bemoeien jullie je nog met 12 jarige pubers en vrienden?
Mijn dochter is bijna 12. Ik ben benieuwd of jullie je nog bemoeien met andere kinderen? Ik merk dat ik nooit iets heb hoeven zeggen, de lagere school is altijd prima verlopen met leeftijdsgenoten. Ik merk dat daar nu verandering in komt. Kinderen die echt gemeen zijn. Bv met het fietsen, niet met die en die willen fietsen, perse langs 1 meisje willen fietsen, stiekem snel de trein pakken en niet op de andere wachten, schreeuwen tegen mijn dochter omdat ze op de andere wilt wachten. Mijn dochter zelf is erg sociaal en probeert met iedereen rekening te houden. Maar heeft het nu al een paar keer voor haar kiezen gehad. Ze probeert het wel zelf op te lossen en daar ben ik ook een voorstander van. Toch merk ik dat bij mij bijna de maat vol is en ik in wil grijpen en zeker 1 meisje op haar gedrag aan wil spreken, dat zal ik nu nog niet doen, maar als dit nu nog langer gaat duren!!. Ik ben benieuwd of jullie dat op deze leeftijd nog doen? Kinderen aanspreken op hun gedrag? Ik heb dat dus nooit hoeven doen en ben dan ook onzeker of ik dat nu dan wel ga doen of dat ze het zelf op moeten lossen. Of bellen jullie misschien wel ouders?
Niet in die zin
Tenzij het kinderen zijn die eigen voelen. Dwz kinderen die hier al vanaf de kleuterschool over de vloer komen maar dat is dan meer. He jij zit niet lekker in je vel hè. Het coachen van mijn eigen kinderen is wel veel intensiever geworden. We zijn echt het klankbord voor onze kinderen om het zelf te kunnen.
Mijk
Klasgenoot?
Dan eventueel contact opnemen met de mentor, die het in de klas kan bespreken zonder namen te noemen. Ik ben in de brugklas wel gebeld door een moeder van klasgenoot van "vriendin" en vond dat heel raar.
Mijn dochter loste issues altijd zelf op op de basisschool en was dit gedoe ook helemaal niet gewend. Ik heb het bij de mentor neergelegd. Ging inderdaad ook over fietsgroepjes en dan vooral het tempo van de groepjes. Dochter fietst voor de sport dus ook op haar schoolfiets heeft ze een aardig tempo, vriendinnetje kon dat niet bijhouden en wilde dat dochter op haar wachtte, dat gebeurde ook wel (op dagen dat dochter alle tijd van de wereld had) maar niet op dagen dat er een afspraak bij de tandarts was of ze nog voor sluitingstijd naar de bieb wilde. Daar was dus steeds gedoe over. Mijn kind zou niet aardig zijn voor vriendinnetje die het moeilijk had met die 12 km fietsen.
Ik kon die moeder niet overtuigen en heb het bij de mentor neergelegd.
het
gaat nu bv. ook over groepje samen naar school. Niet bij haar in de klas. Stiekem niet op ze wachten en snel de trein nemen. Terwijl dochter op ze aan het wachten is, dus dochter moet trein later nemen. Ondertussen ander meisje dat ook aan het wachten is heeft zo tegen mijn dochter geschreeuwd "ik ga niet wachten en ik moet dansen", moest achteraf helemaal niet dansen. Maar ze had zo geschreeuwd. Dochter had gezegd dat ze normaal moest doen, maar komt wel huilend thuis. Met zijn vieren fietsen en meisje wilt perse alleen langs ander meisje, dus dat heeft ze nu voor elkaar. Is nog een jongen bijgekomen, zodat mijn dochter nu alleen erachter fietst.
Stuk zuurstok halen en dan een meisje groot stuk geven en mijn dochter niks.
Dan ander meisje die niet op apps reageert en wel gelezen heeft. Of altijd zeggen "ik weet nog niet of ik kan", dat hoor je nog". vervolgens hoor je niks.Een heleboel dingen waarvan ik denk "hoe kan dit"? We zijn dat echt niet gewend van de lagere school. En mijn dochter is altijd netjes en doet nooit gemeen tegen iemand, ik vind dat dan zo zuur voor haar. Ik vroeg me af als ik dat meisje tegen kom die stiekem snel de andere trein pakt dat ik tegen haar zeg " je moet volgende keer wel wachten op elkaar en niet zo ertussenuit willen glippen, mijn dochter zit wel op jullie te wachten". Maar dat zouden jullie niet doen, zo'n reactie geven? En waarom niet?
zijn kinderen echt zo gemeen tegen elkaar? Hoe kan ik dit het beste met dochter bespreken? Zo van; ze zoeken het maar lekker uit of probeer voor jezelf op te komen of juist net te negeren. Ik vind dit erg lastig.
ik zou dochter zeggen
dat ze haar eigen plan moet trekken en andere vrienden zoeken. Gewoon de trein nemen als ze de trein wil nemen.
