Band met vader
Momenteel lijkt mijn band met zoons (15, 12) veel hechter dan die tussen mijn echtgenoot en hen. Ik praat veel met hen, treed waar nodig op en kan ook heftig met hen botsen. Mijn man onderneemt wel het een en ander met hen, maar vaak komt dat neer op dingen die hij vooral zelf leuk vindt. Het gezag vervul ik vooral en ik zou graag willen dat we dat meer samen zouden doen. Als mijn man wil bijv. corrigeren, komt dat vaak neer op tamelijk ongericht gesnauw en dat komt volstrekt niet over (en dan krijgt hij dat terug) en anders verzandt hij in preken over hoe alles zijns inziens zou moeten. Ook dat komt niet over. Is dit een fase: dat jongens vooral op hun moeder aantrekken en vader beschouwen als het andere kamp? Kan ik hier zelf iets in veranderen? Moet ik het blijven opnemen voor mijn man, al ben ik het lang niet altijd met hem eens? Ik word nl. zo moe van dat geschipper, bemiddelen en over en weer vergoeilijken!
Ja maar,
Hoe ging het dan de afgelopen 12 en 15 jaar? Dat is toch niet iets dat nu ineens ontstaat? Of wel? Dat je man het ongerichte gesnauw terugkrijgt vind ik overigens logisch op deze leeftijd.
Prulletje
Ach ja
Weer een moeder die zichzelf overal verantwoordleijk voor maakt en daardoor in de problemen komt. Adem in, adem uit, laat losss...
Ach tinus
Je raad blinkt - zoals zo vaak - uit door zijn eenvoud en is idd verleidelijk. Helaas gaat die vlieger hier niet op: pubers kun je niet zomaar loslaten en mijn huwelijk wil ik ook al niet op de klippen laten lopen. (Ik zal echter zeker blijven in- en uitademen.)
Herkent iemand zich in onze situatie? Is er verder nog raad, zijn er nog andere gezichtspunten?
Ja maar
wendelien:
"Helaas gaat die vlieger hier niet op: pubers kun je niet zomaar loslaten en mijn huwelijk wil ik ook al niet op de klippen laten lopen."
Maar wat is dan, afgezien van je eigen getob, het probleem? Of ben je zo iemand zijn haar relatie kapotpiekert?
Niet in detail
Ik wil hier liever niet in detail treden, Tinus, en hoopte onze situatie zo te schetsen dat anderen er wellicht iets in herkennen. Mijn vraag betreft dus de balans en verschuivingen daarin tussen de opvoeders. Ik besef dat zoons zich vaak gaan afzetten tegen hun vader en dat dat op zich een normale ontwikkeling is. Ik wil graag weten hoe ik me daarbij het best kan opstellen, afgezien van blijven praten met alle betrokkenen natuurlijk.
Heeft niks met jongens
te maken. Bij mijn dochter (18) is het net zo. Zoals je beginposting op mij over komt, ben jij de enige die weet hoe je je zoons moet aan- en toespreken, hoe je ze moet motiveren en straffen, etc. Je man komt niet aan bod, en als hij het doet doet hij het verkeerd. En dat is jammer. Hij doet het a n d e r s dan jij, maar niet per definitie verkeerd. En als jij er altijd tussenzit, krijgt hij ook de kans niet, nietwaar. Laat ze het lekker uitzoeken. Ga een zaterdagmiddag de stad in als al je mannen thuis én chagerijnig zijn. En laat pa maar lekker bulderen tegen zijn zoons. Dat hoort er ook bij. Dat is óók opvoeden, alleen anders.
Tirza
Moeilijkmoeilijk
Ik vind het erg moeilijk constructief te reageren op de nogal confronterende postings hierboven en ben geneigd me te gaan verdedigen. Jullie hebben volstrekt gelijk dat ik er niet steeds tussen moet gaan springen en het meer op hun bord moet laten. De praktijk is echter weerbarstig: we zullen toch moeten eten, om maar iets te noemen, en de gezamenlijke maaltijden niet steeds laten verknallen door ruzie.
