Wanneer gaan ze nou eens eten?

Eten

Beide kinderen met autisme en voedselovergevoeligheid gaf ik toen ze klein waren rauwkost omdat ze niet konden wachten tot ik het eten afgemaakt had. Schaaltjes met komkommer, olijf, wortel, later ook schaaltjes paprika en tomaat, mandarijn. Net wat er was.
Toevallig hier ook een periode dat dochter bijna alleen maar vlees at en zoon vegetarisch lustte wel alle groenten en aardappelen. De huisarts vond het gelukkig niet verontrustend en nu eten ze met wat voor- en afkeuren bij dochter nagenoeg alles, inmiddels puber. Met juist een voorkeur voor een heerlijk gezonde warme maaltijd. Als ik wel eens probeer het met een broodje gezond en een kopje soep rond te brijen moet ik vaak later op de avond alsnog aardappelen in de schil maken of alvast kokend voor de volgende dag krijgen ze een hapje.
Sommige kinderen worden groot op pasta zonder wat en witte puntjes met aardbeien. Ik heb alles al gehoord. Ook een moeder die haar kinderen groentedrinkjes gaf. Maar ik kan me voorstellen dat je je zorgen maakt hoor. Het helpt alleen niet veel en ze gaan toch wel eten tenzij er een serieuze medische conditie is.

Wat eten ze wel?

Hoe oud zijn ze? En wat eten ze wel? Ik heb een tijd lang ook veel aandacht besteed aan wat ze niet eten tot ik eens op ging schrijven wat ze wel aten. Dat bleek best veel te zijn: bruin brood, veel soorten fruit, komkommer en wortel, vissticks en ga zo maar door. Als je dan wat creatief bent en probeert uit te breiden met steeds 1 belangrijk ding, bijvoorbeeld gekookt ei, dan gaat het toch bijna ongemerkt vooruit.

Al 2 soorten groente dus

Ok, dus je maakt je meeste zorgen om jongste. Maar 2 soorten groente is niet slecht op die leeftijd! Die van mij at dus alleen wortel en komkommer toen. Hij is nu 14 en is vooral dol op Thais eten en sushi, dus er is hoop. Wat ik zou proberen is bijvoorbeeld van die fijngesneden snijbonen voorzetten en zeggen dat dat ook bonen zijn maar dat je ze wat fijner hebt gesneden. Ik noem maar iets hoor, het gaat er gewoon om dat je kleine stapjes zet. Hij gaat echt niet ineens alles lusten dus doe het stap voor stap. En elke uitbreiding is winst, dat maakt al zoveel uit voor je menu. En pick your battles, ik snap dat je wil dat hij meer lust maar kale macaroni en ham voegt echt weinig toe.
Hm, ik klink nu wel een beetje alsof ik de wijsheid in pacht heb, maar mijn kinderen waren echt heel erg moeilijke eters. En waarschijnlijk was het meer geluk dan wijsheid dat ze nu wel goed eten, maar mijn aanpak heeft ze ook geen kwaad gedaan blijkbaar.

Mussie

Verontschuldig je niet hoor! Vind het boeiend om te horen hoe andere moeders hun lastpakjes aan het eten hebben gekregen. Ik neem je adviezen ter harte.

Oudste is nu 10 en die was ook een heel moeilijke eter op die leeftijd en eigenlijk begon dat ook al veel eerder dan bij jongste. Oudste kreeg ook problemen met zijn groei (weet niet of het daaraan lag, geen andere oorzaken gevonden en nu gaat het weer beter) dus ik ben een beetje bang..

Inmiddels eet de 10jarige stukken beter en vooral de motivatie is er van zijn kant. Weet niet of het de leeftijd is, onze opvoeding (hihi) of dat we bij kinderarts en dietiste zijn geweest.

Ga vanavond maar weer eens aardappeltjes met een op-het-randje-qua-lusten groente proberen en ik doe net alsof ik dat "dat WIL ik niet" niet hoor.

Tja

Het is gewoon lastig. Sommige kinderen kunnen gewoon beter proeven of zo. Of ze zijn angstiger om iets te eten wat onbekend is, omdat ze dat eerder als 'vies' benoemen. Het is (bij mijn kinderen zeker) een heel sterke oerdrift. Je kunt er bij hen niet omheen. Dat (misschien wel)'vieze' opeten, is ondenkbaar.
Zeer irritant, vooral op vakantie. Als je dochtertje van zeven proeft en proeft aan de melk en tot de conclusie komt dat de melk in Engeland toch echt anders smaakt dan de melk in Nederland en dat dus melk ook op het 'weigerlijstje' komt te staan. Maar wat doe je eraan? Dwingen werkt hier echt niet. Dat hebben we bij de oudste (nu 16) weleens geprobeerd, maar dat leidde tot traumatische toestanden. Oerdrift.

