Wijze raad gevraagd door stiefmoeder

Laat gaan

Wat maakt het uit dat hij wat rommelig eet. Ik denk dat je het beter gezellig kunt hebben dan constant dat gevit. Die tafelmanieren komen vanzelf.

Idd Laat los laat gaan

Vakantie is geen moment om tafelmanieren te leren dus alleen opvoeden op punten waar je echt niet omheen kunt (overlast bv). Onfatsoenlijk eten is heeeeeel normaal op deze leeftijd, probeer bij jezelf de knop om te zetten, eet lekker zelf met je handen ofzo en maak een mantra voor jezelf. Bijvoorbeeld; een geslaagde avondmaaltijd is een gezellige avondmaaltijd. Kortom, blijf weg van het corrigeren, wordt iedereen alleen maar hordendol van. Als je echt iets wil zeggen, gebruik dan humor, helpt veel beter.
In mijn ervaring en mening kan je als stief prima opvoeden mits je een goede band hebt. Werk dus eerst daaraan, dan voelt dat opvoeden ook niet als tegen de stroom in zwemmen maar meer als hem terzijde staan in groot worden

Pick your battles

Hoe ver je rol als stiefmoeder gaat is afhankelijk van allerlei factoren. Maar vooral alle (stief)moeders (en vaders) geldt wat mij betreft: pick your battles!

Corrigeer alleen de dingen die echt onacceptabel voor je zijn. Laat de rest zitten en zorg voor een plezierig sfeer en een goed contact. Dan volgt de rest vanzelf.

Echt, als je wilt dat je een kind alles doet zoals jij wilt, dan kun je wel bezig blijven.

Geef zelf het goede voorbeeld

en laat het verder los. Zorg ervoor dat hij het leuk heeft bij jullie. Jij bent niet zijn moeder, maar natuurlijk moet je er wel opletten dat hij niet over jouw grens heen gaat.

Bedankt

Bedankt voor jullie reacties. Ik zal de tips in praktijk brengen.
Zijn er hier stiefmoeders, zonder eigen kinderen, die dit herkennen? Ik voel mij zo alleen staan hierin.

En als

het je niet lukt je ergernissen te bedwingen zou ik wat meer afstand nemen. Je hoeft niet alles samen te doen en je hoeft ook niet samen te eten.
Wel zo prettig voor de jongen, die nu eenmaal ook nog moet leren.

@Daan

Bedoel je dan te zeggen dat ik apart van hen kan eten? Dan heb ik juist nog meer het gevoel alleen te staan. Ik hoor er toch bij.

Ilona

Ik denk dat je als stiefmoeder een andere kijk op opvoeddingen hebt, ik heb voor ik zelf kinderen kreeg heel veel opgepast bij anderen en ergerde of verwonderde me dan aan heel veel dingen. Ik zou het zelf heel anders doen was mijn gedachte, maar toen was daar ons eerste kind, een modelbaby, maar ik was moe, van de bevalling, de slapeloze nachten en de constante verantwoordelijkheid, mijn zoon had toen heel snel een speen, wat ik absoluut niet van plan was. En toen de tweede kwam heb ik veel andere dingen, zoals nooit tv kijken, netjes met mes en vork eten, alles eten wat er voorschotelen, altijd netjes en beleefd (thuis dan) zijn, losgelaten. Heus ik zei en zeg er wel wat van als het me te gortig wordt, maar ik weet ook dat ze zich in een andere omgeving en bij andere mensen precies zo gedragen als we willen. Laat het los en zeg er alleen op gepaste momenten wat van of doe het met een grapje, wij hebben weleens met z'n zessen smakkend aan tafel gezeten, toen viel het kwartje wel.

nee,

het eten is nu juist zoiets wat je samen doet. Maar verder hoef je niet alle activiteiten tedoen met zijn alle: laat hem met zijn papa lekker samen zwemmen of fietsen of weet ik wat dat zijn dan voor jouw de momenten dat je rustig kunt lezen of alleen een wandelingetje maken.
En je kunt vader aanspreken op het gebrek aan opvoeding maar ik zou er in jouw positie mooi niet aan beginnen om de opvoeding op jouw manier ter hand te nemen. Dat is vragen om problemen

tikkie ot na Phryne

Tafelmanieren komen niet vanzelf. Mijn zoon eet al zijn hele leven met zijn mond open. Al zijn hele leven spreek ik hem daarop aan, omdat ik aan tafel tegenover hem zit en me er kapot aan erger (niet zozeer vanwege diepere gedachten over goede manieren als wel omdat ik het gewoon niet aan kan zien).

Zoon wordt in oktober 13 en hij doet het nog steeds. En dat is geen pubergedrag, hij is verder lief en meewerkend, alleen eet hij als een koe. (en nee, er is niks op kno-gebied, voordat mensen daarover beginnen).

