Diagnose ADD
Beste ouders, onze dochter heeft vermoedelijk ADD in combinatie met depressie. Ze heeft haar hele leven al ups en downs gehad en omdat er steeds naar bovenkomt dat stresssituaties zoals tentamens, vakanties, nieuwe dingen etc. Wij dachten dat dit kwam door de pubertijd. Tegendraads zijn, zelfstandig willen worden. Echter blijkt nu dat ook al is ze gelukkig en heeft ze een super gezellige dag gehad met haar vriendinnen, dat ze 's avonds helemaal kan instorten. Tot overgeven aan toe. De volgende dag is hiervan niks meer te merken. Echter hadden wij gehoopt dat dit vanzelf wel over zou gaan. Maar nu worden wij dus overvallen met een mogelijke diagnose ADD. Het is in ieder geval duidelijk dat wij van ADD/ADHD een verkeerd beeld hadden/hebben. Wij dachten dat mensen dit hadden die een beetje apart zijn om het simpel te omschrijven. In ieder geval niet onze dochter. Maar een diagnose lost haar dagelijkse strubbelingen niet op. (Schoolwerk, plannen, stress enz.) Hiernaast zal ze vermoedelijk behandeld moeten worden, maar onze vraag is hoe. En zal het helpen? En een diagnose? Als ze later gaat solliciteren, hoe zit dat dan? Zullen mensen haar hierop afwijzen? En haar huidige werkgever? Moeten wij diegene ook informeren? De diagnose is nog niet officieel maar de huisarts wil ons doorverwijzen. Onze dochter is over een poosje 18 jaar en dan mag ze alles zelf regelen. We zijn in ieder geval blij dat we nu nog het begin van dit traject een oogje in het zeil mogen houden. Begrijp me niet verkeerd, we houden van onze dochter en we zijn vooral in de war doordat we dit niet hebben zien aankomen. Maar we willen haar wel graag helpen, hoe moeilijk het ook zal worden. GR. Stella
bijna 18?
Dus 16 of 17 denk ik, vanaf haar zestiende mag ze al zelfstandig beslissen over medische behandelingen, daar gaan jullie dus niet meer over.
Wie geïnformeerd moeten worden zou ik ook bij haarzelf laten.
Overigens als ze al bijna 18 is dan zou ik haar adviseren om de doorverwijzing pas te gebruiken na haar achttiende verjaardag. Dan kan ze gewoon zelf psychologische hulp zoeken i.p.v dat ze afhankelijk is van wat de gemeente haar te bieden heeft.
Werkgever
Zolang de diagnose niet gesteld is, zou ik niet met de werkgever praten. Ik vind sowieso, dat je nog niet al te stellig moet doen over een diagnose. Je zou wel thuis kunnen doen als zou de diagnose gesteld zijn. Op wat voor manier zou je haar dan kunnen helpen? Ik ben het eens met V@@S over dat ze misschien beter kan wachten tot ze inderdaad 18 jaar is, dan valt GGZ onder de basisverzekering. Maar dat is ook afhankelijk van hoe ernstig haar depressieve gevoelens zijn.
Ik weet ook nog maar kort dat ik ADD heb en ben me erdoor meer in het fenomeen gaan inlezen. Dat had ik al wel een beetje gedaan omdat mijn dochter 8 jaar geleden de diagnose ook kreeg. ADHD/ADD kent 6 types, althans volgens dit artikel: http://neurowiki.nl/index.php/de-6-subtypes-van-adhd/. Misschien interessant om dat ook eens te bekijken.
Na de diagnose.
Het is fijn om te weten wat er aan de hand is. Jullie hebben een moeilijke tijd gehad. Toch kan het best pittig zijn om die diagnose te horen. Je weet dan nu wel waar je aan kan werken. Depressie en AD(H)D gaan trouwens wel vaker hand in hand.
Na de diagnose komt stap 2, de behandeling. Ik had daar veel van verwacht. In de praktijk vond ik dat tegenvallen. Wij hebben voornamelijk veel zelf gedaan; zelf op zoek naar informatie, veel gelezen over ADD, executieve functies. De behandeling van ADD zal waarschijnlijk voornamelijk bestaan uit het zoeken naar de geschikte medicatie. Medicatie slaat overigens niet bij iedereen aan, bij het overgrote deel trouwens wel. Verwacht geen groot wonder van de medicatie want feitelijk is ADD een tweeledig probleem; een concentratiestoornis en een onderontwikkeld deel van het brein, waar de zogeheten executieve functies huizen. Beiden versterken elkaar, over en weer. Maar met het een pak je niet gelijk ook het andere aan. Maar als het een, het andere niet in de weg zit, is al een grote winst!
