veel gehad aan het boek: Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon.

Hij legt uit waarom belonen op hetzelfde neer komt als straffen, en niet zinvol is. En waarom het afpakken van spullen of 'rechten' niet helpt.

Gordon gaat uit van werken aan een goede relatie en luisteren naar elkaar, waarbij de ouders (natuurlijk) wel de kaders zetten. In zijn boek staan veel voorbeelden die ik (bijna) belachelijk/onrealistisch vond. Tot ik ze zelf toepaste:

Zoontje: ik wil niet naar gitaarles vanmiddag.
(normaal had ik gezegd: jawel, je wilde zelf op gitaar, je kunt geen les overslaan, ga nou maar etc.).
Nu zei ik: 'o, je wilt niet naar gitaarles?'
Kind: 'nee'.
Ik: 'o'en ging verder met waar ik mee bezig was.
Kind: nee, want ik ken het stukje niet goed en dan wordt de meester boos.
Ik: 'je wilt niet naar gitaarles omdat je het stukje niet kent en de meester dan boos wordt.'
Kind: ja!
Kind: maar... , ik kan nu nog even oefenen, dan kan ik het straks wel, dat ga ik doen doen!

Ik zal niet zeggen dat het allemaal eenvoudig is hoor! Maar het lijkt me heel goed dat je er nu mee bezig bent! dit is de leeftijd waarop je nog (veel) invloed hebt. Prima als je daar, op dit forum, of op een andere manier hulp bij zoekt.

En nee, natuurlijk werkt dat niet na 1 ochtend. Het denk ik belangrijk dat je een manier vind die bij je past en dat je daar mee aan de slag gaat.

Toen ik het boek van Gordon had gelezen, wist ik dat ik daar iets mee zou kunnen, ik begreep wat hij bedoelde. Het heeft bij ons thuis (2 pubers) een positieve invloed gehad.

Babbelt

Ik denk dat je haar teveel als gelijke beschouwt door zoveel te kletsen tegen haar. Ik denk dat ze inmiddels er al bijna niets meer van snapt.
Helemaal terug naar de basis van wat je weet dat ze kan.
Van daaruit langzaam uitbouwen naar zelfstandiger gedrag met kleine stapjes. Een compliment is ook belonen en daar ben ik voor.
Alleen niet als ze het al kunnen, dan maak je er een kort: "mooi.". van.
Niet elk kind is gebaat voor die lange vaak tegendeel gesprekken en weer en weer en weer.
Kinderen zijn vaak ook gebaat bij duidelijkheid, voorspelbaarheid zonder verrassingen.
Wees kort, duidelijk en voer uit wat je zegt.

Woordcorrectie

Tegendeel gesprekken moet zijn tergende gesprekken.

stop!

Stop met opvoeden! Je kind is 6, je hebt er nog zo'n 10 jaar (!) de tijd voor!!
Ze hoeft nu niet van alles te kunnen. En weet je, jij hoeft ook niet vanalles voor elkaar te krijgen bij haar! Ik heb het idee dat je megastreng bent voor jezelf en een soort van Supermoeder wil zijn.

Laat het eens los. Leren gaat 'vanzelf', maar heel wat lastiger als er een gespannen sfeer hangt.
Pak 1 speerpunt aan en focus je daarop. In deze situatie zou dat bij mij zonder twijfel 'meer plezier' zijn. Kijk hoe je plezier met haar kunt maken, juist ook binnen de gewone dagdagelijkse dingetjes.
En kijk en luister naar haar. Als zij slecht reageert op alleen laten binnen emotionele buien, dan doe je dat niet! Geef gewoon het goede voorbeeld, zorg goed voor haar en voor jezelf en maak plezier! Dat 'opvoeden' (ontwikkelen, leren) komt dan vanzelf wel!

Sorry voor de late reactie

En tegelijkertijd ook weer bedankt voor alle reacties! Dat zijn er een hoop zeg! Ik heb ze allemaal gelezen. Maar ik kan niet op allen antwoorden.

Sommige reacties kan ik me heel goed in vinden, bijvoorbeeld dat boek wat 'Gitaatles' aanbeveelt. Het klinkt een beetje eenvoudig/te mooi om waar te zijn. Maar teksten geven me wel vaak een overzichtelijk, wat ik dan makkelijker kan toepassen. Ik denk dat ik eens ga kijken of ik dat boek ergens kan kopen.

Verder heb ik idd ook wel het idee dat het soms te veel word voor haar. Maar meer doordat het niet meer overzichtelijk is. Ik ben bang dat ze op dat gebied heel veel op mij lijkt. Zodra het onoverzichtelijk word dan wist ik vroeger (nu nogsteeds hoor) niet meer wat ik moest doen en werd ik heel passief of gefrustreerd. Dat is nu gelukkig wel wat minder.

