zoon (10) hoort er niet echt meer bij

Niet meegemaakt

Wij hebben nooit gedoe gehad met mobieltjes en jonge kinderen, omdat wij uit de premobielhistorie komen en daar ben ik stiekem blij om. Het lijkt me best een zorg hoe je daar mee om moet gaan. Ik kreeg mijn eerste mobieltje zo rond 2001 en mijn dochters toen ze een jaar of 16-17 jaar waren, dus dat is een leeftijd waarop ze gewoon veel meer zelf mogen beslissen en je ze niet meer voor van alles en nog wat moet beschermen, omdat ze er nog te jong voor zijn.

Je zoon zegt dat hij het deelnemen aan de groepsapp mist. Ja, dat kan ik me voorstellen. Dat is net zoiets als wanneer een hele klas op schoolreis gaat, maar een kind is ziek en moet thuisblijven. Eenmaal weer op school hebben de kinderen het er nog over, maar die ene kan daar niet aan mee doen, omdat hij er niet bij was. Een andere kant van een groepsapp kan ook zijn dat er minder leuke dingen door ontstaan. Ruzietjes die daar uitgevochten worden, nare opmerkingen... het kan, het hoeft niet. Of er worden filmpjes gedeeld, waarvan je zou willen dat ze dat niet doen. Het kan, maar ook dit hoeft niet. Feit is dat het wel een punt van aandacht is hoe kinderen met hun mobieltjes omgaan, ook omdat dat in stilte gaat, je kunt het als ouder niet volgen.

Maar naast de nadelen, zijn er natuurlijk ook de voordelen, waardoor een mobieltje gewoon handig en leuk is, dus je zou kunnen overwegen om hem voor zijn 11de verjaardag toch een te geven, prepaid of met only-sim abonnement.

Wat betreft het gedrag van de kinderen in zijn klas ten opzichte van hemzelf, denk ik dat je niet zo heel veel kunt doen, behalve wat de computer betreft. Je zegt dat zijn karakter en daaruit voortvloeiende gedrag eigenlijk best goed valt in de groep, dus dat is heel erg positief. Als hij iets meer kan meepraten met wat de rest bezighoudt, zou dat wel kunnen helpen om weer meer aansluiting te krijgen. Ik zou daarom zijn computertijd wél verruimen. Een uur om de dag lijkt mij gekmakend weinig. Ik vond een uur per dag vroeger voor mijn dochters al weinig. Zit je net lekker in je spel, moet je er al af! Maar als compromis zou jij dus wel naar een uur per dag kunnen gaan.

telefoon is lastig

en 10 wel jong maar op de middelbare school moet je er ook aan. Voordeel van op de basisschool al telefoon geven is dat je nu nog gewoon mee kan kijken en overleggen en praten over wat er in zp'n groep gebeurt. De afspraken worden inderdaad daar gemaakt en er gebeurt een hoop raar gedrag maar als je samen meekijkt kun je het daar samen over hebben. In de brugklas is het nog steeds heel vervelend en als je zoon dat dan nog helemaal moet uitvinden....?!

Een uur gamen is erg weinig

Mijn gamende zoon is inmiddels 17, hij speelt graag Fortnite en een spell met voetballende autootjes. Ik kijk soms met hem mee. Voor hem is dit een manier om met vrienden af te spreken, online dus. Zonder gameconsole zou hij echt minder contacten hebben.
Toen hij jonger was, en weinig mocht gamen klaagde hij dat hij niet met de anderen mee kon praten over wat er in games gebeurde (hij mocht sommige spellen, zoals GTA) niet spelen.
En een uur gamen lijkt lang, maar dat is het niet, volgems mij. Inderdaad: zit je er net lekker is, al dan niet samen met je vrienden, moet jij stoppen!

En ondanks dat ik liever heb dat ze buiten voetballen, zie ik ook dat ze veel leren van gamen: ruimtelijk inzicht, samenwerken ed.

Mijn advies zou zijn; langer achter elkaar laten gamen, vragen wat je zoon zelf redelijk vindt. En ook over het stoppen afspraken maken. Dus niet: om klokslag 3 uur moet-ie uit. Maar: na 14.45 mag je het huidige potje afspelen, maar geen nieuw meer starten.

