zoon 8 enig kind en weinig vriendjes
Mijn zoontje van 8 spreekt regelmatig af met kindjes toch wordt hij zelden uitgenodigd op feestjes. Het is geen stoer jongetje wat van voetballen houdt. Hij houdt wel van knutselen en lezen en heeft grote interesse in de natuur en dieren. Mijn hart breekt als hij bij zijn buurmeisje waar hij regelmatig mee speelt niet wordt uitgenodigd. Hij ziet de andere kinderen van de klas wel allemaal langslopen en hoort ze gezamenlijk spelen in de tuin. Hij is teleurgesteld en eerlijk gezegd begrijp ik hetzelf ook niet. Als ouder zeg je dan toch, nodig dat ventje toch uit, we sluiten niemand buiten. Wij zouden dat tenminste nooit doen. Maar je kunt er niets van zeggen want dat is hun visie. Later deze maand was er weer een feestje van een vriendin ook hier geen uitnodiging. W hebben hem kortgeleden laten testen omdat we twijfelden aan zijn intelligentie, komt hij moeilijk mee oo school of vindt hij het te saai, hij heeft een klas overgeslagen maar vind dingen soms ook moeilijk. Nou blijkt zijn iq 142 te zijn en voor ruimtelijk inzicht scoort hij 100. En nee hij is niet hoogbegaafd dit blijkt uit de test. Als ik hem zie met kinderen hier thuis die komen spelen zie ik dat hij lief is, soms te lief..... zorgzaam maar wilt ook heel vrolijk zijn en de regels bepalen. Omdat hij enig kind is en omdat we zelf nauwelijks nog familie hebben ben ik wat bedroeft voor de toekomst. Ik zou graag willen dat hij later een gezonde volwassene is met een groot sociaal netwerk maar is dit een kleine afspiegeling van de maatschappij, we wonen in een klein dorpje waar weinig kinderen zijn. Meneertje gaat niet graag naar clubjes of verenigingen om andere kinderen te ontmoeten, even leek scouting de uitkomst, maar nadat een 11 jarig meisje "in zijn haar had geblazen" wilde hij er niet meer heen. Ik begrijp dat ik hem moet stimuleren om meer vriendjes te maken maar daar haalt hij zijn schouders voor op, hij knuffelt onze kat en zegt dat dat zijn beste vriend is. Verdrietig word ik er van, Wie herkent dit? Alvast bedankt voor welke reactie dan ook!
ik zou zeggen...
Jij hebt een probleem, maar heeft hij dat ook?
Als volwassene zijn we vaak geneigd om onze kinderen te beschermen tegen van alles en nog wat. Maar is dat echt nodig?
Je moet hem helemaal niet stimuleren om meer vriendjes te maken; wie zegt dat eigenlijk? Jouw zoon stelt zich gewoon onafhankelijk op van andere kinderen en zoekt veiligheid bij zijn kat o.a. Daar is werkelijk niets mis mee!
Mag ik je een tip geven?
Laat het lekker los en laat die jongen zich ontwikkelen zoals hij is. Probeer hem niet een bepaalde kant op te duwen maar laat hem lekker gaan. Als hij graag alleen is, alleen speelt mag dat toch?
En natuurlijk is het soms even pijnlijk, zoals dat bij de buren het feestje is waar hij niet hoefde te komen... Op die momenten moet je hem even koesteren, misschien even iets anders gaan doen om hem af te leiden, maar maak er niet meer van dan dat het is.
Hoogbegaafdheid
Ik herken veel van wat je schrijft. Maar dan van mijn 8-jarig meisje, ook een enig kind in een dorp, alleen is hier de hond de beste vriend en doet ze gelukkig wel mee met dorpsactiviteiten zolang het geen bal- of contactsport is. Bij groepsgebeuren in de klas staat mijn dochter ook wat meer aan de kant. Dat doet ze ook zelf. Ze denkt bij gym en handvaardigheid bijvoorbeeld te ver door in wat mis kan gaan door haar intelligentie (vergelijkbare kloof met cijfers tussen 129 en 91) en door haar motorische achterstand, gaat het toch niet zoals ze wil dus begint ze er niet aan. Iets met perfectionisme en faalangst.... En als ze ze een periode te vol zit met frustraties door verveling, stress, onmacht of andere emoties kan ze last hebben van driftbuien en spreekt ze ook amper af. Daarnaast merk je aan veel dat ze met leeftijdsgenoten langs elkaar heen praten en elkaar niet helemaal begrijpen. Door therapie heeft ze in ieder geval geleerd dat ze aan de bel moet trekken voordat ze om niets bijzonders ontploft. Dat laatste is ook niet handig in contacten met vriendinnetjes en haar imago bij ouders... En als er dan net in een moeilijke periode een vriendinnetje een feest geeft, heeft ze helaas pech en valt ze buiten de boot. Terwijl datzelfde kind een aantal weken later weer kind aan huis is. Ik vind het sneu en jammer, maar ik heb dat ook wat losgelaten. De dingen gaan zoals ze gaan. Ze hoort niet tot de kliek, maar wordt ook niet gepest en als ze behoefte heeft dan heeft ze vriendinnen om mee af te spreken. Dus laat het wat los. Zolang hij zich wel veilig voelt op school en als hij behoefte heeft, ook iemand heeft om mee te spelen is het genoeg. Niet iedereen is een sociaal dier en vrienden op zijn denkniveau komt hij later in zijn leven nog wel tegen.
