depressieve vriendin van dochter
Gisteravond werd mijn dochter weer eens gebeld door haar huilende vriendin, die het over zelfmoord had na een ruzie met haar moeder. De vriendin loopt regelmatig weg en er spelen allerlei andere problemen.
Dochter heeft daar ontzettend goed op gereageerd, maar stond daarna wel te trillen op haar benen. Ze is bang dat haar vriendin toch zelfmoord pleegt en bovendien wil ze eigenlijk helemaal niet dit soort telefoontjes krijgen als ze huiswerk maakt of lekker een film zit te kijken. Maar ze durft het telefoontje ook niet te negeren, omdat ze bang is dat er dan iets met haar vriendin gebeurt.
School weet er al van, professionele hulp is ingeschakeld. Ik vind het eigenlijk ontzettend goed van dochter dat ze haar vriendin zo helpt. Maar wat moet ik nou tegen haar zeggen, behalve dat ze het goed doet? Want eigenlijk wil ze deze rol niet hebben. Ze wordt er erg onzeker van. Ze is nogal onzeker en snel bang, wil alles graag goed doen, maar niet teveel met enge dingen te maken hebben. Hoe vlieg ik dit aan?
O ja, dochter en vriendin zijn 16.
Goed en niet goed
Wat goed van je dochter! En wat moeilijk ook. Ik heb zelf als volwassene een tijdje in zo'n rol gezeten en toen kwam ik daar ook niet goed uit. Laat staan een meisje van 16. Want je MOET je grenzen bewaken, voor je eigen gezondheid en welzijn. Maar dat ze zo'n telefoontje niet kan negeren is natuurlijk ook begrijpelijk.
Is de professionele hulp er al? Misschien zou ze diegene eens kunnen benaderen met deze vraag. Ik denk namelijk dat ze toch een weg moet zien te vinden om deze problematiek bij haarzelf vandaan te houden. Het is te zwaar. Nu al. Dus het moet eigenlijk stoppen. Maar hoe? Misschien dat ze dat met de hulpverlener kan overleggen. Of kun jij dat voor haar doen.
eens met Lou
Ik zie allerlei goedbedoelde filmpjes op internet voorbij komen dat het zo goed is als je een luisterend oor biedt aan mensen die depressief zijn, om er voor hen te zijn en te steunen.En dat is ook zeker belangrijk en heel goed. Maar er zit ook een keerzijde aan. Het is enorm energievretend, het is moeilijk om je soms niet geclaimd te voelen. Het is de vraag of iemand die depressief is in staat is om grenzen van anderen te respecteren. Daarom moet je dochter dat zelf doen en dat is ongelofelijk lastig als iemand huilend aan de telefoon is of over zelfmoord spreekt. Ik ben het eens met Lou dat je dochter contact moet opnemen met de professionele hulpverlener met de vraag hoe haar rol hierin het beste kan zijn.
Fijn dat jullie zo meedenken. Het zou al schelen als dit soort telefoontjes over de hele vriendinnengroep verdeeld worden, maar misschien is dat al zo. Ik weet dat één moeder er helemaal klaar mee is, maar ja, wat dan?
Ik weet niet wie de hulpverlener is, helaas. Want die zou haar misschien ook gerust kunnen stellen, zeggen dat het allemaal wel meevalt. Hoewel ik er zelf helemaal niet gerust op ben, eerlijk gezegd. Pfff.
Misschien moet ik de moeder vragen wie de hulpverlener is?
En...
Duidelijk tegen je dochter zeggen dat wàt er ook gebeurt, al voert vriendin haar doodswens uit, dat dit nooit haar schuld is.
Dat ze er geen enkele invloed op heeft. Hulpverleners niet, de ouders niet maar je dochter zeker niet.
Ik zou aan je dochter vragen wat zij wil.
Geen telefoontjes meer van die vriendin? Durft ze dat niet te zeggen, kan jij daarmee helpen?
Zorg dat je dochter hier niet onder te lijden heeft, in overleg, maar jij kan helpen haar grenzen te bewaken.
wil40
ik denk inderdaad dat dat het probleem is. Wat als ik haar niet goed genoeg help of het verkeerde zeg, en ze doet het toch?
Haar moeder
"Misschien moet ik de moeder vragen wie de hulpverlener is?"