En voor wat betreft een telefoon: eens met bovenstaande reacties. Je zoon mist zo ongetwijfeld informatie en het is een leeftijd waarop jullie nog prima mee kunnen kijken en hem kunnen begeleiden.

Ouderwets?

Jeetje ik ben dan zeker van het jaar nul dat ik denk: waarom er in meegaan?

Ik lees: “Het lost zijn problemen idd allemaal niet op maar we leven wel in 2019. Stimuleer hem spellen te doen online die bij hem passen. Daar vind je je vrienden tegenwoordig.” Dat laatste vind ik een bijzondere opmerking. Waarom een kind stimuleren bepaalde games te doen om zo ook online vrienden te maken? Dat is toch iets waarvan we nu juist zeggen dat dat een bijkomend nadeel is van al dat online gedrag al zo jong?

En is een groepsapp in groep 5 echt al gangbaar? Dan moet ik me mentaal echt goed gaan voorbereiden...

Jasmijn

"Ik lees: “Het lost zijn problemen idd allemaal niet op maar we leven wel in 2019. Stimuleer hem spellen te doen online die bij hem passen. Daar vind je je vrienden tegenwoordig.” Dat laatste vind ik een bijzondere opmerking. Waarom een kind stimuleren bepaalde games te doen om zo ook online vrienden te maken? Dat is toch iets waarvan we nu juist zeggen dat dat een bijkomend nadeel is van al dat online gedrag al zo jong? "

Nou dan lees je niet goed. Ik zei niet dat hij 'bepaalde games moet doen om zo ook online vrienden te maken' maar om online games te doen die bij hem passen. Dus geen spellen die hij niet wil spelen (Fortnite).

Andere interesses

Nou zoek dan online vrienden in die 'andere interesses' dat is juist het mooie van internet. Of nodig vriendjes uit van zijn sport.

(oja Jasmijn, hij zit in groep 6)

Dat gamen mowt je helemaal zelf weten

Maar die groepsapp zou ik nadrukkelijk wel doen. Misschien vanaf groep 7 dan. Maar dan heb je nog 2 jaar om mee te kijken hem wat bij te brengen. Hun sociale leven speelt zich voor een groot deel daar af en ze leren niet vanzelf hoe je daarmee om moet gaan..

mijk

Precies Mijk, daarom begon ik bij mijn oudste met hyves. Dit is een leeftijd dat je nog gewoon kunt meekijken en ze er bij helpen. Zo zou dat nu met whatsapp moeten. Beter op de basisschool leren dan later. Als hij er zelf uit wil stappen is dat zijn keuze, nu kan hij er niet eens bij.

keuze

Het is een keuze. Als hij niet mee wil doen, moet hij dat zelf weten maar valt hij wel buiten de boot. Simpel maar zo is het gewoon. Mijn oudste (13) houdt niet van Fortnite, maar wel van Fifa. Helaas zijn er nu steeds minder jongens die dat spelen dus valt hij er een beetje buiten. De jongens uit zijn klas spreken allemaal online af om Fortnite te spelen. Ik heb het gestimuleerd, maar hij wil echt niet. So be it. Maar hij zit wel veel alleen.

Mijn jongste (ook 10, groep 6) speelt graag Fortnite en spreekt veel online af om met klasgenoten te gamen. Heeft daardoor veel vrienden en is populair.

Als je zoon echt niet wil is dat natuurlijk prima, maar stimuleer hem dan om vriendjes bij zijn sport of hobbies te zoeken. Of zijn die interesses heel exotisch?

Jongste van 10 houdt ook erg van voetbal, maar interesse in merkonderbroeken heeft hij niet Ongeveer de helft van de klas zit in de groepsapp en dat is ook een manier voor je zoon om er weer bij te gaan horen.