Maar even wat anders, ik neem aan dat de wisc3 is afgenomen? Je noemt een verbaal iq van 142 en een performaal iq van 100 (o.a. ruimtelijk inzicht)... dat is een gigantische V/p kloof, waardoor zijn totale iq niet gegeven mag worden. Maar bij 142 is hij verbaal gezien wel hoogbegaafd. Er zijn trouwens steeds meer stemmen op om het getal van 130 los te laten bij de diagnose hoogbegaafdheid. Er zijn kinderen met een totaal iq van 135 die nergens last van hebben en andersom kinderen met een iq van 125 die wel kenmerken hebben die je ziet in de hoogbegaafdheidsproblematiek. Dat ten eerste. Maar het maakt eigenlijk niet uit wat hij wel of niet heeft. Zolang hij maar een passend onderwijsaanbod krijgt. Hij is versneld. Voor rekenen zal hij, gok ik, goed mee kunnen en enige moeite moeten doen om een hoog cijfer te krijgen, maar dat hij bij de meer talige vakken zich verveeld. Het onderwijs is, ook bij het rekenen trouwens, heel talig. Hoe gaat het met dingen als automatiseren, werkhouding en werktempo? En krijgt hij nog wel andere uitdagingen op school qua pluswerk? Oftewel je hebt hem laten testen en heeft dat gewerkt qua school? Want als hij op dat punt goed in zijn vel zit, heeft hij wellicht ook meer behoefte en ruimte voor sociale activiteiten.
Wel hb
Een kind met een verbaal iq van 142 mag je best hoogbegaafd noemen.
Wat je verteld is het verhaal van mijn zoon. Getest hb, wel vriendjes en speelafspraken, maar geen uitnodigingen voor feestjes.
Zoon vindt dit niet erg, want hij houdt niet van feestjes en groepsgedoe. Hij geeft zelf ook geen feestjes meer.
Heb je met je zoon gepraat over zijn hb zijn? Er zijn goede boeken voor. Het is belangrijk dat je zoon weet wat er speeld. Het is ook belangrijk om de kloof te bespreken met hem.
Toekomst van ons zoontje
Wat je schetst zo zie ik de toekomst van ons zoontje, nu vijf jaar. Op zich best veel vriendjes, maar na een uur samen spelen is hij er wel klaar mee en wil hij ‘rust’. Heeft ook meer meisjes vrienden dan jongens vrienden want meisjes zijn ‘rustiger’ en houden minder van fysiek spelen. Geen broertjes en zusjes, geen neefjes en nichtjes. Een doordenkertje dat vaker de gevaren ziet dan het plezier in een spel. Kan wel enorm genieten als hij eenmaal over een drempel is geholpen. Ik heb er eens over gesproken met een therapeut en die zei ook: je projecteert je eigen gevoelens op je zoon. Hoe hij zich erbij voelt kun je niet weten. Hij maakt een blije gelukkige indruk en ik denk dat hij misschien eenzaam is. Is niet zo. Maar als ik denk over de toekomst dan hoop ik echt op een schare hechte vrienden voor hem waar hij op kan terugvallen. Terwijl ik dat zelf ook niet echt heb en daar ook totaal geen behoefte aan heb. Misschien is hij wel hetzelfde? Gewoon zelfstandig en onafhankelijk, niks mis mee. Maar ik begrijp wel precies wat je bedoelt.
Lijkt op onze zoon
10 jaar geleden.
En ik maakte mij ook zorgen. Stimuleerde hem om te spelen en af te spreken. Hij deed het soms maar was net zo lief, liever eigenlijk dek ik nu, alleen. Met z'n boeken, z 'n wereldkaart, z'n sterrenclub.
Ook getest. Ook VP kloof. Mensen om ons heen begonnen wel eens over autisme, over contactstoornissen. Was niet uit de testen gekomen en ergens geloofde ik dat ook niet.