Ik heb daarbij het idee dat het niet zo is dat wij of school te moeilijke dingen van haar vragen. Want op school presteert ze bovenmatig en dingen als zelf aankleden doet ze al probleemloos vanaf haar 3e. Dus ik geloof niet dat we daarin een stapje terug moeten doen.

Nu ik er eens goed bij na heb gedacht, denk ik dat een groot deel van die frustratie ook komt omdat wij niet goed zijn in het aanbrengen / behouden van structuur. Dit proberen we wel, we hebben ook een wewkplanning in de vorm van getekende plaatjes in de keuken hangen. Maar ik denk dat we mede door mijn ADD, (en mijn man heeft Adhd trekjes maar geen diagnose) falen in het vasthouden van die structuur. En dat terwijl we het allemaal juist heel erg nodig hebben...

Het verklaart alleen nog niet waarom haar gedrag pas sinds de laatste maanden zo is veranderd. Denk dat ik toch even op school een gesprekje aanvraag om te kijken of daar misschien iets veranderd is.

Met andere Kids omgaan gaat trouwens goed. Alleen voelt ze zich altijd al vrij snel aangevallen of beledigd.
Maar ik hoor niks negatiefs vanuit school ofzo. Ze gaat met vrijwel iedereen goed om en word regelmatig gevraagd om af te spreken dus dat zit wel goed gelukkig.

Structuur

Meer structuur minder discussie.
Ik heb zelf ook zo'n explosieve, ondertussen is hij wat ouder maar nog steeds explosief.
Wat hier helpt is duidelijkheid en geen discussie. Dat praten maar steeds en die uitleg maar steeds helpt niet omdat ze in iedere uitleg een reden vinden voor meer discussie.
Dus niet uitleggen waarom dat ze sokken moet halen, ze gaat ze halen en anders op blote voeten naar school.
Ik heb al eens gedreigd jongste in zijn pyjama naar school te sturen
Verder vaste tijdstippen: zo laat op staan, dan meteen kleren aan doen die al klaar leggen. Zelf blijf je dan in de buurt om te helpen. Dan naar onder, samen ontbijten. Dan misschien nog wat leuks doen en tandenpoetsen en weggaan. Tassen pakken etc doen wij voor de kinderen. Dat scheelt taken voor hun in de ochtend
Misschien ook wat eerder opstaan om de rust te bewaren. Wij hebben hier in de ochtend een uur. Dat geeft ruimte om een filmpje te bekijken etc.
Wij hadden laatst een probleem met bedtijd. Ik heb nu vaste tijden afgesproken. Zo laat naar je kamer, van die tijd tot die tijd mag je dit doen. Zo laat ga je een boek lezen en om die tijd gaat het licht uit. Geen discussie iver mogelijk. Niet luisteren is de dag erna 5 'inuten eerder. Hij mag in periode twee keer naar onder komen voor vragen te stellen, knuffels etc.
Klinkt misschien strikt maar hij stond op een bepaaldt ogenblik iedere 5 minuten naast me en het naar bed brengen duurde meer dan een uur.
En als we boos werden dramatisch doen: jullie houden niet meer van me, jullie willen niet eens meer een knuffel, jullie willen vast een ander kind etc
Voelde ik me nog schuldig ook
Nu met de vaste tijden hebben we minder discussie met hem

Regelmaat

Hier hebben we smorgens iets meer dan 1 uur. De wekker gaat om kwart voor 7 en rond 5 over acht rijden we aan. Kleding leg ik ook savonds klaar, boterhammen smeren en tas inpakken doe ik natuurlijk ook.

We hebben allemaal wel een flink ochtendhumeur... En allemaal moeite met opstaan. We gaan echt wel optijd naar bed, ik tussen 10 en 11, dochter rond half 8. Maar onze biologische klok staat gewoon niet optimaal afgesteld op de maatschappij. In de vakanties en weekendenbverschuift het ritme ook altijd ongewild op en worden we pas rond 11 uur een keertje wakker. De wekker laat ik evengoed staan, maar ik slaap er dan gewoon doorheen. Niet handig!
Dus nog eerder opstaan, dat gaat hem niet worden in dit gezin. Bovendien vind ik dat 1 uur en 20 minuten genoeg tijd moet zijn. Dan heb ik ongeveer 20 minuten om dochter wakker te krijgen, en een uur om de rest te doen. Als we met alles optijd klaar zijn mag ze nog even tv kijken tot we moeten gaan.