Anders

Buiten het gamen of telefoon om, was het bij onze zoon zo dat hij ergens tussen groep 5 en 6 langzaam maar zeker buiten de groep viel. Hij was anders dan de anderen, was speelser en had andere interesses, waar hij eerst elke dag met vriendjes en buurkinderen buiten speelde, zat hij ineens in huis en sprak nog maar af en toe af met één jongen. Op die leeftijd worden de verschillen duidelijker en soms ook groter, de één gaat al richting puberteit, terwijl de ander zich wat jonger gedraagt. Daar kun je niet zoveel aan doen.
Wat de telefoon betreft vind ik een groepsapp op die leeftijd wel erg vroeg, dat is hier pas eind groep 8, eerder zou ik ook niet willen.
Het gamen zou je iets losser kunnen laten, maar dat hoeft niet onbeperkt en het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Mijn dochter gamet af en toe, maar daarnaast speelt en knutselt ze ook veel.
De goede balans zul je samen met je zoon moeten vinden.

Doen zich groot voor

Herkenbaar gedrag. Zoon kwam ook rond die leeftijd thuis klagen over wat andere kinderen mogen en hij niet. Ik zei toen: zet die games en dat mobieltje maar op je verlanglijstje.
Later bleek wel dat hij het aan zat te dikken. Er zijn genoeg jongens op die leeftijd die ook nog geen mobieltje hebben.

Een uur gamen vind ik trouwens helemaal niet weinig. Je kind moet leren dat hij ergens een uur de tijd voor heeft en daarbinnen moet plannen wat hij in die game gaat doen. Wat dus ook kan zijn dat hij moet leren besluiten nu niet het volgende level te gaan doen want daar is geen tijd voor.
Dat moet in het echte leven ook.

Groepsapp

Mag hier trouwens niet meer van de school. Teveel gedoe. Als er op zaterdagavond een ruzie was hadden ze het er de hele maandagochtend over in de klas.
We hebben zelfs twee weken terug instructies gekregen over hoe je op Whatsapp "automatisch toevoegen" aan zo'n groep uit kunt zetten.

Minecraft

dat is iets wat mijn zoon graag speelt inderdaad. Ik zou ook veel minder problemen met veel gamen hebben als zoals Veer zegt, er met zijn allen bijvoorbeeld iets leuks wordt gebouwd.

Maarja, niemand anders doet dat dus bij hem op school! En dat is dus het probleem. Het zit hem niet zozeer (alleen) in de gametijden, maar ook wát er gespeeld wordt. Zoon gooit het dan op dat hij veel minder mag dan andere kinderen, nog geen telefoon heeft en dergelijke. Zijn clubjes zijn op zich niet zo exotisch hoor, het is meer dat er bij hem op school bijna niemand zit die hetzelfde doet. Met de kinderen die hij haar ziet spreekt hij ook wel geregeld af, maar dat is dan in het weekend. Die kinderen zitten op andere scholen en wonen toevallig ook niet in de buurt helaas. Ik zou er haast mijn zoon om op een andere school doen, maar dat is ook weer zo heftig

Tuurlijk maakt de leeftijd veel uit.

Daarom vermeld ik het ook expliciet.

Succes, het blijft ingewikkeld hoor, vind ik. Je moet het ook steeds opnieuw afstemmen, bij een andere levensfase.

Fortnite

Mijn zoon van 10 (groep 6) zit absoluut te veel voor een beeldscherm en hij speelt met vriendjes vooral Roblox.
Fortnite hebben wij niet verboden, maar na een maandje dit gespeeld te hebben is zoon er zelf mee gestopt. Hij vindt de speelsfeer eromheen niet leuk en de kinderen uit zijn klas die het spelen zijn volgens hem ook niet aardig.
Twee kampen in zijn klas dus, de fortnitespelers en de Robloxers.

Zoon heeft een oude telefoon van zijn vader en die gebruikt hij om via whatsapp-bellen met zijn vriendjes samen te kunnen gamen. Eerst deed hij dit op zijn tablet via skype, maar toen werden wij gek van het gekraak.

Er is bij hun wel zoiets als een groepsapp, maar dat stelt echt niets voor. Maar wel leuk om zo alvast een beetje te kunnen oefenen.