Ja, dat zou ik denk ik doen. Hoe erg het ook gesteld is met de vriendin, dit is het moment dat jij je eigen dochter in bescherming moet nemen. Hoe je dat doet met beroepsgeheim en zo, kun je ook voorleggen aan de hulpverlener zelf. Die zal daar wel vaker mee te maken hebben en weten wat ze/hij wel of niet kan betekenen voor jouw dochter of jouzelf.
Pas wel op dat het geen stiekeme actie wordt. Wees open tegen moeder, dochter en vriendin: mijn dochter vindt deze positie in de vriendschap te zwaar worden, daar heb ik een oplossing voor nodig.
Moeder
Het is de vraag hoe het contact tussen moeder en dochter is; als school op de hoogte is, kan de mentor de hulpverlener informeren. Misschien vertrouwt de dochter haar moeder niet..
Daarnaast is de zorg is voor de meiden te zwaar, de schoolpsycholoog zou ook met de meiden een gesprek kunnen aangaan hoe om te gaan met die strijd wel of niet willen/ kunnen helpen.
depressie
Ik heb zelf een depressieve dochter gehad, en ik ben erg blij met de aandacht die er is voor de depressie en het bewustzijn dat mensen in de omgeving echt het verschil kunnen maken. Ze zijn zo eenzaam en leven echt in een koker.
Maar... ik snap jou ook hoor. Dit soort verhalen kunnen heel belastend zijn. Voor mijn dochter waren een paar vrienden waar ze terecht kon echt heel belangrijk.
Zou je contact op kunnen nemen met die ouders? Inderdaad om te checken of er professionele hulp is die dit soort moeilijke gesprekken voert? Misschien zijn er ook afspraken wat dit meisje kan doen als ze zich zo slecht voelt? Andere alternatieven dan jou dochter bellen?
Misschien kan jou dochter vooral leuke dingen met haar vriendin doen. Zonder dat het steeds over die depressie gaat? Dat kan ook heel waardevol zijn. Mijn dochter had zo een paar vriendinnen waar ze niet sprak over haar depressie, maar waar ze wel leuke dingen mee deed.
vuurvlinder
Voor alle duidelijkheid, ik ben ook blij met de aandacht die er is voor depressie en verschil dat omgeving kan maken. Maar iedereen die een depressieve partner of vriend heeft gehad, kan je vertellen dat de druk op je groot kan zijn. Zeker als het aantal vrienden beperkt is.
En het voelt heel naar om nee te zeggen tegen iemand die depressief is. Maar je moet dat wel op enig moment wel kunnen doen. Zeker nu met mobiele telefoons het contact schier oneindig lijkt te zijn.
Dat oneindige inderdaad.
Gelukkig lijkt het nu goed te gaan, dochter is vrolijk en heeft het er niet over met mij. Ze ziet haar vriendin elke dag op school, maar dan zijn ze in een groepje aan het giechelen.
Als het alleen maar af en toe is (bij een crisis) kan dochter er misschien mee leren leven. Maar het probleem is het onverwacht uit haar veilige bubbel gehaald worden. Daar moet ze mee leren omgaan. Misschien soms wel door niet op te nemen.
alkes
Ja ik weet hoe het is om iemand met een depressie om je heen te hebben. Onze dochter is een half jaar behoorlijk depressief geweest. Afschuwelijk. Het hakt er enorm in.
Maar mensen met een depressie zijn zelf enorm eenzaam en leeg. Ze lijden zelf echt het meest. Ik denk dat steun van mensen om ze heen zo belangrijk is. Die kunnen het verschil maken. En dan is het lastig als alle ellende bij leeftijdsgenoten komt, hopelijk krijgt dit meisje ook professionele hulp. Maar het is wel fijn als er vriendinnen zijn die leuke dingen met haar gaan doen.
Psychische aandoeningen zijn heel lang taboe geweest. Iets waar je niet over sprak met anderen, waar je je voor schaamde. Gelukkig gaat de laatste jaren het taboe er meer vanaf.
ik had vroeger
een vriendin die steeds dreigde met zichzelf wat aan te doen. Wat was ik bang als ik naar huis ging, fietste dan weer terug naar haar flatje( zij woonde al heel jong op zichzelf en was een paar jaar ouder dan ik)om te kijken of alles goed was. De dag erop schrik om terug te gaan om te haar te vinden. Dat heeft
heel veel indruk op me gemaakt. Achteraf was t een schreeuw om aandacht maar dat weet je als meisje van 15/16 niet.
Fijn dat t iets beter gaat.
Dat giechelen is ook erg belangrijk, het plezier maken.