We hebben ondanks dat we zo slecht zijn in ritme vasthouden wel een aantal richtlijnen qua tijden. Ook al lukt het niet altijd om aan te houden, we doen wel ons best om er zo min mogelijk van af te wijken. Alleen in vakanties of weekenden is er niks meer van dit ritme over.

Om 13:30 (direct na school, ze is altijd om 13:15 klaar) drinken we samen iets, eten we wat fruit en vragen we hoe haar dag is geweest op school.
Tussen 17:00 en 18:00 eten we altijd, om 19:00 moet dochter naar boven en douchen als dat moet, anders alleen even met een washandje (ze heeft snel last van een droge huid dus we proberen niet te vaak te douchen). Als ze dan niet treuzelt krijgt ze soms nog een verhaaltje en dan ligt ze rond 19:30 meestal wel in bed.

En we hebben een vaste dag in de week (maandag) dat er word opgeruimd. Ruimt ze niet op, dan kan ze ook niet afspreken. Wij kunnen ook geen bezoek ontvangen als we het huis niet opruimen en poetsen.

Het enige waar we geen regelmaat in hebben is de middag. Tussen 14:00 en 17:00 is er eigenlijk vrije invulling.
Misschien is het een idee om een vast tijdstip op de dag te pakken waarin we iets samen doen? Maar van de andere kant heb ik die tijd meestal echt nodig om het huishouden te doen. Het lukt me niet om het bij te houden met alleen de ochtend omdat ik zo moeilijk op gang kom. En savonds ben ik echt te moe om nog iets te doen.

Dochter klaagt altijd dat we te weinig met haar doen, maar eigenlijk vind ik dat wel meevallen. Ja goed, spelletjes doen we bijna nooit omdat dat altijd uitloopt boosheid als we haar niet elke keer laten winnen.

Hoe doen jullie dat? Hebben jullie vaste tijden waarop jullie iets met de kinderen doen? En is dat dan dagelijks of een paar keer per week?

sorry Jessy

Wat vind je belangrijker? Een schoon huis of een gelukkig kind? Ze is zes! Natuurlijk moet je 's middags iets met haar doen tussen 14 en 17 uur. Ga naar buiten, speel een spel, maak SAMEN de keuken of de badkamer schoon. Omdat jij 's morgens niet op gang komt en vanaf 19.30 op de bank wil zitten niksen (waar word jij moe van als je 's morgens rustig aan doet?), moet zij zich s middags in haar eentje vermaken? Onbegrijpelijk!
Neem van mij aan, ik heb vijf (bijna) volwassen kinderen: ze zijn in een vloek en een zucht groot.

Dat opruimen op maandag vind ik een goede. Maar dat kan je ook samen doen. Dan ruim je daar bijvoorbeeld anderhalf uur voor in, gaat samen met haar aan tafel zitten en noemt op wat er allemaal gedaan moet worden. En dan verdeel je de taken, kleine taakjes voor haar, grote voor jou. En dan daarna gezellig samen een spelletje doen, voorlezen, een half uurtje youtubefilmpjes kijken. Ze moet nu leren dat ze niet meer elk spel wint, maar dat leert ze alleen als ze dat thuis meemaakt. Anders wordt ze heel onaangenaam als ze met andere kinderen speelt en haar zin niet krijgt. Frustratietolerantie moet je leren.

ppfftt

Sorry maar krijg het een beetje benauwd als ik je lees. Het klinkt alsof je dochter een enorm project is. Ik vind het niet zo vreemd dat ze op haar manier ageert, misschien is het voor haar wel veel te strak/streng/gestructureerd.
Misschien wil ze wat minder opgevoed worden maar meer zelf kunnen ontwikkelen. Kijk eens naar wat ze positief, zelf doet en geef daar erkenning voor! Luister naar haar!
Ze klinkt als vrij gevoelig, daar rekening mee houden kan veel schelen.
(jij klinkt ook gevoelig, maar pas op dat je je dochter hierin niet teveel vraagt! )

@Sfera sleutelbeen, ik zal het even uitleggen

Het is niet dat ik nooit iets met haar doe hoor! Maar elke dag is heel moeilijk haalbaar voor mij. Het zal vast niet zo bedoeld zijn, maar het eerste stuk van je reactie daar word ik best verdrietig van. Ik zal mijn persoonlijke situatie (waar ik eigenlijk liever niet teveel over kwijt wou op het internet) maar even uitleggen, omdat ik merk dat ik nu op een brok onbegrip stuit...