Ik vind 1 uur om de dag gamen ook erg weinig. Zolang het om leuke spellen gaat heb ik geen moeite met het gezamelijk gamen.
Waar ik hier wel een strikte maximum tijd aan heb gekoppeld is Youtube. Die stomme schreeuwerige filmpjes gaan echt nergens over en mijn zoon werd er ook echt niet leuker van.

Andere interesses

Fortnite voert trouwens zelf een leeftijdsgradering van 12 jaar en ouder. Minecraft wordt in onze vriendenkring al gespeeld voor 5/6-jarigen, maar dan in een ‘afgesloten wereld’.

Verder vraag ik me oprecht af of het alleen door het beperkte gamen en het niet hebben van een telefoon komt dat je zoon minder aansluiting heeft. In je eerste post geef je aan dat hij andere interesses heeft, nog veel speelt en dat zijn klasgenootjes vooral veel haantjesgedrag vertonen. Je kind hoeft daar toch niet in mee te gaan? En zo te lezen doet ie dat ook niet. Gaat een telefoon en de groepsapp er dan voor zorgen dat hij ineens wel dezelfde interesses heeft? Op deze leeftijd wordt alles ongefilterd op het net gekwakt. Leuk als jij als ouder de boel kan (bij)sturen maar daar ben je natuurlijk een groot deel van de tijd niet bij. En andere ouders laten hun kinderen misschien gewoon hun gang gaan.
En je zoon geeft aan dat hij minder mag dan anderen? Weet hij van elk kind in de klas hoelang die mogen gamen? Of noemt hij alleen de kinderen op die voor hem gunstig vergelijkingsmateriaal zijn? Net wat Neeltje zegt. Kan me niet voorstellen dat jij de enige bent met wat strengere regels.

Jasmijn

"Verder vraag ik me oprecht af of het alleen door het beperkte gamen en het niet hebben van een telefoon komt dat je zoon minder aansluiting heeft."

Nee, ik denk ook niet dat dat het enige is en ik denk ook niet dat dat de oplossing is. Dat heb ik ook wel tegen zoon gezegd. Want stel dat hij veel meer zou mogen gamen (iets meer is wel bespreekbaar), dan nog gaat hij niet de spellen doen waar zijn klasgenoten zich mee bezig houden.

"En zo te lezen doet ie dat ook niet." Nee, zeker niet. Van de juffen en (tenminste 2) klasgenootjes krijgt hij juist bewondering omdat hij zichzelf durft te zijn. Hij draagt andere kleren dan de meesten, heeft een ander kapsel en heeft een eigen mening. Van een moeder hoorde ik dat haar zoon (een stoere populaire jongen) enorm tegen zoon opkeek, omdat hij zomaar van die 'aparte' shirts durft aan te trekken en andere dingen leuk vindt. En dat hij gewoon aardig is voor iedereen. Blijkbaar Maar nu komt mijn zoon erachter dat hij daarin alleen staat en daar is hij best wel verdrietig over. Misschien was dat 'anders zijn' van hem wel geen kwestie van durven tot nu toe, maar was hij zich er niet van bewust

aansluiting in de klas

Probleem is dat dit niet echt te sturen valt. Mijn kinderen hebben ook wel eens weinig aansluiting gehad in de klas, gewoon omdat de interesses niet overeenkwamen. Heel vervelend, maar weinig aan te doen. Je kan je contacten dan beter buiten school zoeken. Een andere klas is ook weer wat dramatisch als hij niet gepest wordt en je hebt geen garantie dat het daar beter gaat. Op de middelbare school heeft hij dan weer nieuwe kansen.

toch maar een telefoon?

Ik snap je weerzin tegen een telefoon maar zou toch overwegen er voor je zoon wel een aan te schaffen, zodat hij in elk geval de groepsapp niet misloopt. Grote kans overigens dat de lol er vrij snel af is. Mijn kinderen (10 en 13) hebben vaak helemaal geen zin in de groepsapp omdat de slappe berichtjes ze om de oren vliegen. Maar nu heeft je zoon helemaal niks, en heeft hij een soort informatie-achterstand op zijn klasgenoten. Dat is te verhelpen. Je kan ondertussen wel paal en perk aan het gebruik stellen, maar dan is hij in elk geval niet helemaal van dat communicatiemiddel afgesloten.