Ze had nu groot medelijden met haar kleine zusje. 'Het is zo rot, als je niets lekker vindt! Ik weet het nog zo goed!'
Uit eten gaan is niet leuk, met zo'n fijnproever. Maar daar laten wij onze pret niet meer door bederven. Dan eet ze maar niets.

Opvoeden

Is toch geen dwingen? Je kunt het beter wat loslaten. Nooit meer zeuren of wel of niet eten. Ze eten wel of ze eten niet. Punt. Als ze nog honger hadden kregen ze bij mij een droog broodje voor het naar bed gaan en een beker karnemelk met fruit. Dat kwam later nooit meer voor. Ze ontgroeien het gewoon. Hoef je niets aan te doen.
Zelf kinderen mee laten helpen met eten koken en klaarmaken. Zelf laten bedenken wat er gegeten wordt. Eten doe je voor je plezier niet voor je straf.
Misschien is dat dwingen wel helemaal niet goed. Kinderen van 2 zo'n 3 jaar schijnen een biologische radar te hebben om geen groente te eten. Op die leeftijd liepen ze in de oertijd zelf rond zonder dat ze al wisten of planten giftig waren. Dus uit bescherming hebben ze dan een periode dat groente niet op het menu staat. Kinderen voelen aan hun lichaam of het voedsel ze wel bekomt. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ze ook nieuwe dingen kunnen leren eten maar als je dat er met dwang begint aan te bieden heb je meer kans op tegenwerking en dat komt steeds weer terug. Goede voorbeeld denk, zelf lekker eten en aanbieden wat de kinderen leuk en lekker vinden.
Gelukkig is het bij ons goed gegaan, nu hoef ik me er ook geen zorgen meer over te maken.

Tja

Wist ik er maar een antwoord op. Ik heb hier twee varianten. De oudste (8) eet alles behalve dat wat tijdens het avondeten op tafel verschijnt. Hij vindt echt letterlijk alles vies wb warm eten. Verder eet hij wel alles (brood, fruit, rauwkost, etc). Ook gekke dingen zoals haring of blauwe kaas. Alles, als het maar niet warm is. De jongste twee (5) eten en proberen eigenlijk alles wel maar alles in mini-hoeveelheden. Waardoor ze ook ondergewicht hebben (oudste niet hoor). Een oplossing heb ik in al die jaren nog niet gevonden. En geloof me, ik heb het allemaal geprobeerd. Ik heb het maar zo'n beetje losgelaten. Het enige dat ik kan zeggen is dat het heeeel langzaam vanzelf steeds een piepklein beetje beter wordt.

Gezelligheid

Wij vinden het belangrijk dat het gezellig is aan tafel en nemen echt de tijd om te eten. En zo gaat er zelfs bij onze grootste pietlut nog wel wat in. Maar we letten er niet op. We schappen van alles wat op, en praten over van alles en nog wat en negeren gedoe.

Die van nu 7 die veel niet lust houdt wel van soep, dus we eten vrij veel groentesoep.

En verder helpt het zeker bij een 4 jarige om ze mee te laten helpen met een weekmenu samenstellen (kun je ook laten zien waar je op let) en zelfs helpen met voorbereiden.

Idd gezelligheid

Ik vind het ook belangrijk dat we gezellig de avondmaaltijd eten. Dit is hier nl. het enige moment dat we allemaal aan dezelfde tafel zitten. Helaas vinden onze kinderen het dan leuk om elkaar te gaan klieren. Mijn echtgenoot is rond die tijd ook moe en hongerig, dus heeft een korter lontje. Ik ben dus tijdens de maaltijd voornamelijk aan het corrigeren en sussen
Zoon van 4 wordt trouwens erg vervelend als hij trek heeft. Om 5 uur eten is vaak te laat. En als hij echt honger heeft en daarbij ook moe is, wordt hij vaak zo dwars dat hij helemaal niet meer eet. Dus geef ik hem vaak om 4 uur al eten (vaak een stevige boterham met pindakaas en een beker yoghurt), dan is het rond etenstijd rustiger aan tafel.
Maar het ideaalplaatje van een gezellig gezin die in harmonie een voedzame maaltijd nuttigt, dat zien we hier nooit.
Dendy

Herkenning

Hier ook herkenning. Oudste van 9 eetl 'alles' en heeft dat ook altijd gedaan. Al begint hij de laatste tijd steeds meer te miepen als ik iets dingen anders maak dan normaal.