Eens met V@@s
Het is vervelend pubergekonkel en ik zou me daar als ouder buiten houden. Ik zou dochter troosten als ze moet huilen en vooral stimuleren haar eigen plan trekken en zich niet afhankelijk te maken van anderen die onbetrouwbaar blijken te zijn. Wachten ze op elkaar, dan tot een afgesproken moment dat er nog genoeg tijd is om zelf op school te komen als er iemand niet is. Is iemand er niet, dan gaat ze zelf. Wil ze zelf met de trein, dan moet ze dat doen, zonder dat iemand anders dat ook moet doen. Ze kan zelf wel netjes te melden wat ze doet als ze zich daar prettig bij voelt. Ze kan met evenveel recht zich losmaken van het gekonkel en zonder overleg met deze kinderen haar eigen gang gaan.
Het schijnt niet zo mogen om andere draadjes erbij te halen, maar ik doe het toch maar even. Op basis van wat je eerder schreef over je dochter en haar schoolkeuze heb ik het gevoel dat je er heel erg bovenop zit wat je dochter doet en laat en wat haar overkomt. Je wilt behoorlijk sturen in de situaties en regelen dat dingen anders worden voor haar. Ik zou proberen het wat los te laten. Bevestig haar als ze iets als vervelend ervaart, het is ook vervelend. Maar niet zo dat ze het gevoel heeft dat het een groot drama is en zij een soort van willoos slachtoffer. Ze kan ondanks nare gevoelens over afgewezen worden enzo zelf regie nemen en haar eigen plan trekken los van kinderen die zich onbetrouwbaar tonen.
Aagje
gemeen
ja, zo zijn kinderen. Op de lagere school al.
Ik sluit me aan bij V@@S, je dochter moet haar eigen plan gaan trekken en andere vrienden zoeken, want dit zijn duidelijk niet haar vrienden.
Als mensen te laat zijn om de trein te nemen dan wacht je daar idd niet op, dan kom je zelf te laat, dat wil je ook niet.
Hier wachten ze ook hooguit 5 minuten als ze iemand ophalen, ben je traag met bv je fiets pakken of je regenpak aan doen, jammer dan, dan zijn ze weg, zeker als ze in verschillende klassen zitten.
Het zeggen dat je nog wat laat horen en niet doen, is niet fijn, maar helaas ook bij volwassenen inmiddels bijna de standaard.
Net als v@@s
Als het een optie is dat ze alleen gaat, zou ik vragen of ze nog wel mee wil fietsen. Als het je niets oplevert, waarom zou je het dan doen? Mijn eigen kind heeft precies hetzelfde gedaan. Als de een haast had, wilde de ander nog even kletsen en andersom, fietsmaatje was altijd bang te laat te komen en sneed mijn kind af in de bochten, praatte niet behalve soms over een gewonnen wedstrijd in het weekend, sjeesde de heuvel op en wachtte dan niet, nou ja, kind werd er niet meer blij van. Fietst nu zelf een andere route, kan zelf beslissen wanneer het vertrekt en fietst soms een stuk samen met een echte vriend.
Aanvulling
Wij bemoei(d)en ons op die leeftijd en later soms een beetje met vriendinnengedoe, maar nooit door in te grijpen aan de kant van de vriendinnen. Maar wel door kinderen te helpen zien wat de mechanismes waren van de dingen die gebeurden en hen te stimuleren daar dan op een andere manier mee om te gaan.
Aagje
nee
Dat snap ik dat je niet gaat wachten als ze te laat zijn. Maar dat is niet het geval. Dochter is altijd op tijd, maar ze waren om half vier uit en dan wacht je in de hal. Dochter meteen om half 4 naar de hal. Waren ze al weg. En dan zeggen ze "we hebben overal gezocht" ja ja, niks gezocht. Dochter heeft zelf om kwart voor 4 niet de trein genomen, want dacht dat ze nog kwamen, maar waren dus allang weg. Nu is 1 meisje haar beste vriendin, maar die durft niks te zeggen en laat zich inpalmen en gaat met de ander mee. Ze moet met deze meiden mee anders is ze alleen en het is 10 km reizen. Dus ik heb graag dat ze met zijn vieren blijven.