Zijn zusje, groffer besnaard in zo ongeveer alles, eet al haar hele leven keurig met haar mond dicht

Groeten,

Temet

Temet

Ik heb er een van 13 die het ook niet echt onder de knie krijgt. Ze eet keurig met mes en vork, maar vaker met mond open dan dicht. En ze krijgt het voor elkaar om ketchup achter haar oren te krijgen, bij wijze van spreken.
Maar ooit zal het wel lukken, toch?

@temet

Heel herkenbaar bij Tygo.
Ik zou niet weten of het ooit 'vanzelf' goed komt. Je zou toch zeggen van wel

Ja bedoel ik

Ja, je kunt zeker apart eten.
En ik zou dat zeker (deels) doen, als je je blijft ergeren.
En oordeel niet over moeder, echt niet doen. Je weet niet hoe ze opvoedt en waarom.
Je ziet alleen vader (vaak) die blijkbaar ook makkelijker is dan jou, dus waarom wijzen naar moeder?

Consequent

Ik word door sommigen in mijn omgeving ook gezien als laks en inconsequent. Dat is niet zo, mijn nee wordt nooit een ja, maar ik leg gewoon niet op heel veel slakken zout. De kinderen weten heel goed hoe het hoort, en in het openbaar weten ze zich goed te gedragen. Het is alleen niet zo dat ik ‘de baas’ ben.

Phryne

Ik denk dat wij dezelfde gedachte over opvoeden hebben, nee is hier ook nee en ja blijft ja en dat weten ze intussen zo goed dat er maar af en toe een discussie over is. En dan meestal met een opstandige puber. Ook onze kinderen weten prima hoe het moet, ik krijg daar regelmatig complimenten over van andere ouders of leerkrachten, dus thuis doen we niet te moeilijk.

ik bemoei me er niet mee

Hier 3 stiefkinderen (we latten) dus ik zie ze om het weekend en soms doordeweeks, maar ik bemoei me nergens mee. Ik verbaas me erover dat de jongste van 13 niets lust van groente en dat dus niet hoeft te eten, zouden mijn kinderen niet mee wegkomen. (de kinderen eten nooit samen, de mijne zijn ouder en blijven thuis als ik naar mijn vriend ga, dus dat verschil zie je niet) en ze mogen ook op hun telefoon (ook tijdens het eten)
En als ze bijvoorbeeld in de badkamer zijn geweest is het een slagveld (handdoeken slingeren op de grond) in de wastafel liggen steevast tandpasta resten.
Ik erger me er weleens aan maar ja, het zijn mijn kinderen niet en ik woon ook niet in dat huis, dus ga het ook beslist niet opruimen.
Ooit gaan we wel samen wonen, ik hoop dat ze dan wat netter zijn geworden en anders zal ik mijn vriend vragen er wat van te zeggen, ik ga dat zelf niet doen.

Stief is makkelijker

Ik ben moeder en stiefmoeder. Ik vind de stiefmoederrol veel gemakkelijker, want stiefdochter opvoeden, dat is mijn taak niet. Heerlijk! Natuurlijk zeg ik er wat van als het de spuigaten uitloopt (te irritant, gevaarlijk of beschadigend gedrag), maar dat is bijna nooit nodig. Als ik zie dat er iets mis gaat of dreigt te gaan, dan spreek ik vader daarop aan (buiten gehoorsafstand van zijn dochter). Omgekeerd idem dito. Er is wat gedoe over wat ze wel en niet eet, en dat heeft medische gevolgen voor haar, dus dat hou ik wel mee in de gaten, maar meer in een stimulerende en adviserende rol, ik ga niet verbieden of straffen. Verder laat ik het meeste gewoon lekker gaan.
In jouw geval kun je je stiefzoon tijdens de maaltijd één keer rustig vragen (niet eisen) of hij alsjeblieft met zijn mond dicht wil eten. Bij kinderen moet je vooral concreet zijn in wat je wel wilt, niet vragen "niet zo vies" te eten of om "netjes" of "normaal" te eten, dat is allemaal te vaag. Vraag hem of hij met zijn lippen op elkaar wil eten.
Als hij zijn handen gewassen heeft, is eten met de handen geen probleem. Daar mag zijn moeder later verder aan werken.
Als hij schreeuwt kun je zeggen: als je schreeuwt doen mijn oren pijn, ik versta je ook wel als je gewoon praat. Maar schreeuwen hoort wel een beetje bij de leeftijd, vrees ik.

Dit soort ergernissen horen erbij als ouder. Ik moet mijn 16-jarige nog steeds regelmatig vragen om zijn mond niet vol te proppen en niet met volle mond te praten. Het verschil is dat je bij je eigen kinderen weet welke moeite je er al jarenlang in gestopt hebt. Je weet dat kinderen geen machines zijn waaarbij je op een knop drukt en dan gebeurt er iets. Zo werkt dat niet. soms moet je 50 keer op die knop drukken, soms 200 keer. Als netjes eten niet lukt, probeer dan de andere kant op te kijken. Praat met je partner tijdens het eten en kijk nar hem. Neem het niet persoonlijk, het is niet op jou dwars te zitten. En laat de opvoeding lekker aan de ouders over, het is niet jouw verantwoordelijkheid.