Middelste van 6 heeft een paar jaar slecht avondeten gegeten maar dat gaat nu redelijk.

De jongste van 4 daarentegen. ..

Brood, 3 soorten beleg, kale pasta, kale rijst en 3 soorten fruit. Patat en pizza. En dan heb je het wel gehad. Ook qua snoep en koek bijna niets.

Ik heb het lang genegeerd. Je eet wat er is of je eet niet. Alternatieven worden niet geboden en zeker geen brood, want dat vinden ze veel te lekker.

Na 3 jaar lijkt dat weinig op te leveren. Inmiddels vind ik vooral het sociale aspect lastig. Zomaar ergens heen gaan is lastig. Bovendien begint ze inmiddels zelf te mopperen dat ze wil eten en honger heeft. Al leidt dat gemopper nergens toe En daar wordt het aan tafel niet gezelliger van.

Al met al blijf ik

Hier ook hoor

Oudste (nu 14) heeft van haar 2e tot haar 8e mondjesmaat gegeten. Inmiddels probeert ze alles wel, maar heeft nog steeds haar voorkeuren (wie niet?). Jongste heeft heel lang maar 3 groentes gegeten (doperwt/wortel, sperziebonen en komkommer). Inmiddels knabbelt ze ook wel eens aan een blaadje sla en is ze dol op de bloemkool die een vriendin van haar vader altijd maakt (met saus uit een pakje). Verder eet ze pasta met geraspte kaas, rijst met een beetje suiker (dat is niet mijn idee, maar goed), en aardappel in verschillende vormen. Gelukkig hebben beide kinderen altijd heel goed fruit en brood gegeten dus ze zijn niets tekort gekomen. Ik ga er vanuit dat het ook met jongste goed komt voordat ze 18 is.
Ik heb er trouwens nooit een probleem van gemaakt. Als ze geen groenten wilde gaf ik wel een extra stuk fruit, en jongste kreeg en krijgt ook regelmatig een broodje en wat fruit als we iets eten wat zij niet lust. Of ik maak normale groente en warm dan een blikje doperwt/wortel erbij op, of ik zet een schaaltje met komkommer erbij.

Komt goed

Ik heb er ook nooit een probleem van gemaakt. Jongste, inmiddels 15, groeide letterlijk op van de lucht van eten. Voor die tijd was ze moe, als ze eenmaal aan tafel eten had geroken was ze weer vol energie. Eten deed ze niet. Inmiddels is ze 15, kan ze goed eten, lust thuis niet alles, eet bij anderen wel alles, en flink ook. Haar advies aan andere meiden die jaloers zijn op haar figuurtje: gewoond dooreten.
Het komt dus wel goed. Ik heb helaas geen tips voor je (behalve dan drama's rond eten vermijden), want ik weet zelf niet waar het omslagpunt lag van niet eten naar met plezier eten.

Tsjor

Spruitjes...

Google maar ns op spruitjes en kinderen. Het is niet voor niets dat bijna geen kind spruitjes eet. In spruitjes zitten gifstoffen die vrijkomen als je ze kookt. Kinderen blijken die gifgeur te herkennen (hersenscan) en daardoor weten ze dat hetniet goed voor ze is. Wat kan een kinderbrein toch veel!

Geloof je voetstoots google?

Ik zie liever een tamelijk betrouwbare site en Google is weliswaar reuze handig, maar alle onzin komt mee bovendrijven. Gelukkig leven mijn kinderen nog, ondanks alle spruitjes die ik ze heb gevoerd. Want ze vinden spruitjes lekker, echt.

Sowieso

Ik wantrouw sowieso mensen die beginnen met: google eens op.... blijkbaar hebben ze zelf niet gegoogeld want niets is makkelijker en duidelijker dan zelf even de bron te geven.

Als ik google op spruitjes en kinderen krijg ik: Willem Wever:

Een spruitje is van nature een beetje bitter. Dit is een smaak waar volwassenen minder moeite mee hebben dan veel kinderen. Als baby ben je geprogrammeerd om de zoetige smaak van moedermelk lekker te vinden, daarna moet je langzaam wennen aan allemaal nieuwe smaken.