Ik weet niet hoe je tegenover medicatie staat maar ik vond dat een heel moeilijk besluit. Ik heb 2 weken lang gedubd en gehuild. Uiteindelijk toch besloten het een kans te geven, stoppen kan altijd, en gekozen voor lang werkend methylfenidaat. Gelukkig kennen wij weinig bijwerkingen, nauwelijks rebound en weinig slaapproblemen (er wordt wel later geslapen maar het ritme zit er in). Niet iedereen heeft dat geluk. Wij zien vooral de positieve effecten van medicatie.
Met de medicatie wordt de concentratie aangepakt. Dat kan je gelijk al merken. Kind vond het heerlijk. Wees voorbereid op een (kleine) dip in de eerste weken; de ontwikkeling gaat opeens (even) met rassen schreden, wat tot een dip kan leiden, zoals elke rappe (emotionele) ontwikkeling tot een (tijdelijke) depressie kan leiden. 's Avonds was kind bekaf in het begin. Kind kan opeens ook tot het besef komen wat eerst niet goed ging en waarom niet. Zo kreeg mijn kind vanwege de betere concentratie meer inzicht in de pesterijen op school maar ook in zijn aandeel daarin. Maar op de langere termijn bleek medicatie juist een enorme opsteker: een beter ritme, dingen die eerst moeilijk gingen, waren nu iets makkelijker of lukte nu veel beter. Nu heeft kind af en toe een medicijnvrije dag. Dat merk je meteen; kind is emotioneler (meer wisselingen tussen emoties en de emoties zijn heftiger), chaotischer, fantasierijker en het ritme is naar z'n grootje). Op zo'n dag plannen we maar niets. Af en toe is het heerlijk, en nooit meer dan 1 dag. Daarna vraagt kind om medicijnen.
Met een verbeterde concentratie, kan je je richten op het verbeteren en ontwikkelen van uitvoerende regelfuncties (executieve functies) zoals taakinitiatie, planning, overzicht, tijdsbesef, aandacht richten en volhouden (en nog veel meer). Er is al aardig wat over geschreven. Ik raad je aan om daar wat over te lezen (en je dochter ook). Dat is iets waar je vooral als ouders bij kan helpen.
Een van de dingen die wij merken is dat bijna niemand echt iets weet van ADD. Ook de mensen niet waarvan je dat kan verwachten. Bovendien is ADD een containerbegrip. Je kan beter je energie steken in het begrijpen wat er niet goed gaat, uitzoeken hoe je dat kan verbeteren om het te communiceren naar je baas. Zoals de moeder die op het forum schrijft dat haar dochter (ADD) moeite heeft met opstaan en een belabberd tijdsbesef heeft. Wij hebben het dan ook zo min mogelijk over ADD maar over wat niet nog goed gaat en dat wij er mee bezig zijn. In ons geval is dat nu taakinitiatie, planning en organisatie.
concentratie/impulsiviteit/motivatie . . .
. . en die derde wordt vaak over het hoofd gezien, gaf psychiater van oudste aan. Dopamine werkt ook daarop, dus met een verstoorde dopaminehuishouding kan 'iets moeten gaan doen' een enorme drempel zijn. Misschien ziet de buitenwereld dan 'gebrek aan concentratie' maar feitelijk loopt hij (en ik herken het bij mezelf) er gewoon 'omheen te draaien' en uitvluchten te verzinnen 
.
En bij mij verhoogt methylfenidaat niet direct de concentratie maar vermindert het de impulsiviteit en daardoor kan ik me beter concentreren. Klinkt als 'hetzelfde resultaat' en dat klopt wel, maar de route naar concentratie is dus anders dan ik dacht.
Echt, laat je dochter veel verhalen lezen op internet en bijv. 'slim maar vastgelopen' lezen. Voor oudste dacht ik al jaren dat er iets was maar was diagnose pas later handig (14) en toen ook echt nuttig. Voor mijzelf pas na 48 jaar 
, maar het gekke is dat bij mij die execeutieve vaardigheden geen problemen opleveren. Daar heb ik kennelijk zo enorm in geïnvesteerd al die jaren, dat ik daarmee de zaak vrij goed in balans kon houden. Maar het woord 'balans' is wel een heel belangrijke altijd geweest (ook toen ik het eenmaal wist en terugkeek).
nog een leuke titel: Adhd, je bent er een of je kent er een. Fijn optimistisch boek!
Er gaat een wereld voor haar open met echt positieve kanten, zodra ze eenmaal het gevoel heeft dat zij zichzelf mag en kan zijn . Help haar daar zoveel mogelijk mee en lees zelf ook veel.
gr Angela
Add en depressie
Ik heb een puberdochter met add en depressie. Ik denk dat de depressie vaak een resultaat is van willen maar niet kunnen en het niet kunnen plaatsen van niet kunnen. En de verwachtingen van mensen om je heen maar daar niet aan kunnen voldoen. Zo moeilijk is plannen toch niet, of op tijd weggaan, of je agenda in vullen, of op tijd leren voor een toets.