Dat hij andere interesses heeft, dat is zo, dat weet hij zelf en dat weten zijn klasgenoten en dat accepteert eigenlijk iedereen, dus in die zin gaat het allemaal prima, alleen is de consequentie dat hij dus minder dingen samen met klasgenoten doet. Dat is niet anders. Hij kan natuurlijk een-op-een proberen af te spreken en dan van tevoren afspreken dat er iets anders wordt gedaan dan voetbal of Fortnite, en anders moet hij of meedoen met dingen die hij minder leuk vindt, of niet meedoen. Meer smaken zijn er denk ik niet.

Mijn zoon (nu 13) had/heeft dit ook. Ook bij hem gold dat hij nooit werd gepest of scheef aangekeken, en werd geaccepteerd zoals hij was, maar ja, als al zijn klasgenoten voetballiefhebbers zijn en hij als enige niet, dan moet hij natuurlijk niet raar opkijken als zij wel voetballen...Hij klaagde alleen nooit over het gebrek aan afspraken, mogelijk omdat hij vier dagen per week op de opvang zat en het wel prima vond om op de overige dagen geen afspraken te hebben.

Op de middelbare school wordt dit vermoedelijk allemaal makkelijker, grote kans dat hij dan meer aansluiting bij gelijkgestemden vindt en bovendien wordt hij dan ook zelf mobieler, maar ja, dat duurt nog even.

Je zoon klinkt als een leuk joch trouwens, houden zo!

Groeten,

Temet

Geen aansluiting

Hier zit de jongste inmiddels in de brugklas, maar zij heeft de hele basisschool geen aansluiting gehad op school. Ze is de meest sociale van mijn kinderen, speelt het liefst hele dagen buiten. Volop aansluiting in de buurt en iedere vakantie vond ze wel iemand om mee te spelen, maar op de basisschool niet in haar klas.

Ze had wat oudere kinderen waar ze mee op trok, ze had een paar jongere kinderen waar ze het goed mee kon vinden, maar niet in haar klas.

Ze was ooit versneld en had het in die klas prima naar haar zin, maar geen vaste vrienden. Op een gegeven moment is ze op verzoek van mij blijven zitten. Ik dacht dat ze wat kinderlijk was en hoopte dat ze meer aansluiting zou hebben bij leeftijds genoten. Bleek een foute beslissing in dat opzicht. In die klas voelde ze zich helemaal niet fijn. Volgens haar waren alle meisjes ‘eenhoorn-fans’ en daar had ze helemaal niets mee. In de pauze deden ze een spel waar zij niets aan vond en dan ging ze maar naar het koprolrek. Ze deed wat ze zelf wilde, maar wel met als gevolg dat ze bijvoorbeeld nooit op een kinderfeestje is gevraagd toen ze op de basisschool zat.

Zoals gezegd zit ze nu in de brugklas en ze is nog precies hetzelfde kind als daarvoor, maar sociaal is mij niet duidelijk wat er is gebeurd. Opeens valt ze helemaal in de groep. Ze had als eerste in haar klas verkering met iemand anders van school. Ze heeft volop vriendinnen en ligt zelfs goed bij de jongens.

Toen ze op de basisschool zat, zat ik wel eens met die aansluiting, maar ik ben blij dat ik het heb losgelaten.

Overigens kan een telefoon wel handig zijn. Los van de klassenapp hebben ze hier in de buurt bijvoorbeeld ook groepsapps en zo spreken ze ook met elkaar af. En soms wordt die telefoon zelfs bij het buitenspelen gebruikt.

Om de dag een uur gamen vind ik overigens ook best weinig, maar ieder zijn keuze. Eerder was ik best een spelletjes iemand en ik was dol op lezen. Niemand heeft mij ooit verboden om bijv een middagje monopolie te gaan spelen en ik kon hele vakanties lezend doorbrengen. De games van tegenwoordig zijn nu eenmaal vaak digitaal. En ook zijn er veel meer filmpjes en dergelijk online te vinden. Ik zie soms dat mijn kinderen dezelfde ontspanning hebben als ze op hun bed lekker een serie liggen te kijken als ik eerder uit een boek haalde. Natuurlijk doet een scherm andere dingen dan een boek, maar ik gun ze die ontspanning als het niet ten koste van andere dingen of slaap gaat.