Hoe meer verschillende smaakjes je lust, hoe meer verschillende dingen je kan eten. Dat is gemakkelijk én gezond. Bitter blijkt het lastigst om aan te wennen. Er zijn wetenschappers die denken dat dit komt omdat kinderen bij bitter aan gif denken, maar dit is helemaal niet zeker. Spruitjes zijn zeker niet giftig, maar juist supergezond vanwege de vitamines en allerlei andere gezonde stofjes. Daarom proberen vaders, moeders en spruitjestelers kinderen toch aan de spruitjes te krijgen.

Het helpt natuurlijk als je ouders ze zelf lekker vinden en als de spruitjes goed klaargemaakt worden. Als je ze te lang kookt, zijn ze ook echt niet lekker. Met dit speciale recept voor zoete spruitjes kan je de kabouterkooltjes een nieuwe kans geven. Uit onderzoek blijkt namelijk ook dat je door vaak proberen dingen wél lekker gaat vinden.

Vergat ik de link nog

http://www.willemwever.nl/vraag_antwoord/eten-en-drinken/waarom-lusten-veel-kinderen-geen-spruitjes

En ik zag dit ook

http://www.ouders.nl/mopv2001-eten-spelen.htm
Maar hier staat toch iets genuanceerders dan "gifstoffen".

Genista, beetje flauw

Uiteraard neem ik google niet zomaar aan. Het is gewoon een zoekmachine, geen geschenk
uit de hemel.

Daarnaast was mn tekst meer bedoeld als grappig feitje en morele ondersteuning dan als een wan-ode aan de spruit.

Genista, giftig door gifstoffen

Sorry hoor: een beetje giftig zal toch komen door gifstoffen

Anyway, mn boodschap is duidelijk bij meerdere mensen verkeerd geland. Dank aan allen voor de terechtwijzing, ik zal voortaan mn brongeschiedenis maar bewaren voor iedereen weer over me heen valt.

Sowieso

Ik zei nog tegen mezelf: sta boven zo'n onvriendelijke reactie! Maar t lukt me niet.

Je voorbarige conclusies over mij op basis van een stukje tekst van pak m beet 5 regels, vind ik erg kort door de bocht.

Ik hoef me voor mijn tekst niet te schamen, kun jij hetzelfde zeggen?

Flukenic

Was je laatste reactie ook nog tegen mij? In dat geval denk ik dat je mijn reactie veel onvriendelijker hebt opgevat dan hij bedoeld was. In elk geval heb je iets bereikt, want zoals je zag, ben ik ook gaan googelen op spruitjes en kinderen. Alleen ben ik, op basis van wat ik gevonden heb, nog steeds niet bang dat ik mijn kinderen gifstoffen gevoerd heb.
Ik denk overigens niet dat iemand zich hoeft te schamen. Ik schaam me nergens voor en ik neem aan dat jij en Dalarna dat ook niet doen. Ik zou niet weten waarom.

Genista

Hai Genista,

Nee, die was voor Dalarna, maar pakte per ongeluk haar titel ipv haar naam.

Ik heb mijn feitje gelezen in t blad Psychologie ettelijke jaren geleden, ik vind dat wel n betrouwbare bron. Maar weet ik veel welk deel t was...

Terecht dat je je kinderen spruitjes geeft, 1 van mijn kinderen vindt ze erg lekker. De gifstof is dus zwavel en wordt onschadelijk gemaakt door het koken, hence de geur die vrijkomt. Vsnuit de biologische overlevering besluiten kinderen op basis van die geur dat spruitjes niet te vertrouwen zijn. Hulde voor het kinderbrein was puur mijn motto. Nu nog uit te breiden naar diverse schoonmaakmiddelen en wat dies meer zei...

Ik reageerde dus alleen op Dalarna haar automatische wantrouwen en haar aanname dat ik het zelf dan wel niet gedaan zou hebben, dus uit mn nek klets eigenlijk.
Typisch gevalletje van snel op de kast (ik dus hahaha)

Schoonmaakmiddelen

Ja, als kinderen dat instinctief zouden mijden zou er heel wat minder kinderleed zijn. Voorlopig vertrouw ik er niet op en staat al het gevaarlijke spul hoog, het enige wat laag staat is afwasmiddel, wat mij betreft mogen ze dat rustig proberen, zijn ze waarschijnlijk direct genezen. Ik was dat wel na het proeven van de allesreiniger die mijn moeder destijds had laten slingeren

Verwachtiingen

Ik ben gezegend met twee alleseters. Er zijn wel tijden geweest dat het eten wat minder ging maar we hebben er nooit problemen mee gemaakt. Dat betekende niet dat ze het dan dus maar niet aten. Maar geen probleem ervan gemaakt qua ruzie, discussie, drift. Je eet gewoon. Punt.