Ik merk dat ik zelf zo kwaad ben op die kinderen dat ze zo gemeen zijn. Op deze leeftijd al?
maar
wat is jullie gedachte door niks tegen die kinderen te zeggen?
Je laat je erg leiden
door je eigen emoties, krijg ik de indruk.
Wat je beschrijft is geen aardig gedrag, daar ben ik het mee eens. Maar je wilt ook dat je kind afhankelijk blijft van kinderen die je gemeen vindt. Waarom? Kan er serieus iets misgaan als je dochter alleen met de trein gaat? Behalve dat het niet gezellig en onaardig van die meiden is? Door er zo in te staan maak je je kind afhankelijk van anderen terwijl maar de vraag is of dat nodig en wenselijk is.
Aagje
Hoe bedoel je?
Wat bedoel je als je zegt ‘wat is onze gedachte door niets te zeggen tegen die kinderen?’
Waarom we niets zeggen tegen die kinderen?
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik waak ervoor om die andere kinderen het gevoel te geven dat mijn kind mijn bescherming nodig heeft, mammie nodig heeft om de kastanjes uit het vuur te halen. Ik waak ervoor om mezelf het gevoel te geven dat ik die kinderen miet opvoeden. Of dat ik het gevoel heb hen de les te moeten lezen omdat het mij niet aanstaat wat ze doen.
Aagje
Ik wil er ook voor waken
dat mijn kind het gevoel heeft dat ze het niet zelf af kan in zulke situaties. Coaching op de achtergrond is prima in een situatie als deze. Pas in situaties die (in mijn ogen dan) veel extremer zouden zijn, zou ik ingrijpen overwegen. En welk ingrijpen dan zou aan de situatie liggen.
Aagje
Het zijn bruggers
Die moeten nog helemaal hun weg vinden in dat nieuwe enge middelbare school leven.
De een vindt die weg sneller dan de ander en soms op een andere manier.
Elkaar aantrekken en weer afstoten, of niet. Uitproberen, uitdagen het "hoort erbij" niet helemaal mijn idee maar goed het gebeurt.
Wat er al eerder is gezegd, kind helpen anders naar de situatie te kijken. Kind stimuleren een eigen weg te gaan, als die kinderen zo naar doen tegen haar zijn het geen echte vriendinnen, jammer dan. Op zoek naar andere meiden die wel passen.
Die 10 km is dat per trein of de totale afstand? 10 km fietsen is prima te doen alleen. En als er iets gebeurt is er altijd wel hulp bij de hand. Andere fietsers, kinderen of volwassenen.
waarom?
Waarom moet ze met die meiden mee, wat als ze zelf afspreekt met een klasgenoot, ga jij d'r dan halen?
ah helder
Bedankt.
Tja het hoort erbij: ik snap zelf niet waarom. Ik herken dit ook niet van mezelf vroeger, dat we zo gemeen waren. En dat er zelfs naar je geschreeuwd wordt, mijn ogen echt niet normaal.
10 km fietsen ja. En ze zou in geval van nood alleen kunnen, maar denk niet dat ze daar voor kiest. Ik vind het zo akelig dat ze iedere dag weer een verhaal heeft over die meiden.
Mijn gedachte is
Dat ik als ik in grijp
- mijn kinderen het gevoel geef dat ze het zelf niet aan kunnen
-de kans ontneem om belangrijke vaardigheden te leren
-mijn kinderen voor schut zet in de ogen van de tegenpartij ( en mijn kinderen kennende zoude ze zich doodschamen).
-ik denk dat mijn kinderen me nooit meer iets zullen vertellen als ik er zo bovenop dook.
-als laatste verwacht ik absoluut niet dat het helpt. Dus waarom zou ik. Mijn kind weerbaar maken tegen dit soort gedrag is op de korte en de lange termijn veel zinvoller èn haalbaarder.
Het gaat allemaal nog veel lastiger worden en ook je eigen kind gaat vervelend gedrag vertonen de komende jaren. Hoort er allemaal bij..
ze
moet met die meiden mee omdat de enigste uit de buurt zijn en anders is de keus alleen gaan, maar dat wilt ze niet. Het gaat me ook niet alleen om het fietsen en school, ik merk het ook met andere kinderen.