En toen ging hij naar het gymnasium.
Binnen een paar weken hadden we een ander kind. Hij had vrienden, sprak af, z'n mobiel werd belangrijk, had feestjes.
Hij heeft een geweldige tijd gehad op 't gymnasium. Met name gezellig;-( Z'n ijver van de basisschool was ver te zoeken. Heeft het gehaald. Is megasociaal, heeft verschillende vriendengroepen, werkelijk nooit thuis, leuke bijbaan en is net terug van een wereldreis van een half jaar.
Ofwel; hij zit goed in zijn vel en heeft , eigen woorden, een geweldig mooi leven.
Nu ik terugkijk heb ik spijt dat ik zoveel nadruk legde op conacten, vriendschappen ed.Bij nader inzien vond hij verkeren in een groep de hele dag meer dan genoeg. Kwam hij tot rust op z'n kamer met z'n boeken. Scouting was hierocerigens nog wel een succes, nog steeds trouwens; hij geeft nu leiding.
Als ik het over mocht doen zou ik hem meer met rust laten. Niet mijn wensen opdringen, meer kijken naar wat hij nodig heeft. Dat zou ons beiden veel stress gescheeld hebben.
Hm..
Als ik dit zo lees komt jou kind op mij over als een kind wat misschien niet opvalt. Hij is lief, meegaand misschien enz. Het ligt dus niet aan jou kind. Maar stel dat hij gewoon erg op de achtergrond is dan komen andere kindjes niet op het idee om hem uit te nodigen. Dat is wat in mij op komt. Kinderen die durven, meer praten enz. vallen ook meer op. Nogmaals aan jou kind ligt het heus niet. Zoek er niet teveel achter aub.
oh ja
Mijn zoon van nu 12 was op de basisschool ook zo. Had nooit vriendjes, wilde niet afspreken na school. Tot hij (2 jaar geleden) naar het gymnasium ging. Opeens had hij een hele vriendengroep. Hij spreekt nu elke week wel wel af en in vakanties bijna dagelijks. We staan er nog steeds van te kijken...
Dus ook ik zeg: wees gerust en wees geduldig, het komt wel als het komt!
Héél herkenbaar
Vooral jouw gevoelens en hoe het jou verdrietig maakt om je zoon zoveel alleen te zien.
Mijn zoon is ook enig kind en ik heb ditzelfde... Ik probeer het zoveel mogelijk naast me neer te leggen, maar dat is soms moeilijk. Gelukkig heeft onze zoon ( hij is vijf) wél wat vriendjes buiten school, dus dat is fijn 
Ik lees mee met dit topic, de reacties stellen mij ook gerust
Tja
Hier een vergelijkbaar kind. Wel gewoon een druk ventje wat lekker actief is enzo maar net andere dingen leuk vindt als de meeste jongens van zijn leeftijd. Is ook niet van de tuttige meiden dingen dus zoekt feitelijk een jongetje van ongeveer zoals hij of een stoer meisje.
Met voetbal of stoere computerspelletjes hoef je bij hem niet aan te komen. Wel met een fiets of een step of gewoon klauteren of dingen wat hij kan bestuderen en rollenspellen. Maar als hij dan wel eens een kind heeft wat met hem speelt op school en die meeneemt naar huis is het vaak zo'n hangertje wat al moe is bij het zien van een speeltuin.
Efke, ben je er nog?
Hoe is het nu met alle kinderen?
Zoonlief is hier inmiddels zes, zit in groep 4 en heeft tot nu toe 1 feestje gehad van een klasgenootje... gelukkig speelt hij wel vaak met kinderen. Ik leg het hele feestjesgedoeinmiddels steeds makkelijker naast me neer
wel een beetje herkenbaar
Hier een zoon (10 jaar) die er op zich wel bij hoort, met bijna iedereen goed overweg kan en zelfs redelijk populair is in de klas, maar geen enkele goede vriend heeft. In het verleden veel kinderfeestjes en logeerpartijtjes gehad, nu is dat een beetje voorbij lijkt het. Nu in de kerstvakantie zou hij dolgraag met iemand afspreken maar hij heeft geen idee met wie. Dat zegt hij letterlijk.
Iedereen heeft al een 'beste vriend' en bovendien lijken de meesten andere interesses te hebben. Bij mijn zoon op school zitten voornamelijk 'voetbaljongens' die na schooltijd dus ook een balletje trappen of rondhangen of gamen. Wij vinden 1 uur per dag gamen wel voldoende en bovendien speelt zoon niet dezelfde games als anderen. En hij speelt met lego en tekent graag, iets wat de anderen allemaal niet doen. Áls er hier afgesproken wordt, vervelen zoon en het vriendje zich altijd. Ik vind het ook heel vervelend, zoon is namelijk wel een kind dat heel graag met anderen optrekt.