(Ga nu helaas ook maar weer even brand blussen.)
Snap ik wendelien
Het valt ook niet mee 
Maar toch meteen een vraag: waarom moet jíj de brand blussen? Waarom laat je je man zelf de brand niet blussen? Ik stel me zo voor dat er een woordenwisseling escaleert, zoon stiert boos naar boven en pa zit mopperend op dat snotjong op de bank. En jij gaat gewoon fijn de was opvouwen. En na een kwartiertje zeg je: zeg, ga je het nog even oplossen met je zoon? Pa zegt dan waarschijnlijk: neuh, ik prakkizeer er niet over. Dan ga je naar zoon en zegt: zeg, ga je het nog even oplossen met je vader? Zoon prakkizeert er ook niet over. Nou, dan laat je het mooi zo. En ga je morgen onder het eten, als de boel nog rustig is zeggen: jongens, het spijt me bijzonder dat jullie zo achterlijk met een meningsverschil omgaan. Ik dacht dat ik jullie anders had opgevoed.
Of iets van die strekking.
En dat blijf je volhouden, je mengt je er gewoon niet meer in. Zoek het maar uit.
Tirza
Euh tirza
Dit:
"En jij gaat gewoon fijn de was opvouwen. En na een kwartiertje zeg je: zeg, ga je het nog even oplossen met je zoon? Pa zegt dan waarschijnlijk: neuh, ik prakkizeer er niet over. Dan ga je naar zoon en zegt: zeg, ga je het nog even oplossen met je vader? Zoon prakkizeert er ook niet over. Nou, dan laat je het mooi zo. En ga je morgen onder het eten, als de boel nog rustig is zeggen: jongens, het spijt me bijzonder dat jullie zo achterlijk met een meningsverschil omgaan. Ik dacht dat ik jullie anders had opgevoed"
vind ik dus onwijze inmenging. Dan zit ze nog steeds overal in te roeren
MR
Stoppen met scheidsrechteren
Jij houdt het patroon in stand door te blijven bemiddelen. Heus, ze kunnen elkaar wel aan. Laat het ze zelf oplossen. Het heeft niks met jongens/meisjes/vader/moeder te maken. Degene die zich aanbiedt als boksbal krijgt de frustraties van de dag over zich heen. En paps geeft kennelijk iedere dag breeduit de gelegenheid.
Je zou je man kunnen adviseren, op een rustig moment buiten gehoorsafstand van de kinderen, om niet overal op te reageren. Aan hem de keuze verder. En jij moet je gewoon onzichtbaar maken (in standje neutraal gaan) op de ruziemomenten. ´t Is hun ruzie, niet de jouwe!
Onyx
Loslaten
Bij ons reageren man ik en niet eens zoveel anders maar we reageren wel op verschillende dingen en we hebben ook hele verschillende meningen vaak als het gaat om wat geoorloofd is en wat niet. Ik heb jaren geleden besloten het gewoon los te laten. Hij is de vader. Hij heeft in principe even veel te zeggen als ik. ik ben het niet altijd eens met wat hij te zeggen heeft maar hij moet het zelf maar uitzoeken met de kinderen. Als man ruzie heeft met een van de kinderen bemoei ik me er niet mee.
Hoogstens kom ik er later een keer op terug om wat begrip te kweken bij beide zijden. Soms is extra uitleg gewenst naar de vader toe of naar het kind toe. En voor een buitenstaander zoals ik dan ben is het vaak makkelijker om dingen uit te leggen.
Maar verder laat ze maar. Het is iets tussen hun en zolang ik er niet bij betrokken ben bemoei ik me er ook niet mee.