En het is ook nog niet zo'n groot probleem, maar ik wil vast voorbereid zijn wat te doen als dit langer doorgaat. En benieuwd naar hoe andere ouders in dit soort situaties reageren.
kind weerbaar maken
JA, daar kies ik voor. Maar soms vind ik zelf lastig hoe; doe ik dat door te zeggen negeren of terug schreeuwen, gewoon niet meer wachten op een ander en trein pakken, zelf asocialer worden? Of aan een ander denken. Ik stoei daarmee
want
ik vind zelf dat je op een ander wacht. Nooit tegen iemand schreeuwt. Als je iets koopt ook met een ander deelt enz. Maar als andere dit niet doen? Dus nu moet ik haar iets gaan vertellen waar ik niet achter sta.
Wat ik al eerder zei
Bij de mentor(en) neerleggen. Niet zelf kinderen aanspreken dat doet meer kwaad dan goed.
En ze MOET niks he? Liever gelukkig alleen dan samen ongelukkig. Ook hier.
Wat voegen die andere meiden toe als ze een lekkeband krijgt onderweg? Die gaan echt niet helpen als ik het zo lees. Alleen het probleem lekke band overwinnen is dan veel leerzamer. Fiets ergens aan de ketting zetten, toch de trein pakken, moeder bellen enz.
Kikki Jouw normen zijn jouw normen.
En ja, tuurlijk leer je je kind jouw normen en waarden en alles wat jij vind dat belangrijk is.
Vergeet alleen niet, dat je alleen je eigen gedrag kunt sturen, niet die van anderen.
Je kunt anderen niet dwingen om zich aan jouw normen en waarden te houden.
Dat geldt ook voor je dochter.
je hoeft haar ook niet iets te vertellen waar je niet achter staat, het enige wat je hoeft te doen is aangeven dat die kinderen niet volgens jullie normen en waarden leven, en dat zij dingen op een andere manier doen.
Het is vervolgens de keuze van jou en je dochter om daar in mee te gaan of om je eigen koers te varen.
Nee, ik zou niet ingrijpen wel begeleiden
In keuze voor middelbare school heeft onze dochter puur alleen naar de school gekeken en niet gekeken waar haar vriendinnetjes heengingen. Dat heeft prima uitgepakt en ze zit op haar plaats (tot nu toe) alleen is het wel vervelend dat een meisje waar ze al niet veel mee had op de basisschool nu bij haar in de klas zit en het liefst naast haar wil zitten. Het is een verwend meisje dat gelijk heibel trapt als ze haar zin niet krijgt. Onze dochter gedoogt haar en zoekt haar eigen weg maar heeft af en toe wel last van dat meisje.
Ik heb haar tevoren wel gewaarschuwd en gezegd dat ze weet hoe x zich kan gedragen en dat ze hier niet in mee hoeft te gaan. Als dochter met verhalen thuiskomt probeer ik haar inzcht te geven en dat werkt. Ik zou dat meisje niet snel op haar gedrag aanspreken.
Ik ben sowieso niet zo van het bemoeien of inspringen als de kinderen op school gedoe met elkaar hebben zolang ze maar van elkaar afblijven.
Ze hoeft toch niet
terug te schreeuwen? Als er iemand tegen je schreeuwt omdat zij weg wil en jij wilt wachten, dan zeg je: 'Als jij weg naar dansles moet, dan ga je vast. Ik wacht op de anderen en zeg ze dat jij al weg moest.' Als iemand een zuurstok deelt, maar niet met jou, dan vraag je of je ook een stuk mag, of je laat het van je af glijden. Als ze zelf iets lekkers heeft, kan ze delen met degenen met wie ze dan is, of het bewaren tot ze alleen is en het lekker zelf opeten. Je kunt toch ook sociaal zijn en voor jezelf opkomen?
niets ten nadele van kind
Wat ik aan dit soort verhalen altijd lastig vind, is dat je het verhaal alleen uit perspectief van je eigen kind hoort. Mischien zien andere kinderen het net iets anders waardoor het hele verhaal anders wordt. Zie ook bijdrage #3 van Stickertje.
Dat zou voor mij al een reden zijn om de betreffende klasgenoten niet aan te spreken. Los van de redenen die hier ook al genoemd zijn.