Ik ben heel moe savonds doordat het mega veel energie kost voor mij om iets te gaan doen. Ik heb mezelf jaren afgevraagd of ik niet een ernstige ziekte onder de leden had omdat ik altijd zo moe ben. (toen was ik nog een puber) Toen is er uitgekomen dat ik antistoffen had tegen de ziekte van pfeiffer wat de moeheid moest verklaren. Toen ik een paar jaar later nogsteeds moe was werd ik doorverwezen naar de internist diede ziekte van Addison biermer en bloedarmoede vaststelde. Ook weer iets waar je natuurlijk heel moe van word. Maar toen ik daar al een paar jaar voor behandeld werd en evengoed moe bleef heb ik mezelf heel lang verweten dat ik gewoon lui was.

Totdat ik (mede door dat zelf verwijten) in een depressie kwam en naar de psycholoog moest. Daar ben ik te weten gekomen dat het op gang komen altijd moeilijk is en veel energie kost voor iemand met ADD.
Hier even een korte beschrijving van wat er nu precies aan de hand is bij ADD:
"Bij ADD is er sprake van een dopamine tekort en een verlaagde hersenactiviteit in de prefrontal cortex. Dit zorgt ervoor dat je moeilijk tot activiteit kunt komen."

Nu heb ik daar wel medicatie voor (dexamfetamine, wat eigenlijk gewoon een pure variant van speed is) en dat zorgt ervoor dat ik meestal rond 11 uur/half 12 wel kan beginnen met in ieder geval iets te doen. Toen ik geen medicatie had was het huishouden een groot drama.
Maar omdat ik gewend raakte aan de medicatie, moest de dosering 2 jaar geleden flink omhoog. En sinds dien heb ik regelmatig last van hartritmestoornissen (Avnrt). Het is niet bewezen dat het echt door de medicatie komt, maar ik heb er alleen last van als ik de medicatie elke dag gebruik. Dus om mijn hart ook af en toe pauze te gunnen, gebruik ik niet meer dagelijks medicatie. Eigenlijk alleen als het echt nodig is om iets te doen. Dit wel op aanraden van de dokter en psychiater. Dus ik zit eigenlijk een beetje klem met mijn gezondheid.

Bovendien heb ik op het moment ook nog een hulpbehoevende man waar ook veel energie naar toe gaat. Die zit sinds een jaar thuis met een burn out en kan helemaal niks hebben, heeft nog minder energie dan mij... (ja we krijgen hulp van een spv-er en een psycholoog en psychiater dus het word allemaal wel goed in de gaten gehouden, maar helaas zijn die niet echt gespecialiseerd in kinderen anders had ik mijn vragen niet hier gesteld)

Maar goed echt fantastisch fit ben ik dus helaas niet. Was het maar zo! Maar het is wel iets waar verder niets aan gedaan kan worden (behalve een ablatie om de extra zenuwbaan in mijn hart door te branden, maar dat durf ik nog niet)
Jammergenoeg zal de rest van het gezin daar ook rekening mee moet leren houden. Nu kan ik natuurlijk niet van een 6 jarige verwachten dat ze zich dagelijks alleen amuseert. Dat hoeft ook helemaal niet. Maar ik heb wel minimaal 3 hele dagen per week nodig om het huishouden niet te laten verwaarlozen. Natuurlijk heb ik liever een gelukkig kind dan een schoon huis... Maar dat schoon valt hier evengoed nog wel tegen. Heb al gekeken of er niets met een pgb en huishoudelijke hulp valt te regelen, maar dat gaat alleen als je lichamelijk het huishouden niet zelf kunt doen. En gelukkig ben ik qua mobiliteit wel in orde dus dat is dan pech hebben.

Dus ik zie helaas niet zo veel opties openstaan om echt iedere dag (buiten het eventuele verhaaltje savonds en het gezamenlijk fruit eten smiddags) iets extra's samen te doen. Ze wil me soms wel helpen met het huishouden, maar dat duurt meestal nog geen 5 minuten dan vind ze het niet meer leuk.

Ik kan me trouwens ook niet herinneren dat dat bij ons wel zo was, elke dag iets samen doen. Dat was alleen op woensdag middag omdat dan de school vroeg uit was. En in het weekend gingen we op bezoek bij opas en omas en dat was het wel zo'n beetje. Is het dan echt normaal om elke dag entertainer te zijn voor je kinderen of ben jij gewoon zo'n super-moeder?

hmm

Zo wordt het wel een ander verhaal. Jullie (je man en jij) kampen beide met de gezondheid en zijn allebei de hele dag thuis. desalniettemin is er te weinig 'tijd' om het huis basaal op orde te houden en om aandacht te besteden aan jullie kind.
Is het gedrag van je dochter niet gewoon een reactie op deze ongewone situatie?