Dat leverder soms wel boze blikken of weet ik veel wat op, maar daar reageerde ik niet op. We bleven gewoon leuk, gezellig, liefdevol etc. Ik heb ergens (hier op het forum?) ooit gelezen dat je de strijd met je kind niet aan moet gaan, tenzij je hem wint. Met eten is een strijd bijna niet te winnen, voor de opvoeder dan... Dus daar ben ik heel bewust uit gebleven. Ik ben even terug aan het denken hoe het zover gekomen is.

zelf ben ik iemand die alles eet, die dat ook moest vroeger. Ht was geen discussie. Ik moest eten en deed dat gewoon. En dat wil ik ook voor mijn kinderen. Op een of andere manier speelt de verwachting, of overtuiging: 'mijn kinderen eten alles' mee. Er is gewoon geen discussie. En als ze iets echt niet willen of lusten, soms even de onderhandeling. Dan deel ik (terloops, tijdens het gesprek dat we voeren) het 'vieze eten' in tweeën op het bord en laat kiezen welk deel ze op willen eten. Evt nog eens op te delen, maar dat hoeft eigenlijk nooit. Bij nNieuwe dingen (die zijn er intussen bijna niet meer) of die ze niet lekker vonden, was ook de regel dat ze minstens 3 happen of 3 stukken moesten eten. En dan was het klaar. Toen ze heel jong waren heb ik dat vast nog wel eens teruggebracht naar 2, 1 of een halve hap. Maar uitgangspunt was altijd dat ze er iets van aten. Geen geruzie erover, geen aandacht verder. Gewoon eten. En pas van tafel als dat wat gegeten moest worden, op was. Dat vertelde ik gewoon, feitelijk en rustig, en dat de keuze aan hen was.
Ik heb in ieder geval nooit iets anders gegeven, of een boterham met pindakaas of zo. Als ik het idee had dat ze weinig gegeten hadden, zorgde ik wel eens dat ze wat meer yoghurt/toetje kregen dan normaal.

Misschien heb je wat aan mijn tips/ervaringen. In ieder geval zou ik uitkijken voor uitspraken/overtuigingen als: mijn kinderen lusten niets, of lusten alleen...
Ik begrijp dat het een feitelijk weergave is van wat ze tot nu toe eten. Maar een vriend van me zegt altijd dat een dergelijke uitspraak een bestelling is. Dat heb ik ook in mijn oren geknoopt. Ik zeg dus niet dat mijn kind altijd alles vergeet, maar als et erover gaat dat ze tot nu toe regelmatig iets vergeten is. Daar heb ik wel mee geworsteld, dat ze zelf aan hun spullen denken ipv dat ik er steeds achteraan ren met alles. Dat ben ik op een gegeven moment anders aan gaan pakken. Met succes. Dus in die zin zou je het anders omgaan met eten ook anders kunnen gaan doen. Ik zou het wel aankondigen. Tenminste dat heb ik gedaan. Gezegd dat ik het belangrijk vind dat zij zelf aan hun spullen denken en dat ik er geen zin meer in had. Dat we het anders gaan doen.

Dus aangeven dat je het belangrijk vind dat ze gevarieerd of meer eten. Dat je geen zin hebt om er ruzie over te maken en dat ze vanaf nu van alles minstens 3 happen eten. Punt. En dan het ook volhouden, duidelijk en consequent zijn en je niet laten verleiden. En bedenken dat als je de strijd aangaat, je het ook moet winnen. Dan kun je hem maar beter niet aangaan...) Meeleven kan wel: ja rot he schat, die boontjes.. Als je ze opeet ben je er vanaf. En verder niet te veel aandacht.

Ik denk wel dat het belangrijk is dat je echt vanuit je zelf wil dat ze .... eten. Suffe vgelijking misschien maar denk aan Cesar Milan en de uitstraling: als je het echt gelooft en echt vindt en uitdraagt, dan pikken honden, paarden en ja... Zelfs kinderen het op.

Maar......

Daar moet je wel de kinderen naar hebben! Ik heb ze niet..

Ik ook niet...

...zolang ik daarvan uitging... Dat is nu juist mijn punt. Als je gelooft dat je de kinderen er niet naar hebt, heb je ze ook niet. Dat kun je wel keren. Aan den lijve ondervonden )