Maylise
Precies cobi
Ik vind het "leren afronden van een ruzie" er ook bijhoren. Al is het alleen maar omdat ik anders zelf last heb van de ijzige sfeer in huis. Los het effe op zeg, praat het uit, hoppekee. En als je dat niet wilt doen: dán doe je normaal tegen elkaar. Je bent niet alleen in dit huis.
Maar goed. Wendelien ligt inmiddels huilend onder de bank vrees ik
Tirza
Houd het wel droog hoor!
(Haha, gelukkig ben ik doordebankgenomen redelijk taai en vandaag ben ik onverwacht zelfs iets heel leuks gaan doen).
Ik meen ook dat het ligt aan het onderwerp van de schermutseling. Het sop laat ik gewoonlijk bij de kool, maar bij zwaardere zaken zal ik toch de geit moeten sparen, vrees ik. Bovendien ben ik het frequentst thuis. Man en ik overleggen zeer regelmatig over de grenzen en beleidsafspraken tav het nageslacht en de aansturing ervan. In de praktijk valt het halverwege echter vaak lastig uit te maken wie nu eigenlijk met wie ruzie had en kom daar dan nog maar eens uit!
Heb me wel voorgenomen me strikter te gaan opstellen en me niet overal in te storten om de lieve vrede. Zou het wel leuk vinden als jullie nog meer ideeën aandragen.
Wendelien
Hoi,
Ik begrijp volledig wat je bedoelt. Hier ook zelfde situatie. Man en dochter vaak in discussie, en ik probeer altijd maar de brokken te lijmen... Vreselijk vermoeiend! Probeer nu ook meer los te laten en me minder te ergeren in hun 'gedoe'...
Cobi
Op een lijn zitten is wel een hele mooie gedachte maar ik vind het in de praktijk vaak niet werken. Toen de kinderen nog heel klein waren ging dat wel maar toen ze ouder werden was het lastiger. Ik ben het soms zo niet eens met man dat het enige wat ik kan doen me er niet mee bemoeien is of ook ruzie gaan maken. Ik kies dan meestal voor het eerste maar als de kinderen mijn mening vragen zal ik niet zeggen dat ik het met man eens ben want dat klopt gewoon niet. Ik zou graag vaker op één lijn willen zitten maar dat lukt zeker niet altijd.
Maylise
Fundamenteel oneens
Maar noem dan eens een voorbeeld? Wat vind jij fundamentele punten? Eten met mes en vork? Huiswerk maken? Geen alcohol?
Tirza
Vraag ik me ook af
Wat zijn dingen waarover je het niet oneens mag zijn? Zeker als kinderen ouder worden mogen ze best merken dat je het niet altijd eens bent. Als je maar afspraken maakt dat de kinderen je niet tegen elkaar uit mogen spelen, 'nee' gezegd door pa, is ook mijn 'nee', al zou ik zelf misschien wel 'ja' gezegd hebben, er is al 'nee' gezegd en zo blijft het. Al kan, na overleg, hier ook best vanaf geweken worden. Ik vind dat je kinderen best mogen zien dat je het niet altijd met elkaar eens bent, maar er dan toch samen uit komt.
Fundamentele punten
Fundamenteel is misschien een groot woord maar ik merk wel degelijk een enorme kloof soms tussen de zienswijze van man en die van mij zelf over bepaalde dingen. Voorbeelden zijn altijd moeilijk te bedenken zo op het moment. Maar bijvoorbeeld ik kan me een incident herinneren met een 15jarige dochter die een vriendje had en die met vriendje had gezoend voor het huis. Man was woedend. Hoe durfde ze sowieso een jongen te zoenen en dan ook nog in het openbaar, wat moesten de mensen wel niet denken. Ik vind het niet zo heel raar dat een 15jarige een jongen zoent. Als man dan met hel en verdoemenis dreigt kan ik moeilijk zeggen dat ik het met hem eens ben.