Wat doet je man de hele dag? En als je toch samen een uurtje per dag aan het huishouden besteed, dan ben je toch ook wel klaar? Kun je daarna lekker met z'n drieën de hele middag gaan wandelen in het bos. Dat is voor iedereen goed. Natuurlijk hoef je je kind niet de hele dag te entertainen, maar ze heeft wel af en toe èchte aandacht nodig.

nee

Dat is echt te weinig hoor, samen een hapje eten na school en misschien een verhaaltje...zonder aandacht voor haar kun je niks.
Ik snap de drukte, ken die ook wel maar een uitgebreid avondritueel zat er altijd wel in. Niet alleen verhaal/voorlezen (zonder voorbehoud) maar ook stoeien/kletsen/zingen.
Kan er niet wat minder aandacht naar man? Je kind heeft je ook hard nodig.

@jippox

Ja dat zou inderdaad kunnen. Alleen is mijn situatie niet veel veranderd. Het enige verschil is dat man nu afwezig thuis zit ipv afwezig is vanwegen werk. Hij is minder vaak boos als toen hij nog werkte dus je zou denken dat er toch sinds het afgelopen jaar juist iets minder spanning is.

Man doet verder overigens niks anders dan op de bank zitten en tv kijken. Ook geen goed voorbeeld, ik weet het. Met heel veel geluk gaat hij soms een keer mee op bezoek of naar de winkel. Maar meestal is hij zelfs nog te moe om naar de wc te gaan... Huishouden hoef ik echt niet voor bij hem aan te kloppen, maar dat is nooit zo geweest. Ook niet toen hij nog wel gezond was...

Een uurtje per dag met 2 pers. Zou neerkomen op 2 uurtjes per dag voor mij alleen dus. En daar heb je dan opnieuw het probleem dat ik niet elke dag iets kan doen en daar daarom minimaal 3 hele (mid)dagen voor moet uittrekken. Eerlijk gezegd denk ik ook niet dat als ik wel gezond zou zijn, ik het zou redden met 2 uurtjes per dag huishouden. Alleen de afwas per dag al minimaal een half uur tot drie kwartier. Laat staan was vouwen, opruimen, wc poetsen, badkamer poetsen, afstoffen, stofzuigen, dweilen. Oja man heeft ook nog eens huisstofmijt allergie, dus ik kan ook om die reden niet te vaak de taken laten liggen.

Als ik iets doe met dochter is het of na heel veel moeite om het te gaan doen en dan is er niet veel energie meer om echt vol overgave en enthausiasme mee te spelen. Of het is op een dag dat ik medicatie heb gehad en denk: lekker boeiend, dat huishouden, we gaan wat leuks doen vandaag! En dat is dan echt wel een gezellige dag. Maar dat kan ik me eerlijk gezegd niet veel vaker dan een keer per week veroorloven.

Ala ik het zo teruglees...

Klinkt het alsof ik helemaal geen aandacht of tijd voor haar heb. Ik wil wel even duidelijk zeggen dat dat natuurlijk niet het geval is. Ze vraagt veel aandacht en iedere keer als ze iets vraagt geef ik haar antwoord of help ik haar. Of ik leg uit dat ik eerstbiets afmaak en dan even tijd heb voor haar. Qua verzorging schiet het niet tekort. Alleen echt samen een activiteit doen gebeurt hier dus niet zo heel vaak.

Jessy

Je hebt veel te veel op je bord, is er geen mogelijkheid dat je huishoudelijke hulp krijgt of deze inhuurt?
Zelfs al is het maar 1 uurtje in de week?
Dan kun je juist op die middag rusten of een activiteit doen (en dat is ook gewoon de supermarkt).
Jij moet niet alle ballen in het gezin hoog gaan houden, dat red je met jouw achtergrond niet.

Hij zit zijn gedoe op de bank uit te zitten en jij moet het (je ziektes)erbij doen.
Ik merk dat je structuur dus erg nodig hebt en waarschijnlijk al blij bent dat je dat gevonden hebt in 3 middagen huishouden, uitrekenen hoeveel tijd je nodig hebt om op te staan en weg te gaan, dan ook nog geen ochtendmens zijn.

Kijk eens rond of er mogelijkheden zijn, dan kun je veel meer ademhalen dan je nu kunt. Ik wilde dat ik je kon helpen om een nieuwe structuur te maken waarin rust en activiteiten een groter onderdeel zijn dan dat verrekte huishouden en een man die niet in beweging lijkt te komen.