Mijn zoon
Had wel wat jongens op de basisschool waarmee hij speelde, maar echte vrienden niet. Voortgezet onderwijs begon het ook zo, totdat hij afstroomde. Inmiddels heeft hij een hechte vriendengroep.
Man en ik hebben trouwens ook pas op het voortgezet onze vriendengroep (pen) gekregen hoor.
Herkenbaar
Ik herken ook wat jullie schrijven. Mijn zoon van 8 is best geliefd op school (vooral bij de meisjes) , krijgt ook wel uitnodigingen voor feestjes, maar wordt dan weer vrijwel nooit gevraagd om te komen spelen. Hij wil dat zelf wél heel graag dus het is elke woensdag en vrijdag weer leuren en hij wordt dan vaak teleurgesteld. Ook in het weekend is het soms zoeken naar vriendjes. Hij is er ook nog steeds verdrietig om dat hij geen broertje of zusje heeft. Ik vind het heel rot voor hem en had hem graag ook zo'n fijne beste vriend gegund. Hij is onlangs begonnen op een teamsport (hij is ook geen voetballer maar stapt wel makkelijk op kinderen af en vond het dus zelf ook wel een goed idee om op een teamsport te gaan) en wellicht kan hij daar wat vriendjes buiten school maken. Maar het blijft lastig.
het blijft lastig
Hier is het dat als ik niets regel er ook niet gespeeld wordt, ik moet er altijd achter aan.. we wonen in een klein dorp en die ouders zijn allemaal vrienden van elkaar, behalve ik en dat is lastig.
Nu heeft de oudste gelukkig een jongetje waar ze wekelijks mee speelt, daar hoef ik zelden iets voor te regelen.
Voor de jongste kreeg ik gisteren voor het eerst (gr 6) een appje of ze zin had om te spelen bij iemand. Eindelijk! Het is een nieuw jongetje op school.
Gelukkig wordt hier wel vaak met een groepje buitengespeeld maar ik vind het lastig dat hier de ouders die vrienden zijn het vaak bepalen dat de kinderen alleen spelen met kinderen van hun vrienden.
Gelukkig hebben ze wel genoeg feestjes. Ook omdat dit hier klein is en ze normaal de klas of de meiden van de klas uitnodigen.
Herkenbaar Bregje
Hier ook een klein dorp met veel ouders die of familie of vrienden van elkaar zijn, mijn dochter zit in een kleine klas en de moeders van de meisjes bij haar in de klas zijn vriendinnen. Die meisjes spelen ook altijd samen, daar komt mijn dochter niet tussen. Nog twee jaar volhouden en dan ga ik ervan uit dat ze op het voortgezet onderwijs genoeg vriendinnen zal krijgen, net als haar broer en zus. Intussen zit ze op meerdere sporten waar geen kinderen uit haar klas op zitten en heeft daar daar genoeg contact met andere kinderen.
yaron
Ja vervelend is dat. Hier moet ze nog 1.50 jaar, ze kan niet wachten. Gelukkig zit ze in een ander dorp op toneel les en heeft ze daar haar vriendinnen. Ze wilt ook graag naar een school waar niemand op zit van haar klas. Een nieuw begin zonder kliekje, zo noemt ze het groepje tegenwoordig. Ze maakt zich nu al los van de klas.. met de optocht van carnaval doet ze liever alleen mee dan met het kliekje. Ze komt er wel!
hier ook
Bij zoon in de klas zitten ook wat bevriende ouders inderdaad, waardoor sommige kinderen een soort van 'onbereikbaar'worden voor anderen. Er zijn ook wat meisjesmoeders dikke vriendinnen met elkaar, maar die zijn altijd heel gezellig en ik praat vaak met ze. De kinderen mogen elkaar, maar meer ook niet 
(Nu al dat jongen/meisje gedoe)
Zoon speelt graag met twee jongens uit zijn klas, maar waar de 1 gaat, gaat de ander ook. Gelukkig niet altijd en kunnen ze ook goed met zijn drieen, maar toch... De kinderen in de buurt zitten allemaal op dezelfde school, behalve zoon. Op zich geen probleem, maar zoon heeft wel andere interesses dan zijn leeftijdsgenootjes uit de straat...
Nu zijn er twee jongetjes in de klas die (los van elkaar) graag met/bij zoon spelen, dus dat is leuk. Maar een echte dikke vriend heeft hij (nog) niet.
Belangrijkste is, dat hij een gelukkige indruk maakt en met veel plezier naar school gaat Dat is gelukkig zo!
