Hulp zoeken?
Ik heb een dochter van 8 jaar. Het is een hele slimme meid maar erg gesloten. Ze vertelt maar heel weinig over wat er speelt voor haar en al helemaal niet over hoe ze zich voelt. Dan zegt ze al gauw dat ze dat niet weet.
Nu komen we er regelmatig achter dat ze dingen doet die niet kloppen. Een tijdje geleden mocht ze een boekje uitzoeken in de supermarkt, ze kon niet kiezen en heeft toen de 1 in de ander gestopt en zo dus een boekje "gestolen". Toen we erachter kwamen ben ik samen met haar teruggegaan naar de supermarkt en heeft ze het moeten opbiechten en van haar zakgeld moeten betalen.
Ze liegt over van alles om de boel maar te manipuleren.
Alles eigenlijk om maar haar zin te krijgen.
Vanaf dat ze klein was is ze al heel zelfstandig geweest. Ze is wel heel knuffelig bij haar vader maar bij mij alleen als ze iets van mij wil. Ik word daar zelf ook wel kribbig van. Ik weet dat als ze naar mij toekomt dat ze dat alleen doet om iets voor elkaar te krijgen.
Ik begrijp dat het mijn taak is om onze relatie te verbeteren dus is mijn vraag hoe ik moet beginnen.
Praten probeer ik wel maar ze is/blijft gesloten.
Hoewel ze dus een goede relatie met haar vader heeft, vind hij haar ook gesloten.
Zou ik hiervoor hulp moeten inschakelen of is dit normaal gedrag voor een 8-jarige.
Gr
Nee
het is niet normaal. Ik zou er eens over gaan praten bij een kindertherapeut. Het lijkt alsof ze zich niet goed kan uiten, iets in de communicatie en gevoel gaat niet goed en daar heeft ze zelf ook hinder van. Verder geen zwaar probleem denk ik gewoon even kijken hoe je dit wat beter kan laten functioneren.
Materialistisch
Ik zou zelf niet zulke grote woorden als liegen en manipuleren gebruiken. Dat is een interpretatie die kan verhinderen dat je goed naar je kind kijkt wat er nu gebeurt. Het kan best zijn dat je dochter wat concreter in elkaar zit dan andere kinderen en daardoor meer materialistisch bezit is. Ik denk dat het zinvol zou kunnen zijn om haar wat meer tekst te geven bij emoties door spelletjes of door training. En in elk geval niet te snel allerlei gedrag negatief te benoemen.
Waarschijnlijk zit je zelf anders in elkaar dus is het moeilijk te zien waar de kwaliteiten van je dochter zitten en je ergert je omdat je verwacht dat ze zich liefdevoller gedraagt. Misschien weet ze wel helemaal niet hoe dat moet?
Keuzes
Als ik mijn kinderen niet had geholpen met het vinden van goede manieren om keuzes en vraagstukken op te lossen hadden ze misschien ook wel foute manieren aangeleerd. Mijn dochter had heel veel moeite met kiezen. Met 8 jaar ben ik daar gewoon bij en ik zie dat. Ik probeer geduldiger te worden, kalmer, en ik ga bedenken hoe ik tot een keuze kom en hoe ik haar kan helpen om tot een keuze te komen. Bijvoorbeeld door een aantal dingen te vergelijken en te wegen. En als het echt niet lukt doe je iene miene mutte. Of ik hield 2 dingen achter mijn rug.
Mijn dochter heeft heel erg lang moeite gehad met kiezen, ik zie ons nog steeds in die Bart Smit staan bij de playmobil, dat was wel een oefening in 'zen' voor mij.
Als je ze dwingt om snel te beslissen of snel dingen te doen in andere situaties heb je kans dat ze allerlei dysfunctionele oplossingen zullen verzinnen omdat iets van ze verwacht wordt dat ze niet zomaar kunnen presteren.
Het zou zomaar kunnen zijn dat je dochter gewoon meer tijd en nadenken nodig had om tussen 2 boekjes te kunnen kiezen.
Zelfstandigheid
Maar misschien heeft ze het ook nodig dat jij meer naast haar staat en even met haar meedenkt. En niet al teveel zelfstandigheid van haar verwacht tot je ziet hoe zij daar mee omgaat. Iets je tempo vertragen en meer op haar tempo dingen gaan doen. Ik weet dat er kinderen zijn die heel flexibel om je heen fladderen maar zo zijn die van mij nooit geweest. Zo'n scene bij het bladenrek in een supermarkt daar stond ik naast. Het was nagenoeg ondenkbaar dat dochter dat in haar eentje deed op die leeftijd. Inderdaad, niet kunnen kiezen. Maar ook gewoon leuk even samen kiezen. Er liggen zoveel bladen en de interesse van je kind ontwikkelt zich ook.
Even over dat knuffelen
"Vanaf dat ze klein was is ze al heel zelfstandig geweest. Ze is wel heel knuffelig bij haar vader maar bij mij alleen als ze iets van mij wil."
Je klinkt jaloers. Mijn oudste is ook veel meer een papa-kindje (is nu 7). Dat kan, ze lijken meer op elkaar, begrijpen elkaar beter, maar ik weet dat hij mij net zo hard nodig heeft, en ik neem het voortouw in het knuffelen (moet ik wel het goede moment uitkiezen, vaak 's ochtends als hij net op is, of 's avonds voor het slapen gaan). En ik raak hem bewust aan door de dag heen. Ik vind dat ik hier gewoon de leiding moet nemen.
