Dochter net 16 is egoïstisch en hard
De titel zegt het eigenlijk al, mijn dochter van net 16 is veranderd in een egoïstisch en hard mens.
Het zal in zekere zin natuurlijk wel puber eigen zijn, maar ik zie toch echt genoeg anders om mij heen.
Ze denkt alleen aan zichzelf. Deelt niet graag (het lijkt wel alsof ze de oorlog heeft meegemaakt, en is echt hard. Laatst kwam broertje thuis van de kapper en lacht ze hem keihard uit en vraagt wie hem heeft geknipt. Ze heeft altijd commentaar op alles en iedereen. Tegen haar vrienden doet ze soms ook echt hard. Nog even en ze laten haar schieten.
Als we haar daarop aanspreken zijn wij natuurlijk enorme zeikers. Verder vindt ze dat wij alleen maar commentaar op haar hebben en haar naar beneden halen. Sorry?????
Ik werk 4 dagen en heb momenteel een blessure. Zij heeft op het moment geen baan en heeft het niet erg druk. Net CT week gehad en nu erg rustig. Vandaag moet ze slechts 2 uur naar school. Ik vroeg haar vanochtend of ze vandaag wat in het huishouden wilde doen voor mij. Heb zelfs aangeboden haar daar wat geld voor te geven omdat ze momenteel geen baan heeft. Een keihard "nee daar heb ik geen zin in". Maar....je zou mij er echt enorm mee helpen bracht ik nog in. "boeit me niet, ik heb er geen zin in" is dan het antwoord.
Ik word hier echt zo verdrietig van. Wij staan dag en nacht voor haar klaar. Dit doe ik niet omdat ik iets terug verwacht, maar is het nou zo moeilijk om elkaar bij tijd en wijlen te helpen?
Echt heel de dag die boeit me niet houding, ik heb er echt genoeg van. Maar nogmaals, als ik er iets van zeg dan ben ik een zeikerd en ben ik alleen maar bezig met haar af te kraken en heb ik nooit een goed woord voor haar (grote onzin natuurlijk). Ik merk echt dat ik heel veel last heb van dit gedrag. Gisteren nog een leuk gesprek met haar gehad (waarschijnlijk omdat ze zo haar bedtijd kon rekken, maar dat maakt me niets uit, een gesprek is een gesprek). En dan vanochtend weer die keiharde opmerking.
Ik probeerde nog te zeggen dat ik dacht dat we gisteren tijdens het gesprek wel wat hadden bereikt. Bam....weer een ontploffing want ik begon weer te zeiken.
Echt, ik weet het niet meer. Het slokt al mijn energie op.
niet leuk
Wel erg puberig natuurlijk, maar niet leuk.
Wat ik wel eens gedaan heb toen ik er met een gewoon gesprek niet uit kwam: op een zelfde manier gereageerd. Niet kwetsend, maar gewoon door ook te zeggen dat ik geen zin had als mijn kind wat vroeg. Gewoon even een spiegel voorhouden. En het er dan verder niet inwrijven. Ze moet haar eigen conclusies trekken.
Probeer wat afstand te nemen. Per dag ervaar je het een stuk vervelender dan als je haar ontwikkeling over een langere periode terugkijkt.
Overigens zou ik haar nooit meer geld bieden voor een helpende hand thuis. Echte grote speciale klussen, okay, maar gewoon even een handje helpen met gewoon huishoudelijk werk, nee.
thuis
Wat Madeliefste zegt: draai de rollen eens om. Het helpt ook als je haar niet de hele tijd om je heen hebt. Ik snap dat je even thuis zit en dat je niet anders kan, maar je dochter snapt dat niet. Die is nu teveel met zichzelf bezig.
Laat haar zelf geld verdienen en betaal niet voor een gewone klus. Is ze ook weer minder om je heen. Hoe irritant ze is leren haar vrienden haar ook wel als ik het goed begrijp.
Af en toe een leuk gesprekje zoals je gister met haar had kun je beter koesteren. Verbind er geen conclusies aan en zeker niet door haar daarop te wijzen als het eens niet leuk is.
Correctie
Ik zit niet thuis op het moment. Heb wel een blessure, maar werk gewoon door. Omdat zij het momenteel erg rustig heeft, had ik de vraag neergelegd of ze mij wilde helpen. Nou niet dus. Ik vind dat zo hard binnenkomen. Ik kan haar natuurlijk ook "dwingen", maar als het op die manier moet dan hoeft het voor mij al niet meer.