Het oneens zijn gaat vaak over dingen als uitgaan, relaties met de andere sexe, zelfstandigheid, in hoeverre individuele zienswijzen voor die van de gemeenschap gaan enzovoorts.
Ik vind dat hij te veel waarde hecht aan wat anderen van hem vinden en aan welk effect iets op hem heeft.
Hij vindt dat ik dingen te luchtig opvat en te weinig nadenk over de gevolgen.
Het is een andere zinswijze die hij heeft, niet persé slechter maar anders. Soms is dat moeilijk (vaak is dat moeilijk) en soms ook heel leerzaam.
We reageren ook vaak anders en op andere dingen. We hechten niet altijd dezelfde waarde aan bepaalde gebeurtenissen.
Maylise
Oh zo herkenbaar
Als moeder van 2 jongens, 9 en 14 jaar, zit ik in hetzelfde schuitje. Zeker met man met een veel temperamentvoller karakter dan ik. Hij kan veel sneller en veel heftiger reageren dan ik. Ik ben zelf veel gelijkmatiger. Dus ben ik het vaak (stiekem, van binnen) gedurende de discussie aan tafel meer eens met zoon dan met echtgenoot... en doe ik ook krampachtige pogingen me overal buiten te houden. Wat man dan soms weer kwaad maakt; 'en waarom zeg jij niks!'.
Maar ik kan het me ook teveel aantrekken. Natuurlijk hebben de jongens zowel iets van mijn gelijkmatige karakter als van hun vader's temperament. Dus, de volgende scene:
Pa zit op de keukenvloer iets te repareren wat niet lukt. Begint al zachtjes te vloeken. Op dat moment komt die van 14 binnen; hij had zijn fiets opgehaald bij de fietsenmaker. Kop op 10-dagen-onweer, blijkbaar is er die dag iets gebeurd of is hij 'gewoon' chagerijnig. Pa vraagt wat de fietsenmaker heeft gezegd en hij antwoord 'dat heb ik niet gevraagd'. En pa schiet uit z'n slof, zoon wordt ook kwaad en rent uiteindelijk met slaande deuren naar boven... pa foetert nog een hele poos door tegen mij. Ik probeer me op de vlakte te houden, hoewel dat niet mee valt.
Kwartiertje later zit het klusje in de keuken erop en mijn man vertrekt naar boven. Komt even later naar beneden; 'ik heb het even uitgesproken met zoon en we gaan even samen voor een nieuwe TV kijken'. Zoon komt ook naar beneden en vrolijk gaan ze samen de deur uit. Nou vraag ik je!!!
Waarschijnlijk maak ik me ook drukker dan nodig...)
groetjes Arawen
Idem hier
Helemaal hetzelfde als bij Arawen... Ook ik heb een temperamentvolle man, ik ben van het rustige type. Hij heeft over alles een uitgesproken mening. Botst vaak met de puber in huis. Maar ook zij heeft hetzelfde karakter als papa. Veel animo dus in huis. Ook veel plezier maar als het botst... is het hevig. Naar mijn gevoel reageert hij soms te hard, te streng. Sommige dagen kan ik me er goed bij neerleggen, andere dagen moet ik mijn 'tong afbijten'. Hij verwijt me ook wel eens dat ik altijd de kant van de kinderen kies, maar dat is dan niet mijn bedoeling. Ik wil gewoon altijd bemiddelen, de gemoederen bedaren, sussen, ... En dat is zo vermoeiend!
Ik dacht
al dat ik lang niet de enige was die zich in zo'n lastige positie manoeuvreert of laat manoeuvreren (dat verschilt per persoon en dan ook nog eens per situatie). Ik experimenteer de laatste dagen met meer afstand: bijv. de problemen zoveel mogelijk daar te laten waar ze ontstaan zijn en desgevraagd wat "oplossingsrichtingen" aan te dragen. Grappig genoeg vaart de lieve vrede daar wel bij!