Hij is ook een binnenvetter, maar hoe meer 1 op 1 tijd je creeert, hoe meer je eruit krijgt. Ik vind het leuk om te puzzelen met de kinderen. Dan krijg je best wel wat te horen. Wat is er wat je leuk vindt om met je dochter te doen?
Dc en draadje-startster
Herkenbaar, ik doe hetzelfde DC. Ik bedoel het voortouw nemen bij mn jongste zoon. Die vindt papa veel leuker, liever, interessanter, noem t maar op. Jaloers? Stinkend, vreselijk, tot groenens toe!! Maar ben me aan t afleren om mn eigen onzekerheid te projecteren/af te reageren op mn kind. Ik moet mezelf dus leuker, liever, interesssnter maken, ipv beledigd/gekwetst te reageren.
En nee, ik bedoel niet de concurrentie aangaan met papa, maar zoveel mogelijk 1op1 tijdmetm besteden. Soms dan maar een half uurtje te laat naar bed, als t haalbaar isde ochtend erna.
Gewoon dingen met je kind doendie hij/zij leuk vindt, zonder de krant/iphone ernaast, zonder grote broers of papa's, zonder op de klok te kijken en vooral zonder tussentijds alweer op te ruimen 
Nicootje
Herkenbaar! Ik ben veel te veel bezig met huishouden in plaats van mijn kinderen. Ik vind het zo moeilijk om alles te laten liggen en echt iets met m'n kinderen te doen. Ik moet mezelf er echt toe dwingen. Daarom ga ik graag naar parken, dan heb ik geen kans!
Iedere avond lees ik boekjes met meestal 2 van de 3 (dan doet mijn man de 3e), en we wisselen de kinderen af. Vaak zie ik er tegenop omdat ik moe ben, maar dan zijn we bezig en is het zo gezellig en dan wordt het vaak wat later dan gepland 
Jasses! Ik had jouw stukje ook kunnen schrijven! Mijn man gaat doodgemoederd ff op de bank liggen, terwijl ik op zo'n moment het eten voorbereid, n was draai, strijk en stofzuig. Afentoe spoor ik niet! Gek dat de kinderen mn man dan relaxter vinden, duh.
En ja, ook ik zit met frisse trgenzin soms weer een legotoren te bouwen, of trek ik mn renschoenen (met lood hihi) aan omdat mn kinderen zo vreselijk hard kunnen fietsen, liefst de jongste linksaf en de oudste rechts....
Flucenic
Fijn, al die herkenning
Jaloers.. mhoah
Mijn dochter is niet knuffelig met mij en ik ook niet zo met haar. Ik ben dan ook niet jaloers daarover. Het was meer om aan te geven dat zij niet iedereen op afstand houdt. Alleen dat ze wel erg gesloten is over haar belevingswereld en emoties.
Ik heb ondertussen toch maar even contact gehad met een orthopedagoog. En ik ben heerlijk met haar wezen shoppen op koopavond. We hebben wel genoten van even samen weg.
Hoewel we het niet echt ergens over hebben gehad was het fijn om op deze manier toch aan onze band te werken.
In september kunnen we bij de orthopedagoog terecht en zal ik nog wel wat tips vragen.
Sowieso
Wat altijd een goed idee is, is om een keer per dag, een kwartier onverdeelde aandacht aan je kind te geven. En dan niet over problemen praten. Nul kritiek geven. Geen tips geven. Gewoon, mond dicht en alleen maar spreken als zij tegen jou spreekt. Ik heb zo heel wat uurtjes naast mijn zoon in stilte zitten te lego-en.
En hierdoor zag hij dat ik mij in zijn wereld verdiepte en daardoor kreeg hij meer waardering voor mij. Maar de truuk is dan om helemaal niet de leiding te nemen en helemaal geen onderwerpen aan te snijden. Ten minste, voor mij was dat vreselijk moeilijk.
Hij had toen veel problemen en voor je het weet, staat elk contact dat je hebt in het teken van 'problemen' en dat is niet goed voor je onderlinge band.
Ouder / kind
Ik quote je even: " Ze liegt over van alles om de boel maar te manipuleren. Alles eigenlijk om maar haar zin te krijgen. Ik weet dat als ze naar mij toekomt dat ze dat alleen doet om iets voor elkaar te krijgen. " .
Ik schrok er van. Ze is 8. Je kind.
Je verwacht dat ze haar gevoelens kan benoemen, dat ze lief voor jou is, dat ze belangen van anderen kan zien en er rekening mee kan houden.
Gedrag van een volwassene en niet eens alle volwassenen kunnen dat!
Ik heb er ook één van 8. Een lieve lieve schat
Ouder / kind vervolg
(Sorry iPad deed raar)
Lieve schat dus, maar zij en haar klasgenootjes vinden zichzelf nog wel het middenpunt van het universum. Kunnen hun gevoelens amper voor zichzelf benoemen, laat staan voor een ander. Dat leer ik haar, door voor te leven, door voor haar te benoemen, door begrip te tonen voor haar onmacht (als ze moet kiezen bijvoorbeeld zeg ik dat ik dat ook zo moeilijk vind en hoe ik dat dan doe). Ik verwacht niet dat ze mij knuffelt, ik knuffel haar.
Pas nu, met zelf een kind besef ik wat mij ouders voor mij gelaten hebben, daar was ik als 8 jarige he-le-maal niet mee bezig.
Geef haar het goede voorbeeld met onvoorwaardelijke liefde, befrip voor haar behoefte aan autonomie en haar onvermogen om daar de consequenties al van te dragen en het benoemen van eigen emoties