Altijd lastig

Natuurlijk is het heel goed dat je zoon zijn eigen interesses heeft, niks mis mee. Om erbij te horen hoef je ook echt geen meeloper te zijn en je in alles aan te passen.

Maar ik zou als ik jou was wel iets doen met zijn "klacht" wat betreft game tijd en mobieltje. Een uur om de dag gamen is wel heel erg weinig voor zijn leeftijd. En een mobieltje in groep 6 is inderdaad ook heel gebruikelijk, zo wordt hij ook wat meer betrokken bij de groep. Bijna alle afspraken die kids maken gaan via de groepsapp zo werkt dat nou eenmaal tegenwoordig. Afspraken die ik zelf maak met vrienden of familie gaan ook zo.

Als fornite zijn spel niet is dan is dat zo. Maar misschien zegt hij ook dat hij dat geen leuk spel vindt juist omdat hij het niet heeft. Ook bij kinderen is het geven en nemen.

Mijn oudste had niks met voetbal zowel met buitenspelen als het fifa spel maar ja alle andere jongens deden het wel dus besloot hij om toch af en toe mee te spelen niet zo zeer voor het spel maar voor de gezelligheid en het contact er omheen. Zijn vriendjes pastten zich ook weer aan aan hem en gingen ook de spellen spelen die hij leuk vond, zo kan het ook gaan.

Nog even met zoon over gehad

Het valt nogal mee met die telefoons gelukkig! Bij navraag wíe er dan allemaal een telefoon hadden (of wie niet), bleek dat maar ongeveer een derde aan de smartphone was. Zoons (voorheen) beste vriend lijkt nogal interessant te doen over de groepsapp, en is degene die de meeste devices tot zijn beschikking heeft in de klas. Het vriendje was hier deze week over de vloer en was zoon een beetje aan het afkraken c.q. aan het opscheppen over zijn eigen spullen. Van de moeder van het vriendje hoor ik dat hij al een beetje lijkt te puberen en héél erg bezig is met meer 'volwassen' interesses en wie zijn vrienden nu eigenlijk zijn. Ik denk dat het daar een beetje vandaan komt.

Blijft wel over dat Fortnite en voetbal nogal een ding zijn in de klas en zoon daar niet over mee kan praten. Maar goed, het zei zo. In elk geval kunnen we de telefoon nog zeker een jaar uitstellen, want zelfs van de jongens die hij kent in groep 7 had nog niet eens de helft een telefoon!

lastig, aanpassen of niet?

Lastig probleem, en herkenbaar ook.
Zoon (groep 7) speelt soms een tijdje Fortnite (omdat de "stoere" jongens uit zijn klas dat ook doen) maar liever minecraft. Toch hoort hij zelf ook wel bij de stoerderen, en heeft hij inmiddels een aantal jongens zo ver dat ze ook minecraften. Hij heeft zelfs een eigen server (ofzoiets) gemaakt, waarop ze nu met z'n vieren kunnen spelen. Hij is er erg druk mee, stelt regels op op een prachtig zelfgemaakt perkament. Leuk om te zien hoe hij dit heeft weten op te lossen. Ook hierbij merkte hij trouwens dat dit lastiger ging qua communicatie met 1 van de jongens, die dus ook nog geen telefoon heeft.

Maar de keus is soms toch: pas je je (deels) aan aan je omgeving of niet. Aan de ene kant moet je dicht bij jezelf blijven natuurlijk. Maar je hebt ook maar zeer beperkt invloed op je omgeving, en soms kan het makkelijker zijn toch een beetje mee te bewegen. Dan toch maar voetballen of eens een potje Fortnite misschien.
Maar nogmaals, deze keuze is lastig en aan je zoon zelf natuurlijk.