Een voormalig begeleider van mijn dochter zei een paar jaar terug tegen me: zie haar nou maar als een slim kind met de executieve vaardigheden van een kleuter en pas daar je verwachtingen op aan.
En daar komt het eigenlijk op neer. Dochter krijgt medicatie en dat helpt prikkels te filteren en dat helpt concentreren maar dat helpt niet met plannen. Daar zullen jullie ouders in moeten helpen.
Zet je verwachtingen laag, wees blij met iedere kleine stap vooruit, realiseer je dat het in perioden beter gaat en soms weer slechter.
Therapie hebben wij hier tijdelijk gedaan maar weer mee gestopt. Wij merken toch dat het beter met haar gaat als het met haar add beter gaat dus daar is onze focus op. Haar eigenwaarde omhoog krijgen door haar succeservaringen te geven. Die kleine stapjes vooruit
over 'behandelen'
"Hiernaast zal ze vermoedelijk behandeld moeten worden, maar onze vraag is hoe. En zal het helpen?"
Het is belangrijk dat je ADD niet ziet als een ziekte, waarvoor je naar de dokter gaat, een behandeling volgt en je dan weer beter bent. Zo werkt het niet. Persoonlijk heb ik dan ook wat moeite met de term 'behandelen'. Ik schreef eerder deze week ook al in een ander topic (e wel vaker hier op OOL): een diagnose is eigenlijk een afspraak. Er is een lijst met allerlei kenmerken, en als je genoeg vinkjes scoort op de lijst, dan 'heet' het dat je ADD hebt. Ieder mens scoort trouwens wel een of meerdere vinkjes op die lijst, maar niet genoeg voor een diagnose. Eén vinkje meer of minder kan het verschil maken tussen wel of geen diagnose. Het betekent ook dat een diagnose op zich niet zo gek veel zegt, laat staan dat je er een standaard therapie of 'behandeling' voor hebt.
Beter is om te focussen op de specifieke problemen waar je dochter tegenaan loopt. Die kunnen heel anders zijn dat de problemen van iemand anders met dezelfde diagnose. En daar hulp bij te zoeken. En psycholoog, een psychomotorisch therapeut, een ADHD-coach. Op zich maakt het niet zo veel uit welke functie iemand op zijn visitekaartje moet staan, als het maar iemand is die je dochter 'aanvoelt' en waarbij zij het gevoel heeft dat ze verder komt. Uiteindelijk ligt de sleutel bij je dochter zelf: zij zal, met hulp, moeten leren omgaan met haar 'eigenaardigheden'.
"Onze dochter is over een poosje 18 jaar en dan mag ze alles zelf regelen. We zijn in ieder geval blij dat we nu nog het begin van dit traject een oogje in het zeil mogen houden."
Als je dochter dat oké vindt, mag dat ook nog na haar 18e hoor. Of wil ze jullie hier liever buiten houden?
"Als ze later gaat solliciteren, hoe zit dat dan? Zullen mensen haar hierop afwijzen? En haar huidige werkgever? Moeten wij diegene ook informeren?"
Je gaf zelf al aan dat je een heel verkeerd beeld had van ADD. Ga er maar vanuit dat je niet de enige bent: heel erg veel mensen hebben eigenlijk geen idee wat ADD/ADHD inhoudt. Dus nee, niet met diagnoses gaan strooien. Het zegt zo ontzettend weinig en de kans is groot dat het vooral tegen haar werkt. Als ze goed functioneert, dan is het toch prima? En voor latere banen: nu nog niet druk om maken, ze is pas 17!
Hoop voor de toekomst
AD(H)D komt veel bij ons in de familie voor. Ik scoor ook heel veel vinkjes, maar heb nooit een diagnose laten stellen.
Ik heb een goed stel hersenen, daarmee kon ik altijd al veel opvangen. Mijn studie was wat onder mijn niveau, dat kon ik gemakkelijker aan. In mijn werk heeft het me nooit echt gestoord, ik heb een goede baan met een mooi salaris en mijn collega's waarderen me. Ik vergeet wel eens wat, ik heb grote moeite met het afmaken van taken en de laatste details (interesse kwijt) dus ik lijk slordig. Als je dat weet, kun je je werk daaromheen organiseren. Door de hyperfocus lever ik ook regelmatig in hoog tempo heel goed werk af (al zeg ik het zelf). Deadlines gebruik ik tegenwoordig als motivatie, vroeger had ik er grote moeite mee. Daar ben ik door de jaren in veranderd. Wat ik maar wil zeggen: er is hoop voor de toekomst.
Nee, ik zou een diagnose ADD niet vermelden bij een sollicitatie. Je dochter heeft sterke en zwakke kanten. Net als iedereen. Ik zou de sterke kanten in het zonnetje zetten.