2 perspectieven
Ik had 2 verhalen, van mijn kind en van de moeder van nijn eigwn kind. Als 2 moeders over het probleem gaan praten kom je toch allebei op voor je eigen kind. Ik had nog wel wat begrip voor het andere kind, omdat ik uit ervaring weet hoe hard mijn dochter kon gaan, dat hield ik zelf in de regen ook niet bij.
Die moeder vond dat onze dochters altijd samen moesten fietsen, ongeacht wat. Als ik dan zei dat dochter dat geen bezwaar vond op dagen dat ze alke tijd had maar op de dag dat ze naar de ortho moest gewoon snel thuis wilde/kon zijn begreep die moeder niet. Dan was het wel een heel eind voor Truusje zo helemaal alleen. Mee eens maar dochter moest op tijd bij de ortho zijn, enigszins conflicterende belangen zeg maar.
We kwamen er gewoon niet uit. Mijn dochter en ik wilden best naar beide zijdes kijken. Die moeder vooral niet.
Inmiddels zijn we 4 jaar verder en heeft dochter leuke andere contacten opgedaan die niet malen om een kilometer of 15 extra fietsen om hier aan een project te werken. Dochter gaat ook gerust daarheen en trapt dan 20 km naar huis.
Nou
Ik twijfel geen seconde aan verhalen van dochter. Dat niet delen van de zuurstok. Extra hard wegfietsen. Schreeuwen tegen mijn dochter. Dat zijn geen dingen die ze anders zien. Dat zijn bepaalde waarde en normen hoe je met elkaar omgaat. Ik ben zelf vaker betrokken bij chat gesprekken en dan ben ik er zelf bij wat er gebeurt.
Kikki39
Jij weet het zeker. Maar meeste ouders zijn er niet bij. En dan kan het best zijn dat jouw kind een gebeurtenis net wat anders ziet. Dat wil niet zeggen dat ik mijn kind niet zou geloven of zou steunen maar ik zou dan niet zo snel het andere kind aanspreken.
geloof mijn eigen dochter meer dan verhalen van anderen maar....
Ik schrijf die dingen zo op, omdat ik je wil laten zien dat er ook andere meiden zijn dan die meiden die dezelfde kant als jouw dochter op moeten.
Zo'n beetje wat ze vroeger zeiden als je verkering uit was, er is geen hand vol maar een land vol. Dat geld voor vriendinnen/meiden om mee te fietsen net zo goed.
Natuurlijk breng jij jouw kind jouw normen en waarden bij maar helaas zitten de brugklas en de jaren daarna vol met pubers die puberen en de thuis bijgebrachte normen en waarden niet meer willen naleven. Pubers die dus wel schreeuwen en vervelend doen met hard wegfietsen en oneerlijk delen.
Daar moet een brugger mee om leren gaan, er boven staan en niet met gelijke munt terug willen betalen. Moeilijk maar waar. Een leerzame tijd, dingen die ze met wat coaching vanaf de zijlijn zelf moeten ervaren en doen om er wat van te leren.
Het meisje uit #3 woont bij ons in het dorp als enige andere meisje uit de 6 brugklassen waar dochter mee begon. In het begin een soort "vriendinnen" bij gebrek aan anderen. Inmiddels heeft dochter leuke contacten die 6 km de andere kant op wonen, en op vrijdagmiddag gaat ze gerust daarheen om dan op de terugweg 18 km te moeten fietsen. Een van die meiden fietst dan wel eens een stuk met haar mee, dat ze niet dat hele stuk alleen hoeft te rijden.
Maar nog steeds, inmiddels in de 5e zijn er meiden en jongens die een loopje met je kind nemen. Door een docent tot elkaar veroordeeld om een project geschiedenis te maken waarbij er een stuk of 3 in het groepje van 5 zitten die denken oh, Dochter Stickertje zit in ons groepje, Hoera! en leunen lui achterover. Dan weten ze dat er een goede powerpoint of iets dergelijks komt ook al doen ze zelf niks. Hiervoor zoeken wij naar een oplossing.
-ik draag ideeën aan en dochter probeert dat
-ze heeft hulp gezocht bij een docent, en in overleg met de docent ligt er nu een plan klaar voor als het volgende keer weer zo moeilijk gaat.
Het kost een kind veel energie om steeds maar te proberen alle neuzen 1 kant op te krijgen, energie die ze beter in andere dingen kunnen steken.
Zeker als het niet gaat om schoolwerk is het verspilde energie, van je af laten glijden en anderen zoeken om mee op te trekken.