Overigens zei iemand hierboven een waar ding: opvoeden is zelf het goede voorbeeld geven. Doe dat. En wees een lieve vrouw die interesse in haar stiefkind toont en leuke dingen met hem doet. Dat is beter voor iedereen.

Afsluiten

Bedankt voor alle reacties. Ik heb er zeker een aantal tips en wijze raad uitgehaald.
Helaas is dit forum niet wat ik zoek. Ik lees veel reacties van mensen met, ook, eigen kinderen of mensen die niet in één huis wonen met hun stiefkind.
Ik ben op zoek naar stiefmoeders die in hetzelfde schuitje zitten als ik en mij kunnen vertellen hoe zij daar mee omgaan. Helaas heb ik dst hier niet kunnen vinden.

Och

Ik denk dat je iets te makkelijk afhaakt of speelt er iets anders?
Ik ben stiefmoeder geweest zonder eigen kind, jarenlang, 50/50 regeling, tot dat eigen kind kwam

Dus zeker dat ik ervaring mee heb, ik durf zelfs te zeggen dat ik gepokt en gemazeld ben 😊. En toch blijft mijn advies t zelfde: laat je stiefzoon gaan, jij hoeft niet de opvoeding van zijn moeder te compenseren, opvoeden is ook geen exacte wetenschap, doorleef de situatie eerst meer, zet in op een fijne band met je stiefzoon, kijk daarna pas daar eventuele opvoedkwesties.
Ik ben nu 15 jaar stief en heb veel van deze situaties (zoals die van mij was en van jou is) zien stranden op goede bedoelingen. Meestal omdat iemand te graag iets wilde....

Ik denk dat je iets anders zoekt

Het komt op mij over dat jij geen advies zoekt (want advies en begrip krijg je hier volop).
Ik denk dat jij stiefmoeders zoekt om te kunnen klagen over de moeder, je ervaringen en hoe erg het allemaal is.

Tja, dan moet je inderdaad ergens anders zijn.
Of het gaat helpen is een andere vraag.

Kwam ook bij mij op Sas

Dat Ilona meer behoefte heeft aan spuien over hoe beroerd Tygo’s moeder opvoed en hoe jammer t is dat zij daar voor opdraait. Ik hoop echt dat dat invullen is en niet echt zo want dat worden in mijn ervaring vaak niet de vrolijkste (samengestelde) gezinnen. Altijd maar die onderhuidse competitie wie de betere opvoeder zou zijn is alleen al voor alle betrokkenen een sluipend gif. Maar dat overzie je niet als je er net aan begint, vaak wordt er dan nog gedacht in termen van ‘goed en fout’ en ‘beter en slechter’, is er weinig ruimte voor ‘anders kan ook goed zijn’ en ‘meerdere wegen die naar Rome leiden’. Maar goed, dat is gegeneraliseer, waarschijnlijk ligt het bij Ilona anders/genuanceerder.

Nieuwkomers

Voor nieuwkomers in een relatie, zeker als ze zelf geen kinderen hebben, kan het begrip 'opvoeding' een soort buikidee, rudimentair politiek correct beeld, oproepen over de vereiste stappen die, als je die zet, leid tot een goed eindproduct, en als je dat nalaat tot een misbaksel. Je wil niet weten hoeveel mensen dat omhoog halen als De Opvoeding. Net als de 'baas' zijn over je kinderen of 'grenzen trekken', 'ingrijpen'.

Opvoeden klinkt te activistisch denk ik. Veel meer is het goed voorleven, praktische zorgzaamheid, ruimte geven, balans zoeken in rust en ontspanning, samen met je kind doorleven wat het is om ouder en kind te zijn. Daar is geen protocol voor. Dat is een creatief proces. Waar iedereen, gezien de eigen achtergrond, ook anders instaat.

100x keer zeggen

Om iets in te slijten is soms een geduldwerkje van irritante herhaling. Mijn moeder kon weleens uitroepen: 'moet ik het dan 100 keer zeggen?'

Ja, soms is dat zo. Soms duurt het lang voor het kwartje valt. En soms betekent het dat je niet op een handige manier bezig bent. Of een kind is er gewoon niet aan toe. Teveel met zichzelf bezig. Tja, daar hebben meer mensen last van. Of een kind leert het nooit. Er is geen gegarandeerde uitkomst.

De kunst is om de relatie goed te houden, meer prettige omgang met elkaar, geduld voor het onaffe wezen dat een kind kan zijn, over je eigen schaduw heenspringen.