Ik maak me gewoon erg veel zorgen over die "boeit me niet" houding. Niks boeit haar op empathisch vlak. Verdriet van andere, blijdschap van andere, het boeit haar niks. Alleen haar eigen emoties. Ik maak me daar zorgen over. Als wij haar daarop aanspreken, of "mopperen" op haar (zeiken zoals zij dat noemt) dan zegt ze dat ze gewoon haar gevoel uitschakelt zodat wij haar niet kunnen raken. Op zie manier wordt het erg moeilijk om tot iemand door te dringen.
altijd
Was het dan vroeger anders? Ik bedoel, toen ze nog geen puber was, toonde ze toen wel empathie?
...is ze op school ook zo? Tegen de leraren? Als je je zorgen maakt kun je dat best vragen vind ik.
Het kan niet van 1 kant komen natuurlijk
dus ik zou zeggen, als zij niet bereid is om af en toe ook wat te doen, zeker als jij tijdelijk wat minder belastbaar bent, dan hoef jij ook echt niet bereid te zijn wat voor haar te doen. Dus ik zou beginnen met haar was niet meer te doen. Maak een briefje met instructies, dan kan ze het prima zelf.
Helpt zo'n spiegel niet genoeg, dan kun je uitbreiden met niet meer voor haar koken, tafel dekken, en wat je verder allemaal nog voor haar doet.
Heel kinderachtig, maar dat doet zij ook. Ze is geen kleuter, ze snapt echt wel dat er in huis regels gelden en dat ze mee dient te helpen. Werk weigeren wordt later ook niet getolereerd als ze een baan heeft.
En natuurlijk, het is des pubers om zich af te zetten en alleen maar met zichzelf bezig te zijn, en het is misschien zelfs een compliment aan jou dat ze zich zo veilig voelt (zo zeker is dat je toch wel van haar houdt) dat ze zich zo heftig durft af te zetten. Maar er zijn natuurlijk grenzen!
Wat ik me wel nog afvroeg, is deze verandering plotseling gekomen, of geleidelijk? Er kan natuurlijk nog iets als een heftige gebeurtenis aan ten grondslag liggen, waar ze erg mee zit maar wat ze niet durft te delen. Maar hoe je dat dan boven water zou moeten krijgen...?
Sterkte, hier ook een bij tijd en wijle onuitstaanbare puberella, dus ik weet een beetje wat het is.
Voor elkaar zorgen
Daar ben ik dan weer vrij strikt in. Je helpt elkaar, punt. Daar heeft de dochter meestal geen zin in, maar zo eens per jaar de "ok, dan helpen we elkaar toch niet meer" werkt als een tierelier. Niet boos was, vriendelijk blijven, zeggen dat je liever samenwerkt maar ja als ze het echt zo wil. En dan staat er geen bord voor haar op tafel, liggen haar kleren opzichtig naast de wasmand, schenk ik gezellig drinken in behalve voor haar; nou ja je snapt het wel.
Dan is het vrij snel "sorry mama" en dan ga ik het er niet inwrijven, maar doe gewoon gezellig en we kunnen er weer tijden tegen
.
Als het mogelijk is
Als het mogelijk is, zou ik eerst mijn softe aanpak proberen. Dus heb je een moment dat het wél gezellig is, rechttoe rechtaan vragen hoe het eigenlijk met haar gaat. Wie weet wat je dan te horen krijgt toch? Belangstelling tonen, vragen stellen, dat soort dingen. De gedachte hierachter is dat het toch voor haar óók niet gezellig is thuis op deze manier. Misschien zit haar iets dwars?
Ik kan me de moederstaking ook goed voorstellen hoor, en heb je die softe aanpak al lang en breed achter de rug. Dan maar 'oh doen we kennelijk niets meer voor elkaar' en haar was laten liggen en zo.
Pantser
Wat je dochter zegt over haar gevoel uitschakelen, zodat ze niet geraakt kan worden, herken ik direct van mezelf van vroeger! Bij mij werkte het als mijn moeder zich heel nonchalant naar me opstelde, en ongeïnteresseerd.Want hoe je het went of keert, elke puber wil gezien worden door zijn ouders, en zo'n houding is echt killing. Ik mopperde dan nog wel een tijd door, maar daar reageerde ze ook niet echt op. Puntje bij paaltje; ik ging uiteindelijk dingen doen, klusjes, waardoor mijn moeder me, mondjesmaat weliswaar, positieve aandacht gaf. Beste tactiek ooit. En langzaamaan kwamen we dan weer op een redelijk goed level met elkaar. We hadden het er verder ook niet meer over, ik kon dat niet hanteren als puber, gevoelens en toestanden en uitpraten...Wellicht het proberen waard!
